ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : เมื่อดวงจันทร์คล้อยลับหลังเงาเมฆ...
กระสุนจากปืนสีเขียวแล่นตรงไปที่หน้าผากของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มอย่างแม่นยำ แต่ถูกขวางเอาไว้โดยเครื่องจักรโลหะรูปร่างประหลาดที่ปรากฏขึ้นจากอากาศธาตุ
“ร้ายสมกับเป็นอัลโกบาเลโน่จุกนมสีเหลืองเลยนะ” ผู้มาใหม่เอ่ยขึ้นจากบนตัวเครื่องจักรรูปร่างประหลาดที่ลอยเหนือพื้นด้วยไอพ่น
“นายมาทำอะไรที่นี่... [เวลเด้]...”
รีบอร์นไม่คาดคิดเลยว่าจะได้เห็นเวลเด้-อัลโกบาเลโน่แห่งอัสนีที่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องทดลองไม่ออกมาสุงสิงกับใคร
“ ‘ลูกชาย’ ฉันกำลังจะถูกเป่าขมอง ก็ต้องมาช่วยสิ” ทารกในเสื้อคลุมขาวผมเผ้าสีเขียวรุงรังขยับแว่นพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ลูกชายนายงั้นเหรอ? หมายความว่ายังไง?” ทารกชุดดำหรี่ตาลงมองอย่างเคลือบแคลงใจ
“เด็กคนนี้—“ ทารกนักวิทยาศาสตร์กระโดลงไปที่ไหล่ของเด็กหนุ่ม “—เป็นมนุษย์ทดลองของฉันเอง”
“มนุษย์ทดลอง?”
“ถูกต้อง อย่างนายคงจะรู้เรื่องความสามารถของเมซซาลูน่า นั่นล่ะเรื่องที่ฉันทดลอง” ทารกแว่นยิ้มอย่างมีเลศนัย “แต่ฉันไม่บอกนายมากกว่านี้หรอก ฉันแค่มารับ [อาร์เช่] กลับไปตรวจสภาพเท่านั้น”
“...งั้นการเข้าร่วมสโตลโต แฟมิลี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของการทดลองสินะ...” ทารกชุดดำเดาไปตามเนื้อผ้า
“ประมาณนั้น โปรเจคจริงๆ ของฉันก็คือการให้อาร์เช่ใช้ชีวิตตามต้องการเหมือนคนปกติแล้วคอยสังเกตผลเท่านั้น” นักวิทยาศาสตร์วัยแบเบาะกระโดกลับขึ้นไปบนพาหนะทรงประหลาดพร้อมทั้งเปิดประตูด้านหลังเครื่องจักรขนาดใหญ่เป็นช่องว่างให้ ‘ลูกชาย’ โดยสาร
“ฉันไปก่อนล่ะ”
แสงสีเขียวเข้าโอบล้อมยานขนส่ง ก่อนที่พากันหายแว้บไป
--
ทารกชุดดำก้าวออกจากตัวแมนชั่นที่เพิ่งจะแตกพ่าย(?)ไปหมาดๆ โดยมีกลุ่มเด็กหนุ่มผมฟูซึ่งเพิ่งจะส่งตัวนักโทษให้เจ้าหน้าที่องค์กรไป
“ช้าจังเลยรีบอร์น” สึนะทักขึ้นก่อน
“แล้วเจ้านั่นล่ะ?” รัลถามพลางมองหาตัวเด็กหนุ่มผู้มีอักขระจันทร์เสี้ยวที่แก้ม
“กลับไปแล้วล่ะ...” ทารกชุดดำตอบสั้นๆ ปิดบังข้อมูลบางส่วนเอาไว้
“อะไรกันเนี่ย เจ้านั่นในอนาคตเป็นคนบอกฉันเองนะว่าให้เคี่ยวตัวเองให้หนัก ดันหนีไปซะได้” รัลมีท่าทีเสียดายอย่างเห็นได้ชัด เสียดายที่ไม่ได้ทำทารุณกรรมเหยื่อ...
“ยังไงก็เถอะ งานฉันเสร็จแล้ว พวกนายจะเอาไง?”
