คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : สโต๊กเกอร์...ใครตามผมมา!
เมื่อคืนผมไม่ได้กลับบ้านฮะ =///= อย่าถามว่ามีอะไรเลย ก็รู้ๆกันอยู่ (รีดเดอร์ : รู้สิจ๊า หึหึ) ผมไม่อยากจะนึกถึงมันเลย อายชะมัด ไม่นึกว่าตัวเองจะทำอะไรแบบนั้นลงไป! แต่เมื่อคืนผมก็มีความสุขมากเลยล่ะฮะ /// ถึงมันจะไม่เจ็บอะไรมากมาย แต่ก็จิ๊ดๆแหละฮะ เคย์โตะก็ยังคง อ่อนโยนกับผมเหมือนเดิม…>////<
เช้าวันนี้เคย์โตะมาส่งผมที่บ้านแต่เช้าเลยฮะ เพราะเขามีธุระต้องรีบไปต่อ พอกลับถึงบ้านปุ๊บเจ้าชินก็วิ่งหน้าสลอนออกมารับคนแรกเลย ทั้งๆที่มันตื่นสายแท้ๆ ยิ่งพอเห็นเคย์โตะมาส่งผม มันก็ทำสายตากรุ่มกริ่มใหญ่เลย
“ไปทำอะไรกันมา ทำไมไม่ยอมกลับบ้าน” นี่คือคำพูดต้อนรับพี่ชายกลับบ้านของมัน ผมกับเคย์โตะเขินกันหน้าแดงยกใหญ่เลยล่ะฮะ ก่อนที่ผมจะตัดบทบอกลาเคย์โตะ แล้วเดินหนีขึ้นห้องไปทันที
หลังจากนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงได้ซักครึ่งชั่วโมง? ยามะจังก็โทรมาฮะ ชวนออกไปเที่ยว และแน่นอนยามะจังอยู่ที่ไหน ไดจังก็อยู่ที่นั่น กำลังเบื่อๆอยู่พอดี ผมเลยตอบตกลงและเตรียมตัวออกจากบ้านอีกครั้ง แต่ก่อนจะออกไม่วายไอ้ตัวแสบก็แซวผมอีก
“นี่จัง วันนี้กลับบ้านด้วยนะฮะ” อ๊ากกก ไอ้เด็กนี่นิ! ผมตบหัวมันดังผลั๊วะ หยิกแก้มมันซักสองสามที ก่อนชิ่งหนีอย่างรวดเร็ว ให้ตายสิ! ผมโดนเด็กแกล้งอีกแล้ว!
หลังจากออกมาจากบ้านเรียบร้อยแล้ว
ผมเดินมาเรื่อยๆฮะ ตอนนี้ก็เกือบจะสิบเอ็ดโมงแล้วล่ะ พวกเขานัดเจอผมที่หน้าสถานีใกล้ๆที่ทำงาน เพราะพวกเขาพึ่งแวะไปเอาของที่บริษัทมา ผมมาถึงก่อนเวลานัดประมาณสิบนาทีก็เห็นพวกเขายืนรออยู่แล้ว
“ไดจัง ยามะจัง~” ผมโบกมือทักพวกเขาที่กำลังยืนคุยกันอยู่ให้รู้สึกตัว
“อ้าว มาแล้วหรอ!” ยามะจังหันมาหาผมคนแรก
“มาเร็วนะเนี่ย หิวมั๊ย” ตามด้วยไดจัง ทักปุ๊บก็เรื่องกินปั๊บเชียวนะ =3= อ๊ะ แต่ว่าผมก็หิวบ้างแล้วล่ะ
