คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : พี่ชายที่ดี…คิดถึง~
เมื่อวานผมกลับมาถึงญี่ปุ่นตอนเช้าฮะ ต่างคงต่างงวงเงียกันไปหมด เลยแทบไม่ได้คุยกันเท่าไหร่เลยฮะ ผมกับเคย์โตะก็เหมือนกัน พอออกมาข้างนอกได้ พ่อแม่พวกเราก็มารอรับกันอยู่แล้ว เลยแยกย้ายกันขึ้นรถกันไปทีละคนทันที แน่นอนกลับบ้านผมก็นอนต่อฮะ แต่ก่อนนอนเคย์โตะก็โทรมาด้วยล่ะ บอกว่า ขอโทษที่ไม่ได้คุยกันเลย จากนั้นเราก็คุยกันอีกเล็กน้อยแล้วแยกย้ายกันไปนอนต่อ ตื่นมาอีกทีก็เย็นเมื่อวานนั่นแหละ ส่วนเช้าวันนี้ผมก็ตื่นแต่เช้าฮะ คงเพราะนอนมามากแล้ว~
“นี่จัง วันนี้ไปไหนป่าว” ชินเดินถือชุดสีเดียวกับที่มันใส่เข้ามาในห้องผม
“หือ เปล่า มีอะไรหรอ” ผมที่นั่งอ่านการ์ตูนอยู่บนเตียงหันไปคุยกับมัน ทางชินเมื่อเห็นผมว่างก็เลยหันกลับไปปิดประตูแล้วเดินมายืนตรงหน้าผม
“ก็จะให้พาออกไปเที่ยวหน่อย ผมเบื่ออ่ะ” ชินพูดแบบอ้อนๆผมนิดๆ อะไรกัน อยู่ๆก็มาอ้อนแปลก - -
“อะไรของนายเนี่ย” ผมเลยส่งสายตาไม่ไว้วางใจไปให้มัน
“ทำไมทำหน้างั้น ก็ช่วงนี้มันวันหยุดของนี่จังนี่ไม่ใช่วันหยุดผม เที่ยวฮาวายผมก็ไม่ได้ไปด้วย แล้ววันนี้ก็พาไปหน่อยไม่ได้ไง้” ชินเริ่มทำหน้ากวนตรีนเหมือนเดิม จะเอาไงของมันเนี่ย
“ก็ได้ๆๆ จะไปไหนล่ะ” ผมบอกปัดไป ก็ดีเหมือนกัน ไม่ได้พามันไปเที่ยวนานและ อยู่บ้านก็เบื่อ
“เย๊! จริงหรอ! งั้นนี่จังใส่เสื้อตัวนี้ด้วยนะ!” ชินยื่นเสื้อที่มันถือในมือมาให้ผม พอลองกางออกก็พบว่าเป็นเสื้อลาย
เดียวกับมันฮะ โห ไปซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ผมอายนะ จะให้ใส่จริงอ่ะ =////=
“เอามาจากไหนเนี่ย จะให้นี่จังใส่จริงหรอ น่าอายออก” มันเป็นเสื้อแขนยาวสีฟ้าธรรมดาตัวนึงแหละฮะ สกรีนลายตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวใหญ่ (เหมือนกับชิน) มันก็สวยดีฮะ แต่ให้ใส่คู่กันมันจะดูน่าอายเกินไปนะ ผมชั่งใจอยู่ซักพักก็เห็นชินมันทำหน้าสลด
“ก็วันก่อนตอนผมเดินกลับจากที่ทำงาน เห็นมันวางขายอยู่ แล้วก็เห็นพี่น้องเขาใส่กันเต็มเลย ผมก็มีนี่จังเหมือนกันก็เลยอยากใส่บ้างเท่านั้นแหละ” มันหลบหน้าผม…ผมยิ้ม ก็นะ ไม่รู้ว่าวันนี้มันไปกินยากล่อมประสาทมารึเปล่า แต่จะใส่ก็แล้วกัน
ผมเอื้อมมือไปขยี้หัวมันแรงๆจนตัวมันไหวไปหมด
“เข้าใจแล้ว ไปเตรียมตัวไป นี่จังอาบน้ำแป๊บนึง” วันนี้ผมต้องทำตัวเป็นพี่ชายที่ดี (ที่ไม่ได้ทำมานาน) ซักหน่อยสินะ
“ได้เลย!” ชินยิ้มแล้ววิ่งออกไปจากห้อง
ปึ้ง!
อาบน้ำดีกว่า~ ผมคิดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป…ว่าแต่วันนี้เคย์โตะไม่เห็นโทรมาเลย แต่เขาคงอยากพักผ่อนละมั้ง จะอยู่ด้วยกันตลอดเวลาก็คงไม่ดี อาจจะไปเที่ยวกับยูโตะคุงก็ได้ แต่ก็ไม่แปลก เพราะผมก็ต้องพาชินไปเที่ยวด้วยเหมือนกัน
แต่ถ้าได้เจอกันก็ดีสินะ~
…………………………………..
