คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Everlasting Love : เทวดาซาตาน
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
Everlasting Love
บทที่สี่ : เทวดาซาตาน
ดวงตากลมปรือขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกระพริบถี่เพื่อปรับแสงที่แยงเข้าดวงตา มือเล็กขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะดันตัวเองขึ้นแต่ก็รู้สึกหนักช่วงลำตัวทำให้ลุกไม่ขึ้นบวกกับอาการปวดที่สะโพก ใบหน้าหวานหันไปทางด้านขวา ดวงตากลมเบิกกว้างก่อนจะใช้มือขยี้ตาแรงๆและเพ่งมองภาพตรงหน้าอีกครั้ง ยองแจรู้สึกว่าหน้าตัวเองผ่าวร้อนขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุเมื่อเห็นใบหน้าหล่อของร่างสูงนอนในสภาพที่เปลือยท่อนบนอยู่ข้างๆ
ยองแจมองแขนที่พาดบนลำตัวแล้วอมยิ้มกับตัวเอง เขาอยากจะเก็บภาพนี้เอาไว้ชะมัดเลยก็หน้าของร่างสูงที่เขารู้จักกับตอนหลับมันแตกต่างกันจะตายไป ใบหน้าของร่างสูงตอนนี้อย่างกับเทวดาแต่พอตื่นมาตีหน้ายักษ์ใส่เขานี่อย่างกับปีศาจในคราบมนุษย์ ยองแจมองใบหน้าของร่างสูงในตอนหลับแล้วยิ้มออกมาบางๆ
อะไรกันนะที่ทำให้เขารักคนคนนี้มากถึงขนาดนี้?
ยองแจเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความอดทนอะไรมากมายแต่ก็มีความอดทนระดับหนึ่ง แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะสามารถทนให้คนคนนี้ทำร้ายเขาได้ถึงขนาดนี้ ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจต่างๆนาๆสารพัด เขาไม่ใช่คนที่กลัวคนและร้องไห้ให้ใครง่ายๆแต่กับคนคนนี้เขาเหมือนไม่ใช่ตัวเองเลยสักนิด เขาทั้งกลัวคนคนนี้และร้องไห้ให้กับคนคนนี้หลายต่อหลายครั้งจนนับครั้งไม่ถ้วน เขาไม่ชอบการที่ตัวเองถูกทำเป็นของเล่นของใครแต่กับคนคนนี้เขายอมเป็นสิ่งที่เรียกว่า ‘ตุ๊กตาบนเตียง’ ทุกคืนโดยไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ
ทำไมเขาถึงยอมเป็นอะไรแบบนี้นะ?
“มองอะไร”
เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับดวงตาคมของคนที่(ยองแจคิดว่า)หลับอยู่ลืมตาขึ้นและจ้องมองด้วยสายตานิ่งๆ ยองแจสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตนเองก่อนจะหันหน้าหนีเมื่อสายตาเรียบนิ่งนั้นจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่ใบหน้าหล่อ
มือหนาจับคางมนก่อนจะเชิดใบหน้าหวานขึ้นมอง ยองแจรีบสะบัดหน้าออกและก้มหน้าหลบสายตาของอีกคนทันทีโดยที่ใบหน้าหวานเริ่มแดงระเรื่อ แต่อาการของร่างเล็กก็ไม่มีทางลอดพ้นสายตาของแจบอมได้ ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างนึกสนุกก่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานเรื่อยๆจนระยะห่างของเขาและร่างเล็กเหลือน้อย ใกล้จนเขารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่ติดขัดของร่างเล็กเป็นอย่างดี
“ค...คุณ คุณใกล้ไปไหมครับ...” ยองแจเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก
“ไม่หรอก..มองตากูสิ ยองแจอ่า”
แจบอมเอ่ยบอกร่างเล็กเสียงเรียบ ร่างเล็กยอมหันไปตามคำของร่างสูงที่ดูเหมือนจะเอ่ยสั่งมากกว่าด้วยซ้ำ แต่ไม่ทันได้มองหน้าร่างเล็กก็หลบสายตาไปอีกรอบและหลับตาแน่น ร่างสูงยิ้มออกมาก่อนจะใช้มืออีกข้างแตะไปที่อกข้างซ้ายจนคนตัวเล็กถึงกับสะดุ้ง
“มันเต้นแรงมาก เขินหรือไง..”
