[Fic one piece] รักแบดๆของ my bad boy (All x Robin)

ลำดับตอนที่ #19 : My bad boy -...★☆ Chapter 14 ☆★ บุคคลอันตราย

My bad boy -...★☆ Chapter 14 ☆★

บทที่ 14

บุคคลอันตราย

 ♪~

          เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังเปิดประตูออกจากห้องน้ำพอดี ฉันหยิบโทรศัพท์ที่อยู่หน้ากระจกขึ้นมาดู ก่อนจะกดรับ

          〔สวัสดีตอนเช้า อีก 5 นาทีฉันจะไปถึงคอนโดเธอนะ〕พูดจบอีกฝ่ายก็ตัดสายไปทันที โดยที่ฉันไม่ได้พูดโต้ตอบอะไรกับเขาเลย

          “...” ฉันมองเบอร์ที่เพิ่งวางสายไปด้วยสายตาเรียบเฉย ถึงจะไม่ได้เมมเบอร์ก็รู้เลยว่าเป็นใคร

          ฉันวางโทรศัพท์ลงแล้วรีบไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนเขาจะมาถึง ซึ่งฉันแต่งตัวและหวีผมเสร็จพอดีกับเสียงกริ๊งที่ดังขึ้น หน้าก็ยังไม่ได้แต่ง แม้แต่แป้งก็ยังไม่ได้ทา ถึงปกติจะไม่ค่อยได้แต่งอยู่แล้วก็เถอะ

กริ๊ง ๆ ~

          เสียงกริ๊งเร่งให้ฉันไปเปิดประตูเร็ว ๆ ซึ่งฉันก็เร่งฝีเท้าเดินไปสุด ๆ แล้ว กดขนาดนี้เอาไปกดเล่นที่บ้านดีไหมล่ะ?

          “นายจะกดถี่อะไรขนาดนั้น!?” ฉันพูดดุ ๆ พลางขมวดคิ้วในตอนที่เปิดประตูไปเจอหน้าตัวการ

          “ก็คนมันใจร้อนนี่” เขาพูดอย่างไม่ได้ใส่ใจ “ไปกันเถอะ” เขาจับข้อมือฉัน ก่อนจะดึงแขนฉันไป แต่ฉันยื้อเอาไว้

          “เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่ได้แต่งหน้าเลยสักนิดนะ” ฉันพูดพลางหน้าขึ้นสีจาง ๆ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเขิน ๆ อาย ๆ ที่จะพูดคำนี้ออกไป

          “หืม?” คิดหยุดแล้วหันมามองฉัน ก่อนจะยื่นหน้าลงมามองหน้าฉันใกล้ ๆ

          “อ...อะไร?” ฉันมองเขาอย่างงง ๆ พลางหน้าขึ้นสีจาง ๆ

          “ก็สวยอยู่แล้วนี่ ต้องแต่งอะไรอีก?” คิดพูดออกมาตรง ๆ ทั้งอย่างนั้น ยิ่งทำให้ฉันหน้าแดงเข้าไปอีก พูดอะไรของเขาเนี่ย

          “ก...ก็...” ฉันอ้ำอึ้งอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

          “ไปกันเถอะ” คิดดึงข้อมือฉันไปอีกครั้งจนฉันออกจากห้องไปพร้อมเขา และยังดีที่ฉันฉวยกระเป๋าติดตัวมาทัน ไม่งั้นได้ไปตัวเปล่าแน่ ๆ

รถคันหรูสีแดงแสบตา(?)ของคิดขับเข้ามาจอดในที่จอดรถของสนามกีฬาขนาดใหญ่ เขาเดินนำฉันไปที่โรงยิมซึ่งเป็นสนามบาสที่ถูกจองไว้เป็นการส่วนตัว 

“ไง...” คิดทักเหล่าเพื่อนของเขาพลางยกยิ้มมุมปาก 

เหล่าผู้ชายวงแบดบอยอีก 4 คน เอส ลูฟี่ ซันจิ และลอว์เดินมาหาเรา ในขณะที่ฉันกับคิดก็เดินตรงไปหาพวกเขาเหมือนกัน 

