Fantastic girls : รักต้องมนตร์ SEASON I [BTS&BLACKPINL] -THE END-

ตอนที่ 59 : PART 54 : คุณชายทั้งสอง

Jimin talk...

"อย่าเข้ามานะโว้ย"

"กูบอกว่าอย่าเข้ามา ไม่งั้นกูแทงจริงๆ ด้วย" เสียงนี้ปลุกให้ผมตื่นขึ้น ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองเห็นเพดานหินอ่อนสีขาวงาช้างตัดกับลวดลายสีทอง

"มึงจะไม่ฟังกูใช่มั๊ย" ผมหันไปหาต้นเสียงนั้น มันมาจากเตียงข้างๆ แต่มันไม่ใช่เตียงพยาบาลและไม่ใช่ห้องพยาบาลที่เราเคยอยู่ด้วย เราถูกพามาที่ไหนอีกล่ะครับ

"งั้นกูจะไม่ปราณีล่ะนะ ย่าห์! เฮ้ยๆๆ"

โป้ก!

ไอ้นี้ก็ละเมอจนได้เรื่อง

"เจ็บมั๊ยล่ะนั่น" ผมถาม

"จะเหลือเหรอ อ่า...หน้ากู" วีเอามือถูๆ ไถๆ หน้าตัวเอง ถัดจากเตียงไอ้วี ผมเห็นจองกุกนอนน้ำลายไหลไม่รู้เรื่องอยู่ รู้สึกห้องนี้จะมีแค่พวกผมสามคนนะ 

วีกำลังลุกขึ้นจากพื้น ผมสังเกตเห็นชุดที่มันใส่ ชุดผ้าไหมแขนยาวตัวยาวเลยเข่า สวมกางเกงผ้าซาตินขาวยาวสีดำ และผมก็เพิ่งสังเกตตัวเองว่าผมก็ใส่เหมือนกัน ใครมาเปลี่ยนชุดให้เราอีกล่ะเนี่ย

ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง 'แปลก' ทำไมผมไม่รู้สึกเจ็บแผลเลย ผมเอามือลูบๆ คลำๆ ด้านนอกเสื้อตรงรอยแผล 

"ไม่เจ็บนิหว่า" ผมพึมพำ แล้วมองลอดเสื้อเข้าไป

"เฮ้ย! ไม่มีแผลด้วย หายไปไหนวะ" ผมพูดด้วยความตกใจ โห! ยาผีบอกชัดๆ

"โวยวายอะไรของมึง" วีหันมาถามผม

"มึงก็ดูดิ ดูที่แผลกู มันหายไปแล้ว" ผมเปิดเสื้อให้ไอ้วีดู มันเดินเข้ามาส่อง

"เอ่อว่ะ! ยาลุงแกดีแท้ๆ กูก็รู้สึกกระปรี่กระเปร่าแบบสุดๆ เหมือนกัน ไม่เหนื่อยเหมือนเมื่อคืน" 

"ขอโทษนะคะ อุ้ย!" มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องเราพร้อมโดยหอบผ้าและรองเท้ามาเต็มมือ เธอรีบหันหลังทันทีเมื่อเห็นว่าผมกำลังโชว์หุ่นให้ไอ้วีดู ผมรีบลดเสื้อลงแทบไม่ทัน อายมั๊ยล่ะครับ

"คือ นายท่านให้มาเชิญไปทานอาหารเช้าน่ะค่ะ ส่วนนี้เป็นเสื้อผ้าของพวกคุณที่พวกคุณหนูสั่งมาให้ ฉันเอาวางไว้บนนี้นะคะ อีกสักพักจะมีคนมาตามนะคะ" เธอเดินหอบเสื้อผ้าไปวางไว้บนเก้าอี้และวางรองเท้าไว้ที่ข้างประตูใกล้ๆ กัน

"ขอบคุณมากครับ" วีบอก

"ขอโทษนะครับ แต่ใครเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พวกผมเหรอ" ผมเห็นเธอหน้าแดงนิดหน่อยนะ คงไม่ใช่เธอใช่มั๊ยครับ

