คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ตอนที่ 05.3 จบตอนที่ 05 ศัตรูที่หัวรั้น
ตุ้ม!!!!!!!!! เสียงระเบิดดังขึ้นในตัวเมืองใกล้โรงแรมที่พวกซีโร่พักฟื้นอยู่
" อืม....โอเคเลยล่ะนะ " โฮพยิ้มนอนใช้ปืนสไนเปอร์เล็งกลุ่มคนใส่สูทกัน
[ โอเคบ้าสิค่ะ!!!!!!!!!!!! ] เสียงโรลตะโกนเข้าหูฟังของโฮพจังๆจนแซบแก้วหูแล้ว [ ระยะมันใกล้ๆกับพวกหนูเลยนะค่ะ ] โรลโวยวาย
" โทษทีๆแต่แค่นั้นเธอไม่ตายหรอกน่า...ยังไงต้องกำจัดพวกนี้ให้หมดซะก่อนน่ะ " โฮพพูดยิ้มแห้งแล้วเหนี่ยวไกปืนนัดที่สอง " อีกอย่างน่ะซีโร่ก็ป่วยอยู่ด้วยงานนี้มีแต่พวกเราต้องลุยกันเองแล้วล่ะ เธอก็ดูแลน้องสาวของหมอนั่นด้วยแล้วกันนะ "
[ แหมใครจะไปรู้ล่ะค่ะว่าพวกเคลื่อนไหวตอนนี้น่ะ ] โรลโวยวาย
" เถอะน่าจัดการให้หมดๆแล้วสมทบกันที่หลังนะ " พูดโฮพก็หยิบปืนยิงคนใส่สูทที่หน้าจังๆในระยะใกล้แล้วเริ่มเคลื่อนไหวไปที่จุดอื่นก่อนจะแกะลูกอมมากิน " ให้ตายสิชอบไม่อยู่สงบเลยน่าเจ้าพวกนี้ "
มาทางด้านโรลที่กำลังหลบหนีกับทีฟ่ากันอยู่ถ้าเดินเส้นทางตามปกติพวกนั้นจะตามที่ที่ซีโร่อยู่เจอแน่เธอเลยใช้เส้นทางที่อ้อมไปไกลสักหน่อยไปยังที่ไม่มีคนดูเพราะมันเคลื่อนไหวได้ไวกว่า
" แฮ่กๆ......แฮ่กๆ " โรลหอบหายใจเพราะเธอต้องวิ่งไปด้วยและต้องสู้กับคนที่ตามล่าอยู่ก็เหนื่อยไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่ที่แปลกคือทีฟ่าไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลยด้วยซ้ำแถมไม่มีเหงื่อตกสักหยดเลย
" เป็นไงบ้าง โรล " ทีฟ่าถามด้วยความเป็นห่วง
" แฮ่ก....ก็แค่เหนื่อยเฉยๆน่ะ เธอเนี่ยยอดเลยนะวิ่งขนาดนี้แล้วยังไม่เหนื่อยเลยนะเนี่ย "
" อ้อฉันน่ะถูกฝึกให้ร่างกายแข็งแรงเพื่อป้องกันตัวเองอยู่นะ เอาจริงๆถึงแม้จะสู้พี่ซีโร่กับพี่โชเกียร์ไม่ได้ก็เถอะ " ทีฟ่ายิ้มร่าเริงตามนิสัยเพราะการฝึกของตระกูลก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีล่ะนะ " ถ้ายังไงแล้วฉันพาเธอไปยังโรงแรมที่พี่ซีโร่เลยแล้วกัน เพราะยังเป็นห่วงพี่อยู่ด้วยนะค่ะ นี่มันก็ 2 ทุ่มล่ะ "
" แหมพูดง่ายนะแต่ต้องใช้เวลานานนะกว่าจะถึงนะ " โรลพูดเสียงติดหงุดหงิดเล็กน้อย
" ไม่เป็นไรค่ะ ถึงจะไม่เท่าพวกพี่ๆแค่ถึงที่โรงแรมน่ะแค่ 10 นาทีก็ถึงแล้วล่ะ " ทีฟ่ายิ้มอย่างร่าเริงผิดกับโรลที่หน้าซีดไม่เชื่อสุดๆ
" งั้นไปเลยนะค่ะ " ทีฟ่าพูดแล้วอุ้มตัวโรลโดยไม่ฟังคำตอบ " จับไว้ให้แน่นๆนะถ้าไม่อยากตกตายน่ะ "
" ดะ เดี๋ยวสิ!!!!!!! " ยังไม่พูดขาดคำทีฟ่าก็กระโดดสูงไปยังตัวหลังคาบ้านเรือนอย่างคล่องแคล่ว
มะ เหมือนรุ่นพี่ชะมัด โรลคิดในใจ ว่าตระกูลของเขาเนี่ยไม่มีคนปกติสักคนเลยสินะเนี่ยคิดแล้วสยองแล้วถ้ามาเป็นศัตรูด้วยแล้วเนี่ย
ระหว่างที่โรลคิดอยู่นั้นทีฟ่าโดดไปมายังถึงโรงแรมแล้วเพียวเวลาแปบเดียวจริงๆ
