คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : My bad boy -...★☆ Chapter 15 ☆★ กิจกรรมคู่เดท
My bad boy -...★☆ Chapter 15 ☆★
บทที่ 15
กิจกรรมคู่เดท
วันนี้เป็นวันที่กำหนดของกิจกรรมคู่เดทที่ฉันสมัครไป
แต่กิจกรรมของฉันเป็นช่วงกลางคืน วันนี้ฉันจึงได้ตามซาโบไปเฉพาะช่วงเช้าถึงเย็น
และฉันก็ได้คุยกับซาโบแล้วว่า วันนี้ฉันขอลาไปธุระช่วงเย็น ๆ ซึ่งเขาก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร
เพราะเขาเองก็มีธุระที่ต้องไปทำเหมือนกัน
ในอีเมลล์บอกไว้ว่าให้ฉันไปรอที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคอนโดมากนัก
ที่นั่นเป็นจุดนัดพบของคู่เรา โดยสถานที่เดทและกิจกรรมที่ต้องทำเขาได้บอกไว้กับคู่เดทฉันแล้วและจะให้ฝ่ายนั้นเป็นคนจัดการเอง
หลังจากซาโบมาส่งฉันที่คอนโด ฉันก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อให้ไปทันเวลา
เพราะไม่รู้ว่าที่ที่จะไปเดทเป็นที่แบบไหนฉันจึงใส่ชุดตามปกติที่ใส่ออกไปข้างนอก
คือเดรสสั้นสีเข้มกับรองเท้าบูทส้นเข็ม ฟังดูเข้ากันแปลก ๆ นะ
หลังฉันจัดแจงทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วจึงออกไปยังจุดนัดพบ
ฉันมานั่งรอตรงจุดนัดพบ ซึ่งนี่ก็เลทเวลาไปประมาณ
15 นาทีแล้วฉันก็ยังไม่เห็นเงาของคู่เดทตัวเองเลย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร
แต่อีกฝ่ายได้ข้อมูลเรื่องกิจกรรมนี้จากคนจัดไปแล้ว
‘หรือเป็นไปได้ว่าเขารู้ว่าเป็นฉันเลยไม่อยากมา...บ้าน๊า!..อย่าคิดแบบนี้สิโรบิน’ ฉันถกเถียงกับตัวเอง
“สวัสดีครับ คุณโรบิน” ฉันหันไปมองตามเสียง
คนที่เดินมายืนข้าง ๆ ยิ้มบาง ๆ ให้ฉัน
“...” ฉันมองอีกฝ่ายอย่างอึ้งไปนิด ๆ
ไม่คิดว่าคู่เดทฉันจะดีงามขนาดนี้(?) คือฉันหมายถึง เป็นคนที่ดี...
“ผมซาโบ เป็นคู่เดทของคุณในกิจกรรมคู่เดทครับ
ขอโทษที่มาสายครับ” เขาพูดอย่างเป็นทางการก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ
“ไม่เป็นไรจ้ะ มาช้าก็ดีกว่าไม่มานี่เนอะ”
ฉันยิ้มบาง ๆ ตอบคนตรงหน้าที่ส่วนสูงแทบจะสูงเท่าฉันแล้ว คงห่างกันแค่ 1
ซม.เท่านั้น เรียกได้ว่าระดับหน้านี่ระดับเดียวกันเลย
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะมากิจกรรมนี้ด้วยนะ”
ซาโบกลับมาพูดปกติ ซึ่งฉันก็ชอบแบบนี้มากกว่าจะได้ไม่รู้สึกเกร็ง ๆ
และจะได้รู้สึกสนิทกันมากกว่า
“ก็อยากลองอะไรใหม่ ๆ น่ะ”
“โชคดีนะ ที่ฉันก็ลงกิจกรรมนี้ไว้ตั้งแต่แรก ๆ
แล้ว ไม่งั้นคนอื่นคงได้เธอไปคู่ด้วยแน่เลย และฉันคงเสียวันที่จะได้อยู่กับเธอไปฟรี
ๆ หนึ่งวัน” ซาโบพูดพลางมองเข้ามาในตาฉัน ทำให้ฉันค่อย ๆ
เผลอยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“ไม่รู้จะดีใจหรือรู้สึกผิดดีนะ” ฉันหัวเราะเบา ๆ
กลบเกลื่อน
“เอ่อ...ไปกันเลยไหม?” ซาโบยื่นมือมาให้ฉัน
“จ้ะ ^^” ฉันยื่นมือไปจับมืออีกฝ่าย
ก่อนเขาจะจูงมือฉันให้เดินตามเขาไป
“เราจะไปเดทกันที่โรงเบียร์ ฉันไปดูมาก่อนแล้ว
หวังว่าเธอจะชอบบรรยากาศที่นั่นนะ” เขาพูดพลางพาฉันเดินไปจนถึงรถเขา
ก่อนจะยิ้มให้ฉันและเปิดประตูรถให้
“จ้ะ แต่ฉันไม่ค่อยได้ไปที่แบบนั้นเท่าไหร่...”
