[EXO FIC] All About - "JOKE" #Chansooตลกร้าย

ลำดับตอนที่ #22 : JOKE - (9) เหลือเชื่อ

© themy butter

“มึงไม่ได้แกล้งเอ๋อใช่รึเปล่า...ถามจริงๆ”

“อะไร?”

“ที่จำคยองซูไม่ได้ มึง...นี่มันสองอาทิตย์แล้วนะและหมอบอกมึงจะจำทุกอย่างได้เป็นปกติภายในสองสามวัน ตอนนี้มึงก็พูดจาปกติแล้ว ทำไมถึงไม่พูดกับคยองซูวะ?”

คนถูกถามได้แต่ถอนใจ ชานยอลไม่รู้จะอธิบายยังไง ว่ามันไม่ใช่เรื่องตลกเลยที่เขาจำคยองซูไม่ได้ เขารู้ว่าเกิดอุบัติเหตุแต่จำช่วงเวลานั้นไม่ได้ นอกจากคยองซูแล้วเขาก็จำได้ทุกอย่าง แต่ความทรงจำของเขาไม่มีคยองซูเลย มันโคตรจะบ้าที่เปิดคอมพ์ที่บ้านก็มีแต่รูปคยองซู เขาเหมือนไอ้โรคจิตที่แอบถ่ายรูปคยองซูตอนอยู่มหาลัยไว้เยอะขนาดนี้ มันเป็นรูปจากกล้องมือถือ และทุกรูปเขามักจะอยู่ห่างจากอีกฝ่ายมาก ไม่คนละมุมตึก ก็อยู่คนละฝั่งตึก

เจอรูปที่ถ่ายคู่กันในห้องนอน เจอข้าวของๆอีกฝ่ายที่เขาน่าจะยืมมันมา เดขารู้เพราะมันมีชื่อโดคยองซูเขียนติดไว้ ดูเหมือนเป็นนิสัยของเจ้าตัวที่เขียนชื่อใส่ข้าวของเหมือนเด็กๆ

แต่ไม่ว่าจะยังไง เขาจำไม่ได้เลยว่าคยองซูกับเขาเคยมีความผูกพันกันยังไง เคยคุยอะไรกัน หรือเป็นเพื่อนกันได้ยังไง อีกฝ่ายเหมือนคนแปลกหน้าที่ทำให้เขาอึดอัดเสียด้วยซ้ำ

ช่างแตกต่างจากตอนที่เขาเจอจงอิน.....

เขามีความทรงจำผิดๆแปลกๆตอนที่เจอจงอิน เขารู้สึกดีใจจนเกือบลุกจาเตียงแต่ขาเข้าเฝือกไว้ ตอนที่อีกฝ่ายมาเยี่ยม สีหน้าจงอินดูเศร้ามากจนเขาแทบจะร้องไห้ตาม ไม่รู้อะไรและไม่รู้ทำไม ทุกอย่างมันเศร้าจนน้ำตาพาลจะไหลเมื่อมองเห็นอีกฝ่าย

ยิ่งตอนที่เซฮุนมาบอกว่าหลังจากอกจากโรงพยาบาลจงอินจะไปจีน เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจไปหมด มันแปลก แต่เขาไม่ได้พูดเรื่องนี้กับเซฮุน เพราะเขารู้สึกได้ว่าเซฮุนกับจงอินมีบางอย่างที่ปิดบังเขา

เรื่องพี่จื่อเทาก็เป็นอีกเรื่องที่เขาแปลกใจเขาพบว่าตัวเองรู้เรื่องแฟนของเพื่อนมากมายแม้แต่ตอนที่เซฮุนพูดเรื่องที่จงอินจะไปจีนเขาก็กลับรู้ว่าจงอินจะไปไหน เขาก็ตอบได้ทันทีว่าจงอินจะไปชิงเต่า บ้านเกิดพี่จื่อเทาอยู่ที่นั่น เซฮุนก็งงว่าเขารู้ได้ยังไง เพราะเอาเข้าจริงๆ ชานยอลเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ไม่ได้สนิทอะไรกับพี่จื่อเทามากนัก ก็เพื่อนแฟน ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องมาคุยกันเยอะอยู่แล้ว

