ตะวันปลายดอย

ลำดับตอนที่ #8 : ไม่จริง....

           เช้าวันนี้ยังคงมีแสงแดดสาดส่องพร้อมกับลมหนาวเล็กๆที่พอทำให้ใครบางคนขดตัวเข้าไปในผ้าห่มเพื่อเพิ่มความอุ่นให้แก่ตัวเอง พี่ป๊อบขับรถกระบะใหม่เอี่ยม มุ่งตรงไปยังหมู่บ้าน ใบบัวนอนอยู่ตรงเบาะด้านหลังด้วยความที่ เราตัดสินใจที่จะเปิดหน้าต่างแทนการเปิดแอร์ทำให้อากาศข้างนอกตีเข้ามาจนทำให้ขนลุกไปทั้งตัว
"ปิดกระจกไหมพี่ป๊อบ"
"อือ เอาสิ" พี่ป๊อบตอบพลางกดปุ่มเลื่อนปิดกระจก และเอื้อมมือไปเปิดแอร์ในระดับความเย็นที่ต่ำสุด
           รถแล่นผ่านไปเรื่อยๆ ทุ่งนาเขียวขจีรอเปลี่ยนเป็นรวงข้าวสีทองอร่าม นกกระยางสีขาวบินร่อนลงสูงหนองน้ำราวกับนางฟ้าที่เหาะลงมาเล่นน้ำอย่างเพลิดเพลิน ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างไปเรื่อยๆ อยู่ดีๆ เรื่องพี่เต้ก็แวบเข้ามาในหัว ใจฉันกระตุกเล็กน้อยกับความจริงที่ฉันต้องเผชิญ ต่อให้เรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นมากมายแค่ไหน เวลาก็ยังน้อยไปที่จะทำให้ฉันลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น
"ปิง เป็นอะไรไป ทำไมสีหน้าเป็นแบบนั้น เมื่อวาน เห็นยายบอกว่าฝากดูแลด้วย ระวังจะแอบไปเอาสายน้ำเกลือมาผูกคอตาย".
อ๋อนี่สินะ ต้นเหตุเสียงหัวเราะ
"ยายคงจะรู้เรื่องนั้น เรื่องที่ปิงเล่าให้พี่ป๊อบฟัง"

"โธ่ปิงเอ๊ย เรื่องแบบนี้มันไม่เข้าใครออกใคร"
รู้แล้วน่า มันไม่ใช่รักครั้งแรกสักหน่อย

"อื้อ อย่าพูดเรื่องนี้กันดีกว่า ปิงกับเขาไม่ได้ผูกพันธ์กันมากมายขนาดนั้น"

"แต่เค้าก็มีความหมายมากไม่ใช่หรอ ?"

ฉับเงียบเพื่อปิดการสนทนานั้นทัน

              ทันที่ที่ถึงบ้าน ฉันพาใบบัวเข้าไปนอนห้องเล็กๆที่ใช้ตู้กั้นจากโถงบ้าน บ้าน

ของยายไม่ใช่หลังใหญ่โตอะไรมีเพียงสามห้องนอน คือห้องฉัน ห้องยายและห้องแขก

แต่ใบบัวยังเด็กเกินกว่าจะปล่อยให้นอนในห้องคนเดียว ยายจึงใช้ตู้กั้นและจัดเป็นห้อง

เล็กๆน่ารักให้อยู่พอได้ และไม่มีประตู เพื่อที่จะสามารถเข้าไปดูแลได้ในตอนกลางคืนได้

สบายและง่ายขึ้น

                ฉันออกมานั่งตรงใต้ถุนบ้าน ลมพัดมาเอื่อยๆ ยิ่งทำให้รู้สึกเหน็บหนาวเข้าไป
ในหัวใจ ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ

โทรศัพท์เครื่องเล็กดังอยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ทตัวอุ่น แต่สิ่งที่ทำให้ฉันกระด้างเหมือนน้ำ

แข็งกลับกลายเป็นชื่อของผู้ที่โทรเข้ามาต่างหาก
'พี่เต้'
หัวใจของฉันเต้นแรงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่น หัวสมองมันหมุนติ้วเหมือนหาคำตอบให้กับสิ่งที่เห็นนั้นไม่ได้ เขาโทรมาทำไม โทรมาเพื่ออะไร ในเมื่อวันก่อน สิ่งที่เขาบอก คือการให้ฉันเดินจากไป แล้ววันนี้ เขากลับมาเพื่ออะไร

"ฮัลโหล"
 เสียงปลายสายตอบกลับมาหลังจากที่ฉันกดรับโทรศัพท์ อย่างหาเหตุผลไม่ได้
"....."
ฉันได้แต่ขมวดคิ้วให้กับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ไม่ว่ายังไง ฉันก็ยังไม่เข้าใจเขาอยู่ดี ว่าเขายังต้องการอะไรจากฉันอีก ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่าง มันไม่เคยมีความหมาย บางทีมันอาจจะเป็นแค่การกระทำที่เห็นแก่ตัว ที่ต้องการเห็นคนเจ็บปวดเพราะเขา และถ้าเป็นอย่างนั้น เขาก็ได้รับสิ่งที่ต้องการแล้ว
"ปิง พี่อยู่ที่นี่ ที่บ้านย้ายปิง "
อะไรนะ!!!
"ปิง ฟังพี่อยู่ไหม ...."
เขาตามฉันมาที่นี่ทำไม??? มันไม่มีเหตุผลเลยจริงๆ
"พี่อยากคุยกับปิง ออกมารับพี่หน่อยได้ไหม พี่คงไม่กล้าเดินเข้าไปคนเดียวหรอก"
"พี่เต้ พี่เต้ต้องการอะไรจากปิงอีก???"
ฉันถามออกไปโดยที่พยายามไม่ให้แสดงถึงความเจ็บปวดในใจ
"ปิง...พี่หมายความอย่างที่พี่บอก พี่เลวเกินกว่าที่คนอย่างปิงจะมารัก...แต่พี่ ก็ไม่อยากเสียปิงไป"
..... คนเห็นแก่ตัว......