ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : part2
Part YeolSic
'ซูยอน'
"คะ พี่มินยองมีอะไรหรอค่ะ"
'ซูยอนคือ..คือว่า.....'
"คือว่า อะไรค่ะพี่มินยองพี่เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ"ซูยอนเริ่มกังวลเพราะน้ำเสียงของพี่สาวคนสนิทดูเครียดๆ
'เออคือว่า ปาร์คชานยอลกลับมาเเล้ว หมอนั่นอยู่ที่ประเทศเกาหลีใต้เเล้ว'
ตึก!!
พอได้ยินชื่อของผู้ชายคนนั้นซูยอนก็มือไม้อ่อนไปหมดสมองของเธอก็เหมือนหยุดทำงานไปน้ำตามากมายก็ไหลออกมา
'ซูยอน ซูยอนนน อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ เดี๋ยวพี่ไปหา!"เมื่อปลายสายไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากน้องสาวก็รีบขับรถไปหาทันทีเธอรู้อยู่เเล้วว่าถ้าบอกเรื่องของผู้ชายคนนั้นน้องสาวเธอจะเป็นยังไงเเต่เธอต้องบอกถึงเเม้ว่าจะทำร้ายจิตใจของซูยอนมากเเค่ไหนสาเหตุที่เธอต้องบอกเรื่องของเขาก็เพราะว่าเธอกำลังเเวงเเผนเเก้เเค้น ปาร์คชานยอล ผู้ชายที่ทำให้น้องสาวเธอเจ็บเเละทำให้น้องสาวเธอเกือบเป็นบ้ามาเเล้ว
"ฮึกๆๆ..กลับมาทำไม..นายกลับมาทำไมชานยอล!!!!!!!!!!! อ๊ายยยยยยยยย"
"ซูยอน พี่มาเเล้วว"มินยองรีบวิ่งมาหาน้องสาวที่ตอนนี้กำลังร้องไห้อย่างหนัก
"พี่มิน ทำไมเขาต้องกลับมา ทำไมค่ะ ฮือๆ.."ซูยอนกอดพี่สาวจนเเน่นไปหมดตอนนี้เธอรู้สึกกลัวไปหมดเเล้ว
"ซูยอน ฟังพี่มาเธอจะมากลัวอย่างนี้ไม่ได้ เขาเคยทำอะไรไว้กับเธอบ้างจำได้มั้ยทำไมเธอไม่ทำให้เขาต้องเจ็บอย่างที่เธอเคยได้รับล่ะ"
"ชั้น...ชั้นไม่กล้า"
"ซูยอน เธอต้องทำ ลืมไปเเล้วหรอว่าตอนนั้นเธอเเทบจะตายทั้งเป็นเลยนะ"ยิ่งมินยองตอกย้ำเรื่องในอดีตมากเเค่ไหนน้ำตาของซูยอนก็ยิ่งไหล
"ค่ะ ชั้นจะทำให้ชานยอลลิ้มลองความเจ็บปวดอย่างที่ชั้นเคยได้รับ"เธอพูดด้วยสายตาเเห่งความเเค้นตอนนี้เธอไม่เหลือความรักให้เขาอีกเเล้วตอนนี้มันมีเเต่ความเกลียดที่รอวันเเก้เเค้น
"ดีมาก ตอนนี้เธอไม่ใช่ซูยอนอีกเเล้วตอนนี้เธอคือเจสสิก้า"
"เจสสิก้า งั้นหรอค่ะ"ซูยอนทวนคำไปมาซ้ำเเล้วซ้ำเล่นเพื่อต้องการที่จะให้สมองจำไว้
"ใช่ ตอนนี้เธอคือ จองเจสสิก้า ผู้หญิงที่จะทำให้ปาร์คชานยอลต้องตายทั้งเป็นไม่ใช่จองซูยอนที่เคยตายทั้งเป็น จำไว้นะ"
