Fantastic girls : รักต้องมนตร์ SEASON I [BTS&BLACKPINL] -THE END-

ตอนที่ 61 : PART 56 : ข้อสงสัย

Jisoo talk...

ยัยโรเซ่เอ้ย! นางไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยจริงๆ คะ เฮ้อ~

"เอ่อ...คุณป้าคะ" ฉันลองเสี่ยงดูดีกว่าเผื่อสถานการณ์จะดีขึ้น

"จ้ะ"

"คุณป้ามาถึงนี้ต้องมีธุระอะไรแน่ๆ เลยใช่มั๊ยคะ" ฉันยิ้มหวานส่งไปให้ จริงๆ แล้วคุณป้ากับคุณลุงแกแยกกันอยู่มาตั้งนานแล้วคะ เพราะดันจับได้ว่าคุณลุงไปแอบมีกิ๊ก เพราะงั้นเจนนี่ถึงดูไม่เข้าขากับพ่อสักเท่าไหร่

"อ่อ แน่นอนว่ามี แล้วหนูลิซ่าไปไหนแล้วล่ะ"

"มีเรื่องอะไรกับลิซ่าเหรอคะ" เจนนี่ถาม

"เรื่องพวกสลัวซ์"

"สลัวซ์? แม่รู้เรื่องนี้ได้ไงคะ"

"คุณป้าเป็นคนไปช่วยลิซเองแหละคะ" ลิซ่าเดินเข้ามาพร้อมจองกุก

"ตกลงว่าแม่ฉันไปช่วยแก แล้วแกไม่บอกฉันยังงั้นเหรอ" เจนนี่โวยวายขึ้น

"เดี๋ยวบอกไปพี่ก็ร้องไห้งอแงอีกแหละ ฉันเห็นพี่เหนื่อยกายอยู่แล้ว ไม่อยากให้เหนื่อยใจไปอีก" 

"น้องทำถูกแล้วแหละ" คุณป้าว่า เจนนี่จึงค่อยๆ อ่อนลง

"ขอบใจนะที่เป็นห่วงฉัน" เจนนี่หันไปบอกลิซ่า ลิซ่าพยักหน้ารับคำ

"แล้วเรื่องสลัวซ์ว่าไง" คุณลุงผู้อยากมีส่วนรวม หือๆ ฉันเห็นคุณป้ามองเหวี่ยงแว๊บๆ 

"เชิญนั่งเลยครับ" เพราะเก้าอี้ไม่พอจองกุกจึงเสียสละเก้าอี้ให้คุณป้า แต่ว่า...

"ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ค่อยอยากนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ชายคนนั้นเท่าไหร่" คุณป้าส่งสายตามายังคุณลุง จองกุกผู้ไม่เข้าใจสถานการณ์ก็ทำหน้างงๆ ก่อนที่ลิซ่าจะกระซิบบอกเขา

"อ่อ ครับๆ" แล้วลิซ่ากับจองกุกก็นั่งลงประจำที่ ส่วนคุณป้าก็เริ่มบทสนทนาใหม่อีกครั้งหนึ่ง

"คนของข้าไปสืบมาแล้ว พวกสลัวซ์ไม่ได้รับใช้คาร์แมน แต่เป็นคนของลูกชายคนเล็ก...ดับป์"

"ไม่น่าล่ะค่ะ พวกนั้นถึงบอกว่าจะเปลี่ยนฉันได้"

"ฮะ!" พวกเราตกใจกันใหญ่เมื่อได้ยินสิ่งที่ลิซ่าพูด

"ทำไมพวกนั้นถึงต้องการเปลี่ยนแก" ฉันถาม พลังของลิซ่าเป็นแค่ฝันไม่ใช่เหรอคะ เธอไม่สามารถฆ่าใครได้เพียงแค่ฝันนะ

"นั่นแหละค่ะที่ฉันสงสัย หนูถึงอยากถามคุณลุง" ทุกคนหันไปหาลุงลักซ์เป็นตาเดียว

"ถามข้า?" ลุงแกทำหน้าเหลอหลา มึนๆ งงๆ

"ใช่ค่ะ เรื่องนี้มันกวนใจหนูนิดหน่อย" ลิซ่าดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด เธอคิดสักพักก่อนจะพูดออกมา

"พวกมันบอกว่าหนูมีความสามารอื่นนอกจากการท่องฝัน"

