Senran Kagura Estival Versus

ลำดับตอนที่ #7 : The Sisters' Reunion

"RYOOOKIII!" Ryōna ตะโกนเรียกพี่สาว

ฉันโดดเข้าไปแล้วก็เอาหน้าซุกร่องอกของ Ryōki
ความรู้สึกของเธอ กลิ่นของเธอ ฉันจำได้ดี
จิตใจฉันเต็มไปด้วยความอ่อนหวาน ความอบอุ่น

"ต๊ายตาย เธอยังคงกอดฉันเหมือนตอนยังเด็กเลยนะ" Ryōki พูด

"เพราะว่าๆ...!" Ryōna พูด

"มันก็นานมาแล้วนะ..." Ryōki พูด

Ryōbi โผล่มาด้วยสีหน้าที่หมองมัว
เธอยังคงหงุดหงิดอยู่

"Ryōbi เธอดูโตขึ้นนะ" Ryōki พูด

ขณะที่พูดอยู่นั้น Ryōki ก็เข้าไปกอด Ryōbi เต็มเหนี่ยว

"เห?! แล้วฉันล่ะ?! แล้วฉันล่ะ?!" Ryōna งอแงออกมา

"เธอเองก็โตขึ้นมาด้วย มาด้วยกันสิ" Ryōki พูด

"เย้!"

ฉันเอาหน้าไปถูกับแก้มของเธอ

"พี่ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ!" Ryōna พูด

ฉันเข้าไปหา Ryōki และก็พูดกับเธอ
เธอมีผมที่สีดำสลวย ดวงตาที่งดงาม ผิวที่เรียบเนียน และ...

"...เห?" Ryōna อุทาน

เมื่อฉันตรวจดูดีๆ เธอมีห่วงสีทองประกายอยู่บนหัวเธอด้วย

"นั่นอะไรนะ? ดูเหมือนห่วงนางฟ้าเลย..." Ryōna พูด

พอฉันจับมันปุ๊บ มันก็เกิดแบบนี้...

"ยัยบ้าเวรนี่! อย่าแตะมันนะ! ไม่งั้นจะฉันฆ่าแกแน่!!"

เสียงของเธอเสียงเหมือนกับขุมนรก

"อันนี้ไม่ให้จับเป็นอันขาด!!"

น้ำเสียงที่ดุกร้าวของเธอเหมือนกับฟ้าผ่ากลางฤดูร้อนเปรี้ยงๆ

"อ๊าาาาา! รู้สึกดี! เอาอีก! ดุฉันให้มากกว่านี้อีก!" Ryōna พูด

"แกคิดจะจับอีกสักเท่าไรกันหา? อย่าได้ถามฉันว่าทำไมและอย่าได้จับมันอีก!"

"อ๊าาาาาา!" Ryōna ร้องออกมา

"'อ๊าาาาาา!' อะไรของแกฟ่ะ ยัย@#$ $%*นี่!"

เสียงสอดแทรกที่เซ็นเซอร์คำพูดนั่น... อ๊ามันกลับเข้ามาอยู่ในความทรงจำแล้ว
ไม่ต้องสงสัยเลย นั่นต้องเป็น Ryōki แน่

"...พี่?"

Ryōbi จำจุดของเธอได้ ตาเธอเบิกกว้างพอๆกับปากเธอ

"อะไรอีกล่ะ Ryōbi?" Ryōki ถามด้วยความไม่พอใจ

"'อะไรอีกล่ะ...?' เรื่องบ้าอะไรกันวะ? คิดว่าฉันจะไปรู้เรื่องวิญญาณชั่วร้ายที่ตามกลับมาจากความตายหรืออะไรเล่า?" Ryōbi โวยออกมา

