Fantastic girls : รักต้องมนตร์ SEASON I [BTS&BLACKPINL] -THE END-

ตอนที่ 60 : PART 55 : แม่ของลูก

Jungkook talk...

"เอ่อ...คุณลุงครับ" ผมหันไปเรียกพ่อเจนนี่

"ว่าไงล่ะพ่อหนุ่ม"

"คือผมอิ่มแล้วน่ะครับ ขอตัวไปเยี่ยมลิซ่าได้มั๊ยครับ"

"ก็ได้สิ งั้นจะให้โร่เซ่พาไป"

"ไม่เป็นไรครับ ผมไปคนเดียวได้ แค่บอกทางผมก็พอ" แกนิ่งคิดสักครู่หนึ่งครับ

"อืม...ก็ได้" เยส! นึกว่าจะไม่ได้แล้วครับ

"เอ้า!" ผมรับม้วนกระดาษที่แกโยนมาให้

"แผนที่สำหรับแขก ที่นี้มันค่อนข้างใหญ่ไปหน่อย แขกหลายคนมาก็หลงทางกันบ่อย หนักที่ข้าต้องค่อยตามหา ก็เลยทำแผนที่ขึ้นมาซะเลย" ผมคลีแผนที่ดู มันใหญ่กว่าที่ผมคิดจริงๆ ครับ

"แล้วลิซ่าอยู่ตรงไหนล่ะครับ"

"แล้วในแผ่นที่มันบอกว่าไงล่ะ" ผมก้มมองแผนที่อีกครั้ง ปรากฏเส้นหมึกสีดำคดตัวเป็นชื่อของลิซ่าขึ้นมา เจ๋งโพ้ดๆ

"แค่เจ้าคิด ชื่อนั้นก็จะปรากฏขึ้น"

"ขอบคุณมากครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ไปนะเว้ยพวกฮยอง" แล้วผมก็รีบเดินออกมา

~ I'm only one call away
I'll be there to save the day
Superman got nothing on me
I'm only one call away ~

โอะ!

ผมหยุดฮัมเพลงและหยุดการเดินกึ่งวิ่งของผมทันทีเมื่อสายตาผมไปสะดุดเข้ากับดอกไม้ชนิดหนึ่ง

"หอมจัง" ผมสูดกลิ่นนั้นเข้าเต็มปอดฃ

"เก็บไปฝากลิซ่าซักดอกดีกว่า" ผมยิ้มกรุ่มกริ้มเพราะมีแผนอยู่ในหัว ก่อนที่จะเด็ดดอกไม้หนึ่งดอกมา ผมดูแผนที่ในมืออีกครั้ง

"เลี้ยวขวาข้างหน้าก็ถึงแล้วนิ" แล้วออกเดินไปตามทาง

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"..." เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้ เงียบจังครับ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"..." แบบนี้ไม่ได้การซะแล้ว ผมลองหมุนลูกบิดที่ประตูดู

แกร๊ก!

'ประตูไม่ได้ล็อคนี่น่า ฮึๆๆ เสร็จกุกแน่ยัยแมว' ผมค่อยๆ เดินตีนเบาเข้าไปในห้อง ห้องนี้ใหญ่เท่าห้องที่พวกผมอยู่เลยครับ แต่ว่ามีแค่เตียงเดียวใหญ่ๆ  เธอนอนอยู่บนเตียงนั้น ผมจึงค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ เธอ เธอนอนหลับตาพริ้ม อมยิ้มหน่อยๆ เผยให้แก้มยุ้ยๆ เห็นแล้วหมั่นเขี้ยวชะมัด

"ฝันดีสิท่า" ผมพูดค่อยๆ ก่อนจะตัดสินใจขึ้นไปนอนบนเตียงข้างๆ แล้วหันหน้าไปหาเธอโดยใช้แขนขวาค้ำหัวตัวเองไว้ ผมเอาแต่จ้องมองหน้าของคนตรงหน้า แล้วเผลอยิ้มออกมา ผมใช้มือข้างซ้ายเขี่ยผมที่ติดที่หน้าของเธอออกแล้วทัดไว้ที่หู ผมโน้มหน้าลงไปจูบที่หน้าผากเธออย่างนุ่มนวล

"คิดถึงจัง" ผมพูดเบาๆ แล้วกลับมาจ้องมองหน้าของเธออีกครั้ง 

"ทำไมฉันถึงไม่เคยเบื่อที่จะมองหน้าเธอเลยนะ" ผมพูดกับตัวเอง ผมหยิบดอกไม้ที่ผมเก็บมาไปทัดไว้ที่หูของเธอ แล้วยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะโน้มหน้าไปดมกลิ่นดอกไม้นั้น

