คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 05.1
พอวันรุ่งขึ้นในยามเช้าที่หมอกหนาจนอยากอยู่บ้าน ( แต่นี่มันอยู่ที่ญี่ปุ่นนะ )
เด็กสาวผมชมพูนัตย์ตาสีม่วงอันน่าจับมองค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วเห็นภาพที่เคยเห็นอีกครั้ง จะดูยังไงเธอก็ไม่ชินที่ผู้ชายมานอนห้องเดียวกันเนี่ย จริงๆเธอก็ไม่ได้อยากนอนกับเขาหรอก เพราะเนื่องจากครอบครัวลัมเปลูชเลือกสถานที่พักโรงแรมแต่เนื่องจากคนเยอะเกินจนให้นอนแยกกัน ซึ่งแน่นอนว่าต้องตัดสินด้วยจับสลากว่าใครนอนกับใคร และแน่นอนว่านัททริดาได้นอนห้องเดียวกับซีโร่นั่นแหละ
" ให้ตายสิ หมอนี่คิดว่าฉันเป็นหมอนข้างได้ตลอดหรอกนะ " นัททริดาเบ้ปากเล็กน้อยทั้งที่หน้าแดงอยู่เล็กน้อยและพยายามแงะมือของเขาที่กอดเธอเป็นหมอนข้างอยู่แบบนี้ไงกัน
" ก็ใช่แล้วทำไม? " เสียงคนที่กอดพูดขึ้นถึงแม้จะลืมตาข้างเดียว ถึงแม้พูดเสียงเรียบแต่เก็บอาการง่วงไม่อยู่
นัททริดาสะดุ้งเล็กน้อย นี่เขาตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เธอรีบพูดก่อนจะจับได้ว่าหน้าเธอแดงอยู่ " นะ นี่ถ้าตื่นแล้วก็ช่วยปล่อยได้ไหมมันอึดอัด "
" ถึงเธออึดอัด แต่ฉันรู้สึกผ่อนคลาย " เขาตอบสีหน้านิ่งพูดติดตลกเล็กน้อย แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจเจ้ากรรมของขัดขืน ตื่นเต้นไม่หยุดเลย
" ยังไงนายตื่นแล้วปล่อยเดี๋ยวนี้! " นัททริดาพูดเสียงต่ำเบาๆ จนในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยอย่างน่าเสียดาย?
" เดี๋ยวนี้ปากกล้าขึ้นนะ..." เขาลุกขึ้นนั่งพร้อมๆกับเธอ
" ก็นายชอบทำตัวเป็นเด็กไปได้นะ " นัททริดามองค้อนเด็กหนุ่มหน้านิ่ง
" หนวกหูน่า......." เขาเกาผมตัวเองเบาๆแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำแต่ไม่รู้ทำไมมือเขาข้อมือเล็กของเด็กสาว เหมือนราวเด็กพาผู้ใหญ่ให้ไปแปรงฟันด้วยกันไม่มีผิด
แต่แปลกที่เธอไม่มีการขัดขืนเลยแม้แต่น้อยเลยแถมหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอไม่อยากให้เขาได้ยินเสียงเลยว่าตอนนี้เธอรู้สึกยังไง
พอหลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จซีโร่เลยให้นัททริดาอาบน้ำก่อนส่วนเขาก็ว่าจะนอนหลับอีกสักหน่อย ยังง่วงๆอยู่