ผมเดินลงมาจากห้องเห็นชินนั่งดูทีวีรอผมอยู่ ท่าทางมันดูตื่นเต้นมากเลยล่ะ ผมพาไปเที่ยวแล้วมันน่าดีใจขนาดนั้นเชียวหรอ? แต่ผมก็รู้สึกดีใจนะ ไม่ได้เห็นมันทำตัวน่ารักแบบนี้มานานแล้ว (ปกติอยากจับยัดท่อซะด้วยซ้ำ) ผมมองไปรอบๆอ้าวแล้วคนอื่นล่ะ
“ชินแม่ไปไหนล่ะ” น้องสาวผมด้วย ทำไมไม่ค่อยชอบอยู่บ้านกันนะ
“แม่ไปหาเพื่อน เอาน้องไปด้วย” ชินตอบแล้วปิดทีวี
ตอนนี้พวกเราพี่น้องยืนมองหน้ากันแล้วรู้สึกเขินๆนิดๆฮะ ก็เราใส่เสื้อเหมือนกันนี่นา แถมยังใส่กางเกงขายาวสีขาวเหมือนกันอีก ผมไม่ได้ตั้งใจนะ ก็แม่ซื้อมาให้เหมือนกันนี่ ปกติพวกเราก็ทะเลาะกันทุกวันตลอด ไม่ค่อยจะเป็นพี่เป็นน้องกันซักเท่าไหร่ แถมยังไม่ได้ใส่เสื้อเหมือนกันมาตั้งหลายปีแล้ว ตั้งแต่เด็กน่ะ พอกลับมาใส่อีกครั้งแล้วมันเขินๆ
“อ๋อ อืม งั้นไปกันเหอะ ไปหาอะไรกินกันก่อนละกัน” ผมพูดแล้วเดินนำมันออกไปหน้าบ้าน
“อื้ม!”
……………………………………..
“มีพี่เป็นไอดอลชื่อดังนี่ดีจัง ได้กินของแพงๆด้วย!” เจ้าชินเดินยิ้มหน้าบาน สองมือลูบท้องเดินออกมาจาร้าน ให้ตายสิไอ้เด็กบ้านี่ ดันเลือกร้านแพงซะได้
“ไม่ต้องเลยนายอ่ะ แพงนะเนี่ยรู้เปล่า!” ผมเขกหัวมันหนึ่งที มันยกมือขึ้นกุมหัวแล้วทำหน้าเบ้
“เขกหัวผมทำไมเล่า! ก็อยากกินอ่ะ วันนี้นี่จังสัญญาแล้วนี่ว่าจะพามาเที่ยว ก็ต้องตามใจผมสิ!”
“แต่ไม่ได้บอกว่าจะตามใจนี่” ผมเถียง - - ทำไมมันไม่รู้สึกเกรงใจเหมือนผม ตอนที่เคย์โตะพาไปกินอาหารฝรั่งเศสมั่งนะ! ถึงเราจะเป็นพี่น้องกันก็เหอะ
“=3= ไม่รู้ล่ะก็กินไปแล้ว ไปต่อดีกว่า”
“เฮ้อ…แล้วจะไปไหนล่ะ” ผมเหนื่อยใจกับมันจริงๆ มีน้องชายคนนึงเนี่ย เหมือนมีลูกระเบิดวางอยู่บนหัวงั้นแหละ
จะว่าไปมันก็เป็นเรื่องธรรมดานะ ที่ผมซึ่งเป็นพี่ชายจะต้องดูแลน้องๆ แต่ผมคงชินกับการถูกดูแลจากทุกคนมากกว่า ในจัมพ์ผมเด็กที่สุด พี่ๆทุกคนเลยมักจะคอยดูแลผมเสมอ จนผมเคยตัว ชอบทำอะไรเอาแต่ใจตัวเอง เพราะพี่ๆก็จะดูแลผมอย่างใจเย็นตลอดด้วยเหมือนกัน ยิ่งตอนที่มีเคย์โตะแล้ว ผมยิ่งถูกตามใจจนไปกันใหญ่ คงถึงเวลาที่ผมต้องเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้แล้วล่ะ
“อยากไปสวนสัตว์!” ห๊ะ โตป่านนี้ยังจะไปอีกเรอะ - - ก็ได้วะ
“ไปสิ”
…………………………..
“ตัวนี้หน้าเหมือนนี่จังเลยอ่ะ” ไม่นานเจ้าชินก็เริ่มปฏิบัติการกวนตีนอีกครั้ง หัวเราะล้อเลียนมาทางผม มันชี้นิ้วไปที่กรงหนูตะเภา
“หาเรื่องหรอ นี่จังไม่เหมือนหนูซักหน่อย!” รึเปล่า?
“เหมือนจะตาย ดูไม่รู้เรื่องไง้! หรือว่าตาบอด” ไอ้เด็กนี่! - -*
“เหอะ! ถ้าเหมือน นายก็เหมือนแหละ!”
“ผมไม่เหมือนซักหน่อย”
“พี่น้องกันก็ต้องหน้าเหมือนกันอยู่แล้ว อย่ามาเถียงนะ!”
“เออจำไว้เลย!” แล้วมันก็สะบัดตูดใส่ผม มันงอนเรอะ! น่าจะเป็นทางผมมากกว่าสิ! =[]=
“นี่ไอ้เด็กดื้อจะเดินไปไหน เดี๋ยวหลงขึ้นมาทำไง!” ผมรีบวิ่งไปดึงมันไว้ ถ้าหายไปผมก็ต้องตามหามันนะ! มือถือเอา
มารึเปล่าก็ไม่รู้
“ก็นี่จังเดินช้าอ่ะ แล้วผมก็ไม่หลงด้วย มือถือก็มี!” มันเสยมือถือขึ้นมาเกือบชนหน้าผม หนอย! น่ารักได้แค่แป๊บ
เดียวเองนะ!
