คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : F*cking!!! 'รักหน่อย'...ได้ไหม 7
-7-
ผมผู้รอีวิาสรามนันยาเมื่อรู่เินมาถึห้อเรียนโยสวัสิภาพและไม่้อไปินนันยาแทนใร ผมเอื้อมมือเลื่อนประูอออย่าเบามือไม่ให้มันเิเสียันนอื่นหันมามอ ผมอยาะให้พวเามอไม่เห็นผมไปลอทั้วันเลย้วย้ำ
ผมเิน้มหน้า่ำึ่มันเป็นพฤิรรมเยินอผม ผมเลยูมีบุลิเป็นเ็ี้แพ้ มีท่าทาารเินเหมือนับพวพนัานบริษัทที่ประสบวามล้มเหลวในีวิารทำาน ผมึูล้ายนแ่ิมาแม้ว่าะอายุเพิ่ 17 ปีเท่านั้น ผมเินไปที่โ๊ะนัเรียนอัวเอ เป็นโ๊ะัวที่ั้อยู่ในทำเลีที่สุในห้อนี้เลยนะรับ ั้อยู่แถวสุท้ายหลัห้อิับหน้า่าแถมยัมีเสาปูนั้น้าหน้าไว้อี ผมอบแอบหลบอยู่หลัเสาหรือถ้าเบื่อ็มอวิวทาหน้า่า รูะไม่เห็นผมเวลาที่ผมหลับหรือเหม่อ ผมิว่าำแหน่โ๊ะนัเรียนอผมเป็นสิ่ีเพียอย่าเียวที่ผมไ้รับาารมาโรเรียน
ผมวาระเป๋าลบนโ๊ะ หยิบสมุในระเป๋าและปาาออมา ทำทุอย่าให้เียบที่สุ ผมหยุไปหนึ่อาทิย์เ็มะ้อมีารบ้านมามายรอผมอยู่ โยเพาะวิาิศาสร์และวิาสัมศาสร์ที่รูลีทึอบให้พวเราอ่านแล้วสรุปเป็นบทๆ
ผมล้วมือเ้าไปในลิ้นั วานหาหนัสือเรียนและสมุที่ผมทิ้ไว้ แ่มืออผมสัมผัสับอะไรแปลๆ เหมือนับว่าหนัสืออผม….ะเิอะไรึ้นสัอย่าับมัน
ผม้มลมอในลิ้นัโ๊ะแล้ว็เห็น….
เละไม่มีิ้นี
หนัสือเรียนอผมถูรีเป็นริ้วๆ นไม่สามรถเอาเทปใสมาแปะไ้ เละนิที่ว่า้อทิ้แล้วื้อใหม่สถานเียว=_= ผมล้วมือเ้าไปหยิบหนัสือออมาพลาถอนใเ็ๆ
มาวันแร็โนเลยนะรับ ผมำฝืนทนับารลั่นแล้ในวันแรที่ลับมาเรียน แน่อยู่แล้ว…ผม็ยัเป็นแมลสาบเหมือนเิม มันไม่มีอะไรีึ้นเลย ระทั่อนที่ผมไม่อยู่ พวเา็หันไปลับสิ่ออผมแทน หาผมทิ้อไว้มาว่านี้มัน็ ‘เละ’ ไม่่าัน
ผมไ้ยินเสียหัวเราะเล็ๆ แหลมๆ อผู้หิที่ับลุ่มันอยู่หน้าห้อ ผมยิ้มออมา…..รู้แล้วว่าเป็นฝีมือใร ผมวระมอว่าารโนลั่นแล้อะไรแบบนี้เป็นเรื่อลใ่ไหม? มันเป็นเรื่อลที่เิึ้นับัวอผมเอ เผื่อว่าารที่ผมมอให้มันเป็นเรื่อล ะทำให้ผมสามารถยิ้มและหัวเราะแบบนอื่นๆ ไ้บ้า
ผมเหลือบมอไปที่ลุ่มผู้หิึ่ผมรู้ัี พวเธอเป็นลู้าาประำอผม
พวโบรัม
โบรัมับเพื่อนอเามอหน้าผม้วยสีหน้าสมเพึ่ำันราวับว่าผมเป็นแมลสาบที่น่าหัวเราะ ในสายาอพวเธอ ในสายาอเพื่อนทุน ไม่มีอะไรน่าลไปมาว่าารเห็นปิิริยาอผมอนโนแล้แล้วล่ะมั้ ผมินาับมันไปเสียแล้ว เินวามเสียใ ผมเ็บนิน!!!
ผลหลบาพวเธอ่อนะรวบหนัสือึ้นมาอไว้ ผมไม่เ็บแ่ผมเหนื่อยมาๆ ับารลั่นแล้ทีู่เหมือนว่าะไม่มีวันบ ผมเินไปเปิถัยะหลัห้อ สภาพหนัสือแบบนี้้อทิ้อย่าเียว เอาไว้เย็นนี้่อยไปหาื้อใหม่็แล้วัน
หมับ!!! แนอผมถูว้าเอาไว้่อนที่หนัสือะถูแย่ไป้วย
“ฮ…ยอแ”ผมเรียื่ออเา วามรู้สึแรที่ปราออมาือีใ ผมีใที่เห็นหน้าเาึ่เป็นนที่ผมเรียไ้เ็มปาว่าเป็นเพื่อน ผมแทบะลืมวามรู้สึเศร้าหมอที่โนรัแเมื่อรู่ไปนหม แ่ฮยอแลับมวิ้วใส่ผม เาีสีหน้าหุหิใใส่ผม ทำให้ผมยิ้ม้าไปแล้ว่อยๆ หุบยิ้ม ผมเริ่มลัวว่าะทำให้ฮยอแะไม่อบผมอีน
ผมโนฮยอแลาไปหาพวโบรัม ผมเ้าใทันทีที่เห็นสีหน้าเอาเรื่ออฮยอแ ผมยื้อัวเอาไว้แ่ฮยอแบีบแนอผมแร เาึลาผมไปหยุอยู่รหน้าโบรัมนไ้ ่อนที่ผมะอ้าปาห้าม ฮยอแโยนหนัสือลรหน้าโบรัม
ปึ!!!
“ฝีมือพวเธอใ่ไหม”ผมไม่สบายใที่ฮยอแออัวแทนผม ไม่อยาให้ฮยอแมีปัหาหรือเือร้อนเพราะมา่วยผม พวโบรัมเป็นพวแรๆ และมีอำนามาในห้อเรียน ทุนไม่ล้าหือับลุ่มโบรัมรอาลุ่มอทเฮ
“เ็บหนัสือึ้นมาฮยอแ!!! แล้วไสหัวไปให้ไลสายาัน ่อนที่ันะไม่ทน”โบรัมเสีย่ำ เธอไม่ยอมเหมือนันแม้ะเป็นแ่ผู้หิัวเล็ๆ แ่เธอ็ถือว่าัวเอเ่พอสมวร
“พวเธอเป็นนรีหนัสือเรียนอยูฮยอนใ่มั้ย!! ทำไมทำับออเพื่อนแบบนี้”ฮยอแไม่ไ้หลบสายาอโบรัม เาึ้นสัยใส่หน้าโบรัมอย่าเหลืออ
ผมอึ้ไปับำว่า ‘เพื่อน’ ที่ออาปาฮยอแ ผมมอหน้าเา้วยวามรู้สึอบุ เิรอยยิ้มบาๆ ึ้นที่มุมปาอผม เป็นรั้แรเลยรับที่ผมถูปป้อาใรสันแบบนี้
“เพื่อน? แเรียไอ้แมลสาบนี่ว่าเพื่อนอย่านั้นเหรอ อยาทำัวเป็นฮีโร่ปป้อแมลสาบใ่ไหม ไปเป็นพวเียวับมันแบบนี้ แิะลอีหรือไ!!!”โบรัมถลึาใส่ฮยอแ ทัู้่ประันหน้าัน่ามอัน้วยแววาน่าลัว
ผมระุแนเสื้อฮยอแแล้วึแนอเาให้ออห่าาัวโบรัม ฮยอแแสะบัแนออามือผม เา็แรไม่ยอมแพ้ผู้หิเหมือนัน
“เป็นพวแมลสาบ็ยัีว่าเป็นพวับนโริอย่าพวเธอ ถามริ ที่บ้านมีปัหาเปล่า????? รอบรัวไม่อบอุ่นหรือพ่อแม่ไม่รั ทำไม้ออยแล้ยูฮยอนทุวัน ไม่เหนื่อยบ้าหรือไ”
“แ!!!”โบรัมพุ่เ้าหาฮยอแ ส่วนเพื่อนอผม็เินเ้าใส่เหมือนัน ผมึแนฮยอแเอาไว้สุแร ผมไม่อยาให้ฮยอแทำอะไรโบรัมเพราะลัวว่าเาะโนหมายหัวไป้วย ผมะไม่ยอมให้เพื่อนนนี้อผม้อโนแล้ไปับผมอีนหรอ
“ปล่อยเลยยูฮยอน มึะยอมไอ้พวบ้านี่ไปถึเมื่อไหร่ มันทำมึมาี่รั้แล้ว หัสู้มันบ้าสิวะ!!!”ฮยอแหันมาะอใส่ผมแทน วาอเาแ่ำ้วยวามโมโห ฮยอแเหมือนโรธผมมาว่าโรธโบรัมเสียอี สายาอเา็บออย่านั้น
ผมิว่าผมพอรู้นะว่า ฮยอแโรธผมทำไม เาอาะโรธที่ผมยอม ผมไม่ล้าสบาับฮยอแเพราะำลัรู้สึผิ่อเา ในะที่เาสู้เพื่อผม แ่ผมลับไม่เ้มแ็ที่ะปป้อัวเอ สายาอฮยอแทำให้ผมุที่อ ผมอโทษ.
