คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : Charpter 25
Charpter 25
ซีวอนก้มหน้าลงมองเยซองที่นอนสลบอยู่ในอ้อมกอดของเขาและเอาแต่ละเมอสุขสันต์วันเกิดให้ฮยอกแจอยู่อย่างนั้น เขารู้สึกไม่พอใจมากๆทั้งเรื่องที่ฮยอกแจไม่มาและเรื่องที่คนตัวเล็กเอาแต่พูดถึงชื่อของคนที่เขาเกลียด
ถึงจะยอมทำดีด้วยแล้วแต่ก็ใช่ว่าเขาจะเลิกเกลียดครอบครัวสองแม่ลูกนั่นเสียเมื่อไหร่ เขาแค่รอดูเท่านั้นว่าที่ทำดีเนี่ยเพราะต้องการเข้ากับเขาจริงๆหรือแค่หลอกพ่อของเขาไปวันๆ
“ฮึก สุขสันต์วันเกิดนะครับ รุ่นพี่”
เยซองยังพูดอยู่อย่างนั้นทำเอาซีวอนที่เดินอยู่ถึงกับขาแข็งขึ้นมาชั่วขณะ ดวงตาจ้องมองใบหน้ายามหลับที่เพิ่งได้เห็นใกล้ๆก็ตอนนี้แหละของเยซองด้วยท่าทีเหม่อลอย อีกแล้ว เขาเริ่มควบคุมร่างกายของเขาไม่อยู่อีกแล้ว ควบคุมไม่อยู่อีกแล้ว
“รุ่นพี่...สุขสันต์วันเกิดนะครับ”
ซีวอนชะงักใบหน้าที่กำลังจะเลื่อนเข้าไปดูใกล้ๆลง ถอยหน้ากลับมาที่เดิมแล้วก้าวขาเดินออกไป เยซองเบียดตัวเองเข้าหาความอบอุ่นอีกครั้งแต่ยังไม่วายละเมอหาฮยอกแจ
“หนักเป็นบ้า”
พูดจบก็วางร่างเล็กๆที่หลับสนิทไปด้วยความเพลียลงบนเตียงตามเดิม เขาแตะเบาๆที่หน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิแต่ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นหวัดหรืออะไร
“รุ่นพี่ครับ ผมรักรุ่นพี่นะ”
ขายาวของซีวอนชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของเยซอง เขาหันกลับไปมองทางเตียงเหมือนเพิ่งได้ยินคำพูดแทงใจไปเมื่อครู่ เขาก้าวพรวดเดียวเข้าไปหาร่างของเยซองก่อนจะจ้องมองด้วยดวงตาที่วาวโรจน์
“ผมรักรุ่นพี่นะครับ....แต่ตอนนี้ ตอนนี้...”
เสียงละเมอของเยซองขาดห้วงเมื่อซีวอนก้มใบหน้าลงไปประทับริมฝีปาก เยซองที่หลับอยู่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยโอนอ่อนตามไปโดยง่าย เขาเผยอริมฝีปากออกทำให้ซีวอนใช้ลิ้นเข้าไปเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากอีกคนได้อย่างง่ายดาย มือหนาลูบเบาๆที่กลุ่มผมอีกคน ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากลงไปมากกว่าเดิม
“อื้ม อือ”
เยซองครางออกมาเบาๆก่อนซีวอนจะได้สติแล้วผละใบหน้าออกไป เขาจ้องมองริมฝีปากที่แดงช้ำจากการจูบเมื่อครู่ เขาหอบหายใจเหมือนไปวิ่งมาสิบรอบสนามได้แล้วหันหน้าไปทางอื่น
“นี่ฉัน ทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย”
เขาหันไปมองเยซองอีกครั้งก่อนจะเดินไปนอนลงบนโซฟาเพื่อเฝ้าเยซอง
ทงเฮไม่กินข้าวเลยตั้งแต่เมื่อวานแถมยังนั่งเหม่อตลอดทั้งวัน เรียนก็ไม่ยอมเรียน ซ้อมเต้นก็ไม่ไป เรียวอุคได้แต่มองด้วยความเป็นห่วงอยู่เงียบๆ บางทีเขาก็อยากเข้าไปถามว่าเป็นอะไรบ้างหรือเปล่า แต่ก็เลือกที่จะดูอยู่เงียบๆปล่อยให้ทงเฮคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ครืด~
เสียงประตูห้องเปิดขึ้นเหล่านักเรียนในห้องรีบหันกลับมาเตรียมตัวรอครูมาสอน ทงเฮเองก็เช่นกัน เขาก้มหน้าลงไปหยิบหนังสือใต้โต๊ะขึ้นมาวางเตรียมเอาไว้
“ทงเฮ พี่มีเรื่องอยากจะพูดด้วย”
ทงเฮเงยหน้าขึ้นมอง ซองมินจ้องหน้าของทงเฮด้วยดวงตาอ้อนวอนทำให้ทงเฮต้องลุกเดินตามคนตัวอวบออกไป
“เรื่องที่พี่จะพูดด้วยก็คือเรื่องของเยซอง”
“...”