ฉันพูดหลังจากเข้าไปนั่งในรถแล้ว
“ฉันก็ไม่ค่อยได้ไปหรอก
คุณดราก้อนดุฉันแย่แน่เลย” ซาโบยิ้มขำ ๆ เมื่อนึกถึงคนที่เขากำลังพูดถึง
ก่อนจะปิดประตูรถที่เปิดค้างไว้ลง แล้วเดินไปนั่งที่คนขับและเริ่มขับออกไป
ใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงสถานที่เดท
โรงเบียร์ที่เป็นสถานที่เดทถือว่าใหญ่กว่าที่ฉันคิดไว้
ทั้งตัวอาคารและเฟอร์นิเจอร์ก็ล้วนทำจากไม้
มีทั้งที่นั่งเป็นโต๊ะหลายแบบแล้วแต่จำนวนของลูกค้าแต่ละกลุ่ม
และที่นั่งที่เป็นเคาเตอร์
“ดูดีจริง ๆ ด้วยนะ” ฉันพึมพำกับตัวเอง
เพราะระหว่างทางซาโบบอกเกี่ยวกับที่นี่ไว้คร่าว ๆ แล้ว
“ไม่ใช่แค่ข้างในดูดี บรรยากาศข้างนอกยังมีน้ำตกที่จัดไว้อย่างสวยงามเลยล่ะ”
ซาโบพูดก่อนจะจับมือฉันเดินไปที่โต๊ะริมหน้าต่าง แล้วเลื่อนเก้าอี้ให้ฉัน
“ขอบใจจ้ะ” ฉันยิ้มให้เขา ก่อนจะนั่งลง
“นายรู้เรื่องที่นี่ดีจังเลยนะ” ฉันอดพูดไม่ได้
ก็เขาพูดซะเหมือนมาเป็นพรีเซนเตอร์ขายโรงเบียร์เลย
“ฮ่า ๆ ฉันน่ะ เวลาจะเดทกับใครสักคนหรือว่าจะชอบใคร
ฉันต้องศึกษาทุกอย่างมาอย่างดี ไม่รู้สิ ฉันว่าอาจจะทำให้เรารู้จักกันง่ายขึ้น”
ไม่รู้ทำไมอยู่ ๆ เขาถึงหัวเราะขึ้นมา ก่อนจะพูดยิ้ม ๆ
“☺...”
ฉันฟังอีกฝ่ายพูดพลางยิ้มตามอย่างห้ามไม่ได้ ไม่รู้ทำไมฉันถึงอยากเป็นใครคนนั้นของเขาจัง
“เธออยากกินอะไรเหรอ”
เขาถามฉันหลังจากยกมือเรียกบริกรมา “ถึงที่นี่จะเป็นร้านเบียร์
แต่อาหารก็อร่อยพอตัวเลยนะ”
“เอ่อ...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ซาโบ
นายสั่งให้หน่อยสิ อะไรก็ได้” ฉันยื่นเมนูที่บริกรส่งให้ฉันไปให้เขาต่อซะดื้อ ๆ
ก็ฉันไม่รู้จะสั่งอะไรดี ฉันทำตัวไม่ถูกเลย
“งั้นฉันเอาเบียร์สองแก้วกับคุกกี้แล้วกัน”
เขาสั่งกับบริกร ก่อนจะหันมายิ้มให้ฉัน
“...” ฉันยิ้มตอบอย่างเกร็ง ๆ
นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย? “เอ่อ…เบียร์นี่ดื่มแล้วเมารึเปล่า?”
