ตอนที่ 101 : PART 95 : กลับบ้านเราเถอะ
Jennie talk...
"พ่อคะ...หนูเข้าใจแล้วค่ะ หนูขอโทษนะคะ"
"แข็งไป"
"แล้วต้องทำยังไงล่ะ ก็ฉันไม่ถนัดนี่นา" ฉันถามจีมินผู้ที่กำลังเล่
"เจนนี่" หึ...ทำไมจู่ๆ เขาก็คว้ามือฉันไปจับล่ะคะ
"ฉันเข้าใจเธอนะ" เอ๊ะ...พูดแปลกๆ แฮะ
"ฉันรู้ว่าเธอเสียใจ รู้ว่าเธอสับสน และฉันจะอยู่ข้างๆ เธอเอง"
ฉันรู้ค่ะว่าเขาเป็นห่วงฉันจริ
"รู้สึกมั๊ย"
"ฮะ" จีมินถามฉันว่าอะไรนะคะ
"รู้สึกหรือเปล่า"
"รู้สึก?"
"เธอรู้สึกยังไงตอนที่ฉันพูดเมื่
"เมื่อกี้นี้เหรอ ก็..." แล้วทำไมเขาต้องทำเหมือนอยากรู้
"ก็...ก็แล้วทำไมถึงอยากรู้ล่ะ" ฉันถามออกไป
"เอ้า! ก็ถ้าเธอรู้สึก ฉันก็จะได้บอกว่านี้ไงตัวอย่าง"
"อ่อ...ที่แท้เมื่อกี้ก็แค่เล่
"ใครบอก เมื่อกี้ฉันพูดจริงนะ" จีมินพูดสีหน้าจริงจัง
"ล้อเล่นหรอก ฉันรู้ว่านายเป็นห่วงฉันจริงๆ" ฉันบอกเขา จีมินถึงยิ้มออกมาแล้วบอกฉันว่า
"งั้นมาลองกันใหม่"
"ลองใหม่?"
"ก็แบบตอนแรกไง"
"เอางั้นเหรอ" ฉันถาม จะให้ฉันลองพูดใหม่อีกรอบเหรอคะ ดูเหมือนจะยากจัง
"อือ" จีมินว่า
"ก็ได้ จะเริ่มแล้วนะ" ฉันมองหน้าจีมิน สูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมหลับตาแล้วลองนึกถึงหน้าพ่
"พ่อคะ...หนู...เข้าใจแล้วนะ หนู...คือหนู...ฉันทำไม่ได้อะ" ทำไมฉันถึงดูสิ้นหวังแบบนี้นะ
"ทำไมอะ เมื่อกี้ก็ดีแล้วนะ" เขาว่า
"ก็เพราะนายนั้นแหละ"
"เพราะฉัน? ทำไมอะ" จีมินยิ้มขำๆ
"ก็เพราะนายไม่ใช่พ่อฉันจริงๆ นี่นา" ฉันทำไม่ได้จริงๆ นะคะ ฉันจะมองจีมินเป็นพ่อฉันได้ยั
"เธอนี่ไร้จินตนาการจริงๆ เลย" อ้าว ว่าฉันเฉยเลย
"ก็ฉันไม่ได้มโนเก่งเหมือนกั
"งั้น...ถ้าเธอจะพูดกับฉัน เธอจะพูดว่ายังไง"
"พูดกับนาย? หลอกถามกันอย่างนี้ก็ได้เหรอ" ฉันถามจีมิน
"ไม่หลงกลแฮะ งั้นลองใหม่ เอาแบบเมื่อกี้นี้นะ" เอาแบบเมื่อกี้นี้เหรอคะ
"จีมิน" จีมินดูแปลกใจเมื่อเห็นฉันเอ่
"ว่า?"