"อกาธอนัสน่ะค่ะ ดิฉันขอตัวนะคะ" แล้วเธอก็รีบเดินออกไป เมื่อกี้เธอจะเขินทำไมครับ ผมยิ่งอายเข้าไปใหญ่

"รู้สึกสาวๆ ที่นี่จะชอบมึงนะครับ" วีเอ่ยขึ่นมา

"แต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่ทุกคน เฮ้ยๆๆ ใจเย็นก่อนเพื่อน" ผมใช้หมอนตีหัวมันทันที พูดแทงใจดำคนอื่นนิ่เก่งนักไอ้นี้

"กูแค่ล้อเล่นทำเป็นซีเรียสไปได้"

"เอาเรื่องจริงมาล้อเล่นมันน่าสนุกตรงไหน" ผมว่าอย่างหัวเสีย

"กูขอโทษครับ" มันยกประนมขึ้นแล้วเข้ามาไหว้บนหัวของผม ผมมองแรงใส่

"นี่มึงยังจะเล่นอีกนะ"

"เอ่อๆ ไม่เล่นก็ได้วะ กูไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนแล้วกัน ฝากปลุกไอ้กุกด้วย" พูดเสร็จวีเดินไปหยิบเสื้อผ้าแล้วหายเข้าไปในห้องหนึ่ง

"อ้าว! ไม่ใช่ห้องน้ำนิหว่า สงสัยอีกห้องหนึ่ง" แล้วมันก็เดินไปเข้าอีกห้อง เป็นหน้าที่ผมต้องปลุกไอ้มักเน่สินะ

"ไอ้กุก" เรียกครั้งที่ 1 ยังไม่ขยับครับ

"ไอ้กุก!" ผมเพิ่มระดับเสียงขึ้น ยังครับยังนอนแน่นิ่งเหมือนเดิม

"ไอ้กุก!" รอบนี้ดังกว่ารอบที่แล้วครับ

"อือ" มีครางครับมีคราง ผมคงต้องใช้ไม้ตาย

"อ้าวลิซ่า!"

"ไหนฮยอง!"

"พอรู้ว่าเป็นลิซ่าตื่นไวเชียวนะมึง"

"โหยฮยอง! เล่นไรวะ คนก็หลงดีใจนึกว่าแฟนเค้ามาปลุกถึงที่" ผมเกลียดคำว่าแฟนเค้าจริงๆ จองกุกกำลังจะทิ้งตัวนอนต่อ

"มึงลุกได้แล้ว เราต้องไปหาพ่อเจนนี่นะ" พอนึกถึงพ่อเจนนี่ในหัวผมก็เกิดคำถามหลายอย่างเลยครับ 'พวกเขาเป็นใครกันแน่'

"พ่อเจนนี่ พ่อตาฮยองน่ะเหรอ" ถ้าเป็นงั้นได้ก็ดีสิ

"ผมบอกไว้เลยนะฮยอง วันนี้น่ะ ฮยองเตรียมใจไว้ดีๆ เลย รับรองฮยองต้องไม่เคยเจออะไรเซอร์ไพรกว่านี้อีกแล้ว" มันเดินลงจากเตียงมาหาผม แล้วตบบ่าผมสามที

"สู้ๆ นะฮยอง" จองกุกว่าแล้วเดินไปหยิบชุดแล้วเข้าห้องน้ำ

"เชี้ยกุก! มึงเข้ามาทำไมวะ"

"ก็จะอาบน้ำไงฮยอง"

"จะอาบมึงก็รอก่อนดิ"

"เข้ามาแล้วก็อาบด้วยกันนิแหละ ฮยองอายไรหรือกลัวผมเห็นวีจูเนียร์"

"กลัวอะไร กูแมนๆ ไม่มีกลัว ไม่มีอาย"

"จริงเหรอฮยอง ไหนมาดูสิ"

"ไอ้กุก! มึงทำห่าไร กูจะฟ้องแฟนมึง! กูจะฟ้องลิซ่า! กูจะฟ้องแม่กู! อย่ามาจับ อย่ามาจับว้อย! ไอ้เชี้ยนี้!"