หลังจากเกิดอุบัติเหตุมันแปลกจริงๆนั่นแหละ ถ้าตามที่ทุกคนเล่าเขาเป็นคนโคตรจะโง่เง่าและปัญญาอ่อน แต่เมื่อเขาตื่นขึ้นมาและเข้าห้องน้ำ อย่างแรกที่เขาบอกเซฮุนคือต้องการร้านตัดผมแบบด่วนๆ ทรงผมทรงเดิมของเขาโคตรจะเห่ย แถมพาออกจากโรงพยาบาลกลับมาบ้านก็เห็นเสื้อผ้าที่ดูไม่เข้ากับตัวเองเลยสักนิด นี่ยังไม่รวมการจัดห้อง ทุกอย่างดูแปลกและผิดที่ผิดทางจนเขาต้องมานั่งจัดห้องใหม่จนพอใจ

วันนี้เป็นวันที่เขาเข้ามาทำเรื่องเรียนในมหาลัยหลังจากที่ครอบครัวแจ้งเรื่องที่เขาประสบอุบัติเห็นหายไปเกือบเดือน เขาพบว่าคาบแรกที่เขาเข้าไปเรียน เขาไม่รู้เรื่องเลย ประวัติศาสตร์ดนตรีไม่เข้าหัวเลยตลอด 40 นาทีในคลาส แถมพอเข้าคลาสกีต้าร์คลาสสิค เขากลับไม่ถนัดเลยแม้แต่น้อย มือไม้มันแข็งและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรมันคืออะไร สายไหนคืออะไร......

“มันไม่ใช่แค่คยองซู กูจำไม่ได้เลยว่ากูเรียนกีต้าร์คลาสสิคทำไม มึงคิดดูนะ จับคอร์ดกูยังไม่มีรู้เลยจับยังไงอ่ะ” ชานยอลบอกเซฮุนเพื่อยืนยันสิ่งที่เกิดขึ้น

“แปลกหวะ ทำไมมันหายไปเป็นอย่างๆวะ ลืมเหี้ยไรลืมได้ แต่อย่าลืมพาสเวิร์ดเกมนะมึงวันนี้ กูราคาอีลูขึ้นกูจะเอาไปขายเปิดกล่อง”

เซฮุนในฐานะที่เล่นตัวพ่อค้าเอาไว้ขายของให้เพื่อนๆเอ่ยภารกิจประจำสัปดาห์ ถึงจะโตกันแล้วแต่ความเป็นเกรียนเกมก็ยังคงเดิม     

“แหมไม่ลืมหรอกห่า วันนี้ไปร้านเกมกัน” ชานยอลบอกเซฮุนและกดส่งข้อความไปหาจงอิน ช่วงนี้ก่อนที่จงอินจะไปจีนพวกเขาคุยกันบ่อยมาก บ่อยจนจงอินด่าบ่อยๆว่าพูดมากกว่าแต่ก่อน มันจริงมาก แต่ไม่ใช่ทั้งหมด เพราะเขาน่าจะชอบคุยกับจงอินบ่อยที่สุด

“จะไปไหนกันหรอ?” คยองซูเอ่ยขณะเดินกลับมาที่โต๊ะกลุ่ม หลังจากที่ทั้งหมดกลับมาเรียน ดูเหมือนความสัมพันธ์จะกลับมาเหมือนสมัยตอนอยู่มัธยมคือทุกคนมาเจอกันตอนเช้าและหลังเลิกเรียน ยกเว้นจงอินที่ไม่ได้มาเรียนแล้วและลงเรียนภาษาเพื่อเตรียมตัวไปจีน

