คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : weird patient❤ - 6 (100%)
weird patiant❤ - 6
หลังจากที่ผมสตั้นท์กับตัวเองเป็นเวลา 10 วิ เนื่องจากที่ผมมโนภาพในหัวตอนที่ผมกำลังเช็ดตัวไอ้ลูกหมานั่น…
ไม่ๆๆๆๆๆ ผมไม่ได้ทะลึ่งนะเห้ย แต่แบบ เข้าใจอารมณ์ผมไหมอ่ะ แบบ ต้องมาเช็ดตัวให้ไอ้ลูกหมานั่น แล้วแบบ ทุกคนก็รู้อ่ะว่ามันต้องแก้ผ้า คือผมเป็นหมอ ผมเลยไม่ค่อยได้ทำหน้าที่นี้เท่าไหร่หรอกครับ ส่วนมากจะเป็นหน้าที่ของพยาบาล หน้าที่ผมส่วนมากก็แค่คอยเดินเข้ามาตรวจคนไข้และเดินออกไปอย่างสงบ พร้อมกับทิ้งรอยยิ้มหล่อๆกับคำแนะนำให้กับคนไข้ในห้องนั้น
นี่ถือเป็นการเช็ดตัวคนไข้ครั้งแรกของผมเลยก็ได้ครับ
“แค่กๆ…”
เสียงไอของไอ้ลูกหมานั่นดังมาอีกครั้งก่อนที่จะทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์แล้วจึงเดินไปรองน้ำอุ่นใส่กะละมังใบไม่เล็กไม่ใหญ่มากพร้อมกับผ้าขนหนูผืนปานกลางออกมาเพื่อเตรียมจะเช็ดตัวให้กับไอ้ลูกหมาที่นอนซมอยู่บนเตียงครับ
“เอ่อ.. เดี๋ยวชานยอลเช็ดตัวให้นะ”
ผมพูดพร้อมกับยื่นมือสั่นๆออกมาจับที่ปลายเสื้อยืดบางๆของไอ้ลูกหมาก่อนที่จะค่อยๆดึงมันขึ้นมาจนทำให้ผมเห็นหน้าท้องแบนขาว…
ขาว… ขาวชะมัดเลยครับ
ผมหยุดมือสั่นๆของผมเอาไว้แค่นั้น เนื่องจากหัวใจของผมมันเต้นจนแทบจะหลุดออกมาจากอกแล้วครับ…
เห็นมาเยอะ… ทำไมต้องมาหวั่นไหวกับคนไข้คนนี้ด้วยเนี่ย!!
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆอีกครั้งก่อนที่จะค่อยๆถลกเสื้อยืดของไอ้ลูกหมานั่นขึ้นมา โดยที่เขาก็ช่วยยกมือเพื่อให้ผมถอดมันออกจากตัวเขาได้ง่ายขึ้น…
ตอนนี้ร่างกายด้านบนของคนตรงหน้าผมไร้อาภรณ์ใดปกปิดทั้งสิ้นครับ
“แค่กๆ !!”
แบคฮยอนให้ หน้าอกบางๆของเขากระเพื่อมเล็กน้อยจากแรงของการไออย่างแรงจนทำให้ผมต้องใช้มือหน้าๆไปลูบๆที่กลางหลังของแบคฮยอนเชิงปลอบประโลม…
“เอ่อ… แบคฮยอนนั่งก่อนนะ ชานยอลจะได้เช็ดถนัดๆหน่อย”
ผมค่อยๆพยุงแบคฮยอนให้นั่งหลังตรงกับ เขาก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ผมค่อยๆเอาผ้าชุบลงไปในน้ำอุ่นก่อนจะบิดพอหมาดและค่อยๆ เช็ดไปตามแขนบางๆของไอ้ลูกหมาก่อนที่จะลงมาเช็ดตรงบริเวณหน้าท้องแบนราบ แล้วจึงเช็ดไล่ขึ้นไปตรง อกบางๆของเขา…
ตึกตัก ตึกตัก T^T
หลังจากที่ผมเช็ดท่อนบนของไอ้ลูกหมาเสร็จแล้ว ผมก็…
เห้ยเดี๋ยวนะ…
ผมต้องถอดกางเกงไอ้ลูกหมานี่ใช่ไหมครับ!!
“ทำไมไม่เช็ดตัวต่อล่ะชานยอล??”