"ขอบใจนะ" เขาจะรู้สึกใช่มั๊ยคะ
"ขอบใจสำหรับทุกอย่าง ขอบใจที่เข้าใจฉัน และรักฉันในแบบที่ฉันเป็น ขอบใจนะจีมิน" ฉันบอกเขา
จีมินสบตาฉัน ฉันชอบแววตาที่เต็มไปด้วยความห่
"ไม่เลวนี่นา"
"ไม่เลวหมายความว่ายังไง" ฉันถาม
ก็นึกว่าเขาจะตอบว่า 'ไม่เป็นไร ฉันเต็มใจ' แต่คิดอีกที เขาตอบแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะค่ะ ถ้าให้เขาตอบอะไรเลี่ยนๆ เหมือนที่
"ก็เธอทำให้ฉันมีอารมณ์" ฮะ เขาว่าอะไรนะคะ
"มีอารมณ์อะไร" ฉันถาม
"ก็..." เขาเดินเข้ามาใกล้ฉัน สายตาไม่น่าไว้ใจเลยคะ
"ก็..." ฉันไม่น่าเปิดช่องให้เขาเลย
"นี่ไม่ต้องมาเล่นเลยนะ" ฉันว่า แต่จีมินยังคงเข้ามาใกล้ ใกล้กายว่าหนักแล้วยังโน้มหน้
"ก็...อารมณ์..." แล้วทำไมต้องพูดเสียงชวนให้คิ
"ถ้านายคิดไม่ดีฉันตบนะ"
"โห...ใจร้ายอะ งั้นถ้าเธอตบ ฉันจูบ" อยากจูบใช่มั๊ยคะ
ฉิ้ง!
"เฮ้ย!" จีมินรีบถอยกลับที่เดิม
"ถ้านายอยากจูบดาบคมๆ ก็เชิญเลย" ฉันพูดติดตลก
"ฉันแค่จะบอกว่า อารมณ์นี้มันใช่เลย ไม่ได้คิดไม่ดีซักหน่อย" มีความแก้ตัว
"ไม่คิดก็แล้วไป" ฉันเก็บดาบลง จีมินแอบทำหน้าผิดหวัง 'วันนี้ไม่ได้แอ้มหรอกยะ'
"เราไปกันได้ยัง ฉันว่ามันก็ดึกมากแล้วนะ เดี๋ยวพ่อเธอหลับซะก่อน" เขาไม่ได้รู้อะไรเลยคะ
"นั่นแหละที่ฉันต้องการ"
"ฮะ!" เขาจะตกใจอะไรล่ะคะ
"แล้วที่ซ้อมกันเมื่อกี้คื
"ก็เผื่อพ่อตื่นไง"
"แล้วทำไมไม่บอกตอนลุงแกตื่นล่
"ก็ฉันอายนี่นา อีกอย่างฉันไม่อยากดึงดราม่าด้
"แล้วลุงแกจะรู้เหรอ" ถามอีกล่ะ
"เอาเป็นว่าฉันมีวิธีของฉันก็
"เอางั้นก็ได้ ตามใจเธอ"
"งั้นไปกัน"
ฟื้บ!
Lisa talk...
'เปิด...ไม่เปิด...เปิด...ไม่เปิด...เปิด...ไม่เปิด...'
ฉันยืนสองจิตสองใจมือจับลูกบิ
'เปิด...ไม่เปิด...เปิด...ไม่
แอ๊ดดด!
เอ๊ะโอ๋...ฉันยังไม่ได้บิดประตู
"ลิซ่า!" จองกุกดูดีใจมากเลยค่ะที่เห็นฉั
"ในที่สุดเธอก็มา" เขาว่าแล้วยิ้มกว้าง
"ฉันไม่ได้มาหานายซักหน่อย แค่มาตรวจดูความเรียบร้อยในภวังค์
"งั้นเหรอ..." จองกุกจ้องฉันเพื่อจับพิรุธ
"เธอว่าเธอแค่มาตรวจสอบความเรี
"ใช่"
"งั้นก็ดี"
"อ๊าย!"
ปัง!
