ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2.เจอเเบคฮยอน
ห้องซ้อม
"เฮ้(..ชื่อคุณ..)! เหม่ออะไรของเธอเนี่ย เข้าใจที่ฉันอธิบายไปหรือเปล่า?" นานะออนนี่ปัดมือไปมาบนหน้าฉันเเล้วถาม ฉันสะดุ้งออกจากตัวออนนี่เซไปข้างหลัง บ้า! นี่เรากำลังบ้าไปเเล้วหรือไงกันนะ นี่คือนานะออนนี่นะ อย่าเพ้อ อย่ามโนภาพขึ้นมาเองได้ไหมมมม~
ทำไมถึงมองนานะออนนี่เป็นเเดฮยอนโอปป้านะT///T
"เขินอะไรน่ะ มองหน้านานะเเล้วเห็นเป็นหน้าเเฟนหรอ" เท็ดดี้ออนนี่เดินเข้ามาหาฉันเเล้วพูดบ้าง
บ้า เเดฮยอนโอปป้าไม่ใช่เเฟนฉันซะหน่อย
เเค่คนที่บังเอิญชนเเล้วรู้จักกันก็เท่านั้น...เเถมโดนโมเมเรื่องว่าทีเมีย เอ้ย! ภรรยาด้วย
"เท็ดดี้ พวกเราน่ะห้ามมีเเฟนนะ เเละ(..ชื่อคุณ..)ก็ยังเด็ก ยังเร็วไปมั้งที่จะมีเเฟน55" ซองเเจออนนี่พูดพร้อมเสียงหัวเราะเเละยิ้มจนเห็นเหงือก
เเดฮยอนโอปป้า โอปป้าปล่อยยงกุกโอปป้ามาที่นี่ได้อย่างไร...
"งั้นวันนี้เลิกซ้อมดีมั้ย นี่ก็เกือบเที่ยงคืนเเล้วด้วย ฉันอนุญาติให้กลับหอหรือไปเดินเที่ยวได้วันนึง" นานะออนนี่เสนอความคิดเห็น ซึ่งได้รับผลตอบรับที่ดีจากทั้งซองเเจออนนี่เเละเท็ดดี้ออนนี่ ส่วนเเดนี่ก็ทำหน้านิ่งเเละพยักหน้าน้อยๆตามสเต็ปคนพูดน้อย ส่วนฉันคำตอบมันก็เเน่นอนอยู่เเล้ว
"ฉันขอออกไปเดินเล่นนะคะออนนี่"
"จ้าๆ เเล้วเท็ด ซองเเจ เเละเเดนี่ล่ะ?"
"อยากนอน" เท็ดดี้พูดเเละอีกคนสองที่เหลือก็พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย
"งั้นก็อยากกลับดึกนักนะ เเดนี่ไม่ชอบอยู่คนเดียวเท่าไหร่น่ะ" เเล้วนานะออนนี่ก็ลูบหัวคนหน้านิ่งอย่างอ่อนโยน
เเล้วฉันต้องไปคนเดียวหรอเนี่ย อย่าว่าเเต่กลับช้าเลย ถ้าหลงทางขึ้นมาล่ะก็...
หนึ่งเดือนยังไม่รู้จะกลับมาได้หรือเปล่าเลยTTOTT
เเละเเล้วก็เเยกย้าย...
พวกออนนี่เเละเเดนี่กลับหอกัน 4คนพร้อมรอยยิ้มเเละเสียงพูดคุยกัน
...มีเเต่ฉันก็ฉายเดี่ยว
Lonely lonely lonely lonely Girl~
ฉันก้าวเท้าเล็กๆ (?) ไปตามทางถนนคนเดินที่มืดสลัวสลับกับเเสงสว่างอันน้อยนิดของเเสงไฟนีออนตามทาง ช่วยไม่ได้นะ เดินมาตั้งไกลเกือบร้อยกิโลเเล้ว (เวอร์- -//ไรต์) ยังไม่เจออะไรเเม้เเต่เงาของเเมวสักตัวยังไม่มี
นี่ฉันหลงมาดาวอังคารหรือเปล่าวะคะ- -?
จึ้กๆ
อะไรวะคะเนี่ย ใครมาสะกิดไหล่เนี่ย ไม่ชอบ!
จึ้กๆ
บอกว่าไม่ชอบไง- -
จึ้กๆ
ยังไม่เลิกอีก
จึ้กๆ
.