" เฮ้อ...ถึงแล้วแต่ก็ยังไม่ชินโดดในเมืองนะเนี่ย " ทีฟ่าหอบหายใจเล็กน้อยก่อนวางตัวโรลลง
" อ่าวคุณพ่อคุณแม่ของรุ่นพี่หนิน่า " โรลเห็นอาเรลูย่ากับมาเรียเดินออกจากลิฟต์พอดี
" ตายจริงหนูโรลกับทีฟ่านี่นาปลอดภัยดีนะ " มาเรียที่เห็นลูกสาวก็รีบเดินมาหาทีฟ่าทันที
" ค่ะคุณแม่แล้วพี่ซีโร่ล่ะ "
" ตอนนี้นอนพักอยู่น่ะจ้ะแต่ยังวางใจไม่ได้ว่าจะปลอดภัย ถ้ายังไงพวกเธอช่วยอยู่พวกเขาหน่อยนะ "
" ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ " พูดจบพวกเธอก็ขึ้นไปดูอาการของซีโร่ทันที
" ตอนนี้เหลือแค่เพื่อนของพวกเขาล่ะนะค่ะคุณ " มาเรียพูดขึ้นหลังจากพวกโรลได้ขึ้นลิฟต์ไป
" นั้นสินะ "
กลับมาทางด้านซีโร่กับนัททริดา
ซีโร่ค่อยลืมตาขึ้นมาแล้วพบใบหน้าเด็กสาวทีอยู่อ้อมกอดของเขาดูท่าตอนที่เขาไข้ขึ้นสูงจะจำอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่นัก ตอนนี้ก็เริ่มพอจะร่างกายเริ่มต่อต้านสร้างภูมิคุ้มกันขึ้นมาบ้างแล้ว เขาค่อยๆปล่อยเธอแล้วลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆแล้วยื่นมือปัดผมของเด็กสาวเบาๆเพื่อที่จะเห็นใบหน้าของเธอชัดๆ
" รุ่นพี่! " โรลเปิดประตูเสียงดังขึ้นทำให้เขาเก็บมือตัวเองทันควัน
แล้วเขาเงยหน้ามองเด็กสาวทั้งสองคนที่มาอย่างแปลกใจนิดๆ
" รุ่นพี่เป็นไงบ้างค่ะ " โรลรีบเดินมาดูอาการของเขาทันทีแล้วเอามือแตะหน้าผากเขาเพื่อวัดอุณหภูมิ
" ยังตัวร้อนอยู่เลยหนิค่ะงั้นก็นอนๆไปก่อนสิค่ะ " โรลพอมาถึงก็บ่นให้เขานอนอีกแล้ว
" ไว้ก่อนเถอะ...แล้วสถานการณ์ตอนนี้เป็นไง " เขาไม่สนใจถามสีหน้านิ่งแต่หน้ายังแดงเพราะพิษไข้
" ก็ตอนนี้พวกนั้นยังตามล่ารุ่นพี่ไม่เลิกราเลยน่ะสิค่ะ ตอนนี้พี่โฮพก็กำลังช่วยเบี่ยงเบนความสนใจให้อยู่น่ะค่ะ "
" เป็นเหยื่อรับเคราะห์สินะ " เขาพูดเสียงเรียบสีหน้านิ่งไม่ไร้ใยดี
" โหดร้ายจังน่ารุ่นพี่ " โรลยิ้มแห้งกับท่าทีของรุ่นพี่ที่เย็นชาไร้ใยดีกับลูกทีมเลย
" งั้นเราก็เป็นฝ่ายบุกบ้างล่ะ ทีฟ่าคอยอยู่กับยัยโง่ไป ส่วนโรลมากับฉันที่ดาดฟ้า..." ซีโร่พูดแล้วลุกขึ้นยืนเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองที่ซ่อนปืนสไนเปอร์ด้วย
" เดี๋ยวสิค่ะร่างกายไหวแน่แล้วค่ะ " โรลถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
" อยู่แต่ห้องนอนก็น่าเบื่อ...อีกอย่างถ้าฉันออกไปคนอื่นจะไม่ต้องยุ่งเกี่ยวอะไร ว่าไปแล้วสองคนนั่นล่ะ " ซีโร่พูดหน้าตายแบกกระเป๋าขึ้นแล้วใส่เสื้อเจ็ทเกตกันความหนาวไว้แล้วถามเพื่อนของเขา
" เออฉันก็ลองโทรไปแล้วเห็นว่าตอนนี้ยังซื้อของอยู่น่ะค่ะ "
" เหรอ...." พูดจบซีโร่ก็เดินออกจากห้อง
" อ่ะรอด้วยสิค่ะ รุ่นพี่ " โรลรีบวิ่งตามเขาไปทันที
ตอนนี้เหลือแค่สองสาวที่อยู่ในห้องกัน
" เฮ้อ พี่เป็นแบบนี้ไม่เปลี่ยนเลยนะเนี่ย " ทีฟ่าถอนหายใจกับนิสัยพี่ชายตัวเอง " แล้วจะอธิบายกับพี่สาวคนนี้ยังไงดี "