หลังจากนัททริดาอาบน้ำเสร็จเช็ดตัวหมาดๆแต่พึ่งนึกได้ว่าลืมเอาเสื้อผ้าเปลี่ยนด้วย แย่ล่ะต้องออกไปเอาจริงๆเหรอเนี่ย เธอทำใจครู่หนึ่งแล้วค่อยๆเปิดประตูอย่างช้าๆแล้วมองกระเป๋าของเธอและเขาหลับอยู่แถมไม่ใช่แค่นั่นเขาหันไปทางกระเป๋าด้วยสิ ยิ่งทำตัวไม่ถูกเลยถ้าเกิดเขาเห็นภาพเกือบเปลือยทั้งตัวเนี่ย ยิ่งคิดยิ่งปฎิเสธมันยิ่งทำให้หัวใจเต้นจนจะระเบิดออกมาจริงๆแล้ว เธอค่อยๆเดินแบบกล้าๆกลัวๆยิ่งเข้าใกล้เป้าหมายมันยิ่งเต้นไม่เป็นจังหวะมากขึ้น ใจเย็นๆไว้นัทเอ้ย นัททริดาคิดในใจพยายามเดินอย่างเงียบที่สุดเท่าที่ทำได้
ในที่สุดเธอก็ถึงกระเป๋าแล้วค่อยๆก้มลงหยิบเสื้อผ้าเปลี่ยน แต่เหมือนโชคชะตาชอบกลั่นแกล้งให้นัททริดา ซีโร่ค่อยลืมตาตื่นเพราะนอนมาพอล่ะ แล้วเห็นภาพตรงหน้าในระยะเผาขนเป็นครั้งแรกทำให้เขาลืมไปหมดชั่วขณะ เด็กสาวที่อาบเสร็จไปหมาดๆผมที่พึ่งสระผมชืนนิดๆแล้วบวกน้ำที่ไหลมาตั้งแต่ต้นคอไปยังเนินอก แถมใบหน้าที่แดงแจ๋ราวเดือดน้ำได้ที่
เขารีบลุกขึ้นหันหลังให้ทันทีพูดเสียงดังผิดปกติเล็กน้อย( ย้ำว่าเล็กน้อยจริง ) " นี่เธอจะทำให้ฉันบ้าตายหรือไงกันหา! "
" ฉะ ฉันก็แค่มาหยิบเสื้อผ้ามาเปลี่ยนเฉยๆนะ ห้ามมองมานะ! " นัททริดาพูดกระตุกกระกักแถมหน้าแดงแจ๋บวกกับหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะมากๆ
" รีบๆเอาเสื้อผ้าแล้วแต่งตัวเร็วๆ " เขาขยี้ผมเบาๆนี่เขาโชคร้าย(ดี)ที่เจอแบบนี้ตลอดเลยเนี่ย ก่อนที่พูดเสริมทำให้รีบไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำ " ก่อนที่ฉันเปลี่ยนใจแต่งตัวให้เธอ "
ฟังจบเธอรีบเอาเสื้อผ้าแล้วรีบเข้าห้องน้ำทันควันเพราะสิ่งที่เขาพูดมานั้นเอาจริงแน่ นี่ใครซีโร่เชียวนะทำอะไรนั่นมักจะทำจริงไม่ล้อเล่นเลย
พอเด็กสาวกลับไปห้องน้ำอีกรอบ เด็กหนุ่มก็นอนเหมือนหมดแรงยังไงอย่างงั้น เอาตรงๆเลยว่าการกระทำของนัททริดามันทำให้เขาอยากจะบ้าตายอยู่แล้ว ถ้านี่สติหลุดขึ้นมานี่หยุดไม่อยู่แน่ " ชิ....ให้ตายสิ นับวันเจอแบบนี้จนฝันไปตลอดแน่ๆ เพราะเธออีกแล้ว ยัยโง่ "
หลังจากนัททริดาแต่งตัวเสร็จก็กลับมาที่ห้องพบซีโร่เอาผ้าขุนหนูบังหน้าตัวเองไว้ พอเขาเห็นว่าเธอออกมาแล้วลุกขึ้นแล้วเดินไปห้องน้ำทันทีโดยไม่สังเกตุชุดที่ใส่เลย
" ทำให้หมอนั่นลำบากใจแล้วสิ " นัททริดาเกาแก้มเบาๆ จริงๆเธอนั่นน่าจะบอกเขาได้ว่า' มาหยิบเสื้อมาเปลี่ยน หันหลังไปเลย ' แต่ใครจะไปรู้ว่าหมอนั่นเร็วขนาดนี้น่ะ พอผ่านไปสักพักเธอเห็นว่าเขาออกมาช้าเลยออกจากห้องก่อน พอดีไม่เห็นภาพที่เคยเห็นเป็นรอบที่สองหรอกนะ
" อ่าวอรุณสวัสดิ์ น้องนัทตื่นเร็วจังนะ แล้วซีโร่ล่ะ? " เสียงของโชเกียร์พูดทักทายยิ้มเป็นมิตรแล้วถามถึงซีโร่ด้วย
" เออ...เขากำลังอาบอยู่น่ะค่ะ "
" งั้นเหรอว่าเธอน่ะ " โชเกียร์ยิ้มลองเชิญถาม
" ค่ะ? "