ใบหน้าหวานส่ายไปมาเป็นเชิงปฏิเสธคำพูดที่ร่างสูงกล่าวหา แต่ก็ไม่ยอมลืมตาและหันไปมองหน้าร่างสูงอยู่ดี เมื่อแจบอมเห็นแบบนั้นจึงเอามือออกจากอกเปลือยเปล่าของร่างเล็กแล้วเอื้อมหยิบโทรศัพท์ตัวเองที่หัวเตียง ก่อนจะใช้จมูกคลอเคลียที่แก้มใสเล่นๆและเอ่ยเสียงกระซิบ
“อย่าหลบตากู หันหน้าให้ดีๆกูจูบมึงไม่ถนัด”
สิ้นเสียงร่างสูงก็ประกบปากเข้ากับเรียวปากบางที่ตอนนี้กลับมาอมชมพูเหมือนเดิม แต่จูบในตอนนี้ร่างสูงไม่ได้รุกล้ำแต่อย่างไร จูบนี้เป็นแค่ใช้ริมฝีปากสัมผัสเฉยๆเท่านั้น แจบอมกดจูบเน้นที่ริมฝีปากบางย้ำซ้ำๆหลายรอบจนเรียวปากบางเริ่มบวมเจ่อเพราะถูกกดจูบเป็นเวลานาน จากริมฝีปากบางที่เคยเป็นสีชมพูตอนนี้แดงไปหมด ร่างสูงเม้มริมฝีปากลงที่ปากล่างของร่างเล็กเบาๆก่อนจะใช้ลิ้นเลียซ้ำ
“ยองแจอ่า ลิ้น...”
ร่างสูงเอ่ยเสียงเบาแต่ก็ดังพอที่ร่างเล็กจะได้ยิน ยองแจแลบลิ้นออกมาอย่างว่าง่ายก่อนที่แจบอมจะใช้ลิ้นเลียกับลิ้นเล็กนั่น ร่างสูงพลิกตัวขึ้นคร่อมตัวร่างเล็กไว้มือข้างที่เคยจับปลายคางก็เลื่อนมาผสานนิ้วมือจนครบห้านิ้ว ร่างสูงตัดสินใจประกบปากเข้าหาร่างเล็กอีกครั้งแต่ครั้งนี้แจบอมคงไม่อยู่เฉย ลิ้นซนตวัดไปทั่วลิ้มรสหวานไม่หยุดหย่อน ยองแจหลับตาแน่นส่งเสียงอืออืมไปก่อนจะออกแรงทุบที่ไหล่กว้างเบาๆ ทำให้ร่างสูงจำเป็นต้องถอนจูบอ้อยอิ่งแต่ก็ยังกดจูบซ้ำๆที่ริมฝีปากอิ่มนั่น จนยองแจเป็นฝ่ายหันหน้าหนีเอง
“วันนี้กูให้โดดเรียนได้หนึ่งวัน เพื่อไปเดตกัน...”
“ค...คุณว่าไงนะครับ... ล้อผมเล่นหรอครับ...”
ร่างสูงรู้สึกอารมณ์เสียนิดหน่อยเมื่อได้ยินคำพูดของร่างเล็ก คำพูดของเขามันดูล้อเล่นขนาดนั้นเลยหรือยังไงทำไมต้องทำหน้าแบบไม่อยากจะเชื่อแบบนั้นด้วย ร่างสูงโน้มหน้าเข้าไปใกล้จนริมฝีปากแทบจะแตะกันก่อนจะพูด
“ไปหรือไม่ไป ถ้าตอบไม่..กูจะจูบให้ตายเลยเป็นไง:)”
“ไปแดรกรังแตนที่ไหนมาถึงมากระฟัดกระเฟียดเป็นหมาในห้องกูแบบนี้”
แบมแบมมองผู้เป็นเพื่อนที่เอาแต่อาละวาดจนห้องของเขาเละไม่เป็นท่า ไม่สิ มันเป็นเรียกว่าห้องของพวกเขาสิเพราะยังไงทั้งเขาและยูคยอมก็เป็นรูมเมทกันอยู่แล้ว แต่ส่วนที่เละน่ะมันเป็นส่วนของเขาซะอย่างเดียวเลยมากกว่า ร่างเล็กยกมือขึ้นบีบจมูกตัวเองก่อนจะหันไปมองทางครัวที่มีสภาพไม่ต่างกับสึนามิเพิ่งพัด
กลิ่นน้ำปลา...
