คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [OS] Forever Love - 2Jae
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
****เปิดเพลง Forever love ฟังเพื่อฟีลลิ่งในการอ่าน^^
Forever love
สุสาน...
แค่ได้ยินก็รู้สึกถึงความเหงา ความเศร้าของคนที่อยู่และคนที่จากแล้วใช่ไหมล่ะ
แต่ที่ที่นี้ จะเป็นที่ที่เขาจะยิ้มให้กับคนที่จากไปอย่างมีความสุขตลอดที่เขามาเยี่ยม
พี่แจบอม... วันนี้ผมก็ยังยิ้มให้พี่เหมือนทุกๆวันนะครับ พี่เห็นหรือเปล่า? ผมทำตามสัญญาที่พี่ขอไว้ ว่าผมจะยิ้มอย่างสดใสตลอดไป พี่แจบอมครับ พี่ก็กำลังยิ้มให้ผมอยู่เหมือนกันใช่ไหมครับ?
ผมรักพี่แจบอมนะครับ...
............................................................................................
“พี่แจบอม วันเกิดพี่อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ อ๊ะ!”
เสียงหวานเอ่ยถามคนรักแล้วยิ้มให้เหมือนกับทุกครั้ง มือหนาดึงเอวบางก่อนจะยกให้ร่างเล็กของคนรักนั่งตักของตน แจบอมเอาคางเกยไหล่เล็กก่อนจะมองตาหวานๆของคนรักที่จ้องมาทางเขาอยู่แล้ว ร่างสูงยิ้มให้ร่างเล็กก่อนจะขโมยหอมแก้มคนรักไปหนึ่งฟอด
ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเรียบตามฉบับหนุ่มชิค
“แค่ยองแจของพี่มีความสุข พี่ก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วล่ะครับ”
“พี่แจบอมอ่า คนบ้า... พูดอะไรก็ไม่รู้”
ใบหน้าหวานก้มงุดจนคางชิดอกซ่อนใบหน้าที่เริ่มแดงระเรื่อเพราะคำพูดเรียบๆของคนรัก ร่างเล็กบ่นงืมงำคนเดียวเพื่อกลบความเขินอาย ร่างสูงมองแล้วระบายยิ้มออกมากับท่าทางเด็กๆของคนรักพลางกระชับแขนกอดคนตัวเล็กแน่น
“จริงๆนะ สำหรับพี่ไม่มีอะไรพิเศษไปกว่ารอยยิ้มที่สดใสของยองแจแล้วล่ะ”
……………………………………………………………
06/01/xx
“เป่าเค้กแล้วอธิษฐาน ผมทำเอากับมือเลยนะ”
“ถ้างั้นพี่คงต้องรีบเป่ารีบอธิฐานแล้วล่ะสิ อยากกินเค้กฝีมือแฟนJ”
“บ้า คนบ้า..”
แจบอมหัวเราะเล็กน้อยที่แกล้งทำให้คนรักหน้าแดงได้ แต่มันก็จริงอย่างที่เขาพูดไปนั่นแหละ เขาอยากจะกินเค้กที่ยองแจทำเพื่อเขาจริงๆ ร่างสูงโน้มลงเป่าเค้กก่อนจะหลับตาอธิษฐาน
จุ๊บ
และสัมผัสเบาๆที่แนบที่ริมฝีปากเขาเมื่อครู่ ทำให้ร่างสูงลืมตาขึ้นเจอร่างเล็กที่ยืนหน้าแดงอยู่ตรงหน้า เขาไม่สงสัยเลยว่าทำไมเขาถึงอยากให้คนคนนี้มีความสุขนัก เพราะคนคนนี้ทำให้เขายิ้มได้ตลอดเลย
“ก...ก็พี่แจบอมไม่อยากได้อะไรเป็นพิเศษ ก...ก็เลย...นั่นแหละ! ของขวัญ...”
“ขอบคุณครับ”
“คือผมนะ...”
แจบอมเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำต่อมาของคนรัก และเหมือนคนตัวเล็กจะรู้ว่าเขาคงไม่แน่ใจในสิ่งที่หูได้ยินสักเท่าไหร่ ร่างเล็กเลยเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นแตะริมฝีปากนุ่มกับริมฝีปากของเขาแผ่วเบาก่อนจะผละออก และกระซิบข้างหูเขาเสียงสั่นแทน
“ของขวัญ ค...คือ...ผม นะ...?”
