ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : My Love 4 : คุณเป็นใคร (100%)
MY LOVE ยัยโก๊ะหวานใจนายตัวร้าย
ช่วงชีวิตที่เคยรักใคร ไม่เคยล้อเล่นกับหัวใจ
แต่ว่าทุกคน เข้ามาคบกัน ไม่นานเขาก็ไป
แต่ละครั้งก็คอยทุ่มเท แต่สุดท้ายก็ยังเสียใจ
เจ็บจนคุ้นเคย แต่ไม่ชอบเลย ที่ต้องไม่เหลือใคร
ดั่งฟ้า จะแค่เพียงต้องการแกล้งกัน
ให้ฉัน ต้องพบเจอแต่เจ็บความช้ำใจ
จนไม่รู้ว่า รักแท้หน้าตาเป็นเช่นไร
ก็ยังไม่พบเจอใคร ที่รักกันจริงสักที
แต่ว่าทุกคน เข้ามาคบกัน ไม่นานเขาก็ไป
แต่ละครั้งก็คอยทุ่มเท แต่สุดท้ายก็ยังเสียใจ
เจ็บจนคุ้นเคย แต่ไม่ชอบเลย ที่ต้องไม่เหลือใคร
ดั่งฟ้า จะแค่เพียงต้องการแกล้งกัน
ให้ฉัน ต้องพบเจอแต่เจ็บความช้ำใจ
จนไม่รู้ว่า รักแท้หน้าตาเป็นเช่นไร
ก็ยังไม่พบเจอใคร ที่รักกันจริงสักที
EP.4
Who are you คุณเป็นใคร?
J.S:สนุกมากมั๊ยที่ทำแบบนี้?
ทันทีที่เปิดข้อความอ่านคำแรกที่กระแทกเข้ามาในหัวของฉันคือคำว่า'ใคร'ฉันมีเพื่อนคนนี้ในไลน์ด้วยหรอเนี้ยแต่ทุกคนชื่อมั๊ยว่าความอยากรู้มันทำให้เราต้องคุยกับคนแปลกหน้า
Smile_sellfy:นี่ใครหรอคะ?
ฉันพิมพ์ถามกลับไปมันขึ้นว่าอ่านแล้วแต่ผ่านไปนานปลายทางก็ไม่มีวี่แววจะตอบกลับอะไรเนี่ยบอกเราว่า'สนุกมากมั๊ยที่ทำแบบนี้'พอเราถามว่าเป็นใครอ่านแล้วก็ไม่ยอมตอบกลับถ้าหากทักผิดก็น่าจะตอบกลับมาบ้างสิหายไปแบบนี้นิสัยไม่ดีเลยนะ
.
.
.
.
.
.
.
"สมาย!!"
เฮือก!!
"ฮะว่าไง" ฉันตอบแพรวากลับไปหลังจากเสียงของแพรวาทำให้ฉันตื่นจากผวังด้วยพลังเสียงดังกว่าอุกาบาศถล่มโลก = =
"แกเป็นอะไรเหม่อตั้งแต่ต้นชั่วโมงแล้วนะ" แพรวาถามทันทีที่ฉันหลุดออกจากความคิดของตัวเองโดยมีสายตาของตังเมย์จ้องมองอยู่ ใช่ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงเรียนก็ฉันมัวคิดเรื่องเมื่อคืนอยู่นี่ว่าคนๆนั้นเป็นใครมันคิดไม่ตกจริงๆนะถ้าเขาทักผิดต้องตอบกลับสิไม่ใช่หายไปแบบนี้
"ป่าว" ฉันเลือกที่จะโกหกไปแบบนั้นไม่รู้สิฉันคิดว่ามันเป็นแค่เล็กน้อยถ้าพูดไปเดี๋ยวสองคนนั่นจะหาว่าฉันคิดมากอีก
"ไม่มีก็ดีแล้วไปกลับบ้านกัน" ตังเมย์ที่นั่งดูเงียบๆเอ่ยขัดความเงียบบางทีฉันว่าตังเมย์เป็นคนที่มีเหตุผลนะดูนิ่งๆบางครั้งก็น่ากลัวเดาความคิดไม่ออกเลย
"แกจะกลับพร้อมพวกเราเลยรึป่าว?"
