ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เรื่องสั้นของเย่(เคะ)ฉบับรีเควส

    ลำดับตอนที่ #89 : [SF KIHAEYERYEO]Secret in Diary[1]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 421
      2
      1 มี.ค. 53

    Title:Secret in Diary

    Pairing: KIHAE x YERYEO [KIHAEYERYEO]

    Author:Sara_Pao

    Rating:PG

    Note: สังเกตดีๆ เซ็งเว้ย เบื่อๆไงไม่รู้

     

     

    กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว......................

    มีผู้ชายคนหนึ่ง.......

    ที่มีแฟนแล้ว.............

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    แต่กลับไปแอบรักใครอีกคนหนึ่ง........

     

    ซึ่งเขาเอง....ก็มีแฟนแล้วเช่นกัน...

    นิทานน้ำเน่า ได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว!!!!

     

    ท้องฟ้าวันนี้มันดูมืดครึ้มผิดปกติไปจากเคย ผมนั่งมองท้องฟ้าวันนี้มาตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ มันก็เย็นมากแล้ว

    ท้องฟ้ายังไม่สดใสขึ้นเลยตั้งแต่เช้า เหมือนกับจิตใจของผม...

    ที่มันมืดครึ้มยิ่งกว่าท้องฟ้าเสียอีก...

    คิบอม

    เสียงหวานเรียกชื่อของผมจากทางด้านหลัง ผมหันหลังกลับไปมองก่อนที่จะยิ้มออกมาบางๆ ยิ้มที่ไม่เคยออกมาจากใจจริงๆเลยสักครั้ง...

    ครับ...พี่ทงเฮ

    พี่ทงเฮเดินมานั่งลงข้างๆผม ก่อนที่มือเรียวจะโอบไหล่ผมแล้วดึงให้เข้าไปใกล้พี่เขา

    เราคบกันมากี่ปีแล้วนะ

    ผมเงียบมองหน้าพี่ทงเฮด้วยความไม่เข้าใจ เหมือนพี่เขาจะอ่านใจผมออกว่าคิดอะไรอยู่

    เราเป็นแฟนกันมากี่ปีแล้ว

    พี่ทงเฮถามย้ำซึ่งผมไม่เห็นว่ามันจะอธิบายอะไรจากคำถามแรกสักนิดเดียว ผมได้แต่ยิ้มให้กับพี่เขา

    พี่เขาต้องการอะไรกันแน่ถึงได้มาถามอะไรแบบนี้??

    คิบอม..นายยังรักฉันอยู่หรือเปล่า

    ผมมองหนาพี่เขาที่ออกแนวเศร้าลงเล็กน้อย ผมได้แต่นิ่งในคำถามไม่กล้าพูดอะไรออกไป

    ถ้าผมบอกไปว่าไม่แล้วล่ะครับ

    แล้วพี่เขาจะร้องไห้เหมือนวันนั้นหรือเปล่า วันที่พี่เขามาถามความรู้สึกของผมต่อพี่เขาแล้วผมได้แต่เงียบ เงียบเสียจนคนร่างบางข้างๆทนความกดดันของคำตอบไม่ไหวจนร้องไห้ออกมา

    รักสิครับ...รัก

    ผมเงียบเสียงลงไปพูดได้แต่คำว่ารัก คำว่ารักที่มันกำลังเผาจิตใจของผมทั้งเป็น

    ง..งั้นเหรอ

    พี่ทงเฮยกมือออกไปแล้วยิ้มเจื่อนๆให้ผม ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพียงแต่มองหน้าของร่างบางข้างๆ

    แล้วพี่ล่ะครับ

    ...

    ยังรักผมอยู่หรือเปล่า

    เพราะอะไรผมจึงถามแบบนั้นออกไปทั้งๆที่น่าจะรู้คำตอบดี

    รักสิ..ไอ้เด็กบ้าอย่าถามอะไรแบบนี้อีกนะ

    พี่ทงเฮว่าผมเบาๆก่อนที่จะดึงผมเข้าไปกอดเสียแน่น ผมตกใจกับการทำอะไรที่ผิดปกติไปของพี่ทงเฮ

    คิบอม...ฉันขอโทษนายจริงๆนะ

    พี่ทงเฮพูดออกมาเบาๆแล้วลูบหลังผมเหมือนกำลังจะปลอบใจผม

    ผมได้แต่นั่งนิ่งให้พี่เขากอดอยู่อย่างนั้น ไม่นานพี่เขาก็ผละผมออกก่อนที่จะลุกและเดินจากไปด้วยความรวดเร็ว แต่เพียงแวบเดียวที่ผมหันไป ผมเห็นหยาดน้ำตาของพี่ทงเฮที่ไหลออกมาจากดวงตาเรียวคู่นั้น...

