ตะวันปลายดอย

ลำดับตอนที่ #7 : ด.ญ.ใบบัว

          ครูสุภรณ์เดินเข้าไปในบ้าน ยายจันทร์วางใบบัวลงบนพื้นพลางเก็บถ้วยชามทีกองระเกะระกะ
"กินแล้วทำไมไม่รู้จักเก็บจักล้าง ชอบทำให้กูอารมณ์เสียอยู่เรื่อย หวยก็ไม่ได้ อะไรก็เสีย มีมึงนี่มันตัวซวย แท้ๆอีใบบัว เกิดมาทำไมล่ะมึง นี่"

"ถ้ายายจันทร์ไม่มีใบบัว ยายจันทร์ก็ไม่ได้เงินจากหมู่บ้านเหมือนกัน "
ครูสุภรณ์พูดโพล่งขึ้นไปอย่างฉุนเฉียว
"เข้ามาในบ้านฉันทำไม อย่ามายุ่งออกไปเดี๋ยวนี้"

ยายจันทร์ ตะคอกขึ้น ตาแดงก่ำด้วยความเมา ฉันเข้าไปกอดใบบัว ไม่ให้ตกใจไปมากกว่านี้

"ถามจริงเถอะยายจันทร์เงินที่กองทุนหมู่บ้านให้ใบบัว ยายเอาไปทำอะไร ยายเอาไปซื้อหวยซื้อเหล้าเล่นไพ่แบบนี้หลานตัวเองจะกินอะไร วันๆท้องมีข้าวตกสักกี่เม็ด แบบนี้เงินที่เราให้ไปก็ไม่ได้เกิดประโยชน์กับเด็กเลย แม้แต่นิดเดียว"
"เงินมันก็เงินกู เซ็นรับก็กู มันไม่เกี่ยวอะไรกับมึงเลย "

"ยาย จันทร์ ปีนี้ เราจะไม่ให้เงินยายอีก ตามใจยายแล้วกันนะ แต่เราไม่มีงบประมาณให้ยายไปเล่นพนันหรอก"

อาจารย์สุภรณ์พูดขู่ยายจันทร์ขึ้นมา ยายจันทร์จ้องหน้าครูสุภรณ์อย่างโกรธจัด พี่ป๊อบเข้ามาอยู่ข้างหลังครูสุภรณ์ เป็นสัญญาณว่าพร้อมจะช่วยเหลือเสมอ ใบบัวร้องไห้ด้วยความตกใจและอ่อนแรง ตัวของใบบัวร้อนจนแทบไหม้

"พี่ป๊อบ ใบบัวไม่ไหวแล้วนะพี่ " ฉันบอกพี่ป๊อบด้วยความกังวล ฉันมาที่นี่โดยไม่หวังให้เจอกับเหตุการณ์แบบนี้เลยแม้แต่น้อย

"ยายจันทร์ ผมจะพาใบบัวไปดูแลเอง ผมไม่ปล่อยให้ไอ้ใบบัวมันนอนตายอยู่นี่หรอก"

  "กูไม่ให้!!! ใครจะเอาอีใบบัวไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!!"

"ป๊อบ ปิง พาใบบัวไปหาหมอ ตรงนี้ครูจะคุยเอง" พวกเราหันไปทางประตูตามเสียงที่เอ่ยขึ้น ครูใหญ่สารัฐ เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบได้ พี่ป๊อบเดินมาอุ้ม ใบบัวไปจากตรงนี้ทันที

"มึงเอาอีใบบัวไปไหน!! มันจะตายก็ปล่อยมันตายอยู่นี่ สำออยมันล่ะสิ!!"
 พี่ป๊อบอุ้มใบบัวออกมาจากบ้าน โดยไม่ฟังเสียวของยายจันทร์ที่ตะคอกมาตามหลัง  และส่งใบบัวมาให้ฉันอุ้มและเราก็รีบพาใบบัวไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

........................................................................................................................................................................................................

