คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : F*cking!!! 'รักหน่อย'...ได้ไหม 8
-8-
3ปีที่ยาวนานแห่วามเ็บปว
Siwon said
“โธ่เว้ย!!!”ผมเะถัยะนมันปลิวไป้าลุ่มเ็นัเรียนม.้นที่นั่ับลุ่มัน ยัยพวนั้นหันมามอ้วยสีหน้าไม่พอใเหมือนำลั่าแ่พวเธอ็เบิาว้าเมื่อเห็นว่าเป็นผม ยัยพวนั้นรีบหลบา พาันลุหนีไปารนั้นทันที ผมมอามวาๆ แบบนนิสัยไม่ี วินาทีนี้ไม่ว่าอะไร็วาาผมไปเสียหม
ผมำลัโรธ…แ่ผมไม่อยาโรธัวเอ ผมเลยเลือที่ะโรธนอื่นและนนนั้นือ ยูฮยอน
ไอ้บ้านนั้น….เป็นเพราะโยูฮยอนนเียว
ผมเินไปนั่แทนที่เ็ผู้หิพวนั้น เอนหลัพิม้านั่แล้วหลับาเพื่อระับวามรู้สึหลาหลายที่ประัเ้ามาหาผมในราวเียว ผมอึอันแทบบ้า เหมือนมีน้ำาลออยู่ลอเวลา หัวใอผมเ้นแร หน้าอบีบรันหายใไม่ออ รู้สึื่อๆ ที่มูเหมือนมี้อนอะไรมาัวาระบบทาเินหายใเอาไว้ ผมไม่่อยเ้าใัวเอนัว่าเวลานี้ผมรู้สึยัไ
ผมัวสั่นเพราะำลัโรธ? ผมหายใไม่ออเพราะวามแ้นำลัะระเบิ? ผมเ็บหน้าอเพราะปวร้าว? ผมรู้สึื่อที่มูเพราะเสียใ?
ผมสับสนมาๆ มาเสียน….ผมรู้สึเลียัวเอ
ผม้มมอมือทั้สอ้า แล้วผม็เห็น….ภาพวามทรำ่าๆ ย้อนลับมา มืออผมอยห่มผ้าให้ยูฮยอน้วยวามเป็นห่วเวลาที่เานอนิ้น มือที่เยผูเือรอเท้าให้ยูฮยอน มือที่ป้อนยาให้ยูฮยอนเวลาที่เาไม่สบาย มืนนี้ที่ใ้บีบอยูฮยอน มือที่เยับัวยูฮยอนแล้วเย่าอย่าแร มือที่เยียูฮยอนอย่าไม่ั้ใ
มืออผมที่เยับมืออเาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เป็นมือู่อีเ่นันที่ผลัไสเาออไป และผมเห็น….น้ำหยรลที่ฝ่ามือ มันเย็นืแ่เ็มไป้วยวามรู้สึ ผมร้อไห้? ร้อไห้ทำไม ผมหัวเราะ้วยวามุน
พระเ้า….อนนี้? ผมำลัเป็นบ้าอะไรันแน่
End Siwon said
ผมนั่พิำแพห้อน้ำอย่าหมหวั ไม่ว่าะะโนอวาม่วยเหลือยัไ ทุบประูนมือเ็บ็ไม่มีใรมา่วย ผมลายเป็นวิาที่ายไปแล้วหรือเปล่าถึไม่มีใรไ้ยินผมเลย ผมเหนื่อย เ็บอนไม่มีแระโนอี่อไป ิอย่าปลๆ ว่าะไ้้าืนในนี้อย่าแน่นอน
ผมมอฝ่ามือทั้สอ้าอัวเอ มันแัเพราะผมใ้มือเปล่าๆ ทุบประูิ่อันเือบั่วโม มันเ็บนาและบวมแอย่าน่าลัว ผมเป่ามือทั้สอ้าอัวเอแล้วี้ปาเพราะอาาราเริ่มหายไปถูแทนที่้วยวามเ็บ ผมมอมืออัวเอแล้วไ้แ่ิว่าใรันที่ทำับผมแบบนี้ มีหลายื่อโผล่เ้ามาในหัวอผม นที่้อะแล้ผมน่ะมีเยอะแยะนผมิไม่ออเลยว่าะเป็นใรันแน่
“ปล่อยู!!!”
“ฮยอแ อย่าแม้แ่ะินะ ถ้ามึัมือู มึโนบแน่!!!”
“มึ็ปล่อยมือู่อนไ้ไหม ูเ็บไปหมแล้วนะทเฮ!!!”
ผมลุพรวึ้นทันทีเมื่อไ้ยินเสียะโน้านอ พอั้ใฟัแล้วไ้ยินื่ออนรู้ัทั้สอน เาเหมือนำลัะทะเลาะันอยู่ ผมไ้ยินเสียึัเหมือนใรสันโนระแทอยู่ที่หน้าประู ผมทั้ใทั้เป็นห่วฮยอแลัวว่าะโนทเฮ่า ผมลืมไปเลยว่าัวเออยู่ในสถานาร์ที่ไม่วระห่วใรนอาัวเอ
ปัๆๆๆ
“ใรอยู่้านอน่ะ ่วย้วย เราิอยู่ในนี้ น้านออ่ะ ฮยอแใ่ไหม!! ่วยเรา้วย”ผมทุบประูอย่าบ้าลั่แล้วะโนสุเสียนรู้สึแสบที่อ แสบมาเหมือนับมีเลือออ ผมเี่ยหูฟัเสีย้านอที่เียบไปแล้ว ไม่รู้ว่าเาะไ้ยินเสียอผมไหม ผมทุบประูอีรั้แม้ะเหนื่อยเ็มทน
แร๊
มือที่ำลัยึ้นะทุบประูะั้าเมื่อประู่อยๆ เปิแ้มออ ผมาโ้วยวามีใแล้วยิ้มออมาแ่ภาพรหน้าทำให้ผมหุบยิ้มแล้วหลุบาลไม่ล้ามอ
ทเฮเป็นนเปิประูให้ผม แววาอเาน่าลัวเหมือนับะ่าผมเสียให้ไ้ ผมเห็นมืออทเฮ้านึับ้อมืออฮยอแเอาไว้แน่น
“ยูฮยอน มึเ้าไปทำอะไรในนั้น ใรแล้มึ”ฮยอแะเ้ามาหาผม แ่ทเฮับมืออฮยอแเอาไว้แล้วึัวออ ผมที่ะพุ่เ้าไปหาฮยอแ้วยวามีใที่ไ้ออมาเห็นหน้าเพื่อนและท้อฟ้าสีรามอีรั้ำ้อะัเท้าเอาไว้เ่นัน
ทเฮถอนใแร เาวัมือถือในเสื้อออมาแล้วโทรหาใรสัน้วยใบหน้าเร่เรีย ือผมพอะรู้นะรับว่าทเฮเป็นนไม่่อยยิ้ม นิสัยนัเล แ่ทเฮไม่เยแล้ผมเลยผิับเพื่อนนอื่น ทเฮ่วยผมไว้ทาอ้อมหลายรั้มาและรั้นี้็เ่นัน ผมเลยไม่่อยลัวทเฮเท่าไหร่ แม้ว่าเาะน่าลัวที่สุในโรเรียน็เถอะ (ผมรับรู้ไ้ถึวามอ่อนโยนในัวทเฮนะรับ)
“ใรแล้มึวะ อย่าใหู้รู้นะ…แมู่ะับมันมาัแล้วระทืบ้ำอี”ฮยอแหน้าเรีย เามอผม้วยสายาเป็นห่วและพยายามึ้อมือออามือทเฮแ่ไม่เป็นผล ผมยิ้มเื่อนให้ฮยอแ้วยวามเห็นใเามาว่า ฮยอแาวมาๆ เลยทำให้เห็นว่า้อมืออฮยอแที่โนอีนบีบไว้นั้นเริ่ม้ำแล้ว
ผมัปามอเรียๆ ผมอยาะ่วยฮยอแเหมือนับที่ฮยอแพยายามะ่วยผม แ่พอผมยับเ้าไปใล้็โนสายาเย็นๆ อทเฮมอมา ผมะั แ่หาาอทเฮที่เปรยามอผม็ทำให้ผมนลุแล้ว
“มึมาที่ห้อน้ำเ่าหลัึวิทย์ิ ูบอให้มา!!! ไอ้สั ูมีอวัะให้ รีบๆ ้วย เี๋ยวอวัมึบินหนี”ทเฮถอนใใส่โทรศัพท์อีรั้ เายัโทรศัพท์ลในระเป๋าเสื้อแล้วหันไป้อฮยอแ้วยสายาุัน่อนะหันลับมามอผม้วยสายาเียวัน
“ูอยา่ามึิบหายแ่มันไม่ใ่หน้าทีู่”
“….”