“เออ แล้วก็ไม่บอก” ผมฮึดฮัด ทำไมดูแลน้องเนี่ยมันยากจังวะ
“นี่จังเป็นห่วงผมหรอ”
ผมมองหน้ามันอย่างปวดหัว ไม่เป็นห่วงได้ไง น้องชายทั้งคน
“รู้ก็ดีแล้ว ทำตัวดีๆหน่อยสิ นี่จังเป็นคนพาชินออกมา ถ้าชินเป็นอะไรไปนี่จังจะทำยังไง” พูดแล้วเขินๆอ่ะ ตอนเคย์โตะพูดแบบนี้ไม่เขินบ้างรึไงนะ >///< (ไรเตอร์ : ทำไมหนูนึกถึงเคย์โตะได้ตลอดเวลาเลยล่ะ - -) (รีดเดอร์ : โอคาริวจงเจริญไง ถามแปลกๆ คำถามแปลกเหมือนหน้าตาเลย) (ไรเตอร์ : ห๊ะ - -*)
“แฮ่ อื้ม! ขอโทษ” ชินยิ้มแป้นแล้วลากผมไปดูปลาช่อนอะเมซอนต่อ ที่ยามะจังกับไดจังเคยบอกว่า อยากเอามากินมันตัวใหญ่ดี เมื่อตอนที่เรามาเที่ยวด้วยกันปีที่แล้ว
‘นั่นพี่น้องโมริโมะโตะหรอ น่ารักจังเลย แต่งตัวเหมือนกันด้วย!’
‘กรี๊ดด ต้องถ่ายรูปๆ!’
เสียงเหล่าแฟนคลับบริเวณรอบๆพากันเพ่งเลงมาที่พวกเขา ทำเอาผมยิ่งเขินเข้าไปอีก
“เอ่อชิน แฟนๆมองกันใหญ่แล้วนะ ///”
“ได้ยินแล้วน่า~ ไม่เห็นเป็นไรเลย ถ้าผมเป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง นี่ผมเป็นน้องชายนะ ไม่เห็นเป็นไรเลย” ชินตอบแบบไม่ใส่ใจ แล้วก็ก้มลงไปเล่นกับหมีในบ่อต่อ ที่จริงเขาดีใจต่างหากได้มาเที่ยวกับพี่ชายแถมยังถูกมองว่าสนิทกันมากอีก ตั้งแต่พี่เป็นแฟนกับพี่เคย์โตะบางทีมันก็เหงาขึ้นมานะ จะว่าหวงนิดๆก็ว่าได้ นี่พี่ผมนะ! แต่พี่เคย์โตะก็เป็นคนดี…
Shin-chan part
“รู้แล้วน่า ก็มันเขินๆนี่นา” ริวก็ตอบไปงั้น ผมรู้ว่าใจลึกๆเขาก็ดีใจเหมือนกันแหละ
“ฮะๆ ก็ได้ๆ งั้นไปตรงอื่นก็ได้ นี่ก็บ่ายแล้วเดินดูจนทั่วแล้วด้วย ไปดูร้านขายของแล้วกลับกันเหอะ” แป๊บเดียวก็บ่ายซะแล้ว (ไรเตอร์ : เร็วไปป่ะ) (รีดเดอร์ : ทุกทีอ่ะโซล) ว่าแต่เรื่องนี้โอคาริวใช่มั๊ยล่ะพี่โซล (ไรเตอร์ : ใช่แล้วล่ะชินจัง) เพราะงั้นในฐานะน้องที่ดีของนายเอก? และ น้องที่ดีของไรเตอร์? ผมจึงควรต้องทำในสิ่งที่ควรทำสินะ (ไรเตอร์ : อะไรล่ะ) อย่ารีบสิฮะ ผมขอไปซื้อของกับนี่จังก่อนละกัน
…………………………………………
ในร้าน
“นี่จัง ผมอยากได้หมวก~” ผมไม่พูดอย่างเดียว เมื่อเจอเป้าหมายผมรีบกระโดดขึ้นไปหยิบหมวกรูปสัตว์ที่วางอยู่
ชั้นบนสุดลงมาสองใบทันที นี่จังทำหน้าตกใจใหญ่เลยเหมือนกับไม่อยากจะเชื่อว่าผมกระโดดขึ้นไปได้ยังไงอย่างนั้นแหละ
ผมได้หมวกมาสองใบฮะ เป็นรูปหนูทั้งสองตัวเลย น่ารักดีแฮะ ถ้าผมเอาไปให้นี่จังใส่เค้าต้องโกรธแน่ๆเลย ฮ่ะๆ แต่ผมจะให้เค้าใส่ล่ะ ผมอยากเห็นเค้าโกรธ~
หลังจากคิดแผนชั่วได้ ผมก็ใส่หมวกให้ตัวเองเสร็จแล้วก็ใช้ความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ? จัดการใส่ให้นี่จังทันที
“เฮ้ย!” เขาตกใจฮะ ผมเร็วใช่มั๊ยล่ะ~
“ให้นี่จังใส่อะไรเนี่ย!!!!” เขาโวยวายใหญ่เมื่อหันไปดูที่กระจก แหมผมก็ใส่อยู่ด้วยเหมือนกันแหละ
