คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 04.4 จบตอนที่ 04 ญี่ปุ่น
ผมที่เผลอหลับไปค่อยๆลืมแสงสว่างที่ส่องมาจากหน้าต่างเครื่องบินดูท่าว่าจะยังไม่ถึงสินะ...ผมหันไปมองรอบๆโต๊ะทุกคนยังหลับกันอยู่เลยดูเหมือนผมเป็นคนแรกที่ตื่นล่ะนะ ผมหาวปิดปากไปหนึ่งหวาดยาวๆแล้วขยี้ตาเบาๆ จู่ๆ ผมรู้สึกถึงโทรศัพท์สั่นผมล่วงกระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็วดูเบอร์ที่โทรมา จริงอยู่ในเครื่องบินถามมีการติดต่อสื่อสารเครื่องบินแต่เนื่องจากนี่เป็นเครื่องบินส่วนตัวเลยไม่เป็นไร ถ้าถามว่าผมสื่อสารเครือข่ายได้เหรอ บอกเลยว่าผมใช้ได้ทุกสถานที่ไม่ว่าจะเป็นทะเลทรายหรือขั้วโลกเหนือก็ตาม ยังไงเหรอ พอดีว่าของผมกับรุ่นน้องทำขึ้นพิเศษหน่อยเพื่อที่จะรับสายโดยไม่สงสัย ว่าจบผมดูเบอร์ที่โทรหาผม เบอร์นี่มัน.."
" ครับ....ตอนนี้ผมเดินทางที้ญี่ปุ่นพักผ่อนน่ะครับ " ผมฟังคนที่โทรหามาแล้วหรี่ตาทันควัน " จริงเหรอครับ..... ครับๆ งั้นเจอที่นั่นครับ แค่นี้ครับ "
" เฮ้อ....ปัญหามาเพิ่มอีกแล้วสิ..." ผมพูดอย่างเบื่อหนายที่มีภาระสำหรับผมมากขึ้น ถึงจะไม่มากแต่ก็ไม่ได้เจอกันมานานแล้วหนินะ ผมหรี่ตามองเด็กสาวที่นอนตักสองคนสีหน้านิ่ง
ผมมองนัททริดาผมของเธอบังเลยไม่เห็นหน้าชัดเลยยื่นมือปัดผมเบาๆให้เห็นใบหน้าชัดๆของเธอ
" อืม..." เธอร้องเสียงคำลอเป็นสัญญาณว่าคงตื่นแล้วสินะ ผมยื่นมือกับแล้วแกล้งทำเป็นหลับหายใจยาวๆ
นัททริดา บรรยาย
ฉันค่อยๆลืมตาแล้วพบว่าตัวเองนอนตักของซีโร่ ฉันถึงหน้าแดงเพราะเขิน ปกติฉันไม่เคยนอนตักใครมาก่อนด้วยแล้ว ยิ่งเป็นคนเงียบๆของเขาด้วยแล้วยิ่งแล้วใหญ่ ฉันค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างช้าแล้วมองเขาดูท่าเขาจะยังไม่ตื่นสินะ แต่ทำไมรู้สึกได้ยินเสียงเขาอยู่แวบๆคงคิดไปเองหรือเปล่า ฉันเถิบตัวมองเขาใกล้ๆ จะว่าไปแล้วนี่เป็นครั้งแรกละมั้งที่เห็นเขาหลับในร่างผู้ชายเนี่ย ถึงเคยเห็นเขาหลับตอนเป็นร่างผู้หญิงก็เถอะนะ ในเวลาเขาหลับเนียทำให้ลืมคาแร็กเตอร์ของเขามากเลย ถ้าไม่ติดตรงที่ว่านิสัยเงียบครึม ไม่คุยกับคนอื่นเนี่ย คงดูดีไม่หน่อยเลยล่ะนะ ตอนหลับเนี่ยดูยังไงเขาแลไม่ต่างกับเด็กผู้หญิงเลยล่ะนะตรงที่ผมเนี่ยยาวเลยกลางหลังเลยเผล้อๆจะเลยกลางเข่าล่ะมั้งเนี่ย
ฉันได้ถือโอกาสหยิบหวีผมมาหวีผมของเขาซะเลย จะว่าไปผมเขานุ่มมากราวเหมือนผมเด็กทารกแรกเกิดเลยล่ะ ฉันสงสัยเหมือนกันว่าไปทำยังไงมาถึงเป็นแบบนี้ได้กันน่า
" เล่นผมอะไรฉันแต่เช้ากันหา...ยัยโง่ "
ถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย หมอนี่ตื่นแล้วไม่สิตื่นตั้งแต่แรกแล้วสิท่า " ก็เห็นมันยุ่งๆเลยหวีให้น่ะ "
" หึ จุ้นไม่เข้าเรื่อง...." เขาพูดเสียงเรียบสีหน้านิ่งมองมาที่ฉัน " ทำต่อสิ..."