"ไม่ล่ะวันนี้จะไปดูหนังสือที่ห้องสมุดสักหน่อย" วันนี้ฉันต้องหาหนังสือเรื่องดาราศาสตร์สักหน่อยไปหาขอมูลเพิ่มเติมสำหรับการบ้านสักหน่อยฉันกลัวว่าฉันจะทำให้สองคนี้กลับบ้านค่ำรบกวนปล่าวๆเลยปฎิเสธกลับไปบ้านฉันก็ม่ได้อยู่ไกลไงเลยไม่ต้องวอร์รี่อะไรมาก
แพรวาพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปทางประตูเพื่อกลับบ้านส่วนฉันก็รีบเก็บของแล้วไปห้องสมุด ตลอดทางที่ฉันเดินไปห้องสมุดที่อยู่ถัดจากอาคารเรียนที่มีทางเชื่อมอาคารห้องสมุดรู้สึกว่าจะอยู่ไกลกว่าอาหารอื่นๆเพราะต้องใช้ความเงียบถ้าหากอยู่ไกล้กับอาคารอื่นจะเสียงดังและคนพลุ้งพล่านส่วนมากนักเรียนก็ไม่ค่อยชอบอ่านหนังสืออยู่แล้วมันก็เลยทำให้ดูเงียบกว่าปกติที่ควรจะเป็นแต่ก็ยังมีนักเรียนมาใชบริการอยู่
ฉันเดินเข้ามาในห้องสมุดที่ค่อนค่างใหญ่มากห้องสมุดค่อนค่างซับซ้อนนะนี่ฉันจะหลงห้องสมุดโรงเรียนตัวเองมั๊ยเนี้ย = =;;
ฉันเดินไปเรื่อยๆเพื่อหาหนังสือดาราสาศตร์ทำไมชั้นหนังสือมันถึงเยอะขนาดนี้แล้วเมื่อไหร่จะหาเจอเนี่ยในขณะที่ฉันเดินไปเรื่อยๆจนถึงชั้นสุดท้ายของชั้นหนังสือที่ลึกที่สุดมันดูเงียบเพราะมันอยู่ลึกเลยไม่มีคนแต่ฉันต้องหยุดชงักเมื่อมีผู้ชายผิวขาวผมสีน้ำตาลแดงนั่งฟุ๊บหลับอยู่ที่โต๊ะแต่อะไรจะหน้าตกใจไปมากกว่าคนที่นอนหลับยู่ตรงหน้าฉันคือพี่เซฟ
ฉันนิ่งไปชั่วขณะก็จะนึกขึ้นได้ว่าฉันพกกล้องมาโรงเรียนด้วยฉันจึงหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปไว้ทันทีอาจจะเพราพี่เซฟเอียงหน้ามาทางนี้ภาพที่ถ่ายออกมามันจึงสวยแล้วมีฉากหลังคือชั้นหนังสือเพราะฉันปิดแฟรชและเสียงไว้มันก็เลยไม่ทำให้รบกวนการนอนหลับของพี่เซฟ
เอาหล่ะฉันจะมามัวเป็นโรคจิตจ้องพี่เซฟอยู่ตรงนี้มีหวังฉันไม่ได้หนังสือดาราสาศตร์กลับบ้านแน่คิดได้ดังนั้นฉันจึงเดินไปหาหนังสือที่ต้องการฉันคว้านหาไปเรื่อยๆแต่มีจังหว่ะนึ่งที่มือของฉันไม่โดนหนังสือทำให้มันร่วงลงมานอนแอ้งแม้งที่พึ่ง
โครมมมมมมมมม!!
