คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เปิดประตูบานที่ 1
“จงอินเอ้ย”
“เอ้ย”
“ซ้ายรู้”
“รู้”
“ขวารู้”
“รู้”
“หญิงรู้”
“รู้”
“ชายรู้”
“รู้”
“ถามอะไรรู้หมด”
“รู้”
“งั้นช่วยไปเอาแกงบ้านคุณโดให้แม่หน่อยนะ”
“อะโห่แม่ ...แล้วจะมาเล่นอับดุลกับเค้าทำไมตั้งนานว่ะ?” เช้าวันอาทิตย์แบบนี้ละ ผมนี่ไม่อยากจะย่างกายออกจากบ้านเลยให้ตาย แต่เอ๊ะ...ไปเอาแกงบ้านคุณโด...
บ้านคุณโด = บ้านคุณเนื้อคู่
เช้รดดด ไปหาคุณเนื้อคู่ดีกว่า
“โอเค เดี๋ยวเค้าไปเอาให้ก็ได้”
“แล้วอย่าไปเถลไถลคาบไก่ลงไปกินในน้ำละ แม่เป็นห่วง”
“ทำไมแม่ต้องว่าเค้าเป็นกระต่ายด้วยอะ เค้าอยากเป็นเสือชีตาร์ตะหาก แม่เคยสนใจเค้าบ้างป่ะละ? ไม่สนใจละ ไปแล้วนะแม่ จุ้ฟ” ก่อนจะส่งจูบไปลาคุณแม่ที่รักก่อนจะสะบัดตูดออกมาจากประตูบ้าน เดินอีกประมาณยี่สิบแปดก้าวครึ่งก็ถึงบ้านคุณโด
ทำไมผมถึงต้องมาเอาแกงบ้านคุณโดนะเหรอครับ? อืม...จะว่ายังไงดี ก็ครอบครัวโดนี่ก็เพิ่งย้ายมาใหม่ๆใช่มั้ยล้า แล้วคือก็ต้องสร้างสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนบ้านไง คุณนายโดเค้าเลยทำอาหารมาให้เพื่อเป็นการผูกมิตร ซึ่งขอบอกนะครับ คือ คุณนายโดเลือกใช้วิธีที่ถูกต้อง เป็นเดอะเบสท์ที่สุดในจักรวาล เพราะแกงของคุณนายโดน่ะ อร่อยโพดดดดดดด
อืม...
หรือให้พูดอีกแง่หนึ่งก็คือ ฝีมืออาหารแม่ผมนี่....อ่า อย่าพูดเลยครับ ก็เหมือนที่อีพี่คริสบอกว่าตัวเองวาดรูปสวยนั่นแหละ อารมณ์นั้นเลย และผม เด็กชายคิม จงอินที่รูปหล่อและพ่อดำคนนี้ก็ต้องกล้ำกลืนกินอาหารแบบนี้มาตั้งแต่เกิด จนรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของลิ้น ที่ค่อยๆเปลี่ยนจากสีแดงสุขภาพดีค่อยๆกลายเป็นสีเหลือง(?) และแบนจนเหมือนไม่มีลิ้น(??)คล้ายลิ้นจระเข้อย่างนั้นแหละครับ (เอ่อ..ว่าแต่จระเข้นี่มีลิ้นมั้ยอ่ะครับ พอดีไม่ค่อยแน่นเรื่องนี้ แต่ถ้าเป็นญาติของจระเข้นี่ผมค่อยข้างจะคุ้นเคยและคุ้นชินพอตัวอยู่ เนื่องจากโดนเปรียบเทียบกับมันบ่อยๆอยู่ )
อ่า จะอะไรก็ช่าง สิ่งที่ผมควรจะทำตอนนี้คือกดกริ่งได้ละ ยืนพล่ามมาสองพารากราฟละ ยังไม่ได้เข้าบ้านเขาเลย ถ้าบ่นต่อสงสัยพรุ่งนี้เช้าผมก็คงยืนอยู่ตรงนี้ละ
“อ้าว...หนูไค เข้ามาก่อนสิจ้ะ รอแกงแปปหนึ่งนะ” คุณนายโดเปิดประตูบ้านออกมาต้อนรับผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส จริงๆไม่ต้องรีบก็ได้นะครับ คือ ผมจะได้อยู่กับคุณเนื้อคู่นานๆ
“หนูโด มาอยู่เป็นเพื่อนน้องไคหน่อยสิลูก” นั่นละครับคุณแม่ยายในอนาคตของผม โอย...อยากเจอคุณเนื้อคู่ใจจะขาดรอนรอน
“มาแล้วครับๆ” คุณเนื้อคู่วิ่งลงบันไดด้วยความรวดเร็ว อ้ะๆ ระวังลื่นนะครับคุณเนื้อคู่ หัวใจผมละลายอยู่แถวนั้นเยอะ ฮิ คุณเนื้อคู่เดินมาพร้อมกับส่งรอยยิ้มเจิดจ้ามาให้ผมด้วย ขอน้ำลายยืดนิดหหนึ่ง
“จง ...จงอิน จงอิน ได้ยินเราไหม??”คุณเนื้อคู่พูดพลางโบกมือผ่านหน้าผมไปมา อุ่ย...เหม่อนานไปนิดหนึ่ง แฮ่มๆ
“ได้ยินครับๆ ขอโทษที เหม่อไปหน่อย ฮะๆ”
“ไม่เป็นไร อืม...เราว่าขึ้นไปห้องเราก่อนไหม? เราว่าอีกสักพักอ่ะกว่าคุณแม่จะทำเสร็จ ขึ้นไปนั่งเล่นห้องเราก่อนดีกว่า”
.....
