ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : จินตนาการสุดบรรเจิด! เล่นเองจิ้นเอง!
ชิ้ง~
ความเงียบสงัดเกิดขึ้นในคฤหาสน์ทรงญี่ปุ่นกลางเมืองนามิโมริ ระหว่างเด็กสาวผมม่วง ร่างผู้หญิงผมแดงที่สลบไสลอยู่บนพื้น กับเจ้าของบ้านหนุ่มที่ยืนตีหน้านิ่งอยู่ข้างๆ ประตูห้อง
(จากนี้ไปกรุณานึกภาพทั้งสองคุยกันหน้านิ่งสนิท)
“โคลม โดคุโร่ ฉันให้เธอมาอยู่ที่บ้านนี้ก็จริง แต่ไม่เคยบอกว่าให้เธอพาศพเข้ามาในบ้านได้”
“ไม่ใช่ค่ะไม่ใช่ คนนี้ไม่ใช่เพื่อนของท่านเคียวยะเหรอคะ?”
“เธอใช้อะไรตัดสินว่าซากสัตว์กินพืชที่นอนรอย่อยสลายอยู่ตรงนี้เป็นคนรู้จักของฉัน?”
“เพราะเธอโผล่พรวดเข้ามาใช้มีดฟันใส่ฉันทันทีโดยไม่ถามค่ะ”
...โคลมเห็นฮิบาริเป็นคนประเภทที่ทำเรื่องแบบนั้นแหละ...(ค่อนข้างจริง)
“จะยังไงก็ช่าง เธอฆ่าแล้วก็ต้องรับผิดชอบเอาไปกำจัดเอง” ฮิบาริตัดสินเด็ดขาด
“เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้ฆ่า เธอยังไม่ตาย” โคลมตอบกลับเสียงเรียบเหมือนกำลังคุยเรื่องทั่วๆ ไปอยู่
เหมือนตามคิว ร่างบนพื้นขยับตัวลุกขึ้นนั่งด้วยอาการมึนงง
“อูย~ อ๊ะ! แกมัน...ผู้พิทักษ์แห่งเมฆาของวองโกเล่!” หญิงสาวลุกขึ้นชี้หน้าเด็กหนุ่มด้วยอารามตกใจ ภาษาญี่ปุ่นคล่องปรื๋อ
คิ้วของเด็กหนุ่มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เนื่องจากถูกชี้หน้าและเหมารวมเป็นกลุ่มเดียวกับทูน่ากินสาหร่าย
“ทำไมผู้พิทักษ์สองคนถึงมาอยู่บ้านเดียวกันได้ หน้าตาไม่เหมือนกัน ไม่ใช่พี่น้อง...”
คิ้วของเด็กหนุ่มขมวดเพิ่มขึ้น เนื่องจากการพล่ามอันแสนจะน่ารำคาญของแขกไม่ได้รับเชิญ
“หรือว่า... พวกแกเป็นนักเรียนม.ต้นแท้ๆ อยู่กินด้วยกันได้ยังไง!? ไม่อายชาวบ้านชาวช่องเขาบ้างเรอะ!!” หญิงสาวโวยวายเสียงดัง
ฮิบาริ เคียวยะ ระดับน้ำโห ทะลุปรอท
เปรี้ยง!!
ผมยาวสลวยสีแดงปลิวไสวไปตามแรงลมที่เกิดจากการลอยผ่านอากาศข้ามกำแพงคฤหาสน์ออกไปตามแรงของทอนฟาพิโรธ
ฮิบาริลดทอนฟาลงอย่างหงุดหงิด เขาสะบัดหน้ากลับไปมองเด็กสาวผมม่วงที่ยืนนิ่งอยู่ที่ตำแหน่งเดิม แก้มของเธอแดงระเรื่อจากคำพูดเมื่อครู่ของหญิงสาวปริศนา เด็กหนุ่มเห็นก็รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่จึงชิงพูดขึ้นก่อน
“อย่าเข้าใจผิด ฉันอาจจะไม่ได้เห็นเธอเป็นสัตว์กินพืช แต่ฉันไม่ต้องการ ‘คู่’ หรอก”
“เอ๋? ท่านเคียวยะไม่คิดจะมีลูกเหรอคะ?” โคลมถามตาแป๋ว
“...มุคุโร่สอนให้เธอถามละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวชาวบ้านงั้นเหรอ?...” ยังดีที่ฮิบาริเป็นพวกใจเย็นจึงตอบกลับไปได้อย่างไม่สะทกสะท้าน(ซักเท่าไร)
“ข—ขอโทษค่ะ! ฉัน...ไม่มีอวัยวะที่ปกติเหมือนคนอื่นๆ ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้เหมือนคนปกติรึเปล่า ก็เลย...” เธอรู้สึกตัวว่าถามไม่เข้าท่ามาก แต่มันเป็นเพราะปมที่เธอมีอวัยวะภายในเป็นภาพลวงตา
เธอเคยร่วมวงสนทนาในหัวข้อนี้ระหว่างเพื่อนสองสาวของเธอ(เคียวโกะ, ฮารุ) ตอนนั้นเองที่เธอเริ่มคิดถึงเรื่องนี้เป็นครั้งแรก ไม่มีอะไรรับประกันว่าอวัยวะลวงตานี้จะทำให้เธอตั้งท้องได้เหมือนคนทั่วๆ ไป ถึงปกติเธอจะไม่ได้คิดมากเรื่องนี้ แต่เมื่อบทสนทนามันพาไปเธอก็เกิดอยากรู้ความเห็นของคนสันโดษอย่างประธานกรรมการรักษาระเบียบคนนี้บ้าง
“ฉันไม่คิดจะมีหรอก มันน่ารำคาญ(R:ฮิบาริโหดร้ายจริงๆ เลย!) ส่วนเรื่องของเธอมันก็ขึ้นกับว่าเธออยากจะมีรึเปล่า ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้” ฮิบาริไม่เอะใจเลยว่าคำพูดของตัวเองส่อเป็นที่สุด...(DX:มีไอ้คนเขียนคนเดียวแหละคิด...)