พวกมันทำห่าอะไรกันครับ เดี๋ยวคนอื่นก็คิดไปไกลหมด แต่ประโยคที่ไอ้กุกพูดกับผมก่อนหน้า มันแม่งๆ อยู่นะหรือมันไปรู้อะไรมา

"โฮะ! นี่เราหลงยุคมาสมัยไหนวะ ดูชุดเราดิ"

"ก็ดูดีออกฮยอง" เสียงวีกับจองกุกลอดเข้ามาให้ได้ยิน ตอนนี้ผมยืนอยู่ในหัวแต่งตัว พอมองตัวเองในกระจก มันก็เหมือนที่ไอ้วีว่าเลย เสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีขาวแขนยาว กางเกงสีดำ เข็มขัดหนังสีดำหัวเข้มขัดสีทองรูปพระจันทร์เสี้ยวและดวงอาทิตย์ รองเท้าบูทสีดำ ผมเคยเห็นแต่ในหนังผจญภัยแฟนตาซีอะไรแนวนั้นมากกว่า

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

สงสัยคงมีคนมาตามแล้ว

"เชิญครับ" วีว่า

"นายท่านให้มาตามแล้วครับ" 

"จีมินมึงเสร็จยัง" 

"เสร็จแล้วๆ" ผมเดินอออกไปรวมกับวีและจองกุก

"เชิญตามข้ามา" เราออกเดินตามอกาธอนัสหนุ่มคนนั้นไป ระหว่างทางพวกผมก็สังเกตรอบๆ ไปด้วย

"ใหญ่ยังกะวัง" วีเอ่ย ใหญ่จริงๆ นั้แหละครับ ดูหรูหราโออาสมากด้วย ผมว่าที่นี้ทั้งตึกคงทำด้วยหินอ่อนสีงาช้างแน่ๆ แถมลวดลาสลักสีทองนั้นอีก มีเอกลักษณ์มากๆ เราเดินผ่านห้องหลายห้องเลยครับ เป็นสิบๆ ห้องได้

"โซนที่พวกคุณอยู่เป็นโซนตึกพักสำหรับแขกและบริวารชั้นสูง ส่วนที่เรากำลังเดินตรงไปคือทางเชื่อมระหว่างตึกพักกับบ้านใหญ่"

"บ้านใหญ่?" ผมเอ่ยขึ้น

"บ้านนายท่านนะขอรับ"

"อ่อ บ้านพ่อตาฮยองแหละ" จองกุกหันมาหัวเราะคิกคัก

"โอ๊ะ! คุณเป็นคนรักของคุณหนูเหรอครับ" ไปกันใหญ่แล้วครับ

"โอ่ย! ไอ้นี้มันอยากจะเป็นจะตายครับ แต่ก็แห้วแล้วแห้วอีก แถมยังไปทำกับเขาไว้เยอะ เลยต้องมานั่งเลียแผลใจ แพล็บๆ" ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจสถานที่ผมคงลากไอ้วีเข้าห้องสักห้อง ได้ทีมันเผาผมจนเกรียมเลย

"โห! แต่ดีแล้วล่ะครับ" ผมอกหักมันเป็นเรื่องดีไปได้ยังไงครับ

"เพราะถึงคุณหนูจะยอมรับ ก็ใช้ว่าคุณชายทั้งสองจะเห็นดีเห็นงามด้วย"