“ไง~ คิด โรบิน~” ลูฟี่โบกมือทักทายพวกเราด้วยท่าทางที่ร่าเริงเหมือนทุกที

“โรบินจรวงงงง” ซันจิเมื่อเห็นฉันก็รีบหมุนตัวมาหาฉันพร้อมโปรยรังสีสีชมพูไปทั่ว

“ช่วงนี้เราเจอกันบ่อยนะ” เอสพูดขึ้นเมื่อเดินมาอยู่ตรงหน้าฉัน ก่อนจะยิ้มมุมปาก ส่วนลอว์ที่เดินตามมาอยู่ข้างหลังของพวกเขาก็ได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร

“ดูเหมือนพวกนายจะสนใจยัยนี่มากกว่าฉันนะ = =” คิดพูดขึ้น ซึ่งดูจะไม่มีใครสนใจเขาจริง ๆ นั่นแหละ

“ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่านายตั้งใจให้มันเกิดขึ้นรึเปล่า?” ฉันหรี่ตามองเอสพลางเอียงตัวหลบซันจิที่มายืนอีกข้างของฉัน ขนาดที่ว่าเขาอาจจะสิงฉันก็ได้(?) ถ้าฉันไม่หลบ

“เปล่านี่ พวกเรามีนัดล้างตากันอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นนัดวันไหน เธอก็ต้องมาอยู่ดี เพราะพวกเรา 7 คนต้องมาเจอกัน” เอสอธิบายก่อนจะยกยิ้มบาง ๆ

“แต่น่าเสียดายที่ซาโบมาไม่ได้” ลูฟี่ทำหน้าเสียดายอย่างเห็นได้ชัด

“หมอนั่นไปไหนงั้นเหรอ?” คิดถามขึ้น

“รายนั้นยุ่งตลอดน่ะแหละ” เอสตอบยิ้ม ๆ เมื่อพูดถึงหนึ่งในพี่น้องร่วมสาบานของเขา

“แต่ก็ทำให้วันนี้แบ่งทีมได้พอดีไม่ใช่รึไง” ลอว์ที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นบ้าง

“พูดถึงทีมแล้ว...ป่านนี้เจ้าหัวมอสยังไม่มาเลยนะ ไปหลงทางอยู่ที่ไหนรึไง? ฉันไม่ยอมนะ ถ้าจะแพ้เพราะไอบ้านั่น” ซันจิบ่นยกใหญ่

“เอาน่า ๆ เดี๋ยวก็มาแล้ว” ลูฟี่พูดก่อนจะหัวเราะ

“นายรีบไปเปลี่ยนชุดก่อนเถอะ” เอสพูดกับคิด

“อ่า...นั่นสิ เธอมากับฉัน” คิดตอบเอส ก่อนจะมาจับข้อมือฉันแล้วลากให้ตามเขาไป

หลังจากคิดเปลี่ยนชุดเสร็จ ฉันก็ถือกระเป๋าของเขาตามเขาออกไปที่สนามบาสอีกครั้ง ซึ่งตอนนี้โซโลก็มาเตรียมพร้อมอยู่ในชุดบาสของทีมอยู่แล้ว

ทีมของลูฟี่ โซโลและซันจิใส่ชุดบาสสีแดงแบบเดียวกันกับกางเกงบาส ในขณะที่ทีมของคิด เอสและลอว์ใส่เสื้อยืดสีดำไว้ข้างใน ข้างนอกเป็นเสื้อแขนยาวสีสดกับกางเกงขายาวสีดำราวกับมาถ่ายแบบ

“เดี๋ยวสิ ทำไมพวกนายแต่งตัวเท่กันแบบนั้นล่ะ มันไม่ใช่ชุดบาสสักหน่อย” ลูฟี่ถามพลางทำหน้าไม่ค่อยชอบใจเหมือนเด็กที่กำลังงอน

“ก็ใส่แบบนี้เท่กว่านี่ ยังไงมันก็เล่นได้เหมือนกันแหละน่า” เอสตอบก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ

“ลูฟี่ ทำไมเราไม่ใส่แบบนั้นบ้างล่ะ แบบนั้นดูดีกว่าตั้งเยอะ” ซันจิพูดขึ้น

“จะแบบไหนก็ช่างเถอะ มาเล่นกันได้แล้ว” โซโลพูดขัดขึ้น

“มาเริ่มนัดล้างตาครั้งที่ 3 กันเถอะ” คิดพูดก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