“ฟังกูอยู่หรือเปล่าไอ้หมี มึงเป็นอะไร”
ร่างเล็กเอ่ยซ้ำ แต่ดูเหมือนยูคยอมจะไม่ได้ยินเสียงของเขาเลยสักนิด มือหนาคว้าขวดน้ำหอมเตรียมจะปาลงพื้นทำให้ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าห้ามมือหนาอย่างไว ถึงแรงจะมีไม่มากก็เถอะ
แต่ขวดนี้มันสำคัญเท่าชีวิต... ไม่ใช่อะไร มันแพง!!
“ปล่อยกูไอ้ลูกหมา แล้วไปให้ไกลๆกูอารมณ์ไม่ดี!!”
ร่างสูงตวาดใส่ร่างเล็กเสียงดังจนร่างเล็กเผลอปล่อยมือออกจากมือหนา ทำให้ร่างสูงได้โอกาสปาขวดน้ำหอมนั่นลงพื้นจนขวดแก้วนั่นแตกกระจาย แบมแบมกัดปากแน่นก่อนจะหันไปมองเพื่อนที่ยังไม่หายบ้า มือเล็กกระชากคอเสื้อของร่างสูงก่อนจะปล่อยหมัดเล็กๆใส่ที่ใบหน้าหล่อเต็มแรงจนร่างสูงเซไปข้างหลัง
มือหนาลูบริมฝีปากตัวเองที่เพิ่งโดนเพื่อนตัวเล็กต่อยไปเมื่อครู่ ก่อนจะมองเลือดที่เปื้อนที่นิ้วมือ
“หายบ้าได้หรือยังไอ้หมี ทำลายข้าวของชาวบ้านเขามันสนุกมากไหม”
“มันเรื่องของกู”
“เรื่องของมึงมันก็ใช่ แต่มึงกำลังทำลายของของกู! โดยเฉพาะน้ำหอมขวดนั้น!!”
ร่างเล็กตวาดใส่หน้าร่างสูง นิ้วเรียวชี้ที่ขวดน้ำหอมที่แตกกระจายอยู่บนพื้น ยูคยอมมองตามที่ขวดน้ำหอมที่เพื่อนชี้ก่อนจะทำเสียงขึ้นจมูกแล้วพูดขึ้น
“ก็แค่ขวดเปล่า มึงจะอะไรกับมันมาก”
ผลัวะ!
ทันทีที่ร่างสูงพูดจบประโยคแบมแบมเดินเข้าไปแล้วปล่อยหมัดเล็กกระแทกหน้าร่างสูงอีกรอบโดยที่ร่างสูงไม่ทันตั้งตัว จึงทำให้ล้มลงไปกับพื้นที่มีเศษแก้ว ก่อนที่ร่างเล็กจะแผดเสียงใส่
“แต่มันก็มีคุณค่าที่จิตใจป่ะวะ ห่าน!! ช่วงนี้ไม่ต้องคุยกันสักพักรอมึงหายบ้าแล้วค่อยมาคุยกับกู กูไม่เป็นเพื่อนกับ หมา – บ้า - !!!!”