" นี่รุ่นพี่ แน่ใจนะว่าจะไม่เป็นไรจริงงะ ไวรัสมันก็ยิ่งกัดกินเข้าไปอีกน่า " โรลที่เดินตามเขาระหว่างขึ้นบันไดชั้นสูงสุดของโรงแรมก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี
" ก็เก็บกวาดลูกน้องของแฟงค์ให้หมดๆไปจะได้ไปกลับนอนต่อไง..." เขาพูดขึ้นรู้สถานะตัวเองตอนนี้ดีกว่าใครๆ
" เฮ้อ ถึงห้ามไปก็เปล่าประโยชน์สินะค่ะ " โรลถอนหายใจกับความดื้อรั้นของเขา
" เข้าใจอะไรง่ายดีหนิ..." เขาพูดเสียงเรียบก่อนเปิดประตูชั้นบนสุดของโรงแรมก่อนเปิดกล่องที่ใส่ปืนสไนเปอร์ไว้
" ก็เป็นรุ่นพี่นะสิค่ะ " โรลเบ้ปากเล็กน้อย
" หึ...." เขาหัวเราะในลำคอแล้วยิงใส่กลุ่มคนที่เล่นงานเข้าอย่างแม่นยำไม่พลาดเป้าเลยแม้แต่น้อยแล้วก่อนจะเล็งทิศทางตรงกันข้ามที่เล็งไว้อยู่พบว่าเด็กหนุ่มถือบาซูก้าเล็งมาทางเขา
เขายิงใส่โดยไม่ลังเลกระสุนทะลุผ่านตัวแฟงค์ไปดื้อๆ
" ภาพโพโลแกรม...." พูดจบก่อนหันตัวไปทางโรลพบว่าแฟงค์ได้มาอยู่ด้านหลังของเธอแล้วเขาเหวียงปืนเล็งยิงใส่แฟงค์ทำให้กระสุนเฉียดผมของโรลไปเล็กน้อยทำใฟ้โดนปากกระบอกปืนบาซูก้าทำให้ใช้งานไม่ได้
" ชิ..." แฟงค์กันฟันแล้วโยนปืนบาซูก้าทิ้งแล้วทันใดนั้นเองซีโร่ก็โผล่มาตรงหน้าแล้ว เขาก็พุ่งตัวชนใส่แฟงค์ให้ลุ่งตามกัน " นะ นี่แก..."
แล้วร่างของเด็กหนุ่มทั้งสองลุ่งมายังโรงงานไกลจากโรงแรมนิดหน่อยโดยเด็กหนุ่มผมยาวใช้เด็กหนุ่มผมน้ำตาลเป็นโล่กันความเสียหายให้แล้วกระแทกกับพื้นจังๆ
ตุ้ม!!!!!! เสียงของสิ่งอันตรายลุงสู่พื้น ( อันนั้นควรเป็นแกนะเจ้าผมยาว//แฟงค์คิ้วกระตุกเบาๆ )
ซีโร่ดีดตัวออกห่างแฟงค์ทันทีลุ่งมายังพื้นสำเร็จแล้วมองรอบๆมีแต่ถังแก๊สอะไรสักอย่างเต็มไปหมดเลยในโรงงาน
" โอ้ย...เจ็บๆ นี่แกใช้ฉันเป็นโล่กันความเสียหายตัวเองเชียวเหรอ " แฟงค์โวยวายทันทีที่ซีโร่ดีดตัวออกไป
" ก็ไม่มีกติกาห้ามใช้ศัตรูมาเป็นโล่หนิ...." เขาพูดเสียงเรียบสีหน้านิ่งติดกวนประสาทในคำพูดของเขา
" นี่แกคิดจะกวนประสาทเหรอ "
" ก็พูดตามความจริง....ก็เท่านั้น " ซีโร่ยังคงกวนประสาทสีหน้านิ่งเหมือนเคย
" หนอยแก!!!!! " แฟงค์เริ่มโกรธขึ้นหน้าเพราะอีกฝ่ายกวนประสาทได้ดีจริงๆก่อนจะโยนระเบิดควันทำให้มองรอบๆไม่เห็นยิ่งเป็นห้องที่มืดๆด้วยแล้วยิ่งทำให้ไม่เห็นยิ่งกว่าเดิม
" หีๆๆๆ คราวนี้แกจะทำยังไงล่ะว่าฉันอยู่ไหน " แฟงค์หัวเราะอย่างมีชัยอย่างในความมืดเขาแบบนี้ยิ่งได้เปรียบเลย
แล้วเด็กหนุ่มผมยาวกระตุกยิ้มเบาๆ " ไม่เห็น...ไม่เห็นละมั้ง " พูดจบแล้วพุ่งตัวหาแฟงค์แล้วชกใส่แฟงค์จังๆ
ตุ้มๆๆๆ เสียงราวระเบิดปะทุขนาดเล็กดังขึ้น
แฟงค์ได้ดีดตัวออกมาจากหมอกควันในสภาพโทรมมายิ่งกว่าเก่า
" ทะ ทำไมไม่เห็นถึงโดนฟะ " แฟงค์พูดแล้วเช็ดเลือดที่มุมปากด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ
" ก็ง่ายๆ....ฉันถูกฝึกให้อยู่ทุกสถานการณ์แม้ในที่มืด ฉันก็จับทางได้จากการได้ยินเสียงและกลิ่นของศัตรู แต่เป็นระดับนายน่ะใช้ลักษณะเฉพาะตัวหน่อยล่ะนะ " เขาตอบสีหน้านิ่งคล้ายจะสั่งสอนเด็กหนุ่มผมน้ำตาลไปด้วย
" ทำมาเป็นสั่งสอนอีก " แฟงค์คิ้วกระตุกแล้วหยิบระเบิดสีเทาและปืนยิงไปรอบๆตัวถังอะไรสักอย่าง และตัวถังที่ถูกยิงไปนั้นก็อากาศรั่วออกมา
" แก๊สนี่มัน..." ซีโร่เอามือหลังมาบังปากและจมูกของเขาเพื่อไม่ให้ถูกสูบแก๊สเข้าไป
" ใช่แล้ว มันเป็นไวรัสที่นายโดนไปไงล่ะ ตอนนี้ยังรู้นะว่านายยังไม่หาย หึๆๆ " แฟงค์ยิ้มหัวเราะชวนน่าขนลุก
" ดูท่านายจะมีภูมิคุ้มกันตั้งแต่แรกอยู่แล้วสินะ.... " เขาพูดเสียงเรียบ การที่ทำแบบนี้ก็รู้ตัวเองว่าจะโดนไปด้วยแต่ยังยิ้มได้แปลว่ามีภูมิคุ้มกันไวรัสตั้งแรก
" ใช่....เอาล่ะทีงี้จะเป็นไงต่อล่ะ " แฟงค์ปาเข็มใส่ซีโร่ เขารีบหลบทันทีแต่เข็มเล็มหนึ่งโดนไหล่ขวาของเขา
ซีโร่รีบดึงเข็มออกแล้วแฟงค์โผล่มาตรงหน้าพร้อมกับดาบคาตานะฟันตัวซีโร่ไม่ยั้ง
หลังจากฟันเสร็จซีโร่ใช้มือซ้ายที่ขยับได้อยู่จับมือของแฟงค์ไว้แล้วถีบตัวแฟงค์กระเด็นไปยังถังแก๊สใหญ่ที่รั่วอยู่
ตุ้ม!!!!
" อึก!!! แฮ่กๆ " แฟงค์สำลักเลือดออกมาก่อนจะลุกขึ้นก็โดนเข็มที่ตัวเองปาไปโดนบริเวณสี่ทิศของร่างกาย " เจ้าหมอนี่ ใช้เทคนิกของฉันไปใช้ในเวลาสั้นเนี่ยนะ "
พูดจบซีโร่ก็พุ่งตัวเวียงดาบที่หัวใจเขา แต่เขาก็หยิบอาวุธลับอย่างหนึ่งมาใช้
ตุ้ม!!!!!!!! เสียงระเบิดดังขึ้น
ซีโร่ดีดตัวออกมารักษาระยะห่าง
" หึ....ใช้ไดนาไมท์เหรอ "
" ใช่..." แฟงค์ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อน " ดับไปซะเถอะ " พูดจบเขาก็ปาไดนาไมท์ใส่ซีโร่ทันที
ก่อนที่มันจะระเบิดซีโร่พุ่งตัวหาแฟงค์โดยใช้ดาบฟันฉนวนไดนาไมท์ไม่ให้ระเบิดในเวลาอันรวดเร็ว แล้วใช้ดาบฟันต่อแต่แฟงค์ใช้ไดนาไมท์อีกชุดในระยะใกล้ทำให้ทั้งสองคนดีดตัวออกมาพร้อมกัน
ตุ้ม!!!!!!!!! เสียงแรงระเบิดที่ผสมระหว่างไดนาไมท์กับถังแก๊สไวรัสทำให้สองคนดีดกระเด็นไปกว่าเดิม
ซีโร่ถูกดีดตัวกระแทกกำแพงจังๆ ทำให้เขาถึงสำลักเลือดและเลือดออกที่ศีรษะ
" ...ชิไม่ใช่ตอนนี้..." เขาพูดเบาๆแล้วเข่าทรุดลงผลของไวรัสที่โดนมาตั้งแต่แรกพอบวกเพิ่มกับแก๊สไวรัสด้วย แล้วยิ่งทำให้อาการของเขาหนักกว่าเดิม
" ย้งไม่จบหรอกน่า!! " แฟงค์ที่โดนดีดกระเด็นใช้ไดนาไมท์อันจั๋วปาหลังเขาทำให้แรงระเบิดกระเด็นไปข้างหน้าเขาพุ่งตัวไปหาซีโร่ที่กำลังทรุดลงอยุ่
ซีโร่ก็รีบหยิบดาบข้างซ้ายเพื่อที่จะใช้แทงทะลุตัวแฟงค์ที่หัวใจ แต่โดนที่ไหล่ซ้ายของเขา
" แฮ่ก!!...." แฟงค์ถึงกับสำลักเลือดแล้วยิ้ม " แกหนีไม่พ้นล่ะ "
ซีโร่ก้มหน้าตัวเองพบว่าไดนาไมท์อยู่บริเวณหน้าท้องของเขา
ตุ้ม!!!!!!! เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง
มาทางด้านนัทริดา
นัททริดาสะดุ้งตื่นทันทีที่ได้เสียงระเบิด แล้วไม่พบซีโร่นอนข้างอยู่เลยเห็นทีฟ่าที่มองหน้าต่าง