ซวยแล้วฉันรีบหันไปหาพี่เซฟว่าเขาจะตึ่นหรือปล่าวก็ที่จะเห็นว่าพี่เซฟค่อยๆยันตัวนั่งตรงและปรือตามองมาทางฉันเห็นดังนั้นฉันตาโตทันทีนี่ฉันทำให้พี่เขาตื่นหรอ พี่เซฟขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย
"ขอโทษค่ะ" ฉันยิ้มแห้งๆส่งไปให้พี่เซฟแล้วรีบก้มเก็บหนังเสือเล่มนั้นขึ้นมายัดใส่ที่ของมันทันทีแต่ก่อนที่ฉันจะทันหันหลังเดินออกจากสายตาอันน่ากลัวตรงนี้กลับต้องหยุดชงักเมื่อเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นก่อน
"เธอไม่รู้หรอว่าตรงนี้ห้ามเข้า"
พี่เซฟเอ่ยเสียงเย็นทำให้ฉันหันหนากลับไปมองต้นเสียงใบหน้าที่หล่อเหลาตอนนี้ปนไปด้วยความไม่พอใจนี่เขาหงุดหงิดที่ฉันทำให้เขาตื่นใชามั๊ยเนี้ยแต่ในนี้มันห้องสมุดนะจะห้ามเข้าได้ไง
"เธอคงไม่รู้คนที่กล้ามาขัดจังหวะการนอนของฉันมันจะมีสภาพยังไง"
พี่เซฟเอ่ยเสียงเย็นเฮ้ยๆๆๆๆๆๆนี่แค่ฉันทำเขาตื่นถึงกับต้องฆ่ากันเลยรึไงนี่ฉันผิดหรอดูจากสายตาที่เรียบนิ่งแล้วฉันว่าพี่เขาคงจำฉันไม่ได้แน่ๆแต่ทำไมฉันถึงรู้สึกน้อยใจอย่างนี้นะพี่เขาจำฉันไม่ได้จริงๆหรอ
"ไม่ค่ะ"
ฉันตอบกลับไปทำให้พี่เซฟจ้องตาฉันนิ่งมันทำให้ฉันประหม่าอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องมาจ้องตากับผู้ชายที่ตัวเองชอบแต่อ๊าาาาาคุณเชื่อเรื่องรักแรกพบมั๊ยล่ะแบบนั้นเลย
"เธอมาทำอะไรที่นี่"เขาถามกลับมาเลยทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่ามาทำอะไร
"เอ่อหาหนังสือดาราศาสตร์ม.5ค่ะ"ฉันตอบพี่เซฟกลับไปแต่ก็ต้องทำให้ฉันตกใจและมองคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอย่างอึ้งๆเพราะพี่เซฟเริ่มลุกขึ้นเดินมาทางฉันช้าๆจ้องฉันไม่วางตามันทำให้ฉันถอยหลังไปรู้สึกตัวก็ตอนที่หลังของฉันชนกับชั้นหนังสือและตอนนี้พี่เซฟก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันเรียบร้อยแล้วเขายกมือขึ้นยันกับชั้นหนังสือข้างหนึ่งมันจึงทำให้เราอยู่ไกล้กันมากไม่ถึงสิบเซนด้วยซ้ำ
เขาจ้องเข้ามาที่ดวงตาของฉันนิ่งโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาได้ยินแต่เสียงลมหายใจและเสียงหัวใจของฉันที่เต้นโครมครามอยู่ในอกพี่เซฟจะได้ยินมันมั๊ยนะตอนนี้ฉันแทบอยากแทรกแผ่นดินหนีถึงจะรู้สึกดีที่ได้อยู่ไกล้แบบนี้แต่ฉันไม่ชิน
พี่เซฟค่อยๆยกเมือข้างที่เหลือขึ้นมาเหมือนจะจับหน้าของฉันแล้วขยับใบหน้าเข้ามาไกล้ขึ้นเรื่อยๆโดยที่ยังจ้องตาฉันอยู่ฉันค่อยๆหลับตาลงเมื่อใบหน้าของพี่เซฟขยับเข้ามาเรื่อยๆด้วยหัวใจของฉันที่เต้นแรงหนักกว่าเดิมทำไมฉันถึงไม่ขัดขืนนะทำไมฉันไม่โวยวายไปทำไมฉันถึงปล่อยให้พี่เซฟเข้าไกล้ขนาดนี้
โป๊ก!!
"โอ๊ยยยย!!"
แต่ต้องสดุ้งลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกอะไรแข็งๆตกใส่เข้าทีหัวทำให้รู้สึกเจ็บ
O[]O พี่เซฟเอาหนังสือเล่มหนาพอสมควรมาเคาะหัวฉันก่อนที่จะเอามือที่ยันช้นหนังสือไปล้วงกระเป๋ากางเกง
"อ่ะ"
พี่เซฟเอ่ยแลวเอาหนังสือมากระแทกหน้าอกฉันสองสามทีทำให้ฉันรีบรับเอาหนังสืออย่างงงๆด้วยสายตาไม่พอใจส่งไปพี่เซฟจ้องตาฉันด้วยสายตาเรียบนิ่งผิดกับตอนแรกที่สายตาวูบไหวก่อนที่จะยิ้มที่มุมปากหัวเราะในลำคอหึหึแล้วหันหลังเดินจากไปทิ้งไว้เพียงความว่างปล่าวและหัวใจของฉันที่ยังสั่นไหวแปลกๆฉันมองแผ่นหลังของพี่เซฟเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองด้วยความไม่เข้าใจ
..........................................................................................................