แ่ผมในอนนี้…ลืมไปแล้วริๆ ว่า ‘าร่อสู้ับอื่น’ ้อทำยัไ ผมเพียแ่เยินับวิธีารอัวเอ ็ือ ‘ารยอม’ เพื่อบเรื่อทุอย่า
ผมึัวฮยอแออห่าาโบรัมแล้วเ้าไปวาหน้าฮยอแไว้ ผมเป็นนยืนประันหน้าับโบรัมแทน ผมหลบสาาึโรธอเธอ ่อนะทำให้เรื่อมันบ้วยวิธีารอผม
“โบรัม เราอโทษนะ”ผมอโทษเธอเสียอ่อน ไ้ยินเสียหายใฮึฮัอฮยอแ ผมิว่าัวเอ้อโนฮยอแแล้วเลียแน่ๆ แ่ผม้ออโทษเพื่อให้โบรัมเย็นล่อน ผมไม่อยาให้เธอพาลโรธเลียฮยอแอีน
และนี่็เป็นารปป้อเพื่อนในแบบอผม้วยเหมือนัน
“ยูฮยอน!!!”ฮยอแวาึ้นมาแ่ผมไม่ไ้หันลับไปมอเา ผม้มหน้านิ่แล้วเยหน้าสบาโบรัม เธอมอผม้วยแววาสะใ เธอพอใเพราะเธอำลัอยู่เหนือผมอีรั้นึ
สุท้ายแล้วแม้ว่าผมะไม่ผิ สุท้ายแล้วแม้ว่าเธอะเป็นฝ่ายที่รัแผม สุท้ายแล้วผม็ยัเป็นฝ่ายอโทษเธอ่อนอยู่ี
“ไอ้แมลสาบ!!! “โบรัมวาเสียัแล้วทำท่าะ่อว่าผมอียืยาว แ่ผมไม่ยืนรอให้เธอ่าผมไ้เหมือนทุรั้ ผมใส่ใฮยอแที่โรธมาว่า ผมหันหลัใส่โบรัมแล้วลาฮยอแออไปารนั้น ่อนที่เรื่อมันะบานปลายว่านี้
รื
ประูเลื่อนเปิเสีย่อนที่ผมะเอื้อมมือไปถึ ร่าสูที่ำลัะเ้ามาในห้อยืนวาทาผมที่เป็นฝ่ายะออไป ผมมอหน้าเา้วยวามรู้สึอึ้เหมือนโนสั้น ผมมัะอึ้และยับไม่ไ้ทุทีที่เอีวอนในลัษะนี้ มันเหมือนับผมพูอะไรไม่ออ ทำอะไรไม่ถูไปเลย
ีวอน้อผมสัพัแล้วเา็เมินหน้าหนีไปทาอื่น ผมไ้สิึหลุบาลพอเหลือบมอฮยอแ ผม็เห็นเา้อหน้าทเฮอยู่เ่นัน ทเฮแสยะยิ้มน่าลัวในแบบที่เป็นเอลัษ์อทเฮ ผมแอบนลุับสายาอทเฮที่ใ้มอฮยอแ และ็ื่นมฮยอแอยู่ในใ แม้ว่าทเฮะเป็นนที่น่าลัวมาๆ แ่ฮยอแ็ไม่หลบสายาอทเฮหรือแสสีหน้าใออมาเลย
เาทัู้่่า้อหน้าันเหมือนะ่าันเสียให้ไ้รนั้น ไม่มีอะไรน่าลัวว่านี้อีแล้วรับ.
ผมไม่แน่ใว่าเาทั้สอนมีเรื่ออะไรัน ผมเห็นฮยอแโนทเฮแล้แรๆ ให้เ็บัวหรือไม่็อับอาย ทเฮอบแล้ฮยอแแบบรุนแร แรว่าเวลาที่ผมโนพวัอินแล้เสียอี
“ูหล่อมานาที่มึมอาไม่ระพริบเลย?”ทเฮเลิิ้วถามวนๆ ผมเห็นฮยอแั้ท่าะอลับไป เลยลัวว่าเาะมีเรื่อับทเฮอี ผมึรีบึัวฮยอแไปารนั้น
แ่อีนสิรับ เาไม่ยอมหลบไปไหน ยัยืนวาทาอออผมอยู่ที่เิม ผมเผลอมวิ้ว้วยวามไม่เ้าใแล้วแทรัวผ่าน่อว่าเล็ๆ ้าัวีวอน
เพียเล็น้อยเท่านั้นที่แนอผมสัมผัสแนอีวอน แ่เพียผ่านๆ แ่มันทำให้ผมรู้สึลัวอย่าบอไม่ถู เหมือนับว่าีวอนส่รัสีร้ายๆ อเามายัผม
ผมพยายามไม่ิอะไรมา รีบึัวฮยอแออไปารนั้นให้เร็วที่สุ มันน่าอึอันผมปวท้อ ผมอึอัับีวอนและฮยอแ็อึอัับทเฮ
รู้สึว่าะารรมอเราสอนัูล้ายันเ้าไปทุที
“หยุเลยมึ นี่ะลาูไปไหนเนี่ย!!!”ฮยอแึัวไว้แล้วับแนผมออ ผมเอี้ยวัวลับไปมอฮยอแแล้วมอไปรอบๆ นั่นสิ ผมะพาเาไปไหน ยัไม่ไ้ิเลย
“ไม่รู้เลยอ่ะ แ่เินมาเรื่อยๆ ให้ไลารนั้น็พอ”ผมส่ายหน้าใส่ฮยอแ ทำให้เาหุหิมาว่าเิม ผมมอฮยอแ้วยวามรู้สึเรใ ผมลาเามาลำบา้วยไหม หรือว่าเาไม่อบอยู่ับผม สารพัที่ผมะเป็นห่ววามรู้สึอฮยอแ เพียเพราะผมรู้สึว่าเา่ามี่ามามายที่มาเป็นเพื่อนับผม
“มึนี่เนอะ”ฮยอแผลัหัวผมเบาๆ แ่มัน็ทำให้ผมเไปเหมือนัน เาไม่ไ้พูอะไร่อ ฮยอแเินนำหน้าผมไปอีทา ผมไ้แ่ยืนนิ่มอามหลัอฮยอแ ผมอยาเินไปับเา้วยัแ่ผมไม่รู้ว่าเาะอยาไปผมไปับเาไหม
“มึะามมาไหม=_= ูเริ่มโมโหริัแล้วนะ ไอ้ื่อบื้อเอ้ย”ฮยอแหันหน้าลับมามอแล้วะอใส่ผม เาูอารม์เสียมาๆ แ่ผมไม่ไ้รู้สึว่าฮยอแน่าลัวเหมือนเมื่อรู่ที่มีเรื่อับโบรัม ลับันผมรู้สึอบอุ่นที่ไ้อยู่ับฮยอแ
ผมเินามเาไปอย่าว่า่าย ็ผมไม่รู้นะรับว่าเาะพาผมไปไหน แ่ผม็ไม่ไ้ถามอะไรอี แ่เินามหลัเพื่อนอผมไปเท่านั้นพอ
ห้อ้อมนรี (มรมนรี)
ผมแหนหน้าอ่านป้ายเหนือประูห้อพลานึในใว่าเวลาเ้าเรียนแบบนี้ เราเ้ามาในห้อมรมไ้เหรอ? ส่วนให่แล้วเ็ที่เ้าไป็มัะมีุประส์ไม่ี อาทิเ่น โเรียน
“ปิูะไปห้อพยาบาล แู่เพิ่้นพบที่ใหม่ที่ีว่า”ฮยอแยัิ้วให้ผม้วยใบหน้ามึนๆ เาผลัประูเ้าห้อ แ่ผมยัยืนลัเล ผมะเ้าไปในนั้นไ้ยัไ ในเมื่อผมไม่ไ้สััอยู่มรมนี้หรือรู้ัใรที่อยู่มรมนรี
“้อใหู้ปูพรมแ โรยลีบุหลาบให้เินไหมยูฮยอน เ้ามา เร็ว!!!”ฮยอแึ้นเสียใส่ผมอีแล้ว เาเปิประูแ้มรอให้ผมเ้าไป ผมึเินามเ้าไปอย่าว่า่าย ทั้ที่ไม่่อยสบายใเท่าไหร่
ผมมอสำรวไปรอบห้อแล้วพบว่าหน้าห้อูเหมือนเล็ๆ แ่้าในว้ามา พื้นปูพรมอย่าี ิแอร์เย็น่ำ มรมนรีอาะเป็นห้อมรมที่หรูที่สุอโรเรียนเลย็ไ้ ะ้อเป็นอย่านั้นเพราะมรมนรีสร้าผลานว้าราวัลารประวมามามาย ่วยสร้าื่อเสียให้ับโรเรียนอเรา
