คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : นายเป็นใคร?
20
นายเป็นใคร?
-ห้องชมรมดนตรีสากล-
ฉันนั่งอ่านเลกเชอร์วิชาฟิสิกส์เล่นๆ เพราะพรุ่งนี้มีควิซตอนเริ่มคาบ มาที่นี่ก็ต้องเรียนฟิสิกส์เหมือนกันนะ ฉันไม่อยากกลับไปเรียนซ้ำน่ะ อยากจบพร้อมเพื่อนที่ไทยมากกว่าเพราะฉะนั้นฉันจึงจำเป็นที่จะต้องเรียนวิชานี้ด้วย จะได้โอนหน่วยกิตกลับไปเลยทีเดียวไง >< แอบกระซิบว่าแรกๆ หนักมากกก เพราะฉันไม่ถูกกับฟิสิกส์อย่างแรง แล้วยิ่งมาเรียนเป็นภาษาอังกฤษนี่..เครื่องพังตั้งแต่เริ่มสตาร์ทมาได้ไม่ถึงสามกิโลฯ ค่ะ TOT
แต่หลังๆ มาก็เริ่มโอเคขึ้นนะ (หลักสูตรของโรงเรียนนี้ไม่มากเท่าที่ไทยค่ะ เรียนแค่พื้นฐานการเอาไปใช้ในชีวิตประจำวันเท่านั้น บางเรื่องฉันก็เรียนมาแล้วด้วยตอนม.ห้าน่ะนะ เลยค่อนข้างที่จะปรับตัวได้เร็ว)
อ้อ ใช่ ตอนนี้ฉันมาขลุกอยู่ที่ห้องชมรมดนตรีสากลค่ะ ไม่ได้โดดเรียนนะ อย่าเข้าใจผิดเชียวล่ะ นี่เป็นชั่วโมงชมรมต่างหาก และบอกเลยนะว่าฉันชอบมากๆ >< รู้สึกเหมือนเป็นเวลาพักผ่อนมากกว่า ฮ่าๆ
ชมรมดนตรีสากลที่ฉันอยู่ ผู้ก่อตั้งคือใครไม่รู้ รู้แต่ว่าก่อตั้งมานานมากๆ แล้ว แต่ประธานคนปัจจุบันคือทีนะ -..- แทบไม่อยากจะเชื่อเลยใช่มั้ยล่ะ หนึ่งในห้าหน่อนี่เอาการเอางานกับเขาด้วย (จริงๆ คือโดนบังคับให้เป็นเพราะถ้าหากชมรมไม่มีประธานจะทำการยุบทันที -_- )
“อ่านอยู่นั่นแหละ จะเด็กเรียนไปไหน -_- “ เจสันถามด้วยสีหน้าตึงๆ แต่ดูคำถามของหมอนี่สิ ‘จะเด็กเรียนไปไหน?’ ฉันไม่ใช่เด็กเรียนนะ แค่เป็นเด็กตั้งใจเรียน! เอ่อ.. มันเหมือนกันมั้ยนะ .. ช่างเถอะ! ก็ฉันมาเรียนนี่ยะ ไม่ได้มาทำอย่างอื่น (ด่าในใจ) ฉันไม่กล้ารุนแรงกับเจสันเท่าไหร่เลย หมอนี่ชอบทำหน้าโหดใส่ตลอด ตามอารมณ์ไม่ค่อยทันเลยจริงๆ -_-
“เปล่า พรุ่งนี้มีสอบไง อ่านหรือยังนายน่ะ”
“ไม่อ่าน ไม่อยากอ่าน ขี้เกียจ”
“เอาที่สบายใจ .. “
ฉันถอนหายใจพรืดใหญ่ให้กับความหน้ามึนของหมอนี่และเก็บชีทเข้ากระเป๋าเมื่อเห็นว่าเด็กในชมรมเริ่มทยอยเก็บของออกไปบ้างแล้ว
“เหนื่อยโว้ย..” ไลท์ตะโกนออกมาอย่างอัดอั้นหลังจากที่กระดกน้ำเข้าไปหลายอึก แต่..เขาจะเหนื่อยอะไรล่ะ ในเมื่อเขาไม่ได้เป็นคนเล่นดนตรีสักหน่อย -_- ถ้าจะเหนื่อยก็คงเพราะไปยืนกระโดดหย็องๆ ตอนที่เด็กๆ ซ้อมร้องเพลงร็อกๆ กันนั่นแหละฉันว่า ..
