คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF_SICK [ Zelo x Youngjae]
SICK
LoJae
PPPlus19
Talk : ป่วยอยู่พอดีเลย -___-" #ฟืดดดดดดดด #สูดน้ำมูก
คลืด... คลืด...
หนัก...
คลืด... คลืด..
ไม่ไหว...
คลืด... คลืด...
จับโทรศัพท์ได้แล้ว...
“ฮัล.... โหล”
[นี่อยู่ไหนเนี่ย]
“ห้อง..”
[อะไร ? อย่าบอกว่ายังไม่ตื่นนะ !]
ป่าวนะ เพิ่งตื่น
“เพิ่งตื่นครับ”
[เรานัดพี่ไว้นะ.. นี่สายแล้วนะ !!!]
เสียงตวาดดังมาจากปลายสาย.. พยายามลุกขึ้นจากเตียงแต่...
“...... ปวดหัว”
[หา? เป็นอะไร]
“เหมือนจะป่วยครับ”
[หือ??? ไหวป่าว?]
“ปวดหัว”
[งั้นถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็นอนไป ไม่เป็นไร พี่ซื้อของคนเดียวก็ได้ นอนไป ๆ]
“ไม่.... เดี๋ยวไปหา...”
[ไหวมั้ย?]
“.....................................”
[จุนฮง ?]
“ไหว.... มั้ง ?”
[นอนพักไป... เอ้ย เจอไอ้แดฮยอนพอดี เดี๋ยวพี่ไปกับมันเนี่ยแหละ นอนไปเลยนะ]
“อือ...”
[เดี๋ยวพี่เข้าไปหาแล้วกันนะ]
“อือ”
ตัดสายหลังจากที่ตอบรับเสร็จ โยนโทรศัพท์ไว้ข้างตัวแล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง...
ง่วง... แล้วก็... ปวดหัวมาก...
แล้วแอร์...
หนาวไปป่ะ ?
ซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มหนา กอดหมอนข้างแน่นพยายามเรียกร้องหาความอบอุ่น
อยากกอดพี่ยองแจจัง....
ง่วงง่ะ...
ขอนอนแล้วกัน...
.
.
.
.
.
.
.
ไม่รู้เหมือนกันว่านอนไปกี่ชั่วโมงแล้ว... แต่รู้สึกว่า....
โคตรปวดหัวเลยวุ้ย !!!!
ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าท้องฟ้าข้างนอก จากสีฟ้าในตอนเช้า กลายเป็นสีส้มเข้ม จนเกือบแดง...
เย็นแล้วสินะ
นี่เปิดแอร์มากี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย ?
แล้ว... ทำไมมันไม่หนาววะ
ให้ตายเถอะ
หิวข้าว...
แต่ลุกไม่ขึ้น...
จุนฮงนอนกระพริบตาปริบๆ อยู่บนเตียง ควานหาโทรศัพท์ของตัวเองบนเตียง สไลด์หน้าจอดูเวลาที่แน่นอน
15 สายไม่ได้รับ
พี่ยองแจ
แย่แล้ว... เยอะขนาดนี้เชียว !!!
8 ข้อความ
‘ลืมบอกว่า อย่าลืมกินยานะ’
แค่ลุกจากเตียงยังลำบากเลยครับ
‘ลืมบอกอีกว่ากินข้าวด้วย !’
ลืมเรื่องนั้นไปเถอะครับ ไม่ไหวเหมือนกัน
‘ซื้อของเสร็จแล้วนะ กินข้าวกินยายัง?’
ก็นั่นแหละครับ เพิ่งตื่นไง
‘ตื่นแล้วโทรหานะ !’
เดี๋ยวค่อยโทรนะ
‘เดี๋ยวพี่ไปหา’
‘ใกล้ถึงแล้วนะ’
‘อยู่หน้าห้องแล้วโว้ย ออกมาเปิดประตู’
18:02
ตอนนี้กี่โมงวะ?
18:30
ชิบหายแล้ว !!!
“จุนฮงตื่นแล้วหรอ ?” เสียงดังมาจากทางข้างหลัง
หันไปมองด้านหลัง
“พี่ยองแจ ??? มาเมื่อไหร่ ? ไม่ได้อยู่หน้าห้องหรอ?”
“ก็บอกว่า เข้าห้องมาแล้ว จิ้มโทรศัพท์อยู่ ไม่อ่านข้อความพี่เลยรึไง”
ยองแจยกมือขึ้นเคาะหัวอีกคนเบาๆ ก่อนจะเบะปากพูด
“ลุกไหวมั้ย ?”
ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนที่คนตัวเล็กจะค่อยๆ ประคองเขาให้ลุกขึ้นนั่งเตียง
“ปวดหัวอ่า...”
“กินข้าวยัง กินยายัง ?”
“ยังเลย...”
“แล้วทำไมไม่กิน ?”
“เพิ่งตื่นเอง...”
“ไม่ไหว ๆ !”
“ก็ไม่ไหวจริงๆ นี่นา” ทำเสียงออดอ้อนให้น่าสงสาร ยองแจถอนหายใจก่อนจะเดินดุ่มๆ เข้าไปที่ห้องครัว
จุนฮงนั่งหูตั้งหางกระดิกอยู่บนเตียง ถึงแม้จะปวดหัวก็เถอะ แต่หวังว่าจะได้กินข้าวฝีมือพี่ยองแจนี่นา
แล้วยองแจก็เดินเข้ามาพร้อมกับโจ๊กหนึ่งถ้วย
“พี่ทำหรอ !!”
“ซื้อมา” ตอบสั้นๆ ทำเอาจุนฮงเฟลไปสามวิ แต่ไม่เป็นไร
“อือ”
“กินไหวป่าว ป้อนมั้ย ?”
น่ารักอะไรอย่างนี้ T v T
“อื้อ..”
ยองแจนั่งลงบนเตียงข้างๆ คนป่วย คนโจ๊กในถ้วยแล้วตักขึ้นมาเป่า ท่าทางโจ๊กจะยังอุ่นๆ อยู่ ๆ ก่อนจะเอามาจ่อปากจุนฮง
“....”
“อะไร..?”
“ตอนจะป้อนก็พูด ‘อ้ำ’ ด้วยสิ”
“เป็นเด็กรึไง”
“น่ารักออก”
“งั้นก็กินเองเถอะ”
“เหยยยยยย ป้อนดิ”
“เถียงพี่ได้แบบนี้มีแรงแล้วล่ะ”
“พี่ยองแจ..” พูดเสียงอ้อนๆ ยองแจเบะปากพร้อมกับถอนหายใจก่อนจะตักโจ๊กใส่ปากคนที่อ้าปากรออยู่แล้ว
“อร่อยป่ะ”
“อือ... อร่อยอ่ะ ซื้อที่ไหนเนี่ย”
“ไม่บอก” ตอบพร้อมกับตักโจ๊กขึ้นมาใหม่แล้วป้อนต่อ
การกินโจ๊กผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเงียบเชียบ
“เดี๋ยวพี่เอายามาให้นะ”
“อือ” นั่งเอาหัวพิงกำแพงรอ แต่เพราะรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำจึงลุกเดินมึนๆ ออกจากเตียงไปห้องน้ำ..
ซึ่งต้องผ่านห้องครัวก่อน...
เสียงน้ำหยดลงมาจากที่วางจานใช้แล้ว
หม้อ และมีดเล็กๆ เพิ่งล้าง แอบเห็นเศษผักอยู่ในถังขยะ
ไหนว่าซื้อมาไง... ทำเองชัดๆ นี่นา
ยิ้มกว้างแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องนอน ยองแจวางแก้วน้ำและเม็ดยาไว้ใกล้ๆ หัวเตียง
“ไปห้องน้ำมาหรอ”
“อือ.. โจ๊กทำเองทำไมไม่บอก” พูดพร้อมกับลงไปนั่งที่ขอบเตียง
“ไม่บอก”
“ทำไมอ่า...” ถามอย่างออดอ้อนแล้วดึงยองแจมากอดหลวม ๆ พร้อมกับซุกหน้าไว้ที่พุงน้อยๆ (?)
“กินยาด้วยสิ” ว่าพร้อมกับลูบหัวเบาๆ คนที่กอดอยู่พยักหน้าทั้งๆ ที่ยังซุกหน้าอยู่
“พี่จั๊กจี๋นะ”
“อือออออ”
“กินยาก่อน” ปล่อยคนพูดออกนิดหน่อย
“ป้อนด้วยสิ”
“กินเอง”
หยิบยามาจ่อหน้าคนป่วย จุนฮงรับมาก่อนจะโยนเข้าปากแล้วดื่มน้ำตาม
“ทีนี้ก็นอนพักซะ..”
“อือ” ครางในลำคอตอบแล้วดึงยองแจมานั่งคร่อมบนตัก “อยู่ด้วยกันก่อนนะ”
“ล... แล. แล้วจะให้พี่ไปไหนล่ะ”
“ไม่รู้ล่ะ อยู่ด้วยกันก่อน ไม่ให้กลับแน่ๆ อ่ะ”
“อือ.. ไม่กลับหรอก..”