"หอมจัง" ผมกระซิบที่ข้างหูของเธอ

"ขนลุกอะ" ยัยตัวแสบ ผมรีบลุกขึ้นนั่งทันที

"ตื่นตั้งแต่ตอนไหนนิ" เธอหลอกผมซินะ

"ตั้งแต่ก๊อกแรกแล้วย่ะ" แล้วเธอก็ลุกขึ้นนั่งเหมือนกัน

"แล้วมั๊ยไม่บอกกันฮะ น่าอายชะมัด"

"น่ารักจะตาย" ชมกันแบบนี้ได้ไงครับ

"เขินนะเว้ย!" ผมตีแขนเธอเบาๆ ไปหนึ่งที เธอยิ้มใจดีตอบกลับมา ทั้งสายตาและรอยยิ้มแบบนี้ 

"ทนไม่ไหวแล้วนะ"

"นี่! จองกุก!" ผมพุ่งตัวเข้ากอดเอวของลิซ่าทันที

"ทำอะไรขอนายฮะ!" ผมไม่ตอบครับแถมกอดเธอแน่นกว่าเดิมด้วย

"นี่! มันจั๊กจี้นะ"

"จั๊กจี้เหรอ"

"นี่! โอ้ยๆๆ ฮ่าๆๆ พอแล้ว นี่! โอ้ยๆๆ ท้องแข็งไปหมดแล้ว ฮ่าๆๆ" ผมเปลี่ยนจากกอดแล้วใช้มือจี้เอวลิซ่า เธอนอนดิ้นลงไปกับเตียง

"จองกุก! โอ้ยๆๆ นี่!"

"ทำไม"

"พอได้แล้ว ฮ่าๆๆ"

"ไม่พอ! โทษฐานที่เธอหลอกฉันและที่ทำตัวน่ารัก" ผมยังแกล้งเธอต่อไป

"พอเลย! ฉัน...ฉันหาย...ฉันหายใจไม่ทัน" ผมรีบหยุดทันทีเลยครับ ลิซ่านอนหอบหายใจแรงอยู่บนเตียง

"ไม่เล่นแบบนี้อีกแล้วนะ เกือบตายไปแล้ว" เธอบอกผม

"แค่เกือบเอง"

"นายนี่จริงๆ เลย" ทำหน้าดุใส่ด้วยครับ

"ไม่รู้แหละ!" ผมว่าแล้วนอนลงเอาหัวหนุนที่ท้องของเธอ

"นี่!" ลิซ่ากระดุกกระดิก อยู่ไม่สุขจริงๆ เลย

"ขออยู่อย่างนี้สักพักนะ" ผมว่าแล้วเธอก็สงบลง

"..." เงียบไปประมาณ 5 นาทีได้ เธอเป็นอะไรหรือเปล่าครับ

"นี่"

"..."

"ลิซ่า"

"อือ" ใจหายหมดนึกว่าเธอเป็นอะไรไปซะอีก

"ทำไมเงียบไป"

"พักหายใจอยู่ ก็ฝีมือนายเมื่อกี้นั้นแหละ"

"ฮ่าๆๆ"

"ไม่ต้องมาหัวเราะเลย" 

"ชอบหรือเปล่า"

"ฮะ! ชอบอะไร ไอ้เมื่อกี้เนี่ยนะ ฮื่อ! แล้วคิดว่าฉันชอบหรือเปล่า" ดูเธอจะไม่ชอบที่ผมจั๊กจี้นะครับ คงเพราะผมเกือบทำให้เธอตาย แต่เธอตอบไม่ตรงคำถามครับ

"หมายถึงดอกไม้"

"ดอกไม้?"

