ลำดับตอนที่ #90
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #90 : [SF KIHAEYERYEO]Secret in diary[2]
Title:Secret in DiaryNote:เหนื่อยกับการเรียนจริงๆ เฮ้อ!!ชีวิตหนอชีวิต
ยา...คุณว่ามันขมหรือเปล่า?
สำหรับผม...ผมว่ามันขมมาก มากถึงมากที่สุด
แต่เราก็ต้องใช้มัน เพราะมันเป็นทางเดียวที่จะช่วยให้เราหายได้
คุณคิดเหมือนผมใช่มั๊ย...??
เพราะเรารู้ว่ามันขมและไม่อร่อย แต่เราก็ต้องฝืนใจกินมันเข้าไปเพื่อรักษาตัวเอง
ดันทุรังกินมันเข้าไปอย่างยากลำบาก...
และเรื่องของความรักเองก็เช่นกัน มันก็เหมือนกับยาเม็ดหนึ่ง
ภายนอกอาจจะดูไม่ขมสักเท่าไหร่นัก...
แต่...ถ้าได้ลองกลืนมันลงคอไปแล้วล่ะก็ มันขมยิ่งกว่าอะไรทั้งมวล
ความรักของผมเอง....ก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน
ในที่สุดมือของผมก็เอื้อมไปจับลูกบิดประตู ก่อนที่จะหมุนมันเบาๆแล้วดึงบานประตูออก ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปด้านใน ร่างสูงที่นั่งมองหน้าต่างอยู่ดูท่าจะไม่รู้เลยว่ามีคนแอบเข้ามาในห้องของเจ้าตัว
“คิบอม”
ผมเรียกเสียงแผ่วเบา คิบอมหันมามองหน้าของผมก่อนที่จะยิ้มให้ผม
“ครับ...พี่ทงเฮ”
ผมเดินไปนั่งลงข้างๆคิบอม แล้วยกมือขึ้นพาดบ่าของคนข้างๆ
“เราคบกันมากี่ปีแล้วนะ”
ผมถามคิบอมออกไป ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วว่าเราคบกันมานานมากเท่าไหร่แล้ว และเหมือนคิบอมจะไม่เข้าใจที่ผมพูด ผมจึงถามออกไปตรงๆ
“เราเป็นแฟนกันมากี่ปีแล้ว”
ผมถามคิบอมไปอีกครั้งแล้วมองหน้าเขาที่เฉยชาตามเดิม ผมมองเขาด้วยแววตาเศร้าเล็กน้อย
“คิบอม..นายยังรักฉันอยู่หรือเปล่า”
ผมถามออกไป คิบอมมองหน้าผมอย่างตกใจและนิ่งไป ใบหน้าของเขาเหมือนคนกำลังใช้ความคิดอยู่
ผมจำได้ดีในวันนั้น วันที่ผมเดินเข้าไปหาคิบอมก่อนที่จะถามเขาแบบนี้ ว่าเขารักผมหรือเปล่า ในตอนนั้นเพราะผมกำลังอกหักจากใครอีกคนเลยทนแรงกดดันในคำตอบไม่ไหวร้องไห้ออกมา คิบอมคว้าตัวผมเข้าไปกอดก่อนที่จะบอกรักผมซ้ำไปซ้ำมาจนผมหลับไปในอ้อมกอดของคนร่างสูง
เสียงของคิบอมที่พูดออกมามันช่างแผ่วเบาในตอนแรกและหนักแน่นในตอนหลัง ผมมองอีกคนด้วยความตกใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน
นายยังรักฉันอยู่อีกงั้นเหรอ...??
แล้วฉันจะทำยังไงดีให้นายไม่เจ็บและฉันก็ไม่เจ็บเช่นกัน
คิบอม ฉันขอโทษนายจริงๆที่หลอกนายมาตั้งแต่แรก....ว่าฉันรักนาย
ทั้งๆที่ตลอดเวลาในหัวใจของฉัน มันมีใครอีกคนอยู่เสมอมา
ผมยกมือออกไปแล้วยิ้มเจื่อนๆให้คิบอม คิบอมเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเอาแต่มองหน้าของผม
“ยังรักผมอยู่หรือเปล่า”
ผมสะดุ้งกับคำพูดของคิบอม รักงั้นเหรอ..?
ถ้าฉันบอกนายไปว่าไม่ได้รักมาตั้งแต่แรก นายจะเจ็บปวดเหมือนคราวนั้นหรือเปล่า?
คราวนั้นที่นายโดนใครอีกคนหักอกมา?
“รักสิ..ไอ้เด็กบ้าอย่าถามอะไรแบบ นี้อีกนะ”
ผมพูดออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาราวกับปุยนุ่นที่ลอยไปกับสายลม ผมตัดสินใจดึงตัวของคิบอมเข้ามากอดเสียแน่น ตอนนี้ผมอยากร้องไห้ออกมา ร้องไห้เพราะความอ่อนแอของตัวผมเอง
ร้องไห้เพราะทำให้น้องรักต้องเจ็บปวด!!!