“ไปร้านเกม” ชานยอลตอบส่งๆโดยที่มือยังกดพิมพ์แชทคุยกับจงอิน คยองซูเหลือบมองแล้วนิ่งไป เขาไม่รู้จะชวนคุยอะไรต่อเพราะดูเหมือนชานยอลจะไม่ได้อยากคุยอะไรกับเขาเท่าไหร่

“มึงไปป่ะ? ไม่ได้ไปด้วยกันนานแล้ว” เซฮุนเป็นฝ่ายชวนคุยแทนเมื่อเห็นเพื่อนตัวเล็กหน้าเสียไป

“ไม่เป็นไรเรากลับบ้านดีกว่า แล้ว....เซฮุนเอ่อ คุยกับแบคฮยอนบ้างไหม?”

คำถามที่ทำเอาคนถูกถามนิ่งไปอย่างใช้ความคิด เซฮุนไม่ได้บอกคยองซูว่าเขาคบกับแบคฮยนแล้ว มันเป็นเรื่องที่เซฮุนพูดไม่ออกเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนคยองซูจะพอรู้อะไรแล้ว

“ก็คุย เอ่อ วันนี้แบคฮยอนกลับเร็วหนะที่บ้านมีกินข้าวกับญาติที่มาจากจีน”

“งั้นหรอ...” คยองซูเอ่ยพลางพยักหน้ารับรู้ แต่ในใจมีคำถามที่อยากถามเซฮุนเรื่องแบคฮยอนอยู่เหมือนกัน เพราะก่อนหน้านี้มีเพื่อนในคลาสของเขาบอกว่าเห็นเซฮุนมามหาลัยกับแบคฮยอนเลยมาถามเขาว่าเลิกกับแบคฮยอนแล้วหรอ

เพราะดูจากท่าทางของเซฮุนที่ดูสนิทสนมกับแบคฮยอนมากกว่าแต่ก่อนมากจนเป็นที่จับตามองของคนในมหาลัยและข่าวก็ไปถึงหูคยองซู

ชานยอลวางโทรศัพท์พร้อมรอยยิ้มที่ยังค้างอยู่บนใบหน้า เขากวนประสาทจงอินไปนิดหน่อยและอีกฝ่ายก็ด่าทอเขาเป็นพายุ

“มึงก็บอกคยองซูไปดิว่าคบกับแบคฮยอนแล้ว ไม่เห็นต้องปิดบังวะ ก่อนหน้านี้มีอะไรไม่ค่อยพูดกันแบบนี้หรอ? โทษนะที่ถามกูจำไม่ได้หวะ” ชานยอลโพล่งออกมาและมองหน้าเซฮุน ดูเหมือนเพื่อนเขาจะไม่ได้อยากบอกคยองซูเท่าไหร่

คยองซูได้แต่ก้มหน้าเงียบ มันเป็นเรื่องตลกมากที่จู่ๆเซฮุนก็คบกับแบคฮยอนจริงๆ เขาเพียงแค่คิดว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้เลยแต่กลายเป็นว่าสิ่งที่ได้ยินมามันเป็นเรื่องจริง...จากสีหน้าตกใจของเซฮุนที่ไม่พอใจชานยอล

“มึงไม่เสือกได้ไหมเนี้ย” เซฮุนปาฝาขวดน้ำใส่ชานยอลที่หัวเราะออกมา

“ทำไมวะ ก็คยองซูเขาเลิกกับแบคฮยอนแล้วนี่มึงจะซีเรียสไร ใช่ไหมคยองซู” ชานยอลเอ่ยขำๆราวกับตัวเองไม่ใช่จุดเปลี่ยนที่ทำให้คยองซูต้องเลิกกับแบคฮยอน ชานยอลไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสถานการณ์ของคยองซูเนแบบไหน

“ไม่ขำไอ้สัด จะไปก็ไป แม่ง” เซฮุนคว้ากระเป๋าแล้วล้วงกุญแจรถมา ก่อนจะโบกมือลาคยองซูด้วยท่าทางเก้กังๆ