"ฮะ!" งงกันไปอีก

"แล้วมันยังบอกอีกว่า คุณลุงรู้เรื่องนี้ ใช่มั๊ยคะ" อึ้งไปตามๆ กัน ทุกคนทำหน้าเลิกลั่กกันมาก ต่างตนต่างหันหน้ามามองกัน

"เรื่องอะไรที่เจ้ารู้ ลักซ์!" คุณป้าถามขึ้นเสียงดัง ส่วนคุณลุงคงหมดหนทางปิดบังอีกต่อไป 

"ข้าขอโทษที่ไม่ได้บอกเจ้าลิซ่า ยายแคสเปียร์เป็นคนแนะนำข้าให้ทำแบบนี้ เพราะโลกวิญญาณนั้นน่ากลัวสำหรับผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่อย่างหลานนัก" 

"แล้วทำไมหนูถึงไม่รู้สึกถึงพลังนั่นล่ะคะ"

"พูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่คะนี่" โรเซ่ถามขึ้น

"นั่นสิคะ พวกเรางงไปหมดแล้ว" ฉันเสริม

"นักท่องมิติ" คุณป้าเอ่ย

"เป็นหนูลิซ่านี่เอง" ป้าว่า

"นักท่องมิติ?" งงกันเข้าไปอีก ตกลงลิซ่าไม่ใช่แค่นักท่องฝันสินะ

"ไอ้นักท่องมิติมันคืออะไรครับ" แรปมอนถามขึ้น 

"ผู้มีความสามารถในการเข้าถึงมิติทั้งสาม มิติแห่งความจริง มิติแห่งความฝัน และมิติแห่งความตาย" คุณลุงอธิบาย

"น่ากลัวจังครับ" จองกุกหันมามองหน้าลิซ่าอย่างเป็นห่วง

"แล้วหนูรู้หรือเปล่าว่าพวกมันจับตัวหนูไปทำไม" 

"สงครามคะ พวกมันต้องการสงคราม สงครามที่อกาธัซเป็นฝ่ายชนะ" เครียดกันไปเลยทั้งคุณลุง คุณป้า และพวกฉันทั้งสามคน ส่วนพวกบังทันที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรก็ได้แต่ทำหน้าเอ๋อ

"พวกมันต้องการครอบครองทั้งสามมิติ" พวกเราอกาธอนต่างเข้าใจว่าลิซ่าต้องการจะสื่ออะไร การครองสามมิติไม่ใช่เรื่องดีเลย

"พวกนั้นมองการณ์ไกลกว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก" คุณลุงมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที 

"เจ้าปกป้องหลานด้วยการบิดเบียนพลังของหลาน แล้วดูสิ่งที่เกิดขึ้นลักซ์ หลานไม่รู้วิธีออกจากโลกนั้น แย่ที่สุดคือหลานไม่รู้วิธีสู้พวกนั้นด้วยซ้ำ" คุณป้าพูดขึ้นด้วยความฉุนเฉียว

"ข้าขอโทษ" ถ้าไม่ถือเรื่องมีกิ๊ก คุณลุงก็เป็นคนดีคนนึงเลยนะคะ เพราะแกเป็นคนกล้ารับผิดชอบการกระทำของตัวเองมากๆ เลยคะ

"เรื่องนี้มันร้ายแรงต่อลิซ่าหรือเปล่าครับ" จองกุกถามขึ้นอย่างเป็นห่วง น่าอิจฉาจังเลยคะ ถ้าเทียบกับอีกคน ความเป็นห่วงจอมปลอมของเขามันทำให้ฉันสับสนไปหมด เฮ้อ~ คิดแล้วก็เหนื่อยใจ

"ไม่ต้องเป็นห่วงไปพ่อหนุ่ม ข้าจะให้ยายแคสเปียร์ฝึกให้ลิซ่า ลุงต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกหลาน ถึงทำให้หลานตกอยู่ในอันตราย"

"ไม่เป็นไรหรอกคะคุณลุง หนูเข้าใจ"

"นายท่าน!" คนสนิทของลุงลักซ์เดินเข้ามากระซิบอะไรบางอย่างกับคุณลุง คุณลุงยิ้มพอใจ ก่อนจะว่า

