คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Everlasting Love : ดูแล
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
Everlasting Love
บทที่สาม : ดูแล
ภายในห้องที่เริ่มอุ่นขึ้นเพราะแสงของพระอาทิตย์ที่เริ่มส่องผ่านม่านสีบาง ร่างเล็กบนเตียงนอนหงายโดยที่ตัวยังมีผ้าห่มผืนหนาห่มไว้ทั้งตัว จะมีแค่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อที่อยู่นอกผ้าห่ม
ยองแจส่ายหน้าไปมา ริมฝีปากที่ขยับเหมือนเจ้าตัวต้องการที่จะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่สามารถพูดมันออกมาได้ คิ้วสวยที่ขมวดเข้าหากัน ลมหายใจเข้าออกของร่างเล็กเป็นไอร้อนขึ้นมา เวลาผ่านไปไม่นานมากร่างเล็กที่นอนกระสับกระส่ายไปมาก็นอนนิ่งไป ริมฝีปากเรียวขยับเอ่ยคำสุดท้าย
“พ...พี่มาร์คฮะ...”
ครืน~
เสียงสั่นของโทรศัพท์เครื่องเดิม ไฟหน้าจอส่องขึ้นเป็นข้อความเข้าจากเบอร์ที่ร่างเล็กกดเป็นเบอร์ที่ชอบเอาไว้ และข้อความนั้นก็ยังคงเข้ามาต่อเนื่องจากหนึ่งข้อความเป็นสองข้อความและอีกหลายๆข้อความที่ถูกส่งมาจากเบอร์เดิมซ้ำ แม้จะมีเสียงสั่นโทรศัพท์ดังมากแค่ไหนแต่ร่างเล็กตอนนี้ก็ไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว...
“จินยองอ่า พี่มาร์คขอโทษนะครับ พี่มาร์คจะไม่ทำอีกแล้ว”
เสียงทุ้มของหนุ่มแอลเอเอ่ย นิ้วก้อยยื่นไปหวังจะเกี่ยวคืนดีกับร่างเล็กตรงหน้าดูเหมือนจะไม่เป็นผล คนตัวเล็กสะบัดหน้าหนีแถมยังเดินนำเขาไปลิ่ว จนเขาต้องวิ่งตามง้ออีก แต่ใบหน้าหล่อก็ไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อยกับการตามง้อคนตัวเล็กเลยสักนิด
หมับ!
มือหนาคว้าที่ข้อมือเล็กก่อนจะออกแรงดึงเพียงเล็กน้อยร่างเล็กเบาบางของจินยองก็เข้าสู้อ้อมกอดของเขาอย่างง่ายดาย ร่างสูงจึงใช้โอกาสนี้ใช้สองมือโอบเอวบางของคนรักไว้แน่นในขณะที่ร่างเล็กพยายามดิ้นและทุบอกกว้างเพื่อให้ปล่อย แต่แรงของจินยองที่ทุบลงไปมันก็ไม่ต่างอะไรกับแมวข่วนสำหรับมาร์คหรอก เพราะมันทั้งไม่เจ็บ...
แถมมันดูน่ารักมากๆด้วย
“พี่มาร์คปล่อยจินยองเลยนะ เดี๋ยวนี้”
เสียงหวานเอ่ยสั่ง ใบหน้าสวยยู่เข้าหากันอย่างไม่พอใจกับการกระทำของคนตรงหน้าก่อนที่เจ้าตัวจะใช้มือเล็กๆทุบลงที่อกกว้างของร่างสูงอีกรอบ แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าร่างสูงจะคลายกอดนี้สักนิดแถมยังเพิ่มแรงกอดเขาอีกต่างหาก จินยองเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างงอนๆก่อนจะสะบัดหน้าหนีอีกรอบ
“ไม่เอาน่าจินยองอ่า พี่มาร์คขอโทษนะ พี่มาร์คขอโทษ”
“ก็พี่มาร์คไม่ฟังจินยองบ้างเลย! จินยองห้ามพี่มาร์คแล้วนะ นี่หน้าหรือผ้าขี้ริ้ว”
จินยองหันไปมองใบหน้าหล่อของคนรักก่อนจะใช้นิ้วเรียวจิ้มเข้าไปที่มุมปากหยัก ร่างสูงร้องโอดโอยเสียงหลงเมื่อถูกนิ้วเรียวจิ้มอย่างไม่ตั้งตัว จินยองกลั้วหัวเราะออกมาเมื่อเห็นคนรักของตนร้องเสียงหลง มีไม่กี่ครั้งหรอกที่มาร์คจะเผลอร้องเสียงสูงออกมาแบบนี้
ร่างสูงใช้มือแตะที่มุมปากก่อนจะมองร่างเล็กอย่างคาดโทษ
“เล่นแบบนี้ใช่ไหมจินยองอ่า ต้องลงโทษ”
“อ๊ะ! ม...ไม่เอานะ ฮ่าๆๆ หยุดนะ..พี่มาร์ค!!!”