ผมพูดออกมาเบาๆแล้วลูบหลังคิบอมเหมือนเบาๆ แล้วกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นมากกว่าเดิม
คิบอมนั่งนิ่งให้ผมกอดเขาอยู่อย่างนั้น ไม่นานผมก็ผละเขาออกก่อนที่จะลุกและเดินจากไปด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่คิบอมจะรู้ว่าผมกำลังร้องไห้เพราะทำผิดต่อเขาไว้มากเพียงใด
ผมเดินออกไปจากห้องก่อนที่จะเดินไปนั่งเพื่อพักสมองในห้องนั่งเล่น แต่พอไปถึงผมก็ต้องรีบถอยกลับมาอยู่ด้านหลังกำแพงทันที
“พี่เยซองคร้าบ”
ที่ผมต้องถอยมาอยู่ด้านหลังก็เพราะผมไม่อยากให้คนสองคนในห้องนั้นเห็นน้ำตาของผม
โดยเฉพาะเรียวอุค คนที่ผมรักมาตลอด
“อะไรเรียวจัง”
คำพูดที่ดูสนิทสนมกันระหว่างคนทั้งสองมันทำให้ผมรู้ดี ว่าพวกเขารักกันมากเพียงใด
"วันนี้ผมอยากไปนอนกับพี่จัง”
“งั้นเหรอ?”
ผมสะอึกกับคำพูดนั้นของเรียวอุค
‘วันนี้ผมอยากไปนอนกับพี่จัง’
มันไม่แปลกที่คนรักกันเขาจะนอนด้วยกัน แต่ผมรับไม่ได้ที่ต้องเห็นคนที่รักไปนอนกับคนอื่น
“ได้หรือเปล่าครับ”
เรียวอุตกระเถิบไปนั่งใกล้ๆพี่เยซองก่อนจะกอดอีกคนไว้หลวมๆ
“ฉันต้องลองขอคิบอมดูก่อน”
“ง่า...”
เรียวอุคเหมือนจะเสียดายมากที่ไม่ได้นอนกับพี่เยซอง
เจ็บ!!!
คำเดียวที่มันอธิบายความรู้สึกของผมได้ทั้งหมดในตอนนี้ ผมเดินจากมาช้าๆสองเท้าก้าวไปตามทางเดินเพื่อไปที่ห้องของผมเอง
พลั่ก!!!
เพราะผมเดินไม่ดูเอาแต่เหม่อ เลยทำให้เดินไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า
“นี่ทงเฮแกเดินยังไงไม่ดูทางวะ เอ้า...แกร้องไห้เหรอ”
พี่ฮีชอลนั่นเอง พี่เขาไม่มีงานหรือไงวันนี้ ผมได้แต่ถามกับตัวเองในใจ
“แกร้องไห้เหรอเนี่ย ใครทำอะไรมาอีกล่ะ”
พี่ฮีชอลยืนเอามือล้วงกระเป๋าและมองมาที่ผม
“ไม่มีหรอกฮะ ผมแสบตานิดหน่อยเมื่อคืนไม่ได้นอนน่ะ”
ผมตอบแบบรวดเร็วก่อนที่จะเดินออกไปเลยและไม่ได้หันมาสนใจอีกคนที่ยืนบ่นผมอยู่ด้านหลังเช่นกัน
ผมเดินขึ้นไปถึงที่ห้องก่อนจะเปิดประตูเข้าไปและล็อคกลอนแน่นไม่ให้ใครเข้ามาได้ แล้วเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มของผม ตอนนี้ผมเจ็บไปหมดทั้งใจ
เสียงเอะอะโวยวายดังลั่นมาถึงชั้นสอง มันค่อยๆเรียกสติให้ผมตื่นขึ้นจากความฝันที่แสนเลวร้าย
ใช่!!ผมฝันร้าย
ผมฝันว่า...ผมเสียเรียวอุคไปแล้วจริงๆ
เสียงของตกกระทบพื้นพร้อมกับเสียงของคนคุ้นเคยที่ผมได้ยินบ่อยๆดังขึ้นมาถึงข้างบน
เสียงของเรียวอุคถึงมันจะไม่ได้ดังมากแต่ผมก็รู้ว่าคนตัวเล็กกำลังตกใจ ผมรีบลุกจากเตียงเดินไปเปิดประตูลงไปข้างล่างทันที
เสียงของเรียวอุคมันแผ่วเบาจนจับความรู้สึกไม่ถูก ผมรีบวิ่งลงมาข้างล่างเร็วกว่าเดิม
คนตัวเล็กของผมเป็นอะไร...??
ของผมงั้นเหรอ?
แกเข้าใจผิดแล้วล่ะ ลี ทงเฮ...
ผมวิ่งลงมาถึงข้างล่างก่อนที่จะได้ยินเสียง
เพี๊ยะ!!
อย่าบอกนะว่ามีคนทำร้ายเรียอุค ไม่นะ!!