“พี่ไม่รู้ว่านายกับเยซองจะสนิทกันมากแค่ไหนนะ แต่พี่แค่อยากถาม ว่าเยซองเขาเป็นโรคนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เท่าที่ผมจำได้ ตั้งแต่ตอนที่พี่เขาเกิดเลยล่ะครับ”
ซองมินพยักหน้ารับทั้งๆที่ไม่อยากจะเชื่อ เยซองไม่รู้เลยเหรอไงว่าตัวเองเป็นโรคหัวใจมาตั้งแต่เกิด
“พี่อยากจะถามแค่นี้แหละ....”
“ครับ งั้นผมเข้าไปเรียนก่อนนะ”
“...”
“ไปนะครับ”
“...เดี๋ยวก่อนทงเฮ พี่มีเรื่องอยากจะถามอีกอย่าง”
“ครับ?”
“ตอนนี้...เยซองเขามีใครดูแลอยู่บ้างเหรอเปล่า”
“หืม?”
“คนดูแลน่ะ ที่ไปดูแลเยซองเลยน่ะ”
ทงเฮทำท่านึกคิดก่อนจะพยักหน้าเหมือนนึกขึ้นได้กะทันหัน เขาหันไปมองซองมินแล้วยิ้มไปให้บางๆ
“เห็นคนที่ชื่อว่าซีวอนมาดูแลอยู่น่ะครับ”
“...อืม”
ซีวอนลูบหัวเยซองเบาๆขณะที่อีกคนกำลังนอนหลับอยู่ เขาอมยิ้มก่อนจะเริ่มแน่ใจในความรู้สึกของตัวเองมากยิ่งขึ้น เขารู้แล้ว ว่าเขากำลังตกหลุมรักคนตรงหน้านี้
“อย่าเพิ่งจากฉันไปเร็วนักนะ เยซอง”
พูดจบก็ก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผากมนเนิ่นนานแล้วผละออกไปนั่งอ่านหนังสือสอบอยู่เงียบๆ อ่านไปก็รู้สึกว่ามันจะไม่เข้าหัวเลย เรื่องเมื่อเช้ายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขาซ้ำไปมา
‘ซีวอน.... ถ้าหากว่าฉันไปจากนายแล้ว นายจะร้องไห้หรือเปล่า’
‘...’
‘ถึงนายจะบอกว่าไม่ร้องหรอก แต่ฉันก็รู้นะว่านายน่ะต้องร้องอย่างแน่นอน’
‘...อย่ามาตัดสินคนอื่นเองแบบนี้สิ’
‘ฉันไม่ได้ตัดสินเองนะ เพียงแต่ว่าฉันรู้น่ะ รู้ออกมาจากใจเลยว่าซีวอนน่ะ...’
‘…’
‘ใจดีกับฉันมากแค่ไหน^ ^’
รอยยิ้มของเยซองยังติดอยู่ที่สายตาไม่อาจจะลบออกไปได้ ซีวอนถอนหายใจก่อนจะปิดหนังสือลงแล้วจ้องมองร่างเล็กที่หลับปุ๋ย
“มันอาจจะจริงที่นายพูดก็ได้นะเยซอง ฉันน่ะ...ใจดีกับนายมากเสียจนฉันเองยังตกใจเลย ขอบคุณจริงๆนะที่มาสร้างรอยยิ้มและชีวิตใหม่ให้ฉัน”
เขายิ้มอีกครั้งก่อนจะสะบัดหน้าไปมาสองรอบแล้วเปิดหนังสือเรียนอ่านต่อ เอาล่ะ...ซีวอนสู้ๆ
“เดี๋ยวก่อนซองมิน ซองมิน”
ซองมินชะงักขาหยุดหันไปมองฮยอกแจที่เรียกเขาตั้งแต่เดินลงบันไดมาจากตัวอาคารจนจะถึงหน้าประตูโรงเรียนอยู่แล้ว
“พี่อธิบายได้นะที่ไปเที่ยวกับนายแล้วปล่อยให้เยซองรออยู่อย่างนั้น”
“ไม่ต้องอธิบายให้ผมฟังหรอกครับ ไปอธิบายให้เยซองฟังเถอะ”
“ซองมิน พี่อธิบายได้จริงๆนะ ฟังก่อนสิ ซองมิน”
Thruuuuu Thruuuuuuuuu~~
ฮยอกแจล้วงเอาโทรศัพท์ออกมจากกระเป๋าสะพายแล้วกดรับโดยไม่ดูว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา
“ใครครับ”
(....)