ร่างสูงคว้าเอวบางไว้ด้วยสองมือก่อนจะใช้นิ้วจิ้มเอวร่างเล็กทั้งสองข้าง จินยองหัวเราะและพยายามพูดห้ามอีกฝ่ายที่แกล้งเขา ร่างเล็กดิ้นไปมาแต่ก็ไม่พ้นรัศมีมือของร่างสูง
“พี่มาร์คหยุดนะ! มาให้จินยองทำคืนเลย พี่มาร์ค!!!”
“จับได้พี่มาร์คจะให้แกล้งทั้งวันเลยครับ จินยองที่รักJ”
ภาพที่ทั้งสองคนวิ่งไล่กันโดยมีคนตัวเล็กเป็นคนวิ่งไล่คนตัวสูง แต่คงจะมีแค่ร่างเล็กมากที่เป็นคนวิ่งเพราะดูอีกคนแค่เดินเร็วๆเท่านั้นเอง ทั้งเสียงหัวเราะและคำพูดของคนทั้งสองตกเป็นเป้าสายตาของใครบางคนมาตลอดตั้งแต่ต้น เพียงแต่พวกเขาไม่รู้เท่านั้น
อีกร่างที่มุมเสากัดปากแน่นจนเลือดไหลที่มุมปาก มือทั้งสองข้างกำเข้ากันแน่นก่อนจะชกเสาที่ใช้บังตนอยู่เป็นการระบายอารมณ์ ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มโดยไร้เสียงสะอื้น น้ำตาหยดลงที่กำมือที่ใช้ชกเสาเมื่อครู่ เลือดที่ผสมกับน้ำไหลลงจากมือลงสู้พื้นแต่ดวงตาทั้งคู่ก็ไม่ได้ละจากภาพของทั้งสองคนตรงหน้าเลยแม้แต่วินาทีเดียว
มือข้างเดิมชกเข้าที่เสานั้นหลายต่อหลายครั้งจนเลือดอาบเต็มมือไปหมด แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้แสดงท่าทีว่าเจ็บปวดออกมาเลย
“จูเนียร์อ่า...อย่าหวังเลย ถ้ากูไม่ได้ใครก็ไม่มีทางได้”
มือหนากดโทรศัพท์เครื่องหรูของตนก่อนยกมันแนบหู ผ่านไปสักพักสายที่เขาโทรหาก็รับก่อนที่ปลายสายที่เขาโทรหานั้นจะรับสาย รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากหยักก่อนจะกรอกเสียงลงไป
“พรุ่งนี้..พาตัวจูเนียร์มาให้กู เอาให้เร็วที่สุด”
ร่างสูงเดินโซซัดโซเซออกจากผับที่เขาไปเที่ยวหลังจากที่ตัดสินใจโดดเรียนมาทั้งวัน ใบหน้าหล่อแดงเพราะน้ำหวานผสมแอลกอฮอลที่ดื่มไปตั้งแต่ก้าวขาเข้าผับแห่งนี้
ดวงตาคมพยายามกระพริบตาให้ถี่เพื่อปรับแสงให้เข้ากับดวงตา แต่มันก็ไม่เป็นผลเมื่อดวงตาของเขามันเริ่มพร่ามัวขึ้นทุกทีที่เดิน ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะไหลรวมกันกันและมีเพียงแค่ความมืดเท่านั้นที่เขาพอจะเห็นมัน และความมืดนั้นก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นก่อนที่จะไม่รับรู้อะไรอีกเลย...