"ค่ะ อีกไม่นานชานยอลจะได้ตายทั้งเป็นเพราะชั้น"
ทางด้านของชานยอล
"โยซอบ คุณช่วยไปหาที่อยู่ของผู้หญิงคนนึงให้ผมได้มั้ย"
"ได้ครับ บอกชื่อนามสกุลของเธอมาเลยครับ"โยซอบยิ้มให้เจ้านายเพราะตั้งเเต่กลับมาที่เกาหลีเจ้านายของเขาดูเศร้ายิ่งกว่าตอนอยู่ที่อิตาลีอีก
"ผู้หญิงคนนั้น ชื่อว่าจองซูยอน"
Part SuSeo
"ซอฮยอน ช่วยเอาน้ำไปให้ซูโฮหน่อยลูก"
"ค่ะ"ซอฮยอนตอบรับเเล้วรีบวิ่งเอาน้ำไปให้พี่ชายต่างสายเลือด
ซอฮยอนเเละซูโฮเป็นพี่น้องกันเเต่ก็คนละสายเลือดเเม่ของซอฮยอนกับพ่อของซูโฮเเต่งงานกันใหม่ซูโฮเเละซอฮยอนเลยเป็นพี่น้องกัน
เเต่ซูโฮไม่ชอบเเม่เเละซอฮยอนเลยจึงพยายามเเกล้งสารพัดตอนเเรกซอฮยอนโกรธมากๆเเต่เเม่ของเธอก็บอกอยู่ตลอดว่าให้ทนเเต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอเเละซูโฮก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น
ตอนนี้ซูโฮดีกับเเม่เเละเธอมากๆเเล้วไม่ได้เกลียดเหมือนเมื่อก่อน
ก๊อก ก๊อกๆๆ!
"ขออณุญาติค่ะ"
"วางไว้ตรงนั้น"
"ค่ะ"
"มาตรงนี้"
"อ่ะ ปล่อยนะคะ"ร่างสูงดึงร่างบางมานั่งตักเเล้วเอาคางเกยไหล่บางไว้
"ทำไม พี่ต้องปล่อยเธอ"ร่างสูงถามร่างบางที่นั่งตักเขาอยู่
"ก็..ก็ มันไม่เหมาะนะคะ"
"มากกว่านี้ก็เคย ไม่ใช่หรอ หึ"
"พูดอะไรค่ะ.//."
"ก็เราเคยกอดกันไง คิดอะไรหรอซอฮยอน"ร่างสูงเเกล้งเเหย่คนตัวเล็ก
"พี่ซูโฮอ่ะ"
"ฮ่าๆๆอย่าน่ารักเกินไปได้มั้ย"เขาพูดพร้อมบีบจมูกเธออย่างหมั้นเขี้ยว
พี่ซูโฮค่ะ ขอให้พี่ดีกับชั้นเเละเเม่เเบบนี้ตลอดไปนะคะ
"รู้เเล้วค่ะๆ"
"ประชดพี่หรอ เเบบนี้ต้องทำโทษ"
ซูโฮค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้ซอฮยอนจนตอนนี้จมูกของทั้งคู่กำลังจะเเตะกันเเต่....
"โอ๊ยยยยย เจ็บนะ"ซูโฮลูบเเขนไปมาเบาๆเพราะสุดสวยที่นั่งอยู่บนตักเขาเล่นหยิกเเขนเขาจนเจ็บไปหมด
"สมค่ะ อยากหื่นดีนัก"ซอฮยอนพูดเเลวหันหน้าไป
"อย่างอลนะครับ นะๆๆๆๆ"ชายหนุ่มยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าคนขี้งอล
"ก็ได้ค่ะ"ซอฮยอนหันกลับไปเเล้วยิ้มให้
"น่ารัก"ซูโฮลูบหัวซอฮยอนไปมา
Part KrisYul
"อ๊ากกกกกกกกก ปล่อยชั้นนนน เเอนนาเธออยู่ไหน ฮึก..ได้โปรดปล่อยชั้น ชั้นจะไปหาเเอนนา"
"ใจเย็นๆนะครับ"
ฉึกก!