ฮยอแพาผมเินเ้าไป้านในสุ ึ่มีห้ออัเสียอยู่ในัว ผมมออทุอย่า้วยวามรู้สึทึ่ับวามหรูหราอมัน ไม่นึเลยนะรับว่าโรเรียนที่ผมเรียนอยู่ึ่เป็นโรเรียนในระับลาๆ ะมีอะไรแบบนี้้วย
ฮยอแเาะระห้ออัเสียแล้วโบมือให้ับผู้ายลุ่มหนึ่ที่อยู่้าใน เาึผมเ้าไปในห้ออัแบๆ ทีุ่นอยู่่อนหน้านี้แล้ว 4 นบวผมับฮยอแเพิ่มเ้าไปอี อนนี้็เป็น 6 นยัันอยู่้าใน
ผมไมุ่้นหน้าใรเลยสัน แ่พอเหลือบไปเห็นผู้ายนนึที่ยืนอ่านระาษอะไรสัอย่า้วยใบหน้าเร่รึม ผม็ำเาไ้ในทันที นายนที่ื่อ…ฮยอน นที่ท่อเนื้อเพลประหลาๆ แล้วเอาัวผมเป็นโล่ำบั ผมไล่มอไปที่นสุท้าย เห็นผู้ายอีน้มหน้าีี้าร์และฮัมเพลในลำอ ผมำไ้ิาว่าเาือ ยฮวา
ผมรู้สึีึ้นมานิที่อย่าน้อย็มีนุ้นหน้าุ้นาบ้า ถึแม้ว่าเาะไม่รู้ัผมเหมือนที่ผมรู้ัื่ออเา็เถอะ
“เอ้าเฮ้ยย!!! เฮีย เมียเฮียมาหาว่ะ”ผู้ายผมยาวเือบปะบ่ายิ้มรุ่มริ่มแล้วหันไปเรียยฮวา ผมมอามสายาอเาไป็เห็นใบหน้าอยฮวาทีู่เร่รึมว่าทุที
“อิน เี๋ยวฮยอแ็ทุ่มเบสมึลพื้นอีหรอ”ยฮวาพูเสียเรียบแล้วเหลือบมอฮยอแ ผมรู้สึไ้ถึวามระอัระอ่วนอนทั้สอ ผมพอะรู้เรื่ออพวเาร่าวๆ บ้าาอสิบอเ็ห้อ5 ที่ับลุ่มันเมาท์เรื่อนี้อยู่พันึ
เหมือนว่ายฮวาับมินโฮเยถึั้น่อยันเพราะฮยอแ แ่ทเฮเป็นนเ้ามาัารทุอย่า สุท้ายทั้มินโฮและยฮวา็้อเลิับฮยอแ และาสายาอผมที่เป็นน่าสัเ ผมเห็นยฮวายัแร์ฮยอแอยู่มา ส่วนฮยอแ…ผมไม่เห็นอะไราเามาว่าใบหน้าเรียบเยที่ไม่แสอาาร
“อย่านะพี่ หนูแวำๆ อโทษร้าบบ”นที่โนู่ยมือึ้นห้ามแล้วุเ่าำนับพื้น่อหน้าฮยอแ เาทำเหมือนำลัราบสิ่ศัิ์สิทธิ์ ทำให้นอื่นๆ ในห้อหัวเราะรื้น ยเว้นยฮวาที่ยิ้มน้อยๆ ส่วนฮยอแยเท้าใส่อินแล้วเินออไป้านอ ผมึรีบเินามไป้วย ผมเาะฮยอแเหมือนปลิ
“โเรียนอีแล้วสิมึ”ยฮวาวาี้าร์แล้วเินออมาาห้ออั สายาอยฮวามอเพียแ่ฮยอแ เาไม่รู้้วย้ำว่ามีสิ่แปลปลอมยืนอยู่้าฮยอแอีน ผมรู้สึหน้าร้อนับแววาอยฮวาที่ใ้มอฮยอแ นาผมยัเินแทน แล้วทำไมเพื่อนอผมไม่เห็นะรู้สึอะไร
ผมเหมือนส่วนเินึอยาออไป้านอ แ่ฮยอแเี่ยวแนอผมไว้ ผมะัแล้วเหลือบมอฮยอแ ผมรู้สึไ้เลยว่าฮยอแำลั้อารผม
“มึแ่เพลบยั?”ฮยอแถามยฮวา้วยสีหน้านิ่ แ่มืออเาบีบแนผมผมแน่นว่าเิม ผมเลื่อนมือมาุมมือฮยอแเอาไว้ รู้สึไ้ว่าฮยอแอึอัมา
“อืม มึะลอฟัหน่อยไหม”
“เพลรัเหรอ?”
“ใ่ เพลรั”
“ลอฟั็ไ้ แู่อไปเ้าห้อน้ำ่อนนะ”ฮยอแปล่อยมือออาแนอผม เาทำหน้าเหมือนอยาฟัมา แ่พอยฮวาเ้าไปหยิบี้าร์ในห้ออัเสีย ฮยอแลับอัวไปเ้าห้อน้ำเยเลย
“ไป้วย”ผมรีบอามไปทันที ไม่อยาอยู่ับนแปลหน้าที่ไม่รู้ั ที่สำัือฮยอแเป็นเพื่อนนเียวอผม เาไปไหน ผมไป้วย
“มึอยู่นี่เหละ ูไปแป๊บเียว เี๋ยวมา”ฮยอแมวิ้วใส่ผมแล้วทำปามุบมิบ ผมไม่เ้าใับสิ่ที่ฮยอแะสื่อ ึไ้แ่ยืนมอฮยอแาใส
“แ่…”ผมยัื้อะามไป้วย มันน่าอึอัมาๆ หาะทิ้ผมไว้ลำพัับนอื่น ผมเป็นนที่เ้าับนอื่นไม่เ่ หาทิ้ผมไว้นเียว่อให้ะแ่ห้านาที ผมะระเบิัวเอแน่
“มึู๋ิับูเหรอ นั่อยู่นี่เหละ เี๋ยวูมา!!!”ฮยอแึ้นเสีย สีหน้ารำาอเาทำให้ผมเียบ ผมไ้แ่มอามหลั้วยสีหน้าหอยๆ ทำไม้อทิ้ผมไว้อย่านี้นะ ผมไม่อบอยู่นอื่น ผมเ้าับใรไม่เ่ ผมอึอั ไม่รู้ะุยอะไร
“เฮ้ยยย นาย….เราเอันเมื่อเ้าใ่มั้ย?? ื่ออะไรวะ เี๋ยวนึ่อนนะ”ยฮวาเห็นผมเียบไป เาทัเสียใสอาะเป็นเพราะว่าเพิ่เห็นหัวผมล่ะมั้ ยฮวาเินเ้ามา้มมอหน้าผมใล้ๆ ผมหหน้าหนีเาแล้วเยหน้าึ้นมอเารๆ
“…..”ผมมอหน้ายฮวาแล้วสสัย ทำไมถึไ้มีนยิ้มรุ่มริ่มบนใบหน้าอยู่ลอเวลาแบบนๆ นี้้วยนะ หน้าาอยฮวา็ูเป็นนใีผิับพวทเฮลิบลับ ผมนึในใว่า หาอนนี้ีวอนไม่ิทำหน้าบึ้ เา็อบยิ้มแย้มแบบยฮวาเนี่ยเหละ
“ื่อยูฮยอนใ่ป่ะ?”ยฮวาทำหน้านึอยู่นาน่อนะร้อออมาเสียัเหมือนนีใอนถูหวย แ่นึื่ออผมออ ทำไมเา้อีใถึนานี้
“อืม”ผมพยัหน้ารับ ยฮวาึยิ้มว้าึ้นมาอีนินเห็นเี้ยวเล็ๆ ผมหลบามอไปทาอื่น ไม่ใ่เพราะเินที่เาเอาแ่มอแล้วยิ้ม ผมแ่ไม่ินเวลาที่ถูใรสันมอหน้าแบบนี้่าหา
“เป็นเพื่อนฮยอแเหรอ? มันไม่มีเพื่อนนี่หว่า นายรู้ัับฮยอแไ้ไ”ยฮวาูระือรือร้นึ้นมาอีเมื่อพูื่อฮยอแ ูเหมือนว่าอะไรที่เี่ยวับฮยอแะทำให้เาื่นเ้นเหลือเิน ไม่เว้นแม่แ่เพื่อนอฮยอแ
“เราเรียนอยู่ห้อเียวับฮยอแ=_=”ผมอบลับไปไม่เ็มเสีย ผมเรียนอยู่ห้อเียวับฮยอแ็เท่าับว่าเรียนอยู่ห้อเียวับเา้วยเหมือนัน
“หื้ม? ริิ O.O ”ยฮวาทำาโ มอหน้าผมเหมือนเห็นสิ่เหลือเื่อ สายาอเาูไม่เื่อเรื่อนี้สัเท่าไหร่ ผมเม้มปามอยฮวา ผมวรหัวเราะออมาเลยไหม? ับวามไร้ัวนอผม นายฮวายัไม่เยรู้เลยว่าผมอยู่ห้อเียวับเามาหนึ่ปีเ็ม
“…..”