“แ่เพราะสมเพมึหรอ ั้นูะบอให้ถือว่าทำบุ…สิ่ที่มึวรทำไม่ใ่ารมีีวิแบบนี้ แ่มึวรอยู่อย่าสุสบายและอยอยู่้ามันเพื่อพูำว่า ‘อโทษ’ มาว่า”
“….”
“ถ้าูเป็นีวอนนะ ู็เลียมึิบหายเพราะมึเป็นแบบนี้เหละ มึแม่ไม่เยรู้เลยว่าีวอน้อารอะไร มันไล่มึไปแล้วมึ้อไปริๆ เหรอ มันไม่ให้มึเ้าใล้แล้วมึิว่ามัน้อารแบบนั้นริๆ เหรอ มึูมันไม่ออเลยอีเหี้ย มึปล่อยเวลามายาวนานเินไปแล้ว อนนั้นีวอนแม่โรรัมึเลย แ่อนนีู้ไม่แน่ใว่ามันเลียมึริๆ ไปแล้วหรือยั?”
”เพราะมึที่ไม่มั่นใในวามรัอันและัน พวมึเลยโนวามรัลโทษอยู่นี่ไ”
“ฮึ”ผมเม้มปาลั้นเสียสะอื้น ำพูอทเฮระแทหัวใผมอย่าั ผมร้อไห้ ร้อไห้ ร้อไห้นเ็บหน้าอ ผมมอไม่เห็นอะไรเลยนอาหยน้ำาอัวเอ ผม้มหน้าาิอแล้วสะอื้นออมานสะอึ ผมไม่อยาให้ทเฮับฮยอแเห็นว่าผมำลัร้อไห้เหมือนเ็ที่เสียอเล่นิ้นโปรไป ผมยหลัมือึ้นมาปาน้ำาัวเอที่ปาเท่าไหร่็ไม่หม
ทำไมผมถึไม่รู้่อน ทำไมผมไม่ิไ้อย่าที่ทเฮิ ทำไมผมถึโ่อย่านี้ ถ้าหาว่าอนนั้นผมไม่ยอมรับับสิ่ที่ีวอนหยิบยื่นให้ หาว่าผมหน้า้านามื้อและออยู่้าๆ เา่อไป ผลลัพธ์เรื่ออเรามันะออมาเป็นแบบนี้ไหม
ผมเ็บะายอยู่แล้ว ร้อไห้นหายใไม่ออ
“มึมันโ่มายูฮยอน มึโ่พอๆ ับที่ไอ้สัีวอนโ่ มึสอนโ่พอๆ ัน”ทเฮหัวเราะึ้นมู ผมึเยหน้ามอเา แ่ทเฮไม่ไ้มอมาที่ผม เาหันไปมอทาอื่น้วยสีหน้าที่เหมือนำลัสมเพผม
ผมเหลือบไปเห็นฮยอแที่ทำหน้าเห็นใผมและเ็มไป้วยวามสสาร ผมยมือปาน้ำาลวๆ แล้วั้ใว่าวระเลิร้อไ้แล้ว ผมร้อไห้นสะอึหายใไม่ออ ร้อมาเินไปแล้ว่อหน้านอื่น
“มึเรียูมาทำไม”
ผมสะุ้ับเสียเ้ม้านหลั ผมแอบเหลือบไปมอเห็นีวอนเินถือโทรศัพท์แนบหูมา้วย เาเปรยามอผม้วยสีหน้าบึ้ึ ่อนะเ็บโทรศัพท์ยัลระเป๋าาเ ผมหันไปมอทเฮ็เห็นว่าทเฮหยิบโทรศัพท์ออมาปิเ่นัน
“แสเี่ยวไมโรโฟนให้มึูมั้”ทเฮยัไหล่วนๆ
“ูไม่ลเลยทเฮ ห่วยแ!!!”ีวอนระทเสียใส่ทเฮ เาเินมาหยุยืน้าๆ ผมในระยะที่ทิ้ห่าพอสมวร ผมรีบเ็น้ำาที่เรอะรัทั่วใบหน้าแล้วเยหน้าึ้นหันไปมอเารๆ
“ไม่ลเหรอ? ูเห็นไอ้ห่านี่ยืนหัวเราะนน้ำาไหล”
“ทเฮ!!!”
“มึพามันลับบ้านไปเถอะ สภาพมันอนนี้แ่เินประอสิยัไม่ไหว….ส่วนมึ!!! มีเรื่อ้อเลียร์ับู”ทเฮหันไปะอใส่ฮยอแในประโยสุท้ายแล้วึลาฮยอแผ่านหน้าอผมไป ผมยื่นมือไปะ่วยฮยอแแ่ฮยอแส่ายหน้าห้ามผมเอาไว้ ูฮยอแะเป็นห่วผมมาว่าแล้วบอทาสายามาว่า “เอาัวเอให้รอ่อนเถอะ”
ีวอนถอนใยาว เาเอามือทั้สอ้าล้วระเป๋าแล้วยืนนิ่อยู่รนั้นมอรไป้านหน้าไม่ยับ ผมไ้แ่มอเห็นเาา้าน้า ผม่อยๆ หันัวเ้าหาเา ำพูอทเฮเมื่อรู่นี้ทำให้ผมอยาะอโทษเาอย่าริัแ่ไม่มีเสียใออาปาอผมเลย ผมเ็บอนเปล่เสียออมาไม่ไ้ นึสมเพัวเอว่าเวลาแบบนี้ยัะมามีอุปสรรอี
รื้นนนน
ู่ๆ ฟ้า็ร้อและั่วพริบาเท่านั่น ฝน็เทลมาห่าให่โยที่่อนหน้านี้ไม่มีเ้าลาอเมฝนเลย้วย้ำ ฝนเม็ให่ึ้นๆ แ่็ไม่มีใรยับไปไหน ผมเห็นีวอนยืนนิ่หลับาแหนหน้ารอรับสายฝนเย็น่ำ ผม่อยๆ ยมือึ้นบัหัวัวเอเพื่อที่ะไ้มอีวอนให้เ็มา ผมหนาวนใะา แ่็ไม่ล้าวิ่หลบไปทาไหนเพราะีวอนยัอยู่รนี้
“ีวอน…”ผมเปล่เสียผ่านหลอลมที่เ็บแสบ เสียอผม็แหบพร่านฟัแทบไม่รู้เรื่อ ้ำยั้อมาแ่ับเสียท้อฟ้าร้อเหมือนพิโรธและสายฝนเม็ให่ที่เทะลพื้น
ีวอนหันมามอผม สีหน้าอเาในอนแรยันิ่เย สัพัเา็เริ่มแสอาารโรธออมาอี ีวอนรพรวเ้ามาหาผมทำให้ผมผะถอยหลัไปนิ มืออเารวบเ้าที่เอวอผมไม่ยอมให้ผมยับไปไหนอี ผมลมือที่ป้อหัวัวเอลแล้ววาลเบาๆ ที่ไหล่อเา
ผมมอาีวอนอย่าริัเป็นรั้แร ผมมอลึลไปเพื่อ้นหาอะไรบาอย่า ผม้นหามันอยู่…วามรัอีวอน
ผมหามันเพื่อที่ะให้มัน่วยหล่อเลี้ยหัวใและ่อลมหายใอผมไปไ้อีนิ
“ันเลียนาย”
เปรี้ย!!!