"จองกุก! นายคิดจะทำอะไรเนี่ย!" ฉันหันกลับไปหาจองกุกผู้ที่ดึ
"อ้าว...ก็เธอบอกเองว่
"ไม่จำเป็น เพราะยังไงซะ ห้องนี้ก็ไม่มีอะไรให้ฉันต้
"หลับตา" เขาพูดเสียงนุ่ม
"หลับตา?" ฉันทวน เขาจะทำอะไรอีกล่ะคะ
"อื้อ...หลับตาก่อน ฉันมีอะไรจะให้เธอ" มีอะไรจะให้ฉันอย่างนั้นเหรอคะ
"ฉันไว้ใจนายได้แน่นะ" ฉันถาม
"เรื่องนั้นไว้ให้เธอตัดสินหลั
"ก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะ ว่าที่ฉันยอมทำตามเป็นเพราะว่
"ซักนิดก็ไม่เหรอ" เขาเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ก็ทำแบบนี้ ฉันจะไว้ใจได้ไงกัน
"ไม่" ฉันตอบเสียงแข็ง
"โอเค เอาอย่างนั้นก็ได้ แต่ตอนนี้...ช่วยหลับตาให้ฉั
"แล้วไงต่อ" ฉันถามขณะที่หลับตาอยู่
"หลับตาไว้ก่อน" เขาหมุนตัวฉันกลับหลัง แล้วใช้มือปิดตาฉันอีกชั้น คิดว่าฉันจะแอบดูล่ะสิ อะไรจะเป็นความลับขนาดนั้น
"ทีนี้...ช่วยเดินไปข้างหน้าช้
ฉันไม่ชินกับเสียงนุ่มๆ ของจองกุกเลยอะ มันรู้สึกแปลกๆ แต่ไม่ใช่ว่ามันไม่ดีนะ มันก็ดีแหละ ดูโรแมนติกดี แต่มันทำให้จิตใจฉันปวนเปนี่สิ
"ค่อยๆ ก้าว"
ฉันค่อยๆ เดินไปข้างหน้าตามที่เขาบอก ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขากำลั
กึก!
จองกุกหยุดเดิน ฉันจึงหยุดตาม
"หยุดทำไม ถึงแล้วเหรอ" ฉันถามเขา
"ลิซ่า" เขาไม่ได้ตอบ แต่กลับเรียกชื่อฉันแทน
"กลับบ้านเราเถอะนะ" จองกุกว่าอะไรนะคะ แล้วเขาก็ปล่อยมือออก ฉันจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วก็พบว่า
"นี่มัน..." ภาพตรงหน้ามันทำให้ฉันตะลึ
"บ้านของเราไง" เขาบอกฉัน ฉันจึงหันไปหาเขา
"มันอาจสวยสู้ของเดิมไม่ได้ แต่ฉันก็ตั้งใจสร้างมันเพื่
ไม่หรอกค่ะ ไม่ใช่อย่างที่เขาว่า ฉันหันกลับไปมองภาพตรงหน้าอี
กระโจมขนาดไม่ใหญ่มาก ถูกล้อมรอบด้วยรั้วมะลิ รั้วมะลิเหรอคะ 'ฮึๆ' รั้วด้านหลังกระโจมเปิดสู่
'ฉันมันงี่เงา เป็นคนไม่ดี แต่ได้โปรดยกโทษให้ฉันเถอะนะ' นี่เขาด่าตัวเองด้วยเหรอคะ ฉันหันไปจับกระดาษอีกแผ่น
'จองกุกคนนี้ ขอสัญญาว่าจะรักและเชื่อใจลิซ่า จะปกป้อง และดูแลลิซ่าอย่างดีที่สุด จะไม่ทำให้ลิซ่าต้องร้องไห้หรื
แล้วนั่น...รูปอะไรน่ะคะ ฉันเดินไปหารูปที่ห้อยอยู่ไม่
หลังจากที่ฉันดูโน๊ตน่าจะครบแล้
"อู๊ดๆ" คอกหมูก็ด้วย ทุกอย่างกลับมาแล้ว
จองกุกพูดไว้ก่อนนี้ว่า มันอาจไม่สวยเท่าของเดิมใช่มั๊
ฟื้บ!