"เห? Ryōki ก็เป็นอย่างนี้ตลอดตอนที่โกรธเหมือนอย่างเมื่อกี้นี่แหละ" Ryōna พูด

อ๊ะ... เข้าใจล่ะ
ฉันเองก็ไม่เข้าใจซะทีเดียวเลยว่าทำไม แต่หลังจากเมื่อกี้แล้ว Ryōbi ก็ถอยห่างออกมาจาก Ryōki เลย
ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้น เธอก็อุตส่าห์ไล่ตามพี่สาวยิ่งกว่าฉันเสียอีก
เดาว่าทำไมเธอถึงไม่เห็น "อารมณ์" ของ Ryōki เหมือนอย่างนี้
ตอนที่ Ryōbi รู้สึกอึดอัดกับร่างกายเธอ เธอเองก็พยายามแกล้งยุให้ Ryōki ด่าเธอ
แต่กลับทำให้กลายเป็นพี่สาวที่สมบูรณ์ไปแทน
เราทำทุกวิถีทางทั้งแขวน @#%$ แล้วให้เธอดื่ม $#@! ด้วย
แต่ตอนนี้เพียงแค่จับห่วงเธอ มันก็ง่ายดายแล้ว

"ฮิๆๆๆ... ย้า!"

ฉันอยากให้เธอด่าอีกครั้ง ฉันจึงได้ทับห่วงอีกที
จะเกิดอะไรขึ้นน้า?
ปรากฏว่า Ryōki ออกอาการอ่อนโยนอีกครั้ง

"ฮิๆ" Ryōki พูด

"ห-เห? พี่กลับเป็นเหมือนเดิมแล้ว!" Ryōna พูดด้วยความแปลกใจ

"ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นแหละ"

งั้นห่วงของเธอก็คือตัวสวิตช์ที่สลับไปมาระหว่างพี่สาวที่ดีกับพี่สาวที่ดุร้ายสินะ
ถ้าหากฉันจับมันอีกครั้งหนึ่งล่ะก็...
พอฉันจะเอื้อมมือเข้าไปจับมัน
เธอก็เริ่มเดินหนีไปแล้ว
ฉันจึงเสียการทรงตัวแล้วก็ล้มลงไปเลย

"Ryōki จะไปไหนหรือคะ?" Ryōna ถาม

"อ๊ะ Miyabi-chan" Ryōki พูด

ฉันมอง Miyabi ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

"...Ryōki ตั้งแต่ศึกนั้นก็นานมาแล้วสินะ" Miyabi พูด

"เรื่องนั้นก็ขอโทษด้วยละกัน ฉันไม่น่ารีบตายไปก่อนเลย" Ryōki พูด

"ไม่หรอก ฉันเสียใจด้วย เพื่อที่จะได้แข็งแกร่งขึ้น ไม่มีใครที่จะต้องตาย"

พี่สาวฉันพูดกับอดีตศัตรูเกี่ยวกับความตายของเธอ ฉันเองก็ฟังออก...

Ryōki เป็นนักเรียนชิโนบิของโรงเรียน Gessen เหมือนกับ Yumi
Ryōna และฉันต่างก็เป็นเด็กที่สูญเสียพ่อแม่ไป Ryōki จึงต้องมาเป็นพี่สาวของเรา เธอคอยดูแลเราทุกๆวัน
เธอนั้นเจิดจรัส ใจดี ฉลาดและก็ขยันขันแข็ง... ที่บ้าน เธอเป็นผู้ส่องประกาย เป็นฮีโร่ของเรา
แต่ไม่นานนัก เมื่อเธอถูกเลือกเข้าไปอยู่ในทีม Ryōki ก็กลับมาเป็นศพ
เราได้ยินมาว่า Ryōki นั้นตายระหว่างสู้กับ Miyabi คนที่คลุ้มคลั่งจากศาสตร์วิชาลับนินจา
เราย้ายเข้าไปยังโรงเรียนลึกลับ Hebijo ภายใต้การนำของ Miyabi เพื่อใช้ในการแก้แค้น แต่เราก็คิดผิด...