    ผมทำพี่เขาร้องไห้หรือเปล่า??

     

    พี่ทงเฮไปเข้ามาหาผมอีกเลยนับตั้งแต่ตอนเย็น นี่ก็จะปาเข้าไปสองทุ่มแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของพี่เขา จริงสิ!!ที่จริงผมยังไม่ได้ออกจากห้องเลยต่างหากตั้งแต่เช้าเพราะไม่มีงานในวันนี้เลยไม่อยากออกไปไหน

    แต่ดูท่าว่าผมคงต้องออกไปเสียหน่อยเพราะเจ้ากระเพาะของผมมันร้องดังมาตลอดทั้งวันแล้ว

    ผมเอื้อมมือไปเปิดประตูออกก่อนจะเดินออกจากห้องของผมไป สายตาไปหยุดอยู่ที่คนสองคนที่กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่บนโซฟา

    พี่เยซองและเรียวอุคนั่นเอง

    ผมมองไปที่ทั้งคู่ด้วยความเจ็บปวด ทำไมเรียวอุคต้องทำแบบนี้ด้วย แล้วผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อเรียวอุคมองมาทางผมก่อนจะยิ้มให้เหมือนเคย

    ผมหันกลับไปมองทางเดินในห้องพัก ก่อนที่จะเดินออกไปโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น

    วันนี้ฮยอกแจและพี่อีทึกต้องไปจัดคิสส่วนคนอื่นๆก็ต้องไปออกรายการ จะเหลือก็แต่ผม พี่ทงเฮ พี่เยซองและก็เรียวอุคเท่านั้น

    ผมเดินเข้าไปหาอะไรในครัวหวังจะกินลองท้อง แต่ก็ไม่เจออะไรที่เป็นกับข้าวเลยสักนิดมีก็แต่ข้าวของที่เอาไว้ใช้ทำให้เป็นรูปร่างเท่านั้น

    เฮ้อ...ผมทำเป็นก็แค่ต้มมาม่าก็เท่านั้นแล้วแบบนี้ ผมก็ต้องกินมันอีกแล้วใช่มั๊ย

    ผมเดินเข้าไปเปิดประตูตู้เย็นออกแล้วมองไปด้านในหาของที่พอจะทำได้ง่ายๆ แต่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นกิมจิและผักสดเท่านั้น เนื้อสัตว์ไม่ค่อยมีถึงจะมีก็เหลือแต่พวกเศษๆเท่านั้น

    ผมตัดสินใจหยิบกิมจิออกมา คิดในใจว่ากินกิมจิกับข้าวก็คงไม่เป็นไร

    ฉันช่วยมั๊ยคิบอม

    ผมหันไปมองทางด้านหลังก่อนจะเจอเข้ากับเรียวอุคที่เดินเข้ามาหาผมช้าๆ ผมนิ่งไปมองหน้าเรียวอุคไม่วางตา

    เดี๋ยวฉันทำข้าวผัดกิมจิให้กินละกันนะ

    เรียวอุคพูดแค่นี้ก่อนที่จะหลีกเดินไปอีกทาง จุดเตาแก๊สแล้วก็เอากระทะวางลงไป ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดฝาหม้อข้าวแล้วตักข้าวออกมาใส่จานใบใหญ่

    นี่คิดจะให้ฉันกินจนหมดเลยหรือไง...!!

    ผมได้แต่ถามอีกคนในใจ เรียวอุคเดินมาหาผมก่อนที่จะดันหลังให้ผมเดินออกไปข้างนอก

    ไปรอกับพี่เยซองก่อนนะ เดี๋ยวฉันเอาไปให้

    ผมสะอึก ทำไมฉันจะต้องไปรอกินข้าวของนายพร้อมกับพี่เยซองด้วยล่ะ

    แต่ผมก็ทำได้แค่เพียงถามในใจเท่านั้น แล้วตัดสินใจเดินออกมานั่งรอนอกห้องครัวกับพี่เยซอง