ผมวิ่งไปหยุดตรงหน้าห้องนั่งเล่นก่อนที่จะเห็นเรียวอุควิ่งผ่านหน้าของผมไป
“เรียวอุค เรียวอุค”
ผมเรียกคนตัวเล็กแต่เขาไม่ฟังกลับวิ่งออไปเร็วกว่าเดิม ผมเห็นใบหน้าหวานนั่นกำลังมีน้ำตาไหลลงมา
ใครทำให้คนตัวเล็กต้องร้องไห้กัน...!!!
พี่เยซองแก้ตัวกับผมซึ่งผมก็เอาแต่ยิ้ม มันเป็นยิ้มที่แสนเจ็บปวดเพราะผมรู้ดี ว่าพี่เขาเป็นห่วงเรียวอุคไม่น้อยไปกว่าผม
และเรื่องครั้งนี้รวมถึงฝันเมื่อกี้ด้วย มันก็ทำให้ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะบอกเรื่องทุกอย่างไป...
ถึงแม้ว่าผมเอง จะเจ็บมากจนเจียนตายก็ตาม
“ครับ ผมขอโทษ”
เหมือนว่าพี่เยซองเองก็จะรู้เรื่องราวทั้งหมดอยู่แล้ว เขาถึงได้เลือดขึ้นหน้าขนาดนั้น
ผมขอโทษครับพี่
ผมขอโทษจริงๆที่ผมไม่อาจห้ามใจตัวเองได้...!!!!
“ผมขอโทษ แต่ผมรักเรียวอุคพอๆกับที่พี่รักเขาแหละครับ”
ใช่ครับพี่...ผมรักเรียวอุคพอๆกับที่พี่รักเขา
ตอนนั้นผมอาจจะไม่มีความกล้าพอ แต่ในตอนนี้ผมกล้าแล้ว
ผมกล้าพอแล้วที่จะเอาความรักของผมกลับคืนมา
รักของผมที่แท้จริง!!!!
คิบอมมองผมด้วยความตกใจ พี่ก็ต้องขอโทษนายเช่นกันที่ทำให้นายต้องเจ็บปวด
พี่มันไม่ดีเอง!!!
ผมบอกคิบอมไปแบบนั้น ทั้งๆที่ผมรู้สึกผิดจนอยากจะร้องไห้ออกมา
“แล้วแกมาตกลงคบกับคิบอมทำไม”
พี่เยซองขึ้นเสียงสูงและตะโกนใส่หน้าของผมด้วยความโมโห
นั่นสิครับ!!
ผมรักเรียวอุคแต่ทำไมผมถึงต้องมาขอคิบอมคบด้วย
เพราะเจ็บเกินกว่าจะรับได้ จึงอยากหาใครสักคนมาดูแลงั้นหรือ
หรือเพราะไม่อาจสู้กับความเป็นจริงได้ จึงได้คิดหาใครมาแทนที่เขาคนนั้น
หรือผม...มันหลายใจเอง
ผมไม่ได้ตอบอะไรพี่เยซองไปแล้วก้มหน้านิ่ง
“พี่ครับใจเย็นๆก่อนนะ”
พี่เยซองยกนิ้วชี้หน้าคิบอมก่อนจะด่าด้วยความโมโหไม่ต่างอะไรไปจากผมเลยสักนิด
ที่จริงแล้วเรื่องนี้ ผมเป็นคนผิดเอง
ทั้งๆที่คิดแล้วว่าถ้าเอาคิบอมมาแทนที่เรียวอุคได้ ก็คงจะลืนคนตัวเล็กไปเอง
แต่ไม่ใช่!!มันไม่ใช่เลย ยิ่งเห็นเรียวอุคอยู่กับพี่เยซองมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น
แต่ถ้าผมไม่พูดอะไรไปบ้างเลย สถานการณ์มันคงจะเลวร้ายกว่านี้
ไหนๆก็เรื่องมันก็เลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าพูดออกไปอีกสักหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอก
“ที่จริงแล้ว...ผมไม่ได้ต้องการคบกับคิบอมหรอกครับ แต่เพราะไม่อยากเข้าไปขัดความรู้สึกของพี่และเรียวอุค ผมเลย....”
ผมเงียบไป ไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่ออีก
บางทีเหตุผลที่ผมมาคบกับคิบอม อาจจะเป็นแบบนี้ก็ได้...
ความรักคือการเสียสละ...
ใช่แบบนี้หรือเปล่าครับ!!!
พี่เยซองทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ก่อนผมจะเดินเข้าไปกล้ ผมยกมือของผมเอื้อมออกไปหมายจะจับไหล่ที่กำลังสั่นด้วยความโกรธนั่น
แต่...