“O.O”
“…..”
ยฮวาเียบแล้วเอาแ่้อหน้าผม เา้ออย่าเอาเป็นเอาาย รอยยิ้มอเา็หายไป้วย เาทำหน้าาริันผมเริ่มลัว ผมลืมไปว่าเาเป็นเพื่อนอีวอน ผม้อโนอีแน่ๆ
ผม้มหน้าหลบสายาอเา ไม่ให้เามอหน้าอผมอี่อไป
“โทษนะ นายือ….นที่โนเพื่อนในห้อแล้ใ่ไหม”
“……”ผมรู้สึลัวมา หายฮวาำไ้ว่าผมือแมลสาบ เาะ่อยีหรือรัแผมไหม ผมนึถึฮยอแ อยาให้ลับมาเร็วๆ มา่วยผมออไปาสถานาร์นี้
“่าเถอะ ันไม่ไ้เห็น้วยับเรื่อพวนั้นหรอนะ อย่าเ้าใผิ….ันไม่อบรัแนที่อ่อนแอว่า”
ผมแปลใเมื่อไ้ยินสิ่ที่ยฮวาพู ึเยหน้ามอเาเพราะอยารู้ว่าเาพูริหรือเปล่า ผมเห็นรอยยิ้มอยฮวาแล้วรู้สึโล่ใ เหมือนว่ายฮวาะไม่สนใ้วย้ำว่าผมเป็นอะไรสำหรับนอื่น
เาเอาแ่ยิ้มให้ผม นผมสสัยว่า….เาะเลิยิ้มบ้าเป็นไหม?
“ฮยอแทำไมยัไม่มาอี”ผมหันไปมอที่ประูแล้วพึมพำนเียว ผมิว่าฮยอแไปห้อน้ำนานเินสิบนาทีแล้ว ัเป็นห่วว่าะเป็นอะไรหรือเปล่า แ่เสียหัวเราะออีนทำให้ผมหันลับไปมอแล้วทำหน้าสสัยเมื่อเห็นยฮวาหัวเราะ
ารที่ผมบ่นถึฮยอแมันลนานั้นเลยเหรอ?
“มันไปแล้ว มันทิ้นายไว้ที่นี่ ยัไม่รู้ัวอีเหรอ”
“ทำไม???? ฮยอแทิ้เราทำไม”ผมเผลอเสียั ผมอ้าปา้า้วยวามุน บิหาสาเหุที่ฮยอแทิ้ผมเอาไว้แบบนี้ ผมทำอะไรผิไปหรือเปล่า?
“ทำหน้าเหมือนเ็หลทาับแม่ในสวนสนุเียว”
“……”
“มันหนีันนั้นเหละ แ่ทิ้นายไว้ให้ันู่าหน้า”
ผมหน้ายุ่ับสิ่ที่ยฮวาพู เาูอารม์ีแ่ผมไม่เลย แอบน้อยใฮยอแึ้นมาอี ทำไม้อทิ้ผม้วย ผมะอนเาไ้ไหม ่าเถอะ อนนี้ผมเสียใและไม่เ้าใ ผมเินไปหยิบระเป๋านัเรียนอฮยอแที่ทิ้ไว้แ่เ้าอลับล่อหนหายไปไหนไม่รู้
“อ่าว นายะไปไหนล่ะ”ยฮวาร้อถามเมื่อผมำลัะเินออไป เาเินมาัหน้าแล้วยืนวาไม่ให้ผมเิน่อ ยฮวามอหน้าผมเหมือนับว่าผมไ้สร้าวามหรรษาอะไรสัอย่าให้เิึ้นับีวิอเา
ให้ายเถอะ ยฮวาเอาแ่ยิ้มรุ่มริ่มนผมัหุหิ
“เราะเ้าเรียน”ผมอระเป๋าอฮยอแไว้แน่น หลุบามอพื้น้วยใบหน้าบึ้ึ ฮยอแนะฮยอแ พาผมโเรียนมาแล้ว็ทิ้ผมไว้ับนอื่นแบบนี้ อยู…ผมะไม่ให้เาลอารบ้าน
“็ี อ่ะ….ถือระเป๋าให้หน่อย ัน้อสะพายี้าร์”ยฮวาเินไปหยิบระเป๋าอเาแล้วส่มาให้ผม ผมเยหน้ามอเาสัพัแล้วนิ่ิ ผมไม่อยาะถือให้เาหรอ แ่ยฮวา็ยื่นระเป๋าให้ผม้าอยู่อย่านั้นไม่ยอมแพ้เลย ผมบ่นในใว่า เาเห็นใผมบ้าไหมที่้อสะพายระเป๋าัวเอ ถือระเป๋าอฮยอแแล้วยั้อมาถือระเป๋าให้เาอี
ผมำใรับระเป๋าอเามาถืออีใบแล้วเินออไปโยไม่รอเา แ่ยฮวา็ออมาไวเหลือเิน ผมสาวเท้าเร็วๆ เพื่อหนีเาแ่ยฮวา็วิ่ามมาเิน้าผมนไ้
“ทำไม้อเอาี้าร์ไป้วย”ผมแอบเหลือบมอเาเล็น้อย เห็นเาสะพายี้าร์ัวเบ้อเร่อแล้วอแปลใไม่ไ้ เ็บไว้ในห้อนรีไม่สะวว่าเหรอ ทำไม้อเอาอหนัอย่านั้นแบึ้นหลัแล้วเินไปเินมาลอทั้วัน้วย
“ไม่เท่ห์เหรอ? เท่ห์ีไ เวลาันสะพายี้าร์ ันรู้สึว่าัวเอหล่อมามีแ่นมอ”
“อ๋อ”ผมพยัหน้าแล้วร้อรับอย่าเ้าใ นั้นสิ เา็ูเท่ห์ีอนแบี้าร์ไว้บนหลั ผมสสัยอีอย่า ที่นมอเาเพราะ้ออยระวัลัวว่าี้าร์อเาะฟาหน้าเ้าให้หรือเปล่า มันให่ะนานั้น
“นายลว่ะ รู้ัวไหม?”
“ไม่หรอ เราไม่ล”ผมอบลับเสียเนือย วันนี้ผมพูมาว่าทุวัน พูมายิ่ว่าเอาเวลาสามปีมารวมันอี แล้วารที่ผมยับปาพูับยฮวาอยู่อนนี้ ทำให้ผมรู้สึเมื่อยปา
“ลิ ลมา้วย”
ผมบอว่าไม่ลแ่ยฮวา็ยัม? อยู่ไ้ เาพูบ็หัวเราะเบาๆ ามประสาอเา ผมะเียบะไม่อบอะไรลับไป็ลัวว่าะเสียน้ำใที่เาอุส่าห์ุยับผม
“อบใ นายเป็นนแรที่บอเราแบบนี้”ผมถอนใยาว อบใไปามมารยาทและไม่รู้ว่ามันใ่เรื่อที่วรอบใไหม
มืออยฮวามาแย่ระเป๋าอฮยอแับระเป๋าอัวเอไปถือไว้ ผมหันไปมอ็เห็นเายิ้มบาๆ แล้วเป็นนถือระเป๋าเอ ผมึปล่อยไปามนั้น ็ถ้าถืออัวเอไ้ั้แ่แระมาใ้ให้ผมถือทำไม
“น้อเยอ ่วยููหน่อยรับ นั่นู่ใหม่อวารหรือเปล่า”
“น่าะใ่นะรับพี่ัอิน นทรยศเพื่อนอยู่้วยัน เหมาะสมันอย่าน่าระทืบ”
ผมับยฮวาหยุเินพร้อมัน ้าหน้าอเราือัอินับเยอที่ยืนวาทาไว้ ัอินยายาวๆ อเาึ้นมาแล้วเอาเท้าวาบนำแพวาไม่ให้ผมับยฮวาเินไปไหน ผมเอามือล้วระเป๋าาเอัวเอ แอบนับเหรียับแบ์ว่ามีอยู่ประมาเท่าไหร่ ะพอ่ายให้ัอินไหม
“เลือเ้าู่ันไ้นี่ีหว่า นนึทรยศเพื่อน อีนเป็นแมลสาบ ไอ้พวถูสัมรัเีย ถุย”ัอินูโมโหมาว่าทุวัน ปิเาน่าลัวมาอยู่แล้ว แ่ัอินไม่เยเปล่ออร่าอยาะระทืบนออมามาเท่ารั้นี้ ผม้าวเท้าถอยหลัไปรึ่้าว วามรู้สึลัวอผมทวีูึ้นเท่าๆ ับวามน่าลัวอัอินที่มาึ้น
ผมลอบลืนน้ำลายแอบเหลือบมอัอินับเยอ ผมลับเห็นว่าสอนนั้นไม่ไ้พุ่วามสนใมาที่ผม สายาอเาทั้สอับ้อไปที่ยฮวา ผมแปลใที่เาสอนมอยฮวาไ้น่าลัวนานั้น ผมหันไปมอยฮวาบ้า ยฮวายืนหน้าเรียแล้วมอนนั้นลับไปแบบไม่ละสายาเ่นัน
อะไรันเนี่ย ผมเ้ามาอยู่ในสถานาร์แบบไหนอีแล้ว?