"คุณชายทั้งสอง คือใครเหรอ" อย่าว่าแต่ไอ้วีเลยครับผมยังสงสัยเลย

"ก็พี่ชายของเจนนี่ไงฮยอง" ไอ้กุกมันไปรู้อะไรมาครับ

"พี่ชาย? เจนนี่มีพี่ชายด้วยเหรอ" ผมถาม

"เดี๋ยวผมพาพวกคุณไปดูภาพของคนในตระกูลดีกว่า น่าจะยังพอมีเวลา รู้จักพวกเขา ไว้พวกคุณจะได้อยู่ที่นี้อย่างสงบสุข" แล้วเขาก็นำเราเข้าไปยังห้องห้องหนึ่ง ห้องนี้ทั้งห้องถูกปูด้วยกำมะหยี่สีแดงปักด้วยลวดลายสีทอง มันเป็นห้องโถงโล่งๆ ที่มีแค่รูปภาพติดกรอบทองของคนหลายคนห้อยอยู่ตามผนัง

"ท่านนี้ พวกคุณคงเจอท่านแล้วเมื่อวาน นายท่านของข้า ท่านผู้นำแห่งอกาธอน นายท่านลักซ์"

"ท่านผู้นำเลยเหรอ" ไอ้วีอึ้ง ผมก็อึ้ง มีแต่ไอ้กุกคนเดียวมั้งครับที่ทำตัวสบายเกินเหตุ มันรู้เรื่องนี้อยู่แล้วใช่มั๊ยครับ

"ใหญ่กว่าที่กูคิดอีก" วีกระซิบบอกผม

"ส่วนภริยาท่าน ท่านหญิงลูน่าร์" ถัดจากรูปของพ่อเจนนี่ ก็เป็นรูปของหญิงสาวผมยาวหยักศกสีทอง สายตาอ่อนโยนแต่ดูดุดันและมั่นใจในเวลาเดียวกัน เจนนี่คงได้สายตาแบบนี้มาจากแม่แน่ๆ แถมแม่ของเธอยังดูมีออร่าแปลกๆ ซะด้วย

"ส่วนสองท่านนี้ เป็นคุณพ่อและคุณแม่ของนายท่าน หรือเป็นคุณปู่กับคุณย่าของคุณหนู" ผมเดินตามไปยังรูปวาดของคนทั้งสอง

"แต่คุณหนูไม่เคยเห็นหน้าพวกท่านหรอกครับ เพราะท่านเสียไปตั้งแต่ท่านผู้นำยังเด็ก โดยฝีมือของท่านผู้นี้" เขาชี้ไปยังภาพวาดอีกรูป ดูไม่เหมือนคนซะทีเดียวครับ คล้ายๆ ฮัลค์ใน avenger เลยแต่น่าตาน่าเกลียดกว่าดูเหมือนปีศาจ แต่มีตาด้านหน้าแค่ตาเดียวเท่านั้นเอง

"แล้วทำไมถึงมีรูปคนคนนี้ในห้องนี้ด้วยล่ะ" ผมถามด้วยความอยากรู้

"ท่านนี้คือบาลอร์เป็นปู่ของนายท่าน เป็นทวดของคุณหนูเองครับ" 

"งั้นเขาก็ฆ่าลูกตัวเองสิครับ" วีพูดด้วยน้ำเสียงตกอกตกใจ

"เรื่องมันค่อนข้างซับซ้อน แต่ถ้าพวกคุณสนใจเรามีหนังสือ 'กำเนิดอกาธอน' ถ้าพวกคุณอยากรู้ประวัติก็เชิญที่หอสมุดได้ครับ" ผมว่าผมคงต้องหาเวลาไปสักวันแล้วล่ะ

"แล้วต่อมา"

"ผมรู้ๆ ปู่หมอคนเมื่อคืน" จองกุกว่า

"คุณปู่ไบรอค เป็นคุณพ่อทูนหัวของนายท่าน"

"ฮือ! คุณพ่อทูนหัว คุณลุงคนเพี้ยนๆ นะเหรอครับ" อกาธอนัสหนุ่มพยักหน้าเป็นคำตอบ มิน่าล่ะ พ่อเจนนี่ถึงได้นิสัยเพี้ยนไปด้วย

