คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #67 : [Special SF]Look At Only ME!
Title: look at only me!
Pairing: ??? x YESUNG[SF …YE]
Author:[ป๊า]ท็อปรัก[ม๊า]เย่
Rating:PG
Note:กวากลับมาแล้ว หลังปีใหม่นี้กวาจะของดอัพฟิคนะ จะยังไม่มีให้ทุกคนโหวตนะจ๊ะ แต่ว่าถ้าวันไหนกวาทบทวนบทเรียนเรียบร้อยแล้วและมีพล็อตแต่งเสร็จจะเอามาลงนะครับ ทำความเข้าใจก่อนเลยนะ
내가 바람 펴도 너는 절대 피지마 Baby. 나는 너를 잊어도 넌 나를 잊지마 Lady. 가끔 내가 연락이 없고 술을 마셔도.혹시 내가 다른 어떤 여자와. 잠시 눈을 맞춰도 넌 나만 바라봐
(แน กา บา รัม พอ โด นอ นึน จอล แด พิ จี มา Baby นา นึน นอ รึล อิท จอ โด นอน นา รึล อิท จี มา Lady คา กึม แน กา ยอน รัก กี ออบ โก ซุล รึล มา ชยอ โด ฮก ชิ แน กา ดา รึน ออ ตอน ยอ จา วา จัม ชิ นุน นึล มัท ชวอ โด นอน นา มัน บา รา บวา)
[แม้ว่าผมจะเจ้าชู้ไปบ้าง แต่คุณอย่านอกใจผมนะBaby.แม้ว่าผมจะลืมคุณ แต่คุณห้ามลืมผมนะ Lady.แม้บางครั้งผมไม่โทรหา แม้ว่าผมจะดื่มเหล้า.แล้วก็ไม่แน่ว่าบางที่ผมจะเผลอตัวไปสบตากับผู้หญิงอื่นบ้าง แต่คุณต้องมองแต่ผมนะ]
ปึ้ก!
ร่างบางเซล้มลงไปนอนกับพื้นหินอ่อนของตึกคณะ มือเล็กลูบเบาๆที่ก้นกบด้วยความเจ็บ แว่นตาหลุดกระเด็นไปไกลทำให้เขามองไม่เห็นมือเล็กอีกข้างควานหาแว่นของตัวเองไปทั่ว
“เอ้านี่”
มือหนายื่นของที่คิดว่าน่าจะเป็นแว่นของเขามาให้เขารับมันมาก่อนจะใช้เสื้อเช็ดเลนส์สายตาและสวมมันกับเข้าไป
“เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ชิ!”ร่างบางเอียงคอหันไปมองอีกคนที่ยืนปัดเนื้อปัดตัวของตัวเองอยู่ก่อนจะหันมามองอีกคนที่นั่งยองๆอยู่ตรงหน้าของเขา
“เจ็บมากหรือเปล่า”
ร่างบางส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มเมื่อเห็นว่าร่างบางคงไม่เป็นอะไรแล้วก็ยืดตัวเต็มความสูงของตนซึ่งมันก็มีมากจนร่างบางต้องเงยหน้ามองก่อนจะขอบคุณเบาๆ
“ขอบคุณนะฮะ ที่ช่วยเก็บแว่นให้”
“อื้ม ไม่เป็นไรดูท่าจะอายุพอๆกับพวกฉันสินะ”
“...”
ร่างบางไม่ตอบก้มหัวลงอย่างนอบน้อม ชายหนุ่มยืนมองร่างบางเล็กน้อยก่อนที่จะจับไหล่ร่างบางและก้มหน้าลงมาอยู่ในระดับเดียวกัน
“นายชื่ออะไรเหรอ”
ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาทำให้คนทั้งคู่ใบหน้าใกล้กันจนเกือบจะจูบกันได้
“อะ..ผมชื่อคิม จงอุนเรียกเยซองก็ได้ครับ”
ก่อนที่จะก้มหัวลงดังเดิมเรียกรอยยิ้มจากชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี
“นายจะอายอะไรกันนักกันหนานะฮะ”
“นี่มัวแต่จีบกันอยู่ได้เห็นมั๊ยว่าฉันกำลังรีบ”
ชายหนุ่มอีกคนที่เยซองจำได้ว่าเป็นคนเดินชนเขาจนล้มแต่ไม่ยักจะเอ่ยคำขอโทษ
“จะรีบไปไหนวะ อนยู”
“ชิ!ก็จะรีบไปรับน้องดงมีน่ะสิ”
“เรื่องผู้หญิงมาก่อนตลอดแหละนายน่ะ”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆกับท่าทีของเพื่อนที่เอาแต่ยืนมองคนร่างบางด้วยสายตารังเกียจปนสงสัย
“เยซอง..นายเพิ่งมาเรียนที่นี่เหรอ”
“เอ๋?”