พี่เยซองเงื้อหมัดขึ้นก่อนที่จะประเคนเข้าไปที่มุมปากของผม จนล้มลงไปนอนกองกับพื้น ผมเห็นคิบอมมองด้วยความตกใจกับภาพที่เห็น
คิบอมตวาดใส่หน้าของพี่เยซองที่ดูท่าจะตกใจไม่น้อย พี่เขามองมือของตัวเองที่เพิ่งจะต่อยเข้าที่ปากของผม ดวงตาเล็กเบิกกว้าง
ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของพี่เยซองช้าๆ ความเจ็บที่มุมปากเริ่มเปลี่ยนเป็นชาและไร้ความรู้สึกไปตามลำดับ
คิบอมเดินเข้ามาหาผมก่อนที่จะนั่งลงข้างๆและมองผมด้วยความเป็นห่วง
“เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอก ไม่มีเลย ฉันเองฉันเองที่ผิด ถ้าฉันไม่ไปขอเรียวอุคคบก่อนนาย เรื่องแบบนี้คงไม่เกิด!!!!”
ดูท่าว่าพี่เยซองจะโมโหมากจริงๆ เพราะผมไม่เคยเห็นพี่เขาเป็นแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง
‘เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอก ไม่มีเลย ฉันเองฉันเองที่ผิด ถ้าฉันไม่ไปขอเรียวอุคคบก่อนนาย เรื่องแบบนี้คงไม่เกิด!!!!’
ผมนึกไปถึงคำพูดของพี่เยซองที่บอกกับผมก่อนที่พี่เขาจะเดินจากไป
พี่ครับ...พี่ไม่ผิดเลย
ผมเองต่างหาก ผมเองที่ผิด ถ้าผมห้ามใจตัวเองได้ ถ้าผมไม่หลายใจ!!!
ผมถามคิบอมออกมาเบาๆ ถ้าเขาโกรธผม ผมก็พร้อมที่จะเป็นคนจากไปเอง
คิบอมส่ายหน้าไปมาช้าๆ แล้วส่งยิ้มให้ผม สายตาที่เขามองมาบอกผมได้อย่างดีว่าเขาไม่ได้โกรธอะไรผมเลย
02/03/2553
มาต่อให้อีกตอน สั้นไปมั๊ยอ่ะปาเข้าไปสิบหน้ากระดาษเลยนะถ้าว่าสั้นอ่ะ(แล้วมันจะถามเพื่อ?:คนอ่าน)ก็นะ แบบว่าช่วงนี้อารมณ์กำลังมาแนวเศร้าๆ(เป็นไรหว่า??)ถ้ากวาจะให้ทุกคนช่วยโหวตหน่อยว่าชอบตอนไหนที่สุด จะได้มั๊ยอ่ะครับ
ยังไงก็โหวตๆมาหน่อยนะว่าชอบเรื่องตอนไหนมากที่สุด แล้วกวาก็จะเลือกๆมาจากผลโหวตที่มากที่สุดสามคู่ให้โหวตกันต่อแล้วคู่ไหนตอนไหนมีคนโหวตมากที่สุด กวาจะแต่งคู่นั้นให้ตอนหนึ่งเป็นตอนพิเศษๆให้เลยเอ้า!!!^0^ เริ่มนับตั้งแต่วันนี้เลยนะครับ
รบกวนด้วยนะคร้าบ นักอ่านที่รัก ขอบคุณครับผม
ปล.ไม่มีใครมีรูปเย่ตอนมาคอนเอสเอ็มเลยเหรอ กวาอยากได้อ่ะกวาจะไปตัดผมทรงนั้นอ่ะ
ใครมีด้านหน้าขอหน่อยสิ นะๆๆๆ ขอบคุณครับ
Pairing: KIHAE x YERYEO [KIHAEYERYEO]
Author:Sara_Pao
Rating:PG
Note:เหนื่อยกับการเรียนจริงๆ เฮ้อ!!ชีวิตหนอชีวิต
ยา...คุณว่ามันขมหรือเปล่า?
สำหรับผม...ผมว่ามันขมมาก มากถึงมากที่สุด
แต่เราก็ต้องใช้มัน เพราะมันเป็นทางเดียวที่จะช่วยให้เราหายได้
คุณคิดเหมือนผมใช่มั๊ย...??
เพราะเรารู้ว่ามันขมและไม่อร่อย แต่เราก็ต้องฝืนใจกินมันเข้าไปเพื่อรักษาตัวเอง
ดันทุรังกินมันเข้าไปอย่างยากลำบาก...
และเรื่องของความรักเองก็เช่นกัน มันก็เหมือนกับยาเม็ดหนึ่ง
ภายนอกอาจจะดูไม่ขมสักเท่าไหร่นัก...