"ฉันอยากจะขอโทษให้กับน้องสาวฉันด้วย พวกเธอทำผิดพลาดไป และทำให้เธอต้องพลอยลำบากไปด้วย" Ryōki พูด

"ไม่เรียกว่าลำบากหรอก ตอนนี้พวกนั้นเป็นพันธมิตรที่วางใจได้นะ" Miyabi พูด

"เยี่ยมเลย งั้นฉันคงจะอึดอัดน่าดูตอนที่ฉันมองดูจากอีกฝั่งนะ"

ระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยกันอย่างมีความสุขนั้น Ryōna ก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
ฉันเองก็ด้วย เป็นห่วงว่าพี่กับ Miyabi อาจจะเคียดแค้นกัน แต่ก็ไม่มี

"ขอไปห้องน้ำก่อนล่ะ" Ryōbi พูด

Ryōbi ออกจากวงสนทนาไป
เธอไปห้องน้ำจริงๆ หรือแค่โกหก?
ฉันรู้สึกถึงบางอย่างได้

"...เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือ?" Ryōna ถาม




.....................................




"แฮ่กๆ"

ฉันวิ่งหนีเข้าไปยังป่า ทางที่ไปก็ไม่มีเส้นทางอะไรเลย
ตอนนี้ฉันมาถึงลำธารเพียงลำพัง
ฉันนั่งกุมเข่าตรงนั้น

พี่ให้อภัย Miyabi
พอๆกับให้อภัยกับทุกคน ฉันก็น่าจะทำได้เหมือนกัน
ก็แค่ก้มหัวให้กับพี่สาวเท่านั้นแหละ
แต่ฉันทำ... ฉันทำไม่ได้
ฉันหนีเพราะฉันอั้นไว้ไม่ได้
ความรู้สึกฉัน หมายถึง ไม่ใช่ฉี่ราดนะ นั่นโกหกนะ
เธอเริ่มนึกย้อนกลับไป และ...มันทำให้ฉันคิดถึงวันนั้น ฉันไม่อาจจะอยู่ใกล้เธอได้ ไม่มีสิ่งนั้นอยู่ในหัวเลย

วันนั้น...
วันก่อนที่พี่สาวจะตายจากไป
ฉัน...พูดอะไรบางอย่างกับเธอ และเมื่อเธอตายฉันก็ไม่เคยพากลับมา
และตอนนี้เธอก็มาอยู่อีกครั้ง ฉันดีใจมาก ดีใจจังเลย
แต่ถ้าเธอเป็นพี่สาวจริงๆล่ะก็ เธอก็น่าจะจำได้สิว่าฉันพูดอะไร
มันเกี่ยวกับเธอ
ฉันรู้ว่าถ้าฉันให้อภัยเธอในตอนนี้ เธอก็จะหัวเราะและก็บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงอีกแน่
แต่ฉันไม่
ฉันจะพูดกับเธอว่ายังไงดี?
ไม่ว่าฉันจะพูดยังไง เธอก็ยกโทษให้ฉัน พี่สาวที่สมบูรณ์แบบในทุกๆด้าน และก็ดีกว่าฉันมากมาตลอด

ฉันปาก้อนกรวดลงในลำธารให้แรงเท่าที่จะทำได้
มันกระโดดข้ามน้ำแล้วก็เด้งไปถึงอีกฝั่งหนึ่ง
ฉันปาอีกก้อน อีกก้อนและก็อีกก้อน แต่ก็ไม่มีอะไรเลยแม้ว่าจะมากแค่ไหน ฉันจะต้องก้าวข้ามความรู้สึกนี้ไปพร้อมกับตัวฉัน
สีหน้าของ Ryōna นั้นก็แค่ร่าเริงบริสุทธิ์เมื่อเห็นเธออีกครั้ง ก็ดีแล้วนี่
ฉันพยายามที่จะตีสีหน้าปลอมๆเข้าไว้
ตอนที่พี่จากไป ฉันเป็นคนที่ทำงานหนักเพื่อที่จะคอยดูแล Ryōna

"สิ่งที่ดีที่สุดของฉันยังไม่ดีพอที่จะเทียบกับเธอได้..."