“ก็ฉันไม่เคยเห็นหน้านายเลยนี่นา เด็กใหม่เหรอ”
“เปล่าครับ..เพราะว่าผมคงไม่ได้เป็นที่สนใจเลยไม่มีใครสังเกต”
เยซองตอบเสียงอ้อมแอ้มชายหนุ่มเชยคางอีกคนขึ้นมาให้สบตากับเขา
“มันเสียมารยาทรู้มั๊ยเวลานายคุยกับใครแล้วไม่ยอมมองหน้าแบบนี้”
เยซองหน้าขึ้นสีชมพูระเรื่อด้วยความเขินอาย เขาไม่เคยโดนทำอะไรแบบนี้มาก่อนและอีกอย่างเขากับผู้ชายคนนี้ก็อยู่ใกล้กันจนเกินไปแล้ว
“ไปได้ยังวะ”
อนยูตะโกนเรียกอีกครั้งเขาเดินมาหาเพื่อนรักตัวดีก่อนจะแกะมือออกจากบ่าของคนตัวเล็กที่เอาแต่หน้าแดงก้มหน้าลงมองพื้นเหมือนหาของอะไรสักอย่าง
“ส่วนนาย ทีหลังน่ะหัดเดินดูตาม้าตาเรือซะบ้างไม่ใช่สักแต่เดินลูกเดียว ชิ!เสื้อผ้าก็ราคาถูกมาชนเสื้อผ้าของฉันซะได้ ฉันคงหาต้องเปลี่ยนเสื้อใหม่ซวยจริงๆเลยวันนี้....”อนยูเดินบ่นออกไปแล้ว เยซองได้แต่หน้าเหวอด้วยความตกใจนี่ความผิดของเขาหรอกเรอะแล้วเขาควรจะไปขอโทษใช่มั๊ย
“เฮ้อ!!อย่าไปใส่ใจเลยนะ เจ้านี่ก็เป็นงี้แหละขอโทษแทนด้วยนะ”
ชายหนุ่มคนนั้นโค้งตัวให้เยซองเล็กน้อยก่อนจะวิ่งตามเพื่อนตัวดีออกไป
“อะเดี๋ยวสิฮะ โถ่!ยังไม่ได้ถามชื่อเลย”
เยซองพูดกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะก้มลงเก็บหนังสือและเดินออกไป
ตลอดทางที่เขาจะไปทำงานเป็นเด็กเสริ์ฟ(เขียนงี้ใช่มั๊ย)ในผับใบหน้าของคนๆนั้นที่แสนจะอ่อนโยนและใจดียังคงลอยวนเวียนอยู่ในความรู้สึกและในความทรงจำตลอดเวลา เยซองเดินไปตามทางเรื่อยๆจนในที่สุดเขาก็มาถึงร้านที่เขาทำงานพิเศษ
เนื่องจากครอบครัวของเยซองฐานะไม่ค่อยจะดีแม่ของเขาก็เพิ่งจะล้มป่วยและไหนจะพ่อที่ทิ้งพวกเขาไปโดยไม่หันมาเหลียวแล ยังดีที่ได้เจ้าน้องชายตัวแสบที่คอยรับภาระต่อจากเขาเลยผ่อนแรงไปได้บ้าง
เยซองเดินเข้าไปทางด้านหลังของร้านก่อนจะทำความเคารพผู้จัดการร้านที่ออกมายืนตรวจของ
“สวัสดีครับผู้จัดการคัง”
“มาแล้วเหรอเยซอง”
“วันนี้คนเยอะมียฮะ”
เพราะเยซองนั้นเป็นเด็กเรียบร้อยและเขาก็เคยรู้จักกับพ่อแม่ของเด็กคนนี้จึงรับเยซองเข้าทำงานตอนที่เขามาของานทำ คัง แดซองผู้จัดการหนุ่มไฟแรงที่มักจะมีรอยยิ้มมอบให้ลูกน้องเสมอๆและไม่เคยบ่นหากว่ามีใครทำอะไรผิดเขาเอื้อมมือมาจับบ่าของเยซองเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะยิ้มให้อย่างเคย
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วทำงานเลยนะ วันนี้ลูกของเจ้าของร้านที่นี่เขาจะมา”
แดซองบอกเพียงแค่นี้ก่อนที่เยซองจะพยักหน้ารับรู้และขอตัวออกไป เยซองเดินไปทางตู้ล็อกเกอร์ที่เขาใช้ประจำ เขาเอากุญแจไขมันออกก่อนที่จะเปิดตู้ล็อกเกอร์ออกมาหยิบเสื้อผ้าที่เขาใช้ประจำออกมา
ตุ้บ!