"นี้มันประธานหยางไม่ใช่เหรอครับ" วีชี้ไปที่รูปของชายผู้ใส่หมวกคู่ใจ เขาสวมเสื้อแจ็คแกตดำเสื้อในสีเทาเข้มกำลังส่งยิ้มหวานมาให้ แกดูมีเอกลักษณ์มากครับเพราะตั้งแต่ดูมามีแกคนเดียวที่แต่งชุดเหมือนคนบนโลกมนุษย์ เป็นตัวของตัวเองสุดๆ

"ทำไมมีรูปประธานหยางอยู่ด้วยล่ะครับ" จองกุกถาม

"ท่านหยางเป็นสหายคนสนิทของนายท่าน ถือเป็นมือขวาคนสำคัญที่ช่วยสร้างอกาธอนขึ้นมา" ดูแกมีบทบาทยิ่งใหญ่จริงๆ ไม่น่าล่ะถึงมีอิทธิพลต่อวายจีคนอื่นๆ

"คุณยายแคสเปียร์" ผมว่า

"คุณยายเป็นแม่นมของคุณหนูเจนนี่ครับ"

"นี่จีซูนิครับ แล้วคนนี้..." จองกุกชี้ไปที่อีกรูป

"ท่านซูลิน เป็นท่านแม่ของคุณหนูจีซูขอรับ"

"งั้นเธอก็คือคนที่เป็นมนุษย์ธรรมดาเหมือนพวกผมสินะ" วีว่า

"รู้เรื่องนี้ด้วยเหรอครับ"

"เจนนี่เล่าให้ฟังน่ะ" ผมตอบ 

"แล้วนี้มัน..." 

ผมเดินไปยังภาพๆ หนึ่ง ในภาพนั้นมีเจนนี่ในชุดกระโปรงยาวสีแดงเข้มมีลายดอกไม้ปักสีทองที่ล้อมรอบขอบกระโปร่งและกลางอก ผมสีน้ำตาลเข้มยาวดัดลอน เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้สีทองบุด้วยกำมะหยี่สีแดง มือประสานกันที่หน้าขา 'สวยจัง' แต่มีอย่างอื่นที่ดึงดูดความสนใจผมไปแทน นั่นคือ ผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่ข้างเก้าอี้ที่เธอนั่ง พวกเขาสวมชุดเหมือนพวกผมแต่ดูดีกว่าหน่อย เพราะที่เสื้อของผู้ชายด้านซ้ายมีลายปักรูปมังกรบนเสื้อซีกซ้าย ส่วนผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านขวามีลายปักรูปสายฟ้าบนเสื้อซีกขวา ทั้งสามคนยิ้มบางๆ เหมือนยิ้มของพวกผู้ดีที่มักทำกัน ผมเห็นยิ้มนี้แล้วผมอยากจะร้องไห้ มันคงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดนะ

"อ้าว! ทำไมสามคนนี้ถึงมาอยู่ในรูปเดียวกันได้ล่ะ หรือว่า..." ผมไม่อยากได้ยินคำตอบที่ไอ้วีมันถามเลยครับ

"นี้แหละครับ คุณชายทั้งสองที่ผมเคยบอก" เข่าอ่อนขาสั่นไปแล้วครับผม ผมทำอะไรลงไป อยากจะเอามีดแทงตัวตายสักสามสี่รอบ

"รุ่นพี่จียงกับมิโนเนี่ยนะ!" อึ้งกว่าไอ้วี ก็ผมนี้แหละครับที่ช็อคไปแล้ว ผมได้แต่ยืนมองภาพของคนทั้งสามอยู่อย่างนั้น ชีวิตของผม พังครับพัง

"จีมิน กูว่ามึงเจองานช้างแล้วล่ะ" วีหันมาบอกผม ต้องนี้ผมรู้สึกตัวร้อนเหมือนไฟเลย แล้วเหงื่อก็ไหลออกมาไม่หยุดอีก ทั้งมือ เท้า หลัง หน้า เหมือนคนไข้ขึ้นเลยครับ

"ผมจะบอกฮยองตั้งนานแล้ว แต่วันนั้นฮยองเมินผมเองนะ" ก็วันนั้นผมกำลังเฮิร์ทอยู่นิครับ

