(Yoseob&B2uty) Can you hear me?

ลำดับตอนที่ #13 : ฮีโร่ปกป้องเธอ

-โยซอบพาร์ท-
 

ผมซ้อมละครด้วยความหงุดหงิดในใจ
เมื่อเห็นบิวตี้พูดคุยและหัวเราะกับดูจุนอย่าง

สนิทสนม มากกว่าตอนที่อยู่กับผม
ทั้งๆที่ผมเป็นเพื่อนร่วมห้องกับเธอแท้ๆ
 

 

"นี่โยซอบ  นายมีวิญญาณหรือป่าว?
แสดงให้มีชีวิตชีวาหน่อย!" รุ่นพี่เอ็ดผม
 

 

"พอแค่นี้ก่อนได้มั้ยรุ่นพี่ ผมรู้สึกไม่สบาย"
 

 

"เป็นอะไร  เมื่อกี้นายยังทะลึ่งเล่น

นอกบทอยู่เลย"
 

 

"แต่ตอนนี้ผมปวดหัว  แล้วก็ปวดมากๆด้วย

รุ่นพี่ให้ผมพักนะครับ"

ผมพูดพร้อมกับทำหน้าอ้อนวอนสุดๆ

 

"อย่างนี้ทุกทีเลยนะนายอ่ะ  
ไปๆ จะไปไหนก็ไป"

 

"ขอบคุณครับ"

ผมบอกรุ่นพี่โดยที่เหลือบไปมองบิวตี้แวบนึง

แอบแปลกใจนิดๆ ที่เธอมองมาด้วยสายตาเป็นห่วง

 

"นาย...ไม่ได้เป็นอะไรมากใช่มั้ย?"

 

"ไม่ต้องมายุ่ง!" 

 

ผมตะโกนใส่บิวตี้พร้อมกับเดินออกจาก

โรงละครทันที ไม่ให้ตะโกนใส่ได้ยังไง
ก็ยัยนี่เป็นตัวการให้ผมหงุดหงิดอยู่

ตอนนี้ไงล่ะ สงสัยต้องไปเตะกระสอบทรายซักหน่อยละ

.

.

.

หลังจากเตะต่อยกระสอบทรายจนพอใจผมก็

ต้องเดินมาขึ้นรถเมลล์
ระหว่างทางกลับก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

 

"นี่! ถอยไปนะ  พวกนายจะทำอะไรน่ะ?"

 

เสียงคุ้นๆแฮะ  ผมจึงค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เสียงนั้น

ผมเบิกตาโพลงเมื่อเห็นบิวตี้กำลังโดนเหล่า

นักเรียนชายต่างโรงเรียนประมาณ 5-6 คน กำลังลวนลามเธอ

 

"นี่!  พวกนายน่ะ กำลังจะทำอะไรผู้หญิงของฉันงั้นเหรอ?"

ผมตะโกนออกไป  ทำให้พวกนั้นหันมามองผมเป็นตาเดียว

 

"ผู้หญิงของนายงั้นเหรอ เฮอะ!"

หนึ่งในนั้นพูด พร้อมกับเดินเข้าไปจับแขนบิวตี้

 

"นี่!ปล่อยนะ" เสียงบิวตี้ดังขึ้น

 

"ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

 

"ถ้าเป็นผู้หญิงของแกจริง  
ทำไมถึงปล่อยให้มาเดินคนเดียวแบบนี้ล่ะ
เฮ้ย  จัดการไอ้คนแส่ไม่เข้าเรื่องคนนี้ดิ๊"
 

ประโยคหลังมันบอกเพื่อน

 

"ก็เข้ามาสิ  
ฉันกำลังคันไม้คันมืออยู่พอดี"
 

 

แล้วพวกนั้นก็กรูเข้ามาหาผม  
จริงอยู่ที่ผมเก่งมวยอยู่พอตัว  
แต่ว่าสู้กับคน5 คนนี่ก็ไม่ค่อยไหวเหมือนกัน

ผมเกือบจะล้มลงไปแล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงไอ้

คนที่จับแขนบิวตี้ร้อง 'อ๊ากกกก' พร้อมกับเสียงตบหน้าดัง 'เพี๊ย!'