" เป็นแฟนของน้องชายเหรอ? " โชเกียร์ยิ้มเจ้าเล่ห์แซวนัททริดา
" มะ ไม่ใช่ค่ะ เป็นเพื่อนกันเฉยๆค่ะ " นัททริดาตอบสีแข็งโบกมือพัลวัน
" อ่าว พี่ว่าเหมาะสมกันดีออกนะ น้องพี่เนี่ยร้ายไม่เบาจริงๆ " โชเกียร์ทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยก่อนยิ้มเจ้าเล่ห์อีกรอบ
" บอกว่าไม่ใช่ไงค่ะ " นัททริดาเริ่มหน้าแดงนิดๆ
" ฮาๆๆ โวยวายแต่เช้าเลยนะ สวัสดีจ้ะ น้องนัท คุณโชเกียร์ " โฮพเดินบังเอิญเห็นสองคนคุยกันเลยมาแจม
" สวัสดีค่ะพี่โฮพ แล้วน้องโรลละค่ะ? " นัททริดาพยายามเปลี่ยนบทสนทนาเป็นเรื่องแทน
" อ้อ เด็กนั่นลงไปกินข้าวกับเพื่อนๆของเธอกับครอบครัวลัมเปลูชแล้วน่ะ " โฮพยิ้มตอบสบายๆ " แล้วหมอนั่นล่ะ "
" ตอนนี้น่าจะแต่งตัวแล้วมั้งค่ะ "
" งั้นเหรอถ้างั้น " โฮพยิ้มเอามือแตะไหล่ของเด็กสาวและพูดเชื้อเชิญ " งั้นพวกเราไปเดินลงไปกินข้าวด้วยกันนะ "
ทำไมคำพูดมันดูแปลกๆแฮะ นัททริดาคิด แต่ระหว่างที่จะตัดสินใจไปก็มีเสียงเด็กหนุ่มขัดขึ้นโดยเตรียมการเรียบร้อย ?
" โหลครับ คุณวีลูช ตอนนี้โฮพกำลังนอกใจจีบเด็กม.ต้นอยู่นะครับ " เสียงเรียบของเด็กหนุ่มผมยาวสีดำนัตย์ตาสีแดงที่คุ้นเคยพร้อมถือโทรศัพท์
" เฮ้ย!!! ซีโร่มาตอนไหนเนี่ย " โฮพหันไปมองเด็กหนุ่มทันทีพร้อมสีหน้าที่เป็นลางไม่ดีแน่นอน
" ตั้งแต่เมื่อกี้....หาคำแก้ตัวเองนะ " ซีโร่พูดเสียงเรียบไม่สนใจอะไรแล้วโยนโทรศัพท์ให้โฮพ " ใช้เสร็จคืนด้วยแล้วกัน "
" หน่อยฝากไว้ก่อนเถอะ " โฮพกัดฟันเจ็บใจที่เด็กคนนี้ร้ายเหมือนเคยก่อนทำเสียงอ้อน " เออวีลูชมันไม่ใช่อย่างที่เด็กนั่นบอกเลยนะ "
" เออคุณวีลูชนี่..." นัททริดาถามว่าวีลูชคือใคร
" เป็นแฟนของโฮพน่ะ " ซีโร่ตอบเสียงเรียบ " ฉันได้เบอร์มาจากเธอคนนั่นเพราะเพื่อฉันอยู่กับเขาจับตาดูว่านอกใจเธอหรือเปล่า "
" งั้นเหรอ " นัททริดายิ้มบาง
" และก็..." ระหว่างที่กำลังเดินลงบันไดเขาหันมองเธอสีหน้านิ่งพูดกระซิบ " ถ้ามีแบบสองฉันจะอาจหยุดไม่อยู่แล้ว เพราะฉะนั้น เธอต้องรับผิดชอบนะยัยโง่ "
คนฟังถึงกับเหวอปนเขินอาย " ระ รับผิดชอบอะไรยะ! "
" หึ..." เขาหลุดหัวเราะในลำคอสีหน้านิ่งก่อนตัวประหลาดพุ่งมาหาเขา
" โอฮาโย ซีโร่คุง " โชเกียร์โดดเข้าหาซีโร่ขณะที่ลงบันไดทักทายสำเนียงญี่ปุ่นมาแต่ไกล
ซีโร่ก็หลบแล้วเวียงตัวโชเกียร์ให้ล้มกลิ้งไปยังข้างล่างเลย
" แบบนั่นไม่เกินไปเหรอ? " นัททริดายิ้มแห้งกับการกระทำของเด็กหนุ่ม
" มันน้อยไปด้วยซ้ำ....ช่างเถอะว่าแต่..." ซีโร่ที่ตอบของนัททริดาแล้วมองชุดของเธอที่ใส่เสื้อเจ็ทเกตสีชมพูอ่อน เสื้อเชิ้ตสีขาวอมชมพู กระโปรงสีชมพูเข้มแล้วใส่ ผ้านุงขาสีชมพูรองเท้าผ้าใบรวมๆแล้วใส่ได้เหมาะในสายตาบางคน " เข้าใจเลือกเสื้อผ้าใส่หนิ "