“หมวกไง ถามแปลกๆ ไปจ่ายเงินดีกว่า เหมาะกับนี่จังดีนะ” ผมรีบเดินหนีไปจ่ายตังค์ทันที มัดมือชกฮะ~
“เฮ้ย ไม่เอา!” นี่จังรีบวิ่งมาห้ามผม (แต่ยังไม่ได้ถอดหมวกออก) แต่ไม่ทันซะแล้วล่ะฮะ
“นี่ครับ ใบนี้ กับ ใบนั้น” ผมซึ่งยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ ชี้หมวกบนหัวตัวเอง กับ บนหัวนี่จังที่วิ่งมาพอดี แล้วผมก็ยื่นตังค์ให้ไปเลยฮะ
“ขอบคุณมากค่ะ” พี่แคชเชียร์ยิ้มให้ผม แล้วก็ยื่นใบเสร็จให้
“เรียบร้อยแล้วนะนี่จัง ไปกันเหอะ”
“ชิน!!!!!!” เขาวิ่งตามผมออกมา โดยที่ลืมถอดหมวกอีกแล้วฮะ ฮ่าๆๆๆ ตลกชะมัด! ตอนนี้คนมองพวกผมกันใหญ่เลยล่ะ แต่งตัวก็เหมือนกัน ใส่หมวกหนูเหมือนกัน แถมยังหน้าตาเหมือนกันอีก~ แต่ผมไม่อายหรอกนะ เวลาอยู่บนเวทีคนมองยิ่งกว่านี้อีก ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ในเมื่อนี่จังออกจะดังขนาดนั้น ไปทัวร์คอนเสิร์ตมากกว่าผมไม่รู้เท่าไหร่ ทำไมถึงต้องอายขนาดนั้นด้วยก็ไม่รู้
พวกเราเดินออกมาจากสวนสัตว์ แล้วเดินผ่านเมืองไป เพราะผมจะพานี่จังไปที่สวนสาธารณะฮะ แต่ต้องเดินผ่านตัวเมืองอย่างช่วยไม่ได้ ก็แหม สวนสัตว์กับสวนสาธารณะมันอยู่คนละฝั่งพอดีนี่นา~ไม่ได้จะแกล้งซักหน่อย
“ชินเขามองกันใหญ่แล้ว ถอดเหอะ”
“ไม่เอา เดี๋ยวก็ถึงแล้ว ผมอุตส่าห์ซื้อนะ” ผมเถียง แต่ดูท่าทางเขาจะยังไม่หยุด
“เออๆ งั้นก็รีบๆเดินสิ” ตอนแรกเขามีท่าทางจะโวยวายฮะ แต่อยู่ๆก็หยุดไปแล้วเปลี่ยนมาเร่งผมแทน นี่จังก็เงี้ยแหละ แพ้ผมอยู่เรื่อย~
End shin-chan part
…………………………………………
สวนสาธารณะ
“ถึงแล้วล่ะ~”
“มาทำอะไรที่นี่น่ะ” หลังจากที่มันยัดเยียด? ให้ผมใส่หมวกน่าอายใบนี้กับมันแล้วเดินผ่านตาผู้คนและแฟนๆมากมายจนผมเขินแทบทำอะไรไม่ถูกแล้ว มันก็พาผมมาที่นี่ ก็คนน้อยดีนะ สบายดี แต่มันมาทำอะไรล่ะ ว่าแต่แถวนี้คุ้นๆเหมือนใครซักคนเคยพามาเลย
“ก็คนมันน้อยดี ไม่มีอะไรหรอก” ชินตอบแบบยิ้มๆ น่าสงสัยแฮะ - - หรือผมจะคิดมากไปเอง
ขณะที่ผมยังคิดนู่นคิดนี่อยู่
“คิดอะไรนักหนา ไม่แกล้งหรอก ไปซื้อข้าวโพดกัน” แล้วมันก็ลากผมไปซื้อข้าวโพดฮะ - - เปลืองเงินจริงๆ (ไรเตอร์ : นิดเดียวเองน่า)
พวกเราซื้อข้าวโพดกันคนละฝัก แล้วก็หาที่นั่งกินกัน ไม่ได้มานั่งกินอะไรสบายๆในสวนสาธารณะนานแล้วนะเนี่ย ครั้งสุดท้ายก็ที่นั่งกินไอติมกับเคย์โตะ (ไรเตอร์ : เคย์โตะอีกแล้ว!) แต่ตอนนี้หน้าหนาวแล้วจะให้มานั่งกินไอติมก็คงไม่ไหวนะ
พวกเรานั่งกินกันเงียบๆ แล้วชินก็พูดขึ้นมา
“นี่จังวันนี้ขอบคุณนะ ที่พามาเที่ยวน่ะ” ชินพูดแล้วยิ้มให้ผม
“อืม…เป็นอะไรมากเปล่าเนี่ย หรือว่านายเป็นไข้!” ผมพึ่งนึกขึ้นได้ รีบจับมันมาวัดไข้ทันที!