ร่างเล็กเน้นคำหลังก่อนจะเดินออกจากห้องแล้วปิดประตูเสียงดังจนคนที่นั่งแช่อยู่ถึงกับสะดุ้ง ทำให้เศษแก้วที่อยู่บนพื้นตำเข้าเนื้อเข้าไปลึกอีกจนร่างสูงถึงกับร้องโอ๊ย ดวงตาคมมองที่มือของตัวเองที่มีแต่เลือดและเศษแก้วปักเต็มไปหมดแล้วถอนหายใจ ร่างสูงกวาดสายตาไปรอบๆห้องก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
สภาพห้องที่เคยสะอาดทุกวันตอนนี้มันรกยิ่งกว่ารังหนู ทั้งนู้นนี่แตกกระจายและของต่างๆระเกะระกะเต็มพื้นไปหมด แถมพื้นที่รกนี่มันเป็นพื้นที่ของเจ้าเพื่อนตัวเล็กซะด้วยสิ ยูคยอมมองเศษแก้วที่ตัวเองอยู่ใกล้ๆแล้วอยากจะเรียกให้เพื่อนตัวเล็กมาต่อยเขาสักที เศษแก้วของขวดน้ำหอมที่แบมแบมเคยบอกว่ามันสำคัญมากๆ เพราะมันทั้งแพง เป็นของที่ส่งมาจากแอลเอ แถม..รุ่นพี่คนสนิทที่ชุมนุมซื้อให้อีกต่างหาก
ร่างสูงยันตัวขึ้นมาจากพื้นก่อนจะเก็บข้าวของทุกอย่างคืนที่ให้อย่างเดิมทุกประการ ทั้งตุ๊กตาหมีตัวโต ทั้งรูปภาพ(ที่กรอบแตก) ทั้งหนังสือเรียนและการ์ตูนที่เป็นภาษาอะไรไม่รู้เขาอ่านไม่ออก จะมีก็แค่ขวดน้ำหอมนั่นแหละที่เขาไม่สามารถคืนมันให้กับเพื่อนตัวเล็กได้
“ไอ้ยูคเอ๊ย! ทำห่านอะไรลงไปวะ ถ้าไอ้แบมรู้มันคงฆ่ามึงตาย”
ร่างสูงเอ่ยต่อว่าตัวเองก่อนจะเดินไปเก็บของที่ห้องครัวด้วย กลิ่นน้ำปลาเป็นกลิ่นแรกที่ทำให้ยูคยอมอยากจะย้อนไปตอนที่ทำ อยากจะตบกะโหลกตัวเองนักที่ทำอะไรไม่คิดสุดท้ายก็มานั่งเก็บยืนเก็บอยู่คนเดียว ไม่นานทุกอย่างก็ถูกเก็บเข้าที่พร้อมกับร่างสูงที่ทำความสะอาดครบทุกอย่าง จะมีก็แค่มือที่เต็มไปด้วยเศษแก้วที่ปักอยู่ที่เขาไม่กล้าที่จะแตะมัน แก้วที่ปักอยู่มันไม่เจ็บหรอก แต่อย่าได้ดึงมันออกเชียว...
ซี้ดถึงใจ ยูคยอมรับประกัน
ร่างสูงนั่งบนเตียงของเพื่อนรักมองมือของตัวเองสลับกับนาฬิกา รอเวลาที่เพื่อนรักจะกลับมาจากการทำงานพิเศษเพื่อให้เพื่อนรักแบมแบมทำแผลให้ ยูคยอมนั่งมองแผลตัวเองที่เริ่มแห้งพร้อมกับนาฬิกาที่เข็มบอกเวลาว่ามันจะบ่ายสองอยู่แล้วแต่ก็ไม่มีวี่แววของคนตัวเล็กเลยสักนิด จะโทรหาก็ไม่ได้ในเมื่อเขาไม่รู้ว่าเขาไปโยนโทรศัพท์ไว้ที่ไหนอีก ตอนนี้เขาก็ทำได้แค่พูดลอยๆเท่านั้น
“กลับมาเร็วๆดิ เดี๋ยวกูก็ตายห่าเพราะบาดทะยักหรอก”
“ค...คุณมาที่นี่ทำไมครับ”
“ให้เรียกว่า ‘พี่แจบอม’ ไม่ใช่หรือไง อยากโดนจูบที่ตรงนี้หรือไงหืม? ว่าไง?”