ฉันถามขึ้นเพราะฉันไม่เคยกินเบียร์เลย ถึงจะเคยผ่านหูผ่านตามาบ้างก็เถอะ
“เบียร์ร้านนี้ แอลกอฮอล์ไม่เยอะหรอก
รสชาติโอเคเลย”
“ค่อยยังชั่ว” ฉันถอนหายใจ ก่อนจะพูดต่อ
“พอดีฉันคอไม่แข็งน่ะ เคยลองกินเหล้าได้ไม่กี่แก้ว หลังจากนั้นเมาเละเลย”
ฉันยิ้มพลางหน้าขึ้นสีอ่อน ๆ เพราะความเขินอาย
“ฮ่า ๆ ฟังดูน่ารักดีนะ”
ซาโบหัวเราะอีกแล้ว...คือมันน่ารักมาก ดูสดใสอย่างบอกไม่ถูก
“อ่า...เธอไม่สบายรึเปล่า? เธอหน้าแดงนิดหน่อยนะ” มือหนาเลื่อนมาแตะหน้าผากฉัน
“ม...ไม่เป็นไร”
ฉันยิ่งประหม่าเข้าไปใหญ่ที่เขาทำแบบนั้น
บริกรที่ถือถาดนำของมาเสิร์ฟที่โต๊ะเรา
เขาวางแก้วเบียร์ทั้งสองลงบนโต๊ะ แล้วตามด้วยจานคุกกี้
ก่อนจะโค้งให้เล็กน้อยแล้วเดินไป
“งั้นขอกินก่อนนะ” ฉันหยิบคุกกี้มากินชิ้นนึง
นี่ไม่ได้เห็นแก่กินนะ แค่กินแก้ประหม่า(?)
“ตามสบายเลย”
อีกฝ่ายตอบและนั่งมองฉันพลางยิ้มกว้าง
“ลองกินสิ” ฉันหยิบคุกกี้อีกชิ้นไปจ่อที่ปากเขา
เพราะเห็นเขามัวแต่ยิ้มแล้วมองฉันอยู่ได้ ฉันเขินนะ...เลยต้องกลบเกลื่อน (...)
“...อร่อยดีนะ ^^” ซาโบกินคุกกี้ที่ฉันป้อนให้
ก่อนจะหยิบคุ๊กกี้ป้อนฉันกลับ
“...” ฉันกินคุกกี้ที่อีกฝ่ายป้อนบ้าง
“เธอนี่น่ารักจังเลยนะ”
ซาโบยิ้มก่อนจะยกเบียร์ขึ้นดื่ม
“0///0...” คำพูดของเขาทำให้ฉันเขินขึ้นมาอีกแล้ว
ทำไมฉันถึงเขินง่ายจังนะ ก็แค่คำพูดเองนะ
“อ่า...ใกล้ได้เวลาแล้วสินะ”
เขายกมือขึ้นมาดูนาฬิกาที่ข้อมือ
“เวลาอะไรเหรอ?” ฉันมองอย่างงง ๆ
“นั่นไง” ซาโบชี้ให้ฉันดู
คนที่เริ่มออกมาเต้นรำกัน ทำให้บรรยากาศคึกคักมากขึ้น
“อย่าบอกนะว่า ต้อง...” ฉันหันมามองซาโบด้วยความคาดหวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิด
“...” ซาโบไม่ตอบแต่พยักหน้ารับแทน
ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือมาตรงหน้าฉัน
“เอ่อ...” ฉันยื่นมือไปวางบนอีกฝ่ายอย่างสั่น ๆ
“ไม่ต้องกังวลนะ” เขาจับมือฉันไว้แล้วขยิบตาให้
ก่อนจะพาฉันเดินไปร่วมวงที่กำลังครึกครื้นกันอยู่
“อ...อื้ม” ฉันพยักรับหงึก ๆ
ในขณะที่หน้าขึ้นสีระเรื่อและเดินตามเขาไป
“นี่โรบิน
ห้ามปล่อยมือฉันนะ เดี๋ยวจะหลงเอา” เขาพูดพลางเอาผมฉันทัดหูให้
ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ฉันไม่หลงทางง่าย
ๆ หรอกนะ” ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ก็จับมือเขาไว้แน่น
“ดีแล้วล่ะ
อย่างนี้ฉันก็โล่งอกมาก ๆ เลย” ซาโบจับแก้มฉัน ก่อนจะมองไปยังบรรยากาศรอบๆ
“แล้วต้องทำอะไรต่อเหรอ?”