"ดอกไม้ที่อยู่บนหูเธอไง เธอชอบหรือเปล่า" ผมหันไปมองเธอ ผมเห็นเธอเอามือหยิบดอกไม้ที่หูมาดู แล้วยิ้มขำๆ ขำแบบนี้แสดงว่าชอบใช่มั๊ยครับ

"ทำไมนายถึงเลือกดอกนี้ล่ะ" เธอถามผมขำๆ อ้าว! มีอะไรแปลกงั้นเหรอ ดอกมะลิดอกเล็ก สีขาวบริสุทธิ์ กลิ่นหอมๆ ดูเข้ากับเธอจะตาย

"ทำไมอะ" ผมถามอย่างไม่แน่ใจ

"รู้มั๊ยในประเทศไทยเขาเอาไว้ทำอะไร" ผมไม่ใช่คนไทยจะรู้เปล่าครับเนี่ย

"ฮึ! ไม่รู้อะ เฉลยหน่อยสิ" เธออมยิ้มให้ผมก่อนที่จะตอบ ทำตัวน่ารักอีกแล้ว

"เขาเอาไว้ไหว้แม่กันจ้ะ เด็กน้อยกุกกี้" เธอเอามือขยี้หัวผมตอนที่เรียกผมว่าเด็กน้อย

"งั้นฉันก็เก็บมาถูกดอกแล้ว" เธอจ้องผมกลับอย่างรู้ทัน

"อย่ามาๆ ฉันรู้ว่านายคิดอะไร" 

"ชิ! เกลียดจริงคนรู้ทัน" ผมลุกขึ่นนั่งแล้วหันไปบอกเธอ ผมกะว่าจะเล่นมุกแม่ของลูกซะหน่อย แต่ยัยแมวดันจับได้ซะก่อน แล้วยังมีหน้ามายิ้มปากกว้างตายี้อีก

"อ่าาา ทำไมเธอถึงชอบทำอย่างนี้นะ"

"ฮ่าๆๆ ฉันทำอะไรฮะ" ยังมีหน้ามาถามอีก

"ก็ทำหน้าแบบนี้ ยิ้มตายี้แบบนี้" ผมว่าแล้วยิ้มเลียนแบบเธอ

"ยิ้มแบบนี้เหรอ" อ่า! เธอทำมันอีกแล้วครับ

"นี่! ถ้าฉันทนไม่ไหวแล้วอย่ามาว่ากันนะ" เธอหุบยิ้มทันทีเลยครับ 

"นี่นาย!" ผมกระโจนใส่ลิซ่า โดยใช่มือทั้งสองข้างยันเตียงเอาไว้ที่ข้างตัวเธอ จริงๆ ก็ทนไม่ไหวตั้งนานแล้วครับ

"นี่! ไม่เล่นจั๊กจี้แล้วนะ" เธอทำตาดุใส่ผม ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะตอบเธอ

"ไม่เล่นอยู่แล้ว แต่ทำอย่างอื่นดีกว่า" ผมว่าแล้วค่อยๆ โน้มทั้งตัวและหน้าเข้าไปใกล้เธอ ลิซ่าหลับตาลงช้าๆ ถึงผมจะเป็นฝ่ายรุกแต่ใจมันเต้นแรงจนควบคุมไม่อยู่ ผมคงหน้าแดงหูแดงไปหมดแล้วแน่ๆ ผมโน้มหน้าลงไปจนจมูกของเราชนกัน ผมไม่กล้าหายใจเลยครับ ผมกลืนน้ำลายหนึ่งอึกก่อนที่จะเอียงหน้า เพื่อรับสัมผัสจากริมฝีปากนั้น แต่ว่า...

"ลิซซซ...อู้วว~" 

โรเซ่ว่าแล้วรีบหันหลังให้เราทั้งสองคน ลิซ่ารีบผลักตัวผมออกทันทีแล้วรีบลุกขึ้นนั่ง ส่วนผมพอโดนผลักก็รีบกระโดดลงจากเตียง แล้วจัดเสื้อผ้าจัดท่ายืนของตัวเองให้เป็นปกติที่สุด 

"ทำไมไม่เคาะประตูก่อนฮะ" ลิซ่าถามโรเซ่ที่ยืนหันหลังให้เราอยู่

"ฉันหันล่ะนะ" โรเซ่ว่าแล้วค่อยๆ หันกลับมาหาเรา

"ขอโทษ! ก็แบบ...ไม่คิดว่ากำลัง..." โรเซ่ทำท่าประกอบด้วยครับ ผมกับลิซ่าสบตากันก่อนที่จะแสร้งมองทางอื่นทั้งคู่

"แต่ช่างเหอะ! ฉันไม่ได้เห็นอะไรมากหรอก เพราะงั้นทั้งสองคนไม่ต้องคิดมาก" แน่ใจเหรอครับว่าเธอไม่ได้เห็นอะไรมาก

"พอดีคุณลุงให้มาตาม คงคุยเรื่องเหตุการณ์เมื่อวาน แกก็รีบไปแต่งเนื้อแต่งตัวซะ เพราะทุกคนรอแกอยู่ แค่นี้แหละ" แล้วโรเซ่ก็หันหลังเตรียมเดินออกไป แต่ก่อนที่เธอจะออกจากห้อง

"ทีนี่ก็...ตามสบายเลยนะ จุ้บุ จุ้บุ"

ปัง!