    ผมเดินไปนั่งลงข้างๆที่เขาที่โซฟาในห้องนั่งเล่น

    พี่ครับวันนี้ไม่มีงานหรือครับ

    เนื่องจากผมคิดว่าบรรยากาศมันเงียบเกินไป เงียบเสียจนผมทนอยู่ไม่ไหวจึงต้องเอ่ยปากออกมา ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนไม่ว่าจะเป็นกับใครก็แล้วแต่ผมก็ไม่เคยคิดจะเป็นคนพูดก่อน แม้แต่พี่ทงเฮก็ตาม

    ถ้าฉันมีคงไม่มานั่งให้นายเห็นหน้าอยู่หรอก

    ผมไม่รู้ว่าพี่เขาจะตอบกวนประสาทผมหรือเปล่า หรือพูดตรงเกินไป ผมยิ้มให้พี่เขาบางๆและผมก็รับรู้ได้เลยว่ามันออกมาจากใจของผมจริงๆ

    ครับ

    วันนี้ฉันยังไม่เห็นหน้านายเลยตั้งแต่เช้า ไปมุดหัวอยู่ไหนมา

    ผมอยู่ในห้องตั้งแต่เช้าแล้วล่ะครับ

    ผมตอบพี่เขาไปก่อนที่จะกระเถิบตัวเข้าไปใกล้มากขึ้น ผมชอบที่จะอยู่กับพี่เยซองแบบนี้ใกล้ๆและผมก็ไม่ชอบให้เรียวอุคมานั่งอยู่ข้างๆพี่เยซอง เล่นกับพี่เยซองหรือแม้แต่มายืนอยู่ใกล้ๆพี่เยซอง

    มันดูเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่ากับความคิดของผม..?

    นายจะกระเถิบเข้ามาใกล้ทำไม ฉันร้อน

    ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าของพี่เยซองที่แดงเหมือนคนกำลังเขิน

    อย่าเข้าใจผิดไปเลยคิบอม...บางทีพี่เขาอาจจะร้อนอย่างที่ว่าจริงๆก็ได้

    พี่ครับ

    เป็นอีกครั้งที่ผมเป็นคนพูดออกมาก่อน

    หืม?

    พี่กับเรียวอุค

    ทำไม

    รักกันมากเลยหรือครับ

    ผมลองถามในสิ่งที่ไม่น่าจะถาม พี่เยซองดูท่าจะตกใจกับคำถามที่มันไร้สาระของผม

    ก็..ก็ต้องรักกันสิรักกันมากๆด้วย

    ผมได้แต่เงียบและนั่งกลับตานิ่งให้คำพูดนั้นค่อยๆกรีดลงไปในจิตใจของผม

    รักกันมากขนาดนั้นเลยหรือครับ

    ผมลองถามให้แน่ใจ ทั้งๆที่คำตอบผมก็รู้อยู่แล้ว

    ใช่สิ ถามอะไรบ้าๆน่ะคิบอม

    พี่เยซองดูท่าจะเริ่มรำคาญผม ผมเลยเงียบแล้วหันไปนั่งนิ่งๆแล้วกระเถิบออกห่างมาเล็กน้อย ปล่อยให้คำพูดของพี่เยซองเมื่อกี้กรีดแทงหัวใจของผมให้เป็นแผลลึกลงไปมากกว่าเดิม

    นายเป็นอะไรหรือเปล่าคิบอม

    พี่เยซองลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินมานั่งยองๆลงตรงหน้าผม มือเล็กเอื้อมมากุมมือของผมเอาไว้หลวมๆ

    หยุดเถอะครับพี่..อย่าเป็นห่วงผม อย่าเข้าใกล้ผมไปมากกว่านี้เลย

    ทำไมไม่ตอบวะ คนถามดีๆ

    พี่เยซองขึ้นเสียงใส่ผมเล็กน้อยด้วยความหงุดหงิด ผมเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้พี่เขาก่อนจะดึงมือของผมออกมา

    ไม่เป็นไรหรอกฮะ

    ดูท่าว่าจะไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าสิท่า ถึงได้แปลกไปอย่างนี้

    ผมแปลกไปยังไงเหรอครับ???

    พี่เยซองยืดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของพี่เขา ก่อนที่จะเอามือล้วงกระเป๋าทำท่าจะเดินออกไป ผมคว้าตัวของพี่เขาลงมากอด

    พี่เยซองเสียหลักล้มมานั่งลงบนตักของผม

    ผมบ้าอะไรอยู่....!!!