" เอ๋? " ฉันงงกับคำพูดเมื่อกี้ของเขา
" หวีต่อสิ ในเมื่อเธอหวีแล้วก็ช่วยไม่ได้..." หมอนี่ทีเห็นฉันหวีเลยใช้เลยเหรอ
" ก็ได้ยะ! " ฉันมองค้อนใส่เขา แล้วเขาก็เถิบแล้วยกหัวโรลเบาๆแล้วนั่งหันหลังให้ฉันแล้ววางโรลนอนตักเขาต่อ
" แล้วฉันหลับไปตอนไหนเหรอ? " ฉันเริ่มเป็นคนถามก่อน
" เธอหลับไปตอนหลังจากเล่นเสร็จทันทีล่ะนะ ง่วงขนาดนั้นเลยเหรอ..." เขาก็ตอบเสียงเรียบกลับมา
" ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ตอนนั่นยิ่งยังง่วงๆอยู่ด้วยเลยเล่นเสร็จเลยคอยนอนน่ะ " ฉันพูดอย่างเหลืออด
" หึ..."
" ว่าแต่คุณโฮพสินะมีความเกี่ยวข้องกับนายยังไงเหรอ น้องโรลก็ด้วย " ระหว่างที่หวีฉันก็ถามเรื่องสงสัยอยู่
" แล้วเรื่องอะไรที่ฉันต้องตอบเธอทุกเรื่องเหรอ..." เขาตอบกลับมาไร้ใยดีเลย
" ก็นายชอบทำตัวน่าสงสัยนี่นาแถมไม่ค่อยได้บอกอะไรเกี่ยวกับตัวนายบ้างเลย "
" เห..." เขาหันมามองฉันสีหน้านิ่ง " นี่เธอสนใจเรื่องของฉันเหรอ? "
" ผะ ผิดด้วยหรือไง " ฉันทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย
" เรื่องนั้นน่ะไปถามเธอไปถามพ่อแม่แล้วกัน...."
" เอ๋? "
" เดี๋ยวก็รู้เอง..."
" แหม....จู้จี้กันแต่เช้าเลยนะรุ่นพี่..." เสียงของน้องโรลไม่รู้ตื่นตอนไหนพูดขึ้น
" ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นได้ล่ะ เมื่อยขา...." ซีโร่พูดสีหน้านิ่งน้องโรลยิ้มแซวที่นอนตักเขาอยู่
" อะไรกันค่ะ ก็แค่อยากทำแต้มบ้างหนิน่า " ว่าจบน้องโรลยิ้มลุกขึ้นกอดแขนซีโร่แบบไม่เกรงใจเลย
เป็นรุ่นน้องที่แปลกดีนะ เธอคบกับหมอนี่ได้ไงกันนะ
" ทำแต้มอะไรของเธอไม่ทราบ..." ซีโร่หรี่ตามองรุ่นน้องที่กอดแขนเขา
ไรต์บรรยาย
นัททริดาไม่รู้ทำไมเธอเห็นภาพสองคนนี่แล้วรู้สึกหงุดหงิดแปลกๆยังไงชอบกล ซีโร่เหมือนสังเกตุใบหน้าของเธอ
" นี่ ยัยโง่เป็นอะไร ทำหน้ามุ่ยเชียว...."
