คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : F*cking!!! 'รักหน่อย'...ได้ไหม 9
ั 90% แรออ
“ยูฮยอน ยูฮยอน!!!”
ผมรู้สึไ้ถึแรเย่าที่แนนหัวสั่นลอน ผมึ้อรีบาึ้นมามอ้วยวามรู้สึรำา ผมปรับโฟัสสายานภาพที่พร่ามัวรหน้าัเนีแล้ว ่อนะมอมายัเ้าอมือที่เย่าัวผมอย่าบ้าลั่
“อืม”ผมรับำในลำอ ส่เสียบอฮยอแว่าผมยัไม่าย ผมยันัวเอให้ลุึ้นแล้วมอไปรอบๆ ที่นี่ผมำไ้ว่าเป็นห้อพยาบาล….ผม่อยๆ ประมวลเรื่อราวที่เิึ้น่อนหน้านี้ สีหน้าอผมสลลเมื่อรับรู้ว่าสิ่เหล่านั้นไม่ใ่วามฝันยามที่ผมหมสิ แ่มันือวามริร้อยเปอร์เ็น์ที่เิึ้น
“มึโอเนะ”ฮยอแบีบแนอผมแรๆ สีหน้าเป็นห่วเป็นใยอฮยอแทำให้ผมลายสีหน้าล ผม้อารออใรสันแล้วปลอบผมว่า ไม่เป็นไรนะ ึู่เหมือนว่าฮยอแะรับรู้ เาลุึ้นยืนแล้วอผมที่นั่อยู่บนเีย
“ไม่เป็นไรนะมึ”เสียปลอบโยนเบาๆ อฮยอแทำให้ผมน้ำาลอ ผมิว่าผมะไม่ร้อไห้แ่หัวใอผมอ่อนแอมา มันเหมือนับว่าผมะายเสียให้ไ้รนี้ ผมสะอื้นแลวุหน้าลที่ท้ออฮยอแ ผมอเาแน่นเหมือนหาที่ยึเหนี่ยว่อนปล่อยโฮออมาเสียัๆ
“เราไม่เป็นไร ไม่เป็นไรริๆ”ผมบอฮยอแแบบนั้น ผมพูำว่า ไม่เป็นไร ไม่าปาเพื่อให้ัวเอรู้สึแบบนั้นริๆ ผมอยาะไม่เป็นไร ผมอยาะไม่ทรมาน แ่มันไม่ไหวริๆ ผมรับ่อไปอีไม่ไหวแล้ว
“วันนี้ลับบ้านไปพัเถอะ ันเ็บอมาให้แล้ว”ยฮวาที่ผมิว่าเาไม่ไ้อยู่ในห้อ้วยเินเ้ามาหาผมแล้วยื่นระเป๋าให้ ผมผละออาฮยอแแล้วยหลัมือึ้นปาน้ำาัวเอ ผมรับระเป๋านั้นมาถือ้วยใบหน้าุน ็ีเหมือนัน…ผมอยาลับบ้าน สภาพผมเป็นแบบนี้นั่เรียน่อไปไม่ไหว
“เี๋ยวันเินไปส่หน้าโรเรียน หรือนายอยาะให้ันไปส่ที่บ้าน็ไ้นะ”ยฮวารับอาสา้วยน้ำเสียใี ผมมอหน้าเา้วยวามรู้สึที่เ็มไป้วยำว่า อบุ แ่ผม็ไม่อยาเป็นภาระให้ใร้อมาลำบาไปับัวเอ้วย
“ไม่เป็นไร เราลับเอีว่า”
“ไ้ไมึ ให้ยฮวาไปส่น่ะีแล้ว ู็อยาไปใะาแู่าวิารูลีทึไม่ไ้แล้วว่ะ”
“ไม่ีว่า เราอยาอยู่นเียว”
“…..”
“…..”