แต่...ถ้าได้ลองกลืนมันลงคอไปแล้วล่ะก็ มันขมยิ่งกว่าอะไรทั้งมวล
ความรักของผมเอง....ก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน
ผมหยุดยืนมองบานประตูห้องของแฟนตัวเองมาตั้งแต่เช้า ในใจคิดไม่ตกว่าถ้าเข้าไปแล้วจะอธิบายเรื่องทุกอย่างที่ผมปิดบังมาตลอดยังไงดี
ในที่สุดมือของผมก็เอื้อมไปจับลูกบิดประตู ก่อนที่จะหมุนมันเบาๆแล้วดึงบานประตูออก ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปด้านใน ร่างสูงที่นั่งมองหน้าต่างอยู่ดูท่าจะไม่รู้เลยว่ามีคนแอบเข้ามาในห้องของเจ้าตัว
“คิบอม”
ผมเรียกเสียงแผ่วเบา คิบอมหันมามองหน้าของผมก่อนที่จะยิ้มให้ผม
“ครับ...พี่ทงเฮ”
ผมเดินไปนั่งลงข้างๆคิบอม แล้วยกมือขึ้นพาดบ่าของคนข้างๆ
“เราคบกันมากี่ปีแล้วนะ”
ผมถามคิบอมออกไป ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วว่าเราคบกันมานานมากเท่าไหร่แล้ว และเหมือนคิบอมจะไม่เข้าใจที่ผมพูด ผมจึงถามออกไปตรงๆ
“เราเป็นแฟนกันมากี่ปีแล้ว”
ผมถามคิบอมไปอีกครั้งแล้วมองหน้าเขาที่เฉยชาตามเดิม ผมมองเขาด้วยแววตาเศร้าเล็กน้อย
“คิบอม..นายยังรักฉันอยู่หรือเปล่า”
ผมถามออกไป คิบอมมองหน้าผมอย่างตกใจและนิ่งไป ใบหน้าของเขาเหมือนคนกำลังใช้ความคิดอยู่
ผมจำได้ดีในวันนั้น วันที่ผมเดินเข้าไปหาคิบอมก่อนที่จะถามเขาแบบนี้ ว่าเขารักผมหรือเปล่า ในตอนนั้นเพราะผมกำลังอกหักจากใครอีกคนเลยทนแรงกดดันในคำตอบไม่ไหวร้องไห้ออกมา คิบอมคว้าตัวผมเข้าไปกอดก่อนที่จะบอกรักผมซ้ำไปซ้ำมาจนผมหลับไปในอ้อมกอดของคนร่างสูง
“รักสิครับ...รัก”
เสียงของคิบอมที่พูดออกมามันช่างแผ่วเบาในตอนแรกและหนักแน่นในตอนหลัง ผมมองอีกคนด้วยความตกใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน
นายยังรักฉันอยู่อีกงั้นเหรอ...??
แล้วฉันจะทำยังไงดีให้นายไม่เจ็บและฉันก็ไม่เจ็บเช่นกัน
คิบอม ฉันขอโทษนายจริงๆที่หลอกนายมาตั้งแต่แรก....ว่าฉันรักนาย
ทั้งๆที่ตลอดเวลาในหัวใจของฉัน มันมีใครอีกคนอยู่เสมอมา
“ง..งั้นเหรอ”
ผมยกมือออกไปแล้วยิ้มเจื่อนๆให้คิบอม คิบอมเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเอาแต่มองหน้าของผม
“แล้วพี่ล่ะครับ”
“...”
“ยังรักผมอยู่หรือเปล่า”
ผมสะดุ้งกับคำพูดของคิบอม รักงั้นเหรอ..?
ถ้าฉันบอกนายไปว่าไม่ได้รักมาตั้งแต่แรก นายจะเจ็บปวดเหมือนคราวนั้นหรือเปล่า?
คราวนั้นที่นายโดนใครอีกคนหักอกมา?
“รักสิ..ไอ้เด็กบ้าอย่าถามอะไรแบบ นี้อีกนะ”
ผมพูดออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาราวกับปุยนุ่นที่ลอยไปกับสายลม ผมตัดสินใจดึงตัวของคิบอมเข้ามากอดเสียแน่น ตอนนี้ผมอยากร้องไห้ออกมา ร้องไห้เพราะความอ่อนแอของตัวผมเอง
ร้องไห้เพราะทำให้น้องรักต้องเจ็บปวด!!!
“คิบอม...ฉันขอโทษนายจริงๆนะ”
ผมพูดออกมาเบาๆแล้วลูบหลังคิบอมเหมือนเบาๆ แล้วกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นมากกว่าเดิม
คิบอมนั่งนิ่งให้ผมกอดเขาอยู่อย่างนั้น ไม่นานผมก็ผละเขาออกก่อนที่จะลุกและเดินจากไปด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่คิบอมจะรู้ว่าผมกำลังร้องไห้เพราะทำผิดต่อเขาไว้มากเพียงใด
ผมเดินออกไปจากห้องก่อนที่จะเดินไปนั่งเพื่อพักสมองในห้องนั่งเล่น แต่พอไปถึงผมก็ต้องรีบถอยกลับมาอยู่ด้านหลังกำแพงทันที
“พี่เยซองคร้าบ”
ที่ผมต้องถอยมาอยู่ด้านหลังก็เพราะผมไม่อยากให้คนสองคนในห้องนั้นเห็นน้ำตาของผม
โดยเฉพาะเรียวอุค คนที่ผมรักมาตลอด
“อะไรเรียวจัง”
คำพูดที่ดูสนิทสนมกันระหว่างคนทั้งสองมันทำให้ผมรู้ดี ว่าพวกเขารักกันมากเพียงใด
"วันนี้ผมอยากไปนอนกับพี่จัง”
“งั้นเหรอ?”