“อ๊ะ รู้สึกตัวแล้วหรอฮะ”
มือเล็กชะงักก่อนจะเอ่ยถามเสียงใส ดวงตากลมสวยมองไปที่ร่างของคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเป็นมิตรก่อนจะวางผ้าผืนเล็กลงบนกะละมังที่ใส่น้ำอุ่นไว้ แจบอมมองไปรอบๆก่อนจะยกมือขึ้นมากุมหัวตัวเองที่รู้สึกเจ็บแปลบเมื่อพยายามคิดว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
แต่เสียงใสของคนตรงหน้าก็เอ่ยบอกอย่างกับอ่านใจเขาออก
“พอดีเมื่อคืนผมเห็นคุณนอนล้มที่พื้น เลยแบกมาพักที่ห้องผมก่อน..ผมว่าคุณคงยังแฮงค์อยู่แน่ๆยาอยู่บนโต๊ะพร้อมน้ำฮะ แล้วก็อาบน้ำได้ตามสบายฮะ”
มือเล็กหยิบยาและแก้วน้ำส่งให้ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียง แจบอมดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะยื่นมือรับยานั่นมาและพยักหน้าขอบคุณเล็กน้อย ดวงตากลมสวยกลายเป็นสระอิเมื่อคนตัวเล็กยิ้มตอบและไฝใต้ตานั้นมันก็ดึงดูดสายตาร่างสูงให้เผลอมองได้ไม่น้อย แจบอมรีบดึงสติตัวเองกลับมาแล้วโยนยาเข้าปากก่อนจะดื่มน้ำตามอย่างรวดเร็วและส่งแก้วน้ำคืนให้เจ้าของ
แจบอมหันมองแสงแดดที่หน้าต่างก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดู คิ้วเข้มขมวดกันเมื่อเห็นว่าโทรศัพท์ของตนว่างเปล่าไม่มีสายใครโทรเข้ามาเลย ถ้าเป็นปกติมันน่าจะมีสายเข้าหากว่าเขาไม่กลับห้อง มันจะต้องมีสายเข้าจากตุ๊กตาตัวนั้น แต่นี่ไม่มี...
“ขอบใจนะ กลับล่ะ”
ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะรีบลุกออกจากเตียงอย่างรวดเร็วจนคนที่ช่วยเหลือตกใจ แจบอมเดินออกจากห้องนั้นก่อนจะรีบลงบันไดไปข้างล่างทันที ขายาวเดินออกจากหอก่อนจะหันมองซ้ายขวาก่อนที่พบว่ามันไม่ไกลจากคอนโดของเขาสักเท่าไหร่ ร่างสูงเลยตัดสินใจที่จะเดินไป
ไม่นานร่างสูงก็ยืนอยู่ที่หน้าคอนโดของตัวเอง ขายาวก้าวเข้าไปภายในคอนโดก่อนจะมีคุณป้าแม่บ้านรีบเดินมาดักหน้า แจบอมทำได้ฮึดฮัดในใจก่อนจะขมวดคิ้วมอง แม่บ้านมองหน้าร่างสูงแล้วเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงอึกอัก
“ค...คือ เมื่อวานเด็กมัธยมคนนั้นมาค้างหรือเปล่าคะ ป้าไม่เห็นเธอเลย...”