ฉันมองไปตามเขา
“ก็...เชื่อใจฉันนะ”
เขายิ้มก่อนจะดึงฉันขึ้นมายื่นบนโต๊ะ แล้วกอดเอวฉันไว้หลวม ๆ “แค่โยกนิดหน่อยก็ได้ ไม่ต้องถึงกับเต้นก็ได้
ที่เหลือฉันจัดการเอง” เขากระซิบข้างหูฉัน ทำเอาความเขินฉันแทบทะลุหลอด
“อะ...อืม”
ฉันพยักหน้าหงึก ๆ แล้วโยกนิดหน่อยตามที่อีกฝ่ายบอกพลางหน้าแดง “ให้ตายสิอายชะมัด” ฉันบ่นเบา ๆ กับตัวเอง จริง ๆ ฉันทั้งอายทั้งเขินเลย
“เอาน่าเดี๋ยวก็จบแล้วครับ”
เขาจับมือฉันบีบเบา ๆ “ผมขอให้ทุกคนสนุกกับค่ำคืนนี้นะครับ วันนี้ผมพาสาวสวยมา
คงต้องขอตัวเพียงเท่านี้นะครับ” ซาโบยิ้มและโบกมือให้คนในร้านก่อนพาฉันลงจากโต๊ะ
นี่มันทำให้ฉันเขินมากกว่าเดิมอีกนะ >///<
ตอนแรกฉันก็กังวลเรื่องที่เขาเป็นคนดังอยู่หรอก
แต่เพราะมันเป็นกิจกรรมที่เขาจัดขึ้น
ทางผู้จัดจึงได้จัดการเรื่องไม่ให้มีภาพหลุดออกไปอยู่แล้ว
ทุกคนที่อยู่ในที่ที่เราไปเดทกัน จะถูกห้ามไม่พกโทรศัพท์ไปด้วย
อาจจะมีคนโวยอยู่บ้าง แต่พอได้มาเจอคนดังจริง ๆ แล้วพวกเขาก็ไม่มีอาการทางลบใด ๆ
เลย คงเพราะมัวแต่หวีดคนที่ชอบอยู่ล่ะมั้ง
หลังจากเรากลับมานั่งที่โต๊ะ
ฉันที่นั่งมองซาโบที่ยกเบียร์ขึ้นมาจิบก็เลื่อนสายตาไปมองแก้วของตัวเองที่ไม่ลดลงแม้แต่น้อย
ก่อนจะลองยกขึ้นมาจิบบ้าง เมื่อเลื่อนสายตากลับมาตำแหน่งเดิม
ทำให้เห็นอีกฝ่ายที่กำลังมองอยู่และเหมือนอยากจะถามฉันว่า รสชาติเป็นไงบ้าง?
“รสชาติโอเคตามที่นายบอกเลยล่ะ”
ฉันยิ้มบาง ๆ ให้เขา
“ถึงจะไม่แรง แต่ก็อย่าดื่มเยอะนะ เดี๋ยวจะเมาเอา”
เขามองฉันพลางหยิบคุ๊กกี๊มากินเล่น
“อื้ม แต่ถ้าไม่ดื่มเลยก็เสียดายแย่
อุตส่าห์สั่งมาทั้งที” ฉันพูดก่อนจะหันไปสังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เหมือนจะมีธุระอะไรกับซาโบ
“ฉันขอตัวแป๊บนึงนะ” ซาโบพูดก่อนจะลุกไป
ฉันได้แต่มองตามอีกฝ่ายที่เดินไปยืนคุยกับผู้หญิงคนนั้นอยู่สักพัก
ก่อนเขาจะเดินกลับมาที่โต๊ะ
“จะกลับเลยไหม?” เขาถามฉันเมื่อกลับมาถึงโต๊ะ
“อื้อ กลับเลยก็ได้ ใกล้จะดึกแล้ว” ฉันพยักหน้าเบา ๆ “แล้วเมื่อกี้มีเรื่องอะไรเหรอ?”