“อืม หิวแล้วอ่ะ ยามะจังกับไดจังกินอะไรกันรึยัง”
“ยังเลย!” ทั้งสองคนตอบกันอย่างพร้อมเพรียง ทำเอาคนแถวนั้นสะดุ้งกันไปหมด เฮ้อ…ให้ตายสิ
“ฮะ แล้วจะไปกินอะไรกันหรอ” ผมถาม วันนี้ให้พี่ๆเลี้ยงดีกว่า~ หึหึ เมื่อคืนก็เค้กฟรี ข้าวเช้าก็ฟรี ข้าวกลางวันก็ฟรีอีก~ คุ้มจริงๆ อิอิ (ถึงเมื่อวานกลางวันจะต้องเลี้ยงเจ้าชินก็เหอะ)
“ราเมง!/ข้าวหน้าเนื้อ!” เอาแล้วไงฮะ ความเห็นต่างกันแล้ว แต่มันน่าสนุกดีผมเลยยืนสังเกตการณ์อยู่ข้างๆ หุหุ
“ราเมง!” ไดจังหุบยิ้มแล้วหันหน้าไปมองยามะจังพร้อมกับทำหน้าดุใส่
“ข้าวหน้าเนื้อ!” ยามะจังไม่ยอม หันกลับไปจ้องตาบ้าง ฮ่าๆๆๆ คิดดูสิฮะ แบบว่า ตัวก็สูงเท่ากัน แถมยังแก้มป่องๆเหมือนกันอีก เวลาทะเลาะกันเรื่องของกินแล้วมันตลกมากเลยล่ะฮะ! (รีดเดอร์ : ริวจัง หนูนี่นิสัยไม่ดีนะเนี่ย - -)
การปะทะฝีปากของไดจังกับยามะจัง เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ คนอื่นๆก็เริ่มมองกันมากขึ้น ผมที่ซึ่ง(น่าจะ)ยังสติดีอยู่ที่สุดก็เลยต้องรีบห้ามพวกเขาแล้วพาเดินหนีไปทางอื่นทันที อีกอย่างให้แฟนๆมาเห็นแบบนี้ไม่ดีฮะ เสียภาพพจน์ ยามาดะ เรียวสุเกะ กับ อาริโอกะ ไดกิหมด อีกอย่าง ถ้าพรุ่งนี้เจอพาดหัวข่าว ว่า ‘เฮย์ เซย์ จัมพ์ วงไอดอลชื่อดัง ทะเลาะกันกลางเมืองเรื่องเมนูอาหารกลางวัน!’ …ล่ะก็คงไม่ดีแน่ ผมเลยต้องตัดไฟเสียแต่ต้นลมซะ
ผมพาพวกเขาเดินเข้าไปในซอยแห่งหนึ่ง แถวนั้นไม่ค่อยมีคนเดินเท่าไหร่ฮะ
“ชั้นอยากกินเนื้ออ้ะ!” ยังไม่เลิกๆ
“ก็จะกินชาชูนี่!” ไม่อายน้องชายอย่างผมบ้างรึไงนะ - - ทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้
ผมเลยต้องขัดขึ้นมา
“ผมจะกินพิซซ่า…” ผมพูดเสียงเรียบๆแล้วเดินเข้าไปในร้านอิตาเลียนฝั่งตรงข้ามพอดี ก็ไม่ได้อยากกินอะไรนักหรอกฮะ พอดีหันไปเห็นพอดี เคย์โตะเคยบอกว่าร้านนี้อร่อยแหละฮะ >< (รีดเดอร์ : เม่นอีกแล้ว!) แล้วผมก็เดินนำเข้าไปเลย
“อ้าว เฮ้ย!”