เด็กสาวทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยแล้วมองเสื้อผ้าที่เขาใส่เสื้อเจ็ทเกตสีดำ เสื้อเชิตสีขาวแขนยาว กางเกงยีนต์สีดำ ผ้าพันคอสีแดง รองเท้าผ้าใบสีดำ จะเรียกว่าจะเหมาะสมเป็นเขาดี เพราะปกติเขาชอบใส่เสื้อขาวดำประจำเลย แต่รู้สึกว่าผ้าพันคอที่ใส่กันคอนั่นแหละ แถมใส่ต้วมหูด้วยปกติเขาไม่เคยใส่เลยแฮะ
" มีอะไร..." เขาถามสีหน้านิ่ง
" เปล่า แค่คิดว่านายใส่ต้วมหูกับผ้าพันคอแล้วมันแปลกๆน่ะ "
" ก็จริง..." เขาตอบสั้นๆตัดจบแล้วเดินลงไปข้างล่าง
แล้วพวกเขามาที่โรงอาหารแล้วพบเหล่าเพื่อนและครอบครัวนั่งกินข้าวกันอยู่
" อ่าวลูกมาแล้วเหรอ แม่สั่งอาหารส่วนของลูกและหนูนัทให้แล้วนะ " มาเรียที่ลูกชายและเพื่อนของเขามาแล้วยิ้ม " แล้วโชเกียร์ล่ะ? "
" เดี๋ยวก็มาเองครับ..." เขาเลื่อนเก้าอี้ที่ว่างอยู่แล้วนั่ง
" แปลว่าพี่โชเกียร์ไปหาพี่ซีโร่สินะ " ทีฟ่าพยักหน้าเข้าใจเลย เพราะเธอก็เคยโดนมาก่อนด้วย
" แล้วพี่โฮพล่ะ? " โรลที่นั่งกินอยู่จึงถามขึ้น
" คุยตามง้ออยู่น่ะ...." พูดจบซีโร่รินน้ำเปล่าสีหน้านิ่ง
" อ้อพี่วีลูชสินะ แหมร้ายนะค่ะรุ่นพี่ " โรลรู้เลยว่าเหตุผลที่โฮพตามง้อแฟนตัวเองยิ้มแห้งเล็กน้อย
หลังจากนั้นไม่นานโฮพกับโชเกียร์ก็มาร่วมกินอาหารด้วย พอหลังจากทุกคนกินเสร็จหมดแล้ว จากนั้นก็....
" เอาล่ะในเมื่อกินเสร็จแล้ว งั้นจับสลากไปเที่ยวกันนะจ้ะ " มาเรียยิ้มให้พวกเด็กยื่นกล่องจับสลากมา
จริงๆก่อนเข้าพักโรงแรมระหว่างไปโรงแรมพักนั่นมาเรียได้เสนอให้วันพรุ่งนี้เที่ยวกันเป็นทีละกลุ่มคล้ายสร้างโอกาสมให้พวกเด็กสาวโดยเฉพาะ แน่นอนว่าตามจำนวนแล้วมีกัน 12 คนเลยแบ่งกลุ่มละ 3 คนพอ ส่วนวิธีจับสลากนั้นต้องได้เลขเหมือนสามคน แต่คนหนึ่งจะพิเศษตรงที่เป็นสีแดง ซึ่งมาเรียกติกาด้วยว่าคนที่ได้เลขสีแดงนั้นต้องเปลี่ยนกลุ่มที่อยู่กันไป แต่ละกลุ่มอยู่ได้แค่ 3 ชั่วโมงครึ่งนัดรวมตัวกันอีกครั้งก็ตอน6 โมงเย็น ส่วนเปลี่ยนสุดท้ายนั่นก็คนที่จับสีแดงมาจับเป็นกลุ่มเอง และสีดำอีกสองคนนั่นคู่เลข1-2 3-4 กันไป
ผลจากการจับฉลากตามนี้นะ
ทีฟ่า-โรล เลข 1 สีดำ ซีโร่สีแดง
โบรณา-ชูทร เลข 2 สีดำ นัททริดาสีแดง
มาเรีย-อเรลูย่า เลข 3 สีดำ อาเทียสีแดง
โฮพ-โชเกียร์ เลข 4 สีดำ ไอรณาสีแดง
" เย้!! ได้อยู่กับพี่ซีโร่แต่แรกเลย " ทีฟ่ายิ้มร่าเริงกอดแขนซีโร่
" นี่...ทำตัวเป็นเด็กไปได้ " ซีโร่หลุดยิ้มบางเล็กน้อยกับท่าทางของน้องสาว