ขึ้นห้อง....
เหยดดดดดดดดด ถึงกับชวนขึ้นห้อง จัดไปอย่าให้เสียเชิงชายนายคิม จงอิน ครับ!!!!
พอผมเดินขึ้นบันไดมาถึงห้องคุณเนื้อคู่ บอกตรงๆ คือเหมือนผมจะรู้จักทุกซอกทุกมุมของห้องอยู่แล้ว (แน่ละ ส่องกล้องทุกคืนจนจำขึ้นใจมากกว่าเรียนหนังสืออีกนะครับแหม่ รุ่นนี้..) เอาเถอะ มันก็คล้ายๆกับการลงพื้นที่หาเสียงของนักการเมืองนั่นแหละครับ อืม...ว่าแต่เราอย่าไปยุ่งเรื่องการเมืองดีกว่า เดี๋ยวจะโดนซิวไปกินข้าวแดงก็เป็นได้
“จงอินๆ กล้องที่อยู่ตรงหน้าต่างนี่ของจงอินเหรอ? ทำไมใหญ่จัง?”จริงๆไม่ใช่แค่กล้องหรอกนะที่ใหญ่ จงอินน้อยก็ใหญ่ไม่แพ้กัน เอ่อ...จะบอกยังไงดี ก็เอามาส่องคุณเนื้อคู่นั่นแหละครับ ถ้าบอกไปอย่างงั้นเกรงว่าคุณเนื้อคู่อาจจะคิดว่าผมเป็นไอ้โรคจิตก็เป็นได้
“อ๋อ...เอามาดูดาวนะ พอดีผมชอบดูดาว”และก็ชอบดูคุณเนื้อคู่เวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยครับ
“จริงเหรอ?? เรากำลังสนใจเรื่องดาราศาสตร์อยู่อะ ว่างๆจงอินสอนเราหน่อยได้ไหม?” จัดไปครับ สองต่อสอง ตัวต่อตัว เสื้อผ้าไม่ต้องนะครับ .. เอ่อ..ผมไม่ได้เป็นคนคิดอกุศลนะครับ แค่บรรยากาศมันพาไปอีกแล้วน่ะ
“สำหรับคยองซูเมื่อไรก็ได้ครับ J”เต๊าะพอเป็นพิธี คุณเนื้อคู่ก็แก้มแดงแปร๊ดเลย อะโห่ว นี่เขินผมใช่ไหมครับ ผมจะได้มีกำลังใจในการ
เต๊าะต่อไป
“อะ....เอ่อ..เราว่าคุณแม่น่าจะทำเสร็จแล้วละ เราลงไปดีกว่าเนอะ” อ้าว..เพิ่งขึ้นมาเองนะครับคุณเนื้อคู่ แหม เวลาเขินน่ารักจังเลย อยากจะจับแก้มแดงๆนั่นแล้วมาฟัดสักทีสองทีจริงๆ รอเป็นแฟนกันเมื่อไรละก็ อะหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ อ่า พอละ แป้นจะพัง
แต่ด้วยความที่คุณเนื้อคู่เขินมากเกินไปหรือสวรรค์ดลบันดาล หรือนรกรังแกคุณเนื้อคู่ก็ไม่ทราบ คุณเนื้อคู่เลยสะดุดขาตัวเองซะอย่างงั้น จังหวะที่คุณเนื้อคู่กำลังจะลงไปโหม่งกับพื้นโลกตามแรงโน้มถ่วงของโลกที่มีค่าประมาณ 9.8785 ที่คิดค้นโดยนักวิทยศาสตร์ที่เสร่อไปนั่งใต้ต้นแอปเปิ้ลแทนที่จะไปนั่งใต้ต้นทุเรียนหือมะพร้าวแตงโมอะไรเทือกนั้น