“รอด้วยเซ่!” แล้วทั้งสองคนก็วิ่งตามกันเข้ามาเองแหละฮะ
เข้ามาปุ๊บก็นั่งลงกันสั่งอาหารทันที ด้วยความหิวฮะ - - สองคนนี้ทะเลาะกันแล้วกินเวลาพอดูฮะ จากผมที่หิวนิดเดียว กลับกลายเป็นว่าโคตรหิวเลย พออาหารมาปุ๊บก็ลงมือกันทันที เกือบลืมหายใจแน่ะ เฮ้อ…
พวกเรานั่งกินอาหารกลางวันกันอย่างสนุกสนานเลยฮะ ระหว่างกินก็มีโชว์ให้ดูด้วยแหละ ฮ่าๆ ยามะจังกับไดจังทะเลาะกันอีกแล้วฮะ แต่ไม่นานก็ตกลงกันได้แล้วก็สั่งจานที่สองกัน เอ่อ…กินเยอะขนาดนั้นจะไม่เป็นอะไรแน่หรอ - - แต่ไหนๆก็สั่งมาแล้ว ก็กินมันด้วยกันแหละ! ของฟรีซะอย่าง หุหุ ว่าแต่ร้านนี้อร่อยจริงๆฮะราคาก็โอเค ไว้ให้เคย์โตะพามาอีกดีกว่า~
จากนั้นพวกเขาก็ชวนผมไปเที่ยว พวกเรานั่งรถไฟไป ลงที่ Hatsuka ที่มี Tokyo Dome city แหละ มันไกลบ้านผมโคตรเลยนะเนี่ย - - อ้อมโลกได้เลย แต่เขาพามาก็ช่วยไม่ได้ (อันที่จริงก็ไกลบ้านยามะจังเหมือนกันนะ แต่เห็นว่าวันนี้จะไปนอนกับไดจัง เหอะ แล้วผมก็ต้องกลับคนเดียวตั้งไกลเนี่ยนะ! แต่ช่วยไม่ได้ผมก็อยากมา แฮะๆ)
พวกเราก็เดินซื้อของกันที่ห้างแถวนั้นฮะ แล้วก็เล่นเครื่องเล่นด้วย สนุกมากๆเลย แต่ที่สำคัญกว่านั้น คือ ทุกอย่างฟรีฮะ!!! มากับพี่ชายก็ดีอย่างงี้แหละฮะ อิอิ (ดีกว่าเป็นพี่ชายเองซะอีก) เล่นไปจนเวลาเลยไปสามโมงกว่าแล้ว ผมเลยคิดว่าจะกลับบ้าน เคย์โตะบอกว่าช่วงนี้เขาอยู่ดูแลไม่ได้ เลยให้รีบกลับบ้านเร็วๆ ผมก็เลยต้องทำตามฮะ ไม่อยากให้เขาเป็นห่วง >//<
ตอนแรกไดจังกับยามะจังจะมาส่งผมที่สถานีตรงบริษัทฮะ อย่างน้อยก็ช่วยได้ครึ่งทาง แต่ผมบอกเขาว่าไม่เป็นไร เพราะดูท่าทางสองคนนี้คงอยากเล่นต่อ ผมเลยกลับคนเดียวดีกว่าฮะ อีกอย่างพึ่งสามโมงกว่าเอง ผมดูแลตัวเองได้สบายอยู่แล้ว~~
ผมเสียบหูฟังรูปมิกกี้เมาส์เข้าที่ไอโฟน (ไฮโซ) แล้วก็กดเล่นเพลงฮะ ผมเปิดเพลงสบายๆกับการเดินทางกลับบ้านคนเดียวแบบวันนี้ ผมนั่งรถไฟมาลงที่สถานีหน้าบริษัทเพื่อต่อรถไฟอีกสายไปบ้านผม ตอนนั้นเองผมก็รู้สึกแปลกๆ…เหมือนมีใครเดินตามผมเลยฮะ
ผมหันกลับไปทันทีที่เริ่มรู้สึกแปลกๆ
ควับ!