นัททริดารู้ตัวว่ากำลังทำหน้าแปลกๆเลยโบกมือพลันวัน " อืมๆ ไม่มีอะไรหรอกจริงๆนะ "
" คิกๆ " โรลยิ้มหัวเราะเบาๆ เหมือนกับว่าเธอได้ชัยชนะครั้งนี้
" อ้อ พี่ไอซ์พอดีเลย หนูมีเรื่องคุยหน่อยน่ะค่ะ " โรลที่เห็นไอรณาที่ตื่นแล้วลุกขึ้นเดินมาหาเลยพูดขึ้นแล้วหันมองนัททริดา " พี่นัทด้วยนะ "
" เอ๋?...ก็ได้อยู่หรอกจ้ะ " ว่าจบนัททริดาก็ลุกขึ้นตามโรลและไอรณานั่งออกห่างจากซีโร่ไกลที่สุดเพื่อไม่ให้เขาได้ยิน
" ว่าแต่มีอะไรเหรอจ้ะน้องโรล? " นัททริดาเริ่มก่อนเลยว่ามีเรื่องอะไร
" อืมคือว่านะ พวกพี่น่ะชอบรุ่นพี่สินะค่ะ " โรลยิงคำพูดที่ทำให้ทั้งสองคนหน้าแดงทันทีที่ได้ยินเลย
" หา!!! " ทั้งสองคนอุทานเสียงหลงออกมา
" คิกๆ ว่าแล้วเชียว หนูเดาไม่ผิดจริงๆ " โรลยิ้มหัวเราะกับท่าทางของทั้งสองคน
" นะ น้องโรลรู้ตะ ตั้งเมื่อไรเหรอ? " ไอรณาถาม
" ก็ตั้งแต่ที่เจอได้แล้วล่ะมั้งค่ะ หลักฐานก็เห็นคาตาค่ะ " โรลยิ้ม " แล้วก็หนูก็แอบชอบรุ่นพี่เหมือนกันค่ะ " โรลออกโดยไม่อายทำให้ทั้งสองคนอายแทนมากกว่า
" ที่หนูบอกพวกพี่น่ะ ในฐานะคู่แข่งค่ะ "
" คู่แข่งงั้นเหรอ? " นัททริดาเอียงสงสัย
" ค่ะ พวกเราสามคนใครทำแต้มให้รุ่นพี่สารภาพรักได้ก็ชนะไปนะค่ะ "
" เอ๋.....คนอย่างหมอนั่นจะยอมสารภาพเหรอจ้ะ? " ไอรณาพูดขึ้น การที่ให้เขายอมรับจากใจจริงก็ไม่ใช่ว่าจะทำได้หรอกนะ
" ถึงรุ่นพี่เป็นแบบนั่นก็เถอะค่ะ บอบบางจะตายไปละเขาใจดีจะตายไปค่ะถึงแม้จะไม่แสดงสีหน้าออกก็ตาม "
" ก็จริงล่ะนะ..."
" งั้นตกลงตามนี้นะค่ะ เกี่ยวกัอยสัญญาลูกผู้หญิงนะค่ะ " โรลยื่นนิ้วก้อยสัญญา
แล้วทั้งสามคนก็เกี่ยวสัญญาเป็นอันที่เรียบร้อย แล้วยื่นข้อเสนอคือช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แต่ถ้าตามลำพังกับเขาจะไม่ขาดจังหวะ อันนี้โรลเสนอ ซึ่งนัททริดากับไอรณาก็ต้องทำใจตกลงไป
และแล้วเวลารอคอยก็มาถึงพวกเขาได้มายังที่ประเทศญี่ปุ่นเป็นอันที่เรียบร้อยแล้ว พวกเขาลงเครื่องบินกำลังจะออกจากสถานีการบินก็.....