ชินสะบัดตัวหนี
“ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ!” ผมเลยชะงักไปนิดหน่อย งั้นก็แสดงว่า มันอยากมาเที่ยวกับผมจริงๆน่ะสิ (ไรเตอร์ :
พึ่งรู้เรอะ!)
“เอ่อหรอ นี่จังก็สนุกมากนะวันนี้ ไว้มากันอีกนะ” ผมดึงหัวชินมาพิงไหล่ผมแล้วลูบหัวมัน มีน้องมันก็ดีอย่างนี้ล่ะ
นะ ถึงบางที (หรือทุกที) มันจะกวนตีนก็เหอะ
“อืม~ ^^”
พวกเราก็นั่งกินนั่งคุยไปเรื่อยๆฮะ แต่ไม่นานก็กลับมาทะเลาะกันอีก - - ไม่น่ารักเลย! (ไรเตอร์ : เมื่อกี้ยังดีๆกันอยู่เลย) อะไรของมันก็ไม่รู้ เดี๋ยวก็โวยวาย เดี๋ยวก็กวน ผมเหนื่อยนะเนี่ย
ตอนนี้ก็ 4 โมงเย็นแล้ว กลับได้แล้วล่ะมั้ง แม่กับน้องก็คงกลับมาแล้วล่ะ ผมเลยชวนชินกลับบ้าน
“กลับกันเหอะ หิวแล้ว” ผมชวน แล้วลุกขึ้น
“อืม” ชินตอบผมในลำคอแล้วค่อยๆยันตัวขึ้น แต่ตามันกลับดูเหมือนกำลังมองหาใครอยู่น่ะสิ นัดเพื่อนเอาไว้หรอ?
“นัดใครไว้รึไง” ผมเลยถาม
“รอก่อนนะ” มันไม่ตอบ บอกให้ผมรอ แล้วก็ยกมือถือขึ้นมากด ไม่นานก็มีเมล์ตอบกลับมา ชินยิ้มอย่างพอใจแล้วเดินไปทิ้งขยะ เจ้าน้องคนนี้เนี่ย - - มีไรไม่เคยบอก
ขณะที่ผมกำลังจะทิ้งขยะอยู่นั้น
“อ้าว ริวทาโร่ ชินจัง~” และยูโตะคุงก็โผล่มาฮะ แต่เขาไม่ได้มาคนเดียว เขามากับเคย์โตะ!
“ยะ ยูโตะคุง เคย์โตะ” ผมทำถุงร่วงเลยล่ะ ทำไมมาอยู่แถวนี้!
“มาแล้วหรอ!” ชินร้องแล้ววิ่งไปหาทั้งสองคน หรือว่าเจ้าชิน…
“ฮะ แฮมทาโร่” เคย์โตะดูเหมือนจะพึ่งเห็นผม
ผมรีบวิ่งตามชินไป
“ทำไมพวกยูโตะคุงถึงมาอยู่นี่ล่ะ” ผมถาม แต่สายตาก็ยังคงมองไปที่เจ้าชินที่กำลังทำท่าพอใจอย่างมาก กับปฏิกิริยาของผมอยู่
“ก็ชั้นมาเที่ยวบ้านเคย์โตะน่ะ ตรงนั้นไง” ยูโตะคุงชี้นิ้วไปที่ตึกคอนโดสูงด้านหลัง โอ้โห หรูเว่อ o[]O!
อ๊ะ ผมนึกออกแล้วล่ะ! ถึงว่าทำไมมันคุ้นๆ! เมื่อนานมาแล้ว พวกเราเคยมาทำงานกันแถวนี้แล้วเคย์โตะก็ชี้ให้ดูว่าที่นี่บ้านเค้า ผมก็ลืมไปเลย! แต่มันก็นานมานแล้วนะ จริงๆ ปีกว่าได้แล้วล่ะ ผมยิ่งเป็นพวกจำทางไม่ค่อยได้ซะด้วยสิ
“อะ เอ่อ นึกขึ้นได้แล้วล่ะ”
“ส่วนผมมาเที่ยวกับนี่จังแหละ~” ชินเดินไปเกาะยูโตะคุง ทำไมรู้สึกสองคนนี้เหมือนมีอะไรอยู่เบื้องหลังเลยแฮะ - - วางแผนอะไรกันรึเปล่าเนี่ย
“โหดีจังนะ ชินจัง~ แต่งตัวเหมือนกันด้วย! น่ารักจังเลยนะ!” ยูโตะคุงพูดเรื่องนี้ทำเอาผมเขินอีกรอบ
“ใช่มั๊ยล่ะ” ชินส่งยิ้มอย่างเหนือกว่ามาให้ผม หนอย ผมเลยแอบแลบลิ้นใส่มันไปทีนึง ล้อเลียนผมหรอ!