"ยัยโรส!" ไม่ทันแล้วครับ 

"..." บรรยากาศมันอึดอัดแปลกๆ นะครับ โดนขัดจังหวะกลางอากาศซะขนาดนั้น เป็นใครก็อายล่ะครับ

"โรเซ่บอกให้ตามสบายไง" ผมเอ่ยขึ้น

"อือ ก็ตามสบายสิ" ดูลิซ่ายังอายไม่หาย

ฮึบ!

"เฮ้ย!" เธออุทานออกมาทันทีที่ผมใช้แขนช้อนตัวเธอขึ้นแล้วอุ้มเธอเอาไว้

"นี่นายจะทำอะไร" เธอถามผมสีหน้าตกใจเล็กน้อย

"ก็ทำตัวตามสบายไง" ผมยักคิ้วหลิ่วตาให้เธอ

"นายนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ เลย"

"มีเจ้าเล่ห์กว่านี้อีกเยอะ" ผมว่าแล้วอุ้มเธอจากเตียงออกเดินไปทางห้องน้ำ

"นี่! อย่ามาทะลึ่งนะ วางฉันลงเลย" 

"วางเธอลงก็ไม่สนุกดิ" ผมส่งยิ้มเจ้เล่ห์ไปให้เธอ เธอทำตาดุใส่ผม

"ดุซะด้วย กลัวจังเลยๆ" ผมกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำแล้วครับ

"จะเล่นแบบนี้ใช่มั๊ย ได้!"

"โอ๊ย!!!" เธอกัดอกผมครับ เจ็บชิบหายเลย เสื้อผมเป็นรอยฝันเรียงสวยเป็นระเบียบเลย แรงกัดนี้ทำให้แขนผมที่อุ้มเธออยู่อ่อนแรงลง ลิซ่าจึงหลุดจากมือของผม และค่อยๆ ตั้งตัวยื่นขึ้น

"สมน้ำหน้า แบร่!" เธอว่าแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ผมพยายามจะคว้าตัวเธอ แต่...

ปัง!

ทันซะที่ไหน

"ออกมาล่ะน่าดู!" ผมตะโกนบอก

"ไม่กลัวหรอกย่ะ เด็กน้อยกุกกี้" เธอตะโกนกลับ แค่เอามะลิมาฝากดอกเดียว ผมกลายเป็นเด็กน้อยของเธอไปแล้วเหรอครับ

"รออยู่นะ!" ผมตะโกนบอกเธอ

"ค๊าา!" แฟนใครก็ไม่รู้ครับ น่ารักจังเลย

Jimin talk...

"เดี๋ยวว่างๆ ข้าจะให้คนพาชมเมือง รับรองว่าต้องชอบ โดยเฉพาะแถบเซฟโซน" ตั้งแต่เรามานั่งรวมกันที่ห้องนี้ พ่อเจนนี่ก็ชวนคุยไม่หยุดเลยครับ ส่วนลูกสาว ผมว่าเจนนี่คงอยากหนีออกไปเหมือนตอนกินข้าวแน่ๆ พวกเราเหมือนพวกอัศวินโต๊ะกลมเลยครับ ก็ทั้งห้องมีแค่โต๊ะกลมๆ ตัวใหญ่หนึ่งตัวกับเก้าอี้ 12 ตัว แน่นอนว่ามันทำมาจากหินอ่อนสีงาช้าง คงเป็นรสนิยมเฉพาะของพ่อเจนนี่ล่ะมั้ง

"ผมถามอะไรหน่อยได้มั๊ยครับ" เจโฮปเอ่ยขึ้น

"ว่าไงล่ะ"

"ทำไมต้องเป็นสีขาวงาช้าง" กำลังอยากรู้พอดีเลยครับ

"เจนนี่ ตอบสิลูก"

"คะ" ดูเธอจะตกใจนิดหน่อยนะ

"ทำไมต้องหนูด้วย" พ่อกับลูกคู่นี้มันยังไงกันครับ

"พ่อว่าหนูดูอยากตอบนะ" หน้าเซงกะตายแบบนั้นคงอยากตอบมากล่ะครับ ผมเห็นเจนนี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ส่วนจีซูที่นั่งอยู่ข้างๆ มองหน้าเพื่อนแบบไม่รู้จะช่วยอะไร 

"สีขาวงาช้างเป็นสีแห่งความบริสุทธิ์และพลังอำนาจ เป็นสีประจำตัวของนักรบแสงจันทร์"

"นักรบแสงจันทร์?" 