คิดแล้วถ้าผมเกิดทันในยุคนั้นคงจะไม่ลังเลที่จะชักปืนแล้วยิงสักโป้ง ฟิสิกส์ทุกวันนี้อาจจะง่ายกว่านี้ก็ได้ เคยถามกูสักคำไหมว่าอยากรู้กับมึงไหม ไอ้ซิกม่าเอฟเท่ากับเอ็มเอ หรือแรงโน้มถ่วงดวงจันทร์เท่ากับเท่าไร? คือถ้ามันจะว่างขนาดไปคิดอะไรแบบนี้ละก็เอาเวลาไปไถนาไม่ก็ทำสวนยางก็ได้ ประชาชนจะได้ไม่เดือดร้อน มีงานมีการทำนะ .. แล้วถ้าถามว่าที่บ่นๆมานี่มันเกี่ยวอะไรกัน ก็ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ความคิดของเด็กวิทย์คณิตคนหนึ่งที่มีปัญหากับวิทยาศาสตร์ทุกแขนงและความรู้คณิตที่มีเท่าเมล็ดถั่วแค่นั้นเอง ถ้าถามว่ากูมาเรียนวิทย์คณิตทำซากอ้อยอะไร ก็ตอบได้ตรงนี้เลยนะครับ กูก็ไม่รู้เหมือนกัน
เอ่อ... โอเค....ถึงไหนนะ จังหวะที่คุณเนื้อคู่กับกำลังจะโหม่งพื้น คิดว่าพระเอกอย่างผมควรจะทำอะไรละครับ ตีลังกาซักสามตลบแล้ววิ่งสักสามร้อยเมตรไปรดน้ำต้นไม้ หรือควรจะโหนสลิงจากตึกประมาณหกเมตรจากพื้นดิน แล้วโรยตัวลงมาให้อาหารหมาหรืออย่างไร? ก็ไม่ใช่ใช่มะครับ นั่นแหละ ตามบท ผมเอื้อมมือไปคว้าเอวคุณเนื้อคู่ได้พอดิบพอดีราวมกับพิมพ์เอง อ่า..สรุปให้ง่ายๆหลังจากที่อ่านกันมาหลายพารากราฟว่าตกลงแล้วผมทำอะไรกันแน่ ท่าปัจจุบันของเราในตอนนี้คือผมกำลังกอดคุณเนื้อคู่จากด้านหลัง ถ้าเรียกให้กระแดะสักนิดหนึ่งก็อารมณ์แบบ แบคฮักอ่ะนะแก กิ๊ดดดด >< จงอินมีแบคฮักอ๊ะแกร๊ อ๊ายๆๆๆๆๆๆๆ อุ่ย...ขอโทษทีครับ เวลาเขินหรือดีใจอะไรมากชอบหลุดมาดไปนิด ไม่เป็นไรๆ
อะโห่ ซอกคอขาวๆคุณเนื้อคู่อยู่ตรงหน้าพอดีเลยง่า อยากจะจับทำรอยเหลือเกิน โอยยยยย....
“อะ...เอ่อ จงอิน ป ปล่อยเราก่อน” กำลังฟินเลยครับคุณเนื้อคู่ แหม่ะ...
“คยองซูไม่เป็นไรใช่ไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
“ไม่ๆ เราไม่เป็นไร เอ่อ....เรา เราลงไปข้างล่างกันเถอะเนอะ” ก่อนที่คุณเนื้อคู่ของผมจะเปิดประตูแล้วรีบวิ่งลงไปข้างล่างด้วยความเขิน
นอกจากจะได้เต๊าะคุณเนื้อคู่ แล้วยังได้แบคฮักอีก …
อ่า...การมาบ้านคุณโดครั้งนี้ถือว่าคุ้มวะ!!!!