เหมือนฟ้าผ่าลมาลาหัวใอผม ผมหลุบาล่ำเมื่อีวอนบอแบบนั้น ในะที่ผมมอหาวามรัาเา้วยวามหวัที่อยาะให้มันมีเหลือสั 0.1% แ่ีวอนบอว่า เลียผม โยที่ไม่ลัเล
ผมไ้ำอบที่ัเนาปาอเา ผมึไม่ำเป็น้อมอหาวามรัาเาอี่อไป ผมปล่อยเวลาให้นานเินไป นานเินว่าที่ะอให้เาอภัย นานเินว่าที่ะหวัว่าวามรันั้นอาะยัอยู่แม้ะเบาบาล
ผมเป็นนโ่ โ่เหลือเิน
“อืม เรารู้แล้ว”ผมรับำเสียสั่น หัวใอผม็สั่นไป้วยอีเหมือนัน ีวอนมอ้อผม้วยแววาที่ผมอ่านไม่ออ เาไม่ไ้ปล่อยผมให้เป็นอิสระ แม้ว่าะเลียแ่็ยัับผมเอาไว้
ผมนิ่ให้เาอผมเอาไว้ ผมน้อยใับออเา มันเป็นอที่ใร้ายและทรมานหัวใอผม มืออผมทั้สอ้าที่วาบนบ่าอเาเลื่อนเป็นโอบที่ออเาเอาไว้ ผมบหน้าลที่ออีวอน
ราวนี้….ผมเป็นฝ่ายอเาไว้เอ
“ีวอน่าเรารนี้เลยไ้ไหม เราทนไม่ไหวแล้ว”ผมอร้อเาเหมือนสัว์ที่ำลัอวามเมาานายพราน ผมร้อไห้บนออีวอน มืออผมโอบอเาไว้แน่นึ้น ผมไม่สนว่าีวอนะผลัผมอออีหรือไม่ อนนี้ผมเ็บนาและ้านไปหม ผมอร้อเา้วยน้ำเสียที่เหมือนับนำลัะาย ีวอนระับมือที่เอวอผมแน่นึ้น ผมยยิ้มออมาน้อยๆ ้วยวามเศร้า
ีวอนรู้ว่า ารที่เาเ้าใล้ผม้วยวามเย็นา ออเาที่ไร้ึ่วามอบอุ่น นั้นเหละที่่าผมไ้
ผมเินามีวอนห่าๆ สภาพอเราสอนเปียโไปทั้ัวนแท็ี่ไม่ล้ารับึ้นรถ เรา้อนั่รอรถเมล์ว่าั่วโมในวันที่ฝนหนัและรถิ ผมับีวอนไม่ไ้พูอะไรันเลยสัำ้วยสถานะอเราสอนที่ไม่ไ้มีวามสัมพันธ์ในแบบที่อยาะพูอะไร็พูไ้ ผมยมือทั้สอ้าุมหน้าัวเอแล้วรู้สึร้อนวูบวาบ ผมนึถึอนที่ผมบอีวอน นึแล้วอยาะบหัวัวเอแรๆ ที่ล้าทำแบบนั้นลไป ีเท่าไหร่แล้วที่ีวอนไม่่าว่าผมอี
ปึ
ผมยืนมอีวอนที่เปิประูบ้านอผม้วยวามุน ะว่าีวอนเบลอเ้าบ้านผิ็ไม่ใ่หรือเป็นเพราะว่าผมเบลอเอแ่เมื่อะโหน้าูป้ายเลที่บ้าน็พบว่ามันือบ้านอผมัๆ !! ีวอนหันลับมามอผมนิ่ทำให้ผมรีบเินามเาเ้าบ้านไป สสัยว่าีวอนเ้ามาในบ้านผมทำไม? เพื่ออะไร? ผมเินามหลัีวอนเ้าไปในัวบ้านแล้วเปิสวิ์ไฟแ่เปิเท่าไหร่็เปิไม่ิ
“สสัยไฟับ”ผมบอีวอนแบบนั้น แ่ีวอนเพียแ่มอผมและไม่ไ้พูอะไร ผมสบาับีวอนในวามมื้วยอาารเ้อๆ ่อนเป็นฝ่ายหันหน้าหนีแล้วมอไปรอบๆ บ้านแทน ให้ายสิ…บ้านนี่็บ้านอผม แ่ทำไมลับเป็นผมที่อึอัเสียเอ
ผมยืนเ้ๆ ัๆ อยู่รนั้น ไม่ล้าเินไปไหนแม้ว่าในใะอยาะึ้นไปเปลี่ยนุเ็มที ผมไ้ยินเสียเ็มนาฬิาิผนัััเน ิ๊่อๆ เหมือนับเสียอระเบิเวลา ผมอยาถามว่าีวอนเ้ามาทำไมแ่็ไม่ล้า
ีวอนนั่ลบนโฟาทั้ที่ัวยัเปียโ ีที่โฟาเป็นหนัไม่อย่านั้นมันเสียหายแน่ๆ ผมถอนใยาวแล้วเินเลี่ยไป ัหวะที่ผมะพ้นัวีวอน เายื่นมือมาับ้อมืออผมเอาไว้ ีวอนออแรึนผมล้มลไปนั่บนโฟา หน้าอผมเไปบไหล่อเาอย่าไม่ั้ใ ผมเยหน้าึ้นมอและพบว่าีวอนำลัมอผมอยู่เ่นัน ผมสบาับีวอนอีรั้ในระยะที่ใล้มาพอที่ะระเบิัวเอไ้ับสายาแบบนั้น แ่ผมลับ…ไม่ยินีที่ะมอหน้าเาในเวลานี้เลย
“้อารอะไร”ผมถามเาเสียสั่น สายาอีวอนมอผมปลออไปาเิม ไม่ไ้รัเีย ไม่ไ้โรธแ้น แ่ำลัโหยหาอะไรบาอย่าและมันูเ้าเล่ห์เสียนผมลัว
“ไอ้ทเฮบอให้ันไปเอาอวั”
“…”
“แ่ันลับไ้นายมาแทน”
“…”
“ัน็เลยิว่านายืออวัอทเฮหรือเปล่า”
“แล้วมันเี่ยวอะไรับเรา”
“นี่ยัไม่เ้าใ? ะอธิบายให้นโ่แบบนายฟัแล้วัน อวัอทเฮมีไว้ใ้ทำอะไรอย่าว่านะ”
ผมาโับสิ่ที่ีวอนพู ไม่รู้ว่าเาเออออเอหรือเปล่าแ่สีหน้านิ่เยอเา แววาวาวโรน์นั้นทำให้ผมสะบัมืออัวเอออแล้วถอยัวหนีไปนั่ิโฟาอีฝั่ ีวอนหัวเราะลอแบบที่เาอบทำ ส่วนัวผมลับใเ้นแรับำพูนั้น
“เราว่าีวอนเ้าใผิแล้ว ีวอนไม่อยาทำอะไรเราหรอใ่ไหม เพราะีวอนเลียเรา”ผมถอยัวหนีแม้ว่าหลัอัวเอะิพนัโฟา ีวอนเ้ามาใล้เรื่อยๆ เหมือนับอยาะแล้ผม สายาที่ริัอเาทำให้ผม้อพูย้ำออไปัๆ ว่า เาเลียผม แม้ว่าารพูแบบนั้นะทำให้ัวเอเ็บไป้วย็าม
มันไ้ผลออนะเพราะีวอนะัไป เาถอยลับไปนั่ที่เิมแล้วถอเสื้อัวนอออ้วยวามหุหิ ส่วนผม็ถอนหายใโล่อที่รอาสถานาร์ุามเมื่อรู่
“นายเยมีอะไรับผู้ายไหม”
ผมสะุ้ับำถามอีวอน เมื่อหันไปมอเาอีรั้็พบว่าเาถาม้วยใบหน้าเย้ยหยันเิูถู เาูเหมือนสนุับเรื่อ่ำๆ แ่ผมหน้าา รู้สึอายับเรื่อแบบนี้เพราะผมหน้าบาเินไปหรือเปล่า
“ไม่เย”
“แล้วเยูบับผู้ายไหม”