ฉันว่าฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆไม่นะอ๊ากกกกก!!ภาพที่พี่เซฟหันกลับมามองแล้วเดินออกไปจากห้องสมุดมันยังคงติดตาของฉันจนแทบบ้าอยู่ตอนนี้คิดแล้วมันทำให้หน้าของฉันร้อนขึ้นมาทันทีเลยอ๊ากกกกก!!!ฉันสบัดหัวแรงๆเพื่อไล่ความคิดบ้าๆนั่นออกไปจากสมองแต่ฉันพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ที่ร้านน้ำปั่น(เรียกไปก่อนพอดีตอนเข้ามาลืมสักเกตุชื่อร้านน่ะแฮ่ะๆ)ประเด็นคือคนเริ่มมองฉันแล้วคงคิดว่าฉันเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆฉันว่านะรีบไปจ่ายตังค์แล้วกลับบ้านดีกว่า
ปึ๊ก!!!
อ๊านี่ฉันเดินชนเสาร์ไฟฟ้ารึไงเนี่ยเจ็บเป็นบ้าเลย เงยหันหน้าขึ้นไปมองผมสีดำสูง(มาก)ไนย์ตาสีน้ำตาลเข้มมีความดุดันแฝงดูเท่ห์ไม่เบาเลยแต่ฉันต้องขอโทษเขาใช่มั๊ยที่เดินชนคือเขามองหน้าฉันไม่เห็นพูดอะไรเลยโด่ววววววว
"เอ่อ.....ขอโทษค่ะ"
"........."
เขาไม่ตอบทำเพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้นเขาจ้องหน้าฉันไม่วางตายกยิ้มที่ริมฝีปาก มันไม่ใช่ยิ้มที่ชวนให้หลงไหลนะแต่เป็นยิ้มเย็นยะเยือกที่แฝงด้วยความชั่วร้าย(คิดว่างั้น)ทำเอาขนหลังฉันลุกซู่เลย
ฉันก้มหัวให้เขาเป็นเชิงขอโทษแล้วรีบจ้ำอ้าวเดินออกมาจากตรงนั้นให้ไวที่สุดเท่าที่ขา(สั้นๆ)ของฉันจะทำได้แต่เพราะคำพูดของคนแปลกหน้าคนนั้นจึงทำให้ขาฉันถึงกับต้องหยุดอยู่กับที่
"เราคงได้เจอกันอีก......."
เขาเว้นคำพูดเพียงเท่านั้นจึงทำให้ฉันหันหน้ากลับไปมองแต่เขายังคงหันหลังให้กับฉันและยังยืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหนเขาพูดอะไรของเขานะเขาพูดกับฉันรึป่าว?แต่หน้าร้านมีเพียงแค่ฉันกับเขาที่ยืนอยู่เพียงสองคนเขาหมายความว่าไงนะ
"........อย่างแน่นอน"
เขาพูดท้ายประโยคแล้วหันเพียงเสี้ยวหน้ากลับมามองฉันแต่คำพูดนั้นมันช่างเย็นยะเยือกบวกกับสายตาเย็นชานั่นทำให้ตัวฉันแทบกลายเป็นน้ำแข็งแล้วเขาก็เดินจากไปมันทำให้ฉันมั่นใจว่าเขาต้องพูดกับฉันแน่ๆแต่เขารู้จักฉันหรอ การที่ฉันพบเขาในวันนี้เหมือนมันเป็นเพียงการเริ่มต้น แล้วมันอะไรล่ะฉันไม่เข้าใจ เขาเป็นใคร? ที่ทำแบบนี้เขาต้องการอะไร?
Talk...........................
อ๊าผู้ชายคนนี้เขาเป็นใครนะรู้สึกว่าแต่งเอง งง เอง 5555 ตอนนี้ไรท์ปิดเทอมแล้วนะไรท์จะแวะมาอัพบ่อยๆละกันเนอะ
กรี๊ดดดดดดดอีเซฟทำกับสมายไปได้เนอะชักจะหมั่นใส้อีเซฟแล้วแกล้งสมายอยู่ได้สมายก็เนอะน่าขำจริงๆคิดอะไรอยู่เนี่ยสมาย555
ไรท์เตอร์ยังอ่อนหัดพึ่งหัดแต่งเนอะยังก็ก็จะค่อยๆพัฒนาฝีมือไปเรื่อยโน๊ะ
ฮิฮิ
ฮิฮิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น