ตกใจหมดเลยค่ะ ก็จู่ๆ ก็มีช่อดอก...เอ่อ เดี๋ยวฉันบอกทีหลังก็แล้วกันว่
"ฉันขอโทษ เธอช่วยรับมันหน่อยได้มั๊ย" เสียงเขากระซิบมาจากด้านหลัง เขาทำการบ้านมาดีนะคะเนี่ย
"งั้นช่วยบอกเหตุผลมา 3 ข้อ ว่าทำไมฉันต้องรั
"ฉันมีให้เธอแค่เหตุผลเดียว"
"เหตุผลเดียว?" ฉันเพิ่งบอกไปว่า 3 ข้อนะ
"ใช่" เขาตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก็ได้ค่ะ ฉันจะลองฟังดู แต่ถ้าเหตุผลของเขาฟังไม่เข้าท่
"งั้นก็ว่ามา" ฉันแกล้งถามนิ่งๆ
"ลิซ่า" เขาเอ่ยชื่อฉันก่อน
"ฉันมีเพียงเหตุผลเดียว เหตุผลเดียวที่จะขอให้เธออยู่กั
"ฉันไม่รู้ว่าเธอจะรู้มั๊ย แต่เหตุผลเดียวที่ฉันมี คือฉันรักเธอลิซ่า ให้อภัยฉันเถอะนะ"
จองกุกคุกเข่าลงตรงหน้าฉันหลั
"ลิซ่า" เขาเอ่ยชื่อฉันอีกครั้ง
"เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั๊
"รู้มั๊ยจองกุก" จองกุกรอคำตอบจากฉัน
"ฉันกลับไปไม่ได้" ฉันว่า จองกุกหน้าเสียทันทีเลย เขาดูหมดหวังนะคะ 'คนโง่'
"ฉันกลับไปเหมือนเดิมไม่ได้ เพราะมันไม่เคยเปลี่ยนแปลง ทุกๆ อย่างยังคงเหมือนเดิมจองกุก" ฉันว่า
จองกุกมองฉันอย่างอึ้งๆ โอเค...ฉันขอยืมคำพู
"ใจดวงเดิม กับคนคนเดียว ที่จะไม่มีวันเปลี่ยน" ฉันว่าแล้วยิ้มน้อยๆ ให้เขา
"เธอ..." จ้องกุกลุกขึ้นยืน ฉันจึงค่อยๆ ยิ้มกว้างขึ้น
"ฉันทำไมเหรอจ้ะ" ฉันยิ้มกวนๆ
"เธอ...ยัยตัวร้าย" จองกุกว่าแล้วใช้ดอกไม้ในมือตี
"นี่! ดอกไม้ช้ำหมดแล้ว" ฉันบอก จองกุกจึงหยุดตี
"แล้วใครบอกให้เอาดอกนี้มาตีเล่
"ก็เธอนั่นแหละ อยากทำตัวน่าตีเอง แกล้งฉันอยู่ได้ ฉันเครียดแทบตายรู้บางเปล่าเนี่
"นี่โวยใส่ฉันเหรอ" ฉันแกล้งถามเอาเรื่อง
"โวยที่ไหนกันเล่า ก็แค่บ่นเอง" ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะก้มดูดอกไม้
"ไปให้ใครพับให้ล่ะเนี่ย" ฉันถามแล้วพินิจแต่ละดอก
"ไม่มีอะไรที่จองกุกทำไม่ได้
"ทำเองจริงดิ"
"ก็ทำเองสิ จะง้อเธอทั้งที ฉันจะให้คนอื่นทำให้ได้ไง จับกลีบดอกบัวทำยากจะตาย กว่าฉันจะทำได้โดนป้าซูลินตี
"แล้วทำไมต้องดอกบัวด้วย ดอกไม้อื่นมีเป็นแสน" ฉันลองถามดู ก็ฉันไม่ใช่พระนะคะ หรือว่าเขาเห็นฉันเป็นศพเดินได้ น่าคิดนะเนี่ย
"ก็...ฉันศรัทธาในรักของเรา และชื่นชมในตัวเธอที่มอบความรั
"เชยมากกกก" ฉันบอกเขา
"ไหนป้าซูลินบอกว่าผู้หญิ
"พูดอะไรอะ" ฉันถาม
"เปล่านิ่" รีบปฏิเสธเชียว
"ตกลงว่าเธอหายโกรธฉันแล้วใช่มั๊
"อืม" ฉันพยักหน้ารับ
"และเราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิ
"อือ"
"งั้น...ฉันจับมือ" เขาคว้ามือฉันไปจับอย่างไว
"กอดเธอ" ฮึ...อะไรกันล่ะ กอดฉันปุ้บปับแบบนี้ได้ไงกัน
"และ...."
จุ้บ!
เมื่อกี้...จองกุกทำอะไรฉันคะ เขาขโมยจูบฉันเหรอ ฉันไม่ได้ทันตั้งตัวเลยนะ
"ฉันทำได้แล้วใช่มั๊ย" ยังมีน่ามาถามฉันอีก
"ก็ถ้าทำขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องมาถามแล้วมั้ง" ฉันว่า ก็จริงๆ นิ่คะ มีอย่างที่ไหนมาทำก่อนขอ
"เยส! สำเร็จแล้วโว้ย!" เขาดีใจแต่ฉันเขินอะ เขาทำแบบนั้นได้ยังไงกันนะ
จุ้บ!