“ไม่!!!”ผมอบเสียห้วน ไม่พอใับำถามนี้ อยาะไล่ให้เาลับบ้านไปเสียแ่็ไม่ล้าพอเพราะีวอนมีอิทธิพลเหนือผมทุอย่า
“อ่าวทำไมล่ะ? นายอบผู้ายไม่ใ่เหรอ ทำไมไม่ลอูล่ะ”ีวอนหัวเราะึ้นมู ทำให้ผมมวิ้วับเสียหัวเราะอเา ผมพยายามเพ่มอเาในวามมื ้อารมอว่าเาทำสีหน้าแบบไหน เผื่อผมะเาทาไ้บ้าว่าเารู้สึอะไร แ่ผม็้อถอนใเพราะมันมืเินไปที่ะมอเห็นสีหน้าอเา
“เราไม่อบทำเรื่อแบบนั้น แล้วเรา็ไม่เ้าใ้วยว่าีวอนพูึ้นมาทำไม ้อารอะไราเราันแน่หรือแ่้อารูถูเรา เราอบผู้ายแล้วทำไมเหรอ? อย่าน้อยเรา็ไม่ไ้ไปับใร่ายๆ ูบับใร่ายๆ โยที่ไม่ไ้รัหรอ”ผมใ้น้ำเสียประประันเา นึถึผู้หิมาหน้าหลายาอีวอนไป้วยเมื่อพูถึเรื่อนี้
“หึ ็แ่บอว่าถ้าอยาะลอ็ะ่วยสเราะห์ให้ เห็นวันนี้บันะนานั้นเลยนึว่าอยา”
“อบุ แ่เราไม่ล้ารบวนีวอนหรอ เราพอ่วยัวเอไ้หรือไม่็ไปหานอื่นมา่วย”ผมอลับไป้วยวามรู้สึน้อยใ ้อารประเาเท่านั้นเลยพูออไปแม้ว่าผมะไม่ไ้ิริัอะไรเลย็าม
ผมนั่นิ่นรู้สึไ้ถึแรยับอโฟา ผมผวาะลุึ้นแ่โนรวบเอาไว้่อน ัวอผมถูรวบเ้าไประแทออีวอน ผมเบิาว้ามอเห็นวาอีวอนอย่าัเน เพียเสี้ยวนาทีเท่านั้นสิ่ที่ผมเห็น็เ้ามาใล้ผมเรื่อยๆ นผมมอไม่เห็นอะไรพร้อมๆ ับวามอุ่นรริมฝีปา ผมไม่สามารถระบุไ้้วย้ำว่าำลัโนทำอะไรเพราะมันรวเร็วนนแรม่ำอย่าผมประมวลผลไม่ทัน
สิ่ที่ผมรู้สึอยู่อนนี้ืออาาราและร้อนรริมฝีปา ปาอผมถูยี้อย่ารุนแร้วยปาอีวอน ผมเบือนหน้าหนีแ่ไม่เป็นผลเพราะีวอนรััวผมแน่นึ้น ริมฝีปาอเา็ูึริมฝีปาอผมนมันแทบประสานเป็นเนื้อเียว ผมแทบร้อไห้เพราะวามเ็บปว มันร้อนเหมือนไฟและทรมานเหมือนมืออมัุรา ไม่มีวามรู้สึอื่นใเลยนอาวามลัวและวามเ็บ
ผมส่เสียผ่านลำอและันัวอีวอนออแ่เา็ไม่ยอมปล่อย ผมำลัะาอาารหายใายเพราะอและูบอเา มืออผมที่ำแน่น่อยๆ ลายออเพราะหมแร ีวอนรู้ว่าผมัวอ่อนปวเปีย เาึผละออแ่็ยัอผมเอาไว้ วาอผมรื้น้วยหยน้ำาและปรือมอใบหน้าอเาที่ใร้ายเหมือนับปีศา ีวอนไม่สนใอะไร เาุไ้ใบหน้าลที่อออผม ผมที่ัวอ่อนอยู่เมื่อรู่ใและผลัเาอออย่าแร
ีวอนระเ็นออไป เาไม่ไ้เ้ามาทำอะไรผมอี แ่ำลัหัวเราะในแบบอเา หัวเราะในแบบที่เรียน้ำาอผมให้รื้นึ้นมาที่อบา
“ร้อไห้ทำไม ไม่ีใหรือไที่โนูบ”ีวอนยมือึ้นลูบริมฝีปา เามอผม้วยแววาเป็น่อ ทัู้ถูทั้เย้ยหยัน ประาศัวเอสุๆ ว่าเป็นผู้นะ
“แล้วีวอนะรู้สึยัไที่โนูบโยที่ไม่ไ้รั หรือว่าีวอนะินแล้ว”ผมลั้นน้ำา ลั้นสะอื้น ลืน้อนมที่ลำอลไปให้หม พยายามสูลมหายใและอบลับไป้วยน้ำเสียที่นิ่ที่สุ
“…”
“เราไม่ไ้เป็นแบบีวอน ที่ะอยู่ับใร็ไ้ ะูบับใร็ไ้”
“็แ่แล้เล่นสนุๆ”ีวอนะอใส่ผม เาลุึ้นยืนแล้วเท้าเอวมอผม้วยสีหน้าเือาล ผมแหนหน้ามอเาแล้วเบือนหน้าไปทาอื่น เมื่อไหร่ผมถึะสามารถมอหน้าีวอนไ้โยที่ไม่้อรู้สึว่าอยาะร้อไห้
“แล้ววันนี้ีวอนสนุพอแล้วหรือยั? ถ้าสนุพอแล้ว็ลับไป”
ผมลั้นวามเสียใเอาไว้ อทนับทุอย่า ไม่แม้แ่ะหายใเพราะลัวว่าะร้อไห้ออมา ผมเห็นีวอน้มลหยิบเสื้อที่เาทิ้ไว้บนพื้น เามอผม่อนเินออไป สายาอเาเ็มไป้วยวามหุหิ ผมไม่ล้าสบาเาเ็มาึรอให้เาหันหลัเินออไป่อนที่ผมะหันไปมอเาเ็มๆ
ปั
ผมถอนใออมาพร้อมเสียปิประู ยมือึ้นลูบอที่เบาโหวเพราะหัวใหล่นไปอยู่ที่าุ่ม ทุสัมผัสอีวอน่อนหน้านี้ไม่ไ้ทำให้ผมีใ ผมไม่เยโนใรูบ ไม่เยโนีวอนูบ ะถือว่านั่นือูบแรอผมับีวอนไ้ไหม? ถ้าอย่านั้น…มันเป็นูบแรที่มื่นที่สุในวามทรำและเป็นูบที่น่าเสียใที่สุในโล
ูบอีวอนที่ผมไม่้อาร
50%
ผมยมือลูบลูบปาัวเอ ำลันึถึเรื่อเมื่อวานเย็นทั้ที่ผมไม่ใส่ใและพยายามลืมมันไปแล้ว แ่อาารร้อนวูบวาบบริเวริมฝีปาและวามรู้สึวูบโหวใน่อท้อลับย้ำัว่าผมถููบไปแล้ว ผมหลับาปี๋แล้วส่ายหัวรัวๆ ่อนะยมือึ้นีหัวัวเอเพื่อให้สมอทื่อๆ โ่ๆ delete ภาพพวนั้นทิ้ไปะ
ผมไม่ไ้โนูบ ไม่ไ้โนทำอะไรสัหน่อย และมันไม่ใ่เรื่อน่ายินี้วยที่ถููบทั้ที่โนเลีย
หมับ
“เี๋ยว็โ่มาว่าเิมหรอ”
มืออผมถูับไว้พร้อมับเสียำๆ ออีน ผมหันไปมอแล้วเห็นนที่อบโผล่มาเวลาที่ผมสิไม่ี ผมึ้อมืออัวเอออมาามือยฮวา เายอมปล่อยมืออผมโยี แ่ยัยิ้มเยอะนน่าหุหิในวามรู้สึอผม
“หุหิเหรอ?”