ผมเห็นกับตาว่าไอ้บ้านั้นมันตบบิวตี้
จนเลือดออกปาก  นั่นทำให้ผมลุกขึ้นสู้อีกครั้ง  
ผมจัดการไอ้พวกนั้นจนถึงคนสุดท้าย

 

ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาบิวตี้  แต่บิวตี้วิ่งมาถึงผมก่อน

 

"โยซอบ  นายโอเคมั้ย?"

 

 บิวตี้เอามือมาทาบแก้มผมไว้  
ผมหลับตาซึมซับความรู้สึกห่วงใยของเธอไว้

ก่อนจะยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาและเลือดที่ริมฝี

ปากของ

 

"เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?"

 

"อื้อ~ ฉันไม่เป็นอะไรมาก  แต่นาย.."

 

"เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว...ดีแล้ว"

ผมพูดได้แค่นั้นก่อนที่แรงผมจะหมดและ

ค่อยๆโน้มหัวลงไปวางบนไหล่ของเธอ 

 

"ยะ..โยซอบ  โยซอบ" 

 

บิวตี้เขย่าตัวผมก่อนจะค่อยย่อตัวนั่งลงเพราะ

รับน้ำหนักตัวผมไม่ไหว

 

"พ่อค่ะ  ช่วยหนูด้วยค่ะพ่อ...."

 

เสียงที่บิวตี้โทรหาพ่อนั่นเป็น
เสียงสุดท้ายก่อนที่สติผมจะหมดลง
 

 

- บิวตี้พาร์ท-

 

"ทำแผลให้โยซอบเสร็จรึยังลูก"
พ่อถามขณะที่ยกถาดราเมนเข้ามาให้ฉัน

 

"เสร็จแล้วค่ะ"

 

"ดีแล้วล่ะ"
พ่อพูดก่อนจะหันไปมองโยซอบ
ที่นอนไม่ได้สติที่โซฟาของบ้านฉัน ก่อนจะถาม

"เขาเป็นคนยังไงเหรอ?"

 

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะพ่อ  
ดูจากภายนอกนายนี่เป็นคนพูดมาก
ทะเล้น เจ้าชู้ไปเรื่อย"

 

"แล้วภายในล่ะ ความคิดของเขาเป็นยังไง"

 

"ไม่รู้ค่ะ"

 

"หมายความว่าอะไรที่ไม่รู้"

 

"หนูไม่เคยได้ยินเสียงความคิด

ของเขาเลย"

 

"อะไรนะ! เป็นไปไม่ได้"

 

"หนูเองก็แปลกใจไม่ต่างจากพ่อหรอก"

 

"แค่กๆ "
เสียงไอจากคนนอนบนโซฟาดังขึ้น

 

"ฟื้นแล้วเหรอพ่อหนุ่ม  
ขอบคุณมากเลยนะที่ช่วยบิวตี้ไว้"

 

"ไม่เป็นไรครับ"

โยซอบบอกกับพ่อก่อนเหลือบมามองฉัน

 

"ทำไมถึงกลับบ้านคนเดียว  ดูจุนไปไหน?"
 

 

"ดูจุนมีธุระด่วนที่ต้องทำที่โรงเรียนต่อน่ะ ฉันเลยกลับเอง"
 

 

"เอาล่ะๆ  บ้านนายอยู่ที่ไหนเหรอ?
เดี๋ยวฉันไปส่ง" พ่อถามโยซอบ
 

 

"เอ่อ  จะว่าอะไรมั้ยถ้าคืนนี้ผมขอค้างที่นี่
 ถ้าแม่เห็นผมสภาพนี้  ผมตายแน่ๆเลยครับ"
 

 

"งั้นก็โทรขออนุญาตแม่นายก่อนแล้วกัน
ค้างได้ฉันไม่มีปัญหา"

 

"แต่ว่าพ่อคะ.."

ฉันกำลังจะขัดแต่พ่อก็ห้ามไว้

 

"โยซอบช่วยลูกไว้นะ  
ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธการช่วยเหลือเขา"
 

 

คำพูดของพ่อทำเอาฉันสะอึกไปทันที

โอยยยย~
ต้องเห็นหน้านายนี่ไปถึงพรุ่งนี้เลยเชียวนะ




:) Shalunla