" ทีฟ่านี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ " นัททริดาลุกขึ้นยืนเดินหาทีฟ่า
" อ่ะพี่นัทคือ...มีการระเบิดโรงงานใกล้ๆกับโรงแรมน่ะค่ะ....ส่วนพี่ซีโร่น่ะ..." ทีฟ่าที่เหง้อตกความซวยมาเยือน แต่ก่อนทีฟ่าเล่ารายละเอียดโรลเปิดประตูเข้ามาทันที
" ฮึ้ย!!!! รุ่นพี่บ้าระห่ำชะมัดพุ่งตัวไปหาศัตรูแล้วตกตึกไปยังโรงงานใกล้ๆนี่คิดอะไรอยู่เนี่ย " โรลที่บ่นโวยวายที่เด็กหนุ่มผมยาวทำอะไรบ้าบิ่นไม่เหมือนใครทำคนเดียวไม่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่นเลย
" น้องโรลว่าไงนะจ้ะ! " นัททริดาหันไปมองโรลทันทีที่โรลพูดจบไป
" เออ...ในเมื่อแบบนี้ก็ต้องเล่าระหว่างทางนะ " โรลพูดสีหน้าตึงเครียดแล้วหยิบอาวุธปืนมาทำให้สองคนอึ้งว่าเด็กสาวไอดอลคนนี้จะถืออาวุธด้วย แล้วเดินออกจากห้อง
" เข้าใจแล้ว " พูดจบเธอกับทีฟ่าก็วิ่งตามโรลไป
ขอให้ไม่เป็นไรกับเขาเลยเถอะ นัททริดากังวลในใจ
กลับมายังทางด้านซีโร่กันต่อเลย
ซีโร่ที่สภาพมาโทรมเปื้อนเลือดสีหน้าเริ่มไม่สู้ดีเท่าไหร่เพราะเผลอสูบแก๊สไวรัสเข้าไประหว่างต่อสู้กับแฟงค์และผลแรงระเบิดทำให้แขนขวาเขาใช้การไม่ได้ ใช้ใช้มือข้างซ้ายถือดาบอยู่ได้ปล่อยลงเพราะผลการแพ้ชนะตัดสินแล้ว
แฟงค์นอนสภาพทรุดโทรมกว่าซีโร่ไม่มีแรงที่สู้ไหวแล้ว
" ชิ....แก...เป็นปีศาจหรือไง..." แฟงค์พยายามเงยหน้ามองคนหรือปีศาจที่สู้กับเขาได้ขนาดนี้แถมอีกฝ่ายก็โดนไวรัสแล้วแต่ไม่มีทีท่าจะถอยบ้างเลยแม้แต่น้อย
" แฮ่ก.....แฮ่ก......" ซีโร่หอบหายใจเบาๆก่อนจะเดินหาแฟงค์อย่างสีหน้านิ่ง
" ไม่รู้สิ......นายเป็นคนที่สอง ที่ทำให้ฉันเป็นขนาดนี้..."
" คนที่สองเหรอ....นึกว่าคนแรกซะอีก " แฟงค์ยิ้มในเวลาคับคานสำหรับเขาแล้วล่ะขยับตัวไม่ได้เลย
" เป้าหมายของพวกนายคือคนเชื้อสายตระกูลหลักเหรอ....."
" หึ...ถ้ารู้อยู่แล้วก็ไม่น่ามาถามเลยหนิ เอาชักช้าอะไรฆ่าฉันสิ " แฟงค์หลุดยิ้ม " แต่ว่าฉันลากแกมาด้วยล่ะนะ "
ซีโร่มองรอบๆบริเวณในโรงงานภายในโรงงานมีแต่แก๊สไวรัสเต็มไปหมด ตอนนี้แค่เขายืนได้ก็เต็มกลืนแล้ว บริเวณตรงถังแก๊สที่ติดตั้งไว้อยู่แล้วนับเลขถอยหลังเป็นเวลา 3 นาที ตอนนี้เหลือแค่ 2 นาทีกว่าๆเอง
" เฮ้อ...จนถึงที่สุดเลยนะนายเนี่ย " ซีโร่พูดเสียงเรียบแล้วก้มตัวแบกแฟงค์ขี้นมาด้วย
" ...นี่แกคิดจะทำอะไร..."
" ก็อย่างเห็น...แบกนายไง..." ซีโร่เสียงเรียบสีหน้านิ่ง
" นี่แกช่วยศัตรูอย่างฉันทำไมฮะ! " แฟงค์บ่นโวยวาย
" พอขยับไม่ได้ก็พูดมากจริง....." ซีโร่หรี่ตามองเด็กหนุ่มที่ขยับไม่ได้แล้วบ่นโวยวาย
" หุบปากแล้วตอบมา! " แฟงค์เบ้ปากแล้วโวยวาย
" ถึงจะทิ้งนายไปก็ไม่ได้อะไรไป เหมือนเดิมทีฉันจะทิ้งนายเลยก็ได้ " เขาพูดเสียงเรียบเดินไปยังประตูทางออกของโรงงาน " แต่ว่าคนๆหนึ่งว่าไว้ว่า การช่วยชีวิตย่อมดีกว่าการทอดทิ้ง และช่วยมีแต่ได้กับได้ ทอดทิ้งมีแต่เสียกับเสีย..."