“พ...พี่ พี่แจ...บอม”
ร่างเล็กตกใจที่ร่างสูงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตากลมหลับตาแน่นก่อนจะรีบพูดตามที่ร่างสูงทันทีด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกักจนร่างสูงแอบยิ้มออกมา สุดท้ายก็ขโมยหอมแก้มนิ่มของร่างเล็กก่อนจะใช้มือลูบหัวทุยของตุ๊กตาตัวโปรด ยองแจสะดุ้งแล้วมองหน้าร่างสูงอย่างเอ๋อๆแล้วใช้มือตัวเองแก้มข้างที่ถูกร่างสูงขโมยหอมไป
หมับ!
มือหนาคว้าข้อมือเล็กก่อนจะออกแรงลากคนตัวเล็กไปที่ที่ขายบัตร แจบอมซื้อบัตรเล่นเครื่องเล่นสำหรับผู้ใหญ่สองใบก่อนจะยื่นมันให้ร่างเล็กที่โดนลากไปลากมาเป็นลูกหมาเดินตามเจ้าของ ยองแจรับมันมาแบบงงๆแต่ไม่ทันจะได้ถามอะไรก็ถูกร่างสูงลากเข้าไปในสวนสนุกซะก่อน
ร่างเล็กเดินตามแรงลากของร่างสูงอย่างงๆพลางหันซ้ายหันขวาตลอด ดวงตากลมมองรอบๆตัวอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองเมื่อรอบๆตัวของเขาตอนนี้มีแต่เครื่องเล่นที่เขาอยากเล่นมาตลอด และเขาแทบไม่เชื่อเลยว่าคนที่พาเขามาที่นี่จะเป็นคนตัวสูงใจร้ายอย่างอิมแจบอม ยองแจมองที่แผ่นหลังกว้างของคนข้างหน้าแล้วอมยิ้มน้อยๆ จนเผลเดินชนแผ่นหลังที่เขามอง
“โอ๊ย คุณ...ไม่สิ พี่แจบอมหยุดทำไมไม่บอก”
ร่างเล็กเงยหน้ามองแผ่นหลังอีกฝ่ายแล้วบ่นเบาๆ มือบางยกขึ้นลูบดั้ง(ที่มี)น้อยๆของตัวเองแล้วย่นจมูก ยองแจมองร่างสูงที่ยืนนิ่งจนแทบจะเป็นหินแล้วสงสัย มือบางดึงชายเสื้อเบาๆก่อนจะชะเง้อคอมองทางข้างหน้า ก่อนที่พบคู่รักที่กำลังป้อนไอติมกันอย่างกระหนุงกระหนิง ร่างเล็กเบิกตากว้างเมื่อเห็นหน้าผู้ชายที่กำลังเช็ดมุมปากให้กับผู้ชายหน้าสวยอีกคน ก่อนจะปล่อยชายเสื้อของแจบอมให้เป็นอิสระ
“พี่มาร์คฮะ!!!!!”
ยองแจเอ่ยชื่อของคนคนหนึ่งเสียงดังจนร่างสูงที่ยืนนิ่งถึงกับสะดุ้ง รู้อีกทีก็เห็นร่างเล็กๆของตุ๊กตาวิ่งไปหาอดีตเพื่อนรักอย่างมาร์ค ก่อนที่มือเล็กๆนั่นจะโอบกอดมาร์คแน่นแล้วซุกหน้าเข้าที่อก แจบอมกำหมักแน่นมองภาพตรงหน้า เหมือนกับว่ามาร์คและจินยองจะไม่รู้สึกว่าเขายืนมองอยู่ตรงนี้
มาร์คกอดตอบร่างเล็กแน่นพอๆกันก่อนจะผละออก มือหนาลูบผมนุ่มก่อนจะหันไปหาจินยองที่ยืนยิ้มอยู่
“จินยองอ่า นี่ยองแจเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่มาร์คเอง ยองแจนี่จินยองเป็นภรรยาพี่เอง”
“บ้า ใครเป็นภรรยาของพี่มาร์คกัน มั่วแล้ว แบร่!”