"กำลังรอพวกเจ้าพอดี ไอ้ลูกชาย!" แล้วคนทั้งสองก็เดินย่างกายเข้ามาในห้อง

"เฮ้ย!" แรปมอนอุทาน

"สวัสดีครับ!" บังทันทักทายจียงและมิโนอย่างดัง

"หวัดดี" มิโนทักกลับ ส่วนจียงแค่โค้งตอบ

"ตกลงรุ่นพี่จียง มิโน กับเจนนี่เป็นพี่น้องกันเหรอครับ" จินถาม

"ใช่แล้วฮยอง" วีตอบ

"มึงรู้ได้ไง" ชูก้าถาม

"พวกผมก็เพิ่งรู้มาสดๆ ร้อนๆ ตอนก่อนมากินข้าวนี้แหละฮยอง"

"แม่!" มิโนว่าแล้วรีบเดินเข้ามากอดคุณป้า

"สวัสดีครับ" จียงแค่โค้งทำความเคารพตามนิสัยพี่คนโต คุณป้าส่งยิ้มให้ทั้งสองคน

"พวกผมมาเพื่อรายงานเหตุการณ์เมื่อคืน" จียงเกริ่นนำ ทุกคนจึงอยู่ในความสงบอีกครั้ง

"จากที่เราตรวจสอบ พบว่าพวกบนตึกที่พวกเธอจัดการ เป็นผู้ถูกเปลี่ยน ส่วนพวกที่อยู่ในทุ่งเหมือนเป็นอกาธัซฝึกหัด"

"เพราะงี้นี้เอง อะไรๆ ถึงได้ดูง่ายไปหมด" เจนนี่ว่า

"แล้วพบร่องรอยของดูเธอร์มั๊ยคะ" ฉันถามเพราะอยากรู้

"ไม่นะ" มิโนว่า

"แต่น่าเสียดายที่มีพวกมันหนีไปได้สามคน" ต้องเป็นสามคนนั้นแน่ๆ

"ขี้ขลาดชะมัด" ฉันเอ่ย

"ใช่เลยพี่จีซู มั่วแต่หลบหลังลูกน้อง ไม่ได้เรื่องเลย" โรเซ่เสริม

"ถ้าไอ้ดูเธอร์มาจริง คิดว่าเพื่อนเธอจะรอดเหรอยัยโรส" มิโนว่า

"พี่ก็"

"พวกเธอควรฝึกการต่อสู้เพิ่มเติมนะ พวกบังทันก็ด้วย" จียงบอก

"ครับ? พวกผมด้วยเหรอ" เจโฮปว่า

"ถ้านายอยากรอด ก็ต้องเป็นอย่างนั้น ฉันจะจัดคอร์สพิเศษเพื่อพวกนายโดยเฉพาะ" แค่ได้ยินคำว่าคอร์สพิเศษก็รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แล้วคะ

"หนูมีข้อสงสัยคะ" เจนนี่แทรกขึ้น ทุกคนจึงหันไปหาเธอ

"เมื่อวานตอนที่พวกนั้นบุกหอ มันมีช่วงนึงที่พลังของพวกเราใช้ไม่ได้คะ" พูดถึงเรื่องพลัง ฉันก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกัน แต่เป็นคนละคำถามกับเจนนี่

"คงเป็นเพราะมนตร์บังจันทร์ของคาร์แมน" คุณป้าว่า

"แต่นางไม่ได้อยู่ที่นั้นนะคะ" เจนนี่ยังคงสงสัยอยู่

"ถ้างั้นนางคงถ่ายพลังนี้ให้กับลูกน้องของนาง"

"ไอ้โคลด์แน่ๆ เพราะทันทีที่มันเดินออกจากห้องไป พลังพวกเราก็กลับคืนมาทันทีเลยคะ" โรเซ่ว่า พูดถึงพลังที่กลับคืนมา นี้แหละคือเรื่องที่ฉันอยากถาม

"คือ..." ฉันไม่รู้ว่าควรจะบอกพวกเขาดีมั๊ย แต่ฉันว่ามันเป็นเรื่องสำคัญนะ

"ว่าไงจีซู" พี่จียงถามฉัน

"คือ...มันมีเรื่องที่ฉันค่อนข้างแปลกใจคะ" ฉันหยุดแล้วมองปฏิกิริยาของทุกคน ทุกคนกำลังรอคำพูดของฉันอยู่

"ไม่รู้ว่าฉันคิดถูกมั๊ย แต่ดูเหมือนว่าพลังส่วนที่หายไปของฉัน มันกลับมาแล้วคะ" ฉันมองหน้าคนอื่น ทุกคนนิ่งไปสักพักเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง

"หลานแน่ใจเหรอ" คุณลุงถามฉันอย่างแปลกใจ ฉันก็ยังไม่ชัวร์เหมือนกันคะ ก็เลยไม่ได้ตอบไป แต่เมื่อวานนี้มันใช้กับพวกอกาธัซได้จริงๆ นะ 

"ผมกับไอ้ก้าเห็นครับ" พี่จินเสริม

"พวกหนูก็เห็นคะ" โรเซ่อีกคน

"งั้น...ลองใช้กับลุง" 

"จะดีเหรอคะ" ฉันบอกคุณลุง

"เอาแค่พอประมาณ อย่างน้อยก็จะได้พิสูจน์ให้รู้กันไปเลย" ลุงแกว่า

"ก็ได้ค่ะ" ฉันหวังกับมันไว้มากนะคะ ถ้าเกิดว่าพลังนั้นไม่กลับมาฉันคงผิดหวังแน่ๆ คุณลุงยื่นมือมาให้ฉัน ฉันจึงกุมมือข้างนั้นไว้ แล้วเริ่มเพ่งสมาธิและปล่อยพลังเหมือนปกติ ลุ้นจังเลยค่ะ คุณรู้แกจะรับรู้ใช่มั๊ยคะ ฉันมองคุณลุงที่นั่งนิ่งมองหน้าฉันครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากออกมา

"ลุง..." ว่ายังไงนะ

"ลุง...ลุงว่าลุงไม่รู้สึกอะไรนะ" เฮ้อ! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย 

"ฉันว่าพี่ลองนึกถึงอารมณ์ตอนนั้นดีมั๊ยคะ ลองคิดดูว่าในตอนนั้นพี่คิดและรู้สึกอะไรอยู่" ตอนนั้นเหรอคะ ตอนที่อยู่ที่หอ ฉันนึกถึงลิซ่า ภาพของลิซ่าที่โดนห่ามออกไปจากห้องปรากฏขึ้นในหัว ตอนนั้นฉันรู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถปกป้องเธอได้ รู้สึกโมโหพวกมันที่ทำอย่างนี้กับเธอ และเกลียดที่โดนเรียกว่าน้องสาวนายท่าน

"อืม..." เสียงคุณลุงเอ่ยขึ้น มันได้ผลแล้วใช่มั๊ยคะ

"ใช้ได้ใช่มั๊ยคะ" ฉันถามเพื่อความชัวร์

"เอ่อ...พูดยากแฮะ หลานลองอีกครั้งได้มั๊ย เมื่อกี้มันไม่ค่อยชัดเจนเลย" ถ้าเหตุการณ์ที่หอไม่ได้ งั้นคง...

"โอ้ย!" ฉันรีบปล่อยมือคุณลุงทันที อะไรกันอะ

"พี่จีซูทำได้จริงๆ เหรอคะคุณลุง!" ลิซ่าถามอย่างอยากรู้

"ใช่ ทำได้ดีด้วย เมื่อกี้รู้สึกเหมือนโดนเผาเลย"

"เย้! พี่จีซู! ดีใจด้วยนะ" ลิซ่าเขย่ามือฉันไปมา ฉันทำได้ดีเหรอ อะไรอะ ทำเองก็แปลกใจเอง เมื่อกี้ฉันแค่คิดถึงหน้านายชูก้าตอนเมื่อวานที่เราอยู่หลังตึกแค่นั้นเองนะ ทำได้ยังไงกันคะ งงอะ

"ทำไมพี่ทำหน้าแบบนั้นอะ" โรเซ่ถาม

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คงดีใจล่ะมั้ง" ไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี

"บอกหน่อยได้เปล่าว่าเมื่อกี้หลานคิดถึงเรื่องอะไร"

"คือ..." จะตอบว่าอะไรถึงจะสมเหตุสมผลเนี่ย ถ้าตอบความจริงต้องโดนคนพวกนี้ล้อแน่ๆ 'คิดสิคิดยัยโง่'

"คือ...ดู...ดูเธอร์คะ ไอ้ดูเธอร์" ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะเนาะ แล้วชูก้ายังมองฉันด้วยความสงสัยอีก ฉันจึงจ้องเขากลับ 'มองไรยะ' ยิ่งเห็นหน้าเขามันยิ่งหน้าหงุดหงิด

"พลังกลับคืนก็ดีแล้ว แต่ลุงว่าหลานต้องฝึกใหม่อีกครั้งแล้วล่ะ ลุงรู้สึกว่าพลังมันยังไม่ค่อยเสถียรเท่าไหร่"