การแข่งแบบภายในเริ่มต้นขึ้น ฉันเดินไปหาที่นั่งข้างสนามดูพวกเขาเล่นบาสกัน ทุกคนเล่นกันอย่างดูเป็นมืออาชีพมาก ส่งลูกกันอย่างชำนาญ ชู้ตก็แม่น เว้นแต่ลูกโดนปัดเท่านั้นถึงจะไม่ลงห่วง

ดูไปแล้ว...พวกเขาก็เท่จริง ๆ เลยนะ บนเวทีก็ดูมีเสน่ห์ บนสนามก็ดูเท่ไปอีกแบบ บางทีฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองละสายตาจากพวกเขาไม่ได้เลย มันทำให้ฉันลืมความเจ็บแสบที่พวกเขาทำไว้...

‘เจ้าพวกอันตราย!’ คิด ๆ ไปแล้วก็ทำให้ฉันฉุกคิดขึ้นได้ เกือบโดนหลอกเพราะความเท่ซะแล้ว

หลังจบการแข่งนัดล้างตาครั้งที่ 3 พวกเขาก็แข่งต่อรอบที่ 4 เลย เรียกว่าเอากันให้ตายไปข้าง ถ้าไม่ชนะก็ไม่เลิก เพราะรอบแรกจบไปที่สกอร์ 80 เท่ากัน ส่วนรอบที่ 2 ทีมของผู้อาวุโส(?)ชนะไปด้วยสกอร์ 73 ต่อ 70 เป็นอันจบเกมส์ของวันนี้ ก่อนทุกคนต่างแยกย้ายกันไปอาบน้ำและเปลี่ยนชุด

“ไปก่อนนะ” คิดเอาแขนมากอดคอฉันไว้พลางบอกลาเหล่าเพื่อน ๆ ของเขา ก่อนจะพาฉันออกไปโดยไม่แคร์สายตาเพื่อน ๆ ที่มองมาอย่างไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่

“นายจะกอดคอฉันทำไม ฉันอึดอัดนะ” ฉันพูดขึ้นในขณะที่กำลังเดิน พลางพยายามดึงแขนเขาออก

“ก็เธอสูงแค่นี้ ฉันไม่เอาแขนวางบนหัวเธอก็ดีแล้วนะ” เขาพูดก่อนจะยิ้มมุมปากเหมือนทุกที

“...” ฉันรู้สึกช็อคอยู่นิด ๆ กับคำพูดต่อปากต่อคำของเขา ตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยมีใครว่าฉันเตี้ยเลยนะ นายมันสูงเกินไปต่างหาก

“มีร้านเบอร์เกอร์ดี ๆ อยู่ไม่ไกล ไปกันเถอะ ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว” คิดพูดพลางกอดคอฉันเดินไปจนถึงรถเขาจนได้

ร้านเบอร์เกอร์ที่คิดพามาเป็นร้านเล็ก ๆ แต่บรรยากาศสบาย ๆ แถมเบอร์เกอร์ก็อร่อยอีกด้วย น่าแปลกตรงที่ร้านนี้คนน้อยมาก คิดเลยไม่ต้องปลอมตัวหรือปิดบังตัวตนเลย หรือเพราะแบบนี้ เขาถึงมาที่นี่?

หลังจากเราทานอะไรกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เดินตามคิดออกจากร้านไปยังที่จอดรถที่ห่างออกไประยะหนึ่ง เพราะใกล้ ๆ ร้านไม่มีที่จอดรถอยู่เลย

แปะ...แปะ...

หยดน้ำที่ตกลงมาจากฟ้าหยดแล้วหยดเล่า ค่อย ๆ ตกลงมาหนักขึ้นเรื่อย ๆ ฉันยกมือขึ้นบังฝน ถึงมันจะแทบกันอะไรไม่ได้เลยก็เถอะ

“...?” ฉันเงยมองเหนือหัวตัวเอง เมื่อสัมผัสไม่ได้ถึงหยดฝนที่ตกใส่หัวก่อนหน้านี้ ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายใช้แขนข้างหนึ่งยกเสื้อคลุมที่เขาใส่ติดตัวอยู่ตลอดขึ้นสูงขึ้นเล็กน้อยและยกมาบังฝนให้ฉัน ราวกับฉันกำลังอยู่ใต้ปีกของอินทรีย์ที่ดูพึ่งพาได้