แบคฮยอนถามผมขึ้นมาเพราะเกิดความสงสัยที่ผมเอาแต่นั่งนิ่งอยู่นานไม่ยอมที่จะลงมือปลดกางเกง(?) ของเขาซักที ทำให้ผมต้องกลืนน้ำลายฝืดๆลงคอ ก่อนที่จะค่อยๆยื่นมือไปจับที่กางเกงของไอ้ลูกหมา…
“เอ่อ… เอาผ้าห่มบังก่อนดีกว่าเนอะ…”
“อื้ม…”
ผมค่อยๆหยิบผ้าห่มผืนหน้ามาบังท่อนล่างของไอ้ลูกหมานี่ไว้ก่อนที่ผมจะช๊อกตายคาที่เพราะบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ใต้กางเกงนั่นเสียก่อน -___-“
หลังจากที่ผมเช็ดตัวเสร็จแล้ว…
คืออย่าสงสัยเลยฮะว่าผมเช็ดเสร็จไปได้ยังไง เพราะจริงๆแล้วผมเอาผ้าห่มนั่นบังไว้ตลอดเวลาเลยครับ…
คือผมเลี่ยงที่จะแบบ… เอ่อ… เช็ดตรงนั้นอ่ะนะ -0- ผมเลยไม่ได้ถอดกางเกงของเขาออก…
ในเวลานี้ก็ดึกพอสมควรแล้วล่ะครับ… แต่ผมเองยังไมได้อาบน้ำเลย…
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนที่จะถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก พร้อมกับมองตัวเองในกระจก…
…คำถามหลายๆคำถามถูกส่งเข้ามาถามในจิตใจผมว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไงกันแน่…
…ปาร์คชานยอลคนนี้ไม่เคยหวั่นไหวกับคนไข้คนไหนมาก่อน… นอกจาก บยอนแบคฮยอน
จะว่าไป ผมยังสงสัยตัวเองอยู่เหมือนกันว่าผมทำใจไปได้ยังไงตอนที่เซฮุนควงพี่ลู่หานคนนั้น… ในความจริงแล้ว ผมน่าจะเจ็บปวดกว่านี้ซะมากกว่า … แต่นี่…
ความรู้สึกนั้นหายไปไหนกันครับ??? ผมเพียงแค่รู้สึกว่าผมใจหายนิดหน่อยก็เท่านั้นเอง เสร็จแล้วผมก็ยิ้ม ผมก็หัวเราะได้เหมือนเดิม..
เป็นเพราะแบคฮยอนใช่หรือเปล่าครับ???
ผมสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองออกก่อนที่จะเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ …
จะว่าไป…
…แบคฮยอนอาจจะทำให้ผมลืมเซฮุนอย่างถาวรเลยก็ได้นะครับ…
ภายในห้องนอนโอ่โถง.. คนสองคนกำลังนั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับสายตาของทั้งคู่ที่จับจ้องไปที่ทีวีอย่างอารมณ์ดี…
“เซฮุน…”
“หืม???”
“เซฮุนยังรักชานยอลไรนั่นอยู่หรือเปล่า?”
“ถามอะไรอ่ะเสี่ยวลู่…”
เซฮุนหันไปมองลู่หานด้วยสายตานิ่งๆที่ปนไปด้วยคำถาม ร้อยวันพันปีลู่หานไม่เคยที่จะถามคำถามแบบนี้กับเซฮุนเลย…
แต่นี่..
ลู่หานไม่เชื่อใจเขาหรอกหรอ??
“ก็..เห็นวันนี้เซฮุนเจอชานยอลคนนั้นไรนั่นน่ะ แล้วแบบ…”
“ต้องให้บอกกี่รอบว่าเซฮุนรักเสี่ยวลู่คนเดียวอ่ะ…”
เซฮุนพูดขึ้นพร้อมกับเอาหัวกลมๆซุกลงไปที่ไหล่หนาของลู่หานอย่างออดอ้อน พร้อมกับช้อนตามองลู่หานด้วยแววตาจริงจัง...
“…”
“งื่อ… เสี่ยวลู่เชื่อใจเค้าหน่อยดิ…”
“ฮะๆ…”
“ขำไร?”
“เวลาจะอ้อนทีไรเปลี่ยนสรรพนามทุกทีเลยนะเซฮุน…”
มือหนาๆของลู่หานบีบที่แก้มของเซฮุนเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว ก่อนที่เซฮุนจะเอาหน้าซุกไว้กับอกหนาของลู่หานด้วยความเขิน…
..เขามักจะเป็นแบบนี้เสมอ..