อะไรบางอย่างหล่นลงพื้นขณะที่เขากำลังหยิบเสื้อออกมาเพื่อเตรียมใส่
“อะไรน่ะ”
เยซองหยิบเจ้าของที่ว่าขึ้นมาดูลักษณะของมันเหมือนกับกล่องใส่จำพวกแหวนหรืออะไรทำนองนั้นแต่เขาก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่ามันคืออะไร
“ช่างเถอะ”เยซองเก็บมันเข้าที่ก่อนที่จะเดินไปใส่เสื้อผ้าของทางร้าน
“นายไม่สนใจมันจริงๆสินะ”
ชายหนุ่มร่างสูงยืนมองเยซองที่เพิ่งเดินหายเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไปด้วยแววตาเศร้าโศกก่อนที่จะผละตัวออกไป
เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มภายในผับชื่อดังที่มีเหล่าวัยรุ่นขาแดนซ์ซึ่งมักจะมาผ่อนคลายความเครียดกันประจำ ลูกค้าบางคนก็หน้าใหม่แต่ส่วนมากจะเป็นเจ้าเก่าที่มักจะมาใช้บริการที่นี่เสมอ
“เอาว็อดก้านี่ไปเสริ์ฟที่โต๊ะสิบนะ”บาร์เทนเดอร์ยื่นถาดเหล้าออกมาให้เยซองก่อนที่เขาจะรับมันไว้และเดินนำมันไปให้คนที่สั่งมัน
“อย่าเล่นอย่างงี้สิ”หญิงสาวน่าตาสะสวยและรูปร่างสุดยั่วยวนดิ้นไปมาอยู่บนตักของเด็กหนุ่มที่กำลังกอดเขาและซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวของเธออย่างไม่เกรงกลัวสายตาของใคร หญิงสาวแกล้งทำเป็นหลับไปมามือเรียวไล้ไปมาตามลำแขนแกร่งที่กำลังกอดรอบเอวเธออยู่
“ว็อดก้าที่....”
“ว้าย!!”
หญิงสาวเผลอมือไปปัดถาดเหล้าที่เยซองถือมาให้ น้ำสีอำพันในแก้วหกเลอะเต็มพื้นไปหมดหญิงสาวร้องอย่างตกใจก่อนที่จะลุกขึ้นพรวดทำเอาอีกคนที่กำลังมีอารมณ์ต้องอารมณ์ดับลง อนยูลุกขึ้นมายืนเคียงข้างหญิงสาวที่กำลังยืนกอดอกมองเยซองซึ่งกำลังเก็บกวาดเศษแก้วอยู่
“ทำบ้าอะไรของนายน่ะฮะ ไม่เห็นเหรอว่าคนเขากำลังมีความสุขกันแล้วทำไมถึงต้องมาเสริ์ฟเอาตอนนี้ด้วยฮะ”
“ขอ..ขอโทษครับ”เยซองกล่าวขอทาขอโพยแต่หญิงสาวกับเดินเข้ามาและใช้มือของเธอกระชากกลุ่มผมนิ่มขึ้นมาให้มองหน้าของเยซองอยู่ตรงกับหน้าของเธอ
“แกเป็นใคร...ทำไมไม่เห็นหน้า”
หญิงสาวแต่ด้วยความที่ในผับนั้นต้องเต็มไปด้วยเครื่องเสียงต่างๆมากมายทำให้เยซองได้ยินไม่ค่อยถนัด ขาเลยไม่ตอบและพยายามใช้มือของตนแกะมือของหญิงสาวออก
“ถามแล้วไม่ตอบใช่มั๊ย...ได้”
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือเรียวตวัดขึ้นก่อนที่ตจะประทับลงมาบนใบหน้าของเยซองที่มีน้ำตาเล็ดอยู่ก่อนหน้า เยซองหน้าหันไปตามแรงฝ่ามือหญิงสาวยิ้มอย่างพอใจ
“ตอบฉันมาซะ”
“ผมขอโทษครับ”
เยซองขอโทษเธออีกครั้งหญิงสาวสะบัดมือของเธอออกจากหัวของเยซองก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์และเดินไปหาอนยูที่มองเยซองด้วยแววตาสงสัย