เห็นอยู่ชมรมดนตรีสากลแบบนี้ฉันว่าคงมีหลายคนแอบคิดแหละว่าพวกนี้มีวงดนตรีเป็นของตัวเองกันล่ะสิ แฮ่ๆ ไม่มีนะ แต่ฉันได้ยินมาว่ามีช่วงนึงที่ฟอร์มวงกันอยู่ แต่แล้วก็ยุบไป ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน -*-
อา..แต่ถ้าพวกนี้เล่นดนตรี เชื่อสิว่าผู้หญิงทั้งโรงเรียนต้องพร้อมใจเทความรักให้พวกเขาหมดหน้าตักเลยแน่ๆ!
“อ่านรู้เรื่องมั้ยเสียงดังขนาดนี้” ทีถามอย่างหาเรื่องชวนคุย
“ก็โอเคนะ ทำไม อยากให้ติวให้เหรอ -w- “ แล้วฉันก็ต้องหลุดขำพรืดเมื่อทีทำหน้าสยดสยองมากตอนที่ฉันบอกว่าจะติวฟิสิกส์ให้ แนะนำให้เก็บเป็นความรู้ใหม่เลยนะคะ ว่านอกจากผักแล้วทีเกลียดฟิสิกส์มากๆ เลย -..-
“คิดอะไรมากมายหรือเปล่าวะไอรีนช่วงนี้ ดูหมองๆ นะ” เขาเลิกคิ้วถามอย่างไม่จริงจังนักจากนั้นจึงเดินมานั่งข้างๆ
“หือ O_O ฉันน่ะเหรอหมอง”
“อือ ใช่ฉันเห็นด้วย”
“เหมือนกัน”
“หมองมากๆ”
“เหรอ สงสัยจะนอนน้อยล่ะมั้ง ฮ่าๆ “ ฉันหัวเราะกลบเกลื่อนเมื่อรู้สึกโหวงๆ ภายในอก ในหัวก็พาลคิดถึงเรื่องต่างๆ นาๆ ไปเรื่อยๆ โดยเฉพาะเรื่องเมื่อวานที่ผ่านมาสดๆ ร้อนๆ ..
อ๊ะ แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้ร้องไห้หรอกนะ ทั้งๆ ที่ตอนนั้นเพิ่งเจอเรื่องที่ทำให้รู้สึกแย่ ‘มากๆ’ มา ไม่รู้สิ เหมือนกับรู้สึกว่าร้องมาเยอะแล้ว อยากพอแล้วจริงๆ นะ ฉันเหนื่อยเหลือเกิน ..
“เงียบ สงสัยไม่ช๊อต” ไทตินพูดติดตลกเพื่อไม่ให้บรรยากาศตึงเครียดเกินไป
“ฉันสบายดี J เป็นห่วงฉันกันล่ะซี้ อ่ะแน่ะๆ”
“เออ -_-^”
“ห่วงมากนะไม่รู้เหรอ”
“ใช่ ดูแลตัวเองบ้างเซ่ -0-^”
“ทำตัวให้เหมือนคนด้วย”
“-0-“ นะ..นี่ พวกเขาห่วงฉันจริงๆ เหรอเนี่ย น้ำตาจะแชร์ขอไหล เอ้ย น้ำตาจะไหลขอแชร์ T_T
“เลิกทำหน้าเหมือนหมาโง่ซักทีได้ป่ะ ทุเรศจังเลย -3- “
“ไอ้..” ไลท์เจ้าเก่า..หมอนี่ เสียบรรยากาศทำซึ้งหมด!