แต่ก็ไม่เจอใคร…ก็เจอแหละแต่ก็เป็นแค่คนธรรมดาที่เดินตามๆกันมาเท่านั้น หรือว่าผมจะคิดไปเอง…ผมหยักไหล่ครั้งนึงแล้วก็เดินต่อ คงคิดไปเองมากกว่า สงสัยเล่นจนเหนื่อยล่ะมั้งเนี่ย ไดจังกับยามะจังก็เล่นจังเลยเหนื่อยเหมือนกันแฮะ
แล้วผมก็เดินบิดขี้เกียจต่อไป หลังจากขึ้นรถไฟไปแล้ว ความรู้สึกที่ว่ามีคนเดินตามอยู่ก็หายไปฮะ สงสัยผมจะคิดไปเองจริงๆ ตอนนี้สามโมงครึ่งแล้วคนยังบางตาอยู่ นับว่าเป็นเวลาที่สบายที่สุดในการขึ้นรถไฟฮะ ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรก็เลยหลับไป ตื่นอีกทีก็เกือบถึงสถานีใกล้บ้านแล้ว
แต่ทันทีเมื่อประตูรถไฟเปิดออก ผมก็รู้สึกเหมือนโดนจ้องอีกครั้ง อะไรกันมันหายไปแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมอยู่ๆก็มีอีกล่ะ! ผมรู้สึกเหมือนกับว่า ถ้าผมหยุดเขาก็จะหยุด ถ้าผมขยับเขาก็จะขยับประมาณนั้น เมื่อกี้ในรถไฟผมนั่งนิ่งๆอยู่กับที่ก็เลยไม่รู้สึกรึเปล่านะ
ผมชักเริ่มรู้สึกไม่ดี รีบก้าวยาวหนีออกจากสถานีทันทีหวังให้พ้น แต่มันกลับกลายเป็นว่าผมคิดผิด มีคนเดินตามหลังผมมาด้วยฮะ! ใช่จริงๆด้วย! มีคนตามผมมา! ระ หรือว่า…จะเป็นสโต๊กเกอร์ตอนนั้น! ไม่รู้ ผมไม่รู้! ผมไม่กล้าหันไปมองเขาหรอก ตอนนี้ที่ผมตัดสินใจได้คือ วิ่งหนี!
ผมเริ่มออกวิ่ง ผมตัดสินใจไม่หันกลับไปมองหน้าเขา แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รู้สึกได้ว่า เขาวิ่งตามผมมา! แต่ดูเขาวิ่งช้าๆนะ แต่ผมไม่มีเวลาสนใจแล้วล่ะ นี่แหละ ผมได้เปรียบ ผมควรจะรีบวิ่งให้ได้เร็วที่สุด แง ผมกลัวอ่า…เคย์โตะช่วยด้วย
ผมวิ่งมาเรื่อยๆ ผมเริ่มหอบแล้ว แฮ่กๆ วิ่งมาตั้งนาน ผมพึ่งรู้ว่าบ้านตัวเองมันไกลก็วันนี้นี่แหละ! ผมคิดว่าผมหนีเขาพ้นแล้วจึงขอหยุดพักหายใจซักหน่อย เพื่อความชัวร์ผมเลยหันหลังกลับไปมอง…แง เขายังวิ่งตามผมมาอยู่เลย แถมยังไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร่ด้วย! เขาวิ่งช้ากว่าผมก็จริงแต่เขาอึดกว่าผมอ้ะ แง๊!!! ช่วยด้วย อีกตั้งเกือบกิโลแน่ะกว่าจะถึงบ้านผม ทำไมมันไกลอย่างงี้! ผมเหนื่อยจนก้าวขาไม่ออกแล้วนะ T^T เคย์โตะ!!!