“อนขา..ไอ้เด็กนี่มันบังอาจมาหือกับดงมี อนจัดการกับมันเลยนะ”
หญิงสาวส่งสายตาออดอ้อนไปให้อนยูที่ใช้มือลูบไปตามแผ่นหลังของหญิงสาว
“ใครเหรอครับที่มันหล้าหือกับคนของผม”
อนยูเดินมาหาเยซองโดยไม่ปล่อยตัวของดงมี เยซองที่เก็บเศษแก้วอยู่ต้องเงยหน้ามองเพราะมีคนมาสะกิด
เพี๊ยะ!!!
ฝ่ามือของอนยูกระทบลงไปบนใบหน้าของเยซองจนเขาล้มลงไปนอนกับพื้นเศษแก้วที่ตกกระจากอยู่ซึ่งยังเก็บไม่หมดถูกอนยูหยิบขึ้นมาก่อนที่จะนำมันมาถือต่อหน้าเยซอง
“นายนั่นเองเหรอ ไอ้คนตาถั่ว”
“คุณจะทำอะไร”
“จะสั่งสอนไงล่ะว่าถ้ากล้ามาหือกับคนของฉันแล้วมันจะเป็นยังไง”
อนยูย่อตัวลงนั่งตรงหน้าเยซองซึ่งกำลังถอยหนีแต่โดนคนตัวสูงข้างหน้าใช้มือโอบรอบเอวและดึงเข้าหาตัวมือที่ถือเศษแก้วยกขึ้นสูงก่อนที่เขาจะตวัดมันลงมาบนใบหน้าของเยซอง
“อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!!!!”
เยซองร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดตัวของเขาดิ้นพล่านเมื่อเศษแก้วตวัดลงมาบนใบหน้าของเขาและฝังลึกลงไป อนยูทิ้งเศษแก้วลงพื้นก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและมองมาทางเยซองที่ใช้มือของตนจับใบหน้าของตัวเองอยู่
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า..ซึงฮยอน”
อนยูตอบเพื่อนรักเบาๆก่อนที่จะเดินไปโอบเอวอีกคนและเดินไปนั่งลงดูเยซองที่กำลังดิ้นด้วยความทรมานอย่างสะใจ
“จำเอาไว้...ห้ามหือกับคนของฉัน”
เยซองร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดเศษแก้วทั้งหลายที่ยังตกอยู่ที่พื้นถูกซึงฮยอนจัดการเก็บกวาดไปจนหมด อนยูมองเพื่อนรักด้วยความไม่เข้าใจ
“ไปช่วยมันทำไม”
“นายทำเกินไป”
“ทีแต่ก่อนฉันทำมากกว่านี้นายยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย”
“แต่นี่....”
ซึงฮยอนไม่ตอบแต่มองอีกคนที่กำลังยันตัวเองให้ลุกขึ้น เลือดไหลลงมาตามทางยาวอนยูมองอีกคนที่ยืนขึ้นมาก่อนจะหัวเราะลั่น
“ฮ่าๆๆๆๆๆนี่พวกเราเคยเห็นลูกเปขี้เหร่มั๊ย ถ้าไม่เคยมาดูเร็ว”
อนยูตะโกนไปทั่วโดยมีดงมีที่หันไปสะกิดโต๊ะข้างๆให้หันมาดูและสั่งให้สะกิดตามๆกันไป เยซองอายจนไม่รู้จะพูดยังไงได้แต่ร้องไห้อย่างเจ็บใจเขาเดินไปหาอนยูก่อนจะคว้าขวดเหล้าขึ้นมาเปิดฝาขวดออกและสาดเข้าไปบนใบหน้าของอนยู
อนยูตกใจที่อยู่ก็มีคนมาสาดเหล้าที่มีดีกรีแรงแบบนี้ใส่หน้า เขายืนขึ้นชี้หน้าเยซองด้วยความโมโหดงมีมองเยซองอย่างคาดไม่ถึง
“แก!!!!”