ฉันตั้งใจว่าจะลุกขึ้นไปตีไลท์ให้หายหมั่นไส้แต่อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดังปึ้ดบนหัว ..
และผมที่ยาวไปถึงกลางหลังของฉันก็ค่อยๆ สยายออกมา
ท๊าดา! ยางขาด .. T^T
“เฮ้ยยยย ไอรีนแปลงล่าง!”
“ยางขาดย่ะ!” ฉันพูดไปบ่นไปพลางสางผมไปด้วยความหงุดหงิด จะมาขาดอะไรตอนนี้นะ T_T อาจเป็นเพราะวันนี้ฉันใช้ยางรัดผมน้อยล่ะมั้ง ผมฉันเยอะมากเกินไปจริงๆ นะ แต่ฉันก็ไม่อยากซอย ชอบแบบเยอะๆ มากกว่า ถึงแม้ว่าจะดูและยากหน่อยและเวลามัดผมจะใช้ยางเยอะกว่าชาวบ้านเขาก็เถอะ -_-
“แต่ผมเธอสวยเป็นบ้าเลยว่ะ” ทีไม่พูดเปล่า เขาเอื้อมมือมาม้วนผมฉันเล่นด้วย อืม..ดีๆ ทำดี หัวฉันเป็นของสงวนนะ ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถจับได้ โอ้ย ไอ้พวกนี้นี่..!
“อย่า ฉันไม่มีหวีนะ พอเลยพอ”
“ทำไมเธอชอบมัดผมหางม้าทรงสูงอ่ะ ไม่เห็นทำทรงอื่นเลย” ไทตินแกล้งทำเป็นเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้เพื่อนของเขาสามารถทำหัวรังนกให้ฉันได้อย่างไม่ต้องโดนด่า -_-
“จริงๆ ฉันก็ไม่ค่อยชอบมัดทรงนี้หรอก แต่มันชิน ไม่รู้จะทำทรงอะไร ถักเปียก็ทำไม่เป็นน่ะนะ -*- “
“เดี๋ยวฉันของลองถักเปียให้ -_-b “ ทีบอกและพยายามทำอย่างที่เขาพูดจริงๆ = =
“-_-“
“เคยเปิดดูในยูทูปมันก็ไม่เห็นยาก ทำไมทำจริงแม่งยากจังวะ”
“นายฝักใฝ่เรื่องนี้เกินไปแล้วนะ อย่าบอกนะว่า!”
“ตลก จะฝึกไว้ทำให้แฟนในอนาคต เดี๊ยะๆ”
“เหร๊ออออ อย่าให้เห็นว่าแฟนในอนาคตนายเป็นผู้ชายแล้วกันนะยะ”
“ถึงฉันจะแมนแต่ฉันก็กล้าต่อยอู้หญิงนะ -_- “
“โหดร้ายอ่ะ T^T “
ระหว่างที่ทีกำลังพยายามถักผมเปียให้ฉันอย่างขะมักเขม้น ประตูห้องชมรมก็เปิดพรวดออกมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับการปรากฏตัวของผู้ชายที่ฉันไม่อยากเห็นหน้ามากที่สุดตลอดเวลาหลายๆ วันที่ผ่านมา
“รู้สึกว่าช่วงนี้เธอจะสนิทกับพวกมันมากเกินไปแล้วนะ”
“ร..โรมิโอ”
“ฉันโทรหาทำไมไม่รับ!” ฉันขมวดคิ้วอย่างแปลกใจก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงหยิบโทรศัพท์ออกมาดูก็พบว่าโรมิโอโทรมาสิบกว่าสายเลยแหละ แต่เป็นเพราะฉันปิดเสียงและไม่ได้เปิดสั่นด้วยล่ะมั้ง ฉันถึงไม่รู้สึกตัวเลยว่าโทรศัพท์เข้า ..