อย่างนี้ชเวยองแจของเขากำลังทำในสิ่งที่เรียกกันว่า ‘ยั่ว’ หรือเปล่านะ?
……………………………………………………………
24/01/xx
มือหนากำโทรศัพท์ไว้แน่นในขณะที่ปลายสายยังไม่วาง แจบอมขบริมฝีปากอย่างแรงเพื่อสะกดอารมณ์ที่พลุนพล่านข้างในใจ มืออีกข้างชกที่กำแพงห้องซ้ำๆเป็นการระบายอารมณ์ไปในตัวซ้ำๆ คำพูดของปลายสายยังติดตรึงอยู่ในโสตประสาทเขาซ้ำไปมาจนแทบบ้า!
ใช่ อิมแจบอมกำลังจะบ้าตาย!!!
ยิ่งคิดเรื่องที่ได้ยินมายิ่งรู้สึกเจ็บในใจ เขาควรจะทำยังไง...
ชเวยองแจ บอกกับพี่ได้ไหม พี่ควรจะจัดการเรื่องนี้ยังไงดี...
“เพื่อให้เขาได้ยิ้มต่อไป ผมจะรักษารอยยิ้มที่สดใสของเขาไว้...ด้วยชีวิตของผม”
……………………………………………………………
14/02/xx
กริ๊ก
เสียงกลอนประตูทำให้ร่างเล็กที่นั่งอยู่ที่โซฟารีบปาดน้ำตาออกแล้วหันไปทางประตูทางเข้า เมื่อเห็นใบหน้าของร่างสูงร่างเล็กจึงเผยยิ้มออกมาแล้ววิ่งเข้าไปกอดเอาหน้าซุกกับอกแกร่ง มือหนาลูบผมนิ่มเบาๆก่อนจะกวาดสายตาสังเกตรอบๆห้องแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา
มือหนาผลักตัวร่างเล็กออกเบาๆก่อนจะมองหน้าคนรักอย่างจับผิด
“ตาแดงนะเรา”
“ผมขยี้ตามากไปหน่อยครับ มันคัน”
ร่างเล็กเอ่ยแทบจะทันทีที่สิ้นคำจับผิดของร่างสูง น้ำเสียงสั่นเครือนั่นทำให้ร่างสูงยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่ขยี้ตาแน่ น่าสงสัย...
ชเวยองแจกำลังทำตัวน่าสงสัย
“ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น”
“ผม... ผมแค่... ใช่! ผมซ้อมร้องเพลงสำหรับประกวดไง”
“ชเวยองแจ อย่าโกหก”
“ผมเปล่านะ! ผมไม่ได้โกห...อุ๊บ!!!”
ไม่ทันจะสิ้นคำพูด ร่างสูงจัดการปิดปากเด็กขี้โกหกด้วยริมฝีปากของตัวเอง ลิ้นชื้นโลมเลียความหวานที่กลีบปากก่อนจะแทรกเข้าหาความหวานข้างในโพรงปาก มือเล็กกำเสื้อนักศึกษาไว้แน่นราวกับมันจะขาดติดมือมา สัมผัสที่ร้องแรงเพราะร่างสูงเหมือนต้องการลงโทษที่เขาโกหก รสหวานของจูบกับรสเค็มปร่าของเลือดที่ผสมกันทำให้ร่างเล็กทุบอกแกร่งเพื่อให้ถอนจูบออก
ความรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากหลังจากที่แจบอมถอนจูบออกทำให้ร่างเล็กนิ่วหน้า พี่แจบอมกัดปากเขา
“อย่ามาโกหกพี่ ร้องไห้ทำไม”
“ผมไม่... ผม พี่แจบอม...ผม ฮึก ฮือออออ”
ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่บอกให้ร่างสูงรู้อย่างเด็ดขาด สุดท้ายเขาก็ทำไม่ได้เพราะน้ำตาเจ้ากรรมมันดันไหลออกมาซะอย่างนั้น เขาต้องเล่าทุกอย่างให้คนรักฟัง ร่างสูงได้ยินแล้วชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะดึงร่างเล็กเข้ามากอดประโลมให้หยุดร้องไห้
นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนิ่มทั้งสองออกแผ่วเบา
“นี่...อย่าร้องไห้คนเดียวสิ ยองแจยังมีพี่อยู่ข้างๆนะลืมไปแล้วหรอ”
“แต่ผม...พี่แจบอม ผม...อื้อออ”
เรียวปากบางถูกปิดลงอีกครั้งด้วยฝีมือของแจบอม แต่ไม่ได้รุกล้ำอะไรมากเพราะนี่เป็นแค่การปิดปากเท่านั้น
“อยู่กับพี่มีเรื่องอะไรก็พูดมาเถอะ พี่รับได้ทั้งนั้น เข้าใจนะ”
ใบหน้าหวานพยักขึ้นลงเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่าเข้าใจ แจบอมยิ้มก่อนจะลูบหัวร่างเล็กอย่างเอ็นดูอีกครั้ง ร่างสูงจูบเบาๆที่หน้าผากมนก่อนจะเป่าเบาๆ
“เพี้ยง! เอาล่ะยิ้มได้แล้วนะครับ”
“ผม...จะต้องยิ้ม... ยิ้มให้พี่แจบอม”
“พี่จะรักษารอยยิ้มที่สดใสของยองแจตลอดไปนะ”
……………………………………………………………
28/02/xx
“สำหรับคนไข้รายนี้ถ้าต้องการเปลี่ยนหัวใจ ต้องรอไปถึงปลายปีหน้านะครับ”
“ทำไมถึงนานขนาดนั้นล่ะครับหมอ! ไม่มีวิธีอื่นเลยหรอครับ”
“แต่ถ้าจะให้เขารอไปถึงปลายปีหน้าคงไม่ไหว ร่างกายของเขารับไม่ไหวหรอก”
สิ้นคำพูดของหมอทำให้เขานั่งนิ่ง มือที่ผสานกันกำแน่นจนเขารู้สึกเจ็บแต่ก็ไม่เจ็บเท่ากับความรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจของเขาตอนนี้หรอก หมอนั่งมองญาติคนนี้แล้วถอนหายใจถึงจะสงสารแต่หมอก็ไม่สามารถทำอะไรได้อยู่ดี
“ถ้าอย่างนั้นหมอไปแล้วนะครับ”
“ขอบริจาค...”
“ครับ?”
“ผมจะบริจาคหัวใจของผมให้โดยตรง”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ทั้งนั้น!! แค่เขามีชีวิต...แค่ให้เขาได้มีชีวิตอยู่ต่อไปผมก็พอใจแล้ว ให้เขาได้ยิ้มอย่างสดใสบนโลกนี้ต่อไปเถอะนะครับ...”
……………………………………………………….
05/03/xx
“ฮึก...”
“พี่บอกแล้วไงว่าอย่าร้องไห้คนเดียวอีก”
แจบอมเดินเข้าไปกอดร่างเล็กที่นั่งร้องไห้บนเตียงสีขาว ทำให้เขาที่นอนอยู่ที่โซฟาแต่ไม่ได้หลับลุกขึ้นมาปลอบร่างเล็ก ร่างสูงจูบซับน้ำตาที่ไหลเบาๆแล้วจูบที่ริมฝีปากสั่นๆนั่นเบาๆ
“ผม... ผมควรทำยังไงดี ผมอยากอยู่กับพี่แจบอม ฮือออ”
“อย่าร้องไห้สิ ถ้าพี่อยู่เช็ดน้ำตาให้ไม่ได้ยองแจต้องห้ามร้องไห้นะ”
แจบอมพูดเสียงเรียบแต่ก็แอบเสียงสั่นเล็กน้อย เป็นโชคดีของเขาเลยก็ว่าได้ที่ในห้องนี้มันมืดร่างเล็กจึงไม่เห็นสิ่งที่มันกำลังไหลลงจากดวงตาของเขา
เวลาของเขามันมีอีกไม่มากแล้ว
“พี่แจบอมจะไปไหน ไม่เอา ไม่ไปนะ...ผมอยู่ได้ถ้าไม่มีพี่ ฮึก”
“จะไปไหนได้ล่ะครับ ถ้าคนรักของพี่ยังร้องไห้แบบนี้ เอ้า! ยิ้มนะคนเก่ง”
“ฮึก...”
“พี่อยากเห็นยองแจยิ้ม...”
เป็นครั้งสุดท้าย...
“ผมจะยิ้มเพื่อพี่...ฮึก...”