    โรงพยาบาล อ.เทิง จ.เชียงราย
"ดีนะครับที่พาเด็กมาก่อน เด็กไข้สูงมาก พยาบาลกำลังอาบน้ำ เช็ดตัว เด็กมีเชื้อเอชไอวี ด้วยใช่ไหมครับ "
"ครับ" พี่ป๊อบตอบคุณหมอไป เรานั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน คุณลุงชม พ่อของพี่ป๊อบพาใบบัวขึ้นรถกระบะมาในตัวอำเภอ

"โรคนี้คือโรคที่ไม่มีใครตายด้วยเอดส์นะครับ แต่มันจะเป็นโรคที่ไปทำลายเซลเม็ดเลือดขาว และทำลายภูมิต้านทาน ผมอธิบายง่ายๆให้ฟังก็คือว่า จะมีโอกาสเสียชีวิตด้วยโรคแทรกซ้อนอื่นมากกว่านะครับ ถ้าหากไม่ดูแลรักษา ทานยาตามกำหนด เด็กอาจจะเสียชีวิตได้ "
     หลังจากคุยกับหมอเสร็จ ฉันและพี่ป๊อบออกมาหน้าโรงงพยาบาลเพื่อหาอะไรเข้าไปทาน

ติ๊ดๆๆๆๆๆ 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นฉันรีบหยิบขึ้นมาจากกระเป๋า พี่ป๊อบเดินกินขนมอย่างหิวโหย สงสัยจะหิวมานานแล้ว
"หวัดดีค่ะยาย"

"ปิง เห็นครูสุภรณ์บอกว่าพาเจ้าใบบัวไปหาหมอหรอ มันเป็นไงบ้าง แล้วเราล่ะ ไปกับใครบ้าง"
ยายยิงคำถามรัวโดยไม่ทักทายแม้แต่คำเดียว
      ฉันตอบคำถามยายแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่เจอพี่ป๊อบที่ห้วยกลางภู จนกระทั่งเกิดการ Fight ที่บ้านของยายจันทร์
"เห้อ น่าสังเวชแท้ๆ ยายจันทร์นะยายจันทร์แก่แล้วยังไม่รู้จักคิด เห็นครูสุภรณ์บอกว่า พอครูใหญ่สารัฐบอกว่าจะไม่ให้เงิน ก็โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงและเก็บข้าวของไอ้ใบบัวมันโยนออกนอกบ้าน ยายว่า จะเอามันมาเลี้ยง ปิงจะว่าไง" 

        ใบบัวเป็นเด็กที่ยายเห็นมาตั้งแต่แบเบาะ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่ยายจะรับเด้กคนหนึ่งมาเลี้ยง ยายบอกว่า เมื่อเรามีกินมีใช้ มีเหลือ ก็ต้องแบ่งปันแก่คนอื่น และสังคมบ้าง ครั้งหนึ่ง ยายรับพี่สาวคนหนึ่งมาเลี้ยงตั้งแต่เด็กๆ เป็นพี่สาวของฉันก็ว่าได้ เธอชื่อพี่ลักษณ์ พ่อและแม่ของพี่ลักษณ์ เสียในกองเพลิง ตอนนี้พี่ลักษณ์ เป็นถึงผู้จัดการบริษัทรับเหมาก่อสร้างแห่งหนึ่ง ในตัวเมือง ยายบอกว่าพี่ลักษณ์เป็นเด็กดี และเรียนจบที่ราชภัฎ ไม่ต่างอะไรกับคนอื่นๆ แต่เป็นคนที่ซื่อสัตย์และขยัน คนแบบนี้ อยู่ที่ไหนใครๆก็รัก

"แล้วแต่สิจ๊ะยาย ใบบัวก็คงจะมีชีวิตที่ดีขึ้จกว่านี้ แต่ยายต้องดูแลตัวเองด้วยนะ ถึงแม้โรคเอดส์จะไม่ได้ติดกันง่ายๆ แต่ถ้าไม่ระวัง ก็เป็นปัญหาได้นะจ๊ะยาย"
"จ๊ะ แม่สาธารณะสุข"
 ยายแขวะฉันเล็กๆ ฉันบอกยายว่าวันนี้จะนอนเฝ้าใบบัวที่นี่กับพี่ป๊อบ ยายตกลงและขอคุยโทรศัพท์กับพี่ป๊อบสักพัก พี่ป๊อบหัวเราะคิกคักกับยายสักพักแล้วก็วางสายไป