“ขอโทษที”
“ถอยออกไปเลยไอ้ที” เขาหันไปตีหน้าเข้มใส่ทีที่ยักไหล่อย่างไม่สะท้กสะท้านแต่ก็ยอมขยับห่างออกไปประมาณหนึ่ง
“นายมีอะไรหรือ...” ฉันยังพูดไม่จบเลยคนใจร้อนตรงหน้าก็ฉุดรั้งแขนของฉันขึ้นไปอย่างแรง ท่ามกลางสายตาเพื่อนๆ ของเขาและรุ่นน้องหลายคนที่ยังอยู่ในชมรมอยู่
“เฮ้ย.. ใจเย็นๆ” เจสันพยายามเกลี้ยกล่อม
“อย่ายุ่ง!”
“นายเป็นอะไรของนายเนี่ย ปล่อยเลย ฉันเจ็บ”
“เธอนั่นแหละเป็นอะไร!หลบหน้าฉันทำไม!!”
“อย่ามาตะคอกนะโรมิโอฉันไม่ชอบ!”
“รู้ไว้ด้วยนะว่าเธอทำให้ฉันโกรธมาก!!!” ถึงเขาไม่ต้องบอกก็รู้อยู่แล้ว .. สังเกตจากแรงบีบที่ข้อมือฉันตอนนี้น่ะนะ ..
“ฉันไปทำอะไรให้นายโกรธ! อะไรนักหนา!”
“ใครใช้ให้เธอหลบหน้าฉัน ตอบ”
“ฉันเปล่าสักหน่อย”
“เอาดีๆ บอกแล้วไงว่ามีอะไรให้พูด เธอโกรธอะไร เป็นอะไร”
“นายก็เอาแต่ถามอยู่นั่นแหละว่าฉันเป็นอะไรเป็นอะไรเป็นอะไร ทำไมนายไม่ย้อนมองดูตัวเองก่อนล่ะ ถ้านายคิดว่าฉันโกรธนาย นายก็น่าจะรู้นะว่าสาเหตุอะไร! ทำไมยังต้องถาม”
“ถ้าฉันรู้แล้วจจะถามมั้ย!” ดูเหมือนโรมิโอจะโกรธมากจริงๆ เขาปล่อยมือจากข้อมือของฉันและเปลี่ยนมากุมหัวไหล่แทนและฉุดรั้งฉันเข้าไปใกล้ๆ
“นายอย่ามาทำแบบนี้กับฉันนะปล่อย มีอะไรไปคุยกันที่อื่นเถอะ” ฉันพยายามใจเย็นและบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเมื่อรู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่จ้องมาอย่างสนใจแต่โรมิโอเหมือนจะไม่สนใจอะไรแล้วทั้งนั้น ..
“คุยตรงนี้แหละ ทำไม อายคนเหรอ”
“ฉันเปล่าแต่..!”
“หึหึ อายเหรอที่คนเขาคิดว่าเธอเป็นแฟนฉันน่ะ อ้อ..อย่างนี้นี่เองสินะ J “
‘บ้าน่า! ไปกันใหญ่แล้ว!!’
“อายงั้นเหรอ ที่ฉันจีบเธอ”
“มัน..” มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ!
“อายเหรอ ที่ฉันชอบเธอ เธออายมากนักหรือไง”
“ไม่..”
“คุยกับฉัน มองหน้ากัน เธออายเหรอ” ทั้งๆ ที่น้ำเสียงของเขาแดกดันมากมายขนาดนั้นแต่ฉันกลับรู้สึกว่านัยน์ตาสีสวยแฝงเร้นไปด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กันเลย ..