“ไปันเถอะ”ยฮวาถอนใหุหิ เาเป็นฝ่ายหลบาพวัอิน่อน เาว้า้อมืออผมออาระเป๋าาเแล้วับเอาไว้ ผมไม่อยาให้เาับมืออผมแ่็ไม่ล้าสลัออเพราะยฮวาอนนี้็ูน่าลัวไม่แพ้ัน
ยฮวาพาผมหันหลัลับแล้วเินไปอีทา เาไม่่อปา่อำับพวัอิน ยิ่ทำให้ผมสสัยว่าเิอะไรึ้นับพวเา พวเาเป็นเพื่อนรัันไม่ใ่เหรอ
ยฮวาพาผมเินมาไ้เพียไม่ี่้าว ็เห็นีวอน ทเฮและมินโฮเินสวนมา อนนี้รบแ๊อพวเาเลย มืออยฮวาที่ับมืออผมอยู่่อนหน้านี้ลับ่อยๆ ปล่อยออ
ีวอนเินรเ้ามาหายฮวา้วยใบหน้าเรียบเย ีวอนเหมือนะไม่ไ้มอยฮวา้วย้ำ แ่ัหวะที่เินสวนัน หมัอีวอนระแทเ้าที่ท้ออยฮวาเ็มๆ ยฮวาเือบทรุแ่ีวอนว้าแนอยฮวาเอาไว้่อน ทำให้ยฮวาที่าอ่อนเพราะโนท้อเ็มๆ อยู่ในสภาพึ่ยืนึ่นั่
“ลุึ้นมา ไอ้สารเลว!!!”ีวอนระิบเสีย่ำ เาบบ่ายฮวาแรๆ แล้วุัวยฮวาให้ลุึ้น ูเหมือนะไม่มีอะไร ผมเือบะโล่ใ แล้วหมัที่สออีวอน็ลอยมาระแทใบหน้ายฮวาเ็มๆ
ผมยืนมอภาพรหน้า้วยวามะลึ ีวอน่อยยฮวาทำไม? เพื่อนนอื่น็ไม่มีใรห้ามหนำ้ำยัรูเ้ามาล้อมัวยฮวาไว้เป็นวลม ผมรับรู้ถึวามน่าลัวอพวเา วามอึอัและำมืแผ่่านไปทั่วบริเว ผมแทบหายใไม่ออ ผมเห็นว่ายฮวาไอแล้วมีเลือเ็มปา
“มึเห็นว่าพวู่ายเหรอ”ีวอนปล่อยมือาแนอยฮวาทิ้ให้ัวอยฮวาล้มลไปอับพื้น ยฮวาไม่ไ้สู้ลับหรือป้อันัวเอเลย เาทำเพียแ่มอีวอน้วยสายาที่แสออถึวามเสียใ สายาอยฮวาสื่ออะไรออมา ผมเอยัสัมผัสไ้แ่นนนั้นสิ ทำไมใร้ายไ้นานั้น
ีวอนยเท้าึ้นมาเหยียบหน้าออยฮวา ผมเห็นรอยยิ้มมุมปาอีวอนแล้วยันลุ ีวอนยเท้าึ้นะระทืบยฮวาและนั้นทำให้ผมทนู่อไปไม่ไ้อีแล้ว
“ีวอน อย่า!!!”ผมวิ่เ้าไปึัวีวอนออมา ผมรู้ว่าัวเอโ่และปัาอ่อนมานอยาะสาปัวเอเป็นพันๆ รั้ แ่สิ่ที่ผมเห็นรหน้ามันทำให้ผมทนไม่ไหวริๆ ผมสสารยฮวาและผมไม่้อารให้ีวอนเป็นนใร้ายที่้อมนอื่นนบาเ็บสาหัสแบบพวนัเล้าถนน
“อย่ายุ่!!!”ีวอนสะบัแนอผมออ เาว้าไหล่อผมทั้สอ้าแล้วบีบย้ำอย่าแร ีวอนันหลัอผมไประแทำแพ ผมุแ่ยัมอหน้าีวอนไม่หลบสายา
“อย่าทำแบบนี้ับเพื่อน”ผมัฟันพูออไป ยิ่ผมเปล่เสียออไปแ่ละำ มืออีวอน็บีบไหล่อผมนเ็บเหมือนับระูะร้าว ีวอน้อหน้าผมาวาว
“็อยูแล้วันว่าะทำไ้หรือเปล่า”ีวอนปล่อยัวผมให้เป็นอิสระ หัวใอผม็หล่นวูบับำพูอีวอน รอยยิ้มอีวอนทำให้ผมลัวแทบาย ีวอนหันลับไปมอยฮวา
นั้นทำให้ผมิว่า…ยฮวา้อายแน่ๆ
ีวอนถอเสื้อสูทนัเรียนัวนอออ เพื่อนนอื่นหรือแม้ระทั่ทเฮยัหลบเมื่อเห็นีวอนเป็นแบบนั้น ีวอนเินเ้าไปว้าอยฮวาึ้นมา เา้าหมัเ็มแน ในะที่ยฮวาแ่แสยะยิ้มออมา
ผมัสินใวิ่ไปับแนีวอน้าที่เรียมปล่อยหมัใส่ยฮวา
“ปล่อย!!!”
“รนี้็มีล้อวรปินะ!!!”ผมพยัหน้าให้ีวอนหันไปมอล้อวรปิที่ิอยู่เหนือหัว ีวอนะัไป่อนะหันไปมอหน้าับพวทเฮ ผมถอนหายใโล่อ หันไปมอยฮวาที่ำลัเ็เลือรมุมปา
“ีวอนใเย็น่อนนะมึ วันนี้เราลแ่ะู่มันไม่ใ่เหรอ”เยอเินเ้ามาไล่เลี่ย ีวอนูลัเลแ่็ยอมปล่อยอเสื้ออยฮวา ผมเห็นแบบนั้นึปล่อยมือออาแนอเาเ่นัน
“เ็บมาไหม”ผมถามยฮวา้วยวามเป็นห่ว โนหมัหนัๆ อีวอนเ้าไปแบบนั้นะ้ำในหรือเปล่า็ไม่รู้ ยฮวาส่ายหน้าแล้วยิ้มให้ผม นั้นทำให้ผมโล่อเพราะรู้ว่าเาไม่เป็นอะไรมา
ผมยิ้มบาๆ อบลับไป โล่อริๆ ที่ีวอนไม่ทำให้ใรเ็บหนั ผมมอหน้ายฮวาอยู่สัรู่ แล้วรู้สึไ้ว่าัวเอ็ถูมออยู่เ่นัน ผมหุบยิ้มแล้วหันไปมอสายาที่ว่านั่น
“หึ”ีวอนหัวเราะลอ เามอหน้าผมแล้วหันไปมอยฮวา่อนะลับมามอที่ผมอีรั้ อะไรบาอย่าในแววาอีวอนทำให้ผมอยาะอธิบาย
อธิบายอะไร็ไม่รู้เหมือนัน แ่ผมอยาะพูับเา
ีวอนหันหน้าหนีไปทาอื่น เาเินออไปแล้วแ่ผมยัยืนนิ่อยู่อย่านั้น มอไปามทาที่เาเินไป ในหัวอผมรุ่นิว่าอะไรบาอย่าในสายาอีวอนืออะไร?
ผมไ้ำอบที่ไม่รู้ว่ามันถูหรือเปล่า แ่ผมเาเอาเอ นานมาแล้ว….สิ่หนึ่ที่ผมรู้ือ ีวอนไม่อบให้ผมสนิทับใร เป็นแบบนี้หรือเปล่าที่ทำให้สายาอีวอนเมื่อรู่นีู้แปลไป
50%
วันนี้ประหลามา นอาโนรีหนัสือ ผม็ไม่โนใรแล้เลยทั้วัน พวัอินแทบะไม่สนใผม้วย้ำ ผมรู้สึโล่และอให้มันเป็นแบบนี้ไปทุวัน ส่วนวามัวลใที่เ้ามาแทนที่ือยฮวา ไม่รู้้วยหรอว่าเามีเรื่ออะไรัน ผมิว่าัวเอพอะเ้าใวามรู้สึอยฮวา นที่โนเพื่อนเลีย มันเหมือนับมีใรยโลทั้ใบมาทุ่มใส่หัวเรา เพราะผมเยโนมา่อนเลยรู้สึเห็นใยฮวา
ะเพาะทำารบส่เสียร้อออาหารแล้ว ทำให้ผมรีบสาวเท้าเินลับบ้าน ผมเห็นนสอนมายืนทำอะไรสัอย่าอยู่หน้าบ้านอผม ้วยวามที่ผมสายาสั้นทำให้มอเห็นไม่่อยั ผมึเินเ้าไปใล้อีและเมื่อสายาปรับโฟัสเห็นภาพรหน้าัเน ผมรีบหันหน้าไปทาอื่น
ผู้หิับผู้ายยืนูบันูื่มอยู่หน้าบ้านอผมทั้ที่ท้อฟ้ายัไม่มืสนิท เสียแลูบอพวเาทำให้ผมยะแย ไม่พอใเป็นอย่ามาับนบ้าที่ไหนไม่รู้แ่มายืนแลูบันนัวเนียหน้าบ้านนอื่นเนี่ย เาะูบันอีนานไหมแล้วเมื่อไหร่ผมะไ้เ้าบ้านสัที ผมสูลมหายใเ้าปอลึๆ อไม่ไ้ึหันไปส่สายาหุหิให้อีรั้
ใบหน้าอายนนั้นที่โผล่มาเห็นเพียาับมู ผมำแววาู่นั้น เพียเสี้ยววินาทีที่เาเหลือบมอผม มันไ้ทำให้ลมหายใอผมสะุ อึ้ ุ วาอผมสั่นระริ มืออผมทั้สอ้าำาเนัเรียนแน่น
ผมไม่เ็บเท่าไหร่หาว่านบ้านนั้นไม่ใ่ีวอน ผมไม่รู้สึอายนานี้ถ้าที่รนั้นไม่ใ่หน้าบ้านผม
หน้าบ้านอผม เาูบันอยู่หน้าบ้านอผม!!!