ยองแจยิ้มอยู่ระหว่างพี่ชายและแฟนพี่ชายที่ยืนมองกัน โดยที่คนหน้าสวยที่ชื่อจินยองกำลังแลบลิ้นใส่พี่มาร์คอยู่โดยที่พี่มาร์คก็เอื้อมมืออีกข้างไปยีผมสีดำขลับเล่นอย่างหมั่นไส้บวกเอ็นดู ภาพที่คู่รักสองคนเล่นกันทำให้ยองแจแทบจะหุบยิ้มไม่ได้เลย เขาไม่เคยเห็นพี่มาร์คในโหมดนี้เลย
จินยองสะบัดหัวออกจากรัศมีมือแม่นาคของมาร์คแล้วมาพูดคุยกับเขาแทน
“จินยองไม่คุยด้วยแล้ว อ่า..ยินดีที่รู้จักนะ น่ารักจังมีแฟนหรือไง”
“ย...ยังฮะ”
“ยองแจไม่มีแฟนหรอก เพราะพี่มาร์คไม่อนุญาตถ้าคนที่จะเป็นแฟนยองแจต้องผ่านพี่มาร์คคนนี้ก่อน”
มาร์คแทรกตอบอย่างไร้มารยาทก่อนจะยิ้มอย่างภาคภูมิใจในตัวเอง จินยองมองแล้วเบะปากใส่อย่างหมั่นไส้คนมั่นใจก่อนจะใช้มือเล็กๆจับที่แก้มพวกนิ่มแล้วดึงเล่น โดยที่ยองแจก็ไม่ได้ขัดอะไรแถมยังยิ้มให้อีกต่างหาก หารู้ไม่ว่าการกระทำของร่างเล็กนั่นอยู่ในสายตาของร่างสูงทั้งหมด...
แน่สิ ตุ๊กตานั่นไม่มีแฟนหรอก..แต่ถ้าผัวล่ะก็ไม่แน่ แจบอมคิดพลางยกยิ้มเล็กๆ
“ใช่สิ..ยองแจหายไปไหนมาเมื่อวานยูคยอมบอกว่าติดต่อไม่ได้ แล้ววันนี้มากับใครพี่รู้จักหรือเปล่า”
“เอ่อ..ผมมากับ...”
“มากับกูเองล่ะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า:)”
เหมือนอาการเดจาวูที่ยองแจโดนแทรกพูดขึ้นมาอย่างไร้มารยาท แต่คราวนี้ไม่ใช่มาร์คแต่เป็นเสียงทุ้มที่เขาคุ้นเคยอย่างแจบอมต่างหาก ร่างเล็กถูกดึงแขนไปจนชนกับอกแกร่ง มาร์คมองหน้ายองแจเป็นเชิงจะถามว่าจริงหรือเปล่า ร่างเล็กพยักหน้าก่อนจะยิ้มน้อยๆให้กับพี่ชาย
“แหม..ยองแจอ่า เจอคนอื่นแล้วทิ้งพี่แบบนี้ได้ยังไง เดี๋ยวก็ลงโทษซะหรอก”
“อ...อย่านะ”
ร่างเล็กเอ่ยห้ามเมื่อใบหน้าคมของร่างสูงโน้มเข้ามาใกล้จนริมฝีปากแทบจะแตะกัน ดวงตากลมมองไปทางมาร์คที่ยืนมองอย่างอึ้งๆก่อนจะมองไปที่แฟนพี่ที่ยืนยิ้มอยู่ มือเล็กยกขึ้นผลักใบหน้าของอีกฝ่ายออกก่อนจะดันตัวออกจากอกแกร่งแต่ก็ยังไม่วายถูกมือหนาคว้าไว้ให้ยืนข้างตัวอีก
ยองแจมองคนข้างกายอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าหวานนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเจ็บข้อมือข้างที่แจบอมจับไว้ และร่างสูงก็ยังเพิ่มแรงบีบที่ข้อมือเขามากขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย
หมับ!