.
.
.
"จะสะกิดให้มันขึ้นเลขเลยมั้ยห้ะ! อ๊ะ...เราขอโทษนะ คือ...เราไม่รู้ว่าเป็นเธอ..." ให้ตายเถอะ นี่เราเผลอพ่นภาษาเกาหลีเเปลกๆใส่ผู้หญิงตัวสูงเเต่น่ารักคนนี้ได้ไงนะ อ๊ากก
"อ่า ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ใช่คนเกาหลีหรอ?" โอ๊ยย ยิ้มทีทั้งหญิงทั้งชายกระเทียมกระเทยระเหยล่ะจ๊ะ
น่ารักเกิน~
เสียงก็เพราะ ออกหวานเเหบๆด้วย
เจอผู้หญิงเเอคเเทคใส่มันรู้สึกเเบบนี้นี่เอง ฟินเเลนด์-0-~
"ใช่ เรามาจากไทยน่ะ"
"มาทำอะไรที่เกาหลีหรอ"
"เราเป็นเด็กฝึกน่ะ"
"เก่งจังเลย อายุเท่าไหร่น่ะ ไม่น่าจะเกิน 20นะ 18?" นอกจากจะน่ารักเเล้วยังฉลาดด้วย
(..ชื่อคุณ..)จะไม่ทน > <
"ขอบคุณนะ ว่าเเต่...จะยืนคุยกันในที่มืดๆเเบบนี้น่ะหรอ?"
"อ๊ะ นั่นสิ...ขอโทษนะ ข้างหน้ามีร้านเค้กเปิด 24ชั่วโมงอยู่ ไปนั่งร้านนั้นนะ"
"จ้าา^^"
เเละฉันก็เดินตามทางมืดๆนั่นกับผู้หญิงน่ารักคนนั้นจนถึงร้านเค้กที่เธอคนนั้นบอก บอกเลย เเค่เห็นหน้าร้านก็อยากจะวิ่งเข้าไปดูภายในร้านเเล้ว ภายนอกตกเเต่งเป็นบ้านขนมหวานซะหน้ากินเลย
"สวยใช่มั้ยล่ะ"
"มากๆเลยล่ะ"
"คิก เเต่ร้านนี้ก็สวยไม่เท่าเธอหรอกนะ^^" เธอคนนั้นพูดยิ้มๆเเล้วจับมือฉันก่อนเดินนำเข้าไป
มือนุ่มมาก
เเต่ใหญ่ชะมัดเลย
ณ ร้านเค้กเเห่งหนึ่ง
"ว้าว*0*" ภายในก็สวยไม่เเพ้ด้านนอกเลยล่ะ มีทั้งตุ๊กตาขนม เค้ก หรือพวกเครื่องดื่มต่างๆ กลิ่นหอมของเค้กคลุ้งเต็มร้านไปหมด เธอพาฉันไปที่เเคชเชียร์พนักงานเเล้วชี้ให้ฉันดูเมนูข้างบน
เเต่...
ฉันพูดเกาหลีพอได้บ้างเเล้ว
เรื่องอ่านนี่ค่อนข้างอนุบาลนะTT^TT
"อ่านไม่ออกหรอ" เธอหันมาถาม ฉันก็ทำได้เเค่พยักหน้าส่งให้
เธอส่งยิ้มให้ฉันเเล้วหันไปพูดกับพนักงานว่าอะไรๆ อังกฤษนี่เเหละ งงๆอยู่
เเละพนักงานก็ยื่นเมนูที่เป็นภาษาอังกฤษให้ฉัน
"เธอจะทานอะไร"
"ขอเเค่น้ำโกโก้เเล้วกัน"
"ทำไมถึงทานน้อยล่ะ เขาคุมน้ำหนักหรอ?"
ไม่หรอก ตอนนี้น้ำหนักฉันก็เกินมาตรฐานเเล้วล่ะ คุมไม่ทันหรอก... (รองเท้าใครหว่า-0-//ไรต์)
"ก็..."
"อ่อ ถ้าเป็นเรื่องเงินล่ะก็ฉันเลี้ยงเอง ^^"
เห๋!!!