“ข—ขอบคุณค่ะ!” โคลมโค้งตัวขอบคุณสามสิบองศาด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ (R:เหมือนจะมีคนคิดอีกคน)
--
เด็กสาวผมม่วงเขย่งเท้าแขวนเสื้อผ้ากับราวที่สวนด้านในคฤหาสน์ เธอกำลังง่วนกับการตากผ้าที่เพิ่งซักเสร็จโดยปราศจากความช่วยเหลือจากผู้เป็นเจ้าของบ้าน
ทำงานไปก็คิดเรื่อยเปื่อยไป เดาสิว่าเธอคิดเรื่องอะไร... เรื่องลูกของท่านเคียวยะ... เห็นได้ชัดเลยว่าหัวข้อนี้กระตุ้นความสนใจเธออย่างมาก โดยเฉพาะเมื่อรวมเอาเด็กหนุ่มผมดำเข้าไปด้วย
‘ถ้าท่านเคียวยะมีลูก หน้าตาจะเป็นยังไงนะ...’
เด็กคงไม่ตาคมตั้งแต่แรกเกิด ต้องตากลมโต ผมคงสีดำสนิทเหมือนคนเป็นพ่อ รึไม่ก็สีม่—ไม่ใช่สิ... น่าจะได้ผิวขาวเนียนไปด้วย ตัวเล็กๆ หัวโตๆ แก้มยุ้ยน่ารัก~
...โคลมเริ่มหลุดไปกับจินตนาการของตัวเองจนเผลอยิ้มน้อยๆ ออกมา...
ถ้าเป็นผู้ชายคงไม่พ้นนิสัยเหมือนคนเป็นพ่อ แต่ถ้าเป็นผู้หญิงก็อาจจะได้นิสัยของคนเป็นแม่
โคลมนึกภาพเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมสีม่วงยาวประบ่า ตากลมใสสีม่วงอเมทิสต์วิ่งเล่นอยู่ท่ามกลางมวลดอกไม้ มีหญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาวยืนดูอยู่ใกล้ๆ ผมยาวสลวยสีม่วงปลิวไสวไปตามแรงลม—เอ๊ะ?
