My Love ยัยโก๊ะหวานใจนายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #5 : My Love 5 : ติดฝน 1 (100%)

 

MY LOVE 
ยัยโก๊ะหวานใจนายตัวร้าย










EP.5

เธอเข้ามากระชากหัวใจ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้พบกัน

อยากจะสานสัมพันธ์ กับเธอต่อไปให้ยาวนาน

อยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ หยุดประเดี๋ยวนี้ ตอนที่เราจ้องตาเป็นมัน

     พร้อมกับส่งสัญญาณว่าฉันชอบเธอ........

ขัดใจ - COLORPiTCH 

         

       ตอนนี้น่ะหรอถามว่าฟินมั๊ยตอบได้เลยว่าตอนนี้ฉันฟินมากกกกกกกกกเพราะตอนนี้ฉันกำลังนั่งดื่มน้ำปั่นที่ร้านน้ำปั่นที่หน้าโรงเรียนวันนี้เป็นวันศุกร์เพราะฉนั้นจึงมีคนมาร้องเพลงเพลงนี้ชื่อเพลงอะไรก็ไม่รู้แต่ว่ามันเพราะมากคนร้องก็สวย คนดีดกีต้าร์ก็หล่อ กรี๊ดๆๆๆๆฟินๆๆ

       'ไม่อยากจะขัดใจตัวเอง ที่มันชอบเธอไม่ให้ชอบเธอ
             
              ก็คงเป็นไปไม่ได้เพราะใจมันคิดไปไกล ยากที่จะดึงกลับแล้ว
             
              จำเป็นต้องขัดใจตัวเอง ข่มตาลงแล้วหันหลังกลับปลอบใจว่าไม่เป็นไร
             
              คิดว่าเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆไป'
                                              

               จะว่าไปแล้วเมื่อสามวันก่อนฉันเจอคนแปลกหน้าที่ร้านนี้ด้วยเขาบอกว่า'เราจะได้เจอกันีกแน่นอน' เฮ้ออแต่ช่างเถอะมาสนใจพี่คนหล่อๆคนนี้ดีกว่าเนอะ หุหุ แต่เอ๊ทำมัยวันนี้คนที่ร้านถึงได้เยอะอย่างนี้น๊า

               ฟุ๊ฟ!!

               เพราะเสีบงนั่งลุงตรงเก้าอี้ข้างหน้าเลยทำให้ฉันละสายตาจากข้างนอกกระจกท้องถนนที่มีแสงไฟขอรถยนต์ขับผ่านไปมาท่ามกลางสายฝนที่กำลังตกกระหน่ำหันไปมองตรงที่เกิดเสียงแต่คุณชื่อมั๊ยคนตรงหน้ากลับเป็น












            พี่เซฟ 0[]0
             
            "ทำไมฉันนั่งด้วยไม่ได้ไง?"พี่เซฟถ่ามขึ้นแล้วเอาศอกทั้งสองข้างค้ำโต๊ะเกยคางบนฝ่ามือที่ผสานกันเอาไว้แล้วมองมาที่ฉันอย่างต้องการคำตอบ อย่า อย่า อย่ายื่นหน้าเข้ามาไกล้นักเซ่!! ไม่แฟร์เลยนะ

            "ปะ....ปล่าวนะคะ" ฉันรีบตอบกลับไปอย่างติดๆขัดๆทั้งสีหน้าแววตาของพี่เซฟทำให้ฉันถึงกลับไปไม่เป็นเลยทีเดียว
    
            "แต่หน้าเธอมันฟ้อง"

            "เอ่อ....."

                     "เออช่างเถอะ"

  
            ฉันพูดยังไม่ทันได้จบพี่เซฟก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อนน้ำเสียงนิ่งๆอย่างนี้มันทำให้ฉันประหม่าอย่างบอกไม่ถูกพี่เวฟหันไปสั่งกาแฟร้อนอาจจะเพราะฉันจ้องเขานานเกินไปทำให้พี่เซฟถามขึ้นมา

     

            "หน้าฉันมีอะไรติดอยู่งั้นหรอ?"