เวลาเขาอยากจะอ้อน อยากจะขอคืนดี สรรพนามในการเรียกตัวเองกับลู่หานจะเปลี่ยนไปเสมอ… นั่นมันทำให้ลู่หานโกรธไม่ลงจริงๆ
“งึ่ย… เสี่ยวลู่อ่า”
“ฮะๆ…… “
“หัวเราะไมอ่ะ???”
“ทำแบบนี้แล้วใครจะไปโกรธลงล่ะเด็กโง่…”
ลู่หานเอามือหนาลูบไปที่หัวทุยๆของเซฮุนอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนที่คนที่เอาหน้าซุกไว้ที่อกของลู่หานจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับยิ้มจนตาทั้งสองข้างนั้นหยีลงอย่างน่ารัก
“ก็รู้ว่าทำแบบนี้แล้วเสี่ยวลู่จะหายโกรธ เลยทำไง ^^”
“…ฮะๆ”
ลู่หานเอามือขยี้หัวของเซฮุนพร้อมกับยิ้มให้คนที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน
“รักนะ…”
“เซฮุนก็รักเสี่ยวลู่นะ”
ลู่หานเลื่อนตัวลงไปจูบปากเซฮุนเบาๆโดยที่ไม่ได้ค้างไว้นาน แล้วจึงผละริมฝีปากออกอย่างรวดเร็ว…
“ฝันดีนะเซฮุนนา”
“ฝันดีนะเสี่ยวลู่ของเซฮุน^^”
ภายใต้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนทั้งคู่…
…เซฮุนยังคงไม่รู้ใจตัวเองว่าตอนนี้เขารักเสี่ยวลู่หานจริงๆหรือว่า..
…เขายังคงลืมชานยอลไม่ได้…
เอ้ก อี เอ้ก เอ้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กากากา….
=_+ ผมลืมตาขึ้นมาในยามเช้าแบบทุกวัน แล้วผมก็หันไปข้างๆแต่ก็ไม่พบกับร่างบางๆของแบคฮยอน…
เห๊ย… ไอ้ลูกหมานั่นหายไปไหน ไม่ใช่ว่าไปเป็นลมในห้องน้ำหรอกใช่ไหม???????
นั่นคือความคิดของผมในตอนนี้ครับ ผมเลยรีบลุกขึ้นจากเตียงและเดินตรงไปที่ห้องน้ำในทันที
…ไม่ใช่นะ! ผมไม่ได้เป็นห่วงไอ้ลูกหมานั่นซักหน่อย ผมแค่กลัว เขาจะหัวแตกเพราะล้มเท่านั้นเอง (ไม่เป็นห่วงจ่ะ…)
แต่พอผมเดินไปในห้องน้ำ ผมก็ไม่พบอะไรเลยครับ …
แล้วไอ้ลูกหมานั่นมันจะไปไหนได้ล่ะ????
ผมเลยเดินลงไปด้านล่าง… แต่….
“ฮ่าๆๆ…” เสียงหัวเราะนี่????
ผมฟังไม่ผิดใช่ไหมครับ??????
“อ้าว ชานยอล ไปอาบน้ำแล้วลงมานั่งคุยกันสิ ^^”
….ซะ… เซฮุน…
“อ้าว…สะ..สวัสดี ฮ่าๆ มาได้ไงอ่ะ แล้วกินไรยัง”
เอ่อไม่ใช่แค่เซฮุนครับ… แต่
ทั้งแบคฮยอน พี่ลู่ไรนั่น อยู่ด้วย ครบเลยครับ เฮ่~~~~~~~
คือจะว่าไงดีล่ะ ผมอุตส่าห์ลางานเพราะเห็นว่าไอ้ลูกหมาป่วยเลยกะว่าจะอยู่ดูแลซักอาทิตย์สองอาทิตย์..
…จะว่าไป ผมอาจจะหาเรื่องโดดงาน… แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น!!