‘ท—ทำไมเราถึงไปอยู่ในนั้นได้ล่ะ!?~’ โคลมรู้สึกตัวตื่นจากฝันกลางวันที่เริ่มจะเลยเถิดไปกันใหญ่
(R:ชิ!] DX:แกนี่เอง ยัดเรื่องไม่เข้าท่าใส่สมองคนอื่นหน้าตาเฉย] R:หน้าที่ฉันไม่ใช่รึไง)
“มัวเหม่ออะไรอยู่” เสียงของเด็กหนุ่มเจ้าของบ้านเรียกสติเธอกลับมา แต่แก้มทั้งสองยังคงสีแดงระเรื่อเอาไว้
“งานแค่นี้ใช้เวลานานเกินไปแล้ว” ฮิบาริเดินเข้ามาใกล้โคลม ก่อนจะก้มลงหยิบผ้าในตะกร้าขึ้นใส่ไม้แขวนเสื้อช่วยเธอ ไม่รู้ผีห่าซาตานรึเทพีเทวดาที่ไหนดลบันดาล แต่คิดว่าคงใช้พลังพอๆ กับดับเบิ้ล-เอ็กซ์-เบิร์นเนอร์เต็มสตรีม
มองดูเด็กหนุ่มผมดำไปก็ทำให้โคลมเกิดจินตนาการใหม่ขึ้นมาอีก
...ที่ราวตากผ้าในสวนข้างคฤหาสน์ทรงญี่ปุ่น เด็กผู้หญิงผมสีม่วงกับหญิงสาวผมยาวสีม่วงคนเดิมผลัดกันหยิบผ้าในตะกร้าขึ้นตากอย่างเบิกบาน และที่ห้องติดกับสวน ชายหนุ่มผมดำคนหนึ่งสวมชุดยูกาตะนั่งขัดสมาธิอยู่หน้าโต๊ะไม้เตี้ยๆ ตัวหนึ่งพร้อมกับเขียนอะไรยุกยิกลงในกระดาษเหมือนกำลังทำงานเอกสารอยู่ เมื่อชายหนุ่มหันไปมองทางทั้งสองคนในสวนให้เธอเห็นหน้าชัดๆ ก็ทำเอาเจ้าของจินตนาการใจหายวาบ
‘ท—ทำไมถึงเป็นท่านเคียวยะ!?’ โคลมสะบัดหน้าไล่ความคิดออกไปพร้อมกับแก้มที่แดงขึ้น
(R:คุฟุฟุ ขนาดนี้แล้วน่าจะเอะใจบ้างนะ] DX:แกติดนิสัยหัวเราะน่ารังเกียจมาจากเจ้าภูติสัปปะรดนั่นแล้วเหรอ แถมยังทำหน้าหัวเราะชั่วร้ายกว่าต้นแบบด้วย ไม่รู้จักเก็บอาการ)
“โคลม โดคุโร่”
“คะ!” เด็กสาวผมม่วงกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง คราวนี้มีเมฆาหนุ่มยืนตีหน้ายักษ์อยู่ข้างๆ (ก็หน้าเดิมนั่นแหละ ต่างแค่แววตา)
“เธอกล้ามากนะ ยืนเหม่อให้ฉันทำงานแทนเธอ เตือนแล้วยังไม่ยอมเลิก ไม่เคยมีใครทำแบบนี้มาก่อน” ฮิบาริพูดเสียงเฉียบ
“ข—ขอโทษค่ะ!”
“รีบจัดการให้เสร็จ ไม่อย่างนั้นงดมื้อเย็น” ฮิบาริคาดโทษเอาไว้ชัดเจน โทษยังกับของเรือนจำ ทำให้บ้านนี้ใกล้ความเป็นค่ายกักกันเข้าไปทุกที
...ไม่เคยมีใครทำแบบนี้มาก่อน ใช่ ก็ฮิบาริ เคียวยะคนนี้เคยช่วยคนอื่นทำงานซะที่ไหนล่ะ...
--
ดวงจันทร์ครึ่งดวงลอยเท้งเต้งอยู่บนท้องฟ้าที่มืดมิด เพราะตอนนี้เป็นเวลากลางคืน มันจึงกำลังทำหน้าที่ของตัวเองอย่างสุดความสามารถ
เด็กสาวผมม่วงหลับไปแล้ว แต่สามทุ่มยังไม่ใช่เวลานอนของเด็กหนุ่มผมดำ เขาต้องการดื่มด่ำกับบรรยากาศยามค่ำคืนที่เงียบสงบปราศจากเสียงรบกวนของฝูงสัตว์กินพืชนี้ให้เต็มที่
ปกติแล้วเขาจะปล่อยให้สมองได้ผ่อนคลาย ไม่คิดอะไร แต่คืนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน ตั้งแต่เด็กสาวผมม่วงเข้ามาในชีวิตเขาก็มีเรื่องให้ต้องคิดไม่เว้นแต่ละวัน อย่างวันนี้เขาก็ต้องลดตัวลงไปทำงานที่ ‘ไม่สมศักดิ์ศรี’ ไม่ใช่แค่อย่างเดียว แต่ถึงสองอย่างด้วยกัน
ใครจะรู้ว่าแค่ใช้ไปซื้อของ ยัยตัวยุ่งก็ทำรายการหายไปง่ายๆ จนต้องโทรฯถามเขาให้วุ่นวาย อุปกรณ์จะจดก็ไม่มี ลงท้ายก็ต้องออกไปซื้อด้วยกัน ไม่พอ ตอนไปถึงยังเห็นตกอยู่กลางวงล้อมกลุ่มวัยรุ่นอันธพาลซะอีก ทำให้เขาต้องเสียแรงอันมีค่าไปกับการขย้ำพวกสัตว์ชั้นต่ำ
‘ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้ตกเป็นเป้าของพวกสัตว์กินพืชบ่อยนักนะ?’ ฮิบาริคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ
แต่มีที่แน่ๆ อยู่อย่างคือ ถ้าเธอถูกพวกสัตว์กินพืชทำร้ายเอาล่ะก็ จะเป็นการเสื่อมเสียเกียรติของเขาซึ่งเป็นผู้ปกครองอย่างร้ายแรง
ดังนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนแตะต้องโคลม โดคุโร่เด็ดขาด โดยเฉพาะนักมายาพันธุ์สัปปะรดที่เป็นนายของเธอ!