    พี่เยซองครับ

    ไอ้บ้าคิบอมปล่อยฉัน

    ขอผมอยู่อย่างนี้สักพักนะครับ

    อย่ามาไร้สาระนะ ปล่อยดิวะ

    พี่เยซองดิ้นไปมาในอ้อมแขนของผม ผมกอดรัดตัวของพี่เขามากยิ่งขึ้น

    ไอ้คิบอม ไอ้คนอ่อนแอ ไอ้คนหลอกลวง

    ผมได้แต่ด่าตัวเองอยู่อย่างนั้น ทั้งๆที่แกมีทงเฮอยู่แล้ว ทั้งๆที่แกก็รู้อยู่แล้วว่าพี่เยซองมีเรียวอุคอยู่ข้างกายแล้วแท้ๆ แกยังจะทำแบบนี้อีก

    ไอ้คนเลว...คิม คิบอม

    คิ...

    ผมเงยหน้าขึ้นไปประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากอวบของพี่เยซอง ที่อ้าปากเผยออกด้วยความตกใจ เรียวลิ้นร้อนของผมส่งเข้าไปควานหาความหอมหวานภายในโพรงปากของคนในอ้อมแขน มือพี่เยซองยกขึ้นมาทุกลงไปที่อกของผมแรงๆสองสามที ก่อนที่มันจะหยุดลง แรงดิ้นที่พี่เขาเคยดิ้นก็เปลี่ยนไปเป็นหยุดเฉยๆให้ผมทำตามใจตัวเอง ลิ้นเล็กที่เคยหลีกหนีผมกลับเปลี่ยนเป็นตอบสนอง

    พี่เยซองครับ ข้าวผัด....

    เคร้ง!!!

    เสียงของตกกระทบพื้นพร้อมกับเสียงของคนคุ้นเคยที่ผมได้ยินบ่อยๆดังมาจากทางด้านหลัง พี่เยซองรีบผละออกจากตัวผมแล้วลุกขึ้นยืนทันที

    เรียวอุค

    พี่เยซอง...

    เสียงของเรียวอุคช่างแผ่วเบาในความรู้สึกของผม และผมก็รู้ดีว่าตอนนี้เรียวอุคตกใจกับเหตุการณ์ที่เขาเห็นมากเพียงใด

    คือมันไม่ใช่อย่างที่นายเข้าใจนะ

    พี่เยซองครับ...ผมผิดหวังในตัวพี่จริงๆ

    เรียวอุคเดินเข้ามาพี่เยซองก่อนที่จะฟาดฝ่ามือเรียวลงไปบนแก้มป่องๆของพี่เยซอง จนคนที่โดนตบหน้าหันไปตามแรงมือ เรียวอุคน้ำตาไหลพรากมือเรียวเอื้อมมาผลักตัวของพี่เยซองออกไป

    คิบอมเกินอะไรขึ้นน่ะ เสียงดังไปถึงชั้นสองเลยนะ

    พี่ทงเฮที่คงจะได้ยินเสียงทะเลาะกันวิ่งออกมาจากห้อง ก่อนที่จะเห็นเรียวอุควิ่งตัดหน้าไป

    เรียวอุค เรียวอุค

    พี่ทงเฮเรียกเรียวอุคเสียงดัง ก่อนที่จะมองมาทางผมอย่างเอาเรื่อง

    ทงเฮคือมันไม่ใช่อย่างที่เรียวอุคคิดนะ ฉันกับคิบอมไม่ได้มีอะไรกันทั้งนั้น

    พี่เยซองแก้ตัวกับพี่ทงเฮซึ่งพี่เขาก็เอาแต่ยิ้ม ยิ้มที่แสนเจ็บปวด

    ผมทราบดีครับ ว่าพี่รักเรียวอุคมากขนาดไหน

    ทงเฮคือพี่...

    ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่ผมไม่อยู่

    ...

    แต่ผมทนไม่ได้ถ้าจะเห็นเรียวอุคร้องไห้

    ทงเฮอย่าบอกนะว่านาย...

    ครับ ผมขอโทษ

    พี่เยซองนิ่งไป เขามองใบหน้าของทงเฮนิ่ง สายตาเต็มไปด้วยความว่างเปล่าและเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็น

    ทงเฮนี่แก!!!”

    ผมขอโทษ แต่ผมรักเรียวอุคพอๆกับที่พี่รักเขาแหละครับ

    ผมเองก็นิ่งและตกตะลึงไปเช่นกัน แต่ผมไม่เข้าใจ...ว่าไอ้ความรู้สึกดีใจเล็กๆนั่นมันคืออะไร?