"อะไรกันพี่ป๊อบ คุยอะไรกับยาย"
"เรื่องของพี่เกี่ยวอะไรกับปิงล่ะ "
พี่ป๊อบยิ้่มแล้วเดินไปทิ้งให้ฉันยืนงงอยู่ตรงนั้นอย่าง งงงวย


ห้อง 012

"ใบบัว" 
      ครูสุภรณ์เปิดประตู้ห้องเข้ามาพร้อมก้ับผลไม้เต็มถุง พวกเรายกมือไหว้ครุสุภรณ์ อีกครั้งในรอบวัน และคนที่ตามหลังมาก็ไม่ใช่ใคร คือครูใหญ่สารัฐนั่นเอง
"ครูสุภรณ์ สวัสดีค่ะ" ใบบัวยกมือไหว้ทักทายครูสุภรณ์ด้วยใยหน้ายิ้มแย้ม พลางรับกล่องนมที่ครูใหญ่สารัฐ ยื่นให้

"เป็นไงบ้าง ปิง ป๊อบ"
"หมอบอกว่าโชคดีที่รีบพามาหาหมอ เด็กที่ติดเชื้อ ภูมิต้านทานต่ำกว่าคนทั่วไป ร่างกายอ่อนแอ อาจทำให้เสียชีวิตได้ค่ะ"ฉันตอบครูสุภรณ์ พลางลุกให้อาจารย์ทั้งสองคนนั่งที่โซฟา ครูใหญ่สารัฐ เป็นคนจองห้องพิเศษให้ และอาสาเป็นคนจ่ายค่ารักษาทั้งหมด

"เรื่องยายจันทร์ แกไม่ยอมเลี้ยงดูใบบัวแล้ว ยายเราคงบอกเราแล้วล่ะสิปิง"
"ค่ะครู"
"ครูครับ แบบนี้ ใบบัวไม่เสียใจหรอครับที่จะไม่ได้อยู่กับยาย"
   พี่ป๊อบถามคำถามนี้ขึ้นมาทำให้พวกเราหันไปมองใบบัวที่นอนดูดนมกล่องอย่างหิวโหย
"ครูว่า ดีกว่าปล่อยให้อะไรๆมันยิ่งแย่ลงนะ " ครูสารัฐตอบขึ้นมา ครูสารัฐมักจะเป็นที่นับถือของคนในหมู่บ้าน เพราะท่านเป็นคนมีความรู้ เสียสละ และซื่อสัตย์ในหน้าที่เสมอ

"ใบบัว ใบบัวอยากมาอยู่บ้านพี่ปิงไหมลูกอยู่กับยายแสงกับตาสอน"
ครูสุภรณ์ ถามใบบัวด้วยน้ำเสียงใจดี

"จริงหรอคะ ใบบัวจะได้อยู่กับพี่ปิงหรอ"
ฉันยิ้มให้กับใบบัวเช่นเดียวกับพี่ป๊อบ
"จริงสิ ใบบัวจะได้เล่นกับพี่ปิง ได้กินขนม ยายแสง แล้วก็ได้กินกับข้าวของแม่พี่ด้วยนะพี่จะให้แม่พี่ทำไปฝากทุกวันเลยดีไหม "
พี่ป๊อบพูดทำให้ทุกคนหัวเราะกับท่าทางดีใจของใบบัว ใบหน้าเด็กหญิงสดใสขึ้นมามากกว่าตอนที่เราพบเธอครั้งแรก
"ใบบัวไม่อยากอยู่กับยายหรอกค่ะ"

          ทุกคนแปลกใจกับคำพูุดที่ออกมาจากปาก ด.ญ.ใบบัว ทำไมเด็กตัวเล็กๆที่น่าจะติดยาย และครอบครัว กลับออกปากพุดแบบนี้ออกมาได้
"ทำไมล่ะใบบัว ยายจันทร์เค้าเป็นยายของใบบัวนะ" ถึงอย่างไรการที่ทำให้เด็กหญิงไม่รักยายแท้ๆของตัวเอง ก็ไม่ใช่เรื่องที่สมควรทำ