“อะไรว่า เพื่อนกัน เรื่องแค่นี้จะปิดทำไม กูไปก่อนนะคยองซู” ชานยอลพูดทิ้งท้ายแล้วสะพายเป้เดินตามเซฮุนไป คยองซูได้แต่นั่งอยู่ที่เดิมโดยไม่รู้ว่าจะต้องทนกับนิสัยแปลกๆของชานยอลไปอีกนานแค่ไหน ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุชานยอลถึงกลายเป็นคนแปลกหน้าไปแบบนี้

.....................

“ว่าไงน้องวาวา” ชานยอลทักด้วยน้ำเสียงกวนประสาทก่อนจะเดินไปกอดจงอินจนโดนชักศอกใส่ เข้าตัวได้แต่หัวเราะร่วน ขณะที่จงอินได้แต่ยิ้มน้อยๆให้เซฮุน ท่าทางขัดเขินแปลกๆไม่ได้ทำให้ชานยอลรู้สึกอะไร เพราะไม่รู้เรื่องที่เซฮุนกับจงอินตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้

“รีบเข้าเกมเอาของให้กูเลย ห่ากวนตีน” เซฮุนบอกก่อนจะหันกลับไปที่จอแล้วจงอินก็นั่งข้างๆเช่นเคยเพียงแต่วันนี้คนเต็มร้านชานยอลเลยไปนั่งฝั่งตรงข้ามของจงอินแทน

จู่ๆก็รู้สึกมีความสุขที่มองเห็นจงอิยนั่งอยู่อีกฝั่ง มันแปลกดีที่ได้เจอจงอินแล้วชานยอลก็หุบยิ้มไม่ได้เลย นิ้วเรียวของชานยอลกดไอดีและพาสเวิร์ดอย่าวรวดเร็วด้วยเคยชิน คีย์ลัดถูกเปิดช่องใส่ของเพื่อดูจำนวนไอเท็มที่จะให้เซฮุน แต่แล้วเสียงของจงอินก็ดังขึ้นจนเขาตกใจ

“ไม่จริง....”

“จงอินมีอะไร” เซฮุนหันไปมองหน้าเพื่อนด้วยความตกใจ จู่ๆจงอินก็อุทานออกมาและน้ำตาก็เริ่มไหลอย่างไม่รู้สาเหตุ

เซฮุนมองหน้าจอจงอินและมองที่แทปสนทนา มีชื่อเขาขึ้นเตือนว่าออนไลน์และ....อีกคนคือตัวของพี่จื่อเทา

“เห้ย กูแม่งรวยชิบหายเลยหวะ จำไม่ได้ว่ามีเงินอยู่ตั้งหกสิบล้านอะมึง อีลูเป็นพันเลย ตะหู้ววววว” เสียงชานยอลจากอีกฝั่งเรียกให้เซฮุนลุกจากที่นั่ง ขณะที่จงอินนั่งช็อคอยู่เพราะไอดีของจื่อเทามันมีแค่เขาเท่านั้นที่รู้ นอกจากจะมีคนแฮกค์ไอดีไป

“ชาน.....”

“ไรมึง นี่ๆจงอินเป็นไรวะ ทำไมหน้างั้นอ่ะ” ชานยอลถามสลับกับมองหน้าจงอินที่นั่งร้องไห้อยู่หน้าคอมพ์

“ชานมึงเอาไอดีนี้มาจากไหน...” เซฮุนถามและจ้องมองที่หน้าจอด้วยใจที่เต้นราวกับจะหลุดออกมาจากอก

มันเป็นไปไม่ได้.....