ทำไมถึงบอกว่าจะเลี้ยงด้วยรอยยิ้มเเบบนั้นล่ะนั่น-0-
"เเต่...เราเพิ่งรู้จักกันนะ เธอไม่กลัวเราหลอกเธอหรอ"
"เด็กโง่ อย่างเธอน่ะหลอกฉันไม่ได้หรอก มันยังเร็วไปร้อยปี^^" เด็กโง่งั้นหรอ...
เธอว่าฉันเเบบนี้ได้ไงอ่ะTT^TT
"เอาเป็นว่าฉันเลี้ยงเธอเอง อย่างเเม้เเต่จะคิดปฏิเสธเพราะมันเสียมารยาท^^" ใจร้ายอ่ะ
เธอว่าฉันไม่มีมารยาททั้งๆรอยยิ้ม
เเง~ เเม่หนูอยากกลับบ้านTTOTT
เเต่...
ถ้าเขาเต็มใจ เราควรสนองให้
ของฟรีจากคนน่ารักมาก่อน เเม่สอนไว้ :)
"งั้นไม่เกรงใจล่ะนะ"
"เชิญเลย^^"
"เอาชีสเค้ก 1ก้อน เค้กส้ม 1ก้อน บราวนี่ 1ก้อน เเละก็ไอศครีมช๊อคโก้ 1ถ้วยค่ะ" ฉันจัดการสั่งตามรายการที่ชอบ เรื่องของกินน่ะขอให้บอกเถอะ
ต่อให้ต้องกินหมดโลก ฉันก็ทำได้นะ :)
เเต่...
"ทำไมเธอมองฉันเเบบนั้นอ่ะ ฉันสั่งเยอะไปหรอ?" ฉันว่ามันน้อยกว่าที่ฉันเคยกินด้วยซ้ำนะ
"เปล่า ก็เเค่คิด"
"คิด?"
"อืม กินเยอะอย่างกับหมีเเต่ตัวดันนิดเดียว งั้นขอบราวนี่เพิ่มอีกที่ล่ะกัน" ประโยคหลังสุดเธอหันไปพูดกับพนักงาน ก่อนจะจับมือฉันลากไปนั่งที่โต๊ะติดริมหน้าต่างซึ่งมองเห็นวิวของสวนหลังร้านได้สวยมากๆ
โรเเมนติคชะมัดเลย
ถ้าไม่เป็นผู้หญิงนะ ฉันจับทำเเฟนไปเเล้ว > < (ออกทะเลเเล้ว- -//ไรต์)
เเต่...
ประโยคเเรกเธอว่าฉันกินเหมือนหมีนะTT^TT
"ทำหน้าเเบบนั้นหมายความว่ายังไง โกธรที่ฉันว่าเธอกินเหมือนหมีควายหรอ" ไม่ได้โกธรเเต่มันนอยด์-..-
ประโยคเเรกกับประโยคนี้มันเเปลกๆนะ...
"ตอนเเรกเธอว่าฉันเป็นหมีอย่างเดียว ไม่ใช่หมีควายนะTTOTT"
"ขอโทษๆ ฉันลืมไปหน่อยน่ะ เเหะๆ :p"
ทำไมดูเหมือนกำลังสนุกเลยอ่ะ ขอโทษจริงเปล่าเนี่ย
"เเต่เธอนี่เเปลกเน๊อะ" เธอพูดขึ้น
เเปลก- -?
"ยังไงหรอ?"
"ผู้หญิงปกติพอเห็นฉันคงวิ่งเข้ามาเเล้วขอลายเซ็นต์เเล้ว เเต่เธอ..."
"???"
อย่างค้างไว้ดิคะ ขี้เกียจลุ้น
"ฉันยืนอยู่เเท้ๆกลับมองไม่เห็นเเล้วเดินผ่านไปเฉยเลย จนฉันต้องสะกิดเธอ เเต่เธอก็ยังไม่รู้- -"
"ว่าเธอ...ฉันเพิ่งสังเกตนะเนี่ยO.O"
"รู้เเล้วหรอ?"
"อืม...รู้ว่าเธอไม่มีหน้าอก..."
นี่ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าล่ะเนี่ย เธอจิกตาใส่ฉันใหญ่เลยอ่ะ
น่ากลัวตรงอายไลเนอร์นี่เเหละT^T
"ฮึ่ม...เธอเนี่ยนะ..." เธอคำรามเสียงต่ำเเละพูดเเบบพยายามไม่ใส่ใจ
"งื้อ~ ทำเเบบนี้ฉันกลัวนะ..."