“แฮมทาโร่ กับ ชินจัง ใส่หมวกหนูเหมือนกันด้วย น่ารักมากๆเลย เข้ากับนายสองคนมากเลยนะเนี่ย” เคย์โตะเอ่ยชมบ้าง เอ่อ…จริงอ้ะ ผมว่ามันน่าอายมากกว่านะเนี่ย
“จะ จริงหรอ”
“จริงสิ ชั้นโกหกที่ไหนล่ะ” ขะ เขินอ่ะ! ไม่ได้เจอกันสองวันกว่า ทำไมเคย์โตะดูเปลี่ยนๆไปนะ >///< ดูนิ่งๆเหมือนเมื่อก่อนไงไม่รู้สิ มะ มันใจเต้นอ่ะ
ผมเหลือบไปเห็นยูโตะคุงกับชินคุยอะไรกันบางอย่างแล้วก็หัวเราะกันเบาๆ ผมชักเริ่มแน่ใจแล้วสิ ว่าสองคนนี้วางแผนกันมาน่ะ
“ชั้นไปก่อนนะ พอดี ชินจังอยากไปดูของเล่นที่บ้านชั้นหน่อยน่ะ เคย์โตะไปส่งริวทาโร่ล่ะกัน” ยูโตะคุงพูดยิ้มๆ
เอ๋!!!
เคย์โตะเองก็ยิ้ม เกาจมูกเขินๆ เอ่อ… >///< จะ จะดีหรอ
“นี่จัง ถือว่าของตอบแทนละกัน” ชินเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วเงยหน้ามายิ้มให้ผม เอ๋?
กว่าผมจะรู้ว่ามันหมายถึงอะไร พวกเขาก็ไปซะแล้วล่ะ
ชิ…ขอบคุณนะเจ้าเด็กดื้อ ในที่สุด นี่จังก็แพ้นายอีกจนได้สินะ~
ผมยืนโบกมือบ๊ายบายสองคนนั่นส่งหลัง จนลืมเคย์โตะไปซะสนิท
“แฮมทาโร่ จะกลับบ้านเลยมั๊ย เดี๋ยวชั้นไปส่ง” เคย์โตะพูดเบาๆ จนผมสะดุ้ง! ระ เราอยู่กับเคย์โตะนี่นาตอนนี้ >////<
“เอ่อ ตามใจนายสิ ก็นายเป็นคนไปส่งนี่นา” ผมหันไปคุยกับเค้า เคย์โตะแบบเงียบๆตอนนี้ มันทำใจผมสั่นนะ
“อืม งั้นรีบมั๊ยล่ะ ขึ้นไปเล่นบ้านชั้นก่อนมั๊ย พอดีมีอะไรทำทิ้งไว้น่ะ” เอ๋ จะให้ผมไปบ้านเคย์โตะหรอ O.O!!
“จะ จะดีหรอ” ยะ อยากไปจัง ยังไม่เคยไปเลย~
“ดีสิ นายเป็นแฟนชั้นนะ ทำไมจะไปไม่ได้ล่ะ” เคย์โตะยิ้มแล้วจูงมือผมให้เดินตามเค้าไป อ่ะ เอ่อ เขินจัง >///< อากาศเริ่มเย็นแล้วแท้ๆ แต่มือของเคย์โตะกลับอุ่นเหมือนเดิมเลยสินะ
…………………………………
บ้านเคย์โตะ อยู่ชั้น 20 ของคอนโดแห่งนี้ เขาว่ายิ่งสูงยิ่งแพงไม่ใช่หรอ ถึงจะอีกหลายชั้นกว่าจะถึงชั้นสูงสุดก็เหอะ แต่นี่มันก็เกินที่ระดับคนธรรมดาจะอยู่แล้วนะ
แอ๊ด~ เคย์โตะรูดคีย์การ์ด แล้วเปิดประตูห้องเข้าไป ผมแทบกองลงไปกับพื้น มันแตกต่างจากบ้านของผมราวฟ้ากับดินเชียวล่ะ! ห้องขนาดกว้างขวางเกินคอนโดธรรมดา เฟอร์นิเจอร์หรูหราที่ถูกประดับอย่างลงตัว แถมยังสะอาดเป็นระเบียบขนาดนี้อีก มันทำให้ผมรู้สึกผิดที่ผิดทางนะเนี่ย - - (ไรเตอร์ : บ้านเราที่สวิสก็หรูเหมือนกันแหละ ริวริว) (ริวริว : มีตั้งแต่เมื่อไหร่ - -)
“เข้ามาสิ” เคย์โตะเรียกผมที่ยืนอึ้งอยู่หน้าประตูไปชั่วขณะ พอรู้สึกตัวก็เห็นเคย์โตะถอดรองเท้าเดินเข้าไปในบ้านเรียบร้อยแล้ว
“อะ อือ” ผมปิดประตูแล้วนั่งลงถอดรองเท้า เคย์โตะหยิบสลิปเปอร์สำหรับใช้ในบ้านสีขาวมาให้ แล้วเดินหายเข้าไปในห้องครัว
ผมค่อยๆเดินเข้าไปในตัวบ้าน ยิ่งเดินเข้ามาก็ยิ่งตกใจ เคย์โตะรวยขนาดนี้เชียวเหรอ! ผมเดินตรงไปที่หน้าต่างบานใหญ่ยาวตั้งแต่เพดานห้องลงมาถึงพื้นห้องเลยทีเดียว วิวด้านนอกเริ่มมืดลงแล้ว เป็นเพราะตอนนี้อยู่ในฤดูหนาว พระอาทิตย์จึงตกเร็วกว่าปกติ ว่าแต่ทำไมห้องดูเงียบๆล่ะ
“แฮมทาโร่ มีเค้กกับนมนะ นายกินคนเดียวไปก่อนละกัน เดี๋ยวชั้นเข้าไปทำงานในห้องแป๊บนึง มีอะไรก็เรียกนะ” เคย์โตะ วางขนมเค้กจากร้านชื่อดัง และนมร้อนๆไว้ให้ผมหน้าทีวี
“ขอบคุณนะ แล้วนี่ พ่อนายล่ะ” นั่นสิ เคนซังไปไหนล่ะเนี่ย เห็นยูโตะคุงกับไดจังเล่าให้ฟังว่า ถ้ามาบ้านเคย์โตะ คุณพ่อจะออกมาต้อนรับจนหนวกหูไปเลยทีเดียว แล้วไหงไม่เห็นมีเลยล่ะ ออกจะเงียบสุดๆไปเลยด้วยซ้ำ
“พ่อออกไปพร้อมกับที่ชั้นลงไปส่งยูโตะเมื่อกี๊เอง ไปฮอกไกโดน่ะ เห็นว่า มีงานเลี้ยงรุ่น” เคย์โตะตอบขณะที่กำลังเก็บหนังสือที่กระจายอยู่บนโต๊ะอยู่
เอ๊ะ! งั้นหมายความว่าในบ้านมีแค่ผมกับเคย์โตะแค่สองคนหรอ O///O!!!