“แล้วคราวหน้ามาเอาแกงบ้านน้าอีกนะจ้ะหนูไค” ตอนแกงร้อนๆกลิ่นน่ากินก็อยู่ในมือผมเรียบร้อยแล้วครับ ถึงเวลาต้องกลับบ้านตัวเองซะแล้ว ไม่อยากกลับเลยครับ บอกตรงๆ แต่เอาเถอะ วันนี้ผมว่าผมคุ้มละ กลับก็ได้
“กลับบ้านดีๆนะจงอิน”คุณเนื้อคู่พูด หน้ายังแดงเป็นริ้วๆอยู่เลย อั๊ยยะ น่ารักมุมิที่สุด
“โอเค แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันนะ ลาละครับ” ผมพูดกับคุณเนื้อคู่ก่อนจะหันไปลาคุณนายโดแล้วลากสังขารตัวเองกลับบ้านที่อยู่ติดกัน
“เค้ากลับมาแล้วว เอาแกงมาด้วยย” ผมแหกปากตะโกนเรียกร้องความสนใจ แต่ดูเหมือนจะทั้งป๊ะป๊าและมะหม๊าของผมจะไม่ได้สนใจผมเลย นอกจากนั้นยังนั่งมองตากันหวานเยิ้มอยู่ตรงโต๊ะอาหารอยู่นั่นแหละ เห้ย...แก่แล้วน้า เลิกจีบแล้วมาสนใจลูกชายตัวดำๆคนนี้ก่อนดิ
“เตงงงงงงงง สนใจเค้าก่อนดิ อย่าเพิ่งจีบกัน”
“วู้วว...อะไรกันไอ้ลูกกระบอกไม้ไผ่ คนเค้าจะจีบกันนี่ก็ขัดจังเห้ย เออๆ ตัวเอง เดี๋ยวเราไปสวีทกันที่ห้องก็ได้ สนใจไอ้ลูกหมาก่อน เดี๋ยวมันร้องไห้”
“หูววว...ป๊าอ้ะ เค้าโตละนะ ร้องไห้อะไรละ เอ้านี่...เค้าเอาแกงมาละ” ผมว่าพลางวางหมอแกงอยู่ตรงกลางโต๊ะ อ่า..นี่แม่ผมกับข้าวอย่างอื่นเตรียมไว้ด้วย ผมรักแม่ไงครับ เลยต้องกล้ำกลืนฟืนกินทุกอย่างให้หมด มันไม่ได้แย่อะไรหรอกครับ แต่อีกสักยี่สิบปีอย่าลืมพาผมไปตรวจไตด้วยนะครับ ถึงตอนนั้นไตผมอาจจะทุรนทุรายอยู่ก็เป็นได้
พออาหารเย็นเสร็จ ผมก็รีบวิ่งขึ้นห้องและอาบน้ำด้วยความเร็วประมาณ 7.3458 กิโมเมตรต่อวินาที ตามด้วยกฎนิวตัวข้อที่สาม ที่ว่าด้วย แรงกิริยาเท่ากับแรงปฏิกิริยา ซึ่งถ้าถามว่าเกี่ยวอะไรเหรอ ก็ตอบอีกได้เลยว่า ไม่เกี่ยวใดใด แต่คุณครูบอกว่า เรียนแล้วต้องนำมาใช้ ซึ่งศิษย์คนนี้ได้ทำตามที่คุณครูสอนสั่งทุกอย่างเลยนะครับ เอามาใช้ ถึงแม้จะไม่มีประโยชน์อะไรเลยก็ตาม
ทำไมต้องรีบนะเหรอครับ ก็ช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่คุณเนื้อคู่กำลังจะอาบน้ำนะสิครับ ผมต้องรีบขึ้นมาตั้งกล้องไง โถ่ววว เรื่องแค่นี้ยังต้องให้บอกอีกนะ
อืม......งั้นตอนนี้ขอไปส่องคุณเนื้อคู่ถอดเสื้อผ้าดีกว่า
แล้วเจอกันเหมือนเลือดกำเดาผมไหลหมดตัวนะครับ บายยยยยย
เหยดดดดด ได้ตอนหนึ่งละวะ
กี้แหละ ใหม่ๆก็ไฟแรงเงี้ยะ หลังๆจะค่อยๆแผ่วละดับไปเองในที่สุด
5555555555555555 ถ่อวววววว รักนะม้วฟฟ
เออๆ มาเม้าท์มอยกันได้ เหงามาก ลูบได้ ไม่ต้องกลัวเฉามือ
เต๊าะเราต่อได้ที่ @LOLmonster_13
ความคิดเห็น