“เจ้าของร้านเขาบอกว่าเขาเป็นแฟนคลับฉันและจะไม่คิดค่าอาหารที่เราสั่งไปน่ะ”
ซาโบยิ้มบาง ๆ ก่อนจะลุกแล้วส่งมือมาให้ฉันจับ
“โชคดีจังเลยนะ” ฉันจับมือเขาพลางยิ้มให้
ก่อนเขาจะพาเดินออกไป
“แต่ก็เกรงใจอยู่หน่อยนะ...” เขาพูดพลางยิ้มตอบ
“แต่ก็ดีแล้วนะ...หรือนายจะตามไปขอจ่ายให้เขาดีล่ะ”
ฉันพูดขึ้นเล่น ๆ
“นั่นสิ ฉันกำลังคิดอยู่เลย” เขาหยุดเดินแล้วปล่อยมือ
ก่อนจะทำท่าเหมือนกำลังคิดอยู่
“ฮะ?...นายจะเอาจริงเหรอ
เจ้าของร้านเขาอุตส่าห์เสนอมาแล้วนะ อย่าไปทำลายน้ำใจเขาดีกว่านะ”
ฉันมองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากเชื่อ เขาจะเป็นคนดีไปแล้ว
“ฉันล้อเล่นน่ะ” เขาพูดก่อนจะหัวเราะ
“ให้ตายสิ แกล้งฉันเหรอ” ฉันตีแขนเขาเบา ๆ
ด้วยความอายและหน้าแตก(?)
“อ่า ฉันเจ็บนะ”
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่เขาก็ยังคงหัวเราะเบา ๆ อยู่
“เห...เจ็บด้วยงั้นเหรอ ฉันคิดว่าฉันตีเบาแล้วนะ” ฉันลูบแขนเขาที่ฉันเพิ่งตีไป
ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้เขาเจ็บนะ...
“^^...” มือหนาจับมือฉันไว้ ก่อนจะพูดขึ้น “ฉันไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก”
สายตาหวาน ๆ นั่นกำลังมองสบกับตาของฉัน มันทำให้ฉันห้ามไม่ได้ที่จะหน้าแดง
“ค่อยยังชั่ว...” ฉันยิ้มอย่างโล่งใจ
“☺...” ซาโบมองฉันพลางยิ้มกว้าง
“ทำไมถึงยิ้มขนาดนั้นเนี่ย?” ฉันดึงแก้มเขาเบา ๆ
แก้ความเขินของตัวเอง(?)
“ก็เธอน่ารักนี่”
เมื่อฉันได้ฟังคำตอบที่มาพร้อมกับรอยยิ้มของเขา ทำเอาฉันแทบจะระเบิดตัวเอง(?)
ให้ฉันพักความเขินบ้างได้ไหม .///.
“วันนี้นายพูดคำนี้มากี่ครั้งแล้วนะ”
ฉันแกล้งนับนิ้วกลบเกลื่อนความเขิน ถึงจะไม่เนียนเท่าไหร่ เพราะหน้ามันแดงไปแล้ว
“งั้นเปลี่ยนเป็นเธอสวยล่ะกันนะ” นี่เขาจงใจให้ฉันเขินรึเปล่าเนี่ย
.///.
“กลับได้แล้ว...จะยืนหน้าร้านอีกนานไหมเนี่ย”
ฉันหันหน้าหนีแล้วเปลี่ยนเรื่อง
“โอเค แต่ก่อนอื่น” เขาพูดก่อนจะถอดเสื้อนอกออกมาคลุมให้ฉัน
“ขอบใจนะ...แต่แบบนี้นายไม่หนาวเหรอ?”
“ฉันไม่หนาวหรอก” เขายิ้มตอบ
ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถให้ฉัน
ฉันยิ้มให้เขาและเข้าไปในรถ
มือหนาปิดประตูลง ก่อนจะไปประจำที่คนขับ แล้วเคลื่อนรถออกไป
ซาโบขับรถเข้ามาจอดในที่จอดรถของบ้านหลังหนึ่งที่ไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป
แต่เป็นบ้านที่ดูสวยและน่าอยู่มาก
“ที่นี่?...” ฉันเอ่ยค้างไว้พลางหันไปมองคนข้าง
ๆ อย่างสงสัย
“บ้านฉันเอง”
เขาตอบพลางปลดเข็มขัดนิรภัย ฉันมีคำถามที่อยากถามเขาอีก แต่เขาก็พูดต่อขึ้นมา “ก่อนหน้านี้ไปประชุมกับคนในวงมา
เป็นประชุมด่วน”
“ที่นายมาช้าสินะ?” ฉันมองเขา
ฉันคิดว่าต้องมีเรื่องจำเป็นอะไรแน่ ๆ
“ใช่
คิดกำลังสงสัยว่ามีคนกำลังจ้องจะจับตัวเธออยู่ และเขาก็คิดว่าต้นเหตุน่าจะมาจากเขา
ระหว่างที่เขาไปจัดการเรื่องพวกนี้ พวกเราก็อยากให้เธออยู่ในที่ที่ปลอดภัย
เราเลยตกลงกันว่า พวกเราจะอยู่กับเธอ 24 ชั่วโมง
ต่อจากนี้เธอต้องมาอยู่ที่บ้านของพวกเราจนกว่าอีกคนจะมารับ
ช่วงนี้อย่าเพิ่งกลับไปที่คอนโดเลย มันอันตราย” เขาพูดอย่างจริงจัง
“จะให้ฉันไปนอนกับพวกนายน่ะเหรอ?”