"ค่ะๆ ได้เลยค่ะ" ฉันรีบรับคำไป

"หนูยังมีเรื่องสงสัยอีกเรื่องคะ" โรเซ่ว่า วันนี้เราสงสัยกันทุกคนเลยนะคะ

"ว่า" มิโนถาม

"พวกพี่รู้ได้ไงคะว่าพวกเราอยู่ที่ไหน" 

"นั่นสิคะ" ฉันก็อยากรู้เหมือนกันคะ

"ก็เจ้านี้ไง" มิโนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดอะไรสักอย่าง แล้วโชว์ให้พวกเราดู ในที่สุดฉันก็ถึงบางอ้อ 'ยาสะกดรอย'

"อย่างนี้พี่พวกพี่ก็รู้ความเคลื่อนไหวของพวกเราหมดเลยสิ" โรเซ่โวยวาย

"ไม่ยุติธรรมเลย นี้มันการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลชัดๆ"

"งั้นพี่ก็คงต้องจับเธอคนแรกแชยอง ข้อหาลักทรัพย์ในยามวิกาล พ่วงข้อหาบุกรุกอีกหนึ่งกระทง" 

"พี่จียง!" นางถึงกลับเถียงไม่ออกเลยทีเดียว

"ของสำคัญแบบนั้น พี่ก็ต้องมีไว้สำรองอยู่แล้ว" จียงว่า

"เพราะพี่รู้ว่าชอบมีแมวขโมยย่องเข้าห้องตลอด"

"มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกคะ" โรเซ่ยังไหลไปเรื่อย

"ไม่ขนาดนั้น แล้วเอาไปกี่ชิ้นแล้วฮะ" โรเซ่กรอกตาไปมาเหมือนกำลังคิดเลขในใจ ท่าทางว่าจะเยอะจนนับไม่ไหว

"แสดงว่าเยอะสิท่า"

"แหะๆ ขอโทษคะ" โรเซ่ยิ้มเจื้อนๆ ให้จียง

"แล้วมีใครสงสัยอะไรอีกมั๊ย" คุณลุงเอ่ยขึ้น ไม่มีใครยกมือสักคน

"'ไม่มีก็ดี ข้าจะได้แจ้งหมายกำหนดการพรุ่งนี้"

"หมายกำหนดการ?" คุณลุงแกจะเล่นอะไรอีกคะเนี่ย

"ในวาระที่ครอบครัวข้าอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งที อีกทั้งเพื่อเป็นการต้อนรับพวกเจ้า" คุณลุงหันไปพูดกับบังทัน

"พรุ่งนี้! ข้าจะจัดงานเลี้ยง!"

"งานเลี้ยง!" พวกบังทันดูตื่นเต้นหน้าดู แต่คุณลุงคิดจะจัดก็จัดแบบนี้ก็ได้เหรอคะ

"โรเซ่!"

"คะ คุณลุง"

"เจ้าไปเตรียมการดีดเครื่องสายของเจ้าไว้ด้วยนะ"

"ฮะ! แต่หนูยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยนะคะ" ซวยคนที่หนึ่ง

"จีซู!" ความซวยมาเยือนโดยไม่ทันตั้งตัว

"ลุงอยากฟังเพลงกล่อมนั่น" พูดถึงเพลงกล่อมฉันยังไม่เจอแม่เลยนะ หายหน้าหายตาไปไหนไม่รู้

"แต่หนูยังไม่เจอแม่เลยนะคะ จะให้หนูทำคนเดียวหนูไม่เอาด้วยหรอก"

"ข้าให้คนไปตามนางแล้ว เดี๋ยวก็คงมา" ฉันจะได้เจอแม่แล้วใช่มั๊ยคะ 

"แต่ข้าคงไม่อยู่รวมงานฉลองด้วยหรอกนะ" เอาอีกแล้วคะคุณป้าของฉัน

"ทำไมล่ะคะแม่" เจนนี่ถามอย่างผิดหวัง 

"แม่เป็นนักรบ เป็นทหารของพ่อเจ้า ยามศึกเรารบ ยามสงบเราฝึก หน้าที่ทหารคือการปกป้องบ้านเมืองมิใช่การหาความสุขใส่ตัว" มีการแหนบเนมซะด้วย