“วันนี้วันเสาร์ วันจันทร์สึนะต้องไปโรงเรียน เวลาที่ญี่ปุ่นเร็วกว่าที่นี่เกือบแปดชั่วโมง ถ้ากลับไปตอนนี้ก็คงจะถึงบ่ายวันอาทิตย์”
“เอ๋!? จะกลับเลยเหรอ ฉันยังเหนื่อยอยู่เลยนะ~” สึนะโอดครวญ
“เงียบไปเลย วันนี้นายไร้ประโยชน์สิ้นดี กลับไปถึงฉันจะเคี่ยววิชาที่โรงเรียนเป็นการทดแทน” รีบอร์นเอ่ยหน้านิ่งแต่จริงจัง
“ไม่อ๊าวววว~!!”
--
ในห้องกว้างที่ปิดตายจากโลกภายนอก หลอดทดลองสีเขียวรายล้อม ห้องที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์รูปร่างประหลาดจำนวนมากมีสภาพเหมือนกับแล็บของนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องในการ์ตูนเด๊ะ
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มนอนอยู่บนเตียงสีขาว เครื่องสีขาวรูปร่างคล้ายกับเครื่องเอ็กซเรย์ครอบปิดเหนือส่วนหัวเอาไว้ ทารกผมเขียวในเสื้อคลุมยาวสีขาวยืนคุมเครื่องอยู่ข้างๆ
“ไม่มีอะไรผิดปกติ ทุกอย่างทำงานได้อย่างราบรื่น”
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้าเฉยเมย หันหน้าไปทางนักวิทยาศาสตร์ทารกที่ทำท่าเหมือนจะพูดอะไร
“เคยถามหลายครั้งแล้ว แต่ก็จะถามอีก อยากได้อารมณ์ความรู้สึกคืนรึเปล่า?”
เด็กหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ ไม่มีท่าทีลังเลแม้แต่น้อย
“คงรู้ใช่มั้ยว่าการเฝ้าสังเกตน่ะมันจบไปตั้งแต่สองปีก่อนแล้ว สิ่งที่ฉันฝังลงไปในสมองให้ก็คืออุปกรณ์ที่บิดเบือนการทำงานของสมองส่วนไฮโปทาลามัส ทำให้วงจรอารมณ์ความรู้สึกหยุดการทำงาน แต่ก็ไม่ใช่ว่าเอาออกไม่ได้” ทารกแว่นพูดถึงสิ่งประดิษฐ์ของตัวเอง
“ที่ฉันฝังเจ้าเครื่องนั่นให้ก็เพื่อทดสอบการทำงานเท่านั้น แล้วก็ยังต้องเช็คการทำงานเป็นประจำทุกเดือน ทำไมถึงไม่อยากได้อารมณ์ความรู้สึกคืน ไม่อยากใช้ชีวิตอย่างคนปกติเขารึไง?”
เด็กหนุ่มผู้มีอักขระจันทร์เสี้ยว ถึงจะไม่เอ่ยปากพูดอะไร แต่ก็ตอบกลับทางสายตา
“นั่นสินะ เรื่องนั้นไม่จำเป็นต้องถามเลย...”
ทารกแว่นยังจำได้ดี ภาพที่เด็กผู้ชายคนหนึ่งนอนหมดสติหายใจรวยริน เนื้อตัวเปียกชุ่มด้วยเลือดแดงฉานที่เจิ่งนองไปทั่วทุกบริเวณ
“เอาเถอะ ไหนๆ แก๊งมาเฟียที่นายเพิ่งจะเข้าร่วมหมาดๆ ก็โดนวองโกเล่ถล่มซะยับไปแล้ว งั้นช่วงนี้อยู่ที่นี่ทำงานเป็นลูกมือฉันไปก่อนละกัน”
เด็กหนุ่มพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ก่อนจะลงจากเตียง ตามหลังผู้ที่อุปการะเลี้ยงดูมาแต่เล็กไป
--
[ไฮโปทาลามัสHypothalamus) - ทำหน้าที่เป็นศูนย์กลางของระบบประสาทอัตโนมัติ] และสร้างฮอร์โมนเพื่อควบคุมการผลิตฮอร์โมนจากต่อมใต้สมองซึ่งจะทำการควบคุมสมดุลของปริมาณน้ำและสารละลายในเลือด และยังเกี่ยวกับการควบคุมอุณหภูมิร่างกาย อารมณ์ความรู้สึก วงจรการตื่นและการหลับ การหิว การอิ่ม และความรู้สึกทางเพศ (
R:”พึ่ง [วิกกี้] เลยนะเนี่ย ถึงจะดูไม่สมเหตุสมผลยังไงก็ตามแต่ ผมคิดได้แค่นี้ล่ะครับ =_=;”
บทจันทร์เสี้ยวไร้สี
จบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น