มาร์คเดินเข้ามาคว้าที่ข้อมือเล็กก่อนจะดึงข้อมือของยองแจให้เดินมาทางเขา ก่อนจะใช้มืออีกข้างผลักไหล่ของแจบอมออก มาร์คจ้องมองแจบอมด้วยดวงตาแข็งกร้าวก่อนจะลากให้ร่างเล็กมายืนข้างๆตนแทน แจบอมมองด้วยสายตาเรียบนิ่งก่อนจะยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“ยองแจอ่า มาหาพี่...”
ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบพลางจ้องไปที่ดวงตากลมไว้ ยองแจหลบตาก่อนจะมองพื้นแล้วพยายามบิดมือมาร์คที่จับข้อมือเขาไว้อยู่ แต่นั่นยิ่งทำให้มาร์คยิ่งจับข้อมือนั้นแน่นมากกว่าเดิม ร่างเล็กเงยหน้ามองหน้าพี่ชายตัวเองก่อนจะพูดเบาๆ
“พี่มาร์คปล่อยผมเถอะ ผมจะไปหาเขา”
สิ้นเสียงนั้นมาร์คก็ยอมปล่อยข้อมือเล็กให้เป็นอิสระ ร่างสูงโค้งเป็นเชิงขอบคุณก่อนจะค่อยๆก้าวไปหาร่างสูงที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า มือหนายื่นมือไปคว้าไหล่เล็กมาโอบไว้ข้างกายก่อนจะโน้มลงหอมแก้มนิ่มเบาๆ พลางยักคิ้วให้มาร์คเป็นกวนประสาทเล่นๆ
“ไปกันยองแจอ่า เราก็ไปเดตกันดีกว่าอย่าไปขัดคู่รักเขาเลย”
พูดจบร่างสูงก่อนเลื่อนมือมาจับมือเล็กไว้แล้วเดินนำออกไป ร่างเล็กหันมาโค้งให้กับทั้งสองคนก่อนจะถูกแรงดึงของร่างสูงดึงให้เดินตามไป
มาร์คมองตามหลังยองแจไปไม่วางสายตาจนร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆแอบมองคนรักด้วยความน้อยใจ มือเล็กดึงชายเสื้อเบาๆก่อนจะชี้ที่แผนที่เครื่องเล่นที่ต้องการจะเล่นให้คนรักดู มาร์คหันมายิ้มให้ก่อนจะใช้นิ้วโป้งเช็ดคราบไอศกรีมที่แก้มใสออกให้แล้วจับมือร่างบางให้เดินไปด้วยกัน
แจบอมลากร่างเล็กให้เดินไปที่ห้องน้ำก่อนจะดันให้ร่างเล็กเข้าไปในห้องน้ำแล้วแทรกตัวเข้าไปด้วย แจบอมยกยิ้มเมื่อเห็นนัยน์ตาของร่างเล็กฉายแววตื่นตระหนกอย่างชัดเจน มือหนาผลักร่างเล็กให้ชิดพนังห้องน้ำก่อนจะสองมือดันกำแพงไว้กันร่างเล็กหนี ใบหน้าคมโน้มเข้าหาใกล้หวังจะจูบแต่ร่างเล็กหันหนีแจบอมจึงจูบที่แก้มนิ่มแทน
ร่างสูงค่อยๆจูบจากบนแก้มเลื่อนไปที่ใบหู ลิ้นสากลากเลียวนที่ใบหูทำให้ร่างเล็กขนลุกไปทั้งตัว ยองแจหลับตาแน่นมือเล็กออกแรงผลักอกแกร่งเต็มแรงแต่ก็ไม่เป็นผล แจบอมเป่าลมร้อนเข้าที่ใบหูเพื่อแกล้งร่างเล็กก่อนจะกระซิบเบาๆข้างหู
“ก่อนจะไปเล่นเครื่องเล่น..ก็มาเล่นเครื่องเล่นของกูก่อนล่ะกัน หึ”
Everlasting Love
.........................................................................
แอบมาบอกว่า มี ncตอนหน้านะ^^
ความคิดเห็น