" เฮ้! ทางนี้ค่ะ!! " เสียงเด็กสาวคนหนึ่งพูดขึ้น ทำให้พวกเขาหันไปมอง
พบว่าเป็นเด็กสาวผมชมพูเข้มดวงตาสีแดงอายุราวๆเดียวโรลเลยล่ะ และชายหนุ่มผมแดงนัตย์ตาสีแดงฉานและหญิงสาวผมดำปล่อยผมนัยต์สีม่วง แลยังหนุ่มสาวกันอยู่เลย และหญิงสาวใส่ชุดเมดผมยาวสีม่วงอ่อนนัตย์ตาสีเขียวอายุน่าจะ 18-20ปีได้
แล้วซีโร่เดินนำแล้วไปหาพวกเขาแล้วเด็กสาวก็วิ่งกระโดดกอดเขา
" พี่ซีโร่!! " เด็กสาวผมชมพูเข้มพูดจบก็กระโดดกอดซีโร่
ซีโร่รับกอดเด็กคนนั้นแบบเต็มใจหน่อยๆ สีหน้าอมยิ้มเล็กน้อย " ไม่เจอกันนานเลยนะ...ทีฟ่า "
เด็กสาวที่ชื่อทีฟ่ายิ้มแล้วเช็ดน้ำตาดูท่าจะดีใจมากไปหน่อย " ค่ะ แหมที่หลังหัดบอกกันบ้างนะค่ะว่ามาที่ญี่ปุ่นด้วยน่ะ " เอางอนซะงั้น
ซีโร่ บรรยาย
ผมที่มองน้องสาวที่ไม่ได้เจอกันก็ประมาณ 4 ปีได้ล่ะนะดูสาวขึ้นเยอะเลยล่ะนะ
" โตขึ้นเยอะเลยนะทีฟ่าแต่...คงไม่ได้ทำให้คุณอาเทียเดือดร้อนหรอกนะ " ผมยิ้มบางแซวน้องที่ไม่เจอกันนาน
" โธ่พี่เนี่ยก็แหม..." ทีฟ่าแก้มป่องงอนซะล่ะ ให้ตายสินิสัยของเด็กคนนี้ยังเหมือนเดิมเลยนะ
" หึ...." ผมมองเมดที่รู้จักดี " คุณอาเทียก็เปลี่ยนเยอะด้วย ดูดีขึ้นนะครับ "
เมดคนที่ชื่ออาเรียยิ้มเขินแก้มแดงหน่อยๆ " มะ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ "
" โห้!! พี่นี่ยังปล่อยผมยาวขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยหัดตัดซะบ้างสิค่ะ " ทีฟ่าพูดเสียงดังหลังจากเห็นเส้นผมของผม ก็นะผมไม่ชอบให้ใครมาตัดผมเท่าไหร่
" ไม่ล่ะ...สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่ " ผมตอบปฎิเสธทีฟ่าแล้วไหว้สวัสดีพ่อแม่ของผม
" ดีจ้ะลูกสุดที่รักของแม่ " คุณแม่ยิ้มแล้วกอดผมหลังจากไม่ได้เจอกันนาน ผมก็ยอมให้กอดไป
" แหมๆ โตขึ้นเยอะเลยนะซีโร่ แล้วนั่นเพื่อนของลูกเหรอ? " คุณพ่อยิ้มหลังจากคุณแม่ปล่อยผมแล้วตบไหล่ผมเบาๆ
" ครับ..." ผมพยักหน้าเบาๆแล้วหันไปมองทางพวกนัทททริดา
" จะว่าไปนี้เป็นครั้งแรกเจอกันสินะ....ฉันแนะนำนะ เด็กคนนี้ ชื่อ ทีฟ่า ลัมเปลูช เป็นน้องสาวของฉันเอง..." ผมพูดสีหน้านิ่งเหมือนเดิมแล้วแนะนำครอบครัวผมให้พวกเธอรู้จัก
" ทีฟ่า ลัมเปลูช ค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่ดูแลพี่ชายของหนูนะค่ะ " ทีฟ่ายิ้มไหว้สวัสดีให้พวกเธอ