“ใครครับ”
(...ผมเยซองเองนะฮะ)
“เยซอง?”
ทันทีที่ซองมินได้ยินชื่อของเพื่อนตัวเองก็หยุดเดินแล้วหันมามองฮยอกแจ คนโดนมองเหมือนจะรู้ตัวเลยทำหน้าเหมือนอยากจะตายก่อนจะหันไปพูดกับเยซองต่อ
“มีอะ…”
(สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะครับ ขอให้พี่มีความสุขมากๆ ได้เจอคนดีๆที่จะอยู่กับพี่และรักพี่ไปตลอด ขอให้พี่และคนๆนั้นมีความสุขมากๆนะครับ)
“...”
(ผมขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมานะครับ พี่ช่วยเป็นกำลังใจให้ผมในการตรวจแต่ละครั้งได้ดีเยี่ยมเลยล่ะ ฮ่าๆ)
ฮยอกแจจับได้ถึงน้ำเสียงที่สั่นของปลายสาย เขาเหลือบสายตามองซองมินที่จ้องมองเขาด้วยความรู้สึกผิด อาจจะต่อเยซองที่กำลังป่วยอยู่ในตอนนี้ล่ะมั้ง
“มีอะไรอีกมั๊ย”
(...ลาก่อนครับ)
ตู๊ดๆ
ฮยอกแจกดตัดสายหลังจากที่เยซองวางไปแล้ว ซองมินมีน้ำตาไหลลงมาก่อนจะหันหน้าหนีก้าวเดินอีกครั้งแต่คราวนี้กลับโดนฮยอกแจจับแขนเอาไว้ได้ทัน
“มันไม่ดีต่อเยซองเลยนะครับ”
“มันจะไม่ดีตรงไหน ทำอย่างที่เราเป็นสิ นายรู้สึกต่อพี่ยังไงก็แสดงออกมาอย่างนั้น อย่าเอาเรื่องคนจะตายมาเกี่ยว...เพี๊ยะ!!!”
ฮยอกแจหน้าหันไปตามแรงตบ เขาเบิกตาโตหันมามองซองมินที่น้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะเลื่อนสายตาลงไปมองมือของซองมินที่กำเข้าหากันแน่น
“ผมไม่เคยคิดเลยนะครับว่าพี่จะเป็นคนอย่างนี้ เยซองไม่ใช่คนที่กำลังจะตายนะครับ เขาไม่ใช่คนจะตายแต่เขาเป็นเพื่อนของผม เพื่อนที่ดีที่สุดของผม!!!!”
พูดจบก็วิ่งจากไปทิ้งให้คนตัวสูงรู้สึกผิดกับคำพูดของตัวเองอยู่คนเดียว
ตู๊ดๆๆๆ
หลังจากวางสายแล้ว เยซองก็ยิ้มทั้งน้ำตามองโทรศัพท์ในมือก่อนจะหันไปวางลงข้างๆแล้วส่งยิ้มกว้างไปให้ซีวอนที่มองเขาอยู่
“ฉันไม่ร้องไห้หรอกนะ ซีวอน”
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่น้ำตาก็ไหลลงมาอยู่ดี เยซองค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา ซีวอนจ้องมองใบหน้าของอีกคนด้วยความนิ่งเฉยแต่ในใจกลับรู้สึกร้อนรุ่มเป็นห่วงใจแทบขาด
“ฮึก...ฉันจะไม่ร้องอีกต่อไปแล้วนะ ฮือ”
เยซองก้มหน้าลงไปหลับตาแน่นพยายามบังคับความรู้สึกของตัวเองไม่ให้ร้องไห้ แต่ยิ่งห้ามกลับยิ่งร้องมากกว่าเดิม
“ฮึก ฮือ”
“...นายเคยคิดบ้างมั๊ย ว่าทำไมมนุษย์ถึงต้องเกิดมาอีกครั้ง”
“...”
“ฉันเคยคิดนะว่าทำไมเราถึงต้องเกิดมาอีกครั้ง ตอนนี้ฉันพบคำตอบแล้วล่ะ”
“...”
