เรื่องสั้นของเย่(เคะ)ฉบับรีเควส

ลำดับตอนที่ #91 : [SF KIHAEYERYEO]Secret in diary[3]

Title:Secret in Diary

Pairing: KIHAE x YERYEO [KIHAEYERYEO]

Author:Sara_Pao

Rating:PG

Note:มองออกหรือยังว่าใครคู่ใคร^___^

 

 

‘พี่เยซองครับ’

เสียงเรียกหวานๆในตอนนั้นผมยังจำได้ดี พร้อมกับแขนเรียวที่โอบกอดรอบคอผมเอาไว้

‘ว่าไงเรียวจัง’

สรรพนามที่ผมใช้เรียกน้องชายคนสนิทมันบ่งบอกได้ดีว่าผมสนิทกับเขามากเพียงใด

‘ผม...รักพี่นะครับ’

เสียงที่เปล่งออกมาจากริมฝากบางมันช่างเบาจนผมจับความรู้สึกไม่ได้

‘เป็นอะไรหรือเปล่าเรียวจัง อยากได้อะไรถึงมาอ้อนพี่แบบนี้อีกล่ะ’

‘หัวใจ’

‘???’

‘หัวใจของพี่...ผมอยากได้หัวใจของพี่’

‘นายเอาหัวใจพี่ไปแล้วพี่จะมีชีวิตอยู่ได้ยังไงล่ะ’

‘....ผมไม่ตลกนะครับ’

ผมยอมรับเลยว่าวันนั้นผมตกใจมากกับคำพูดของเรียวอุค ไม่ใช่ผมไม่รู้ว่าคนตัวเล็กที่กอดผมอยู่ต้องการอะไร เพียงแต่ว่าผมไม่อยากให้เขาไป

งงใช่มั๊ยครับ?

ใช่ครับ!!!ผมเองก็งง ว่าเพราะอะไรผมถึงตอบรับรักของเรียวอุคไม่ได้

ทั้งๆที่ผมก็รักเขา แต่มันอาจจะไม่ใช่แบบที่เขารักผมล่ะมั้งครับ

 

.

.

.

.

.

 

ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของวันใหม่ แสงแดดอ่อนๆที่ส่องกระทบเข้ามาทางหน้าต่างผ่านผ้าม่านผืนบางที่ปิดอยู่

ผมเหลือบสายตาไปมองเตียงข้างๆของรุ่นน้องในวง

‘คิม คิบอม’

เขายังคงนอนหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่ม ผมจึงไม่อยากรบกวนอะไรมากเดินไปถือผ้าเช็ดตัวก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปธุระส่วนตัว

ในตอนแรกผมยอมรับเลยครับว่าผมตกใจมาก ที่ต้องมาเป็นรูมเมทกับเจ้าเด็กนี่

เด็กที่ว่า ก็คือคิบอมนั่นแหละครับ

ผมเคยออกปากถามผู้จัดการวง ว่าทำไมผมต้องมาอยู่ร่วมห้องกับคิบอม ซึ่งพี่ผู้จัดการก็ตอบผมสั้นๆว่า

‘ฉันคิดว่าพวกนายคงไปกันได้’

มันดูมีเลศนัยในความคิดของผม แต่เอาเถอะครับคิดมากไปจะทำแก่เร็วและหน้ามีรอยตีนกาเพิ่มขึ้นเสียก่อน

ในที่สุดผมก็จัดการอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเสียที ผมเหลือบมองไปที่เตียงของร่างสูง แต่พอเห็นว่าคนบนเตียงยังหลับสบายอยู่เลยไม่อยากรบกวนเดินออกจากห้องไป

ในวันนั้น ผมรู้มาว่าคิบอมและทงเฮเขาก็เป็นแฟนวันเดียวกันกับที่เรียวอุคมาพูดจาอะไรแปลกๆกับผม ในตอนแรกผมก็นึกแปลกใจแต่ตอนนี้ผมไม่แปลกใจแล้ว

ก็สองคนนั้นเขารักกันนี่ครับ...!!

ไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด ตัวติดกันเหมือนปาท่องโก๋ที่ไม่อาจแยกออกจากกันได้ เวลามีอะไรก็จะแอบไปคุยกันอยู่สองคน ซึ่งบางทีที่ผมเห็นผมก็จะแอบน้อยใจบ้าง แต่เพราะอะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกัน

ผมเดินออกมานั่งในห้องนั่งเล่น รอพ่อครัวหัวป่าอย่างพี่ฮันเขาตื่น แล้วผมค่อยไปอ้อนให้ทำอะไรให้กิน

ผมนั่งคิดไปเรื่อยเปื่อยแต่ส่วนใหญ่ก็หนีไม่พ้นเรื่องของผมและเรียวอุคหรอกครับ

ตอนนี้ผมกับเรียวอุคคบกันอยู่คนในวงก็รู้ดี และพวกเขาก็ไม่ได้แปลกใจอะไร ในความคิดของผมตอนนั้นผมดีใจมากที่ได้คบกับเรียวอุคเราสองคนได้ใช้คำว่า’แฟน’ในการบอกความสัมพันธ์ของพวกเรา แต่ในตอนนี้ผมกลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้น...

ในตอนนี้ ผมรู้สึกว่าผมเอที่เปลี่ยนไปซึ่งแน่นอนว่าเรียวอุคมองไม่ออกว่าผมเปลี่ยนไปยังไง หัวใจของผมตอนนี้ผมไม่รู้ว่าทำไมผมจึงรู้สึกว่าไม่ได้มีเรียวอุคอยู่ข้างในเลย

มันกลับ...นึกไปถึงใครคนหนึ่งตลอดเวลา

หน้าของใครคนนั้น...

หน้าของคนที่ชื่อ คิม คิบอม...!!!

ผมนั่งเหม่อได้ไม่นานเมื่อคนตัวเล็กแฟนของผมเดินมาก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ มือเล็กเอื้อมมากุมมือผมไว้แผ่วเบา

“พี่คิดอะไรอยู่เหรอครับหน้าเครียดเชียว”

ผมมองเรียวอุคเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะส่ายหน้าไปมาแล้วยิ้มให้บางๆ

“จริงเหรอครับ”

เรียวอุคคาดคั้นผม ซึ่งผมเองก็ได้แต่ส่ายหน้าเหมือนเดิม

“ผมเชื่อพี่ก็ได้ แล้วทำไมถึงตื่นเช้าจังวันนี้”

เรียวอุคถามผมซึ่งผมก็ได้แต่นั่งตกใจคิดคำตอบสรรหาข้ออ้างมากมายมาตอบคำถาม

“เอ่อ..พี่ไม่ค่อยง่วง เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ”

คนตัวเล็กมองผมอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา ทำไมผมต้องมาโกหกคนข้างๆด้วย

ทั้งๆที่มันก็ไม่จำเป็นเลยสักนิดเดียว

“วันนี้ผมอยากไปเที่ยวจัง”

เรียวอุคเอนหัวซบลงบนไหล่ของผม ซึ่งผมเองก็แค่ยิ้มเจื่อนๆให้ร่างบาง

‘ถ้านายอยากไปเที่ยวนายก็ไปสิ’

ผมอยากจะพูดแบบนี้ออกไป แต่ก็ต้องกลืนคำพูดนั้นลงคอเมื่อคนตัวเล็กส่งสายตาเศร้ามาให้

“เป็นอะไร...หรือเปล่า”

“....พี่ครับ”

ผมมองหน้าของคนตัวเล็กถึงแม้จะเห็นแค่เพียงเส้นผมของอีกคนก็ตาม

“หืม?”

“พี่รักผม...หรือเปล่าครับ”

ผมเงียบไป ยอมรับเลยว่าผมออกจะตกใจเสียด้วยซ้ำกับคำถามตรงๆของคนตัวเล็ก

“..อ...อืม”

ผมรับคำเสียงแผ่ว ทั้งๆที่หัวใจของผมปฏิเสธว่าไม่ใช่เลยสักนิดเดียว

“พี่ตอบไม่เต็มเสียง”

เรียวอุคเขารู้ ซึ่งเป็นใครผมว่าก็ต้องรู้

“ทำไมพี่จะไม่รักนายล่ะ”

ใช่ทำไมจะไม่รักล่ะ ถ้าเป็นแบบน้องชายล่ะก็นะ

“ผมรู้ครับแต่...”