อนยูเดินไปกระชากคอเสื้อของเยซองก่อนที่จะกระชากไปมาอย่างโกรธเกรี้ยว
“แกคิดว่าแกเป็นใคร มีสิทธิอะไรมาทำกับฉันแบบนี้”
“ฮึก..แล้วผมไปทำอะไรให้คุณล่ะ คุณถึงต้องทำร้ายผมถึงขนาดนี้”
อนยูยิ้มมุมปากก่อนที่จะสะบัดตัวของเยซองจนล้มไปชนกับผนังของโซฟาแล้วเดินตามไปขึ้นคร่อมจับข้อมือของอีกคนเอากดลงไปจนจมไปกับผนังของโซฟา
“นายคิดว่านายเป็นใครหา?”
“ฮึกฮือ”
เยซองได้แต่ร้องไห้เขามองอนยูที่กำลังโกรธสุดๆก่อนที่จะพยายามดิ้น
“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรนายนะ”
“ปล่อย..ฮึกปล่อย”
“ไม่!!!”
อนยูพูดเสียงดังลั่นก่อนจะก้มลงไปบดขยี้ริมฝีปากตนกับริมฝีปากของเยซองที่กำลังจะอ้าพูดริมฝีปากบางเผยออกอย่างว่าง่ายเมื่ออีกคนเปลี่ยนจากที่จับข้อมือยึดเอาไว้มาบีบปากของอีกคนออกแล้วส่งลิ้นร้อยเข้าไปควานหาความหอมหวานภายในที่มันไม่มีรสชาติดั่งที่คิด
มือเล็กยกขึ้นตีอีกคนและดิ้นไปมาอย่างหาทางหลุดพ้นแต่แรงที่มีมันเหมือนกับโดนดูดออกไปหมดจนต้องยอมอยู่นิ่งๆปล่อยให้อีกคนทำตามอำเภอใจต่อไป
อนยูเอื้อมมือที่เคยจับข้อมือบางไว้ไปลูบไล้ตามลตัวของอีกคนก่อนจะดูดเม้มริมฝีปากอวบไปมาจนมันบวมเจ่อไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยว่าคนโดนกระทำจะรู้สึกอย่างไร
“พอแล้วไอ้อนยู!!!!!”
ซึงฮยอนเดินมากรากตัวของอนยูออกก่อนที่จะหันไปอุ้มตัวคนร่างบางที่เอาแต่นอนร้อง
ไห้เสื้อผ้าหลุดลุ่ยใบหน้าแว่นหนาถูกปัดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เผยให้เห็นใบหน้าหวานที่ซ่อนไว้ภายใต้กรอบแว่นนั่น
“ฮึก..”
เยซองสะอื้นเอนหน้าไปซบกับอกแกร่งของอีกคนตัวสั่นสะท้านเจ็บปวดไปทั้งกายและใจ
“แกทำอะไรไอ้ซึงฮยอน”
“แกนั่นแหละทำอะไร แกกำลังจะข่มขืนคนทั้งคนเลยนะเว้ย”
“แล้วไง หมอนั่นน่ะพอฉันเคลียอารมณ์ตัวเองได้ฉันก็โปรยเงินให้เยอะๆแล้วเรื่องก็จบไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่หว่า”
“หยุดใช้เงินเป็นอำนาจได้แล้ว!!!!”ซึงฮยอนตะโกนอย่างเหลืออดวันนี้แหละที่เขาจะต้องทำให้อนยูตาสว่างเสียที
“หรือแกชอบวะ”
“...”