“เอ่อ ไปแล้วนะๆ กินไปละกัน เดี๋ยวออกมาเล่นด้วย” เคย์โตะพูดอย่างเร่งรีบ แล้วเดินเข้าห้องไปในทันที
ปึ้ง!
เคย์โตะหายเข้าไปในห้อง ผมจึงนั่งอยู่กับความเงียบอยู่คนเดียว มันเงียบจนได้ยินเสียง หัวใจตัวเองเลยล่ะ >///< ทะ ทำไงดี ตะ ตื่นเต้นจัง บะ บ้านเคย์โตะ ตอนกลางคืน แถมยังไม่มีใครอยู่บ้านอีก ผะ ผมคิดอะไรอยู่ล่ะเนี่ยยย >///< ไม่นะ อย่าคิดนะ! ไม่มีอะไรหรอก ไม่มีๆๆ!
ผมพยายามสะบัดหน้าไล่ความคิดของตัวเองออกไป แล้วหยิบเค้กขึ้นมากิน เฮ้อ ค่อยยังชั่วได้กินเค้กอุ่นๆอร่อยๆทำให้ผมสงบสติอารมณ์ได้บ้าง ผมนั่งละเลียดเค้กร่วมครึ่งชั่วโมง เคย์โตะตัดชิ้นใหญ่มากมาให้ผม แถมยังอร่อยขนาดนี้ผมเลยคิดว่าค่อยๆกินน่าจะอร่อยกว่า
ผมเปิดทีวีเสียงเบาๆดู เผื่อจะให้มันหายเงียบลงบ้าง แต่ในหัวกลับคิดไปเรื่อยเปื่อย อันที่จริงตอนนี้มันหายเจ็บแล้วล่ะ…เอ๊ะ นี่ผมพูดอะไรเนี่ย! ไม่ๆๆๆ!
ผมส่ายหน้าไปมาอย่างแรงอีกครั้ง
ไม่นะ ริวทาโร่ นายคิดอะไรอยู่เนี่ย! ทะลึ่งชะมัด! คงเพราะบรรยากาศมันเย็นๆเงียบๆอย่างนี้น่ะสิ นายถึงดันคิดอะไรแปลกๆอ้ะ ดูทีวีๆ >///<
“บ้าๆ” ผมเคาะหัวตัวเอง
“เราเป็นอะไรไปอีกล่ะเนี่ย =///=” ผมพูดกับตัวเอง แล้วก็เปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆหวังจะหาอะไรมาหยุดความคิดของผม เค้กก็กินหมดพอดี ต้องหาอะไรทำแล้วล่ะ ไม่งั้นต้องยิ่งฟุ้งซ่านไปใหญ่แน่…
จังหวะพอดี เคย์โตะก็เปิดประตูออกมา
“เฮ้อ เสร็จซักที” เคย์โตะเดินบิดขี้เกียจออกมาจากในห้อง เสียงเปิดประตูตามด้วยเสียงเคย์โตะ ทำเอาผมตกใจ >////<
ผมเลยค่อยๆชะโงกหน้าไปมอง คะ เคย์โตะใส่แว่นล่ะ! เอ่อ…ดะ ดูดี หล่อมากๆเลย แย่แล้ว ใจมัน…! เต้นอีกแล้วล่ะ!