" หึ...เป็นคนที่แปลกจังแฮะคนที่นายว่ามาน่ะ " แฟงค์หลุดยิ้มออกมากับคำพูดที่เด็กหนุ่มผมยาวพูดออกมา
" ฉันก็ว่างั้นแหละ.......เพราะฉะนั้นนี่ถือว่าเจ๊ากันไปล่ะนะ " พูดจบเขาเอาหัวเขกหัวของแฟงค์จังๆ
ก็อง!!!!! เสียงราวกับเอาหินมาทุบอะไรสักอย่างดังขึ้น
" แบบนี้ค่อยลื่นหูหน่อย...." ซีโร่แบกแฟงค์ที่หมดสติไปเพราะเอาหัวเขาเขกหัวของแฟงค์อย่างแรงเท่ากับว่าทำให้แผลของเขายิ่งทรุดขึ้นกว่าเดิมแล้วใช้เท้าถีบประตูกระเด็นข้างในเพื่อที่จะเข้าประตูทางออกต่อ
แล้วเขาก็ถึงขีดจำกัดเข่าของซีโร่ทรุดลงเพราะไวรัสที่โดนไปก็ไม่ใช่น้อยๆด้วยแถมหนักกว่าเดิม และไม่ใช่แค่นั้นยังเสียเลือดไปเยอะพอตัวอยู่เพราะเป็นศัตรูที่เคี้ยวยากเนี่ยล่ะทำให้เขาเจ็บตัวได้ขนาดนี้
ซีโร่กัดฟันแล้วพยายามลุกขึ้นที่เดินไปข้างหน้าต่อก็รู้สึกอะไรบางอย่างที่ผลักเขาให้เดินไปข้างหน้า และเสียงดังก้องมาจากในหัว
' เดินต่อไปหน้าเลย อย่ามัวแต่ชักช้าอยู่ได้น่า ซีโร่ ' เสียงของเด็กสาวที่เขารู้จักเป็นอย่างดี
" หึ...รู้แล้วล่ะน่า ยัยปีศาจ..." ซีโร่หลุดยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ขนาดตายไปแล้วยังตามหลอกหลอนเขาได้อีกจริงๆ ก่อนจะเดินต่อไปเรื่อยๆจนถึงประตูทางออก
ติ้ง! เสียงแห่งการต่อสู้ครั้งนี้ได้จบลงและมาพร้อมกับความหายนะมาสู่เขา
ตุ้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงระเบิดครั้งใหญ่ทำให้บริเวณโดยโดนลูกหลงไปด้วยเลย
พวกนัททริดาวิ่งมาที่โรงงานก็เห็นประกายระเบิดโดยรอบแล้วรีบวิ่งเข้าไปดูทันที พบเห็นเด็กหนุ่มผมยาวที่เดินออกมาอย่างช้าๆกับอีกคนที่หมดสติในสภาพมาทรุดโทรมมาก
" ซีโร่!!!! " นัททริดาตะโกนเรียกเขาที่กำลังเดินออกมาด้วยความดีใจปนกังวล
แล้วเขาค่อยๆหันมองพบว่าเป็นเด็กสาวทั้งสามคนที่รู้กันดีวิ่งมาหาเขา
" หึ..." เขาหัวเราะในลำคอก่อนปล่อยแฟงค์ที่หมดสติไร้ใยดีก่อนฝังเข็มอะไรสักอย่างก่อนจะเอาออก " ยัยโง่...."
แล้วเธอวิ่งพุ่งกระโดดกอดใส่เขาทำให้เขาเซพลอยล้มตามไปทันทีมาทั้งน้ำตาไหล และตอนนี้เขาแทบจะลุกขึ้นไม่ไหวแล้วจริงๆพอสบายขึ้นมาทำให้ร่างกายช่ำไปหมดและเสียเลือดมากเลยด้วย
" นี่มันเจ็บน่า....ยัยโง่ " เขาพยายามพูดเสียงเรียบสีหน้านิ่งแต่ระหว่างที่เขาจะพูดน้ำตาของเด็กสาวก็ไหลออกมาทำให้มาโดนใบหน้าของเขา
" ไม่ต้องพูดอะไรแล้วน่าตาบ้า " นัททริดาพูดด้วยใบหน้าเศร้าใจที่เขามาเป็นสภาพแบบนี้
" แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า....." เขาพยายามยกมือขึ้นมาปัดน้ำตาของเธอ แต่ผลของไวรัสยิ่งทำให้เขาหนักขึ้นเรื่อยๆ " นี่โรลฝากจัดการเรื่องของเจ้านั้นด้วยแล้วกัน...."
" ระ รู้แล้วน่า ระ รุ่นพี่บ้า! " โรลร้องไห้ออกมาเหมือนนัททริดาแล้วจับมือของเขา " อย่าตายเชียวนะค่ะ "
" คิดว่า....พูดอยู่กับใครล่ะ...." เสียงของเขาค่อยๆเบาลงแล้วค่อยๆหลับตาไปพร้อมสติเลือนลางก่อนที่เขาจะหมดสติไปก็ได้เสียงของเด็กสาวทั้งสอง
" ซีโร่/รุ่นพี่ๆๆ " ทั้งสองคนพูดเสียงดังและเขย่าตัวเขา
หนวกหูจริง...เลยน่า...พวกเธอเนี่ย....เขาบ่นในใจแล้วเขาหมดสติไปในที่สุด
และจากนั้นไม่นานรถพยาบาลก็มาถึงแล้วเจ้าหน้าที่ก็ทำการช่วยเหลือผู้บาดเจ็บแล้วอุ้มร่างกายของเด็กหนุ่มที่หมดสติเข้าในรถแล้วถูกส่งที่โรงพยาบาลโดยด่วนที่สุด
...........................................................................