ผมพยายามร้องเรียกเคย์โตะในใจ (เพราะผมเหนื่อยจนพูดไม่ไหว) แต่มันก็ไม่เป็นเหมือนในหนังที่พระเอกจะได้ยินเสียงเรียกแล้วโผล่มาทันที ToT
ผมพยายามจะวิ่งต่อ แต่มันก็ไม่เร็วเท่าไหร่ ผมหันไปเช็คอีกที แย่แล้วเขาใกล้เข้ามามากแล้วอ้ะ! แต่เอ๊ะ…เขาเป็นผู้หญิงรึเปล่าทำไมดูตัวเล็กๆ แต่มองเห็นหน้าแค่ครึ่งล่างอ้ะ เขาใส่เสื้อโค้ดสีดำยาว แถมยังเป็นแบบมีฮู้ดอีก แงๆถึงจะเป็นผู้หญิงก็เหอะ แต่นี่มันโรคจิตชัดๆ
ToT เค้าใกล้เข้ามามากแล้วอ่า ยิ่งใกล้ยิ่งรู้ว่าเป็นผู้หญิงชัดๆ แต่ก็ยิ่งกลัว ผู้หญิงวิ่งตามผู้ชายแบบนี้ได้ก็น่ากลัวแล้วอ่า เอ๊ะ ผู้หญิงหรอ? เออใช่ พี่โซลล่ะ! พี่โซลช่วยด้วย!!! หายไปไหนแล้ว! มาช่วยผมหน่อย!!!
เงียบ…
ผมพยายามเรียกร้องทางจิต? หวังให้พี่โซลมาช่วยผม แต่พี่เค้าก็ไม่มาอ้ะ ToT หายไปไหนเนี่ย! ปกติจะโผล่มาแท้ๆ ทีอย่างนี้กลับหายไปซะนี่ เอาวะ ผมคงต้องพึ่งตัวเองแล้วล่ะ!
ผมใช้แรงฮึดสุดท้าย แฮมทาโร่จะซิ่งแล้วน้า!!! ย๊ากกก!!!
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ออกตัว เธอคนนั้นก็เข้ามาจับผมได้ซะแล้ว
แตะ…
“จะหนีไปไหน เหนื่อยนะ!” เสียงผู้หญิงคนนั้นดังข้างหลังผม แถมยังเอามือมาแตะที่ไหล่ อ๊ากกก มาแล้ว!!!
ผมสะบัดตัวหนีก่อนจะชิ่งสุดแรงเกิดอีกครั้ง ว๊ากกก น่ากลัว! น่ากลัว! น่ากลั๊ว!!!
“เดี๋ยว จะหนีไปไหน! มาให้จับซะดีๆ วะฮ่าฮ่าๆ!!!” อ๊ากกก มันมาแล้ว! ผู้หญิงอะไรน่ากลัวชะมัดเลย! ปล่อยผมไปเหอะ T^T! ขอร้อง!!!
ผู้หญิงคนนั้นวิ่งตามผมมา แถมยังหัวเราะแปลกๆอีก ToT ปล่อยผมไปเหอะ~! เอ๊ะ ว่าแต่หัวเราะแปลกๆเหรอ อยู่ๆผมก็ฉุกคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ว่าผมรู้สึกว่ามันคุ้นหูคุ้นตายังไงก็ไม่รู้!
“มาให้สัมผัสซะดีๆ!” อ๊าก พูดอะไรชวนหัวชะมัด! T[]T แต่ว่าเสียงนี้…บวกกับวิธีหัวเราะประหลาดๆผิดมนุษย์แบบนั้น คิดไปคิดมา มันเหมือนพี่โซลเลยแฮะ *o*! เอ๊ะ หรือว่าจะใช่! เพราะเมื่อกี้พี่โซลไม่อยู่!
เอี๊ยดดด โครม!!!
ผมเบรกรองเท้าแฮมแฮมของผมแล้วหันกลับไปมองด้านหลัง ว่าแต่เสียงโครมเนี่ยมันมาจากไหนนะ และผมก็ได้ประจักษ์หลังจากคิดอยู่ได้ไม่นาน เพราะผมไม่ได้ล้มมันจะโครมได้ไง
“หนูๆเป็นไรป่าว” คุณป้าวัยห้าสิบคนนึงแกแว๊นจักรยานออกมาจากซอยด้านซ้าย โดยปราศจากลุงสก๊อยซ้อนท้ายมา และก็เป็นบุญสำหรับผมมากเพราะป้าแกดันซิ่งจัดจนชนโครมให้กับผู้หญิงโรคจิตคนนั้นน่ะสิ!