ทั้สอนผละออาันแ่ยัลอเลียันไม่อายสายาใร ผมเป็นนนะไม่ใ่เสาไฟฟ้าหรือ้นไม้ พวเาะไ้มายืนทำอะไรามอำเภอใโยไม่้อแร์แบบนี้ ผมเพ่มอใบหน้าผู้หินนั้นให้ัอีรั้ เพู่ว่าเธอือใร ผมะเยเห็นหน้ามา่อนไหม แล้วผม็หัวเราะ ใ่ผมหัวเราะเบาๆ ึ้นมู
ีวอน็ยัเปลี่ยนผู้หิไม่้ำหน้าันเลยนะ
“วันนี้ไม่ไ้ริๆ พ่อับแม่อยู่บ้าน ไว้วันหลัผมะไปหาพี่ถึอนโเลยนะ”
“ีวอนอ่า พี่ิถึนายริๆนะ”
“แล้วิว่าผมไม่ิถึเหรอ เห็นหน้าพี่แล้วไม่ไ้ทำอะไรๆ แบบที่ใ้อาร ผม็รู้สึใะาอยู่แล้วนะ”
“ิ เ็บ้า”
“ับรถลับีๆ นะรับ”
ผมเ็บทำไมไม่รู้นะรับ ็แ่ำพูที่พวเาุยันและมันไม่ไ้เี่ยวับผมเลย แ่ประโยหวานๆ อนสอนที่มีผมยืนเป็นส่วนเินอยู่รนี้ ประโยพวนั้นลับมีอานุภาพร้ายแรถึนาทิ่มแทใอผมให้ทะลุนเ็บปว ผมทำเป็นไม่ไ้ยิน ทำเป็นไม่สนใ ผมะทำเป็นเย แ่ในออผม…ทั้หน่วและุ
ผมเมินไปมออย่าอื่นอนที่รถอผู้หินนั้นับผ่านหน้าไป นาทีนี้ผมอยาะวิ่เ้าบ้านแล้วล้มัวลนอนุอยู่ใ้ผ้าห่มแบบที่ผมอบทำเวลาที่ผมรู้สึอยาะหนีาอะไรสัอย่า อนนี้ผมอยาะหนีาภาพเหุาร์นี้
ผมไ้แ่ร้อไห้เียบๆ อยู่ใ้ผ้าห่มนเียว
ผมะเินเ้าบ้านแ่ีวอนยัยืนนิ่วาประูบ้านไม่ยับไปไหน ีวอนยืน้อผม่าาทุรั้ที่เาแทบไม่แลผมเลย ผมเม้มปาแล้วหมุนเท้าเินหนีแ่ัวอผมลับโนระาลับเ้าไปหา
ผมหันลับมาปะทะับัวีวอนเ็มๆ ผม้าวถอยหลัเพื่อเว้นระยะห่าอเราที่เาเยำหนไว้แ่มืออีวอนไม่ยอมปล่อยแนผม ผมแหนหน้าึ้นมอเาอย่าไม่เ้าใ เห็นริมฝีปาอเาที่เปื้อนลิปสิสีส้มแ นี่เป็นที่ระลึาผู้หินนั้นที่ฝาไว้ ผมเบ้ปาน้อยๆ แล้วหันไปมอทาอื่น ผมรู้ว่าัวเอหน้าึมา
“ไม่พอใเหรอ มีสิทธิ์ัสีหน้าแบบนี้ใส่ัน้วยเหรอ”ีวอน้อหน้าผม เายิ้มวนๆ ้วยวามสะใ วาอเา้อลึลในวาอผม ผมเม้มปาแน่น ผมเ็บับทุสิ่ทุอย่าที่ีวอนทำ
“แล้วทำไมีวอน้อมาทำอะไรแบบนี้หน้าบ้านเรา ถ้าีวอนะไปูบไปอใร็ไปทำที่อื่นหรือทำหน้าบ้านัวเอสิ ะไปทำที่ไหน็ไป แ่อย่ามาทำแบบนี้…..รหน้าบ้านเรา”ผมอยาะบอว่า ‘อย่ามาทำแบบนี้่อหน้าผมอีไ้ไหม ’ ผมเือบะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ผมลั้นน้ำา่อหน้าีวอนไ้เป็นร้อยรั้ แ่่วนี้ผมอ่อนแอนไม่อยาะอทนับอะไรเลย ผมเ็บผมถามัวเอว่า เ็บนานี้แล้วผมะายไหม ายไ้หรือยั
“รู้ัเถีย รู้ัสู้า้วยแฮะ เี๋ยวนี้เ่ึ้นเยอะนี่หรือว่าไ้ยฮวามันมาอยสอนให้ เห็นสนิทสนมันีันะ ปป้อมัน แสอาารเป็นห่วเป็นใยมัน อบมันเหรอ ถ้าอบมัน็่วยรู้ไว้้วยนะว่า ยฮวามันอบฮยอแไม่ใ่นาย หรือว่านาทีนี้ไม่แร์อะไรแล้ว แ่อยาไ้็ะแย่มาเป็นอัวเอ”ีวอนไม่สนใเลยว่าอนนี้ผมเ็บและอบ้ำมานาไหน เายัพ่นำพูเลวๆ ออมาาปาอเา เาทำร้ายผม้วยสายาและ่าผม้วยำพูอเาเสมอ
“อืม”ผมรับำให้เาพอใ ็ในเมื่อเาสามารถเล่าออมาไ้เป็นาๆ แบบนี้็แสว่าเา้อารให้ผมเป็นแบบนั้น ถึแม้ผมะไม่ไ้ิอะไรเลยามที่เายัเยีย ผม็เลือที่ะยอมรับมันไปีว่า
ะไ้บ บไหม. ีวอนะไ้สบายใสัที
“นอาะี้ลา น่ารำา เอาแ่ใ นายยัหน้า้านอี!!!”ีวอนะอใส่หน้าผม้วยวามโรธ ผมมอหน้าเาแล้วเหนื่อยใแทน เาะเป็นแบบนี้ไปอีนานไหม เาะโรธทุรั้ที่เห็นหน้าผมเลยใ่ไหม ผมเหนื่อยแล้ว ทำไมเาถึไม่ยอมเหนื่อยบ้า
“ีวอนพอไ้หรือยั? พอใแล้วใ่ไหม? เราะเ้าบ้าน เราเหนื่อย”ปลายเสียในประโยสุท้ายอผมสั่นเรือ ถ้าีวอนไม่ปล่อย ผม็ะร้อไห้อยู่รนี้ให้เาเห็น ีวอนมอ้อผม้วยวามหุหิ เาเห็นผมทำหน้าเ็บึลายแรบีบที่แนแล้วผลััวผมออ
“อบุ”ผมอบุีวอนที่ยอมปล่อย ผมเินเ้าบ้าน รีบปิประูลลอนอย่าี ีวอนยัยืนอยู่รนั้นไม่ไปไหน เาูหุหิฟุ้่านนผมไม่เ้าใ
ปึ!!