เหมือนเรียวอุคจะพูดอะไรต่อ แต่ก็กลืนคำพูดนั้นลงไปแล้วยิ้มออกมาแทน

นายต้องการพูดอะไร

“ยังไงผมก็เชื่อใจพี่นะฮะ ว่าพี่จะไม่ทิ้ง พี่จะไม่ทำไม่ผมเจ็บ...อีกแล้ว”

ผมมองเรียวอุคที่ทำหน้าเศร้า ไม่สมเป็นเจ้านี่เลยแฮะ

“เอาแต่ทำหน้าเศร้าอยู่ได้ อยากไปไหนล่ะพี่พาไปก็ได้”

ในที่สุดผมก็ตกคำรับปากเรียวอุคไป ทั้งๆที่ไม่อยากไป ทั้งๆที่อยากอยู่ใกล้ใครอีกคนแต่..พอเห็นหน้าเศร้าๆนั่นแล้วก็อดไม่ได้

“จริงเหรอฮะ”

เรียวอุคถามดวงตาเป็นประกราย

“อื้ม”

ผมตอบแล้วยิ้มให้ ฝืนนั่นแหละครับ

ผมสัญญาแล้วนี่...ว่าจะไม่ทำให้คนตัวเล็กต้องเจ็บอีกต่อไป

“พี่เยซองคร้าบ”

อยู่ๆเรียวอุคก็เรียกผมขึ้นมา ผมเลยมองหน้าของเจ้าตัวเล็กนั่นเล็กน้อยแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“อะไรเรียวจัง”

เมื่อเห็นว่ายังไม่ยอมตอบผมเลยถามไป คนตัวเล็กยิ้มให้ผม

"วันนี้ผมอยากไปนอนกับพี่จัง”

“งั้นเหรอ?”

ผมตกใจกับคำพูดของคนตัวเล็ก ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นอยากจะมาแต่ไหงวันนี้ถึงได้...

“ได้หรือเปล่าครับ”

เรียวอุคกระเถิบมานั่งใกล้ๆผมก่อนที่จะกอดผมเอาไว้หลวมๆ

“ฉันต้องลองขอคิบอมดูก่อน”

ผมอ้างหาเหตุผลชักแม่น้ำหลายๆสายจากทุกมุมโลกมาอ้าง

 “ง่า...”

เรียวอุคมองผมอย่างอ้อนๆก่อนที่จะกอดผมแน่นขึ้น

แล้วก็เอาหัวมาซบลงบนอกของผม แล้วหลับตาลง

“พี่ครับ ผมขอโทษนะครับ”

“เรื่องอะไรเหรอ”

“ถ้าผม...ทำให้พี่ไม่เป็นตัวของตัวเอง”

ผมเงียบไป ‘ตัวของตัวเอง’ อย่างนั้นน่ะเหรอ

เรียวอุค...นายต้องการสื่อถึงอะไร

“ผม ไม่น่ามาขอพี่คบเลย ทั้งๆที่ผม...”

เรียวอุคเงียบอีกแล้ว ทำไมเขาเอาแต่เงียบแบบนี้

“เรายังเป็นแฟนแบบนี้ต่อไปได้ใช่มั๊ยครับ”

“....”

“....”

ผมและเรียวอุคเราต่างคนต่างเงียบต่างใช้ความคิดของตัวเอง

เรียวอุคนายอยากจะบอกอะไรฉันกันแน่!!!

จ๊อกๆ!