หน้าคว่ำเลยฮะ โชคดีของผมไป ไม่ชงไม่เช็คมันแล้วว่าเป็นใครขอหนีก่อนดีกว่า
ณ หน้าบ้าน
“โอ๊ย! แฮ่กๆ ชะ ชินเปิดประตูหน่อย!” ผมเคาะประตูหน้าบ้านรัว เพราะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะฟื้นคืนชีพมาเมื่อไหร่
“คร้าบๆ” เจ้าเต่าชินเดินงัวเงียออกมาเปิดประตูให้ผม รอดแล้ว!
ปึ้ง! ทันทีที่เดินเข้ามาในบ้านได้ ผมก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันที
“นะ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว” ตะ ตื่นเต้นชะมัด! ไม่นึกเลยว่าจะต้องมาเจอสโต๊กเกอร์อีกเนี่ย T^T ไปตามคนอื่นมั่งสิ ทำไมตามแต่ผมอ้ะ แถมยังคล้ายพี่โซลอีก…หายไปไหนของเค้านะ ชักน่าสงสัยซะแล้วสิ - -
“นี่จังเป็นไร ไปวิ่งเล่นกับหนูแฮมสเตอร์มาหรอ” ไอ้เด็กนี่! ผมหันไปจ้องหน้าชินที่กำลังสะลึมสะลือได้ที่ แต่ก็ยังกวนตรีนอยู่เหมือนเดิม
โป๊ก! ผมลุกขึ้นแล้วเขกหัวมันไปทีนึง
“โอ๊ย! เขกหัวผมทำไมเล่า!” ชินยกมือขึ้นจับหัวตัวเอง น้ำตาซึม สมน้ำหน้า
“อยากกวนเองนี่ ตื่นได้แล้ว แม่ออกไปจ่ายตลาดจะกลับมาแล้ว” ผมนึกขึ้นได้ถึงเมล์ที่แม่ส่งมาหาผมตอนอยู่บนรถไฟ ให้ตายสิ วิ่งจนลืมเลยอ่ะ
“เออๆ ไม่ได้กวนซักหน่อย แล้วไปทำไรมา” มันเริ่มเปลี่ยนคำพูดที่ใช้กับผม เด็กอะไรไม่น่ารักเลย
“นี่จังโดนสโต๊กเกอร์ตามอีกแล้วน่ะสิ คราวนี้เป็นผู้หญิงด้วย!” ผมบ่นแล้วก็เดินไปหยิบน้ำในตู้เย็น งืม อยากโทรหาเคย์โตะจังเลย ยังกลัวอยู่เลยอ่ะฮะ แต่ถ้าได้ยินเสียงเคย์โตะคงรู้สึกดีขึ้น ตอนนี้ผมอยากได้ยินเสียงเขามากๆเลย
T^T
เจ้าชินหายหัวไปแล้ว นี่มันจะไม่ฟังผมเลยรึไงนะ - -* ผมเลยเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำแล้วก็เดินขึ้นห้องไปทันที ปล่อยมันนั่งอยู่ข้างล่างคนเดียวนั่นแหละ
แอ๊ด~
เฮ้อ ถึงห้องแล้ว~ ค่อยยังชั่วหน่อย ทั้งเหนื่อยทั้งกลัวเลย T^T แถมกลับมายังโดนชินกวนใส่อีก เฮ้อ นึกว่าวันนี้จะเป็นวันที่สนุกแต่ไหงตอนท้ายมันออกมาเป็นอย่างนี้เนี่ย (ไรเตอร์ : มันก็ต้องมีเรื่องไม่ดีบ้างแหละน่า) ผมก็คิดงั้นแหละพี่โซล…เอ๊ะ พี่โซลหรอ! เฮ้ย หายไปไหนมา! ทีอย่างงี้ดันหายตัวไปซะได้! รู้มั๊ยว่ามันน่าสงสัยนะ! (ไรเตอร์ : อะไร ก็แว๊บไปแว๊บมาอยู่แล้วอ่ะ แล้วน่าสงสัยอะไรกัน) เมื่อกี้ผมโดนสโต๊กเกอร์วิ่งไล่ แล้วพี่ก็ไม่อยู่ เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นพี่…>_> (ไรเตอร์ : อย่ามาสงสัยพี่นะ! =3= ทำงี้ได้ไงอ่ะ) เปล่าก็คนนั้นมันเหมือนพี่นี่ (ไรเตอร์ : ก็บอกว่าไม่ใช่ไง!) (ริวริว : ทำหน้าไม่ไว้ใจ) (ไรเตอร์ : ไปและๆ - -‘)
ปึ้ง! และพี่แกก็เดินออกไปฮะ (ว่าแต่เข้ามาได้ไง)
(ไรเตอร์ : เฮ้อ วิ่งตามเด็กนี่เหนื่อยวุ้ย แถมยังโดนจักรยานชนอีก บ่นๆ) (<<เสียงแว่วๆ) เอ๊ะ O.O?