"เอาคราวๆ ก็มีแค่นี้แหละครับ"

"แล้วของโรเซ่กับลิซ่าล่ะครับ" วีถาม แต่ผมไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกต่อไปแล้วครับ

"คุณหนูโรเซ่กับคุณหนูลิซ่าเป็นลูกของท่านฑูตอกาธอนประจำออสเตรเลียและไทยน่ะครับ ภาพของบริวารชั้นสูงจะอยู่อีกห้องหนึ่ง ถ้าพวกคุณสนใจก็ไปดูได้ยามว่างครับ"

"ฮู้! เซอร์ไพรสุดๆ ไปเลย น่าประทับใจมากๆ ปรบมือๆ" วีว่าแล้วปรบมือรัวๆ มึงจะปรบมือทำไมครับ

"แต่ผมว่ามีคนหนึ่งใกล้จะตายแล้วฮยอง" จองกุกบอกวีแล้วชี้มาที่ผม ใช่ครับ ผมคงใกล้จะตายจริง

"กูว่ามึงควรดีใจซิวะ ไม่ใช่มาทำหน้าเอ๋อเหรอแบบนี้" วีบอกผม

"กูก็ดีใจ แต่มึงก็รู้ว่าเพราะอะไร"

"เอ่อ! เดี๋ยวมึงก็ค่อยๆ แก้ไปที่ล่ะปม"

"นั่นดิฮยอง ง้อบ่อยๆ ฮยอง ตื้อเท่านั้นถึงจะได้ครองใจเธอ" ก็คงต้องเป็นยังงั้นแหละครับ แต่ตอนนี้ใจมันไม่นิ่งเลยครับ อยากเอาหัวโขกกำแพงให้ลืมมันไป

"นี้คงใกล้ถึงเวลาแล้ว ผมพาพวกคุณไปหานายท่านก่อนดีกว่า ตามผมมาครับ" แต่ผมยังไม่พร้อมเจอหน้าใครเลยครับ โดยเฉพาะหน้าเจนนี่ ผมจะสู้หน้าเธอได้ยังไงกัน ทำกับเธอไว้ซะเยอะ

"ผมส่งพวกคุณแค่ตรงนี้นะครับ เดินตรงไปอีก 50 เมตรก็ถึงแล้ว"

"อืม ขอบใจมากนะ" 

"ยินดีครับ" แล้วเขาก็เดินออก

"ไหวเปล่าวะฮยอง เหงื่อนิ่ออกเต็มหน้าเลย"

"มึงอ่อนว่ะ แค่นี้ทำเป็นกลัว"

"มึงไม่ใช่กูมึงไม่รู้หรอกไอ้วี"

"เข้าไปกันเถอะพวกฮยอง" จองกุกว่าแล้วเดินนำไปคนแรก ตามด้วยไอ้วี 'เอาว่ะ! มึงทำได้จีมิน' ผมปาดเหงื่อออกจากหน้าแล้วสูดหายใจเข้าเต็มปอด

"เฮ้อ!" ผมเดินตามหลังสองคนนั้นไป

"เรื่องจริงเหรอโรเซ่ ฮ่าๆๆ" เสียงหัวเราะดังลอยมาแว่วๆ

"หนูมีรูปด้วยนะคะ ขบวนการพ่อบ้านใจกล้านี่สุดยอดจริงๆ คะ"

"ไหนๆ เอามาให้ลุงดูซิ" บทสนทนายังคงดำเนินต่อ ดูกำลังคุยกันออกรสเลยนะครับ

"ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ พวกเจ้านี้ช่างอารมณ์ขันกันนัก ข้าไม่เคยเห็นใครออกรบด้วยอาวุธพวกนี้มาก่อนเลยนะ ฮ่าๆๆ" เสียงพ่อเจนนี่หัวเราะชอบใจใหญ่

"สวัสดีครับทุกคน สวัสดีครับคุณ..."