" น่ารักจัง อายุราวๆกับน้องโรลได้เลยนะ " นัททริดายิ้มออกปากชมน้องสาวผม
" เอ๋ โรล อ้อ นี่เธอน่ะ ใช้ โรล แองเจิ้ล ไอดอลที่เป็นนิยมกันใช้หรือเปล่าค่ะ " พอพูดชื่อของโรล ปุบ ทีฟ่าวิ่งเข้าหาโรลทันทีเลย แล้วเธอยิ้มรู้ทัน " ถึงใส่คอนแทกเลนต์แต่ฉันดูออกนะค่ะ "
" นี่รุ่นพี่..." โรลมองมาที่ผมสายตาเคืองๆ ผมก็ยกไหล่เบาๆ แล้วเธอถอนหายใจเบาๆ
" ก็ความแตกก็ช่วยไม่ได้นะค่ะ " โรลถอดแว่นแล้วถอดคอนแทกเลนต์ออก " เฮ้อ...แบบนี้สบายตาขึ้นเยอะเลย "
" งั้นต่อเลยนะ..." ผมพูดขึ้นแล้วยื่นมือแนะนำให้พวกเธอต่อ " คนๆนี้ชื่อเอเทีย ลัมเปลูช เป็นเมดทางครอบครัวฉันน่ะ "
" อาเทีย ลัมเปลูช ค่ะ เป็นหัวหน้าเมดทางตระกูลลัมเปลูชค่ะ " อาเทียแนะนำตัวแล้วเสริมเป็นหัวหน้าเมดเหรอ?
" นี่เธอเป็นหัวหน้าของตระกูลแล้วเหรอเนี่ย..." ผมพูดขึ้นเบิกตากว้างเล็กน้อยย้ำว่าเล็กน้อยจริงๆ
" อ่าหลังจากแกเดินทางอาเทียก็พยายามอย่างมากมาเป็นหัวหน้าเมดเมื่อสองปีก่อนจนถึงตอนนี้น่ะ " คุณพ่อยิ้มอธิบายการที่อาเทียเป็นหัวหน้าเมด
" งั้นเหรอ แล้วคุณนาเรียที่เป็นหัวหน้าแต่ก่อนเหรอครับ? " ถ้าถามว่านาเรียเป็นใคร เธอเป็นหัวหน้าเมดของตระกูลลัมเปลูชตอนที่ผมอาศัยบ้านของผมอยู่ และเธอเป็นพี่สาวของอาเทียด้วย ถึงเรื่องส่วนสูงเธอจะเตี้ยกว่าเหมือนเด็กประถมล่ะนะ แต่ถึงอย่างงั้นเธอคนที่ใช้ว่าแพ้กันได้ๆหรอกนะ
" พี่นาเรียน่ะ เริ่มทนไม่ไหวรับตำแหน่งหัวหน้าเมดเลยให้ฉันรับช่วงต่อ..." อาเทียพูดสีหน้าเหนื่อยหน่ายกับพี่สาวตัวเองไม่แปลกหรอกนะ " ถึงตอนนี้จะคอยอยู่กับคุณหนูโชเกียร์ก็เถอะค่ะ "
" อยู่กับเขาเหรอ เฮ้อ....อยู่กับเขามันจะดีแน่เหรอเนี่ย " ผมพ่นลมหายใจเบาๆสีหน้าเหนื่อยใจเล็กน้อย
" ซีโร่!!!!!!!!!!น้องพี่!!!!!!!!!!!!!!!! " เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งทำให้ผมอยากจะหนีให้ออกจากตรงนี้มากเลยและนึกไม่ถึง และมาพบกับเสียงวิ่งความเร็วเสียงพุ่งมาหาผม
ผมเลยหันมองสีหน้านิ่งแล้วใช้เท้ายื่นแตะใส่หน้าชายคนนั้นพอดีเลยแล้วล้มไม่เป็นท่าเลย ผมหันบอกพวกนัททริดา
" ถึงจะกระทันหันไปหน่อย คนนี้ชื่อ โชเกียร์ ลัมเปลูช พี่ชายที่ไม่ได้เรื่องของฉันเอง..."