เรียวอุคสะดุ้งน้อยๆเมื่อได้ยินเสียงท้องร้องของผม จะว่าไปมันก็ตลกดีนะที่มันดันมาร้องเอาตอนนี้

“พี่ยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่มั๊ยล่ะ”

ผมพยักหน้า ก็แหงอ่ะดิตั้งแต่เช้าเลยด้วยซ้ำ

“พี่ครับเดี๋ยวผมไปทำให้นะฮะ”

เรียวอุคปล่อยตัวผมออกก่อนที่จะลุกแล้วเดินเข้าห้องครัวไป ผมมองตามหลังเมื่อเห็นว่าคนร่างบางเดินจากไปแล้ว ผมก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

ที่จริงแล้ว...เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะเรียวอุคไปเห็นภาพตามเว็บต่างๆไม่ว่าจะของแฟนคลับหรือของเว็บทั่วไป

เขาเห็นภาพของคู่แฟนเซอร์วิส คู่ของคิบอมและทงเฮ

ภาพต่างๆที่ออกมา มันมาจากการที่สองคนนั้นดูสนิทกันเกินไป

ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเรียวอุคคิดยังไงกับทงเฮ แต่เพราะภาพพวกนั้นมันทำให้ความเจ็บในจิตใจค่อยๆกัดกินความรักที่มีไปทั้งหมด

จนในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะมาคบกับผม และเราก็ถูกจับคู่กันเพราะมีภาพพวกนี้ออกมาเช่นเดียวกัน

นั่นคือจุดเริ่มต้นทั้งหมด...แม้ว่าตอนนี้เรียวอุคดูท่าจะทำใจได้บ้างแล้วก็ตาม

แล้วทำไมผมถึงตอบรักเขาน่ะหรือ?

ก็เพราะน้ำตาของคนตัวเล็กนั่นไงล่ะ น้ำตาที่ไหลไม่หยุดในตอนที่เขาตัดสินใจเลิกรักทงเฮ

และอาจจะเพราะตอนนั้นผมยังคงหวั่นไหวกับคนตัวเล็กอยู่เลยตอบตกลงคบไป

แต่ตอนนี้ไม่ใช่..ผมไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นอีกแล้ว

ในตอนนี้หัวใจของผม มันแน่ชัดแล้วว่าผมต้องการใครกันแน่ คนที่ผมอยากให้มาอยู่ข้างกายจริงๆ

ตุ้บ!

ผมรับรู้ได้ถึงน้ำหนักบนโชฟาที่ยุบตัวลงไป ผมหันไปมองข้างๆก่อนจะเจอเข้ากับคิบอม

นึกว่าเป็นเรียวอุคเสียอีก

“พี่ครับวันนี้ไม่มีงานหรือครับ”

น่าแปลกนะที่เจ้าหมอนี่ถามผม ก่อนแบบนี้

“ถ้าฉันมีคงไม่มานั่งให้นายเห็นหน้า อยู่หรอก”

ผมตอบออกไป ใจจริงก็ไม่ได้จะกวนอารมณ์อะไรหรอก เพียงแต่นิสัยของผมมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

“ครับ”

หมอนั่นตอบสั้นๆ ผมก็แค่พยักหน้ารับไป

“วันนี้ฉันยังไม่เห็นหน้านายเลยตั้งแต่เช้า ไปมุดหัวอยู่ไหนมา”

“ผมอยู่ในห้องตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ ครับ”

คิบอมตอบผมก่อนที่จะกระเถิบตัวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น ซึ่งมันทำให้ผมหน้าแดงและทำตัวไม่ถูก หัวใจของผมมันเต้นแรงและเร็วมากจนผมต้องยกมือขึ้นกุมหัวใจตัวเองเอาไว้

“นายจะกระเถิบเข้ามาใกล้ทำไม ฉันร้อน”

คิบอมเงยหน้าขึ้นมองหน้าของผมที่คงจะแดงจนสังเกตได้ง่ายๆ

 “พี่ครับ”

คิบอมพูดออกมาเบาๆ ผมเงยหน้าขึ้นมอง

 “หืม?”