ซึงฮยอนเงียบไปเขาเดินผ่านตัวของอนยูไปโดยไม่สนใจอนยูที่ยืนกำหมัดแน่น
“ไอ้ซึงฮยอน”
ซึงฮยอนพาเยซองเดินมาที่รถก่อนจะเปิดประตูรถและวางร่างบางให้นอนไปบนเบาะเยซองเงียบไปแล้วสงสัยจะหลับไปเพราะความเหนื่อย ซึงฮยอนยิ้มหับใบหน้าที่ดูหวานถึงแม้จะมีเลือดไหลลงมาและมีรอยแผลเป็นทางยาวแต่มันไม่ได้ทำให้ใบหน้างามนี่ดูแย่ลงแม้แต่น้อย
ซึงฮยอนเดินมาอีกฝั่งก่อนที่จะเปิดประตูรถและขับมันออกไป
ตลอดทางเขาเอาแต่มองร่างบางที่หลับสนิทไม่หยุดใบหน้าที่แสนจะดึงดูดใจทำไมนะตอนแรกเขาถึงไม่เห็นใบหน้าสวยนี้เพราะแว่นตานั้นเหรอ หึ!!มันช่างน่าอายจริงๆ
ซึงฮยอนพาคนร่างบางมาที่คอนโดของเขาเมื่อรถจอดสนิทเขาเดินลงจากรถและเดินไปอุ้มร่างบางก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์เพื่อรอขึ้นไปยังบนห้อง ตลอดทางที่เขาเดินผ่านมีแต่คนมองและซุบซิบไปมาแต่เขาไม่คิดจะสนใจตอนนี้ร่างบางน่าเป็นห่วงไม่รู้ว่าแผลจะเป็นยังไงมั่ง
เขาพาร่างบางในอ้อมแขนมาขึ้นลิฟต์ก่อนที่มันจะพาเขาไปยังที่หมาย
ติ๊ง!
ประตูลิฟต์เปิดออกก่อนที่เขาจะเดินออกมาแล้วตรงไปที่ห้องของพักของเขา เขาวางร่างบางให้ยืนพิงเขาชั่วครู่ก่อนจะหยิบคีย์การ์ดออกมาและเสียบมันลงไปในช่องของมันไม่นานประตูก็เปิดออกเขาอุ้มร่างบางขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่จะเดินเข้าไปโดยไม่ลืมใช้ขาปิดประตู
เขาพาร่างบางมาที่ห้องนอนก่อนจะวางคนตัวเล็กลงบนเตียงนุ่มแล้วห่มผ้าให้ เยซองดิ้นตัวไปมาบนเตียงนอนก่อนที่จะนิ่งสนิทลงอีกครั้ง
ซึงฮยอนเดินเข้าไปในห้องน้ำและกลับมาพร้อมกับอ่างน้ำใบเล็กข้างในมีผ้าลอยอยู่บนผืนน้ำเขาวางมันลงข้างเตียงก่อนจะหยิบผ้าขึ้นมาบิดไล่น้ำออกให้พอเหมาะแล้วเช็ดตัวให้ร่างบาง เยซองสะดุ้งน้อยๆจากน้ำที่เย็นจัดซึงฮยอนชะงักมือไปแต่เมื่อแน่ใจแล้วว่าร่างบางหลับสนิทแล้วจริงๆจึงเช็ดตัวต่อไป
“หลับให้สบายนะฮะ”
ซึงฮยอนบอกอีกคนที่หลับสนิทบนเตียงของเขา เขาไม่ได้ตั้งใจจะง่วงเกินร่างบางแต่ก็ถือโอกาสเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แล้ว เอาไว้ตื่นเช้ามาค่อยอธิบายละกัน
หลังจากที่ซึงฮยอนพาร่างบางกลับไปแล้วอนยูก็โดนดงมีลากไปที่คอนโดของเธอ อนยูจำใจไปอย่างเลี่ยงไม่ได้พอไปถึงเธอก็ชวนให้เขาทำเรื่องอย่างว่าด้วยความโมโหทำให้เขาหาที่ระบายอารมณ์ ดงมีทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มก่อนที่จะยิ้มยั่วให้อีกคนซึ่งอนยูก็ไม่คิดจะปฏิเสธเขาเดินมาทิ้งตัวลงข้างเธอก่อนที่จะใช้มือข้างหนึ่งโอบเอวเธอไว้และจูบลงไปบนริมฝีปากอวบอิ่มนั่นซึ่งดงมีเองก็ตอบรับสัมผัสอย่างเคยชิน อนยูค่อยๆไล่มือไปตามเรือนร่างพลางปลดกระดุมเสื้อของเธอไปด้วย
‘ฮึกฮือ’
เสียงร้องไห้ดังเข้ามาในโสตประสาทของอนยูก่อนที่ภาพของร่างบางจะแทรกเข้ามาเขาพยายามที่จะไม่สนใจแต่ในที่สุดเขาก็ทำไม่ได้ ทั้งๆที่แต่ก่อนเขาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเพียงแค่มีคนเสนอเขาก็พร้อมสนองทันทีแต่นี่ทำไมเพียงแค่นึกถึงภาพของร่างบางที่เขาทำร้ายขึ้นมาแล้วต้องเจ็บปวดไปทั้งใจด้วย อนยูหยุดชะงักขณะที่หญิงสาวกำลังเกิดอารมณ์