"แม่ของลูกเราเอง"

"แม่ของลูกของคุณลุง ก็แม่ของเจนนี่ ท่านหญิงลูน่าร์เหรอครับ" ผมถาม 

"มึงไปรู้จักชื่อแม่เขาได้ไงนิ" เจโฮปกระซิบถามผม

"ใช่!" เสียงๆ หนึ่งดังขึ้นมาจนทุกคนต้องหันไปหาต้นเสียงนั่น

"ข้าเอง แม่ของเจนนี่"

"แม่!" เจนนี่ลุกรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้ววิ่งเข้าไปกอดคนๆ นั้น ท่านหญิงลูน่าร์ ตัวจริงสวยกว่าในรูปอีกครับ ดูน่าเกรงขามกว่าด้วย แต่ก็มีเสน่ห์น่าค้นหาแบบผู้หญิง เธอกอดเจนนี่ตอบและยิ้มอย่างใจดีแล้วใช้มือลูบหลัง

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะลูกสาวแม่"

"คิดถึงจังเลยคะ" มันดูอบอุ่นจังครับ เห็นเธอมีความสุขผมก็มีความสุขไปด้วย

"ทีกับพ่อไม่เห็นเป็นอย่างนี้บ้างเลย" มีน้อยใจลูกสาวซะด้วย

"ก็ไม่แปลกหรอกที่ลูกจะทำอย่างนั้น" แม่เจนนี่ตอบกลับ

"พวกเจ้ามันดื้อกันทั้งคู่"

"ท่านก็เป็นพวกที่ไร้ซึ่งคำตอบ" ผัวเมียตีกันซะแล้วครับ

"ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วว่ามันไม่มีอะไร"

"แล้วเหตุผลล่ะ"

"นั่นข้าก็ตอบไปแล้วว่าบอกไม่ได้"

"งั้นข้าก็เชื่อท่านไม่ลง" พวกผมได้แต่ทำหน้าเหลอหลาไม่รู้ไม่ชี้ พวกแกเถียงกันเรื่องอะไรครับ ส่วนเจนนี่ได้แต่ยืนเงียบฟังทั้งคู่ ผมเห็นเธอถอนหายใจอีกแล้ว ผมเริ่มเห็นใจเธอแล้วนะ เป็นครอบครัวที่ดูวุ่นวายจริงๆ

"ทำไมผู้หญิงต้องการเหตุผลอะไรมากมายนะ"

"แล้วทำไมผู้ชายถึงได้เห็นแก่ตัวแบบนี้นะ" หนักไปอีกครับ

"ลูน่าร์ ข้าไม่ได้เห็นแกตัวนะ ข้ามีเหตุผลของข้า"

"เหตุผลที่อธิบายไม่ได้ของท่าน เก็บมันเอาไว้คนเดียวเสียเถอะ" 

"พอเถอะค่ะ!" เจนนี่เอ่ยออกมา เธอกลับมาหน้านิ่งอีกครั้งแล้ว

"เวลาเจอหน้ากัน ทำไมต้องทะเลาะกันทุกทีเลย ทำแบบนี้หนูเสียใจนะ" เหมือนเธออยากจะร้องไห้เลยครับ แต่ก็ข่มอารมณ์เอาไว้

"..." ในที่สุดห้องนี้ก็สงบลงอีกครั้ง

"ตามให้แล้วนะคะ เดี๋ยวสองคนนั้นคงตามมา อ้าว! คุณป้า!" โรเซ่เข้ามาไม่ได้ดูสถานการณ์เลยครับ

"สวัสดีค่ะ คุณป้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย" 

"นี่เธอ" วีกระซิบเรียกโรเซ่แล้วส่งสายตาเป็นสัญญาณบอกให้รู้ แต่เธอคงไม่เข้าใจ เลยทำหน้างงๆ ตอบกลับมา

"ยัยนี้จะรู้อะไรเปล่านิ" วีพึมพำกับตัวเองแล้วส่ายหน้า

"มีอะไรกันเหรอ...คะ"

.........จบ PART 55.........