ได้ยินเหมือนผมมั๊ยฮะ O.o หรือว่าผมจะคิดมากไปเอง? ขณะที่ผมกำลังประมวลเหตุการณ์อย่างสับสนอยู่นั้น
กริ๊งงง
“ฮัลโหล” ผมรับโดยที่ลืมมองเบอร์ว่าใครโทรมา
(ฮัลโหล แฮมทาโร่ ถึงบ้านรึยัง) อ๊ะ เคย์โตะโทรมาล่ะ >///< ก่อนออกจากบ้านผมโทรไปบอกเขาก่อนฮะว่าจะไปเที่ยวกับไดจังและยามะจัง
“อื้ม พึ่งถึงน่ะ เคย์โตะ แง ชั้นโดนสโต๊กเกอร์ตามอีกแล้วอ่า น่ากลัวมากเลย”
(อะไรนะ! แล้วโดนทำอะไรรึเปล่า!) เคย์โตะถามเสียงดังอย่างร้อนรน ดีใจจังเลยที่เขาเป็นห่วงผม
“ไม่อ่ะ หนีได้ โชคดีมันโดนจักรยานชนซะก่อน ชั้นเลยหนีมาได้น่ะ แต่มันน่ากลัวมากเลยง่าเคย์โตะ T^T”
(โชคดีไปแล้วนะ โอ๋ๆ ไม่มีอะไรแล้วนะ ให้ชั้นไปอยู่เป็นเพื่อนมั๊ย เสร็จงานแล้วล่ะ) เคย์โตะปลอบผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แค่นี้ผมก็รู้สึกไม่กลัวอะไรแล้วล่ะ >///< แค่ฟังเสียงก็รู้สึกอบอุ่นแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอก ชินก็อยู่ เดี๋ยวแม่ก็กลับมาแล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ ดีใจมากเลย” ผมตอบเขากลับไป แค่นี้ผมก็พอใจแล้วล่ะ
(เป็นห่วงสิ แฮมทาโร่ของชั้นทั้งคนนะ ถ้าแฮมทาโร่เป็นอะไรไปชั้นจะอยู่ยังไงล่ะ) O///O ขนาดนั้นเลยหรอ!