" ให้ตายสินายเนี่ยบ้าบิ่นเกินไปแล้วรู้หรือเปล่า " เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งพูดขึ้นขณะที่เขานั่งมองเข็มนาฬิกาที่หยุดหมุนอยู่และรอบๆก็เต็มไปด้วยท้องฟ้าสีครามและทะเลที่ไม่รู้มาจากไหน
สถานที่ที่เขาอยู่คือช่องว่างของในความทรงจำของซีโร่ที่สร้างขึ้นหรือว่าเป็นความต้องการของใครสักคน
" หึ....ก็ติดมาจากใครไม่ทราบ..." เขาพูดเสียงเรียบสีหน้านิ่งไม่หันมามองเด็กสาวที่คุยกับเขา
" แฮะๆคงติดมาจากฉันล่ะสิ " เด็กสาวผมชมพูเข้มยิ้มแก้เขิน
" จะเรียกได้ว่าคล้ายเธอมาก...." เขาะพูดออกมาลอยๆเงยหน้าท้องฟ้า
" ฮ่าๆ จะติดเรื่องนิสัยของฉันหรือว่า นัทหน้าคล้ายฉันมากกันแน่ล่ะ " เด็กสาวยิ้มหัวเราะท่าทางกับเด็กหนุ่มที่พูดออกมา
" ทั้งสองอย่าง....."
" ดูเหมือนว่าจะหมดเวลาแล้วน่ะ เพราะยังไงที่นี่ไม่ใช่ที่นายจะสมควรมาหรอกนะ.." เด็กสาวยิ้มเศร้าเล็กน้อย ทำให้เขาค่อยๆหลับตาอีกครั้ง
ในวันรุ่งขึ้นในยามเช้าสดใสขึ้น
เด็กหนุ่มผมยาวค่อยๆลืมตาที่อย่างช้าๆเพราะหนักหนังตาอยู่ทำให้เขาไม่อยากลืมตาเท่าไหร่นัก เขามองเห็นเพดานในห้องโทนสีขาวและกลิ่นยาฆ่าเชื้อโรคภายในห้องแล้วแสงสว่างมาจากริมหน้าต่างทางซ้าย
เขาค่อยๆก้มมองร่างกายที่สัมผัสกับมือของเขาข้างหนึ่ง เขาพบว่าเป็นเด็กสาวผมยาวสีชมพูที่นอนหลับเฝ้าที่เตียงเขา
ดูท่าเขาจะถูกส่งมายังโรงพยาบาลแล้วสินะ ตอนนี้เขายังรู้สีกอย่างมึนๆหัวอยู่มากแถมตอนนี้เขาก็ขยับตัวไม่ได้เลยแม้แต่จะขยับมือแทบทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
เขาลองพยายามขยับมือให้ไปแตะปลายเส้นผมของเธอ ผมของเธอนุ่มนวลราวผ้าไหมที่ชนิดหายากที่สัมผัสได้
" อือ.." เสียงร้องในลำคอของเด็กสาวเป็นสัญญาณว่าตื่นแล้วนั้นเอง
เขาที่สะดุ้งเล็กน้อยก็รีบยกมือกลับแต่ไม่ทันซะแล้วนัททริดาลืมตาขึ้นด้วยความดีใจ
" ซีโร่! " นัททริดาพูดเสียวดังด้วยความดีใจ
" อ่ะ! มีอะไรเหรอน้องนัท " โชเกียร์ที่นั่งหลับโซฟาสะดุ้งตื่นทันที
" พี่โชเกียร์ ซีโร่ฟื้นแล้วค่ะ " เธอหันมามองเขาให้แน่ใจว่าเขาฟื้นจริงหรือเปล่า
โชเกียร์ก็รีบลุกขึ้นเดินมาดูอาการของน้องชายตัวเอง
" ซีโร่ได้ยินพี่กับน้องนัทไหม "
ซีโร่ค่อยๆควบคุมสติที่ยังไม่คงที่แล้วพยักหน้าเป็นคำตอบว่า' ได้ยิน '
" งั้นพี่จะไปเรียกหมอก่อนนะ " พูดจบโชเกียร์รีบเดินไปเรียกหมอเพื่อมาตรวจอาการ
และหลังจากนั้นไม่นานหมอก็มาตรวจเขา
" เป็นไงบ้าง คิน " โชเกียร์ถามเพื่อนของเขาที่เป็นหมอในโรงพยาบาล
" อืม จากการตรวจร่างกายเขาแล้วนอกจากเป็นไข้และบาดเจ็บส่วนอื่นๆ ก็นับว่าหายห่วงได้ " คินยืนอธิบายหลังจากตรวจดูคนป่วย
" แล้วใช้เวลาเท่าไหร่เหรอ? "
คินยืนครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูด " ก็ต้องทำกายภาพบำบัดอีกขึ้นกับว่าน้องชายนายหายเร็วแค่ไหน แต่ว่า...."