" แหมน่าอิจฉานะค่ะ คนที่มีน้องสาวเนี่ย " โรลพูดแทรกขึ้นด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย
แปลว่าเขาก็อยู่กลุ่มทีฟ่าช่วง 8 โมงครึ่งถึง 10 โมงแล้วไปกลุ่มโบรณาตั้งแต่ 10 โมงครึ่ง ถึงเที่ยง ต่อไปกลุ่มพ่อแม่ของเขาตั้งแต่ 12 ครึ่งถึงบ่าย 2 และ กลุ่มสุดท้ายคนที่ได้สีแดงคือนัททริดา อาเทีย ไอรณาตั้งแต่บ่าย 2 ครึ่งถึง 6 โมงเย็น
" แล้วไงฉันต้องคู่กับคุณด้วยเนี่ย " โฮพโวยที่ต้องอยู่กับผู้ชายแถมเขาก็ไม่ได้อยู่กับซีโร่ด้วย
" ถึงน่าเสียดายไม่ได้เที่ยวกับน้องชายก็เถอะฝากตัวด้วยนะ " โชเกียร์ยิ้มอย่างเป็นมิตร
" งั้นตามนี้นะจ้ะ ส่วนสถานที่เที่ยวก็ตามนี่นะจ้ะ " มาเรียยิ้มแล้วยื่นใบสถานที่ที่เที่ยวกัน
แต่ละคนก็แยกย้ายกันเที่ยวสถานที่ที่อยากเที่ยวกันไป และคนที่จะไปรับผู้หญิงถ้าให้ไปคนเดียวมีหวังหลงทางแน่นอน เพราะฉะนั้นคนที่ทำหน้าที่รับเพื่อนก็คือ ซีโร่เป็นคนรับนัททริดา อาเทียเป็นคนรับไอรณา ไปเป็นคู่น่าจะดีกว่าอีกอย่างมีการ์ดสุดยอดสองคนหนิ ว่าแล้วก็แยกย้ายกันเที่ยวแล้วล่ะ
ทางกลุ่มโรล ตอนนี้อยู่ที่ถ่ายชมวิวภูเขาฟูจิ
" ว้าว!!!! " สองสาวร้องเสียงเดียวกันด้วยความตื่นเต้นไร้เดียงสา
โรลหันมองซีโร่ที่เดินตามมากับพวกเธอนั่นพูดขึ้น " นี่มาเที่ยวญี่ปุ่นนะค่ะ ตื่นเต้นบ้างสิค่ะ "
" ฉันเคยมาแล้ว..... จะว่าไปเธอพึ่งเคยมาหรือไง? " ซีโร่ตอบเสียงเรียบสีหน้านิ่ง
" ค่ะ ก็หนูต้องถ่ายทำบ้าง แสดงหนังบ้างเลยไม่มีโอกาสได้เที่ยวเหมือนรุ่นพี่หนิค่ะ " โรลเบ้ปากเล็กน้อย เธอเป็นไอดอลผิดกับเขาเป็นนักเรียนธรรมดา ถึงแม้จะฉายหน้าก็ตามเถอะ แต่เปรียบเทียบแล้วเธอนั่นเหนื่อยกว่าเขาเท่าตัวก็เถอะ
" งั้นเดี๋ยวฉันมานะ...." ซีโร่หันตัวลงบันไดทางขึ้น
" ไปไหนค่ะ? "
" ไปทำธุระนะ ส่วนเธอก็อยู่กับทีฟ่าก่อน " ซีโร่พูดเสียงเรียบยกหัวขึ้นเล็กน้อย คล้ายส่งสัญญาณบางอย่างโรลรู้ทันทีเลยว่ามันคืออะไร
" เข้าใจแล้วค่ะ " พูดจบโรลวิ่งไปทางทีฟ่าบอกว่าพี่ชายเขามีธุระเดี๋ยวตามที่หลัง
ซีโร่ที่ลงบันไดแล้วเดินเส้นทางที่ไม่ค่อยมีคนมากแล้วหยุดเดิน
" คิดจะซ่อนตัวไปอีกนานไหม?..." ซีโร่พูดขึ้นโดยไม่หันมามอง
เงียบ ซีโร่หยิบมีดขนาดเล็กปาลอยขึ้นไปด้านหลัง
ฉึก!!! เสียงมีดเสียบอะไรสักอย่าง แล้วเดินไปดูอย่างเฉยๆ แล้วหยิบปืนที่หล่งกับพื้นหน้าฝีเท้าของเขา สิ่งที่เขาเห็นคือผู้ชายใส่แว่นตากันแดดใส่ชุดสูทแล้วมีดที่เขาปาไปนั่นก็ปักไหล่ขวาจังๆเลย
เขาถือมือจ่อหน้าคนใส่แว่นมือข้างเดียวสีหน้านิ่ง " แล้วหัวหน้าพวกนายอยู่ไหน..."