“หยุดทำไมล่ะคะอน”
“ขอโทษนะ แต่ผมไม่มีอารมณ์แล้ว”
“งั้นเหรอคะ งั้นเดี๋ยวดงมีจะช่วยคุณเอง”
ดงมีผลักให้อนยูทิ้งตัวลงนอนบนเตียงก่อนที่เธอจะขึ้นคร่อมไม่ว่าเธอจำทำยังไงอนยูก็เอาแต่คอยนึกถึงภาพที่เขาทำร้ายคนตัวเล็กในผับ ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนจนเขาผลักร่างของดงมีออกไปไกล
“ออกไปซะ”
“เอ๋? อนคะแต่ฉัน”
“ออกไป!!!”
อนยูไล่หญิงสาวออกไปโดนลืมไปล่ะทั้งว่าที่นี่มันเป็นของหญิงสาว ดงมีเดินมาหาอนยูก่อนที่จะฟาดฝ่ามือลงไปบนแก้มของเขา
“เธอกล้าทำฉันเหรอ”
อนยูจับแขนของดงมีก่อนที่จะเขย่าไปมาแต่ไม่ว่าเขาจะทำอะไรภาพของร่างบางก็จะลอยวนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลา
“ขอตัวก่อนนะ”
อนยูพูดแค่นี้ก่อนจะผลักร่างของหญิงสาวออกไปแล้วลุกเดินออกจากห้องไปทันที
‘โดนตบมันเจ็บอย่างนี้เอง หึ’
เยซองลืมตาตื่นขึ้นมาด้วนแสงที่ส่องเมาเขาหยีตาลงน้อยๆก่อนจะปรับสายตาให้ชินแสงแล้วมองไปรอบๆตัว
‘ห้องใคร’
เขาค่อยๆลุกขึ้นนั่งก่อนที่ภาพความทรงจำเมื่อวานจะกลับมาทำร้ายเขาจนต้องร้องไห้ออกมาอีกครั้งมือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตาก่อนจะสะดุดกับอะไรบางอย่างที่แปะอยู่บนหน้าตน เขาหันไปมองทางกระจกก่อนจะเจอกับพลาสเตอร์ที่ปิดแผลของเขาอยู่
“ไงตื่นแล้วเหรอ”
ซึงฮยอนที่กำลังจะมาปลุกร่างบางให้ไปกินข้าวเช้าทักอย่างอารมณ์ดี เยซองหยีตามองไปทางประตูก่อนที่เขาจะประมวลผลออกมาได้ใจความว่า
‘คนที่ขอโทษเขานั่นเองที่พาเขามาที่นี่เพราะฉะนั้นที่นี่ก็คงจะเป็นห้องของเขาคนนี้’
“ผมยังไม่รู้จักคุณเลย”
“เยซองค่อยๆลุกออกมาจากเตียงแต่ความรู้สึกแปลกๆทำให้เขาต้องหยุดชะงักและยืนค้างอยู่กับที่
“แว่น..แว่น”
เขาเพิ่งนึกได้ว่าไม่ได้ใส่แว่น ซึงฮยอนยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินเข้ามาหาร่างบางและหยิบกล่องเล็กๆออกมา
“ทำตาโตสิ”
ซึงฮยอนสั่งร่างบางได้แต่ทำหน้างงก่อนจะพยายามทำให้โตที่สุด ซึงฮยอนยิ้มกับภาพที่เห็นของร่างบางซึ่งพยายามทำตาให้โตเต็มที่
“อย่าเพิ่งหลับตาล่ะ”
เขาแกะกล่องคอนแทคเลนส์ออกมาก่อนจะใส่มันให้กับร่างบางเพียงแค่ใส่มันลงไปเยซองก็ต้องหลับตาลงวูบอย่างไม่เคยชิน
“อะไรน่ะ”
เขามองเห็นหน้าของซึงฮยอนที่เข้ามาใกล้เขามากแต่ทำไมเขาถึงเห็นชัดแต่ข้างเดียว
“ทำตาโตอีกสิ”
เยซองพยายามจะจับมือของซึงฮยอนแต่กลับโดนอีกคนจับเอาไว้เสียก่อน
“อย่าดื้อนะ”
เยซองทำตาโตอีกครั้งก่อนที่ซึงฮยอนจะค่อยๆใส่คอนแทคฯอีกอันลงไป เยซองกระพริบตาปริบๆก่อนที่เขาจะมองไปรอบตัว
“คอนแทคเลนส์เหรอ”
ซึงฮยอนพยักหน้าให้เป็นคำตอบ เยซองพยายามจะถอดมันออกถ้าไม่โดนมือหนาจับเอาไว้
“อย่าถอดสิเดี๋ยวก็มึนหรอก”
“แต่มันแพงนี่ฮะ ผมไม่มีเงินจ่ายคุณ”
“เอาไปเถอะ”
“???”