"เรียกลุงก็ได้พ่อหนุ่ม" พ่อเจนนี่บอกจองกุก

"ครับคุณลุง"

"สวัสดีครับ" ผมกับวีโค้งสวัสดีพ่อเจนนี่

"ดีๆ มาครบกันแล้วสินะ เชิญนั่งเลยๆ" เขาผายมือไปยังเก้าอี้ฝั่งซ้ายของโต๊ะอาหาร ทุกคนมาที่นี่กันหมดแล้วครับ ยกเว้นลิซ่า

"ขอโทษที่ให้รอนะครับ" ผมบอก

"ไม่ได้รออะไรเลย กำลังคุยกันสนุกเลย เจ้าไปนั่งเถอะ"

"ขอบคุณครับ" ผมนั่งลงประจำที่ตัวเอง เหมือนเรานั่งเรียงตามอายุเลยครับ จินฮยองนั่งติดพ่อเจนนี่ถัดมาเป็นชูก้า เจโฮป แรปมอน วี ผม และจองกุก ส่วนฝั่งขวาของเขา เจนนี่นั่งติดพ่อตัวเอง ก่อนจะเป็นจีซูและโรเซ่

"แล้วลิซ่าล่ะครับ" จองกุกถามขึ้น

"ข้าให้ลิซ่าพักอยู่ที่ห้องไปก่อน แต่ถ้าเจ้าอยากจะไปเยี่ยมข้าก็อนุญาต ถ้าจะไปก็บอกโรเซ่ได้" โรเซ่หันมาโบกไม้โบกมือให้จองกุก

"ข้ารู้จักชื่อคนอื่นๆ แต่ยังไม่รู้จักชื่อพวกเจ้าเลย"

"อ่อ ผมจองกุกครับ"

"ผมชื่อแทฮยอง หรือเรียกว่าวีก็ได้ครับ"

"แล้วเจ้า?" เขาหันมาทางผมแล้วครับ หัวใจเต้นตึกตักๆ ไม่หยุดเลย

"สวัสดีครับ!" ผมรีบลุกขึ้นโค้งทำความเคารพเก้าสิบองศา ส่วนไอ้วีกับจองกุกกลั้นหัวเราะกันใหญ่ 'ขำกูเข้าไป'

"ผมจีมินครับ" ผมว่าแล้วค่อยๆ นั่งลงช้าๆ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าจะลุกทำไม น่าอายชะมัด

"จีมินงั้นเหรอ โอเค ข้าว่าข้าจำชื่อพวกเจ้าทุกคนได้หมดแล้วล่ะ" เขาทำท่าครุ่นคิดก่อนจะไล่ชื่อเราแต่ละคน

"จิน ชูก้า เจโฮป แรปมอน วี จีมิน และคนสุดท้าย จองกุก" เขายิ้มให้พวกผมก่อนที่จะว่าต่อ

"เอาล่ะคงหิวกันแล้ว เด็กๆ เสิร์ฟอาหารได้!" พ้นคำสั่งของพ่อเจนนี่ก็มีคนรับใช้ยกอาหารมาเสิร์ฟพวกเราแต่ละคน จานอาหารถูกครอบฝาเอาไว้

"อย่าเพิ่งเปิดกันนะ" เขาบอกพวกผม และเมื่ออาหารทุกจานถูกเสิร์ฟแล้ว

"ทีนี้ก็นึกถึงอาหารที่พวกเจ้าอยากทานที่สุด แล้วเปิดฝาออก แบบนี้" เขาเปิดฝาครอบจานออกปรากฏเป็นกุ้งล็อบสเตอร์ตัวใหญ่

"อะไรก็ได้เหรอครับ" เจโฮปดูตื่นเต้นสุดๆ

"ตามใจปรารถนา" แล้วเจโฮปก็เปิดฝาครอบออก โอ้โห! อาหารของพี่แก ไก่งวงอบตัวเบ้อเร่อเลยครับ

"เจ้าหนุ่มนี่ฉลาดนัก" แล้วทุกคนก็ทำตามบ้าง คนอื่นๆ ดูตื่นเต้นกับอาหารตรงหน้ากันนะครับ แต่คงยกเว้นผมที่ไม่รู้จะกินอะไร