ผมสะอึกกับคำพูดนั้นของเรียวอุค
‘วันนี้ผมอยากไปนอนกับพี่จัง’
มันไม่แปลกที่คนรักกันเขาจะนอนด้วยกัน แต่ผมรับไม่ได้ที่ต้องเห็นคนที่รักไปนอนกับคนอื่น
“ได้หรือเปล่าครับ”
เรียวอุตกระเถิบไปนั่งใกล้ๆพี่เยซองก่อนจะกอดอีกคนไว้หลวมๆ
“ฉันต้องลองขอคิบอมดูก่อน”
“ง่า...”
เรียวอุคเหมือนจะเสียดายมากที่ไม่ได้นอนกับพี่เยซอง
เจ็บ!!!
คำเดียวที่มันอธิบายความรู้สึกของผมได้ทั้งหมดในตอนนี้ ผมเดินจากมาช้าๆสองเท้าก้าวไปตามทางเดินเพื่อไปที่ห้องของผมเอง
พลั่ก!!!
เพราะผมเดินไม่ดูเอาแต่เหม่อ เลยทำให้เดินไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า
“นี่ทงเฮแกเดินยังไงไม่ดูทางวะ เอ้า...แกร้องไห้เหรอ”
พี่ฮีชอลนั่นเอง พี่เขาไม่มีงานหรือไงวันนี้ ผมได้แต่ถามกับตัวเองในใจ
“แกร้องไห้เหรอเนี่ย ใครทำอะไรมาอีกล่ะ”
พี่ฮีชอลยืนเอามือล้วงกระเป๋าและมองมาที่ผม
“ไม่มีหรอกฮะ ผมแสบตานิดหน่อยเมื่อคืนไม่ได้นอนน่ะ”
ผมตอบแบบรวดเร็วก่อนที่จะเดินออกไปเลยและไม่ได้หันมาสนใจอีกคนที่ยืนบ่นผมอยู่ด้านหลังเช่นกัน
ผมเดินขึ้นไปถึงที่ห้องก่อนจะเปิดประตูเข้าไปและล็อคกลอนแน่นไม่ให้ใครเข้ามาได้ แล้วเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มของผม ตอนนี้ผมเจ็บไปหมดทั้งใจ
เสียงเอะอะโวยวายดังลั่นมาถึงชั้นสอง มันค่อยๆเรียกสติให้ผมตื่นขึ้นจากความฝันที่แสนเลวร้าย
ใช่!!ผมฝันร้าย
ผมฝันว่า...ผมเสียเรียวอุคไปแล้วจริงๆ
เคร้ง!!!
เสียงของตกกระทบพื้นพร้อมกับเสียงของคนคุ้นเคยที่ผมได้ยินบ่อยๆดังขึ้นมาถึงข้างบน
“เรียวอุค”
“พี่เยซอง...”
เสียงของเรียวอุคถึงมันจะไม่ได้ดังมากแต่ผมก็รู้ว่าคนตัวเล็กกำลังตกใจ ผมรีบลุกจากเตียงเดินไปเปิดประตูลงไปข้างล่างทันที
“คือมันไม่ใช่อย่างที่นายเข้าใจนะ”
“พี่เยซองครับ...ผมผิดหวังในตัวพี่ จริงๆ”
เสียงของเรียวอุคมันแผ่วเบาจนจับความรู้สึกไม่ถูก ผมรีบวิ่งลงมาข้างล่างเร็วกว่าเดิม
คนตัวเล็กของผมเป็นอะไร...??
ของผมงั้นเหรอ?
แกเข้าใจผิดแล้วล่ะ ลี ทงเฮ...
ผมวิ่งลงมาถึงข้างล่างก่อนที่จะได้ยินเสียง
เพี๊ยะ!!
อย่าบอกนะว่ามีคนทำร้ายเรียอุค ไม่นะ!!
“คิบอมเกินอะไรขึ้นน่ะ เสียงดังไปถึงชั้นสองเลยนะ”
ผมวิ่งไปหยุดตรงหน้าห้องนั่งเล่นก่อนที่จะเห็นเรียวอุควิ่งผ่านหน้าของผมไป
“เรียวอุค เรียวอุค”
ผมเรียกคนตัวเล็กแต่เขาไม่ฟังกลับวิ่งออไปเร็วกว่าเดิม ผมเห็นใบหน้าหวานนั่นกำลังมีน้ำตาไหลลงมา
ใครทำให้คนตัวเล็กต้องร้องไห้กัน...!!!
ผมได้แต่ถามตัวเองในใจ ก่อนที่จะเจอคำตอบเมื่อพี่เยซองมองมาทางผมและเอ่ยขึ้น ส่วนผมก็จ้องคิบอมเขม็ง
“ทงเฮคือมันไม่ใช่อย่างที่เรียวอุค คิดนะ ฉันกับคิบอมไม่ได้มีอะไรกันทั้งนั้น”
พี่เยซองแก้ตัวกับผมซึ่งผมก็เอาแต่ยิ้ม มันเป็นยิ้มที่แสนเจ็บปวดเพราะผมรู้ดี ว่าพี่เขาเป็นห่วงเรียวอุคไม่น้อยไปกว่าผม
และเรื่องครั้งนี้รวมถึงฝันเมื่อกี้ด้วย มันก็ทำให้ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะบอกเรื่องทุกอย่างไป...