“ฉันให้น่ะ เอาไว้ใช่ฉันว่าเวลานายถอดแว่นมันดูดีออกถึงจะไม่ได้เลิศเรอเหมือนคนอื่นแต่มันก็ทำให้ฉันหลงได้เลยล่ะ”
เยซองหน้าแดงด้วยความเขินอาย เขาหลบตาของซึงฮยอนที่มองมาก่อนที่จะโดนมือหนาเชยคางขึ้นพร้อมกับริมฝีปากที่ประทับลงมาบนริมฝีปากของเขา
“ฉัน...รักนายนะ”
“...”
“ไปอยู่กับฉัน ที่อเมริกานะ”
“แต่ผมมีแม่ที่ต้องแล”
“เรื่องนั้นน่ะไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวแน่ให้คนมาดูแลแทนก็ได้”
“แต่ผม”
“งั้นฉันจะไปสู่ขอนายไว้ก่อนละกันนะ แต่ช่วงนี้มาอยู่กับฉันนะ”
“...”
“นะ”
“ขอคิดดูก่อนละกันนะฮะ”
คนทั้งคู่ไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนยืนฟังอยู่ข้างนอกด้วย อนยูที่กะว่าจะแวะมาขอโทษเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนกับซึงฮยอนแต่คงมาผิดจังหวะเขาเลยต้องถอยกลับออกไป
จะให้THE ENDหรือจะTBCดี
- - - - - - - - - - - - - -
คุยกันหน่อย
ตอนนี้แต่งเล่น กะว่าจะแต่งเล่นๆไม่ได้คิดว่าจะมีภาคต่อหรือไม่
อันนี้ขึ้นอยู่กับคนอ่านทุกคนนะ อยากอ่านต่อโหวตV1(ไม่ใช่และแก:คนอ่าน)
ฮ่าๆไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีตอนต่อหรือเปล่าแต่ถ้าอยากมีคนอ่านต่อจะมาแต่งต่อให้
มีคนขออนเย่กวามาด้วยล่ะ ว่าจะแต่งฮ่าๆ(เขาคงรู้ตัว)เดี๋ยวแต่งให้นะครับ
ปวดหลังมากมายเฮ้อๆๆๆ อ้อ ส่วนวันปีใหม่จะมีภาคพิเศษมาด้วยตั้งตารอ
กันได้เลยจ้า
นิดนึงนะฮะอย่างที่บอกไว้ว่าตอนนี้ไม่รู้จะมีภาคต่อหรือเปล่า แต่ถ้ามีคนอยากอ่านจริงๆก็จะต่อให้ฮะแล้วช่วงนี้กวาคงจะลุยเรื่องเรียนอย่างเดียวเลยเลยของดอัพฟิคพอปิดเทอมกวาก็จะต้องเคลียเรื่องที่จะขึ้นม.4ยังไงถ้าว่างกวาจะทยอยลงให้นะฮะ ขอบคุณครับ อย่าใช้ภาษาวิบัติในการเม้นมะครับ
ความคิดเห็น