"ยายเค้าไม่ชอบใบบัว ยายบอกว่าพ่อของใบบัวทำให้แม่ตาย ใบบัวก็จะทำให้คนอื่นตายด้วย ยายบอกว่า ที่เพื่อนๆที่โรงเรียนไม่เล่นด้วย ก็เพราะเค้าไม่อยากตายเพราะใบบัว ขนาดยายยังไม่อยากใกล้ใบบัวเลย"

             ฉันลูบหัวใบบัวแต่น้ำตาของความสงสารก็ต้องถูกเก็บไว้เมื่อเห็นรอยยิ้มนั้นส่งมาให้ ไม่สิ เด็กคนนี้เข้มแข็งกว่าที่ฉันคิด ใบบัวเข้มแข็งกว่าฉันมากๆ คนที่น่าสงสารจึงไม่ใช่ใบบัว ฉันต่างหากที่สมควรจะสมเพชตัวเอง ที่เข้มแข็งสู้ใบบัวไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

"ใบบัว ทำไมไม่ไปโรงเรียนล่ะ"
ครูสุภรณ์ถามใบบัว ทั้งๆที่ครูเอง ก็คงจะเดาเหตุผลนั้นออก
"ใบบัว...."
"อื้อ ไม่เป็นไรหรอกครูสุภรณ์ แต่ใบบัวต้องสัญญากับครูใหญ่นะคะ ว่าถ้าหายแล้วไปอยู่บ้านยายแสง กับพี่ปิง ใบบัวต้องไปโรงเรียน เพื่อนที่โรงเรียน เค้าคิดถึงรู้ไหมลูก"

"มีใครคิดถึงใบบัวด้วยหรอคะ"
       ครูใหญ่เล่าให้ใบบัวฟังว่า ออย เพื่อนของใบบัวถามหาใบบัวเสมอ ใบบัวทำหน้าตาด่ีใจมากและบอกว่าคิดถึงออยเช่นกัน ครูใหญ่เล่าว่า พ่อแม่ผู้ปกครองของเด็กมักจะบอกย้ำกับลูกของตนเองว่า ไม่ให้เล่นกับใบบัว เพราะกลัวติดเขื้อเอดส์ ด้วยความรู้ที่มีเกี่ยวกับโรคนี้ยังไม่ดีพอ ทำให้เพื่อนๆมักจะไม่เข้าใกล้ใบบัวตั้งแต่ที่รู้ว่า ใบบัวติดเชื้อ HIV

แต่คุณแม่ของออย เป็นหมอประจำหมู่บ้านและมักย้ำให้ชาวบ้านรู้ว่า โรคเอดส์ไม่ใช่โรคที่ติดกันง่ายๆแต่หลายคนก็ยังกังวลและไม่เชื่อในคำของหมอ เธอชื่อว่าหมออุไร ประจำอยู่ที่สถานีอนามัยของหมู่บ้าน คนมีความรู้หลายคน ได้เสียสละความสุขส่วนตนเพื่อมาอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆนี้

ทำให้ฉันคิดขึ้นมาได้ว่า จริงๆแล้วความสุขของคนเรา อาจจะไม่ใช่การอยู่ในจุดที่คนอื่นๆคว้าไม่ถึง แต่อาจเป็นการอยู่ในที่ที่เราได้ทำในสิ่งที่เรารักเพื่อคนอื่นบ้าง

กว่าครูใหญ่สารับและครูสุภรณ์จะกลับก็เกือบสามทุ่ม ใบบัวได้หลับไปก่อนแล้ว เรานั่งสนทนากันเรื่องเกี่ยวกับการเรียนของฉันบ้างพี่ป๊อบบ้าง พี่ป๊อบบอกครูทั้งสองท่านว่าพรุ่งนี้อาจจะได้ออกจากโรงพยาบาลถ้าหากไม่มีไข้แล้ว 

พี่ป๊อบของเตียงเสริมมาให้ฉันนอนข้างเตียงของใบบัว ส่วนตัวเอง ก็นอนที่โซฟา คืนนี้ คงเป็นคืนแรก ที่ฉันไม่ได้ฝันถึงพี่เต้เลย....