มาเลยล่ะ…ผมอยาอบออไปแบบนี้แ่็เียบแล้วเินไปทาอื่น รอยยิ้มอเา็ทำให้ผมหุหิใอย่าบอไม่ถู มันเหมือนับว่าเายิ้มรุ่มริ่มมีเลศนัยอะไรสัอย่าที่มัน้อเี่ยวับผมแน่ ผมว่ายิ้มอเามีเนาอะไรสัอย่าแอบแฝและไม่บริสุทธิ์ ะูหื่น็ไม่น่าใ่ มันบอไม่ถูและบาทีผม็ไม่อบ
แ่ผม็ไม่ไ้รัเียยฮวา ผมรู้สึีับเา้วย้ำและะรู้สึีมาว่านี้หาเายิ้มน้อยล
“เฮ้ย รอ้วยิ”ยฮวาเินามผมมา เาเอาระเป๋าถืออเาีหัวผมเหมือนเราสนิทัน ผมยมือุมหัวแล้วหันไปมอเา้วยวามุน เราเพิุ่ยันอย่าริัเมื่อวานนี้เอนะ ยฮวาทำเหมือนับว่าผมับเาเป็นเพื่อนรัันมาั้แ่ม.้น
“^__^”
“=_=”
“^__^”
“=_=”
“^__^//”
“ฮอลลล”
ผมถอนใแล้วหันหน้ามอไปทาอื่น ผมยืน้อยฮวาที่เอาแ่ยิ้มนในที่สุผม็เป็นฝ่ายแพ้อีรั้ ผมแพ้ที่เายิ้มไ้ยิ้มีนผมไม่มีอะไระพู ผมยมือึ้นับสายระเป๋าแล้วเินรไปยัห้อเรียน แน่นอนว่ายฮวา็เินามมาเหมือนับว่าเราเป็นเพื่อนัน
“รี๊”
เสียรีร้อพร้อมับ้าวอที่เหมือนับโนว้าปาในห้อเรียน ทำให้ผมับยฮวาหันมามอหน้าันโยอัโนมัิ ยฮวาไ้สิ่อนและเป็นนเลื่อนประูเ้าไปาม้วยผมที่ยัใับเสียรีร้อโหยหวนนั้น
“รี๊ ฮืออออออออออ”
“โบรัมใเย็นแ เี๋ยวรูลีทึไ้ยินหรอ”
“ีวอนนนนนน รี๊ ไอ้เลวววว ไอ้ั่ววว”
ผมอึ้ับสิ่ที่เห็นรหน้า โ๊ะเรียนระัระาย หนัสือ สมุและ้าวอในห้อที่พอะเอามาวาปาไ้เลื่อนลาอยู่เ็มพื้น โบรัมนั่ับพื้นแล้วร้อไห้่าีวอนไม่หยุโยที่มืออเธอยัถือแปรลบระาษและปาาูแล้วน่าะรู้ว่าเธอใ้สิ่อเหล่านี้เป็นอุปร์วาปาใส่ีวอน เพื่อนอโบรัมนั่อเธอเอาไว้
ส่วนนที่เป็น้นเหุยันั่ไว่ห้าอยู่บนเ้าอี้และเล่นมือถือแบบไม่สะทสะท้าน นอื่นๆ ในลุ่มอีวอน่า็ไม่ไ้สนใับเหุาร์ที่เิึ้น มินโฮนอนหลับ ัอินอ่านาร์ูน เยอเล่นเมส์ มีแ่ทเฮที่นั่เท้าามอ
ผมยับัวเ้ามายืน้าๆ ยฮวา ไม่้อบอ็รู้ไ้เอว่าเหุาร์เหล่านี้น่าะเิึ้นเพราะอะไร ผมเห็นนนึร้อไห้ร่ำรว อีนลับเยเมยและเย็นา
“มึทำแบบนี้ับูไม่ไ้นะีวอน มึทำแบบนี้ไม่ไ้ ไหนมึบอว่าะรัและูแลูลอไปไ ไอ้ั่ววว แล้วนี่อะไร?”โบรัมหวีร้อสุเสีย เธอปาแปรลบระานโนหัวีวอนเ็มๆ ีวอนบรามแน่น เาเ็บโทรศัพท์ลระเป๋าแล้วยมือลูบหัวัวเอที่โนแปรลบระานอโบรัม สีหน้าเียวอีวอนในอนนี้ือหุหิแ่็ไม่ไ้รู้สึผิที่ทำให้ผู้หิร้อไห้
“ฟันแล้วทิ้ไ มึไม่รู้เหรอ?”ทเฮพูเสียลั้วหัวเราะ ผมมวิ้วไม่อบใับำพูอทเฮ ผมหันไปมอโบรัม้วยวามเห็นใ เธอเป็นผู้หิรู้สึมาหน่อยับเรื่อแบบนี้
“เลิร้อไห้โวยวายเถอะ ่อให้มึอแ้อามันหรือราบีนมัน มัน็ไม่ลับไปรับผิอบมึหร๊อ”ัอินละสายาาหนัสือาร์ูน เาวาหนัสือลบนโ๊ะแล้วลุึ้นบิี้เีย น้ำเสียที่ฟัูสบายๆ อเาทำให้โบรัมสะอื้นไห้หนัว่าเิม
“ฮึ ไอ้สารเลว ฮืออ ีวอน!!! มึพูอะไรสัอย่าสิ มึพูมา!!! ทำไมทีอย่านี้มึไม่พู มึมันหน้าัวเมีย มึะให้นอื่นพูแทนมึทำไม ไอ้หมาีวอน มึมัน…”
“โบรัมมาร้อไห้ร่ำรว็ไม่ไ้อะไรลับไปอยู่ี อนนั้นมีวามสุันทั้สอฝ่าย แฟร์ๆ ีไ เธออยาเรา็ัให้แ่นั้น บแล้ว็แยันไปิ เราแ่ไม่ลับไปเอาเธอแล้ว เธอ็แ่้อยอมรับมันแ่นั้นเอ”
ผมอ้าปาเล็น้อยับสิ่ที่ีวอนพู ีวอนอาะไม่ใ่สุภาพบุรุษแบบในละรแ่ผม็ไม่ิว่าเาะไม่มีวามเป็นลูผู้ายนานี้ นาผมไ้ยินยัสะอึและปวร้าวไปนถึไสันหลั แล้วถ้าเป็นโบรัมนที่เสียเปรียบให้ีวอนล่ะ
“ีวอน ไอ้…”
“เธอ็ใ่ว่าะไร้เียสานาที่ามลมปาผู้ายไม่ทัน เรารู้ว่าเธอรู้ีทุอย่าแ่เธอยอมเราเอ มัน่วยไม่ไ้นะเธอ เรื่อนี้เราไม่ผินะ เธอโทษัวเอเถอะที่่าย”
“….”