“เธอโดนฝนเยอะรึเปล่า?” เขาเอ่ยถาม

“ไม่เท่าไหร่หรอก ขอบใจนายนะ...แล้วนายไม่เอาเสื้อคลุมหัวนายด้วยเหรอ เดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก”

“นี่เธอเป็นห่วงฉันเหรอ?” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพูดต่อ “ฉันไม่ได้ร่างกายอ่อนแอขนาดนั้นหรอกน่า”

“ใครเป็นห่วง ฉันแค่...” ฉันพยายามแก้ตัว

“รีบเดินเถอะ เดี๋ยวจะเปียกกันหมด” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ไม่เลิกและเมินคำแก้ตัวฉันอย่างจงใจ ก่อนจะเดินไป

“- -...” ฉันจำใจเงียบลงและเร่งเดินตามไปด้วยความเร็วเท่า ๆ เขา เพราะเสื้อคลุมเขาบังคับการเดินของฉันอยู่

ในระหว่างที่กำลังเดินอยู่นั้นฝนก็ตกหนักขึ้น จนชุดฉันเริ่มเปียกเพราะฝนที่สาดเข้ามากับลม ทำให้เราต้องรีบไปหลบฝนอยู่หน้าร้านร้านหนึ่งที่ปิดร้านไปแล้ว

ฉันเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่กำลังมองฉันอยู่ ก่อนจะก้มลงมองตัวเอง ทำให้เห็นว่าผ้าบาง ๆ เริ่มปิดบังสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในไม่ได้ จึงพยายามใช้มือปกปิดร่างกาย

“คิดว่าทำแบบนั้นแล้วจะบังได้หมดเหรอ?” คิดยิ้มและมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“นายก็ห้ามมองด้วยสิ!” ฉันตีหน้าดุใส่เขา

“เธอคิดว่าใครเขาจะไม่อยากมอง...บ้างล่ะ” เขาย้อนตอบ 

“...” ฉันหน้าแดงหนักเข้าไปอีกเพราะความอาย

“ต้องแบบนี้สิ” คิดพูดพลางใช้แขนข้างที่คลุมเสื้อไว้เหนือหัวฉันมาโอบไหล่ฉัน แล้วรวบตัวเข้าไปชิดกับตัวเขา เหมือนฉันเข้าไปอยู่ในเสื้อคลุมของเขา

“น...นาย!” ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างตกใจที่อยู่ ๆ อีกฝ่ายก็มาฉวยโอกาสแบบนี้ ถึงที่จริงจะแค่ช่วยฉันปิดบังร่างกายก็เถอะ

“บางทีฉันก็เกือบลืมไปว่าฉันเป็นใคร...” อยู่ ๆ เขาก็พูดเรื่องนี้ขึ้น “ฉันเกือบลืมว่าคนอื่นเรียกฉันว่าอะไร...เพลย์บอย? แต่ฉันกลับปล่อยให้เธอหลุดมือไป?”

“...” ฉันมองตาเขาอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังจะบอก

“โรบิน...” อีกฝ่ายเอ่ยเรียกฉันเบา ๆ น้ำเสียงของเขาทำให้ใจฉันสั่นขึ้นมา 

“...” ฉันได้แต่มองอีกฝ่ายอย่างทำอะไรไม่ถูก ก่อนร่างสูงจะโน้มหน้าลงมาจูบปากฉันเบา ๆ แล้วผละออกไป

“ปากเธอนิ่มดีจังนะ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์

“O-O อ...บ...บ้า! นายมันโรคจิต ฉวยโอกาส!” ฉันที่ทำอะไรต่อไม่ถูก ทั้งเขินและโมโห ได้แต่ทุบอกเขาและพยายามดันเขาออก แต่ก็ไม่ขยับเลย

“หยุดตีฉันได้แล้ว” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“แล้วใครใช้ให้นายมาจูบฉันล่ะ!” ฉันขมวดคิ้วแน่นพลางพยายามดันเขาออก

“ฉันใช้ตัวเอง” เขาตอบมาหน้าด้าน ๆ ฉันอยากจะตบหน้าเขา แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะติดที่เขากอดฉันอยู่ เลยขยับไม่ถนัด

“นายนี่มัน...”