ใบหน้าหวานพยายามคลี่ยิ้มที่แม้มันจะดูฝืน แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่ทำให้แจบอมยิ้มตามไปกับมัน แจบอมจูบที่หน้าผากมนเบาๆก่อนจะจูบที่เปลือกตาชื้นทั้งสองข้าง
“นอนนะครับ...”
แม้ว่าพี่จะไม่อยู่แล้วก็ตาม พี่อยากจะเห็นยองแจยิ้มตลอดไป
…………………………………………………………………..
17/05/xx
ผ่านไปสองเดือนที่ชเวยองแจเอาแต่นั่งร้องไห้อยู่ที่เดิมซ้ำๆ ดวงตากลมเหม่อลอยเอาแต่พูดซ้ำๆจนคุณนายชเวก็รู้สึกสงสารลูกชาย ไม่ว่าจะพูดปลอบโลมคนเป็นลูกยังไงยองแจก็ยังคงเหมือนเดิม
“แม่ครับ...พี่แจบอมไปไหนหรอครับ เขาไปไหนหรอครับแม่”
“ยองแจลูก...”
“เขาหายไปตั้งแต่วันนั้น และเขาไม่กลับมาอีกเลย เขาไม่มาให้กำลังใจผมสักนิด แม่...เขาทิ้งผมไปใช่ไหมครับ พี่แจบอมเขาทิ้งผมไปแล้วใช่ไหม พี่แจบอมเขาไม่รักยองแจแล้ว...ฮึก ไม่รักยองแจแล้ว พี่แจบอมไม่รักผมแล้ว...”
คุณนายชเวมองลูกทั้งน้ำตา ยิ่งเห็นลูกของตัวเองร้องไห้เธอยิ่งรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ เธอเดินเข้าไปกอดลูกเบาๆแล้วลูบหัวอย่างที่แจบอมชอบทำกับลูกของเธอ ยองแจร้องไห้ออกมาอย่างหนักในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่แต่คำพูดมากมายที่ถามถึงแจบอมก็ยังออกจากปากของร่างเล็กไม่หยุด
สายลมพัดเบาๆเป็นเสียงคล้ายคำพูดที่ทำให้ยองแจชะงัก ร่างเล็กผละออกจากผู้เป็นแม่แล้วลุกจากเตียงเดินไปที่หน้าต่าง มือเล็กเกาะกรงเหล็กไว้แล้วพยายามฟังเสียงลม ถึงเสียงมันจะน่ากลัวไปสักหน่อยแต่สำหรับยองแจแล้วมันมีความรู้สึกคิดถึง โหยหายประดังประเดเข้ามา
พี่ขอโทษ อย่าร้องไห้ได้ไหม
ยองแจปาดน้ำตาออกตามเสียงลมที่พัดให้เขาได้ยินเบาๆ
ยิ้มได้ไหม พี่อยากให้ยองแจยิ้มตลอดไป พี่ไม่อยากทำลายรอยยิ้มที่สดใสของยองแจ
“ครับ ผมจะยิ้ม...ฮึก เพื่อพี่แจบอม”
………………………………………………………………
28/06/xx
“แม่รู้ว่าลูกต้องเจ็บปวดมาพอแล้ว แม่จะบอกความจริงกับลูก”
คุณนายชเวเดินเข้ามาบอกกับคนเป็นลูกเสียงสั่น ยองแจมองไปทางแม่ของตนแล้วขมวดคิ้วสงสัย
“ความจริง?”
“เรื่องของแจบอม”
ยองแจหูผึ่งเมื่อได้ยินชื่อของคนรักที่หายหน้าไม่มาหาเขาสามเดือนกว่า คุณนายชเวเดินไปนั่งที่ขอบเตียงแล้วยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้กับยองแจ ที่มันจ่าหน้าซองถึงยองแจ
และเป็นจดหมายจากแจบอม
“พี่แจบอม...”