หะ! ฉันเขินจนอยากจะร้องไห้
"เข้าบ้านกันเถอะ กุกอยากนอนหนุนตักนุ่มๆ ของหมอนลิซ่าจะแย่อยู่แล้ว" จองกุกว่าและเข้ามาอ้อนฉัน ก่อนลากฉันเข้าไปในบ้
'บ้านลับของเรา'
Jennie talk...
ฟื้บ!
"ที่ไหนกันเนี่ย" จีมินถามทันทีที่มาถึง
"เงียบๆ หน่อยสิ เดี๋ยวพ่อก็ตื่นหรอก" ฉันปามเขาให้เบาเสียงลง
"เจนนี่...นี่...นี่ไม่ใช่ กก..." จีมินชูบางอย่างขึ้นมา เขาจะชูมันขึ้นมาทำมั๊ยคะเนี่ย
"เธอพาเรามาโผล่ในตู้เสื้อผ้
"ชู่วว" ฉันรีบปามเขาไว้
ก็ถ้าโผล่ที่อื่น มันมีความเสี่ยงว่
"เราออกไปได้ยัง" จีมินถาม
"ขอฉันดูก่อน" ฉันบอกเขา แล้วค่อยๆ แง้มตู้เสื้อผ้าออกช้าๆ แล้วสอดส่ายสายตาไปทั่วห้องแต่
"ทางโล่ง" แล้วฉันจึงค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปจากตู้แล้วหั
"ออกมาได้" จีมินจึงค่อยๆ ตามออกมา
"ต้องแอบเข้าบ้านตัวเองเนี่ยนะ เป็นความคิดที่ดีมากคุณหนู" จีมินว่า
จีมินเขาอยากให้ฉันพูดกับพ่
"พ่อเธอหลับอยู่จริงด้วย" เขาหันมาบอกหลังจากที่ส่องดู
"งั้นไปกันเถอะ" ฉันบอกเขา จีมินจึงค่อยๆ ผลักประตูออกไป
ฉันเห็นพ่อนอนสงบนิ่งอยู่บนเตี
ฉันเดินเข้าไปหามงกุฏดอกไม้ที่
"เจนนี่" จีมินเดินมายืนข้างๆ ฉัน
"มงกุฏดอกไม้ของฉัน ฉันทำมันให้แม่ในวันครบรอบแต่
"พ่อยังเก็บทุกอย่างของแม่
"รวมถึง..." ฉันเดินเข้าไปหามัน
ชุดกระโปรงยาวสีขาวบริสุทธิ์
"สวยจัง" จีมินมองฉันผ่านเงาสะท้
สวยจริงๆ ค่ะ ภาพของชุดที่ซ้อนทับตัวฉัน มันสวยจริงๆ นะ ฉันจินตนาการได้ทันทีเลยว่าวั
"ชุดแต่งงานแม่ฉันเอง" ฉันบอกจีมิน
"อือ~" เสียงครางดังมาจากเตียง จีมินหันมามองฉันแล้วพยักให้ ฉันจึงยิ้มน้อยๆ ตอบเขา ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาพ่
ฉันเดินไปที่ข้างเตียง แล้วค่อยๆ ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ท่าน ฉันจำไม่ได้แล้วว่าฉันเคยสั
จู่ๆ น้ำตาฉันมันก็เอ่อล้นออกมาค่ะ ฉันใช้เวลาสิบปีไปอย่างเปล่
ความเห็นแก่ตัวของฉันมันร้
"พ่อคะ" น้ำตาฉันมันไหลออกมา แค่เอ่ยคำว่า 'พ่อ' คำเดียว ใจฉันก็เจ็บปวดแล้ว
"หนูรู้สึกผิดกับพ่อเหลือเกิน" ฉันค่อยๆ จับหน้าของพ่ออย่างเบามือ แต่มือของฉันมันสั่นไปหมดจนจีมินต้องเข้ามาจับไหลไว้เพื่อให้ฉันผ่อนคลาย
"พ่อคะ" ฉันเริ่มพูดอีกครั้ง
"หนูขอโทษนะ หนูขอโทษที่หนูเป็นลูกที่ไม่ดี เป็นเด็กเอาแต่ใจ ขี้ประชด และทำตัวไม่น่ารักกับพ่อมาตลอด หนูเสียใจค่ะพ่อ หนูเสียใจจริงๆ"