...ใช่ อย่างนั้นแหละ
ฉันมีพี่สาวบุญธรรม
ฉันไม่ยอมรับเลยตอนที่ฉันยังเล็กอยู่ แต่เมื่อขึ้น ม.ต้น ฉันเริ่มที่จะเข้าใจแล้วว่าฉันต้องการเธอ
ฉันมองเธอเหมือนกับตุ๊กตาที่แสนน่ารัก
น่าสมเพชล่ะสิ
ฉันมันอ่อนหัด และบางทีเมื่อเธอไม่อยู่ ฉันก็อนาถสุดๆ
แต่ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ?

ฉันมองเงาสะท้อนในน้ำ
เธอบอกว่าฉันโตขึ้น
แต่สิ่งที่ฉันเห็นในเงาสะท้อนนั่น...
...ก็คือเด็กน้อยที่สูญเสียเธอไปแค่นั้นแหละ




....................................




"พี่คะ! มาเล่นเหมือนอย่างที่เคยเล่นกันอีกครั้งนะได้มั้ยคะ?" Ryōna พูด

"ฮิๆ เหมือนอย่างที่เคยงั้นหรือ? ปากไม่ดีและก็ทุกอย่างสินะ?" Ryōki พูด

"ใช่ๆ! ก็ดุด่าแบบสุดแรงเหมือนอย่างแต่ก่อนไงล่ะ!"

"บางอย่างก็ไม่เคยเปลี่ยนเลยสินะ Ryōna? ฉันไม่รู้ว่าถ้าด่าออกมาเหมือนอย่างที่เคยทำได้นะ แต่..."

"ก็แบบเมื่อกี้นี้ มันไม่เหมือนกับตอนที่เล่นกับ Ryōbi เลยนะ!"

"ว-ว่าไงนะ?! แล้วเธอไม่พอใจฉันหรือไงกัน?! ยัยจอมหยิ่ง ขี้เหร่ หมาร่านงี่เงานี่!" Ryōbi ด่าออกมา

"อ๊าาา เอาอีกๆๆ พูดเข้ามาอีก! รู้สึกดีสุดๆไปเลย!" Ryōna พูด

"ยัยสาดสอพลอ! ยัยหมาหัวทึบ และก็อย่างที่เธอจะเป็นได้หมดนั่นแหละ! คลานเข่าเข้ามาหากราบฉันซะ!" Ryōbi สั่ง

"โฮ่งๆ! จะกราบให้เอง!" Ryōna ก็ทำตามคำสั่งบ้าๆนี่ได้นะ

"ฮิๆ ดีใจที่ทั้งสองยังเข้าขากันได้ดีสินะ" Ryōki พูด

"ไม่ได้ 'เข้าขา' กันสักหน่อย! ฉันก็แค่ดูแลเธอให้เข้มงวดตั้งแต่เธอจากไปนะ!" Ryōbi พูดปัดไป

"ขอโทษนะ ฉันไม่ควรทิ้งเธอเลย เป็นความผิดของฉันเอง" Ryōki รู้สึกผิด

"ไม่เห็นจะต้องมาขอโทษก็ได้เลยนี่..." Ryōbi พูด

"จะไปสนใจทำไม? ก็เธอกลับมาแล้วนี่ เป็นอะไรที่สำคัญ!" Ryōna พูด

Ryōbi ถอนหายใจออกมา

"เอาล่ะ Ryōki มาเล่นด้วยกันอีกนะ!" Ryōna พูด

ดูเหมือนว่า Ryōki จะถูก Ryōna ตามตื๊อมากถึงขนาดนี้ เธอจึงได้...