ถึงแม้ว่าผมเอง จะเจ็บมากจนเจียนตายก็ตาม
“ผมทราบดีครับ ว่าพี่รักเรียวอุคมากขนาดไหน”
“ทงเฮคือพี่...”
“ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่าง ที่ผมไม่อยู่”
“...”
“แต่ผมทนไม่ได้ถ้าจะเห็นเรียวอุค ร้องไห้”
“ทงเฮอย่าบอกนะว่านาย...”
“ครับ ผมขอโทษ”
เหมือนว่าพี่เยซองเองก็จะรู้เรื่องราวทั้งหมดอยู่แล้ว เขาถึงได้เลือดขึ้นหน้าขนาดนั้น
ผมขอโทษครับพี่
ผมขอโทษจริงๆที่ผมไม่อาจห้ามใจตัวเองได้...!!!!
พี่เยซองนิ่งไป เขามองใบหน้าของผมนิ่ง สายตาเต็มไปด้วยความว่างเปล่าและเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พี่เขาโกรธมากจริงๆ
“ทงเฮนี่แก!!!”
“ผมขอโทษ แต่ผมรักเรียวอุคพอๆกับที่พี่รักเขาแหละครับ”
ใช่ครับพี่...ผมรักเรียวอุคพอๆกับที่พี่รักเขา
ตอนนั้นผมอาจจะไม่มีความกล้าพอ แต่ในตอนนี้ผมกล้าแล้ว
ผมกล้าพอแล้วที่จะเอาความรักของผมกลับคืนมา
รักของผมที่แท้จริง!!!!
คิบอมมองผมด้วยความตกใจ พี่ก็ต้องขอโทษนายเช่นกันที่ทำให้นายต้องเจ็บปวด
พี่มันไม่ดีเอง!!!
“คิบอมพี่ขอโทษนะ แต่พี่ไม่สามารถห้ามตัวเองได้นายก็รู้ ว่าความรักมันไม่เข้าใครออกใคร”
ผมบอกคิบอมไปแบบนั้น ทั้งๆที่ผมรู้สึกผิดจนอยากจะร้องไห้ออกมา
“แล้วแกมาตกลงคบกับคิบอมทำไม”
พี่เยซองขึ้นเสียงสูงและตะโกนใส่หน้าของผมด้วยความโมโห
นั่นสิครับ!!
ผมรักเรียวอุคแต่ทำไมผมถึงต้องมาขอคิบอมคบด้วย
เพราะเจ็บเกินกว่าจะรับได้ จึงอยากหาใครสักคนมาดูแลงั้นหรือ
หรือเพราะไม่อาจสู้กับความเป็นจริงได้ จึงได้คิดหาใครมาแทนที่เขาคนนั้น
หรือผม...มันหลายใจเอง
ผมไม่ได้ตอบอะไรพี่เยซองไปแล้วก้มหน้านิ่ง
“พี่ครับใจเย็นๆก่อนนะ”
คิบอมพูดให้พี่เยซองระงับอารมณ์ตัวเอง แล้วเดินไปจับบ่าของพี่เยซองแต่กลับโดนปัดออก
“แกก็เหมือนกันไอ้คิบอม ถ้าแกไม่มาทำอะไรบ้าๆแบบนั้น เรียวอุคก็คง...ฉันกับเรียวอุคก็คงไม่ทะเลาะกันแบบนี้หรอก”
พี่เยซองยกนิ้วชี้หน้าคิบอมก่อนจะด่าด้วยความโมโหไม่ต่างอะไรไปจากผมเลยสักนิด
ที่จริงแล้วเรื่องนี้ ผมเป็นคนผิดเอง
ทั้งๆที่คิดแล้วว่าถ้าเอาคิบอมมาแทนที่เรียวอุคได้ ก็คงจะลืนคนตัวเล็กไปเอง
แต่ไม่ใช่!!มันไม่ใช่เลย ยิ่งเห็นเรียวอุคอยู่กับพี่เยซองมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น
แต่ถ้าผมไม่พูดอะไรไปบ้างเลย สถานการณ์มันคงจะเลวร้ายกว่านี้
ไหนๆก็เรื่องมันก็เลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าพูดออกไปอีกสักหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอก
“ที่จริงแล้ว...ผมไม่ได้ต้องการคบกับคิบอมหรอกครับ แต่เพราะไม่อยากเข้าไปขัดความรู้สึกของพี่และเรียวอุค ผมเลย....”
ผมเงียบไป ไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่ออีก
บางทีเหตุผลที่ผมมาคบกับคิบอม อาจจะเป็นแบบนี้ก็ได้...
ความรักคือการเสียสละ...