ประเด็นคือตอนนี้ทำทุกคนถึงรวมตัวอยู่บนโต๊ะอาหารของผมแบบมิได้นัดหมายแบบนี้ ความจริงคือผมโคตรตกใจเลยนะ แบบว่าตื่นมาแล้วเจอแฟนเก่านั่งอยู่บนโต๊ะอาหารที่บ้านพร้อมกับแฟนใหม่ของเขา… เออ ตกใจครับ -0-
“ก็รอชานยอลอยู่นี่ไง ^^ วันนี้เซฮุนกับเสี่ยวลู่อุตส่าห์มาเยี่ยมเลยนะ มีแต่แบคฮยอนนี่แหละที่ตื่นลงมาเปิดประตูให้”
“ฮ่าๆ ชาน ยอลตื่นสายๆๆๆ”
ไอ้ลูกหมานั่นทำหน้าล้อเลียนผมพร้อมๆกับเสียงหัวเราะของทุกๆคนบนโต๊ะอาหาร… ผมกลายเป็นตัวตลกไปเลยงั้นหรอครับ??
เออ…ดิ <<<ไรต์เตอร์
ผมรู้สึกว่าเมื่อคืนไอ้ลูกหมานี่ยังป่วยหนักอยู่เลยไม่ใช่หรอครับ แล้วที่เฮฮานี่คือคิตตี้อะไรคนหล่อไม่เข้าใจ -____-“”
แต่ช่างมันเหอะครับ…
ผมว่าผมควรจะขึ้นไปอาบน้ำให้เรียบร้อยไม่ใช่มายืนอมขี้ฟันอยู่แบบนี้อ่ะนะ -___-“ คนเต็มบ้าน ปาร์คชานยอลก็อายเป็นครับ
หลังจากที่ผมไปอาบน้ำล้างหน้า แปรงฟัน แต่งตัว เมคหล่อจนเสร็จแล้ว ผมก็ลงมาพร้อมกับรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ (?) เซฮุนหันมามองผมพร้อมกับยิ้มตาหยีให้กับผม…
…หวั่นไหว… ทำไมผมต้องหวั่นไหวด้วยอ่ะ? คือแบบ โอยยยยยยยยย
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้โอดครวญ(ในใจ) ผมก็เหลือบไปเห็นมือของพี่ลู่กำลังกุมมือของเซฮุนเอาไว้บนโต๊ะอาหาร …
ผมพูดเลยว่าผมก็แอบไม่พอใจนะ แต่ผมจะทำไรได้ล่ะครับ เขาไม่ได้เป็นแฟนผมแล้วนี่ ตอนนี้ผมคงต้องยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นแบบนี้ต่อไปแหละนะ ปาร์คชานยอลต้องอดทน ปาร์คชานยอลสีทนได้(ไม่เกี่ยวว่ะ)
ผมเดินลงมานั่งที่โต๊ะอาหารข้างๆกับไอ้ลูกหมาที่ตอนนี้กำลังหันมาส่งยิ้มหวานให้กับผม
…ตึกตัก…ตึกตัก…
เอาแล้วไงครับ เสียงหัวใจผม -0- ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมผมต้องใจเต้นทุกครั้งเวลาอยู่กับไอ้ลูกหมานี่ด้วย เดี๋ยวนี้หัวใจผมอ่อนแอขนาดนั้นเลยหรอครับ…
…อ่อนแอจน…บางทีผมก็แอบหวั่นไหว
แต่ก็นะ!! ไอ้ลูกหมานี่เป็นคนไข้ ผมเป็นคุณหมอ ผมมีหน้าที่รักษาร่างกายเขาก็เท่านั้น พอไอ้ลูกหมานี่จำความได้ก็จบ แล้วผมก็จะได้ส่งมอบตัวเขาคืนกับคุณน้าโบราสักที
“ชานยอล~~~~ แบคฮยอนหิวข้าว ไปทำอาหารให้กินหน่อย งึ่ยๆๆๆ”
ผมลุกขึ้นจากโต๊ะพร้อมกับหันหลังเดินไปที่ห้องครัว แล้วเริ่มลงมือทำอาหารเมนูเบสิกอย่างไข่เจียวโปะบนหน้าข้าวให้กับแขกที่มาเยือนรวมถึงผมและไอ้ลูกหมาครับ
หลังจากที่ผมบรรจงทำไข่เจียวสุดหล่อเสร็จแล้ว ผมก็นำมันมาเสิร์ฟบนโต๊ะอาหารอย่างภาคภูมิใจ
“ชานยอล ไข่เจียวอีกแล้วนะ เซฮุนไม่เคยได้กินอาหารอื่นๆที่ชานยอลทำเลยนะนอกจากไข่เจียว”
เซฮุนพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าผมด้วยแววตาไม่พอใจแบบแสร้งทำเล็กน้อยก่อนที่จะหลุดยิ้มขำออกมาเมื่อเห็นท่าทางของผมที่ออกแนวสลดลงไปอย่างเห็นได้ชัดเนื่องจากถูกตำหนิ
คือตอนที่ผมคบกับเซฮุน ผมมักจะทำอาหารให้เขากินครับ ก็อย่างที่ว่าแหละ อาหารที่ผมหมายถึงก็คือข้าวไข่เจียวนี่แหละไม่มีเมนูอื่นแต่อย่างใด คือผมมั่นใจในฝีมือตีไข่ผมมากไง ผมเลยทำอยู่เมนูเดียว นี่ถ้าผมเปิดร้านขายข้าวไข่เจียวผมรวยเป็นมหาเศรษฐีไข่ไปนานแล้วนะครับบอกให้ หึ้ยๆๆๆๆ
ผมมัวแต่สนใจเซฮุนจนลืม พี่ลู่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามผม … ผมแอบเห็นพี่เขามองผมแปลกๆด้วยแหละครับ แต่อ่ะนะ… ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้ พี่เขาคงเข้าใจแหละนะ
“แล้วนี่ เซฮุนมามีอะไรหรือเปล่า????”