" แหมๆแตะได้แรงดีหนิน้องพี่ ถึงงี้ไงฉันถึงฉันนายนัก แต่ช่วยทำแบบนั่นเมื่อกี้อีกรอบได้ไหม? " โชเกียร์ยิ้มร่าเริงแถมขอร้องให้ผมแตะอีกรอบ
" เฮ้อ...เขาเป็นสายM เป็นประเภทชอบทรมานหรือทำร้ายอย่างที่รู้จักกันแถมเป็นโลลิค่อน ที่ชอบเด็กเล็กเป็นที่พิเศษ..." ผมเสริมขออันตรายของเขาอย่างเหลืออดจะผ่านไปกี่ปีเขาก็ไม่เปลี่ยนสักนิด
" โอ้! นี่ฉันเสียมารยาทสินะ ผมชื่อโชเกียร์ ลัมเปลูช เป็นพี่ชายของซีโร่ครับ " โชเกียร์ที่เห็นเพื่อนของผมก็ยิ้มแล้วพูดเสียงทุ้มเรียบร้อยเลยเชียวก็นะ....เขานอกจากทำแบบนี้ผมกับทีฟ่าคนอื่นมาเห็นแล้วเหมือนเปลี่ยนคนละคนเลย...
" ค่ะ...เป็นคนที่แปลกดีนะพี่ชายของนายน่ะ " นัททริดายิ้มแห้งกับกิริยาของพี่ชาย
" ถึง...ไม่ค่อยอยากเจอเขาเท่าไหร่ นึกว่าจะทำงานบริษัทซะอีก.." ผมหรี่ตามองโชเกียร์ที่ยิ้ม
" แหม นานๆทีจะได้มากันเป็นครอบครัวแบบนี้ใช้ว่าจะมีได้ตลอดหรอกนะ " โชเกียร์ยิ้มเป็นมิตร
" ก็จริงล่ะนะ...แล้วคุณนาเรียล่ะไม่ได้มาด้วยกันเหรอ? " ผมพูดตามตรงไปเพราะส่วนมากแล้วผมกับเขาไม่ค่อยอยู่กับครอบครัวตัวเองเท่าไหร่ แต่กรณีเขานั้นกลับได้บางวัน และถามเมดข้างกายของเขา
" อ้อ นาเรียน่ะอยู่บ้านคอยดูแลลูกชายน่ะ " หา?ลูกชายเหรอ?
" ลูกชาย....อย่าบอกนะว่าทั้งสองคนแต่งงานกันล่ะ "
โชเกียร์ยิ้มกับท่าทางที่ผมดูจะอึ้งอยู่ " ใช่แล้ว พี่แต่งงานนาเรียกันเมื่อ 3 ปีก่อนที่นายออกเดินน่ะ "
โชเกียร์ ลัมเปลูช เป็นพี่ชายของผมอายุราว 25 ปีได้ ผมสั้นสีดำนัยต์สีม่วง ตอนนี้รู้สึกว่าเป็นหัวหน้าบริษัทลัมเปลูชที่เป็นหนึ่งในสาขาธุรกิจระดับโลกเลยล่ะนะ และเขาก็รับช่วงต่อจากคุณพ่อมาถึงจะยังไม่เกษียณแต่ฝากฝังให้พี่รับช่วงต่อ เอาจริงๆคุณพ่อจะให้ผมรับตำแหน่งแต่เอาจริงๆผมนั้นไม่อยากตำแหน่งเท่าไหร่แน่นอนว่าทีฟ่าก็ด้วย
" งั้นต่อเลยนะ...นี่คุณแม่ของฉัน มาเรีย ลัมเปลูชน่ะ " ผมเริ่มแนะนำครอบครัวผมต่อ
" สวัสดีจ้ะ ฉันเป็นแม่ของซีโร่ ขอบใจนะที่คอยอยู่กับลูกชายฉันนะจ้ะ " คุณแม่ยิ้มอ่อนโยนให้กับพวกนัททริดา
" ไม่หรอกค่ะ " พวกนัททริดายิ้มเขิน
" แต่ว่าคุณมาเรียเนี่ยดูยังสาวเลยนะครับ " โฮพยิ้มชมคุณแม่ " เออ ผมชื่อ โฮพ ฟีนิกส์ครับ "