“พี่กับเรียวอุค”

“ทำไม”

“รักกันมากเลยหรือครับ”

ผมตกใจกับคำถามที่มันไร้สาระของคิบอม เจ้าบ้านี่ถามอะไรปัญญาอ่อนจริงๆ

แต่มันก็จริงอย่างที่คิบอมถาม

ผมยังรักเรียวอุคอยู่หรือเปล่า ถ้าตอบไปว่า

‘ไม่แล้วล่ะ’

มันจะดูแปลกๆหรือเปล่า

“ก็..ก็ต้องรักสิรักกันมากๆด้วย”

คิบอมเงียบและนั่งหลับตานิ่ง ผมมองเขาที่นั่งทำหน้าเศร้า

ทำไมนายถึงต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นด้วย

“รักกันมากขนาดนั้นเลยหรือครับ”

คิบอมถามย้ำเหมือนเขาอยากแน่ใจในคำตอบ

 “ใช่สิ ถามอะไรบ้าๆน่ะคิบอม”

ผมทำท่าให้เขารู้ว่าเริ่มที่จะรำคาญตัวเขา คิบอมเงียบแล้วหันไปนั่งนิ่งๆก่อนจะกระเถิบห่างออกไปเล็กน้อย

“นายเป็นอะไรหรือเปล่าคิบอม”

ผมถามด้วยความเป็นห่วงก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินมานั่งยองๆลงตรงหน้าของคิบอม มือของผมเอื้อมไปกุมมือของอีกคนเอาไว้หลวมๆ แต่คิบอมก็ยังไม่ตอบอารมณ์ของผมเลยบูดสนิท

 “ทำไมไม่ตอบวะ คนถามดีๆ”

ผมไม่ได้จงใจจะขึ้นเสียงใส่คิบอมแต่ด้วยความหงุดหงิดเลยกลายเป็นว่าผมกำลังว่าคิบอมอยู่กลายๆ คิบอมเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผมก่อนที่จะดึงมือออไป

“ไม่เป็นไรหรอกฮะ”

เขาว่า ผมจึงได้แต่นิ่งแล้วมองหน้าของเขา ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าหมอนี่ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเหมือนกับผม

“ดูท่าว่าจะไม่ได้กินข้าวตั้งแต่ เช้าสิท่า ถึงได้แปลกไปอย่างนี้”

ผมยืดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเอามือล้วงกระเป๋าแล้วจะเดินออกไป อยู่ๆคิบอมก็คว้าตัวของผมลงมาก่อนที่จะกอดเอาไว้

ผมเลยเสียหลักล้มมานั่งลงบนตักของคิบอม

 “พี่เยซองครับ”

ด้วยความตกใจผมเลยดิ้นไปมาไม่หยุดและเอาแต่บ่นไปมา

“ไอ้บ้าคิบอมปล่อยฉัน”

“ขอผมอยู่อย่างนี้สักพักนะครับ”

“อย่ามาไร้สาระนะ ปล่อยดิวะ”

ผมยังคงดิ้นไปมาในอ้อมกอดของคิบอม ผมรู้สึกว่าคิบอมกอดรัดตัวของผมมากยิ่งขึ้น

“คิ...”

ผมกำลังจะเงยหน้าขึ้นไปด่าเจ้าเด็กไม่รู้จักโต แต่พอผมเงยขึ้นไปก็โดนอีกคนประกบริมฝีปากของตัวเขาลงมาทันที ผมดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ มือของผมทุบไปมาตามแผงอกแกร่งของอีกคน ดิ้นไปมาไม่ยอมหยุด ลิ้นของอีกคนค่อยๆสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากของผมช้าๆก่อนที่มันจะมาหยอกล้อกับลิ้นของผม ความรู้สึกหวาบหวามเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากที่ไม่ยอม จากที่ขัดขืน กลายเป็นว่ายอมให้อีกคนทำตามใจของเขาไป มือที่เคยทุบกับเปลี่ยนเป็นกำคอเสื้ของอีกคนด้วยกลัวว่าร่างทั้งร่างมันจะร่วงลงไปถ้าไม่จับเอาไว้ ลิ้นที่เคยหลีกหนีกลายมาเป็นตอบรับและหยอกเย้ากลับ ผมไม่ได้ต้องการฝห้มันเป็นแบบนี้

ผมไม่เคยต้องการ...แต่หัวใจของผมมันสั่งให้ผมยอมรับรสสัมผัสนี้

หัวใจของผม....!!!