ผมตัดสินใจที่จะถามออกไปครับ
“อ๋อ เราแค่คิดถึงน่ะเลยอยากมาเยี่ยม^^”
แค่คิดถึง…
…ทำไมใจผมมันปริ่มจนบอกไม่ถูก กับคำว่าคิดถึงคำเดียวของเซฮุนล่ะครับ
ไม่สิ! ผมต้องไม่หวั่นไหว (- - )( - -)
“อ๋อ… ฮะๆ”
ผมหัวเราะแหยๆออกไปเมื่อเห็นว่าพี่ลู่เริ่มที่จะมองผมด้วยสายตาแปลกๆอีกครั้ง
“ข้าวไข่เจียวอร่อยฝีมือไม่เปลี่ยนเลยนะชานยอล^^”
เออ … ปริ่มอีกละ
“ฮะๆ แน่นอนอยู่ละ ขอบคุณมากๆ”
“งั้นเซฮุนก็กินเยอะๆนะ ^^”
พี่ลู่หันไปยิ้มหวานให้กับเซฮุน
เออ… เด็กอนุบาลยังดูออกเลยครับว่าพี่เขาหึงเซฮุนแค่ไหน
“กินเยอะจนจะอ้วนอยู่แล้วเนี่ย เสี่ยวลู่ไม่เห็นหรอ”
“ถึงอ้วนก็รักแล้วกัน..”
“บ้า…”
เซฮุนก้มหน้าเขิน…
พี่เขาลืมไปป่าวครับว่าผมกับไอ้ลูกหมานั่งอยู่ตรงนี้
“พี่ลู่นี่น่ารักจัง><”
ไอ้ลูกหมาพูดขึ้นมาพร้อมกับทำท่าเขินอายได้โอเวอร์แอคติ้งมากกว่าเซฮุน … เขาบอกเซฮุนไม่ได้บอกนายซักหน่อยไอ้ลูกหมาอย่ามาเขินแทนได้มะ???
เออ… แล้วไมผมต้องหงุดหงิดเนี่ยครับ!!!
(85%)
หมั่นไส้ -___-“”
“ฮะๆ…”
ผมหัวเราะออกไปเพราะไม่มีอะไรจะพูด คือจะให้ผมพูดยังไงดีล่ะ? เหมาะสมกันดีนะครับ กิ้วๆ ฮิๆ ฮ่าๆก็ยังไงๆอยู่อ่ะนะผมเลยได้แต่หัวเราะพร้อมกับยิ้มๆหล่อให้สองคนนั้นไป
ตลอดเวลาบนโต๊ะอาหารเซฮุนกับพี่ลู่ก็เอาแต่นั่งกระจู๋กระจี๋กันจนผมไม่เป็นอันกิน… ส่วนไอ้ลูกหมาก็คอยชงอยู่นั่นแหละ คอยเขินแทน ผมไม่เข้าใจครับว่าทำไม มันจะต้องอินขนาดนี้ด้วย =__= มันทำให้ผมรู้สึกหมั่นไส้เล็กๆ แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเซฮุนแล้วนี่ ทำไมผมจะต้องหวงเขาด้วยล่ะ…
…นี่ผมกำลังหวงเซฮุนหรอ?...
“ชานยอล..”