ีวอนเะประูบ้านอผม เามอผม้วยหาาแล้วเินเ้าบ้านัวเอไป้วย ผมไม่เ้าใเลยว่าเาโรธอะไรหรือไม่พอใอะไรผมนั ในเมื่อเาไ้ทำร้ายิใผมแล้ว็่านพอใไปแล้วนี่
“หวัีเ็น้อย”
ผมหันมอนที่เอาไหล่มาระแทัวผม น้ำเสียร่าเริอเาพร้อมรอยยิ้มว้านเห็นเี้ยวทำให้ผมมวิ้ว้วยวามมึน แล้วหันหลัลับไปเหมือนะูว่าเาโผล่มาไ้ยัไ
หน้าาเหลอหลาอผมทำให้ยฮวาอ้าปาว้าหัวเราะเสียั
“ปานายหายแล้วเหรอ=_=”ผมอัเาไม่ไ้และไ้ผล้วย ยฮวาเพิ่นึไ้ว่าัวเอโน่อยนปาีึรีบหุบปาแล้วร้อี้ออมา ผมส่ายหน้าให้ับนอีนที่เ้ามาพัวพันับีวิอผมแบบมึนๆ ๆ
“ไปิน้าวเ้าัน”
“ไม่…”
“ไม่ปิเสธใ่มั้ย? โอเเลยยย”
ยฮวาับ้อมืออผมแล้วึไป ผมนะ ผมบอว่า ไม่ แ่ยฮวา็ีวามเป็นว่า ไม่ปิเสธ ไปะอย่านั้น ผมไม่มีปาเสียอยู่แล้วึไ้แ่เินามยฮวาไป ผมไม่ไ้ึมือัวเอออ้วยเพราะไม่ไ้ถือัวนานั้นและเนาบริสุทธิ์ใริๆ ไม่ิอะไร
ิในแ่ี ือ ผมะไ้มีเพื่อนอีน
ผมนัู่น้ำไป้วย ้มหน้าอ่านหนัสือวิาสัมที่ะมีสอบย่อยวันนี้ไป้วย ส่วนยฮวา็นั่ิน้าวอยู่ฝั่ร้าม ผมะไม่ิอะไรเลยหาว่าไม่ไ้รู้สึว่าัวเอโน้อ ผมเยหน้าาหนัสือแล้วมอหน้ายฮวา เาเี้ยว้าวุ้ยๆ แ่ยัยิ้มปิปานาหยี ผมไม่เ้าใเลยว่าเาะยิ้มอะไรนัหนา
“อบยิ้มเหรอ?”ผมถาม้วยวามอยารู้ไม่ไ้มีเนาะวนใร ผมปิหนัสือแล้วทำใแ็้อหน้ายฮวาลับไป ยฮวาวา้อนแล้วทำหน้าริัใส่ผม
“แล้วนายอบทำหน้าบึ้เหรอ?”
“เปล่า”
“ัน็เปล่าเหมือนัน”
“เอ้า แล้วนายยิ้มทำไม”ผมมวิ้ว ยฮวาเริ่มะยียวนใส่ผม ไม่ยอมอบำถามีๆ แ่ย้อนไปมา ผม็เหมือนนบ้าที่ไม่รู้ว่าทำไมถึไ้รู้สึีที่มีนมานั่วนประสาทแบบนี้ เป็นเพราะีวิที่ผ่านมาอผมมัน ‘เียบ’ และ ‘เหา’ นเินไป บทสนทนาวนมึนพวนี้เลยทำให้ผมรู้สึีนอยายิ้มออมา
“แล้วนายล่ะ ทำหน้าบึ้ทำไมหนัหนา”
“เราแพ้ เราไม่พูแล้ว”ผมหน้าอและยอมแพ้ับวามยอย้อนอยฮวา ผมหยิบหนัสือสัมึ้นมาบัหน้าัวเอไว้แล้วอ่านอย่าริั ผมบอว่าะไม่พูแล้ว็ือไม่พูริๆ
“ี้อน้วยเว้ยนนี้ หึหึหึ”ผมไ้ยินเสียหัวเราะในลำออยฮวาแล้วพาให้รู้สึหุหิ เาูมีวามสุริัที่ไ้วนประสาทผม
ผมเริ่มไม่อบยฮวาแล้วเหมือนัน=_=
ู่ๆ เสียอแในโรอาหาร็เียบริบพร้อมับวามรู้สึบาอย่าที่วนนลุแผ่ไปรอบๆ โ๊ะที่ผมนั่อยู่ ผมเยหน้าาหนัสือแล้วมอหน้าับยฮวา ่อนที่เาอนหลายนะปลุมอยู่เหนือหัวอเราสอน ผมแหนหน้ามอลุ่มนพวนั้น วามสื่นเมื่อรู่หายไปนหมสิ้นและถูแทนที่้วยวามัวล
พวอีวอนยืนล้อมโ๊ะอเราสอน ทเฮึ้นมานั่บนโ๊ะทั้ที่ผิระเบียบ เาวาเท้าลบนเ้าอี้ยาว้าัวยฮวาแล้วเอามือับถาอาหารอยฮวา่อนะโยนลไปับพื้น ัอินเินเ้ามาบไหล่อี้าอยฮวาแล้วบีบมันอย่าแร เยอยืนุมอยู่้าหลั มินโฮยืนห่าๆ มีสีหน้าไม่่อยสบายใ ผมเห็นว่ามินโฮส่สายาเป็นห่วยฮวาอย่าัเน
ส่วนีวอน ็ทำในสิ่ที่ไม่าิ เาเินมานั่ล้าๆ และใเบียัวเ้ามาใล้ผม ผมไม่ไ้รู้สึีที่เาเ้าใล้ผมแบบนี้ ผมัวลอย่าบอไม่ถู
“หน้าอย่ามึไม่เหมาะแ้าวหรอ ้อแนี่!!!”ัอินยเท้าึ้นมาวารหน้ายฮวา ผมมอยฮวา้วยวามเป็นห่วแ่เา็ไม่ไ้แสอาารอะไร ยฮวายันิ่และทำท่าะลุึ้น็โนัอินับทเฮไหล่ไว้นละ้า
“น้ำนี่ไม่แแล้วใ่ไหมวะ ูยืมหน่อย”ัอินว้าแ้วน้ำอผมไป รอยยิ้มั่วร้ายอเาทำให้ผมรู้ว่าเา้อทำอะไรสัอย่าที่ไม่ีับยฮวาแน่ๆ ผมเอื้อมมือะไปว้าแ้วน้ำืนแ่มืออผมลับโนมือหนาอีวอนว้ามาับเอาไว้ ผมหันไปมอเา้วยวามใ ผมไม่เ้าใว่าีวอนมาับมือผมไว้เเบบนี้ทำไม ไ้ยัไ? ในเมื่อเาไม่เยอยาโนัวผมเลยนี่ ีวอนยิ้มเย็นให้ผม สายาอเาบอผมว่า ‘อย่าเสือ!!!’
่า
น้ำแถูราลบนหัวยฮวา ยฮวาลุึ้นปัแ้วทิ้แล้วว้าอัอินึ้นมาะ ผมลุพรวึ้นสะบัมือัวเอออามือีวอนไม่สนใว่าน้าๆ ผมะรู้สึยัไ ผมไม่อยาให้ยฮวามีเรื่อเลย
“อย่ามีเรื่อเลย เราอเถอะ”ผมเ้ามาับไหล่ยฮวา ยฮวาฟึฟัปล่อยอเสื้อัอินแล้วหันมาพยัหน้าับผม ผมหยิบผ้าเ็หน้าส่ให้ยฮวา โนน้ำหวานราแบบนี้โรเหนียวเหนอะเลยเหละ เผลอๆ ถ้าวันไหนธรรมาิมาๆ ็ะมีผึ้บินวนรอบหัว อันนี้ผมเ้าใเพราะเยโนมาแล้ว
ยฮวารับผ้าเ็หน้าอผมไปแล้วเินออไปารนั้น เา้อารสถานที่สบสิอารม์และ้อหาน้ำมาล้าัว่อนที่ัวเอะโนเื่อมเป็นน้ำหวานไป้วย ผมถอนใโล่อที่ไม่เิเรื่อร้าย
แ่…ไม่เิเรื่อร้ายับยฮวา ็ใ่ว่าเรื่อร้ายะไม่เิึ้นับผม
ปึ!! เสียบโ๊ะทำให้ผมหันไปมอ ีวอนลุึ้นยืนแล้ว้อหน้าผม้วยวามโรธ เาพรวพราเ้ามาประิัว ีวอนระาอเสื้ออผมึ้นมา เาำอเสื้ออผมแน่นนผมเริ่มหายใไม่ออ
ผมยมือทั้สอ้าับ้อมืออีวอนเอาไว้ แม้ผมะหายใไม่ออแ่็ไม่ิที่ะสู้ีวอน ถ้าเาโรธแล้วอยาะทำอะไร็ทำไป แ่ถ้าทำแล้ว…่วยทำให้ผมไม่้อื่นมาเอเาอีเลยนะ ทำให้ผมายไปเลยเถอะ ผมเริ่มรับมือไม่ไหวับอารม์แปรปรวนอีวอน
“ัวเอยัเอาัวไม่รอ แ่ิะไปปป้อมัน อยาายใ่มั้ย!!!!!”