“ครับ ตุ๊กตาก็ต้องอยู่กับเจ้าของสิครับ งั้นผมขอตัว”
แจบอมเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินเลี่ยงคุณป้าแม่บ้านออกมา นิ้วเรียวกดที่ปุ่มขึ้นลิฟต์ก่อนจะยืนรอหน้าลิฟต์อย่างใจเย็น ไม่นานลิฟต์ก็ถึงพร้อมกับคนมากมายที่เดินออกจากลิฟต์ ขายาวก้าวเข้าไปในลิฟต์ก่อนจะกดชั้นที่ตัวเองอยู่ ประตูลิฟต์ปิดลงและค่อยๆเคลื่อนนำเขาไปสู่ชั้นที่ต้องการ
มือหนากดรหัสก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องและเสียบคีย์การ์ด ร้อน..ที่สิ่งที่ร่างสูงรู้สึกเมื่อก้าวเข้ามาในห้อง ขายาวก้าวเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะเห็นลูกแมวสีเทาขาวของเขานอนอยู่ในตะกร้านอนของมันโดยที่ถาดอาหารของมันว่างเปล่าราวกับไม่เคยมีอาหารมาก่อน และน้ำก็ไม่ได้เติมอีกด้วย ลูกแมวกระดิกหูนิดๆก่อนจะตื่นและวิ่งเข้าหาเจ้าของ แจบอมย่อลงเล่นกับเจ้าแมวก่อนที่จะอุ้มลูกแมวเข้าไปในห้องของเขา
ในห้องเขาคำว่าร้อนก็เป็นสิ่งแรกที่เขารู้สึกอีก ดวงตาคมมองไปที่ร่างเล็กที่ยังนอนห่มผ้าอยู่แล้วขมวดคิ้วเป็นปม พลางคิด..ร้อนขนาดนี้อยู่ได้ยังไงของมัน ขายาวก้าวเข้าหาร่างเล็กที่นอนบนเตียงช้าๆ ใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของร่างเล็กทำให้ร่างสูงเริ่มรู้สึกแปลกๆ มือหนาวางลูกแมวลงก่อนจะเลิกผ้าห่มออกทำให้เห็นแค่ร่างเปลือยเปล่าของร่างเล็กเท่านั้น ลูกแมวน้อยกระโดดขึ้นเตียงก่อนจะใช้เท้าหน้าแตะลงที่แก้มใส
“เหมี๊ยว!!!”
เสียงแหลมของลูกแมวดังขึ้นเมื่อมันแตะไม่เพียงไม่กี่วินาทีก่อนจะกระโดดลงจากเตียงไป เสียงของโนร่าทำให้ร่างสูงเลิกสนใจร่างเล็กมาจับเท้าหน้าของลูกแมวแทน ความรู้สึกอุ่นๆร้อนๆที่เท้าเล็กทำให้ร่างสูงหันไปหาร่างเล็กบนเตียงทันที มือหนาทาบลงที่หน้าผากมนก่อนจะรีบชักออก
“โนร่ารอที่นี่นะ เดี๋ยวพ่อไปเอาน้ำอุ่นก่อนห้ามแตะตัวตุ๊กตาเด็ดขาดนี่คือคำสั่ง”
แจบอมเอ่ยเสียงเข้มสั่งลูกแมวก่อนจะรีบสาวเท้าออกจากห้องโดยไม่ปิดประตูห้อง ร่างสูงเดินหาของที่พอจะใส่น้ำได้กับผ้าผืนเล็กๆรอบห้องก่อนจะเดินไปเปิดแอร์ เขาหาเจอแค่ผ้าเช็ดผมที่เพิ่งซักกับถ้วยใหญ่ๆใบหนึ่งเท่านั้น แต่แค่นี้ก็คงจะพอ ร่างสูงเดินไปเข้าไปในห้องเช่นเดิมก่อนจะจับเจ้าโนร่าให้อยู่ห่างๆเอาไว้ มือหนาชุบผ้าลงในน้ำอุ่นแล้วบิดมันใช้มาดๆก่อนจะเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาเต็มใบหน้าหวาน รวมถึงซอกคอที่ปรากฏรอยแดงที่เขาทำไว้
จะเรียกว่าครั้งแรกก็ได้ที่อิมแจบอมทำอะไรแบบนี้ให้ใคร เพราะคนอย่างเขาไม่เคยที่จะมานั่งเช็ดตัวคนป่วยอยู่แล้ว
“ตัวร้อนขนาดนี้ทำไมไม่โทรบอกวะ จะรอให้ไข้ขึ้นสูงจนช็อกตายก่อนหรือไงตุ๊กตาโง่”
ริมฝีปากหยักเอ่ยเบาๆกับความบ้าของคนป่วยที่ทำให้เขาต้องมานั่งลำบากเช็ดตัวให้แบบนี้ ใบหน้าหวานของคนบนเตียงเริ่มขยับเล็กน้อยก่อนที่ริมฝีปากเรียวซีดนั่นจะสั่นเล็กน้อย และอาการนั่นก็ไม่รอดพ้นสายตาของแจบอมอยู่ดี เขารู้ดีว่าตุ๊กตาตัวนี้กำลังหนาวแต่เขาคงไม่ใจดีขนาดปิดแอร์แล้วตัวเองทรมานหรอกนะ
“พ...พี่ครับ หนาว..ผมหนาว...”