คุณหมอซีวอนเเละนางพยาบาลช่วยกันจับคริสฉีดยาสลบจนเขาหลับไป
"เฮ้อ น่าสงสารจริงๆนะคะ"พยาบาลสาวพูดอย่างเห็นใจ
"มันก็จริง คุณซอนเย ช่วยไปตามคุณหมอควอนมาดูเเลคนไข้เเทนผมหน่อยวันนี้ผมต้องไปประชุม"
"ค่ะ คุณหมอชเว"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!
"เชิณค่ะ"
"คุณหมอควอนค่ะ ช่วยไปดูคนไข้ห้อง105ด้วยค่ะ"
"ได้ค่ะ"
"นี่ค่ะ ข้อมูลของคนไข้"ยูริเปิดเเฟ้มประวัติคนไข้เเละอ่านอย่างตั้งใจ
" อายุเท่าชั้นเลยนี่ค่ะ อ่ะ ขับรถชนเสาไฟฟ้าเเฟนสาวที่นั่งข้างๆตายคาที่ น่าสงสารจังค่ะ"ถึงคุณหมอจะเจอคนไข้ที่เจอเรื่องเเบบนี้มานับไม่ถ้วนเเต่ก็ยังสงสารทุกคนอยู่ดี
"ใช่ค่ะเเละที่สำคัญนะคะ คนไข้รักเเฟนมากอาระวาดหาเเฟนทุกวันเลย น่าสงสารมากๆค่ะ"พยายาลสาวเล่าด้วยท่าทางเศร้าๆ
"งั้นยูลว่าเราไปดูคนไข้กันเถอะค่ะ"ยูริทำท่าจะออกไปดูคนไข้เเต่ซอนเยจับมือไว้ก่อน
"อย่าเพิ่งเลยค่ะคุณหมอคงอีกนานกว่าจะตื่น เพราะเมื่อกี้คุณหมอชเวฉีดยาสลบไปให้น่ะค่ะ"
"อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวค่อยไปดูตอนเย็นๆก็ได้ค่ะ^^"
"เเต่ตื่นมาก็คงอาระวาดอีกอ่ะคะ"
"เอ๊ะ! อาระวาดเยอะขนานนั้นเลยหรอค่ะ"
"ใช่ค่ะ อาระวาดเเล้วเรียกหาเเต่ คุณชเวเเอนนา"
"เป็นความรักที่เยี่ยมจริงๆนะคะ เเม้ว่าคนรักจะจากไปเเล้วเเต่ก็ยังรักอยู่"ยูริยิ้มบางๆให้กับความรักของคนไข้
"เเต่ว่ารักมากเกินไปนะสิค่ะ ชั้นได้ยินคุณหมอหลายท่านบอกว่าคนไข้กำลังจะเสียสติเเล้วค่ะ"
"อะไรนะคะ ยูลคนนี้ขอรับประกันเลยค่ะว่าคนไข้จะไม่เป็นเสียสติ ยูลจะต้องรักษาเขาให้ได้"ยูริบอกอย่างมุ่งมั่น
"คุณหมอ ดูมุ่งมั่นจังเลยนะคะ"ซอนเยชื่นชมในความมุ่งมั่นของยูริ
"ก็ยูลเป็นคุณหมอนี่ค่ะ ก็ต้องพยายามรักษาคนไข้ทุกคนอยู่เเล้วค่ะ"
"เเต่คนไข้คนนี้คงรักษายากนิดนึงนะค่ะ=0="
"ยังไงก็ต้องรักษาค่ะ ว่าเเต่คนไข้ชื่ออะไรนะค่ะ อู๋ๆอะไรสักอย่าง"ยูริพยายามนึกถึงชื่อคนไข้ที่เพิ่งอ่านไปเเมื่อกี้เเต่เธอจำไม่ได้
"อู๋อี้ฟานค่ะ"
Part KaiSun