"ฮยองไม่หิวเหรอ รอไร" 

"เอ่อๆ" กินไรดีล่ะครับ เอาที่ผมคิดออกตอนนี้แล้วกัน

"อะไรของมึงว่าจีมิน อาหารสิ้นคิดชัดๆ" วีหันมาว่าให้ผมหลังจากที่ผมเปิดฝาครอบออกมาแล้วเป็นกระเพราไก่ไข่ดาว

"ก็กูคิดไม่ออกนิ" หัวผมมันแบลงค์ไปหมดแล้วนี่น่า

"จีมินเป็นอะไรหรือเปล่า ดูเหงื่อซึมๆ นะ" จีซูถามผม ผมกำลังจะอ้าปากตอบแต่มีคนขี้เผือกตอบแทนซะก่อน

"มันไม่เป็นไรหรอก แค่กำลังช็อคอยู่น่ะ" ผมอยากจะปาจานใส่ข้าวหน้าไอ้วีให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

"ช็อคเหรอ?" จีซูทำหน้าสงสัย

"ไอ้วีมันก็พูดโอเว่อร์เกินจริง ฉันแค่ร้อนน่ะ" ผมมองค้อนมาทางวี มันยักไหล่กวนๆ กลับ ถ้าไม่เกรงใจพ่อเจนนี่ผมคงถีบมันตกโต๊ะไปแล้ว แล้วทุกคนก็กลับไปทานอาหารของตัวเองกันต่อ ยกเว้นเจนนี่ เธอมองมาที่ผมเหมือนสงสัยอะไร เธอเล่นมองผมอย่างนี้ผมยิ่งเหงื่อซึมเข้าไปอีก ผมจึงรีบหลบสายตาแล้วก้มหน้าก้มตามกินข้าวกระเพราไข่ดาวของตัวเอง

"ผมว่าฮยองเป็นหนักนะ น้ำออกจนตัวเหี่ยวหมดแล้ว" จองกุกกระซิบบอกผม

"จะเหี่ยวก็เรื่องของกู มึงเลิกพูดมากแล้วก็แดกๆ ไป" ผมเงยหน้ามองเธออีกครั้ง เธอยังจ้องผมอยู่ครับ

"อร่อยหรือเปล่าเจนนี่" อยากจะขอบคุณว่าที่พ่อตาที่ช่วยเรียกความสนใจเธอไว้

"ก็ใช้เวทมนต์มันก็ต้องอร่อยอยู่แล้วล่ะค่ะ แต่คงสู้ฝีมือแม่ไม่ได้" แล้วเธอก็ลุกจากโต๊ะไปเลยครับ แล้วทั้งห้องก็เงียบลง

"แม่มึงเป็นไรวะ" วีกระซิบถามผม

"กูจะไปรู้เหรอ" นั่นสิครับเธอเป็นอะไร ผมสังเกตแววตาเธอแว๊บๆ ตอนที่พูดคำว่าแม่ มันดูเศร้าๆ หม่นๆ ก่อนที่เธอจะทำหน้านิ่งแล้วเดินออกจากห้องไป มันต้องมีอะไรลึกซึ้งกว่านั้นแน่

"ยัยลูกคนนี้ ยังงอนฉันไม่หายสินะ"

"คุณลุงก็รู้ว่าพี่แกใจแข็งเหมือนคุณป้าจะตาย" โรเซ่ว่า

"ก็เพราะเหมือนแม่นี้แหละ เฮ้อ~" แกว่าแล้วก็ทานอาหารต่อ แล้วหันไปคุยกับพวกฮยองๆ ที่นั่งใกล้ๆ ครอบครัวนี้ดูวุ่นวายๆ นะครับ แต่ก่อนจะไปปวดหัวกับครอบครัวเขา ผมว่าผมต้องจัดการปัญหาของตัวเองก่อนซะแล้ว

.........จบ PART 54.........