ดวงตาสองคู่สบกัน ใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ.. จุนฮงเลื่อนใยหน้าไปประทับจูบเบา ๆ ที่ริมฝีปากของคนรัก
“จุนฮง” ดุเบาๆ ด้วยสีหน้าเขิน ๆ
“อือ” ซุกหน้าลงที่ไหล่ขาวๆ ซุกไซ้ซอกคอขาวๆ อย่างเอาแต่ใจ
“จุนฮง.. งือ..”
“หือ..”
“ป่วยอยู่ไม่ใช่หรอ...”
“ก็เอาใจคนป่วยหน่อยสิครับ.. นะ นะ”
“....” ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบอีกคนเบาๆ
ยองแจโดนเหวี่ยงลงมานอนราบอยู่ที่เตียง ริมฝีปากอุ่นๆ ของคนที่ยังไม่หายไข้ดีไล่จูบตั้งแต่ซอกคอมาถึงอก ไล่ปลดกระดุมออกทีละเม็ด
“อือ...” ยองแจครางเสียงหวาน มือคนป่วยที่เริ่มซุกซนลงไปแตะขอบกางเกงแล้วปลดกระดมกางเกงยีนส์ขายาว หวังจะดึงออกเพื่อสัมผัสกับต้นขาเนียนๆ..
คลืดดดดดดดดดดดดดดดดด คลืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงโทรศัพท์สั่นอยู่ใกล้ ๆ
จุนฮงเงยหน้าขึ้นมามอง
โทรศัพท์ของเขา
คลืดดดดดดดดดดดด คลืดดดดดดดดดดดด
ยองแจที่หันไปมองเบอร์คนที่โทรมาถึงกับเบะปากและสะบัดหน้าหนี
จุนฮงเมื่อเห็นชื่อคนโทรเข้าชัด ๆ ก็ผละออกจากยองแจ
“ชิบหายและ...”
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับแบบไม่คิดชีวิต
“ครับ...”
[จุนฮงงงงงงงงงงงง ไอ้แดบอกว่าหนูไม่สบายหรอ????????????]
“เออ... ครับ... มีอะไรรึเปล่า”
[เปล่า.. เห็นห่วงเฉยๆ นี่มารบกวนเวลาพักผ่อนรึเปล่าเนี่ย เสียงดูแปลกๆ เพิ่งตื่นหรอ]
“เปล่าครับ ตื่นอยู่ ไม่ได้รบกวนหรอกครับ”
[อือ.. ยังไงก็พักผ่อนเยอะๆ นะเรา ]
“รับทราบครับ หม่าม้า”
[โอเช งั้น ม๊าชาน ไม่กวนแล้วครับ ฝันดีนะลูกชายยย]
ถอนหายใจพร้อมกับกดวางสาย พอหันไป ก็เจอยองแจนอนเอาผ้าห่มคลุมตัวไว้อยู่บนเตียง จุนฮงก็ขึ้นไปรวบตัวเอาไว้ในอ้อมแขน
“พี่ยองแจ ต่อนะ.. นะนะ”
“ไม่ !”
“โห่ยยย ทำไมอ่า”
“หมดอารมณ์.. พี่จะนอนแล้ว”
“เฮ้ย.. ได้ไง”
“ไม่รู้จะนอน จุนฮงก็นอนได้แล้วนะ เป็นไข้ไม่ใช่รึไง”
“ครับ ก็ได้ ๆ”ยอมทำตามอย่างว่าง่ายแล้วลงไปนอนข้างๆ จ้องหน้าอีกคนที่นอนอยู่ก่อนหน้า
“มองไร..”
“หมดอารมณ์ไรอ่ะพี่ ก็แค่พี่ฮิมชานโทรมา”
“ไม่รู้.. โว้ะ.. จะนอน..” ปฏิเศษการตอบคำถามแล้วหลับตาเพื่อจะดิ่งสู่ห้วงนิทรา
“พี่จะนอนทั้ง ๆ ที่ใส่กางเกงยันส์รัด ๆ แบบนี้อ่ะหรอ”
ยองแจลืมตาขึ้นอีกครั้ง กัดปากอย่างใช้คามคิด สูดลมหายใจเขาลึก ๆ แล้วตอบกลับไป
“ก็ไม่อยากใส่นักหรอก.. จุนฮงถอดให้พี่หน่อยดิ...”
เข้าทางแล้วดิ...!
#END
ความคิดเห็น