    คิบอมพี่ขอโทษนะ แต่พี่ไม่สามารถห้ามตัวเองได้นายก็รู้ ว่าความรักมันไม่เข้าใครออกใคร

    แล้วแกมาตกลงคบกับคิบอมทำไม

    พี่เยซองขึ้นเสียงสูงและตะโกนใส่หน้าของพี่ทงเฮด้วยความโมโห

    พี่ครับใจเย็นๆก่อนนะ

    ผมเดินเข้าไปจับบ่าของพี่เยซองเบาๆแต่กลับโดนอีกคนปัดมือของผมออก

    แกก็เหมือนกันไอ้คิบอม ถ้าแกไม่มาทำอะไรบ้าๆแบบนั้น เรียวอุคก็คง...ฉันกับเรียวอุคก็คงไม่ทะเลาะกันแบบนี้หรอก

    พี่เยซองยกนิ้วชี้หน้าผมก่อนจะด่าผมด้วยความโมโหไม่ต่างอะไรไปจากพี่ทงเฮ

    ที่จริงแล้ว..ผมไม่ได้ต้องการคบกับคิบอมหรอกครับ แต่เพราะไม่อยากเข้าไปขัดความรู้สึกของพี่และเรียวอุค ผมเลย....

    พี่เยซองทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ก่อนที่ทงเฮจะเดินเข้ามาใกล้มือเรียวเอื้อมออกไปหมายจะจับไหล่ที่กำลังสั่นด้วยคววามโกรธ

    พลั่ก!!!

    พี่เยซองเงื้อหมัดขึ้นก่อนที่จะประเคนเข้าไปที่มุมปากของพี่ทงเฮจนคนโดนต่อยล้มลงไปนอนกองกับพื้น ผมมองด้วยความตกใจ

    พี่ครับ พี่ทำเกินไปแล้ว

    ผมตวาดใส่หน้าของพี่เยซอง ที่ดูท่าจะตกใจไม่น้อย เขามองมือของตัวเองที่เพิ่งจะต่อยเข้าที่ปากของพี่ทงเฮ ดวงตาเล็กเบิกกว้าง

    พี่ทำมากเกินไปจริงๆ พี่ทงเฮไม่ผิดสักหน่อย

    เออใช่!!!”

    ...

    เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอก ไม่มีเลย ฉันเองฉันเองที่ผิด ถ้าฉันไม่ไปขอเรียวอุคคบก่อนนาย เรื่องแบบนี้คงไม่เกิด!!!!”

    พี่เยซองเดินจากไปแล้ว เหลือไว้แต่ผมและพี่ทงเฮที่ยังคงนั่งนิ่งและทำอะไรไม่ถูก

    นายไม่โกรธพี่หรือไง

    ผมส่ายหน้าไปมาช้าๆ

    ผมโกรธพี่ไม่ได้หรอกครับ...เพราะผมก็รักพี่เยซองแบบที่พี่รักเรียวอุคนั่นแหละครับ

    พี่ทงเฮยิ้มให้ผม ก่อนที่จะหลับตาลงช้าๆ ผมอุ้มพี่เขาขึ้นแนบอกก่อนที่จะพาร่างของพี่ทงเฮเข้าไปในห้องของผม

    พักสักแปบเถอะครับ...แล้วพี่จะดีขึ้น!!

     

    28/02/2553

    คิม คิบอม

     

     

    TBC

     

    28/02/2553

    แต่งจบเมื่อวานแต่เพิ่งเอามาลงวันนี้หวังว่าคงไม่โกรธกัน อนเย่คงต้องรอไปก่อน

    ยังคิดพล็อคไม่ออก แต่เรื่องนี้บังเอิญอยากแต่งแบบนี้มานานเลยขอลงก่อน

    อ่านแล้วงงขอโทษครับ เพิ่งเคลียอะไรต่างๆไป(แต่ยังเคลียไม่เสร็จเรียบร้อยดี)

    ยังมึนๆกับตัวเองไม่หาย กวาเปิดบ้านแจกรูปแล้วนะไปสูบได้ เอามาบ้างทำเองบ้าง

    อันไหนที่มีเครดิตแสดงว่ากวาทำเอง แต่ถ้าไม่มีไม่ใช่ว่าไม่อยากใส่แต่มันจำไม่ได้ไปเอามา

    จากหลายๆที่เยอะแยะไปหมด สูบไปแล้วเม้นด้วยนะอัพเหนื่อย ทำเหนื่อย

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×