คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ตอนที่ 150 : บทละครนอก
เรื่อพระเ้ารุปัิ่ ละรโทรทัศน์ มิไ้เพ้อเ้อเอาเอ บทละร (นอ) ึ่พระเ้าบรมวศ์เธอ รมหลวภูวเนรนรินทรฤทธิ์ (พระอ์เ้าทินร) พระราโอรสในรัาลที่ ๒ ทรพระนิพนธ์ึ้นสำหรับเล่นละรนอ มีพระเ้ารุปัิ่และราธิาในเรื่อนี้ริๆ
 |
พระบาทสมเ็พระอมเล้าเ้าอยู่หัวทรเรื่อแบบัรพรริีน เพื่อแสว่าพระเ้ารุสยามเป็น ‘ฮ่อเ้’ เท่าเทียมันับ ‘ฮ่อเ้’ ีน มิใ่เพีย ‘อ๋อ’ ที่ีนเรียมาแ่รั้รุศรีอยุธยา |
เป็นินนาารอวี เ่นเียวันับสุนทรภู่ ินนาารเมือฝรั่อฝรั่สอพี่น้ออุศเรนับนาละเว บนพื้นานวามริในสมัยนั้น สำหรับเมือีนนั้นมีวามสัมพันธ์ิ่อันมานานแล้วั้แ่รุสุโทัย หาทว่านอาทูและบรราพ่อ้าสำเภาแล้ว นอนั้นแทบะไม่มีใรเยไปถึเมือปัิ่ แม้พวพ่อ้าสำเภา็ไปมา้าายอยู่เพียแถบเมือท่าายทะเล
บทละรนอ ึ่มัะเอาเ้าเรื่อมาานิทานาวบ้าน ส่วนมาแ่ึ้นสำหรับเล่นละรนอ ือละรที่เล่นันนอวัหลว ้วยมี้อห้ามว่าละรใน (วัหลว) ที่เป็นละรผู้หิล้วนเล่นอยู่แ่เรื่อสามเรื่อ ือรามเียริ์ อิเหนา และอุรุทนั้น ห้ามผู้อื่นเล่น แม้แ่ในวัเ้านาย็ห้าม ละรนอึ้อใ้ผู้ายเล่น และแ่บทละรึ้นมาใหม่ บทละรนอที่เล่นันมาในสมัยรัาลที่ ๒ และ่อๆ มา ็อย่าเ่น สุวรรหส์ แ้วหน้าม้า หลวิัย-าวี ยอพระลิ่น สั์ศิลป์ัย ไยเษ์ เป็น้น
ที่ริเรื่อยพระลิ่น ื่อเสียเิม ือ เรื่อมีพิไย ใ้ื่อพระเอ หาใ่ื่อนาเอไม่ ทว่าเล่นไปๆ นาเอัและมีบทบาทมาว่าพระเอ ผู้น็เลยเรียื่อนาเอเป็นื่อเรื่อ โยเพาะนสมัยปู่ย่า ายาย (อผู้เล่า) มัแถมสร้อยื่อว่า ยอพระลิ่นินแมว เอาพฤิรรมที่ถูล่าวหาเิมเ้าไป้วย
เรื่อพระเ้ารุปัิ่ับราธิานี้ อ์ผู้ทรนิพนธ์เห็นะเลียนาเรื่อสั์ทอ ึ่เป็นนิทานาวบ้านเ่นัน ือำหนให้มีธิา ๗ อ์ พี่สาวแ่านไปแล้วทุอ์ เหลือแ่อ์สุท้อ
ธิาอ์สุท้อท่านำหนให้ื่อ นาินะหรา ไนึไปเหมือนับื่อินะหรานารอในเรื่ออิเหนา็ไม่ทราบ
บทลอนอท่านว่าันี้
“มาะล่าวบทไป ถึเ้าปัิ่รุไรใหา มีธิาเ็อ์นรา นามรเยาวมาลย์่า่าัน แ่ทั้หนารีมีู่รอ ร่วมห้อปรีิ์เปรมเษมสัน์ เหลือแ่น้อนุสุรรภ์ อายุนานั่นสิบห้าปี ื่อว่ายุพินินะหรา พัราแล้มแ่มศรี พระบิาะใร่ให้บุรี รอู่เหมือนพี่ทั้หอ์...ฯลฯ...”