“อ้าว แฮมทาโร่กินเค้กหมดแล้วหรอ เอาอีกมั๊ยล่ะ” เคย์โตะเดินมาหาผม
“เอ่อ ไม่ๆๆ อิ่มแล้วๆ ><” ผมตอบโดยไม่มองหน้าเขา เห็นตอนนี้ก็ตายพอดีน่ะสิ ผมพึ่งนึกได้ว่ายังมีนมร้อนอยู่ซึ่งตอนนี้มันเกือบจะเย็นแล้ว ผมเลยรีบยกขึ้นมาดื่มแก้เขิน? ทันที หวังจะทำให้เคย์โตะถอยออกไปห่างๆ
อึกๆๆๆ >////<
“ฮะๆ นายจะรีบกินไปไหน เดี๋ยวก็สำลักหรอก” เคย์โตะหัวเราะแล้วนั่งลงข้างๆผม
“อื้อ >///<” ผมตอบในลำคอ ขณะที่นมในแก้วใกล้จะหมด เคย์โตะยังคงเท้าคางนั่งมองผมอยู่ มือของเขาลูบแก้มผมเบาๆ อ่ะ เอามือนายออกไปนะ ><
“แฮมทาโร่วันนี้ทำหน้าที่พี่ชายที่ดีหรอ” เขาพูดขึ้น
“อึก! อะ อืม” ผมกระดกอึกสุดท้ายลงไปแล้วตอบเขา แต่ผมยังไม่อยากยกแก้วลง
“แต่งตัวเหมือนกันด้วยน่ารักมากเลยนะ”
“ชินมันซื้อให้ต่างหากทั้งเสื้อทั้งหมวกเลย ส่วนกางเกงก็มีเหมือนกันอยู่แล้ว~” ผมค่อยๆยกแก้วลง เคย์โตะมองผมแล้วหลุดขำออกมา
“ฮะๆ!!! แฮมทาโร่เนี่ย ฮะๆ!!!”
ขำไรของมัน - -
“ขำไรอ่ะ”
“ฮะๆ ก็แฮมทาโร่กินนมจนนมเลอะรอบปากแล้วเนี่ย~” เคย์โตะชี้แล้วยกกระจกขึ้นมาส่องผม
จริงด้วย! O[]O!
“ทิชชู่ๆ!!!” ผมรีบเรียกหาทิชชู่ใหญ่เลย หน้าขายหน้าชะมัด ทำไมพี่ไม่บอกผมล่ะ! (ไรเตอร์ : หนูยกแก้วบังไว้แล้วพี่จะเห็นมั๊ยล่ะ!)
เคย์โตะขำเมื่อเห็นผมลนลาน จึงก้มลงไปหยิบทิชชู่ที่ซ่อน?ไว้ข้างๆโซฟาขึ้นมา เขาดึงผมที่กำลังหาทิชชู่อยู่เข้าไปใกล้ๆ แล้วค่อยๆเช็ดรอบปากของผมอย่างแผ่วเบา
หน้าพวกเราอยู่ใกล้กันมาก ระหว่างที่เคย์โตะเช็ดปากให้ผม สายตาของผมหยุดนิ่งอยู่ที่ใบหน้าของเขาที่กำลังมองลงมาที่ผมอยู่เหมือนกัน สายตาของเคย์โตะผ่านเลนส์แว่นกรอบเล็ก ยังคงอ่อนโยนและอบอุ่นอยู่เหมือนเคย ยิ่งอยู่ใกล้กันขนาดนี้ผมก็ยิ่งรู้สึกว่า สองวันกว่าที่ผมไม่ได้เจอเคย์โตะนี้ มันทำให้ผมคิดถึงเขามากแค่ไหน…
“เอาล่ะ หมดแล้วล่ะ” เสียงของเคย์โตะลอดผ่านหูของผมมา แต่ผมก็ไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่ ตอนผมอยาก…อยากให้เคย์โตะกอดผม
ผมค่อยๆเลื่อนมือขึ้นมาแตะใบหน้าของเคย์โตะเบาๆ สายตาเคย์โตะมองสลับหน้าและมือผมอย่างสงสัย ผมค่อยๆดึงแว่นตาของเขาออกแล้ววางมันลงที่โต๊ะเล็กด้านข้าง ก่อนจะหลับตาลงช้าๆแล้วดึงเคย์โตะเข้ามาจูบ
ผมลดมือลงออกจากหน้าเขา แล้วนำมันไปโอบรอบคอของเขาแทน เคย์โตะคงยังตกใจอยู่เลยไม่ได้จูบผมตอบ แต่หลังจากที่ผมยกมือขึ้นโอบรอบคอเขาแล้วไม่นาน เขาก็ค่อยๆจูบตอบผมช้าๆ ผมลืมตาขึ้นมามองเล็กน้อย ผมเห็นเคย์โตะหลับตาลงไปแล้ว ผมจึงหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะเอนตัวเองลงนอนบนโซฟาแล้วกดหัวเคย์โตะลงตามมาพร้อมๆกัน…
.
.
.
.
.
ในที่สุดวันนี้ผมก็ไม่ได้กลับบ้าน…
To be con…
โอคาริวจงเจริญ!!! อีกแล้วอ่ะ!!! (ถึงจะไม่เต็มก็เหอะ) >///< ไม่ได้ตั้งใจจะแต่งจริงๆนะเนี่ย แบบว่าอยู่ๆก็…=,.= สุดยอด!!! อ๊ากกกก!!! กลับมาเขาเรื่องซักนิด วันนี้ริวริวทำหน้าที่เป็นพี่ชายที่ดีด้วยล่ะ คิดๆอยู่ เพราะโซลชอบความสัมพันธ์ของพี่ชายกับน้องชายมาก มันดูดีน่ะ เลยลองแต่งดู แต่ก็ไม่นึกว่ามันจะ…เอ่อ หึหึ
มฮ.ขอบคุณศิษย์น้องที่ทำให้ศิษย์พี่ใหญ่คนนี้? ได้แนวทางในการสร้างสรรค์ผลงาน (ใช้คำซะหรู)
ความคิดเห็น