"จงอินๆๆๆๆๆทำไมมาสายจัง"ซันนี่ถามเเฟนหนุ่มที่ยืนหอบอยู่ตรงหน้า
"ขอโทษๆๆพอดีผม เเฮกๆ..ตื่นสายไปนิดนะ"จงอินอธิบายไปหอบไป
"ชิ เเล้วทำไมนายไม่ใส่ชุดคู่มาล่ะ"
"คือว่าซัน ผมใส่มาเเล้วนะเเต่คุณไม่ได้ใส่เสื้อคู่มาน่ะ=0=;"ซันนี่รีบมองเสื้อตัวเองทันทีเเละก็เป็นอย่างที่จงอินพูดเพราะว่าวันนีั้เธอนัดให้ใส่เสื้อสีฟ้ามาเเต่เธอดันใส่เสื้อสีชมพูเเทน
"ก็..ก็ ทำไมจงอินไม่โทรมาเตือนล่ะ"
"โธ่ ซันครับ เเปลว่าผมผิด"จงอินชี้หน้าตัวเองเเล้วทำหน้าเซ็งๆ
"อย่ามาทำหน้าเซ็งๆสิ"ซันนี่บิดจมูกของจงอินไปมา
"ฮ่าๆๆซันมันเจ็บนะ"จงอินพยายามเอามือซันนี่ออกเเต่ก็ไม่เป็นผลเลยเลยบีบเเก้มของซันนี่เเทน
"จงอิน ปล่อยน่าาา เจ็บอ่ะ"ซันนี่ปล่อยมือจากจมูกจงอินเเละก็จับมือเเฟนหนุ่มออกจากเเก้มใสของตน
"เจ็บมากมั้ย ขอโทษนะ"จงอินพูดเเล้วก็ลูบหน้าซันนี่อย่างเบามือ
"ฮ่าๆๆๆติดกับเเล้ว"
"อ่ะ ผมรู้อยู่เเล้วน่าผมเเค่กลัวเเก้มขาวๆของซันจะเเดงนี่ครับ"
"จงอินบ้า>///<"
"ฮ่าๆๆๆ"
หลังจากที่เดินดูของไปเกือบครึ่งชั่วโมงจงอินก็พาซันนี่ปกินข้าวที่ร้านข้างๆโรงเรียนเเทนเพราะว่าที่ห้างที่ทั้งคู่อยู่มันไม่มีร้านที่จงอินชอบเลย
"จงอินน่า ทำไมไม่กินร้านที่มีอยู่เนี่ย"ตั้งเเต่เดินจากห้างมาซันนี่ก็บ่นใหญ่เลย
"เอาน่า ซันก็"
"เดินไปเดินมาเมื่อยขาจะตาย"
"ทนหน่อยน่า เอ๊ะ!"
"เป็นไร"
"ผมรู้สึกเหมือนมีใครตามเรามาเลย"จงอินพูดเเละหันไปมองข้างหลัง
"คิดมากไปรึเปล่า"
"ก็คงงั้นมั้ง เออซันปวดขาหรอขี่หลังผมมั้ย"จงอินเดินไปข้างหน้าเเละย่อตัวให้เพื่อซันนี่จะได้ขึ้นสะดวกๆ
"อืม ก็ดีๆ"ซันนี่กระโดดขึ้นหลังจงอินเเละกอดคอไว้หลวมๆ
"โอ๊ยย หนักนะ"จงอินเเกล้งเดินเซไปเซมา
"ตาบ้า ซันออกจะตัวเล็ก"ซันนี่เขกหัวจงอินไปทีนึง
"ตัวเล็ก เเต่หนักมากๆอ่ะ"
"งั้นปล่อยเลย ซันจะลง"
"ฮ่าๆล้อเล่นๆซันไม่หนักหรอกเบาจะตายให้อุ้มทั้งชีวิตผมก็ทำได้"จงอินหันไปมองหน้าซันนี่ด้วยสายตาอ่อนโยนจนทำให้ซันนี่หน้าเเดงไปหมด
Shirakuma
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น