" อึก...ไม่บอกหรอก! " เขาหยิบมีดสั้นที่ปักไหล่ออกแล้วพุ่งตัวใส่เด็กหนุ่ม
ปังๆๆ!!!! เสียงปืนดังขึ้น ซีโร่ยิงใส่คนแปลกหน้าบริเวณ 3 จุดคืด แขนขวา และขาสองข้าง แล้วเขาก็ล้มไปกับพื้นตรงหน้าซีโร่
ซีโร่ก็ก้มตัวเก็บมีดแล้วปืนจ่อหน้าเขาสีหน้านิ่ง " จะถามอีกรอบหัวหน้าพวกนายอยู่ไหน?...."
แต่คำตอบก็อีกคำตอบที่เขาพอเดาได้คือ " ไปตายซะ...."
เขาตัวปืนฟาดหลังคอให้สลบไป แล้วค้นตัวว่ามีอะไรหรือเปล่าพบว่ามีแค่โทรศัพท์กับกระสุน เขาก็เก็บมาหมดก่อนพูดออกมาลอยๆ " ยังมีลูกน้องที่ซื่อสัตย์เหมือนเดิมเลยน่า......หมอนั่น "
จู่ๆโทรศัพท์ของคนแปลกก็สั่นขึ้นแถมเป็นเบอร์ไม่รู้จัก( ไม่แปลก ) เขาหยิบไมล์ขนาดพกพาปรับเปลี่ยนเสียงเป็นคนแปลกหน้าแล้วเขารับสาย
[ เป็นไง A2 สะกดรอยเป็นไง ] เสียงเด็กหนุ่มที่เขารู้จักเป็นอย่างดี
ซีโร่ยืนคิดครู่หนึ่งค่อยตอบ " พลาดซะแล้วครับ....ตอนนี้ผมโดนเจ้าเด็กนั่นเกือบไม่รอด ตอนนี้อยู่ที่ถนนแถวริวจิครับ.."
[ งั้นเหรอ ชิ สมเป็นหมอนั่นเลยแฮะ นายนั่งรอก่อนนะเดี๋ยวฉันจะไปหา รอก่อนนะ ] พูดจบเด็กหนุ่มก็วางสาย
" ใช่จริงๆ...." เขาเก็บไมล์พกพาแล้วหยิบโทรศัพท์ตัวเองบันทึกเบอร์ที่เด็กหนุ่มที่โทรหามา และพักโทรศัพท์ของลูกน้องโยนทิ้งไร้ใยดีใดๆทั้งสิ้นเก็บปืนแล้วเดินไปหาพวกโรลต่อ
" พี่มาช้าจังนะค่ะ ไปไหนมาเนี่ย " ทีฟ่าทำหน้ามุ่ย
" ไปทำธุระนิดหน่อยแล้วเป็นไงบ้าง....เก็บภาพได้เยอะไหม? " ซีโร่ตอบหน้านิ่ง
" ก็นิดหน่อยค่ะ ไหนๆแล้วโรลช่วยถ่ายรูปฉันกับพี่หน่อยได้ไหมค่ะ? " ทีฟ่ายิ้มแล้วยื่นกล้องถ่ายรูปให้โรล
" ได้สิ " โรลรับกล้องมาถึงงี้เธอก็ถ่ายเป็นเหมือนกันนะ เพราะซีโร่เคยสอนตอนที่ยังเป็นบอดี้การ์ด ว่าแล้วสองพี่น้องก็ยืนตั้งตาถ่ายรูป " เอาล่ะนะ หนึ่ง สอง " ติ้ง!