“กับคนอื่นฉันทำมากกว่านี้ด้วยซ้ำนะ” เขาพูดพลางก้มหน้าลงมาใกล้ฉัน

“ถ้านายยังไม่หยุด ฉันจะเกลียดนาย...” ฉันจ้องเขาอย่างเอาจริง

“หึ...” เขาขยับหน้าออกไปแล้วยิ้มมุมปาก “ฝนเริ่มหยุดตกแล้วล่ะ กลับกันเถอะ”

ฉันไม่ไว้ใจนายเลย - -

เมื่อมาถึงหน้าคอนโดฉันก็ตกเย็นพอดี ฉันรีบไล่เขากลับ ก่อนตัวเองจะรีบเข้าห้องไปอาบน้ำให้เรียบร้อยก่อนที่จะไม่สบายเอาได้

กริ๊ง~

เสียงกริ๊งที่ประตูดังขึ้นในตอนที่ฉันอาบน้ำเสร็จพอดี ฉันคว้าผ้าเช็ดตัวมานุ้งกระโจมอกไว้ แล้วรีบออกไปส่องที่ประตูว่าเป็นใครกันที่มากดกริ๊งตอนนี้ นี่ก็ใกล้จะค่ำแล้วด้วย

“...?” เมื่อส่องดูกลับไม่พบใครที่ยืนอยู่หน้าประตูเลยสักคน หรือฉันจะหูฝาดไปเอง

กริ๊ง~

เมื่อฉันกำลังจะเดินกลับเข้าห้องนอน เสียงกริ๊งก็ดังขึ้นอีกครั้ง ฉันส่องตาแมวแต่ก็ไม่พบใครอีกเหมือนเดิม จึงตัดสินใจแง้มประตูออกไปดู

ฉันเบิกตามองชายสองคนที่อยู่ ๆ ก็โผล่มา ดูยังไงก็ไม่น่าไว้ใจเลย ฉันปิดประตูกลับอย่างรวดเร็วด้วยสัญชาตญาณ แต่คนข้างนอกก็ผลักประตูกลับมา ฉันรีบวิ่งเข้าห้องพร้อมกับล็อคประตู แล้วตรงไปคว้าโทรศัพท์มากดเบอร์ล่าสุดแล้วโทรออก

“รับสิ ๆ” ฉันฟังเสียงรอสายอย่างรีบเร่ง

ตึง!

เสียงถีบประตูจนประตูห้องถูกเปิดดังขึ้นจนฉันตกใจ ฉันกำลังจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ แต่ก็โดนคนคนหนึ่งจับแขนไว้ทัน ฉันเตะที่ท้องเขาอย่างแรง จนหลุดจากพันธนาการพร้อมกับร่างฉันที่ล้มลงบนเตียง ซึ่งปลายสายก็รับโทรศัพท์พอดี

“ช่วยด้วย! กรี๊ดดดด” ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรมากก็โดนปัดโทรศัพท์ออกจากมือ ก่อนชายอีกคนจะเก็บมันขึ้นมาแล้วกดตัดสายไป

“หุบปากซะ” ชายคนที่ปัดโทรศัพท์ฉันออกใช้มือปิดปากฉันที่นอนแผ่อยู่บนเตียง ฉันพยายามใช้มือดึงมือเขาออก ขาก็พยายามเตะเขา “แกแน่ใจนะว่าถูกคน ทำไมยัยนี่แรงเยอะเป็นบ้า”

“เออ วันนี้ฉันเห็นพวกมันอยู่ด้วยกัน” อีกคนพูด

พวกนี้มันพูดถึงอะไรกัน?

‘บอสค่ะ ช่วยฉันด้วยยย’ ฉันหยุดดิ้นและหอบเพราะความเหนื่อย ไม่รู้ทำไมฉันถึงมานึกถึงบอสเอาตอนนี้

“แล้วจะเอาไงต่อ?”

“เอาตัวมันไปส่งให้นายก่อน”

“จะเอาตัวไปยังไง พาออกไปสภาพนี้น่ะนะ...ถ้าเราทำอะไรไปนายคงไม่รู้หรอกมั้ง” เขาพูดพลางมองฉันด้วยสายตาหื่นกาม ให้ตายสิ ฉันเกลียดสายตาแบบนี้ที่สุด

“มันก็อาจจะจริงของแก...แต่ว่า...” คนที่ยืนอยู่ข้างเตียงว่าพลางก้มมองฉัน

ระหว่างที่ฉันฟังพวกนั้นถกเถียงกันอยู่สักพักหนึ่ง ฉันก็รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีเตะเข้าจุดสำคัญของคนที่ปิดปากฉันไว้ จนฉันหลุดออกจากการเกาะกุม ฉันโยนผ้าห่มคลุมพวกเขา ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องนอนและตรงไปยังประตูห้อง

ปึก!