“ฉันรู้ว่าเธออาจจะไม่ไว้ใจพวกเรา
แต่เชื่อฉันเถอะ เธออยู่กับพวกเราเธอจะปลอดภัย แค่ให้เวลาเราจัดการปัญหานี้ได้ก่อน”
“ฉันไว้ใจนายนะ
แต่ฉันไม่ไว้ใจคนอื่น”
“ถึงพวกเราจะเป็นคนประเภทที่ไม่น่าไว้ใจ
แต่ในสถานการณ์แบบนี้ ทุกคนเชื่อใจได้นะ เชื่อฉันเถอะ โรบิน”
ซาโบจับมือของฉันแล้วบีบเบา ๆ
“อื้อ ฉันเชื่อนาย”
ฉันพยักหน้าแล้วยิ้มบาง ๆ ให้เขา
“งั้นเข้าข้างในเถอะ เดี๋ยวเธออาบน้ำได้เลยนะ
ฉันให้สไตลิสต์เขาเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้แล้ว” ซาโบพูดพลางส่งถุงเสื้อผ้าที่อยู่บนที่นั่งข้างหลังมาให้ฉัน
“ขอบใจนะ” ฉันยิ้มบาง ๆ แล้วรับถุงเสื้อผ้ามาจากเขา
ก๊อก ๆ
หลังจากฉันอาบน้ำเสร็จและเตรียมตัวจะนอนในห้องที่อีกฝ่ายเตรียมไว้ให้
เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นซะก่อน ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าบ้าน
“มีอะไรเหรอ?”
ฉันเปิดประตูแล้วพูดขึ้น
“ถ้าฉันจะขอนอนด้วย
เธอจะว่าอะไรไหม?” ฉันแปลกใจในสิ่งที่เขาพูดเล็กน้อย
แต่เมื่อมองหน้าตาอันใสซื่อของเขาแล้ว ใครจะไปว่าอะไรลงล่ะ
บอกตามตรงว่าฉันเชื่อใจเขาหมดใจเลย
“นึกยังไงถึงจะมานอนกับฉันล่ะ?”
ฉันลองถามเขาดู
“ก็กลัวว่าตอนที่นอนอยู่แล้วจะมีคนมาจับตัวเธอไปน่ะสิ
ฉันไม่อยากประมาท” เขาพูดอย่างจริงจัง จนฉันสัมผัสได้ว่าพวกนี้จริงจังกับการคุ้มครองฉันมาก
“งั้นก็...เข้ามาสิ”
ฉันเปิดประตูให้เขาเข้ามา
ฉันเดินไปนอนลงบนเตียง
ในขณะที่อีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูลง เขาขึ้นมานอนบนเตียง ก่อนจะคว้ามือฉันไปจับไว้
“...?” ฉันที่นอนหันไปทางอีกฝ่ายมองเขาอย่างสงสัย
หน้าเริ่มขึ้นสีระเรื่ออีกแล้ว
“ฉันขอนอนจับมือเธอไว้แบบนี้นะ
ฉันจะได้รู้สึกอุ่นใจในตอนที่หลับไป ว่าเธอไม่ได้หายไปไหน” เขาพูดพลางส่งยิ้มบาง ๆ
ให้ฉัน ทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าหน้าฉันแดงเข้าไปอีก
“อื้อ...” ฉันยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหลับตาลง
เพราะถ้ายังเปิดตาอยู่คงจ้องตากับเขาไปเรื่อย แล้วฉันจะนอนหลับไหมเนี่ย
เขินจนไม่ง่วงแล้ว...
ฉันก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงทำให้ฉันเขินได้ง่ายขนาดนี้
ในใจฉันมันยิ้มจนจะปากฉีกแล้วจริง ๆ
บางทีฉันอาจจะหลงเขาไปแล้วก็ได้...
☆★☆★
ความคิดเห็น