" โอเคค่ะ งั้นต่อฉันกับรุ่นพี่นะ หนูกับทีฟ่าถ่ายมาล่ะ " โรลส่งกล้องคืนให้ทีฟ่าแล้วถ่ายรูปให้สองคนหลังจากนั้น ซีโร่บอกให้เที่ยวที่อื่นต่อ ถึงตอนนี้ผ่านไป 1 ชั่วโมงแล้วก็เถอะ ระหว่างที่เดินเที่ยวที่อื่นก็....
" มีคนซุ่มอยู่จริงๆสินะค่ะ " โรลเดินมากระซิบซีโร่ระหว่างเดินเที่ยวที่อื่นโดยทีฟ่าเดินนำ
" อืม...ฉันว่าคนอื่นๆก็ด้วย แต่จุดประสงค์ของพวกมันคงเป็นฉัน..." ซีโร่พูดเสียงเรียบ
" รุ่นพี่เหรอ หมายความว่าไงค่ะ? " โรลเริ่มทำหน้าตึงเครียด
" ฉันไม่รู้จุดประสงค์ก็เถอะ...พวกมันน่าจะเล็งคนที่เกี่ยวข้องกับฉันเป็นตัวประกัน " ซีโร่ตอบสีหน้านิ่งไม่ตึงเครียดเท่าโนลเลยแม้แต่น้อย " นี่คงเป็นเหตุผลที่หัวหน้าสั่งให้เธอกับโฮพมาด้วยล่ะนะ.... "
" เออแล้วคุณพ่อคุณแม่รุ่นพี่จะไม่เป็นไรเหรอค่ะ "
" หึ....บอกไว้ก่อนนะครอบครัวฉันน่ะ ไม่มีคนธรรมดาสักคนหรอกนะ " ซีโร่ยิ้มบางหัวเราะในลำคอ " เธอเคยได้ยินฉายา อสูรเขี้ยวสีแดงฉานกับเจ้าหญิงระบ่ำเงาเลือดหรือเปล่าล่ะ? "
" ค่ะ...พอรู้อยู่บ้างน่ะค่ะ อสูรเขี้ยวสีแดงฉาน เป็นฉายาชายที่เรียกได้ว่าเน้นศิลปะป้องกันไร้พ่าย สามารถคิดค้นได้ไม่ทีที่สิ้นสุดใช้อาวุธได้ทุกชนิดอย่างชำนาญ เคยชนะมหาสงครามมานักต่อนัก และผลงานส่วนมากจะเป็นคนฉายานั้น และไม่เคยมีใครชนะได้สักครั้ง " โรลพูดขึ้นเพราะเธอจำได้ในการเรียนค่ายทหารพิเศษ เรียกได้ว่าแม้แน่ผู้ประการใหญ่ถึงกับเคารพมากเลย และพูดต่อ " ส่วนเจ้าหญิงระบ่ำเงาเลือด เป็นฉายาที่ผู้หญิงใช้อาวุธแข็งแกร่งที่สุดในหนึ่ง ใช้อาวุธประเภทประชิดอย่างไร้ช่องโหว่เลย แถมยังกลับมาไร้รอยแผลการต่อสู้เลย "
พูดแล้วเธอถึงขมวดคิ้วชนกัน
" แล้วมันเกี่ยวกับพวกเขายังไงค่ะ? " โรลยังสงสัยอยู่
" ....ก็สองฉายาที่พูดถึงน่ะคือพ่อแม่ฉันเอง " ซีโร่ยิ้ม
" ว่าไงนะค่ะ!!!!!!!!!!!! " โรลอุทานเสียงดังแถมติดหลงอีกต่างหาก
" และเรื่องนี้อย่าบอกใครด้วยถ้าไม่อยากติดร่างแหด้วย " ซีโร่พูดสีหน้านิ่งตักเตือนรุ่นน้อง
โรลปิดปากทันควัน แล้วเขาพูดเสริมเล็กน้อย " คนที่รู้เรื่องนี้มีแค่เจบี รองผบ ผบศูนย์ใหญ่ที่รู้....ถ้าเปิดข้อมูลนี่จะเป็นไงคงรู้นะ "
โรลหน้าซีดเล็กน้อย ถ้าฝืนบอกคนอื่นมีหวังโดนจำคุกแหง ในฐานะเปิดเผยข้อมูลลับระดับทางการเนี่ย เผล้อๆถูกปลดประจำการแน่นอน " หายขัดคล่องยัง? "
" ค่ะ....แล้วทีฟ่าล่ะค่ะ? "
" ไม่รู้สิ...ส่วนที่ฉันไม่อยู่ จากเซ็นของฉันแล้วคงไปเรียนรู้ศิลปะป้อนกันจากแม่แน่ๆล่ะ... " ซีโร่ยื่นดูนาฬิกาข้อมือ "
ฉันต้องไปล่ะ แล้วระวังตัวด้วยแล้วกัน..."