             พี่เซฟพูดพรางขมวดคิ้วแล้วเอามือลูบแก้มตัวเองซ้ายทีขวาทีเพราอย่างนี้ไงล่ะฉันถึงได้มองท่าทางของเขาน่ารักซะขนาดนี้ซึ่งไม่เข้ากับหน้าตาที่ออกจะดุเรียบนื่งติดจะเย็นชา

             "ปะ...ปล่าวค่ะไม่มีอะไร" ฉันรีบตอบกลับไปทำไมฉันอยู่ไกล้เขาแล้วฉันรู้สึกเกร็งขนาดนี้นะพี่เซฟขมวดคิ้วอย่างกวนๆแล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจแต่สายตายังคงจับจ้องฉันอยู่ไม่วางตาฉันเลยแกล้งทำเป็นยกน้ำปั่นขึ้นมาดูดแล้วเสหน้าไปมองข้างนอกร้านที่มีเม็ดฝนเกาะตามกระจกร้านแล้วไหลลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลกภายใต้การมองของพี่เซฟ




              คุณรู้มั๊ยเราจะมีความสุขมากถ้าเราได้อยู่กับคนที่เราชอบแต่มันจะตามมาด้วยการที่เราจะทำตัวไม่ถูกไม่กล้าสบตาเหมือนกับที่ฉันกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ยังไงล่ะ

              "พี่ครับผมขอนมร้อนแก้วนึงครับ" แต่แล้วเพราะเสียงที่อยู่ตรงหน้าเลยทำให้ฉันต้องหันกลับไปมองคนข้างหน้าอย่างช่วยไม่ได้แต่พี่เซฟกินนมร้อนด้วยหรอฉันได้แต่ส่งสายตาสงสัยไปที่เขาเพราะถ้าฉันถามมันคงไม่ดีแน่

              "ฉันสั่งให้เธอนั่นแหล่ะ"
     
              "ฮะ?"  พี่เซฟสั่งให้ฉันนี่ฉันหูฝาดไปใช่มั๊ยเขาจะสั่งให้ฉันทำมัยกันนะ
 
              "ทำไมล่ะคะ?"

              "ถามจริงฝนตกขนาดนี้ยังกินน้ำปั่นอีกไม่กลัวเป็นหวัดรึไง"

              "เอ่อ...."

              ฉันถึงกับไปไม่เป็นกันเลยทีเดียวแต่ฉันยังไม่ทันได้ค้านอะไรกลับไปพนักงานก็เอากาแฟและนมร้อนมาเซิร์ฟ
 
              "ได้แล้วค่ะ"

              "เอ๊าดื่มสิอากาศเย็นต้องดื่มของอุ่นๆเข้าใจมั๊ย" จะเป็นอะไรมั๊ยถ้าฉันจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่เซฟอาจจะกำลังเป้นห่วงฉันอยู่แค่คิดอย่างนั้นมันก็ทำให้หน้าฉันร้อนผ่าวขึ้นมาน้ำเสียง สายตาของเจามันทำให้ฉันหัวใจเต้นแปลกๆ


              พี่เซฟยังคงจ้องฉันอยู่ฉันเผลอไปสบตาเข้าอย่างจังฉันเลยรีบคว้าแก้านมร้อนขึ้นมาดื่มกลบเกลื่อนนขณะที่ฉันกำลังอยู่ในโลกสีชมพูของฉันกลับต้องพังสลายลงเมื่อมีอีกคนหนึ่งเดินเข้ามา

               "เซฟคะ" ทั้งพี่เซฟและฉันหันไปมองยังต้นเสียงผู้หญิงคนนี้เขาเป็นใครกันนะเขาทั้งสวยสูงขาวดดยเฉพราะรอยยิ้มนั่นที่ส่งมาให้กับพี่เซฟทำให้ฉันรู้สึกว่ามันเป็นรอยยิ้มสำหรับคนพิเศษ ก่อนที่ทุกอย่างจะเลวร้ายไปมากกว่านี้คือพี่เซฟก้ยิ้มกลับไป เหอะพี่เขาไม่ได้ตามฉันมาสินะการที่เขามาที่นี่มันคงเป็นแค่เรื่องบังเอิญเขาคงมารอผู้หญิงคนนี้สินะ





               "โบวร์ลิ่ง" พี่เซฟเอ่ยขึ้นมาเบาๆ เขารู้จักกันจริงๆด้วยคงมารอกันสินะรอยยิ้มแบบนั้นมีให้ฉันได้รึป่าวฉันรู้สึกอิจฉาผู้หญิงคนนั้นจังเขาได้รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นของพี่เซฟไปเธอโชคดีจัง

               "นั่นใครหรอ?" ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยขึ้นทำให้พี่เซฟหันมามองฉันแวบนึงสายตาของผูหญิงคนนั้นมีสายตาที่เกลี้ยวกลาดจนฉันตกใจแต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้น เฮ้ออออ ฉันชินแล้วล่ะแต่พอมาเจอกับตัวจังๆแบบนี้ฉันก็อดน้อยใจไม่ได้ทั้งๆที่ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะน้อยใจไปทำไมถึงน้อยใจไปแล้วเขาจะสนใจเราหรอ?เขาแคร์เราหรอ?