" คงไม่ทันเปิดเทอมเรียนสินะ " โชเกียร์ถอนหายใจหันไปมองเด็กหนุ่มผมยาวที่จ้องเขานานสองนาน
" อ่ะแฮ่ม! " จะมีเหรอที่พี่ชายอย่างเขาจะไม่รู้ " งั้นไปคุยค่าใช้จ่ายข้างนอกดีกว่า "
" คุยกันตรงนี้ก็ได้หนิ " คินพูดออกอย่างไม่รู้สถานการณ์ตอนนี้เท่าไหร่ เขาเป็นคนประเภทหัวช้า
" ไม่ได้ " โชเกียร์ดันคินใหัออกมาข้างนอกกับเขา
" อะไรของนายเนี่ย "
" คือว่าฉันอยากให้เด็กๆอยู่กันน่ะ " โชเกียร์ยิ้มกระซิบเพื่อนของเขาแล้วปิดประตูห้อง
" มา! ไหนๆน้องชายตื่นแล้วฉันจะเลี้ยงข้าวนายเอง " โชเกียร์ตบไหล่เพื่อนแล้วเดินไปข้างนอก
ตอนนี้เหลือแค่สองต่อสอง บรรยากาศตึงเครียดชวนให้อึดอัดจนในที่สุดเขาเริ่มถามก่อน
" ฉันหมดสติไปนานเท่าไหร่....." เขาพูดขึ้นเสียงเรียบตอนนี้ลุกขึ้นนั่งไม่ได้ ทำได้แต่นอนเฉยๆเท่านั้น
" จากเหตุการณ์นั้นก็ 3 วันน่ะ...." นัททริดาตอบตามปกติแต่สีหน้าของเธอมันฟ้องว่าให้เขาอธิบายมาออกให้หมด
3 วันเหรอ....นึกว่าจะ 5 วันซะอีก...เอาเถอะ ซีโร่คิดในใจ
" นายยังมีเรื่องที่อธิบายอยู่นะ "
เขาถอนหายใจเบาๆ ว่าแล้วเธอต้องถามมา " บอกก่อนเลยนะว่าอย่าร้องทีหลัง..."
ถึงแม้ไม่แน่ใจเธอก็พยักหน้า หลังจากนั้นเขาก็เล่าเหตุการณ์ที่เขาโดนซุ่มสังหารระหว่างกำลังกลับไปหากลุ่มโบรณาอยู่ และเหตุผลที่ใช้ยาทำให้ตัวเองเป็นเด็กและต่อสู้เพียงลำพังและนอกจากนั้นเธอรู้ทั้งหมดนั้น เธอก็เริ่มรินน้ำตาทันที เพราะสิ่งที่เขาทำเพื่อปกป้องเธอ
" บอกว่า อย่าร้องไง.... "
" ขะ ขอโทษ...แต่ว่า " นัททริดาพยายามเช็ดน้ำที่ไหลอยู่
" ไม่ใช่ความผิดเธอสักหน่อย....อีกอย่างแค่นี้ไม่ตายหรอกน่า..."
" พูดออกมาได้สภาพตัวเองเป็นแบบนี้ไง " เธอเบ้ปากใส่เขา
" หึ....ถ้าฉันตายขึ้นมาใครบางคนคงร้องไห้แน่ๆล่ะ "
" บ้า...ใครร้องไห้กัน " นัททริดาหัวเราะทั้งที่ยังน้ำตาไหลอยู่กับคำพูดติดตลกของเขา
" และก็...ฉันมีเรื่องจะบอกฟังดีๆล่ะ " เขาพูดขึ้น " อีก 2 สัปดาห์ให้หลังเธอกับเพื่อนๆของเธอต้องกลับตามที่กำหนดไว้นะ..."
" เอ๋ทำไมล่ะ.? "
" นี่แค่ปิดเทอมแรกเอง...อีกอย่างจะให้พวกเธอพลอยหยุดเรียนตามฉันก็ไม่ได้หรอก..."
" แต่ว่า..."
เขาจับมือของเธอไว้ " ทำตามที่บอกเถอะ ถ้าหายเมื่อไหร่จะกลับไป ช่วงเวลานั้นฉันจะให้คุณอาเทียอยู่กับเธอไปก่อนล่ะนะ..."
" ถึงปฎิเสธ นายก็ไม่ฟังสินะ..." เธอทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย
" เข้าใจอะไรง่ายดีหนิ..." เขายิ้มบางแล้วขยับตัวเล็กน้อย
" จะนอนแล้วเหรอ? "
" ยังเหนื่อยๆอยู่น่ะ... " เขาพูดขณะที่จะหลับตาบลงด้วยความเหนื่อยล้า
" ราตรีสวัสดิ์นะ...." นัททริดายิ้มแล้วลูบหัวเขาเบาๆ
ซึ่งทำให้เขาเคลิ้มเล็กน้อยแล้วเขาก็หลับนิทราไปในที่สุดอีกครั้ง
จบตอนที่ 05 ศัตรูที่หัวรั้น
เป็นไงกันบ้างครับกับตอนนี้ เยอะเป็นพิเศษเลยเพราะเพื่อผู้อ่านอดห่วงตัวเอกของเรื่องเป็นไงเลยให้รู้กันก่อนล่ะนะ อ้อข อสปอยล่วงหน้าว่า ซีโร่จะกลับมาเป็นเซร่าตอนที่ 07 นะครับ ซึ่งตอนหน้ายังคงเป็นซีโร่เหมือนเดิมนะครับ
เจอกันตอนหน้านะครับ และคอมเม้นมากันด้วยนะครับว่าเป็นไงจะได้ปรับปรุงให้เนื้อหาดีขึ้น
ความคิดเห็น