" ค่ะ รุ่นพี่ก็ด้วยนะ " พูดจบซีโร่ก็เดินออกจากสถานที่ท่องเที่ยวที่ถนนไรจินซึ่งไกลถนนริวจิอยู่บ้าง ก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร เขาให้ต้วมหูรับสาย " ตอนนี้อยู่ไหนยัยโง่..."
[ ก็อยู่แถวปราสาทไดเมียวตรงร้านขายดังโงะน่ะ ] จากระยะที่เขาอยู่แล้วก็ประมาณ 2-3 กิโลได้
" โอเค...อยู่ร้านนั้นสักพักจะไปรับ..." พูดจบก็วางสายแล้วหยิบกุญแจมอเตอร์ไซด์แล้วขับรถไปเส้นทางที่ไปทางรัดที่ไปถึงปราสาทไดเมียวเร็วที่สุด
ระหว่างนั้นทางด้านนัททริดาก็....
นัททริดา บรรยาย
หลังจากคุยซีโร่เสร็จฉันก็นั่งร้านอย่างที่บอกไปโดยที่โบกับชูยังอยู่เป็นเพื่อนรอซีโร่มาค่อยไปด้วย เพราะยังไงเขาก็ต้องไปกลุ่มเดียวกับพวกเขาหนิ แต่ต้องส่งฉันไปทางหากลุ่มพ่อแม่ของเขาก็เถอะนะ
" นี่นัทซื้อเยอะจังนะ ปกติเธอไม่ซื้อเยอะหนิ? " โบที่นั่งกินเป็นถามสงสัย
คือจริงๆ ฉันซื้อไว้เผื่อซีโร่ด้วยน่ะ ปกติหมอนั่นไม่ค่อยได้กินอะไรมากเท่าไหร่ " เผื่อให้ซีโร่น่ะ "
" ฮันแน่....นี่ๆนัทมันยังไงกันเนี่ย " โบยิ้มเจ้าเล่ห์แซวฉัน
" กะ ก็ซื้อให้เฉยๆเท่านั้นแหละ โบ " ฉันพูดตามตรงเลย แต่โบเหมือนจะไม่เชื่อเลยสักนิด
" จริงงะ "
" ก็จริงสิ! " ฉันตอบเสียงดังฟังชัด
" น่าๆโบ นัทแค่ซื้อดังโงะให้เอง เป็นฉันว่าจะซื้ออยู่พอดีล่ะนะ " ชูที่นั่งข้างโบก็พูดขึ้น ขอบคุณมากเลยชู
ว่าแล้วเจ้าของเรื่องที่คุยกันก็มาถึงโดยไม่ทันตั้งตัวเลย " ...มารับแล้ว ยัยโง่ "
ฉันหันหลังไปมองทันควันพบว่าซีโร่ยืนอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่กัน " มะ มาตอนไหนเนี่ย "
" เมื่อกี้..." เขาตอบสั้นๆแล้วพูดต่อ " ไปได้ล่ะ..." ว่าจบเขาก็เดินออกจากร้านก่อนหยิบโทรศัพท์หาแม่ แล้วฉันก็ลุกขึ้นเดินตามเขาโดยหยิบถุงที่ใส่ดังโงะมาด้วย
" คุณแม่ตอนนี้อยู่ไหนครับ...ครับเข้าใจแล้วครับ " จากนั้นเขากวางสายถือโอกาสนี่เองฉันก็...
" นี่ซีโร่ "
" อะไร?...." เขาหันมามองฉันหลังจากลากมอเตอร์ไซด์มา
" นายกินดังโงะไหม....ฉันซื้อเผื่อส่วนของนายไว้น่ะ " ฉันยื่นถุงที่ใส่ดังโงะให้ซีโร่
ฉันนึกว่าคำตอบเป็นปฎิเสธซะอีก "...ซื้อมากี่ไม้เหรอ? "
" อะ เออ ฉันซื้อประมาณ 5 ไม้เองน่ะ ทำไมเหรอ? " พูดจบฉันกินดังโงะหนึ่งชิ้น
" ฉันลองชิมหน่อยสิ...แต่เป็นไม้ที่เธอกินอยู่นะ..." เขาพูดเสียงเรียบสีหน้านิ่ง
ความคิดเห็น