เ้ารุปัิ่ึให้ทูนำราสาสน์มาสู่อพระมีพิไยไปอภิเษับธิา
ในบทละร พระธิารุีนไม่ไ้ออมามีบทบาทอะไร ส่วนไป่เปียวในบทละรไม่มีเลย
มีแ่ทู ื่อ ุนั
ารเินทาารุปัิ่อทูนั้น ี่ม้าไปับทหารห้าพันแล้ว
“รีบลทาฮ่อ่อเียรุ้ ัหน้าเียุมาเียใหม่ รีบ้ามสะพานถึ่านไทย ให้หยุพลไว้ทันที”
สะพานในบทละร เห็นะเป็นสะพาน้ามแม่น้ำปิ ึ่สมัยนั้นะเป็นสะพานแบบสะพานเรือ
อนนี้บทละรท่านปนภาษาีน
“บันั้น นาย่านายแนรุศรี เห็นพวเ๊ี่ม้าพาี โยธีเหลือหลายเียสามพัน ึร้อเรียพวบ่าวาวไพร่ ถือปืนผาหน้าไม้ระบอสั้น ่าเินุ่ม่วนวนัน มาั้นหน้าทัพแล้วถามไป พวไทยที่รู้ัภาษา ึร้อว่าลื้อื่อิอไหล ะมาีมาร้ายประารใ บอให้แ้ิามิา”
บทพระนิพนธ์อ ฯรมหลวภูวเนรนรินทร์ฤทธ์ ทร้าไว้เพียนายอพระลิ่นถูนาันทรเอาัวใส่หีบ ให้ไปโยนทิ้ในป่า แล้วพระอินทร์ลมา่วยแปลร่าให้เป็นพราหม์
พระเ้าบรมวศ์เธอ รมหลวภูวเนรฯ ประสูิ พ.ศ.๒๓๔๔ เมื่อสมเ็พระบรมนนาถ พระบาทสมเ็พระพุทธเลิศหล้าฯ เส็ผ่านพิภพ พ.ศ.๒๓๕๒ พระันษาอ ฯรมหลวภูวเนรฯ เพิ่ะ ๑๒ ปี พระบาทสมเ็พระพุทธเลิศหล้าฯ ทรรอราย์อยู่ ๑๕ ปี พระบาทสมเ็พระพุทธเลิศหล้าฯ นั้นโปรารวี บรราพระเ้าลูยาเธอหลายพระอ์ ึพลอยมีฝีพระโอษ์และทรพระปรีาทาวี ฯรมหลวภูวเนรฯ เห็นะเป็นพระราโอรสที่ทรพระรุาโปรปรานพระอ์หนึ่ ้วยนอาะทรพระปรีาเป็นวีแล้ว เ้าอมมาราอ ฯรมหลวภูวเนรฯ ือเ้าอมมาราศิลา ยัเป็นราินิุลบา้า พระาิทาฝ่ายสมเ็พระอมรินทรามาย์ พระบรมรานนีพันปีหลวอี้วย
เมื่อ ฯรมหลวภูวเนรฯ ทรพระนิพนธ์บทละรนอเรื่อมีพิไยนี้ พระันษาเห็นะไม่เินประมา ๒๑-๒๒ สัเสำนวนลอนอท่านออะหวือหวา และผาโผนไม่เบาทีเียว เ่นเมื่อนาันทร่ายอพระลิ่น นาว่า
“นี่แน่นาเนื้อหอมหม่อมระสือ อย่าทำื้อะแ้แร่เลยแม่เอ๋ย มาลหีบแม่มาอย่า้าเลย หล่อนเสวยแมวลายลูอายแทน เิเส็แม่ไปอยู่ในไพรว้า มม้า้า่าผัวให้หัวแหน ะไ้เที่ยวไพรระหแน ให้มันแสนสบายินวายวัว”
เมื่อ ฯรมหลวภูวเนรฯ ทรพระนิพนธ์เรื่อมีพิไย้าไว้ พระบาทสมเ็พระพุทธเลิศหล้าฯ เห็นะทรเสียายเรื่อ ึทรพระรานิพนธ์่อาที่พระเ้าลูยาเธอทร้าไว้ ับแ่พระอินทร์ลในาันทรให้ไปเล่นน้ำแล้วถููั นพราหม์ยอพระลิ่นอพระมีพิไยไปเป็นทาส พระรานิพนธ์่อนี้บลเพียนายอพระลิ่นับพระมีพิไยไปอยู่้วยันที่ศาลาในป่า
ส่วนเรื่อราว่อไปในนิทาน เป็นแ่เรื่อเล่ามิไ้มีผู้ใแ่เป็นบทละร เรื่อราวโลโผนพิสารแล้ว แ่เ้าอละระอบใ อย่าไร็ามเรื่ออพระนา็บล้วยวามสุหลัาผวามทุ์ยาลำบานานาประารามแบบนิทานประโลมโลทั่วๆ ไป
อย่าไร็ามเรื่อยอพระลิ่น พระนิพนธ์อ ฯรมหลวภูวเนรฯ แม้ะสั้น ทว่ามีบทแทรำๆ และบาอน็เอ่ยถึเรื่ออาววัั้นผู้น้อย ึ่ไม่สู้ะมีผู้ใรู้เรื่อ
บทแทรำๆ เ่นเมื่อนาเษีรรภ์แ่พระอินทร์เหาะพาลมาประสูิในป่า
พระอินทร์็่วยนาเลี้ยลูเหมือนอย่าผัวเมียทั่วไป ลอนอนนี้ว่า
“เมื่อนั้น ท้าวโสีย์มีศัิ์สูให่ รับวัลูน้อยลอยใ ประัยลูบไล้ไปมา รั้นลูร้อไห้พิไรอ้อน ท้าวเธอหลอนลูน้อยเสน่หา อ้ายุูู๊่เียวแมวเหมียวมา ะินับแม่หนาอย่าร้อไป นาแ้วเษี็ภิรมย์ เยมบุรีศรีใส รับเอามาแอบแนบทรวไว้ ปลอบให้ื่มถันัลยา แล้วยใส่ในพระอู่สุวรร อมวัสุแสนเสน่หา สหัสนัยน์ไวเปล่วยเห่้า ล่อมให้นิทราไม่ราินฯ
ว่าโอละเห่ หัวล่อนนอนในเปล ลัแเมอเมียิน เมียับัวไ้เอาหัวไถลไถิน อ้ายิแนหวิ้น ะพานลอยไป”
สมัยระโน้นบทล่อมเ็ เป็นัในพระนิพนธ์ ึ่บทล่อมเ็นั้นบาที็ไม่ไ้มีวามหมายเป็นแ่ลอนพาไป ่อมาอาะพาันลาเ้าหาำที่มีวามหมาย เมื่อเ็ๆ ึเยไ้ยินพวบรราแม่และพี่เลี้ย ส่วนมาล่อมบทนี้ว่า...โอละเห่ เอยหัวล้านนอนเปล ลั้าวเม่าเาิน เาับัวไ้เอาหัวไถลลิน เอย...าม้วย อ้า...อึ้อื้อ ามแบบอารล่อม
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