“พี่เยซองครับ ข้าวผัด....”

เคร้ง!!!

เสียงของตกกระทบพื้นพร้อมกับเสียงของคนคุ้นเคยที่ผมได้ยินบ่อยๆดังมาจากทางด้านหลัง ผมรีบผละออกจากตัวของคิบอมแล้วลุกขึ้นยืนทันที คิบอมองก็เช่นกัน

“เรียวอุค”

“พี่เยซอง...”

เสียงของเรียวอุคช่างแผ่วเบาในความรู้สึกของผม ผมไม่สามารถพูดอะไรต่อไปได้ มันรู้สึกเหมือนมีอะไรมาอุดอยู่ที่ลำคอ นี่เอง’กลืนไม่เข้าคายไม่ออก’

“คือมันไม่ใช่อย่างที่นายเข้าใจนะ”

ผมรีบหาข้อแก้ตัวทั้งๆที่มันไม่ทางที่ผมจะแก้ตัวขึ้น

“พี่เยซองครับ...ผมผิดหวังในตัวพี่ จริงๆ”

เรียวอุคเดินเข้ามาผมก่อนที่จะฟาดฝ่ามือเรียวลงไปบนแก้มของผมอย่างจัง จนหน้าหันไปตามแรงมือ ผมมองเรียวอุคน้ำตาไหลพรากมือเรียวเอื้อมมาผลักตัวของผมออกไปอย่างแรง

“คิบอมเกินอะไรขึ้นน่ะ เสียงดังไปถึงชั้นสองเลยนะ”

ทงเฮคงจะได้ยินเสียงคนทะเลาะกันเลยวิ่งลงมาจากห้อง ก่อนที่จะเห็นเรียวอุควิ่งตัดหน้าไป

“เรียวอุค เรียวอุค”

ทงเฮเรียกเรียวอุคเสียงดัง ก่อนที่จะมองมาทางคิบอมอย่างเอาเรื่อง

“ทงเฮคือมันไม่ใช่อย่างที่เรียวอุค คิดนะ ฉันกับคิบอมไม่ได้มีอะไรกันทั้งนั้น”

ผมแก้ตัวกับทงเฮซึ่งทงเฮก็เอาแต่ยิ้ม...ยิ้มที่แสนเจ็บปวด ผมไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องมาแก้ตัวให้ทงเฮฟัง อาจจะเพราะกลัวว่าคนตัวสูงข้างๆอาจจะเข้าใจผิดกับอีกคนที่ยืนมองหน้าผมอยู่ก็ได้

“ผมทราบดีครับ ว่าพี่รักเรียวอุคมากขนาดไหน”

“ทงเฮคือพี่...”

“ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่าง ที่ผมไม่อยู่”

“...”

“แต่ผมทนไม่ได้ถ้าจะเห็นเรียวอุค ร้องไห้”

“ทงเฮอย่าบอกนะว่านาย....”

ผมเงียบไปในคำพูดถัดมา

“ครับ ผมขอโทษ”

ผมนิ่งไปมองใบหน้าของทงเฮนิ่ง สายตาเต็มไปด้วยความว่างเปล่าและเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ทงเฮนี่แก!!!”

“ผมขอโทษ แต่ผมรักเรียวอุคพอๆกับที่พี่รักเขาแหละครับ”

คิบอมเองก็นิ่งและตกตะลึงไปเช่นกัน ดูท่าคนข้างๆผมจะตกใจมากกว่าผมเสียอีก แหงสิ ก็เขาเป็นคนรักกันนี่

“คิบอมพี่ขอโทษนะ แต่พี่ไม่สามารถห้ามตัวเองได้นายก็รู้ ว่าความรักมันไม่เข้าใครออกใคร”

“แล้วแกมาตกลงคบกับคิบอมทำไม”

ผมขึ้นเสียงสูงและตะโกนใส่หน้าของทงเฮด้วยความโมโห ใช่แกมาคบกับคิบอมทำไมถ้าในตอนนั้นแกเองก็รู้สึกแบบเดียวกับเรียวอุค

“พี่ครับใจเย็นๆก่อนนะ”