“อร้อนะ ถ้าเราอยู่นเียวไม่ไหว เราะโทรามพวนาย”
“สัานะ/สัานะ”
ผมยิ้มบาๆ ออมาเมื่อเห็นสอนที่อบทะเลาะัน่าประสานเป็นเสียเียว ผมพยัหน้าให้เาสอนแล้วทำเป็นยิ้มเพื่อให้ฮยอแับยฮวาสบายใ ผมยิ้มนะแ่หัวใอผมมันสลายไปแล้ว ผมลับบ้านไปอยู่นเียวเี๋ยว็ร้อไห้อีอยู่ี
“โทรมานะ หาว่าไม่สบายใ”ยฮวาเินมาส่ผมที่หน้าโรเรียน เาำับ้วยสีหน้าเรียๆ แล้วทำมือประอบเหมือนับำลัโทรศัพท์
“โอเ”ผมอบลเสียเบา พยัหน้าหนัแน่นให้เาสบายใ แ่ยฮวาไม่ยอมหันหลัเ้าโรเรียน เายืนมอผม้วยสีหน้าเร่รึมนผมไม่ล้าเินออไป
“อย่าร้อไห้หนันัล่ะ”ยฮวาบอ
“ะพยายาม”ผมยิ้มฝืนๆ ให้เาแล้วโบมือลา เมื่อเห็นรถเมล์ผ่านมาพอี ผม็วิ่ึ้นไป ืนมัวยืนรอให้ยฮวาเ้าโรเรียน่อน ผมว่าเาะ้อามื้อไปส่ผมที่บ้านอีรั้แน่ๆ
ผมรู้สึว่าร่าอัวเอะแหลทุรั้ที่เินบวับหัวใที่เ็บปว ผมแทบะทรัวไม่ไหว ผมัฟันเินมานถึหน้าบ้านอัวเอนไ้ ผมฝืนนมาถึประูหน้าบ้าน ผมเหมือนะาใายให้ไ้น้อยมือึ้นับประูรเอาไว้เพื่อ่วยทรัว
มืออี้าที่ว่า็วานหาุแบ้านในระเป๋าาเ ผมวัุแออมา ้วยวามอ่อนแร มืออผมสั่นนุแหล่นลพื้น ผมถอนใับวามุ่ม่ามอัวเอ เมื่อ้มลหยิบุแลับรู้สึหน้ามืเหมือนโลเหวี่ย ผมหลับาสะบัหัวน้อยๆ เพื่อไล่อาารวิเวียนนี้ออไป
พรึ่บ!!!
ร่าอผมที่ำลัะล้มลไปถูึึ้นมาแล้วโนใรอีนประอไว้า้านหลั หัวใอผมสั่นล้ายับะหมสิให้ไ้ ผมเอี้ยวหน้ามอนที่อประอผมไว้า้านหลั
“ปล่อย…”ผมบอเาเสียสั่น แ่เา็ยันิ่เย
“เสียเราัไม่พอเหรอีวอน เราบอให้ปล่อย!!!”ผมัฟัน่มอาารป่วยอัวเอแล้ววาใส่เาเสียั เวีวอนโผล่มาทำไมอีในเมื่อเาประานและับไล่ผมะนานั้น!!!
ีวอนถอนใฮึฮั แววาอเาเหมือนะอ่อนล สีหน้าอเา้อผมเหมือนำลัุ ผมเม้มปามออย่าน้อยใ
ผมเลีย ผมเลียีวอนแล้วไม่้อมามอ
“ปล่อยแล้วะเินไหวเหรอ”
“ไม่้อมายุ่”ผมพลิัวเ้าหาเ้าแล้วผลััวเาออไป ีวอนผะถอยไปนิเียวเท่านั้นแ่มือทั้สอ้าอเายัับแนอผมอยู่ นาทีนี้…บอรๆ หาีวอนไม่ับแนผมไว้ ผมว่าผมล้มลไปแล้ว แ่ผม็ไม่้อารวาม่วยเหลือาเาอีแล้ว ผม็เ็บเป็น โรธเป็นเหมือนัน!!!!
“ไม่ไ้อยายุ่ แ่รำา!!!”ีวอนุผม เาระแทเสียใส่ผมแล้วึัวผมเ้าไปหา
เาใร้ายริๆ
ผมมอเานิ่ ึแนัวเอออ ผมเือบะยืนไม่ไหวแ่ยั้อมาสู้ับเาอี ผมัฟันประอสิทั้ที่สมอใล้ะปิารทำาน
นสุท้าย ีวอนรำาผมมา เาถึระาผมเ้าไปอไว้แนบแน่น
“…..”ไม่มีำพูอะไราปาอีวอน เาอผมไว้แน่นนัวอผมแทบมหายเ้าไปในอ้อมออเา มือทั้สอ้าอผมำเสื้อรหน้าออเาไว้แน่น ผมเ็บใ ผมแ้น ผมเสียใ ผมันัวีวอนออแ่เาไม่ปล่อยเลย เาอแน่นว่าเิมนผมหายใไม่ออ
“ีวอน…..”
“…..”
“ูเลียมึ ูเลียมึ!!!!!”ผมะโนออมาเสียัทั้ที่หน้าอผมยับอยู่ับออีวอน ผมเสียใและเลียเามา ทำไมเาถึ้อทำับผมถึนานี้ เาทำลายทุอย่าในีวิอผมมาลอสามปี
สามปีที่ทรมานผมมันยัไม่พอใ่ไหม เาถึยี้ผมนแทบแหลและเอาทุอย่าไปาผม แ่นั้นยัไม่สะใพอ ีวอนยัประานและูถูผม่อหน้านเป็นสิบ
ผมำหมัแล้วทุบที่หน้าออเาหลายที ผมทุบเ็มแรนีวอนสะอึแล้วลายอ้อมออเา ผมผละัวออแ่ยัทุบเาอยู่อย่านั้น ีวอนไอออมาแ่ผม็ไม่หยุ ถ้า่าเาายไ้้วยมืออผม....ผม็ะทำ
ถ้าีวอนายแล้ว ผมะไ้ไม่้ออยู่บนโลนี้อี!!!
ความคิดเห็น