เสียงแหบพร่าของร่างเล็กเอ่ยขึ้น คิ้วของร่างสูงขมวดกันเป็นปมก่อนจะมองไปที่ร่างเล็กที่ละเมออกมาเมื่อครู่
พี่อย่างนั้นหรอ?
ร่างสูงได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้แค่ในใจ แต่ก็ยังปล่อยให้ร่างเล็กนอนหนาวแบบนั้นต่อไป แจบอมห่มผ้าห่มผืนหนาที่เขาเกลียดแสนเกลียดให้กับร่างเล็กแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าร่างเล็กที่ป่วยอยู่จะหายหนาวเลยสักนิด ในห้องของเขาเริ่มเย็นขึ้นมานิดหน่อยเนื่องจากเขาเปิดแอร์แต่ลมหายใจของร่างเล็กก็ยังออกมาเป็นไอร้อนอยู่ดี
แจบอมถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ ผ้าก็ห่มแล้วยังจะหนาวอะไรอีก
ร่างสูงเดินออกจากห้องไปแล้วค้นๆที่ตู้ยาที่ติดไว้เหมือนกับจะประดับห้องเสียมากกว่าเพราะเขาไม่ใช่คนที่จะป่วยได้ง่ายๆจึงไม่ค่อยมียาเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าโชคดีของตุ๊กตานั่นที่ห้องเขายังพอเหลือยาลดไข้หนึ่งแผง ร่างสูงเดินไปหยิบน้ำก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง มือหนาวางแผงยาและน้ำลงก่อนจะออกแรงเขย่าตัวร่างเล็กเบาๆ
“มึง..ลุกขึ้นมากินยา ยองแจลุก”
ร่างสูงเอ่ยเรียกแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าร่างเล็กจะตื่นขึ้นมาเลยสักนิด มีแค่เสียงอืออืมในลำคอเท่านั้น แจบอมมองแผงยาแล้วถอนหายใจ..มีแค่วิธีเดียวที่จะให้กินยาได้
มือหนากดลงที่แผงยาก่อนจะนำเม็ดยาลดไข้ออกมา และรินน้ำใส่แก้ว ร่างสูงโยนยาเข้าปากก่อนจะดื่มน้ำตามแล้วใช้มือประคองลำคอให้เชิดขึ้นก่อนจะประกบปากลงกับปากเรียวทันที ลิ้นหนาสอดยาให้กับร่างเล็กก่อนจะบังคับให้กลืนลง เมื่อมั่นใจว่าร่างเล็กกลืนเม็ดยาลงไปแล้วแจบอมถึงค่อยถอนริมฝีปากออก
รสขมของยาที่ติดที่ปลายลิ้นทำให้แจบอมถึงกับแหยหน้า
“จะว่าไปกูก็ยังแฮงค์ไม่หายแน่ๆ เดี๋ยวกูช่วยให้หายหนาวในแบบฉบับกูล่ะกันJ”
Everlasting Love
...................................................
มาลงตอนที่3 ให้แล้วนะครับบบบบ มาตอนดึกดื่นค่ำคืนของคนโสด(?) คึคึ
แหม...ตอนนี้อยากสิงยองแจและมีคนป้อนยาแบบนี้ไหมล่ะ?
ปล. อัพได้อาทิตย์ละ 1ตอน เท่านั้นนะครับ
ตัวใหญ่ๆเลย สำคัญมาก..
ตอนต่อไปจะเป็นยังไงก็รอติดตามอ่านดูนะ^^
รักคนอ่าน รักคนเม้น
5 เม้นเหมือนนะครับ^^
ความคิดเห็น