“็เอาเลยสิ อยาะทำอะไร็ทำ ที่ผ่านมาเรา็ไม่เยอร้ออะไราีวอนอยู่แล้วนี่”ผมลั้นใพูออไป ผมมอาเารๆ และส่วามรู้สึออมาทั้หม อนนี้แม้แ่วามรัที่ผมอยาะเ็บเอาไว้ให้ลึที่สุ็แสผ่านสายาออมานหม ผมไม่มีอะไระเสียอยู่แล้วและไม่มีใรที่ผม้อห่วมามาย ไม่ว่าะเป็นพ่อที่อนนี้มีรอบรัวและลูนใหม่ หรือแม่ที่ไม่่อยสนิทและไม่่อยผูพันธ์ับผมเท่าไหร่
“อย่าท้านะ อย่าิว่าัวเอะสำัมาถึนาที่ว่าันทนเห็นนายายล่อหน้าไม่ไ้”ีวอนปล่อยอเสื้ออผมแล้วยุ้มมันอีรอบให้แน่นว่าเิม ผมมอไม่เห็นอะไราแววาอเาเลยนอาวามโรธและวามเลีย นั้นเหละที่ทำให้ผมท้อใ ผมเสียใ…ไม่ว่าะทำยัไ ีวอน็ไม่เยเบาบาวามโรธแ้นลเลย
“ไม่ไ้ท้า แ่อให้ทำอยู่นี่ไ เรารู้ว่าีวอนเลียเรามาและาินี้็ไม่มีวันเลิเลีย เรา็ไม่รู้ว่าะ้อทำยัไแล้ว เรายอมีวอนมาหมทุอย่านไม่เหลืออะไรอีแ่ีวอน็ยัไม่พอใสัที เรา็อยารู้เหมือนันว่ามันะไปสิ้นสุรไหน หรือว่าะ้อบแบบมีใราย ีวอนถึะพอใ”น้ำาอผมหยรมืออีวอน ผมร้อไห้ออมาให้เาเห็นะๆ เป็นรั้แร ไม่ไ้ิว่าะเอาน้ำามาเป็นัว่วยเพื่อให้เาเย็นล แ่ผมอยาให้เาเห็นว่าผม็เ็บปวมาไม่แพ้ัน
“อยาะายใ่ไหม ถ้าอย่านั้น…็วิ่ออไปให้รถนสิ แล้ว็ายไปเลยนะ นั้นเหละ ันถึะพอใ”ีวอนมอน้ำาอผมที่เปียรมืออเา่อนะผลัผมลไปอับพื้น ีวอนัวสั่นเทา เาาแ่ำแล้วมอผม้วยสีหน้าโรธเลียริๆ
“ทำแบบนั้นแล้วีวอนะมีวามสุใ่ไหม ถ้าีวอนมีวามสุริๆ เราทำให้ไ้นะ เพราะเรา็เบื่อแล้วเหมือนัน”ผมเบะปานินึ่อนะลั้นใไม่ร้อไห้่อ ผมถามเาลับไป้วยสายาเอาเรื่อ ผมสามารถทำไ้ริๆ ามที่พู อแ่ให้ทุอย่ามันบลสัที ผมลุึ้นแล้ววิ่ออไป ไ้ยินเสียฮือฮาอผู้นามไล่หลัและเสียฝีเท้าู่หนึ่ที่วิ่ไล่ามหลัผมมาพร้อมเสียะโนเรียื่อผม้วยวามเือาล
“ยูฮยอน ยูฮยอน!!!”ัวอผมถูระาไป้วยมืออนที่เรียื่อผม ผมยื้อัวลับมาแ่ีวอนรวบัวผมเ้าไปหา เาอผมเอาไว้แน่นลาสนามีฬาโรเรียน ผมเห็นสายาอรูและนัเรีนที่ออมายืนมอนออาาร
“ปล่อยเรา เราำลัะายใหู้อยู่นี่ไ เราำลัะทำามที่ีวอน้อาร ะมาับเราไว้ทำไม!!!”ผมเสียเรือ ไม่เ้าใว่าเาะอนที่เาไล่ให้ไปายทำไม แ่เหุาร์อนนี้…มันล้ายับวันนั้นมาเหลือเิน
“นาย้อฟัเรานะ ยูฮยอน”
“ไปายะีวอน”
“ยูฮยอน”
“อย่ามาแะัวเรา ไปายเลยไป!!!”
น้ำาอผมทะลัออมาเพราะนึถึเรื่อวันนั้น ผมหยุิ้นแล้ว..ผมหมแร ผมเสียใ
“อย่ามาบ้านะ นายไม่มีสมอิเอเลยหรือไ อะไรที่ทำไ้ ทำไม่ไ้ ใรยัเยียอะไรให้็รับหม ใรทำอะไร็ไม่เยอบโ้ นายบ้าหรือเปล่า นายทำแบบนี้เพื่อประันใ่ไหม”ีวอนันัวผมออแ่เายัับแนทั้สอ้าอผมไว้แน่น ีวอนัฟันทำหน้าเหมือนอยาะ่าผมให้ไ้
“ประอะไร? เราแ่ทำามทุอย่าที่ีวอน้อาร ีวอนเยบอให้เราใ้นว่าีวอนะพอใไ เรา็ทำมาลอ นอย่าเรามันไม่มีสมอหรอ เรารู้แ่ว่า้อทำทุอย่าเพื่อีวอน เราโ่ไ เราปัาอ่อน ฮึ แล้วเรา….็เ็บมา้วย”ผมรู้สึผิะายอนที่เิเรื่อนั้นึ้น ผมเลียัวเอมาว่าที่ีวอนเลียผมเสียอี
ีวอนเียบเาปล่อยัวผมแล้วถอยหลัออห่าาผม ผมไ้แ่มอใบหน้าเย็นาอีวอนแล้วอยาะปล่อยโฮออมาอีรอบ ผมรู้สึไ้ว่าีวอนเย็นลมาแล้ว
“ัน็เ็บเหมือนัน แ่ัน็ไม่รู้เลยว่าะอภัยให้นายไ้ยัไ เห็นหน้านายทีไร ัน็นึถึแ่วามเ็บปวเมื่ออนนั้น แ่ถ้าถามว่าันอยาให้นายายไหม? ”ีวอนถอยหลัออไปเรื่อยๆ เาเหมือนับไม่อยามอเห็นผม ไม่อยาเห็นภาพรหน้า สีหน้าอีวอนสับสนและเ็บปว
ผมอยาอเามาๆ แ่ถ้าผม้าวเ้าไป เา็ะถอยหนี สิ่ที่ผมทำไ้ือ รอให้เาเ้ามาหาผมเอ
“ันไม่ไ้อยาให้นายายริๆ”ีวอนส่ายหัว้าๆ เามอหน้าผมอีรั้แล้วเินาไป ผมถอนใอย่าหมแร อึอันอยาะายไปเสียริๆ
ทำไมมันไม่บ….แล้วีวอนะเอายัไ
ผมิวนไปวนมาอยู่แ่นั้น ินหัวะระเบิ ินอยาะร้อไห้ ินอยาะอ้ว
ผมเินใลอยนมาถึห้อน้ำเ่าหลัึที่ประำอผม วันนี้็ไม่มีใรผ่านมาแถวนี้อีเหมือนเย เียบสัผิับมุมอื่นๆ อโรเรียนที่อแวุ่นวาย ผมิว่าัวเอล้ายับเมอร์เทิลอมร่ำรวในฮออวอส์เพราะผมอบห้อน้ำมาว่าที่อื่นและมัะิอะไรีๆ ออเสมอเมื่อเ้ามานั่ในนี้ ผมพาัวเอเ้าไปในห้อน้ำแล้วปิประู ผมยืนพิอ่าล้าหน้าแล้วัเล็บอย่าใ้วามิ
ปึ!!!
ผมสะุ้แล้วหันไปมอประูห้อน้ำแล้วแปลใ เมื่อี้ผมแ่ับประูเอาไว้เยๆ เอนะ แ่ทำไมูเหมือนับประูปิสนิทแล้วไหนะเสียัึัเมื่อรู่อีล่ะ บรรยาาศรอบัวเียบผิสัเ โอเล่ะ ห้อน้ำนี้ไม่มีนผ่านมาและเียบมาๆ แ่เ้าใอารม์อผมไหม ผมรู้สึว่ามันเียบเินไป เียบนผิปิ เียบเหมือนำลัะมีอะไรเิึ้น
ผมเินไปับประูห้อน้ำแล้วันออแ่ พระเ้า!!! เหมือนประูโนล็อา้านอ ผมาเหลือแล้วพยายามิในแ่ีว่าประูมันเ่ามาแล้วอาะปิสนิทันนเินไป หาออแรอีนิะเปิไ้ แ่…ไม่ยับเลย ผมพยายามันประูสุแรทั้หมที่มี มันไม่ยับเลยสันิ
“ะ ่วย้วยๆๆๆ ใรอยู่้านอ อย่าเล่นแบบนี้นะมันไม่ำ ่วย้วย!!!”ผมทุบประูแล้วร้อเรียน้านอไม่หยุปา ผมลัวมานเือบร้อไห้
“เปิประูเี๋ยวนี้นะ เปิ!!!”ผมทั้ทุบทั้เอาัวระแทแ่ไม่มีอะไรเิึ้นเลย ไม่มีใรอบผมลับมา ผมเอาหูแนบประูเพื่อฟัว่า้านอะมีใรอยู่ไหม แ่ผมลับไม่ไ้ยินเสียอะไรเลย
อย่าทำแบบนี้ับผม…ผมลัวริๆ ถ้าผมออไปไม่ไ้ผม้อายแน่ แถวนี้แทบไม่มีใรผ่านมาเลยแม้แ่ภารโร ไ้โปร ไ้โปรมา่วยผมที ใร็ไ้
ไรเอร์:ใรัน้อยูอมร่ำรวไว้ในห้อน้ำ มัน้อาย!!!!
่อนอื่นเลยเราอโทษ อีที่เราบอไว้เมื่ออนที่แล้วว่าะมีในอนนี้ เรายไปอนหน้านะ บาย
ความคิดเห็น