“กูก็พิมพ์ตามที่ก็จำได้ไง ก็เนี้ย แต่กูนึกไม่ออกว่าทำไมตัวกูเก่งขนาดนี้หวะ แม่งตีนติดไฟเลยสัด” ชานยอลพูดออกมาอย่างตื่นเต้น แต่เซฮุนกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนผีหลอก

“ชาน....มันไม่ใช่ไอดีมึง”

“ห่ะ?” ชานยอลมองจอและหันไปมองหน้าเพื่อนด้วยสีหน้ามึนงง ไม่ใช่ไอดีของเขาแล้วเขาจะเข้าได้ยังไง เขาพิมพ์ไอดีพาสเวิร์ดนี้ลงไปอย่างรู้สึกเคยมือด้วยซ้ำ

“จงอิน” เซฮุนเรียกเพื่อนตัวเล็กมา มือเย็นเฉียบแตะที่ไหล่ชานยอล

จงอินลุกจากที่นั่งและเดินมาด้วยท่าทางตกใจไม่ต่างกัน

“ชาน มึงออกดิ๊ แล้วลองเข้าเกมใหม่” เซฮุนสั่งขณะที่ดึงมือจงอินมายืนข้างๆ

ชานยอลไหวไหล่เบาๆแล้วกดล็อคเอ้าท์ และเมื่อหน้าจอมาถึงหน้าล้อคอินใหม่ เขาก็พิมพ์ไอดีพาสเวิร์ดกลับลงไปอย่างรวดเร็ว

และ....ปรากฏมหาโจรชื่อ Code-Z บนหน้าจอ

“มึงเอาพาสเวิร์ดมาจากไหน”

“หืม? ถามอะไรของมึงวะ” ชานยอลเริ่มหงุดหงิด ทำไมเขาถึงดูเหมือนคนที่ไม่รุ้อะไรเลย สีหน้าจงอินเริ่มซีดเผือดและพูดไม่ออก

“ไอดีพาสเวิร์ดนี้ไม่ใช่ของมึง มึงเล่นตลกเหี้ยอะไรวะ มึงจะแกล้งจงอินหรอ?” เซฮุนเริ่มโมโหเพราะความตลกไม่เข้าเรื่องของชานยอล

“ตลกอะไรวะ ก็เนี้ยกูก็พิมพ?ตามที่กูจำได้ รหัสนี่ก็มาจากบ้านเลขที่กู.....ที่”

ชานยอลชะงักไปเมื่อความทรงจำของเขามันเริ่มบิดเบือนและสับสน ภาพของทะเลเบื้องหน้าและบ้านหลังใหญ่มันไม่ใช่บ้านของเขา....เลขที่บ้านตรงหน้าเด่นชัดในความทรงจำ

“ฮึก ชาน...มันไม่ตลกนะ มึงไปเอาไอดีแฟนกูมาจากไหน มึงรู้ได้ยังไงมันเป็นเลขที่บ้านเขาที่ชิงเต่า มึงรู้ได้ยังไง!!! เขาไม่เคยบอกใครนอกจากกู!!!!” จงอินแผดเสียงออกมาและร้องไห้โฮ ความรู้สึกทุกอย่างมันตีกันไปหมด รวมทั้งเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้ที่เกิดขึ้น

ครั้งสุดท้ายที่จื่อเทาเปลี่ยนพาสเวิร์ด พวกเขาอยู่กันเพียงสองคน จื่อเทาบอกจงอินว่าจะเปลี่ยน และจงอินเป็นคนเสนอว่าเป็นเลขที่บ้านจีนดีไหม มันเป็นเรื่องที่เขาคุยกันสองคน และที่สำคัญ....

จื่อเทาเปลี่ยนพาสเวิร์ดก่อนวันที่จะเกิดอุบัติเหตุ

ฉะนั้นมันเป็นไปไม่ได้เลยที่ชานยอลหรือคนนอกคนไหนจะมีใครรู้

........................................

TBC #chansooตลกร้าย

ตะหู้ววววววววววววววววววววววววววว

เดาสิๆ เกิดไรขึ้น

แก้คำผิดดึกๆนะคะ รีบลงให้อ่านก่อน ฮี่ๆๆ