ใช่แบบนี้หรือเปล่าครับ!!!
พี่เยซองทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ก่อนผมจะเดินเข้าไปกล้ ผมยกมือของผมเอื้อมออกไปหมายจะจับไหล่ที่กำลังสั่นด้วยความโกรธนั่น
แต่...
พลั่ก!!!
พี่เยซองเงื้อหมัดขึ้นก่อนที่จะประเคนเข้าไปที่มุมปากของผม จนล้มลงไปนอนกองกับพื้น ผมเห็นคิบอมมองด้วยความตกใจกับภาพที่เห็น
“พี่ครับ พี่ทำเกินไปแล้ว”
คิบอมตวาดใส่หน้าของพี่เยซองที่ดูท่าจะตกใจไม่น้อย พี่เขามองมือของตัวเองที่เพิ่งจะต่อยเข้าที่ปากของผม ดวงตาเล็กเบิกกว้าง
ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของพี่เยซองช้าๆ ความเจ็บที่มุมปากเริ่มเปลี่ยนเป็นชาและไร้ความรู้สึกไปตามลำดับ
“พี่ทำมากเกินไปจริงๆ พี่ทงเฮไม่ผิดสักหน่อย”
คิบอมเดินเข้ามาหาผมก่อนที่จะนั่งลงข้างๆและมองผมด้วยความเป็นห่วง
“เออใช่!!!”
“...”
“เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอก ไม่มีเลย ฉันเองฉันเองที่ผิด ถ้าฉันไม่ไปขอเรียวอุคคบก่อนนาย เรื่องแบบนี้คงไม่เกิด!!!!”
ดูท่าว่าพี่เยซองจะโมโหมากจริงๆ เพราะผมไม่เคยเห็นพี่เขาเป็นแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง
‘เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอก ไม่มีเลย ฉันเองฉันเองที่ผิด ถ้าฉันไม่ไปขอเรียวอุคคบก่อนนาย เรื่องแบบนี้คงไม่เกิด!!!!’
ผมนึกไปถึงคำพูดของพี่เยซองที่บอกกับผมก่อนที่พี่เขาจะเดินจากไป
พี่ครับ...พี่ไม่ผิดเลย
ผมเองต่างหาก ผมเองที่ผิด ถ้าผมห้ามใจตัวเองได้ ถ้าผมไม่หลายใจ!!!
“นายไม่โกรธพี่หรือไง”
ผมถามคิบอมออกมาเบาๆ ถ้าเขาโกรธผม ผมก็พร้อมที่จะเป็นคนจากไปเอง
คิบอมส่ายหน้าไปมาช้าๆ แล้วส่งยิ้มให้ผม สายตาที่เขามองมาบอกผมได้อย่างดีว่าเขาไม่ได้โกรธอะไรผมเลย
“ผมโกรธพี่ไม่ได้หรอกครับ...เพราะผม ก็รักพี่เยซองแบบที่พี่รักเรียวอุคนั่นแหละครับ”
ผมเฮยิ้มให้คิบอม ก่อนที่จะหลับตาลงช้าๆ ผมรู้สึกเหมือนตัวมันเบาหวิว คิบอมคงจะอุ้มผมแน่ๆ เจ้าเด็กนี่ชอบทำให้กลัวอยู่เรื่อน ก่อนที่ผมจะค่อยๆหลับไปพร้อมๆกับอาการเวียนหัวที่กำลังตามมา
พักหน่อยก็คงจะดีขึ้นล่ะนะ....อี ทงเฮ
TBC
02/03/2553
มาต่อให้อีกตอน สั้นไปมั๊ยอ่ะปาเข้าไปสิบหน้ากระดาษเลยนะถ้าว่าสั้นอ่ะ(แล้วมันจะถามเพื่อ?:คนอ่าน)ก็นะ แบบว่าช่วงนี้อารมณ์กำลังมาแนวเศร้าๆ(เป็นไรหว่า??)ถ้ากวาจะให้ทุกคนช่วยโหวตหน่อยว่าชอบตอนไหนที่สุด จะได้มั๊ยอ่ะครับ
ยังไงก็โหวตๆมาหน่อยนะว่าชอบเรื่องตอนไหนมากที่สุด แล้วกวาก็จะเลือกๆมาจากผลโหวตที่มากที่สุดสามคู่ให้โหวตกันต่อแล้วคู่ไหนตอนไหนมีคนโหวตมากที่สุด กวาจะแต่งคู่นั้นให้ตอนหนึ่งเป็นตอนพิเศษๆให้เลยเอ้า!!!^0^ เริ่มนับตั้งแต่วันนี้เลยนะครับ
รบกวนด้วยนะคร้าบ นักอ่านที่รัก ขอบคุณครับผม
ปล.ไม่มีใครมีรูปเย่ตอนมาคอนเอสเอ็มเลยเหรอ กวาอยากได้อ่ะกวาจะไปตัดผมทรงนั้นอ่ะ
ใครมีด้านหน้าขอหน่อยสิ นะๆๆๆ ขอบคุณครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น