“บ้า! พูดอะไรของนายเนี่ย เว่อชะมัด” ผมแกล้งทำเก๊กกลบเกลื่อนแต่อันที่จริงผมดีใจม๊ากมากเลยล่ะฮะ
(ก็มันจริงนี่นา วันนี้ขอโทษนะที่ไม่ได้อยู่ด้วย) เคย์โตะพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด
“ไม่หรอกๆไม่ใช่ความผิดนายหรอก ช่างมันเหอะ มันคงไม่มีอะไรแล้วล่ะ” ผมคิดว่า ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ตามผม
แล้วล่ะ ไม่รู้ทำไมนะ ไม่มีอะไรยืนยันหรอก แต่ผมรู้สึกอย่างนั้น หรือเพราะเขาเหมือนพี่โซลรึเปล่าผมเลยเริ่มรู้สึกไม่กลัวแล้ว - -
(อืม แต่ก็เป็นห่วงอยู่ดี ยังไงเวลากลับบ้านก็โทรหาชั้นละกันจะอยู่เป็นเพื่อน โอเค๊)
“ครับๆ เข้าใจแล้ว” เคย์โตะน่ารักมากเลยฮะ >///< ผมดีใจจังเลย ว่าแล้วก็อยากเจอจัง ทั้งๆที่เมื่อคืนก็อยู่ด้วยกันทั้งคืนแท้ๆ =///=
(ดีมาก เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปหาที่บ้านนะ) เอ๊ะ! จริงหรอ! อ่านใจผมได้รึไงเนี่ย >///<
“จะรอนะ~!”
(อื้ม แล้วสโต๊กเกอร์คนนี้ใช่คนเดิมรึเปล่า) อ๊ะ เคย์โตะถามเสียงเครียดอีกครั้ง
“เปล่า เป็นผู้หญิงน่ะ โคตรน่ากลัวเลยเห็นหน้าไม่ค่อยชัดแต่ก็น่าตาดีนะ แต่ไม่รู้ทำไมชั้นรู้สึกว่าเค้าเหมือน...” เหมือนพี่โซลอ้ะ - -
(เหมือน…?)
“เปล่าไม่มีอะไร งั้นชั้นไปกินข้าวก่อนนะ” แม่เรียกแล้วล่ะ ช่างมันเหอะ
(งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ แฮมทาโร่)
“อื้ม บ๊ายบาย” ตู๊ดๆๆๆ เฮ้อ ได้คุยกับเคย์โตะแล้วมีความสุขจังเลย ^^~~
หลังจากนั้นไม่นานพอกินข้าวเสร็จ ยามะจังกับไดจังก็โทรมาหาผมฮะ เขารู้มาจากเคย์โตะว่าผมโดนสโต๊กเกอร์ตามอีกแล้ว พวกเขาขอโทษผมกันใหญ่เลยฮะที่ไม่ได้มาส่ง เป็นห่วงมากเลยอะไรทำนองนี้ ผมเลยบอกเขาว่าไม่เป็นไร แถมยังมีแอบบ่นนิดๆนะ ว่าเคย์โตะเดินบุกเข้าไปดุสองคนนั่นถึงบ้านเลยอ่ะ ฮ่าๆ เชื่อเขาเลย สมเป็นเคย์โตะของผมจริงๆ >///< แต่พรุ่งนี้ก็จะได้เจอเคย์โตะแล้วล่ะ~~
To be con…
ตอนนี้มันน่ากลัวแฮะ กร๊ากกก ตอนนี้ไม่มีอะไรเลยจริงๆ แค่อยากแต่ง =[]= อาจจะมีคนสงสัยว่ามันยังไงกันแน่ คิดเอาเองละกัน วะฮ่าฮ่าๆๆ อีกอย่างถ้าจะถามว่าทำไมโซลออกเยอะจัง คำตอบก็คือ พอใจอ่ะ มีไรมะ =3= โฮะๆๆ และสำหรับพี่น้องแห่งโอคาริวทั้งหลาย ตอนหน้าจะบริการให้จุใจ ฝากติดตามต่อด้วยนะจ๊า
ปล.นากายามะ Destiny of love ใกล้ถึงตอนจบแล้ว ฝากด้วยน้า
http://writer.dek-d.com/zaol-chan/writer/view.php?id=609122
(แต่ไม่แน่ว่ากว่าเพื่อนๆจะเข้ามา นากายามะเรื่องนี้อาจจะได้ลงตอนจบไปแล้วก็ได้ หุหุ)
ความคิดเห็น