คิบอมเดินเข้ามาจับบ่าของผมแล้วบีบเบาๆ แต่ผมกลับปัดมือของอีกคนออกไป

“แกก็เหมือนกันไอ้คิบอม ถ้าแกไม่มาทำอะไรบ้าๆแบบนั้น เรียวอุคก็คง...ฉันกับเรียวอุคก็คงไม่ทะเลาะกันแบบนี้หรอก”

ใช่!!!ถ้านายไม่มาจูบฉัน เรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิดขึ้น

ใช่!!!ถ้าฉันไม่ไปหลงรักนาย เรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิดขึ้น

ผมยกนิ้วชี้หน้าคิบอมก่อนจะด่าออกไปด้วยความโมโหไม่ต่างอะไรไปจากทงเฮ

“ที่จริงแล้ว..ผมไม่ได้ต้องการคบกับ คิบอมหรอกครับ แต่เพราะไม่อยากเข้าไปขัดความรู้สึกของพี่และเรียวอุค ผมเลย....”

ผมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ก่อนที่ทงเฮจะเดินเข้ามาใกล้มือเรียวเอื้อมออกมาหมายจะจับไหล่ที่กำลังสั่นด้วยความโกรธของผม แต่เพราะโทสะที่มีเลยทำให้ผมทำอะไรที่ร้ายแรงลงไป

พลั่ก!!!

ผมเงื้อหมัดขึ้นก่อนที่จะประเคนเข้าไปที่มุมปากของทงเฮจนคนโดนต่อยล้มลงไปนอนกองกับพื้น คิบอมมองด้วยความตกใจ เขารีบวิ่งเข้าไปดูทงเฮด้วยความห่วงใย

“พี่ครับ พี่ทำเกินไปแล้ว”

คิบอมตวาดใส่หน้าของผมที่ตกใจไม่น้อย ผมมองมือของตัวเองที่เพิ่งจะต่อยเข้าไปที่ปากของทงเฮ ดวงตาของผมเบิกกว้าง

“พี่ทำมากเกินไปจริงๆ พี่ทงเฮไม่ผิดสักหน่อย”

ใช่!!ทงเฮถูกไปหมดแหละ ไม่มีใครผิดเลย

ฉันเองที่ผิด ฉันเอง!!~

ถ้าฉันเอาเรื่องที่เรียวอุครู้สึกแบบเดียวกันกับทงเฮไปบอกเจ้าตัวล่ะก็ เรื่องบ้าๆแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นมาหรอก

“เออใช่!!!”

“...”

“เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอก ไม่มีเลย ฉันเองฉันเองที่ผิด ถ้าฉันไม่ไปขอเรียวอุคคบก่อนนาย เรื่องแบบนี้คงไม่เกิด!!!!”

ผมเดินจากออกไปด้วยความโมโห เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเพราะผมไม่ดีเอง

ถ้าผมบอกทงเฮไปตั้งแต่แรกเรื่องความรู้สึกของเรียวอุค เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นมาให้ปวดหัวแบบนี้

ผมเดินออกไปจากหอพักด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายปลายทาง

เดิน...แล้วร้องไห้ ด้วยความเจ็บปวด

 

.

.

.

.

.

 

คิม จงอุน(เยซอง)

03/03/2553

 

 

THE END

 

03/03/2553

โอ๊ยๆนึกว่าต้องลงพรุ่งนี้เสียอีก วันนี้เวริดอาการดีขึ้นแล้วเลยลงต่อได้

ดีใจๆๆ ว่าแต่ทายคู่กันถูกยังเนี่ย รอคำตอบอยู่นะตัวเธอ

ขอบคุณพี่แนนนะคร้าบที่หาภาพมาให้แบบว่าถูกใจหลายๆ

ตอนนี้กลัวอย่างเดียว กลัวตัดออกมาแล้วไม่เข้าอายตายเลย-///-

ปล.อย่าลืมบอกชื่อเรื่องมาล่ะ เรื่องไหนตอนไหนถูกใจคนอ่านที่สุดจ๊ะ

อย่าลืมนะ