               "สมายรุ่นน้องที่พึ่งย้ายมาเรียนน่ะ" พี่เซฟตอบกลับไปทำให้ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้ฉันจนแก้มปริแต่ฉันกลับรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นมันเป้นรอยยิ้มที่เสแสร้งแกล้งทำไม่ขึ้นมาเป้นรอยยิ้มที่เคลือบไปด้วยอันตราย

               "ออ สวัสดีจ่ะสมาย พี่ชื่อโบวร์ลิ่ง ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

               "เช่นกันค่ะ"

              

               ฉันเลยต้องฝืนยิ้มเจื่อนๆกลับไปฉันกลัว ฉันกลัวผู้หญิงคนนี้ นี่คือความรู้สึกที่ตอนนี้ฉันกำลังรู้สึกแต่จะว่าไปฉันกลับบ้านดีกว่าปล่อยให้เขาสองคนได้อยู่ด้วยกันท่ามกลางส่ายฝนถึงฉันอยู่ไปก็เป็นแค่ส่วนเกินของเขาปล่าวๆสู้กลับบ้านดีกว่าต้องมาทนดุภาพบาดตาบาดใจที่นี่

               "เอ่อ....สมายขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ"

               พอฉันพุดจบฉันก็เดินออกมาจากร้านทันทีดดยท่ามกลางสายตาสงสัยของพี่เซฟและพี่โบวร์ลิ่งจะให้ฉันอยู่ไปทำไมถูงฉันอยู่ไปก้เก่ะก่ะเขาปล่าวๆ ทำไมมันถึงเหมาะเจาะกันอย่างนี้นะเพลงที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังร้องอยู่ในร้านทำไมมันถึงได้ตรงกับฉันนักนะ ตอนนี้ฉันเดินตากฝนออกจากร้านฉันไม่ได้อยากจะเป็นนางเอกที่เรียกร้องความสนใจหรอกนะแต่ฉันคงทนนั่นอยู่ดูเขาจู๋จี๋กันไม่ได้


               หมับ!!

               อ๊ะ!!


               อยู่ๆก็มีมือหนาของใครก็ไม่รู้มาจับแขนฉันไว้แล้วดึงเข้าหาตัวจนทำให้ตอนนี้หน้าของฉันปะทะกับอกแกร่งของเขาฉันจึงรีบผล่ะออกแต่สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจมากกว่านั้นคือคนที่จับข้อมือฉันไว้คือ       พี่เซฟ


               "ฉันไปส่ง" พี่เซฟพุดพรางดึงฉันไปที่รถของเขาที่จอกเที่ยบกับฟุตบาทข้างทาง มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้แล้วพี่โบวร์ลิ่งล่ะอย่าบอกนะว่าพี่เซฟทิ้งเธอ

               "แต่ฉันกลับเองได้ค่ะ" พี่เซฟหันมามองด้วยสายตาดุดุจนทำให้ฉันแอบสดุ้งกับสายตานั่้นฉันก็เลยต้องปิดปากเงียบไปตามระบบ

               
              ครื๊นนนนนน!! ครื๊นนนนนน!!

              "กรี๊ดดดดดด!!"

              ฉันตกใจกับเสียงฟ้าร้องเลยทำให้ฉันพุ่งเข้ากอดคนตรงหน้าอย่างจัง ซวยแล้วฉันลืมไปฉันกลัวเสียงฟ้าร้องฉันทำหน้าเบ้เหมือนจะร้องให้ฉันรุ้สึกอุ่นๆที่หัว นี่พี่เวฟลูบหัวฉันหรอ 0[]0

               "โอ๋ โอ๋ ไม่ต้องกลัวนะเด้กน้อย ฮะฮะ"

               มันเกือบจะซึ้งอยู่แล้วเชียวถ้าพี่เวฟไม่หัวเราะขึ้นมาซะก่อน ฉันเลยรีบผล่ะออกแล้วรีบเดินไปขึ้นรถโดยมีพี่เซฟเดินตามมาติดๆเฮ้ย....นี่เขาจะไปส่งฉันจริงๆหรอ >< พี่เซฟขึ้นมาบนรถในขณะที่ฉันคาดเบลเตรียมพร้อมเรียบร้อยรออยู่แล้วเขามองหน้าฉัน ยิ้มอย่างกรุ้มกริ่ม ใช้สายตาเจ้าเล่ห์มอง ทำไมพี่เซฟถึงมองฉันอย่างนั้นล่ะ

               "นี่...อ่อยฉันหรอ J "

               "??"ฉันมองพี่เซฟอย่างไม่เข้าใจ
      
           

ไรท์มาต่ให้แล้วน๊าาาาาาอย่าโกรธกันน๊าาาาาที่หายไปนานอ่านแล้วอย่าลืมเม้นท์นะไรท์อย่ากรู้ว่ามันสนุกรึป่าว โน๊ะ ><

สามารถติดตามเราได้ที่นี่นะ<<<<<<<