ฉันต้องหยุดหายใจเป็นระยะๆ เพราะเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ฉันรู้สึกแน่นหน้าอกไปหมด ฉันเจ็บปวด แต่ฉันคิดว่ามันน่าจะดีขึ้นหลั
"พ่อคะ" ฉันเริ่มพูดทั้งน้ำตาอีกครั้ง
"วันนี้...หนูรู้ความจริงแล้
"หนูทำตามที่พ่อหวังได้แล้วนะพ่
"พ่อหวัง ฮึก...พ่อหวังให้หนูเข้าใจพ่อ ฮือ...วันนี้หนูเข้าใจพ่อแล้วนะ หนูรู้ซึ้งดีเลย" ทำไมการสารภาพกับพ่อมันถึงได้
"พ่อจ๋า" แค่เรียกว่า 'พ่อจ๋า' ฉันยังรู้สึกจุกเลย รู้สึกเหมือนคอมันตีบตัน รู้สึกร้อนที่รอบดวงตา และเหมือนตัวฉันจะเริ่มสั่นอีกครั้ง
"หนูขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ" ฉันซบหน้าลงไปข้างเตียงพ่อ มือก็จับมือพ่อไว้แน่น จีมินตบไหล่ฉันค่อยๆ เป็นจังหวะซึ่งมันช่วยได้มากเลย
ฉันค่อยๆ เคลื่อนตัวขึ้น แล้วหยิบของบางอย่
"หนูรักพ่อนะ" ฉันว่าแล้วค่อยๆ โน้มหน้าไปจูบหน้าผากพ่อ
"ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"
ฟื้บ!
"เมื่อกี้นี้มันอะไรอะ นาฬิกาทรายเหรอ" จีมินถามฉันทันทีเมื่อเราจัมป์
"ไม่ใช่ทราย แต่เป็นเกล็ดจันทร์ต่างหาก"
"เกล็ดจันทร์?" เขานี่ขี้สงสัยนะคะ
"มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่แม่ฉันทิ้
"แล้วทำไมเธอถึงทิ้งนาฬิกาเกล็ดจันทร์อะไรนั้นไว้ แทนที่จะเขียนโน๊ตทิ้งไว้ แล้วอย่างนี้ลุงลักซ์แกจะรู้ได้
"ช่างถามจริงๆ เลยนะเนี่ย ก็นาฬิกานั่น พ่อเป็นคนทำให้ฉันเอง มันเป็นนาฬิกาวิเศษนะ" ฉันบอกเขา
"นาฬิกาวิเศษ?"
"ใช่ พ่อบอกว่า เมื่อถึงเวลาที่แม่จะกลับมา เวลาในนาฬิกาก็จะหมดลง" แต่จีมินยังดูสงสัยนะคะ
"แล้วเธอดันเชื่อพ่อเธอเหรอ"
"เอ้า...แล้วทำไมฉันจะเชื่อพ่
"แล้วมันไม่เหมือนนาฬิกาทรายหรื
"จะบอกให้นะ นาฬิกานั่นนะ อยู่กับฉันมาเป็นสิบปี แต่มันไม่เคยไหลหมดเลย" จริงๆ นะคะ ฉันว่ามันไหลแค่วันละเม็ดเองมั้
"อ้าว แล้วเธอวางไว้ให้ลุ
"เป็นคำถามที่ดี" ฉันว่าก่อนจะยิ้มแล้วพูดต่อว่า
"พ่อจะได้รู้ว่า วันที่เขาคนนั้นจะเดินกลับมาน่ะ มันได้ใกล้เข้ามาแล้ว"
"หมายความว่า?" จีมินมองฉันด้วยความสงสัย ฉันจะใบ้ให้ก็ได้
"รู้มั๊ยว่าดวงจันทร์น่ะ...อยู่
.........จบ PART 95.........
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ในที่สุด คู่รักมักเน่ปีศาจก็เข้าใจกันสักที (แต่ขำตรงที่จองกุกให้ดอกบัวแก่ลิซ่านี้แหล่ะ ช่างคิดเสียจริงพ่อคู๊ณณณณ)
ในท้ายสุด(ของตอน) เจนนี่คนชิคก็เข้าใจพ่อลักซ์เสียที ความเสียสละของพ่อลักซ์ช่างยิ่งใหญ่ ยอมให้ภรรยาและลูกเข้าใจผิดมาสิบๆปี เพื่อประชาชน นับถือท่านลักซ์จริงๆ ข้าน้อยขอคารวะเพค่ะ