ฉันวิ่งจนไปชนกับอกของใครบางคนเข้าก่อนที่จะถึงประตู ฉันเงยหน้ามองเขา ความรู้สึกดีใจมันเริ่มไหลเข้ามาอย่างน่าแปลกใจ

“คิด...” ฉันกอดเขาไว้แน่น ฉันก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน รู้อีกทีก็กอดเขาไปซะแล้ว ฉันรู้แค่ว่าฉันกำลังกลัวและรู้สึกปลอดภัยมากกว่า ถ้ามีเขาอยู่

“เกิดอะไรขึ้น?” คิดขมวดคิ้วและมองฉันอย่างเป็นกังวล

“นี่แก! หยุดนะ” เสียงดังมาจากในห้องพร้อมกับชายสองคนที่วิ่งออกมา

“ช่วยฉันด้วย...” ฉันพูดเสียงสั่น พลางขยับเข้าไปในผ้าคลุมของเขา เพื่อหลบจากพวกนั้น

“ไอนี่มัน...” ชายคนหนึ่งเอ่ยด้วยความแปลกใจที่เห็นคิด

“ยูสทัส คิด” อีกคนเอ่ยต่อ

“แกคิดจะทำอะไรยัยนี่งั้นเหรอ...” คิดพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่ากลัว ขนาดฉันยังรู้สึกกลัวเขาเลย

ไม่นานพวกนั้นก็โดนเล่นงานจนขยับไม่ได้ คิดจับตัวพวกนั้นส่งให้ยามไปจัดการต่อ ส่วนฉันก็รีบจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย ก่อนจะตกเป็นเหยื่อของคนที่มาช่วยต่อ(?)

“ฉันว่าเธอไม่ควรอยู่ที่นี่ต่อ ประตูห้องนอนก็พัง และมันก็อันตราย ไปอยู่กับฉันก่อนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยให้ซาโบมารับก็ได้” คิดเดินมาหาฉันและพูดขึ้น

“แต่...”

“ไม่ว่ายังไง เธอก็ไม่ควรอยู่คนเดียว คืนนี้ฉันจะอยู่เฝ้าเธอ” เขาพูดอย่างเด็ดขาด

“...ขอบคุณนะ” เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นฉันก็ทำตัวไม่ค่อยถูก แต่อยู่กับพวกแบดบอยไว้คงปลอดภัยกว่า พวกเขาเก่งกันทั้งนั้นนี่นา

“ไม่ต้องห่วงน่า ฉันไม่ปล้ำเธอหรอก” คิดยิ้มมุมปากพลางเอามือมาลูบหัวฉัน จากที่กำลังจะเชื่อใจ ฉันกลับมาระแวงเขามากกว่าเดิมซะอีก

“ฉันเป็นพี่นายนะ!” ฉันดุที่เขามาเล่นหัวฉันไม่ดูอายุซะเลย -*-

จะเชื่อใจดีไหมเนี่ย?

☆★☆★

 ตอนนี้ค่อนข้างยาว รีดเดอร์อ่านไหวไหม ไรท์กลัวยาวไป

ถ้าเรื่องนี้มีหลายตอนมาก ๆ ไรท์คิดเห็นว่ายังไงกันบ้าง

กำลังหวีดคิดเลย(?)

มาดูคะแนนโหวตปัจจุบันกันหน่อย

1. โซโล 19 คะแนน

2. ลอว์ 17 คะแนน

3. คิด 11 คะแนน

4. เอส 10 คะแนน

5. ลูฟี่ 2 คะแนน

6. ซาโบ 2 คะแนน

7. ซันจิ 0 คะแนน (สงสาร 555+)

ไรท์ก็ชอบเรือผีนะ เรือหลักก็ชอบ เลือกไม่ถูก รีดเดอร์ช่วยเลือกหน่อย

ชอบใคร เชียร์ใคร ก็ช่วย ๆ กันปั่นนะจ๊ะ 1 เมนท์/1 ตอน เหลืออีก 3 ตอนแล้ว -*-

ค่อยตามแก้คำผิดอีกที

 B E R L I N ❀