"แล้วหน้าที่แม่ล่ะคะ" เจนนี่จะร้องไห้อยู่แล้วคะ ฉันเห็นคุณป้าถอนหายใจเบาๆ 

"ข้าขอสั่งเจ้า...ลูน่าร์ ในเมื่อเจ้าเป็นทหารของข้า มาทำหน้าที่แม่ให้ลูกสักวันเถอะ" ครอบครัวนี้เขาเป็นแบบนี้เหลือคะ เดี๋ยวดีเด๊๋ยวร้าย เด๊๋ยวเศร้าเดี๋ยวสุข คาดเดาอะไรไม่ได้เลยจริงๆ

"นั่นสิครับแม่ พวกผมไม่ได้เจอแม่ตั้งนาน เรามีเรื่องอยากคุยกับแม่เยอะแยะเลย" มิโนว่า

"ไม่เห็นแก่พ่อ ก็เห็นแก่น้องเถอะครับ" จียงเสริม คุณป้าคิดสักพักแล้วหันไปบอกคุณลุงอย่างไม่สบอารมณ์

"ถ้าไม่ใช่เพราะลูกข้าไม่อยู้แน่ๆ"

"ขอบคุณคะแม่" เจนนี่เข้าไปเกาะแขนคุณป้าแล้วยิ้มดีใจเหมือนเด็กได้ลูกกวาด

"แม่มีของมาให้ลูกด้วยล่ะ"

"จริงเหรอคะ!"

"อยากรู้มั๊ยว่าอะไร" เจนนี่พยักหน้าตอบ

"'งั้นไปดูกับแม่" แล้วคุณป้าก็ควงเจนนี่ออกไป

"ส่วนพวกเจ้าก็ไปเตรียมตัวได้แล้ว โรเซ่ จีซู"

"แล้วยัยลิซล่ะคะ" โรเซ่ถาม

"หนูลิซยังอยู่ในช่วงพักฟื้นอยู่ ลุงยังไม่อยากกวนเท่าไหร่"

"โห! คุณลุงไม่เห็นห่วงหนูเลย หนูก็เจ็บแขนนะ"

"ถ้าเจ็บเธอคงไม่พูดมากขนาดนี้หรอก"

"พี่มินโฮ! วันนี้วันซวยอะไรก็ไม่รู้ เจอแต่คนว่าคนด่า ชิ! งอนๆๆ ไม่อยู่แล้ว ไปซ้อมกีต้าร์ดีกว่า" แล้วนางก็เดินดุ่มๆ ออกไปเลย

"ฮึ! อะไรของยัยเด็กนี่" มิโนว่า

"ถ้างั้นพวกเราขอตัวก่อนดีกว่าคะ" ฉันบอกคุณลุง

"อืมๆๆ ไปๆๆ ข้าก็เริ่มปวดหัวแล้วเหมือนกัน" ฉันโค้งลาก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับลิซ่าและบังทัน

"นี่จีซู"

"คะ" ฉันตอบพี่จินที่เดินขึ้นมาข้างๆ ฉัน

"จะหาว่าพี่เสือกก็ได้นะ แต่ครอบครัวนี้มีปัญหาอะไรกันเหรอ พี่ปวดหัวด้วยจริงๆ ขนาดพี่แค่ยืนฟังอย่างเดียว" 

"คนแก่งอนกันก็งี้แหละคะ เลยพลอยทำให้ลูกเหนื่อยไปด้วย อ้อ! อย่าว่าแต่ลูกเลยคะ พวกฉันเองก็เหนื่อยไปด้วย" ฉันตอบพี่จินขำๆ

"ไม่อยากจะบอกเลยคะ แต่แต่ก่อนเป็นหนักกว่านี้เยอะ นี้ซอฟท์ลงมามากแล้วนะคะ" ลิซ่าเสริม

"นี่ซอฟท์แล้วเหรอ" จองกุกพูดอย่างไม่เชื่อ

"เดี๋ยวก่อนทุกคน!" แรปมอนโพล้งขึ้นมา

"มึงเป็นไรของมึง" ชูก้าถาม เฮ้อ~ ทำไมฉันต้องรู้สึกอยากจะตายให้ได้เวลาเห็นหรือได้ยินเสียงเขานะ ทำยังไงไอ้อาการบ้าๆ นี้ถึงจะหายไปซักที

"ผมว่าเราขาดคนไปนึงคนนะ" 

"ขาด..." 

"จีมิน!"

.........จบ PART 56.........