“…”
“…ชานยอล…”
“…”
“ชานยอล!!!!”
“ห๊ะ!!!!”
ผมสะดุ้งจากภวังค์เหม่อของตัวเองก่อนที่จะหันไปหาต้นเสียงนั่นก็คือไอ้ลูกหมา อ้าว… แล้วเซฮุนกับพี่ลู่หายไปไหนล่ะครับ
“พี่ลู่หานกับเซฮุนกลับไปแล้ว ชานยอลเอาแต่นั่งเหม่ออยู่นั่นแหละ แบคฮยอนเรียกตั้งนานแล้วไม่เห็นสนใจเลย งอนๆๆๆ”
ไอ้ลูกเตรียมที่จะหันหลังเดินหนีผม…
“เห้ย อย่างอนดิ”
.”งึ่ย…”
ผมรีบยื่นมือของผมไปคว้ามือของเขาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เขาเดินหนีไป..
….แต่ทำไมผมต้องรั้งแบคฮยอนไว้ด้วยล่ะครับ?
คือแบบ อีมือที่ยื่นออกไปนี่ผมไม่ได้บังคับนะ มันไปเองอ่ะ คือผมไม่ชอบให้คนเดินหนีไง -___-“
… เออครับ ผมแถ
“ทำไมต้องงอนล่ะแบคฮยอน”
“ก็ชานยอลไม่สนใจแบคฮยอนเลย…”
ไอ้ลูกหมาทำหน้าหงอยพร้อมกับก้มหน้างุดๆ…
ผมไม่สนใจเขา?? ยังไง??
“หืม?”
“ตอนกินข้าว ชานยอลก็ไม่สนใจแบคฮยอน พอกินข้าวเสร็จชานยอลก็เหม่อ ชานยอลไม่รักแบคฮยอนแล้วหรอ … ฮึก…”
เอาแล้วไงครับ… วิญญาณเด็กสี่ขวบกำลังจะเข้าสิ่งลูกหมานี่อีกละ
“ไม่เอานะ… อย่าร้องไห้”
ผมรีบเดินไปเช็ดน้ำตาให้กับลูกหมาเบาๆ ด้วยมือของผม
…ผมคงลืมไปว่าเขาป่วย…
ผมลืมไปจริงๆว่าผมจะต้องเอาใจเขา
แล้วนี่ผมทำให้เขาต้องร้องไห้กี่ครั้งแล้ว???
“ฮึก…ชานยอลเป็นอะไรอ่ะ”
“ชานยอลไม่ได้เป็นอะไร”
ผมดึงร่างเล็กๆของเขาเข้ามากอดไว้แน่น…พร้อมกับลูบหัวเขาเบาๆเพื่อที่ต้องการจะปลอบประโลม แต่คนในอ้อมกอดของผมนั้นกลับยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
….ไม่สิ ผมไม่ได้ตั้งใจจะกอดเขานะ…
…ผมไม่ได้รักไอ้ลูกหมานี่ซักหน่อย…
…แต่ทำไม…ผมถึงรู้สึกว่า
….ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของคนตรงหน้าเลยซักนิดเดียว…
(100%)
-----------------------------------------------------------------------
สวัสดี~~~~ ไรต์กลับมาละหลังจากไม่ได้อัพ #วพทอ เป็นเวลานาน กิ้วๆ
คือช่วงนี้ไรต์สอบ (จริงๆนี่ก็ยังสอบไม่เสร็จหรอก) วันนี้เป็นวันที่สอง เดี๋ยววันศุกร์นี้ไรต์ก็สอบวันสุดท้ายแล้วน้าา ฮิ้วๆๆ ต่อไปก็จะมีเวลามาอัพเยอะๆละ
ในที่สุดตอนนี้ก็ครบ 100% แล้วซักที #หลังจากที่ค่อยๆอัพมาทีละกระจึ๋งๆ
ลืมกันยังอ่ะ ><
คิดถึงรีดน้าค้าาา ฝากคอมเม้นต์ติชมด้วยย แทงยูวจ้าาาาาาา
ปล้ำลู่. ใครที่เล่นทวิตเตอร์ สกรีมฟิคกันได้น้าาาาา อย่าลืมติดแท้ก #วพทอ กันดั้วะ จะเช็คทุกทวิตจ้า :D ขอบคุณมากๆคะ
มีไรต์อยากติดต่อไรต์ ทักมาได้ @IceZyqool จ้า
:) Shalunla
ความคิดเห็น