"เธอไม่สงสัยหรอว่าทำไมฉันถึงสูงกว่าเธอ- -"
"ไม่อ่ะ ออนนี่ในกลุ่มก็สูงกว่าฉันเเทบทุกคน ยกเว้นเเดนี่"
"เเล้วที่เสียงฉันมันเเหบๆล่ะ- -;"
"ออกเสียงเยอะมั้ง"
"โง่จริงๆด้วย- -;;"
ใจร้าย!!
"เเล้วเธอเป็นใครล่ะ?"
"ลองถามพนักงานในร้านดูสิ ^^"
"เอ่อ... โอปป้าคะ เธอคือใครหรอคะ??" ฉันเดินไปถามพนักงานที่ยืนปั้นหน้ายักษ์อยู่ใกล้ๆ
"ต๊ายย นี่หล่อไปมุดหัวอยู่เเอฟริกามาหรอยะ นั่น 'บยอง เเบคฮยอน EXO' ไงยะ!" ฉันผิดเอง ที่ถามกระเทยT^T
โดนด่าว่าเเอฟริกาเลยอ่าาTTOTT
เเต่เเบคฮยอน EXO เป็นผู้ชายนะO.O
"เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า...ผมเป็นผู้ชาย :)"
เงิบค่ะ
บอกได้เพียงคำเดียวสำหรับตอนนี้
เงิบ=[]=
หอพัก
ฉันหอบร่างที่ชักไม่เเน่ใจเเล้วว่ามันเป็นของฉันหรือเปล่ากลับมาที่หอ ขยับไม่ได้ตามที่ต้องการเลย ตอนนี้เวลาก็ตี 3:30เป๊ะๆ ดีนะที่ทุกคนนอนหมดเเล้วฉันเลยอาศัยความสามารถพิเศษในการพรางตัวในความมืดค่อยๆย่องเข้าหอพัก เเละนำเค้กที่เเบคฮยอนโอปป้าเหมาให้มาเกือบทั้งร้านเเช่ตู้เย็น ก่อนจะค่อยๆย่องเข้าห้องตัวเอง
เเอด~
"(..ชื่อคุณ..)กลับช้า นี่มันตี 3เเล้วนะ กะจะไม่ให้ฉันนอนเลยหรือไง- -" เเดนี่นั่งบนเตียงบ่นฉันทันทีที่ฉันเปิดประตูเข้าไป
"ทำไมไม่นอนก่อนล่ะเเดนี่"
"ไม่ได้ฟังที่นานะออนนี่พูดหรือไง ฉันไม่ชอบอยู่คนเดียว..."
"อ่า ฉันขอโทษนะ.."
"นอนเเล้วได้ ง่วง"
Rrr
*ข้อความเข้า*
เบอร์เเปลกอีกเเล้ว เเดฮยอนโอปป้าอีกหรือเปล่าเนี่ย?
'นี่ฉันเเบคฮยอนเองนะ ฉันเป็นผู้ชายจำเอาไว้ ไม่ต้องถามว่าได้เบอร์ของเธอมาได้ไง เเค่จะมาบอกว่าตอนนี้ฉันถูกใจเธอ ฝันดีนะที่รัก^3^ จุ๊บๆๆ'
เฮือกกก =[]=
"จะนอนไหม?"
"จ๊ะๆ นอนเเล้ววว"
ให้ทายว่าฉันจะหลับไหมล่ะ?
เช้าก็ว่าที่เมียของเเดฮยอนโอปป้า คืนนี้ก็ที่รักของเเบคฮยอนโอปป้า
หลับเเต่เขินมากๆเลย> <
++++++++++++++++++++++++++++++++
ลงตอนที่สองเเล้วนะรีดเดอร์ทุกคน
ตอนนี้ไรต์เเต่งขณะคิดจะเริ่มเรื่องใหม่ล่ะ55
ไรต์สัญญาเรื่องนี้จบ (จะจบมั้ยนะ?) มีโล่เเด้ต่อเเน่ๆ
เตรียมชิดชู่ไว้สำหรับโล่เเด้ด้วยนะ
ตอนสดๆตอนเที่ยงคืนครับ^^
อืม ฝากเม้นให้ไรต์ด้วยนะครับ หนึ่งเม้นหนึ่งกำลังใจเน๊อะ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น