ยองแจเอ่ยแล้วค่อยๆเปิดซองจดหมายนั่น ข้างในเป็นเพียงกระดาษสีขาวที่มีลายมือสวยๆที่ยองแจจำได้ขึ้นใจว่ามันเป็นลายมือของคนรักของเขาแน่นอน มือเรียวค่อยๆคลี่กระดาษนั่นราวกับกลัวว่ามันจะสลายไปกับมือ โดยมีคุณนายชเวเฝ้ามองดูลูกชายด้วยสายตาปวดร้าว
********************
สวัสดียองแจที่รัก เมื่อวานอาจเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้พบกันก็ได้นะ ตอนนี้พี่อยากบอกว่าพี่สบายดีมากๆเลยล่ะ มีความสุขที่สุดในชีวิตของพี่แล้ว รู้อะไรไหม? กี่น้ำตาที่ต้องไหลเพราะพี่ต้องการเพื่อจะลืมยองแจ พี่ทำใจอยู่นานนับเดือนสุดท้ายพี่ก็ไม่สามารถลบยองแจออกไปได้จริงๆ
โกธรพี่ไหม?
พี่ขอโทษนะ
สุดท้ายนี้ พี่อยากจะบอกว่าพี่รักยองแจไม่ได้อีกแล้ว...
นี้ไม่ใช่จดหมายทักทายหรอกนะ มันคือคำล่ำลาจากพี่เอง พี่กลัวว่าหากพูดเองพี่คงไม่ไหวแล้วร้องไห้ออกมาแน่ๆ และหากพี่บอกว่าพี่จะยกหัวใจให้ยองแจโดยที่พี่ต้องตายไป ยองแจคงไม่ยอมใช่ไหมล่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะ... พี่ไม่ได้ตายไปไหน พี่ยังอยู่ในร่างกายของยองแจเสมอ อยู่ในหัวใจของยองแจตลอดไป...
จาก
อิมแจบอม แฟนของนาย
********************
“ฮึก! มันไม่จริงใช่ไหม แม่บอกผมสิ!!! มันไม่ใช่เรื่องจริง!!!!!”
“ยองแจลูก...แจบอมเขาบริจาคหัวใจของเขาให้ลูกเพื่อให้ลูกได้อยู่ต่อไป ได้ยิ้มอย่างสดใสบนโลกนี้ต่อไป เขาเป็นคนบอกแม่เอง”
คุณนายชเวกอดลูกไว้หลวมๆปลอบลูกชายของตนให้หยุดร้องไห้ แต่เธอไม่เคยทำได้สักครั้ง แค่กอดแล้วยองแจจะหยุดคงมีแค่แจบอมคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้
“ผมจะยิ้มได้ยังไง...ผมจะยิ้มยังไงถ้าไม่มีเขา ฮึก!”
“…”
“พี่แจบอมบอกผมสิ ผมจะยิ้มยังไงหากไม่มีพี่”
“…”
“ผมจะยิ้มบนโลกอย่างสดใสได้ยังหากบนโลกนี้มันไม่มีพี่...”
The end.
Forever love
……………………………………………………………………………..
ฮิ้ววววววววววว เรื่องนี้มาซะเศร้า(?)เชียว มันงงหรือเปล่านะ พอดีอินกับเพลงนี้มากเลยอยากจะแต่งฟิคน่ะครับ ตอนแรกจะแต่งเป็นเรื่องยาวแต่ไปไม่รอดเลยออกมาเป็น OSแบบน่ารักใสใสแทน ใครไม่เข้าใจเดี๋ยวเล่าแจ้งแถลงไขให้นะฮะ
คือเรื่องนี้น้องแจเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วต้องได้รับการผ่าตัดเพื่อเปลี่ยนหัวใจ และพี่บีคนแมนก็อาสาขอบริจาคหัวใจให้น้องแทน สาเหตที่น้องไม่สามารถอยู่ได้นานเพราะร่างกายน้องอ่อนแอมากครับแต่ไม่ได้เขียนลงไปเท่าไหร่ เอาเป็นว่าแนวดราม่าไม่ใช่สไตล์ สนุกไม่สนุกติ/ชมได้นะฮะ คึคึ ^^
5 เม้นเหมือนเคยเน้ออออ
อ้อ...
ช่วงนี้ไรต์ สอบ สอบ สอบ ตัวใหญ่ๆ เลยทำให้ไม่ค่อยว่างเลยแถมยังมีสอบเข้าเรียนต่อ ม.4อีก
ไรต์อาจจะมาอัพบ้างเป็นบางเวลานะฮะTT^TT อย่าทิ้งกันไปไหนเน้อออ
จะพยายามแอบอู้การอ่านมาอัพนะฮะ... ^^
เพลงเพื่อฟีลลิ่ง??
ความคิดเห็น