"เข้าใจล่ะ! งั้นฉันจะเล่นกับพวกเธอล่ะกัน..." Ryōki พูด

ก่อนที่จะใช้เขตแดนชิโนบิเปลี่ยนจากชายหาดกลายเป็นหลังคาโรงเรียน Gessen ทันที

ในเมื่อขอมาถึงขนาดนี้แล้ว ยังไงก็คงไม่แคล้วจะต้องสู้กันอีกแน่ แถมยังสู้แบบดุเดือดด้วย




........................................................




หลังจากที่ Ryōna เอาชนะ Ryōki ได้แล้ว

Ryōki ก็เปลี่ยนชุดกลับเป็นอย่างเดิม

"อูวว์! Ryōki นี่สุดยอดเลย! เธอทำให้ฉันรู้สึกดีสุดๆเลย!" Ryōna พูด

"ฉันเองก็รู้สึกสนุกด้วย เห็นแล้วล่ะว่าเธอโตขึ้นมาแล้วนะ" Ryōki พูด

"จริงหรือ? จริงเปล่านี่? เธอว่าฉันโตขึ้นหรือ?"

"อืม เธอเข้าข่ายที่จะเป็นสุดยอดชิโนบิได้เลยล่ะ
เธอไม่ต้องพยายามให้มากนักหลังจากที่ฉันไปแล้ว ขอแค่เป็นเด็กดีก็พอ Ryōna"

แล้ว Ryōna ก็กระโดดเข้าไปกอด Ryōki อีกครั้งหนึ่ง

"อู้วว! หนูรักพี่ค่า Ryōki" Ryōna พูด

Ryōbi หายใจเฮือก

ก่อนที่เขตแดนจะคลายผนึกกลับไปเป็นชายหาดเหมือนเดิม

"เธอเองก็ยิงไวเหมือนกันนะ ดูเหมือนชีวิตฉันคงจะกลับไปตายอีกรอบแล้วล่ะ!" Ryōki พูด

"ฮ-เฮ้ย นี่เธอเพิ่งจะกลับมานะ! อย่าให้มาโดนฆ่าแบบโง่ๆเซ่" Ryōbi ถึงกับโวยวายออกมา

"ฮิๆ เธอพูดถูกนะ ฉันจะใช้ชีวิตให้ระวังมากกว่านี้ละกัน" Ryōki พูด

ดูเหมือนว่า Ryōki จะไม่ค่อยจะรู้สึกประสีประสาเลย เรื่องตายกลายเป็นเรื่องที่กำลังจะกลายเป็นปกติไปซะแล้ว จนแทบจะไม่ได้ใช้มันให้คุ้มเอาเสียเลย

"นี่ๆ ทำไม Ryōbi ถึงไม่มาเล่นด้วยล่ะ? ฉันว่าเธอน่าจะสนุกด้วย" Ryōna พูด

"...ขอผ่านละกัน" Ryōbi ปฏิเสธ

"ทำไมล่ะ? เธอเองก็เคยเล่นกับ Ryōki มาทุกครั้งเลยนี่" Ryōna พูด

"...ฉันไม่รู้สึกเหมือนอย่างตอนนี้แล้วล่ะ" Ryōbi บอก

"Ryōbi-chan..." Ryōki ถึงกับเศร้าไปเลย

"พวกเธอสองคนก็เล่นไปเหอะ ฉัน....ขออยู่ลำพังสักหน่อยก็ล่ะกัน" Ryōbi พูด

"ฮือออ... อุตส่าห์คิดว่ามาอยู่ตรงนี้แล้วจะได้เล่นด้วยกันซะอีก..." Ryōna รู้สึกเสียใจ

"...ขอโทษนะ Ryōna แต่ฉันยัง..." Ryōbi พูด

Ryōki เองก็รู้สึกเศร้าหน่อย ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย ที่อุตส่าห์ได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา

หรือว่ามันจะไม่ใช่อย่างที่ Ryōbi ต้องการกันแน่...