“เลิร้อไห้โวยวายประานัวเอไ้แล้ว อนนี้เพื่อนรู้หมเลยว่าเธอมีอะไรับเราแล้วโนทิ้”
“แม่….เี่ยยยยยยยยยยย ีว่ะ”ทเฮยนิ้วโป้ให้ีวอนแล้วหัวเราะืนลลำอ ผมไม่รู้ว่าทเฮหัวเราะริหรือหัวเราะประประันแ่ผม็ไม่อบ ผมเห็นโบรัมร้อไห้นหน้าแ เธอมอีวอนและมอพวทเฮ้วยวามรู้สึอับอาย ผมเห็นใเธอ
“ูอยาหล่อให้ไ้เท่ามันเพราะเวลามันพูอย่านีู้เลวและหล่อีิบหาย”ัอินหันมาพูับเยอแล้ว็หัวเราะันสอน ผมเบ้หน้าใส่สอนู่หูที่นิสัยไม่ีที่สุในห้อ พวเาอบเห็นหายนะอนอื่นแล้วหัวเราะ้ำเิม ผมภาวนาว่าอให้วันนึสอนนี้พลาท่าึ้นมาบ้า
“ะ ีวอน ฮึๆ รี๊ ฮึ ฮือออออ อะ ไอ้ั่ว ีวอนน ฮืออ”โบรัมสะอื้นนพูอะไรไม่ออ เธอร้อไห้สลับับรีร้อเรียื่อีวอนเหมือนนใะา ผมยืนน้ำาึมามเธอไป้วย วินาทีนี้โบรัมเ็บปวที่สุในีวิอเธอ ผมหันไปมอนที่เอาแ่นั่นิ่มอรไป้าหน้า สีหน้าที่ไม่สะทสะท้าน ไม่รู้สึอะไรอีวอนทำให้ผมเลีย
“หึ สันานไอ้ีวอนมันเลย”ยฮวาที่ยืนเียบอยู่นานระิบบอผม ผมเหลือบไปมอยฮวาที่โน้มัวลมาใล้ผมแล้วรู้สึหุหิ ยฮวา็เหมือนันทำไมไม่เ้าไป่วยโบรัมออมาานใร้ายพวนั้น
ผมทิ้ระเป๋าอัวเอแล้วแหววล้อมเ้าไปหาโบรัม เพื่อนอเธอมอผม้วยแววาไม่ไว้วาใแ่ผมไม่สนใใรทั้นั้น ผมิอยู่อย่าเียวในเวลานี้ือ ผม้อ่วยโบรัม
ผมถอเสื้อสูทนัเรียนัวนอออแล้วลุมัวเธอเอาไว้ ผมวัผ้าเ็หน้าอผมยัใส่มือเธอ่อนพยุเธอลุึ้นมา โบรัมไม่มีสิพอที่ะัืน เธอร้อไห้นไม่รู้เลย้วย้ำว่านที่ับัวเธออยู่อนนี้ือแมลสาบที่เธอรัเีย เพื่อนๆ ในห้อเียบริบเ่นเียวับพวเพื่อนๆ อีวอนที่มอารระทำอผมา้า
ผมโอบัวโบรัมไว้เพื่อประอเธอ ผมิว่าหาผมปล่อย เธอะล้มทรุลไปอีรอบ ผมเ้าใวามรู้สึอนหัวใสลายี มันะไร้สิ เ็บปวและวบุมแ้ามือไม้ไม่ไ้ ทุอย่าะอ่อนปวเปียไปหมเหมือนในัวไม่มีระู
ีวอนหันหน้ามามอผมและโบรัม เาโฟัสที่มืออผมึ่ประอัวโบรัมไว้ ีวอนูเหมือนไม่พอใมาๆ เาถีบโ๊ะที่อยู่รหน้าัวเอแล้วลุพรวึ้นยืนประันหน้าผมับโบรัม
“ปล่อยมือนายออะ!!! แล้วออไป้านอ อย่ามายุ่ับเรื่อนี้”
“อโทษนะ แ่เราทำามที่ีวอนบอไม่ไ้ อนนี้เราเ้ามายุ่แล้ว ีวอนะทำยัไีล่ะ? ะีเราอีนไหม”
“ยูฮยอน ทำไม!!!”ีวอนว้าแนอผมอี้านึึ้นมาำไว้ อนนี้เลยลายเป็นผมยืนอยู่รลาระหว่าโบรัมับีวอน มือ้านึอผมโอบไหล่โบรัมเพื่อประอเธอและแนอี้านึอผมโนีวอนับเอาไว้
“ถึนายะเลียเรา ถึนายะอยาทำให้เราเ็บปว แ่เวีวอนไม่ำเป็นที่ะ้อเป็นนเลวแบบนี้ อย่าทำร้ายนอื่นอีไ้ไหม? แ่เรานเียว็พอ…”
“หุบปา!!!”
“เราไม่อยาเห็นีวอนทำร้ายนอื่น ไม่อยาเห็นีวอนทำลายีวิใร เพราะเรารู้ว่าีวอนะ้อเ็บปวับารระทำอัวเอเ้าสัวัน ทุเรื่อที่ีวอนทำมันะลายเป็นนรในใิามีวอนไปทุที่…”
“นาย!!!”
“ีวอนนีนนั้นหายไปไหนแล้ว…”
“….”
“่วยามเาลับมาทีไ้ไหม ่อนที่ีวอนนที่ยืนอยู่รหน้าเราะลายเป็นปีศาไปริๆ”
“….”
ีวอนนิ่อึ้ไป แรที่บีบแนผมลายลนเหมือนับับไว้เยๆ ผมึแนอัวเอออแล้วประอโบรัมที่ยัสะอื้นนัวโยน ผมพาเธอออไปารนั้นเพื่อให้ไลาสายาร้อนอนใร้าย
“ไม่เป็นไรนะ…”ผมปลอบโบรัมเสียแผ่วแ่เหมือนับว่าเป็นารปลอบใัวเอมาว่า ผมเ็บปว ผมเสียใไปับโบรัมและผิหวั้ำ้อนในัวีวอน ผมไม่เยิว่านที่ัวเอรัะเลวร้ายไ้นานี้ ผมยัเื่อมั่นว่าีวอนะยัมีวามเป็นนีอยู่บ้าแบบเมื่อ่อน
แ่วินาทีนี้…ผมวระ้อเ้าใเสียทีว่า ‘ไม่มีอะไรที่เหมือนเมื่อ่อน ทั้หัวใอีวอนและัวนอีวอน็ไ้เปลี่ยนไปแล้ว’ นีอผม…หายไปแล้วลอาล
ผมพาโบรัมมานั่พัที่สวนหย่อม้าึเพราะเธอไม่ยอมไปห้อพยาบาล ผมรอนเธอหายร้อไห้แล้วึวิ่ไปื้อน้ำับยามมาให้เธอ ผมไม่่อยรู้เรื่อารูแลนอื่นมานั อาศัยว่าผมมีอาารหัวใสลายแบบนี้บ่อยๆ อนที่ผมร้อไห้นานั้น พอผมหยุร้อแล้วผมะหิวน้ำมาและใสั่นเหมือนะเป็นลม ผมิว่าโบรัม็เป็นเหมือนัน
“แมา่วยันทำไม”โบรัมรับวน้ำาผมแล้วเอาไปวาไว้ับโ๊ะเ่นเิม น้ำเสียอเธอยัไม่เป็นมิรและมีสีหน้าหวาระแว ผมยัไหล่ให้เธอ่อนะนั่ล้าๆ เธอ
ไม่รู้นะรับว่าทำไมอนนี้ผมถึเลียเธอไม่ล ทั้ที่่อนหน้านี้เธอแล้ผมไว้สารพัและผม็ไม่อบเธอมาๆ ผมแ่เห็นใและิว่าผมเ้าใวามรู้สึอเธอี
“แรู้ไหมว่าันเป็นนัแไว้ในห้อน้ำเมื่อวานนี้”
ผมที่ำลับิฝาวน้ำให้โบรัมถึับะัไป วามเลียัอนเราไม่มีที่สิ้นสุ ารลั่นแล้นอ่อนแอเพื่อทำให้ัวเอรู้สึแ็แร่็น่ารัเียเหมือนัน ีัที่ผมไม่ใ่นน่ารัเีย เพราะะนั้น…ผม็ะไม่โรธนที่น่ารัเียว่าัวเอ ผมวรเห็นใเธอใ่ไหม?
“อืม อบในะที่บอ เรา็ิอยู่ว่าใรเป็นนัเราไว้”ผมพู้วยน้ำเสียสบายๆ ผมใส่หลอลในวน้ำแล้วยื่นให้เธอพร้อมสีหน้าเป็นมิร สาบานไ้ว่าผมไม่ไ้แล้ทำัวเป็นนี ผมแ่อยาให้โบรัมรู้สึว่ามีเพื่อนในเวลาที่ย่ำแย่็เท่านั้น
“แไม่โรธเหรอ”โบรัมยัถาม้วยสีหน้าหวาระแว ผมเือบหลุยิ้มออมาเพราะิว่าอนนี้เธอูลั โบรัมที่แ่หน้าัอบเี้ยวหมาฝรั่ทำัวเป็นผู้หิแ่นๆ อนนี้หน้าแเปรอะไป้วยน้ำาและราบมาสาร่านน่าเลีย
“เราินแล้ว”
“???”
“ทำไมล่ะ ถ้าเราบอว่าโรธ เธอะยอมให้เราหน้าแ้แ้นเหรอ”
“ไอ้บ้า”โบรัมว่าผมแ่ไม่ริัมาเท่าไหร่นั เธอูอ่อนลว่าเิมมาๆ เ็ผู้หิยัไ็เป็นแ่เ็ผู้หิ ถึเธอะพยายามทำัวให้โเินอายุและวามาร้ายาแ่ไหน เมื่อถึเวลาที่เธอร้อไห้หรือเ็บปวมาหนัๆ เธอ็ยัเป็นแ่เ็นนึอยู่ี
“เราไม่ทำผู้หิหรอ”
“ยูฮยอน…”
“….”
“….”
“….”
“ะ อบในะ”
ผมยิ้มวาให้ับำๆ นั้นอเธอ แม้ว่าะพูเสียแผ่วเบาแ่มันยิ่ให่เหลือเินในวามรู้สึอผม ‘อบใ’ ผมรู้สึีทุรั้ที่ไ้ยินำนี้
“เรา็อบใเธอเหมือนัน”
“????”