‘จะว่าไป... ‘คู่’ งั้นเหรอ?’
ไม่ใช่ว่าเขาตั้งสัจวาจาจะครองพรหมจรรย์ไปตลอดชีวิต หรือรังเกียจผู้หญิง หรือแม้แต่เป็นเกย์ตามที่หลายคนแอบคิดไว้ในใจ แต่เป็นเพราะเขายังไม่เจอใครคู่ควรกับเขาตะหาก ส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นเพราะน่ารำคาญ ทำลายความสงบสุขส่วนตัวของเขาจนอยากขย้ำเพียงแค่แรกเห็น
...จะมีก็แต่เด็กสาวผมม่วงที่นอนหลับอุตุอยู่ในห้องด้านหลังเขานี่เท่านั้นล่ะมั้ง ที่พ้นข้อนี้ไปได้... แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะตกลงปลงใจกับเธอหรอกนะ!
เพียงแต่...เวลาที่มีเด็กสาวคนนั้นอยู่เคียงข้าง มันทำให้ใจของเขาสงบ ถึงจะไม่เหมือนกับการอยู่เงียบๆ คนเดียวอย่างตอนนี้ แต่ก็ให้ความรู้สึกสุขใจไม่แพ้กัน
เผลอๆ ตอนนี้เขาอาจจะเกลียดการที่ไม่มีเธออยู่เคียงข้างพอๆ กับการอยู่ท่ามกลางฝูงชนแล้วก็ได้...
--
“ซือคุง~ มีของส่งมาถึงลูกแน่ะจ้ะ” หญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มสั้นระต้นคอเปิดประตูห้องของลูกชายพร้อมกับยื่นซองจดหมายให้หนึ่งซอง
“จากใครเหรอค—อึ๋ย!?” สึนะร้องออกมาเมื่อเห็นชื่อผู้ส่ง
บนซองจดหมายสีครีมซึ่งปิดด้วยสติกเกอร์กลมสีแดงธรรมดาๆ นั้นมีตัวอักษรภาษาอังกฤษเป็นหมึกสีดำเขียนด้วยลายมืออันบรรจงว่า [Mafia Land]
--
R:”...ตอนนี้มัน...อะไรกันหว่า?”
Tsuna:”นายเป็นคนเขียนยังไม่รู้ แล้วเราจะไปรอดมั้ยเนี่ย!?~”
R:”ขี้โวยวายจริงนะ พ่อรสนิยมประหลาด”
T:”หมายความว่ายังไง?”
R:”นึกว่าชอบซาซางาวะ แอบหลงใหลได้ปลื้มเลออนก็ไม่บอกนะ”
T:”หมายความว่ายังง้ายยยยย~!!”
R:”ตอนฟูตะจัดอันดับคนที่นายชอบที่สุด เลออนก็ได้ที่หนึ่ง ตอนที่ 349 เลียนแบบใครไม่เลียนแบบ ดันแต่งเป็นเลออน แถมยังได้ศูนย์คะแนนอีกนะเจ้าห่วย”
T:”ไม่ช่าย! มันไม่ใช่หยั่งง้านนนนนน~!!” (วิ่งไปน้ำตาไหลพรากแบบสโลว์โมชั่น)
DX:”เฮ้ ยังมีรอรั่วอยู่คนแน่ะ”
M:”น—นักมายา—ชื่อใหม่ไม่น่าโสภาอีกแล้ว~ แต่ก็ยังดีที่พูดถึงครับ -_-;”
R:”เปล่าหรอก เค้าเรื่องเดิมมันมางี้ก็ช่วยไม่ได้ เดี๋ยวฉันจะพยายามลบชื่อแกออกไปจากสารบบของเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดละกัน”
M:”ไม่ดีเลยครับ ไม่ต้องทำหรอก ลำบากแย่ ผมเกรงใจ -_-;”
Flan:”แต่มีว่าทำเลยก็ดีนะครับ อาจารย์จะได้มาช่วยมีตกปลาแข่งกับผู้กอง(สควอโล่) ผู้กองโกงจะแย่ ใช้ดาบวักน้ำซะปลากระจายเต็มฝั่ง”
DX:”สัปปะรดตกปลาเรอะ? ขำกลิ้ง ว้ากก๊ากๆๆ!!”
M:”ห—หัวเราะเยาะคนอื่นในเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้ไร้มารยาทจริงๆ เลยนะครับ ^ ^+”
R:”...มีมาเพิ่มอีกตัวละ...เก็บข้าวของย้ายสตูดิโอหนีดีกว่ามั้ง...”
--
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น