" ขอบใจจ้ะ " คุณแม่ก็ยิ้ม ผมพอเหลือบมองไปที่คุณพ่อสีหน้าเห็นได้ชัดว่า......กำลังหึงอย่างเห็นได้ชัด
ถ้าถามว่าคุณพ่อผมนั้นขี้หึง คือคุณพ่อน่ะรักคุณแม่มาตั้งแต่สมัยเท่าผมได้ เห็นอย่างงี้ก็เถอะ เขาน่ะหวงคุณแม่ กรณีครอบครัวตระกูลลัมเปลูชน่ะจะไม่เป็นไรแต่เป็นคนแปลกหน้าก็หึงได้เต็มขั้นเลย ซึ่งคนที่ห้ามเขาได้มีแต่คุณแม่เท่านั้นแหละ
" เออ...คนนี้เป็นคุณพ่อของฉันชื่อ อเรลูย่า ลัมเปลูช " ผมแนะนำคุณพ่อให้ทุกคนรู้จัก
" เอาล่ะไงพวกเธอมาด้วย ยังไงมากับพวกเราด้วยไหมล่ะจ้ะ พวกเราเตรียมรถตู้ไว้พอดี " คุณแม่ยิ้มยื่นข้อเสนอ แต่สำหรับผมแล้วนั้นว่าจะปฎิเสธแต่พอเห็นสีหน้าอ้อนวอนของทีฟ่า ผมถอนหายใจเบาๆ
" ก็ได้ครับ แต่รถมันจะนอนพอหรือครับ ผมว่าจะ.." ผมที่กำลังจะบอกว่าคนมันพอสำหรับรถตู้เหรอครับ โดยรวมแล้วก็สิบสองคนด้วย
" ไม่ต้องห่วงน้องพี่ พี่ชายคนนี้เตรียมมาไว้เพื่อมีกรณีแบบนี้เกิดขึ้นโดยเฉพาะเลย " โชเกียร์ยิ้มแตะไหล่ผมเบาๆ ผมปัดมือของเขาออกทันควันเลย เขาก็ยังยิ้มอยู่ " พี่เตรียมรถสำหรับนั่งครบทุกคนเลยล่ะนะ " พูดจบเขาก็ดีดนิ้วทีหนึ่งเหมือนเป็นสัญญาณเรียกรถล่ะนะ
แล้วรถแบบไฮโซนั่งกันได้หลายคนแต่แบบนี้สะดุดตาเกินไปไหมเนี่ย
" แบบนี่สะดุดตาเกินไป..." ผมพูดสีหน้านิ่งแต่เบื่อหนายในใจ
" ก็ช่วยไม่ได้หนิน่า เอาล่ะงั้นเอาข้าวของพวกเราไว้หลังรถนะ " โชเกียร์ยกไหล่ไม่ใส่ใจแล้วมองกระเป๋าของพวกผม
หลังจากนั้นพวกผมก็เข้าในรถซึ่งคนขับเป็นอาเทีย เธอนั้นได้บัตรขับขี่มานานแล่วล่ะนะ อันนี่ทีฟ่าบอก แล้วพวกผมก็นั่งรถและไม่รู้สึกตัวเองว่ามีใครจับตาอยู่ห่างๆ
" แหะในที่สุดก็เจอนายจนได้ ซีโร่ ลัมเปลูช " เสียงของเด็กหนุ่มยิ้มออกมา
จบ ตอนที่ 04 ญี่ปุ่น
ก็เรียกได้ว่าตอนนี้ถ้ารวมกับพาทแรกๆก็ถือว่าน้อยที่สุดล่ะนะ อ้อส่วนตอนนี้เริ่มมีนามสกุลบ้างแล้วล่ะ ตระกูลลัมเปลูชถ้าได้ดูโค้ดกีอัสจะรู้จักดีเลย ส่วนนามสกุลขอคนอื่นนั้นก็กำลังคิดอยู่ล่ะ และเป็นการเปิดตัวละครใหม่ 6 ล่ะนะ
ถ้าเนื้อหาเป็นยังไงก็คอมเม้นด้วยแล้วกันนะครับแล้วเจอกันตอนหน้าเหมือนเคยนะครับ
ความคิดเห็น