“ ‘อบใ’ สำหรับเธอเป็นำพูที่ยามาใ่ไหม? แ่เธอ็ยั ‘อบใ’ นที่เธอไม่อบอย่าเรา…เราถึ้ออบใเธอมาว่าเป็นร้อยเท่า”ผมยิ้มให้โบรัม เธอูเ้อเินและหันไปมอทาอื่น ใบหน้าแ่ำที่ผ่านารร้อไห้มาอย่าหนัอเธอเวลานีู้อ่อนล ผมสบายใที่เห็นโบรัมไม่ร่ำรวเท่าในอนแร แ่ลายเป็นผมเอ่าหาที่ทุ์ใเมื่อนึถึีวอน
“เออว่ะ ีวอนแม่เลวไ้ใี แ่ิอีที็สะใโบรัม มึไม่น่าไป่วยปลอบใมันเลย น่าะให้มันลั่แล้วเอามีไล่ฟันีวอนรอบอาาร ราวนี้มีเรื่อเม้าท์ยาวไ้เป็นำนานอโรเรียนแน่”ฮยอแแสยะยิ้มแล้วเอาะเียบิ้มเนื้อไ่ในานมายัใส่ปา หลัาที่ฮยอแไ้ฟัทุอย่าที่ยฮวาเล่าให้ฟัโยมีผมเสริมอีนิหน่อยอนโนถาม ฮยอแ็พูเรื่อนี้วนไปวนมาเหมือนันลอยวนในโอ่น้ำหาทาออไม่เอ
“ยูฮยอนไม่ไ้ใหยาบอำมหิแบบมึไ เาเลยเ้าไป่วย นาโนโบรัมแล้สารพั ยัมีหน้าไป่วยเหลืออี นีๆ แบบนี้มีที่ไหน นี่เทพีเสรีภาพส่มาเิป่าว็ไม่รู้”
ยฮวาถลึาใส่ฮยอแ่อนะหันมาส่ยิ้มให้ผม ผมยิ้มรับเื่อนๆ นี่็แอบเหมือนันว่าอนแรมีแ่ผมับฮยอแที่มาิน้าว้วยันเป็นประำ อนนี้ลายเป็นเราสอนมียฮวาามิไป้วยทุที่ ผมอยาะถามว่าเามีปัหาอะไรับพวีวอนทเฮแ่็ไม่ล้า
“บ้าเหรอ เราไม่ไ้เป็นนีอะไรนานั้น เราแ่ิว่าเราเ้าใวามเ็บปวอนที่โนเอาเปรียบี เราเลยอยา่วยโบรัม”ผมำๆ ับสิ่ที่ยฮวาพู ผมไม่ไ้ีมามายอะไรแ่็อย่าที่ผมบอ ผมิว่าผมเ้าใวามเ็บปวแบบนั้นีเลยไม่อยาะปล่อยให้ใรที่อยู่ในสถานาร์นั้น้อเผิหน้าับมันอย่าโเี่ยว
“ยูฮยอนเป็นเทวาำแลลมาหรือเปล่าเนี่ย? นอะไรทั้ีทั้น่ารันานี้ ันเริ่มะมอใรไม่ไ้นอานายแล้วนะ”ยฮวายิ้มรุ่มริ่มแล้วมอผมอย่ามีเลศนัย ผมแทบสำลั้าวเพราะยฮวา อารม์แบบทั้ำทั้สยิวแ่็ไม่ิว่ามันะริัอะไรนานั้น นระทั้น้าๆ ผมระแทะเือบลับโ๊ะเสียั
“แีนไ่ไปเถอะยฮวา!!! ยูฮยอนไม่ใู่ที่มึะหยอไ้หยอีเหมือนนมรแล้วไม่ิอะไร อย่าทำเหมือนีบเพื่อนูถ้ามึไม่ิริั”ฮยอแหน้าริัและึเรียพอสมวร ผมแทบไม่ล้าลืน้าวลอ พอหันไปมอยฮวา็เห็นยฮวา้อหน้าฮยอแริัอยู่เหมือนัน ผม่อยๆ รวบ้อนวาับถาอาหารและเยิบถาอัวเอเอามาไว้ใล้ัวที่สุ เรียมหนีอย่าีหาเหุาร์ประทุึ้น
“….”
“ยูฮยอนไม่ใ่นที่มึะมาีบไ้ แล้วถ้ามึะีบมันริๆ ็เลิอบูให้ไ้่อนเถอะ”
“ูไม่ไ้อบมึแล้วฮยอแ”
“….”
“ูพูริ ูเลิอบมึไปนานแล้ว เลิอบมึั้แ่มึพานนนี้เ้ามาหาูในห้อนรี”
“ไอ้เี่ยยย มึพูริเหรอวะ”
“มอาูแล้วหาวามริเอาเอ มึเยบอูเอไม่ใ่เหรอว่าสายาูไม่เยโหใร”
“เออว่ะ ูยอม”ฮยอแพูอึ้ๆ เาถอนใยอมแพ้ส่ให้ยฮวายิ้มแป้นและเหลือบมามอผม สายาอยฮวาทำให้หัวใอผมเ้นรัว ผมรู้สึีที่มีนมาอบผมบ้าและื่นเ้นเมื่อถูใรสันมอ้วยสายาอบริัแบบนั้น มันนานมาเลยนะรับที่ผมไม่เยไ้รู้สึว่าารไ้เป็นนที่ถูรัะรู้สึยัไ ผมรู้สึว่าัวเอหูร้อนึ้อหลุบาลมอถาอาหารแทนมอหน้ายฮวา
“เอ่อ พวนาย่อยพูเรื่อนี้อนที่เราไม่อยู่็ไ้นะ”ผมพูเสียะุะั ผมเินอายที่้อมาเป็นประเ็นอะไรแบบนี้ ผมไม่ินที่มีนมาบอว่าอบผมรหน้า
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ/ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”ยฮวาับฮยอแหัวเราะออมาพร้อมัน และเสียหัวเราะนั้นทำให้ผมยิ้มามๆ ผมรู้สึีัที่ไ้เาสอนเ้ามาในีวิ พวเาเป็นเพื่อนที่โผล่เ้ามาในโลที่โเี่ยวอผมและยื่นมือมาับผมเอาไว้ หัวใอผมเ็มไป้วยวามรู้สึอบุ
ผมยิ้มให้ฮยอแแล้วหันไปมอยฮวา ยฮวามอผมแล้วยิ้มให้แ่ลายเป็นว่าราวนี้ผมไม่ล้ามอสบาเารๆ
ผมหุหิที่ัวเออ่อนแอเินไปอีแล้ว หัวใอผมที่อ่อนปวเปียส่ผลให้ร่าายอผมถูอะไรระทบนิระทบหน่อย็ป่วยไ้่ายๆ ผมยัยาสีาวสอเม็ใส่ปาาม้วยน้ำอึให่ ผมิว่าาราฝนาเมื่อวัน่อนทำพิษเ้าให้แล้ว ผมเบื่อมาเวลาที่ัวเอป่วยเพราะมันะเป็น่วเวลาที่ผมอ่อนแอมาที่สุยิ่ว่ารั้ไหนๆ
ผมหย่อนัวเอลใ้ผ้านวมผืนหนา แม้ะเป็นเวลาหัว่ำ ผม็อยาที่ะนอนหลับพัผ่อนแล้ว เปลือาอผมหนันปรือแทบไม่ึ้น ผมหลับาและนอนิอะไรไปเพลินๆ ิถึเมื่ออนลาวันทีุ่ยับฮยอแ เรื่อลๆ ที่ยฮวาเล่าให้ฟั ผมรู้สึว่าัวเอำลัยิ้มน้อยๆ ผมผ่อนลายมาว่าทุรั้เพราะผมพยายามที่ะไม่ิเรื่ออบาน
ึๆๆ
ผมมวิ้วเหมือนับไ้ยินเสียสั่นประู ผมรู้สึว่าเสียนั้นมันห่าไลออไปมาเหลือเิน มันไม่เี่ยวับผม ผมเริ่ม่ำิ่ลไปในห้วอวามมื ภวั์แห่วามฝันำลัุผมลไป
ป๊อๆ แร๊
ึ!!!