“มนุษย์ทุกคนเกิดมา...ก็เพราะต้องมาเจอใครสักคน ใครสักคนที่เกิดมาเหมือนกันเพื่อเรา”
“...”
มือหนาเอื้อมไปลูบกลุ่มผมอีกคนเบาๆ ดวงตาที่แสนอ่อนโยนจ้องมองเยซองที่ตาแดงเพราะการร้องไห้เมื่อครู่ รอยยิ้มผุดขึ้นมาก่อนมันจะกว้างขึ้น เยซองชายสายตามองซีวอนแวบหนึ่งก่อนจะก้มลงไปมองผ้าห่มที่อยู่บนหน้าขาของตัวเอง
“...งั้นก็เป็นเหมือนเราสองน่ะสิ เกิดมา...เพื่อกันและกัน”
“....”
“....”
“อืม คงงั้นมั้ง”
ซีวอนดึงตัวของเยซองเข้ามากอดฝังหน้าลงไปบนไหล่เล็กที่เริ่มสั่นอีกครั้งก่อนเสียงร้องไห้จะดังขึ้นมาจากคนตัวเล็ก เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเป็นและกอบโกยความอบอุ่นนี้เอาไว้ให้นานเท่านานก่อนที่มันจะไม่มีเวลาอีกแล้ว
“คุณหมอคะ คนไข้หัวใจเต้นอ่อนแรงมากค่ะ”
เสียงของพยาบาลและเสียงคนวิ่งไปมาดังอยู่ในหัวสมองของซีวอนที่ยืนมองคนบนเตียงที่หลับสนิทหรือต้องพูดว่าสลบไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วด้วยสายตานิ่งเฉยซึ่งมันตรงข้ามกับความรู้สึกภายในใจ ได้แต่ยืนมองและดูท่าว่าจะเป็นตัวเกะกะให้กับเจ้าหน้าที่ทั้งหลาย สายตาเลื่อนไปมองคุณคิมที่กอดภรรยาเอาไว้แล้วลูบไหล่ไปมาปลอบใจ คุณนายคิมร้องไห้ตัวสั่นคลอนเพราะความหวาดกลัวต่างๆนานา เขาหันกลับมามองเยซองที่นอนอยู่บนเตียงและตัวเด้งขึ้นเมื่อถูกปั๊มหัวใจ
“พาเข้าห้องฉุกเฉิน ด่วน”
นางพยาบาลสองคนพยักหน้าแล้วรีบเดินออกไปโดยมีบุรุษพยาบาลเข็นเตียงที่มีร่างของเยซองตามออกไป คุณนายคิมทรุดตัวลงกับพื้นก่อนจะพยุงตัวเองขึ้นแล้ววิ่งตามเตียงคนไข้โดยมีคุณคิมวิ่งโอบไหล่ตามไปด้วย
ซีวอนยืนนิ่งภายใต้ความเงียบที่มืดมิดของห้องพักฟื้นที่กลับมาสงบอีกครั้ง เขายังจับใจความของเรื่องไม่ได้
เยซองเป็นอะไร ?
เยซองกำลังจะจากเขาไปใช่มั๊ย ?
เขา...ควรทำไงดี ?
“เยซอง...อย่าเป็นอะไรไปนะ”
ซีวอนมองตามเส้นทางของเตียงที่เข็นออกไปนานแล้วก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องและโรงพยาบาล
‘เยซอง ได้โปรด อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปเลยนะ’
- - - - - - - - >
หวังว่าจะไม่เศร้าเกินไป เพื่อให้ได้อารมณ์กวาเลยดูหนังเศร้าๆแล้วมาแต่งต่อ
มันได้ผลนะ ทำให้หัวแล่นและเข้าใจความรู้สึกของตัวละครมากขึ้น ไม่เบื่อใช่มั๊ย
ที่คู่อื่นๆหายไปเลย อยากจะบอกว่าเรื่องนี้ที่จริงเน้นไปที่วอนเย่ อาจจะมีคู่อื่นแซมๆมาบ้าง
แต่เน้นวอนเย่จริงๆ ต้องไปแต่งต่อก่อนที่อารมณ์จะหาย(ฮา)
อารมณ์ค้างอ่ะ อยากแต่งเศร้าๆอีกสักเรื่อง(ฮา)แต่ตอนจบนี้ขอให้ทุกคนทำใจ
เพราะกวาแต่งไปแล้วT^T อ่ะๆมีตอนพิเศษให้ก็ได้
ปล.แต่ตอนจบนี่ก็สุดยอดเหมือนกันนะ*O*V
ความคิดเห็น