ผมสะุ้แล้วลืมาโพล่ เสียที่ัสนั่นนั้นเหมือนับประูหรือหน้า่าะพั ผมไม่แน่ใว่าผมฝันไปหรือว่าโนผีอำ ผม่อยๆ ยันัวออาผ้านวมผืนหน้า โผล่หัวออมาแล้วยันัวเอลุึ้นนั่
“เฮ้ย!!!!”
ผมสบาับใรบานในวามมื วามู่นั้นทำให้นลุ ยมือึ้นับหน้าัวเอแล้วพบว่าไม่ไ้ฝันไป ผมเอื้อมมือไปเปิโมไฟ้าเียแ่ร่าสูในวามมืรวเร็วว่า เาเ้ามาอเอวผมไว้า้านหลัแล้วึัวผมไป ผมหันหน้าไปะทุบเาแ่เพราะใบหน้าทีุ่ลที่แผ่นหลัอผมทำให้ผมะั
“ันมันสปรมาเลยใ่ไหม ันมันทุเรศมาๆ ใ่ไหม”
ผมนลุั้แ่เท้านถึหัว เย็นไปทั้ัวแม้ว่าอุหภูมิในร่าายะสูเพราะไม่สบาย หัวใอผมหล่นวูบไปอยู่ที่าุ่ม ในท้ออผมเหมือนมีมวลน้ำนาให่หมุนวนไปมา
สัมผัสและน้ำเสียเหมือนัพ้ออร่าสูที่อผม ทำให้ผม…ัวอ่อน
“บอว่าสิว่านายเลียัน บอว่านายเลียีวอนแล้ว”น้ำเสียแหบพร่าพร้อมลมหายใร้อนที่รินรหลัใบหูอผมทำให้ผมัวแ็ มืออีวอนลรหน้าท้ออผมและระับัวผมให้แนบิเามาึ้น ผมเอี้ยวใบหน้าไปมอเา ีวอนำลัมอผมอยู่เ่นัน แววามอเาเห็นัไ้ในวามมืสลัว แสไฟา้าถนนสาส่อลมาที่เราสอนพอี
“ทำไม?”ผมไม่เ้าใว่าเาเป็นอะไร มาอผมในสภาพแบบนี้ไ้ยัไ ลิ่นเหล้าับลิ่นบุหรี่ละลุ้บีันนผมมึนหัว ผมไ้ลิ่นแล้วยัเมาแทน
“เ้ามาไ้ยัไ?”ผมถามอีรั้แ่็ยัไม่ไ้ำอบ แ่เมื่อสายาเหลือบไปเห็นหน้า่าที่เปิไว้็พอะเ้าใ ีวอนลทุนปีนเ้ามาทาหน้า่าเลยอย่านั้นเหรอ? หาลไปะทำยัไ ผมมวิ้วมอเา้วยวามไม่พอใ ผมไม่อบให้ีวอนทำอะไรที่อันรายแบบนี้ ผมเป็นห่ววามปลอภัยอเา นลืมห่ววามปลอภัยอัวเอ
“นายเลียันแล้วใ่ไหม?”ีวอนไม่อบำถามอผม เายัพร่ำเพ้อถึำพูอัวเออีรั้ เาูไม่สนใผมเลยว่าผมะุนแ่ไหน ผมเอนัวหนีแ่็ถูรวบเ้าไปออี ีวอนับหัวอผมไปบที่ออเา มืออี้าอเารัเอวผมไว้แน่น ส่วนมืออี้านึ็หัวผมอยู่
ผมไ้ยินเสียหัวใอีวอนแล้ว…
“ถ้าเราบอว่าเลีย ีวอนะเป็นยัไ?”ผมถามเสียอู้อี้ ผมน้อยใเาอยู่เหมือนัน นบ้าอะไรนึอยาะอ็อเอาไว้ พอถึเวลาโรธ ไม่พอใ็ผลัไสผมออไป ผมที่มีหน้าที่อทนและยอมเามาลอ อนนี้ำลัะายอยู่แล้วับพายุอารม์แปรปรวนอีวอน
“ันายมั้?”ีวอนเสียพร่า เาปล่อยัวผมให้เป็นอิสระและยัุมมืออผมทั้สอ้าเอาไว้ ผมผละัวออาเา มอหน้าเา้วยวามไม่เ้าใ ผมนิ่อึ้และพูอะไรไม่ออ ไม่รู้ว่าีวอนเป็นแบบนี้เพราะเมายา เมาเหล้าหรือเมาอะไร แ่…สีหน้าอีวอนที่มอผม มันทำไห้ผมอยาะร้อไห้
ับำพูอเาที่บอว่า ‘ันายมั้?’ ับน้ำเสียที่เหมือนนหมแร ใบหน้าที่มอผมเหมือนำลั ‘อ้อน’ ทำให้ผมทำอะไรไม่ถู ผมรู้แ่ว่า…อนนี้ ผมะเป็นทุอย่าที่เา้อาร
“ันมันนเลว นสปร แ่นายมันสะอาั้แ่หัวรเท้า นายเป็นยูฮยอนนี ันือเวีวอนนเลวที่ทำร้ายนอื่นไปทั่วใ่ไหม?”
“ีวอน….”
“นายมอัน้วยสายารัเีย”
ผมส่ายหน้ารัวไม่ยอมรับสิ่ที่ีวอนพู ผมพลิมือที่โนีวอนับึ้นมาว้ามือีวอนไปับเอแล้วบีบไว้แน่น
“เปล่าเลยีวอน เราะรัเียีวอนไ้ยัไ ีวอน็รู้ว่า….”ผมย้ำับีวอน้วยสายาริั ผมไม่อยาให้ีวอนิว่าผมรัเียเา พอผมรู้ว่าีวอนิแบบนั้น็แทบะเป็นบ้า ผมน่ะ…รัเามานะ
แ่เมื่อผมัสินใที่ะพูำนั้นออมา ีวอน็ัึ้นมาเสีย่อน
“แ่ันมันสปรไม่ใ่เหรอ?”
“ีวอน…”
“นาย่วยทำให้มันสะอาทีไ้ไหม ทั้หัวใแล้ว็ร่าายอัน”ีวอน่อยๆ ันัวผมลไปนอนับเีย ผมไม่ไ้ั้ัวึล้มลไปนอนราบโยที่ีวอนร่อมัวผมเอาไว้ ผมมวิ้วมอหน้าีวอน้วยวามไม่เ้าใ
ผมอาะรู้ว่า่อไปะเิอะไรึ้นแ่ผม็ไม่ิว่าีวอนะทำแบบนั้นับผมหรอนะ ็ในเมื่อ…เาเป็นฝ่ายรัเียผมไม่ใ่หรือไ
“ไม่ไ้เหรอ?”ีวอนเลิิ้วถามผม แววาู่นั้นึูผมให้เ้าไปอยู่ในหลุมพราที่เาุึ้น ิว่าผมะมีสิอยู่อีไหมในเมื่อนที่ผมรัและ้อารมาลออผมเอาไว้แบบนี้ น้ำเสียอเาที่ปิมัะะอใส่ผมนั้นำลัอ้อนวอนผมอยู่ในที วาู่มที่มอผมอย่าับ้อนั้นทำให้ผมวานหาสิัวเอไม่เอ ผมเบลอไปหมไ้แ่ทำหน้าุนใส่เา
ใบหน้าอีวอนโน้มลเ้ามาใล้ผม ลมหายใอุ่นรินรที่หน้าผาอผมแล้วเลื่อนไปที่แ้ม่อนที่ใบหน้าอเาะุลที่ใบหูอผม ลมหายใร้อนๆ ับริมฝีปาหนาที่บเม้มใบหูทำให้ผมัวอ่อน มือที่วาทิ้อยู่้าัว่อยๆ ิผ้าห่ม้วยวามลัวแ่็ไม่มาพอที่ะทำให้ผมบอให้เาหยุ
อนนี้โทษัวเอ่อนเถอะที่วบุมัวเอไม่ไ้และปล่อยให้ีวอนันำไป
:^)
ัาไม่เหมาะสมับนโลสวยไป่ะ
ไรเอร์: เอะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
ความคิดเห็น