“โรมิโอ”
“งั้นก็..อายให้สุดๆ ไปเลยก็แล้วกัน” จบคำเขาก็รั้งตัวฉันเข้าไปใกล้ๆ จากนั้นก็ประทับริมฝีปากลงมาด้วยความรุนแรงเพื่อระบายความโกรธ ฉันเบิกตาโพลงอย่างคาดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ต่อสายตาคนนับยี่สิบคู่! ถึงวัฒนธรรมของที่นี่จะไม่เคร่งเรื่องแบบนี้แต่อย่างน้อยทุกคนก็รู้อยู่ว่าฉันเป็นคนไทยนะ และมันขัดศีลธรรมของฉัน! L
โรมิโอไม่ไว้หน้าฉันเลย .. เขาไม่ให้เกียรติฉันเลยสักนิด
ฉันพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการรัดกุมนั่นแต่ก็ไม่เป็นผล โรมิโอยังคงบดเคล้าละเลียดริมฝีปากของฉันอย่างไม่รู้จักเหนื่อย ..
“พอใจหรือยัง”
[Special Romeo]
“พอใจหรือยัง” ผู้หญิงตรงหน้าถามเสียงสั่นๆ แต่สัมผัสได้ถึงความแข็งกระด้างของน้ำเสียง ..หลังจากที่ผมเลิกคุกคามเธอ
“คิดว่าแค่นี้ฉันจะอายเหรอ..?” ไอรีนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันอย่างไม่รู้สึกอะไร แต่การกระทำของเธอกลับตรงข้าม ดวงตากลมโตใสๆ นั่นรื้นไปด้วยน้ำตา
เป็นสิ่งที่บ่งบอกว่า เธอกำลังอ่อนแอ ..
“ฉันไม่อายหรอกนะ .. กะอีแค่จูบประจานน่ะ” เธอพยายามแสร้งยิ้ม แต่น้ำตากลับยิ่งไหลออกมามากกว่าเก่า ผมเอื้อมมือออกไปตั้งใจว่าเช็ดน้ำตาให้กับผู้หญิงที่ผมรัก แต่ไอรีนกลับปัดทิ้งอย่างไม่ใยดี
เมื่อกี้ทำอะไรลงไปวะ ไอ้โรมเอ้ย!
เฮ้อ หลายวันมานี่ไอรีนไม่ยอมคุยกับผมเลย ทั้งๆ ที่เราอยู่บ้านเดียวกันแต่ผมกลับรู้สึกว่าเราเจอกันน้อยมากๆ เพราะยัยตัวเล็กนี่กำลังหลบหน้าผม ตอนแรกตั้งใจว่าจะเข้ามาคุยดีๆ ผมคิดว่าเธอคงโกรธอะไรผมสักอย่างและไอรีนไม่ใช่คนโกรธใครแบบไม่มีเหตุผล เพราะงั้นผมจึงตั้งใจว่าจะไม่ใส่อารมณ์ แต่พอผมโทรหาก็ไม่ยอมรับสาย ยิ่งมาเจอไอ้ทีมานั่งเจ๊าะแจ๊ะกับผู้หญิงของผมนะ อารมณ์เวรๆ นี่ไม่รู้ว่ามันมาจากไหนเหมือนกัน -_-;
แล้วผมก็ทำสิ่งที่แย่ที่สุดลงไป ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่เชื่อเลยว่ามีคนถ่ายคลิปไว้ไม่น้อย -_- แต่จะโทษใครก็ไม่ได้ป่ะวะ ต้นเหตุมันมาจากอารมณ์งี่เง่าเวรๆ ของผมเองนี่แหละ แต่ช่างมันเถอะ ค่อยไปตามซื้อคลิปเอาก็ได้วะ รวย บ้านมีตัง
“นายยังไม่ตอบฉันเลยนะ
“..?”
“นายพอใจหรือยัง” ถามทั้งๆ ที่ยังก้มหน้าก้มตาร้องไห้อยู่ ผมอยากดึงเธอเข้ามากอดเหลือเกินแต่กลัวว่ายิ่งทำจะยิ่งแย่ ไอรีนคงโกรธผมมาก..
และผมก็ปากหนักเกินไปที่จะพูดคำว่าขอโทษ..
“ถ้าพอใจแล้วก็..ต่างคนต่างอยู่เถอะนะ”
อะไร เมื่อกี้ยัยนี่พูดว่าไงนะ!!!
“ฉันรบกวนนายอีกแค่สี่ห้าเดือนเอง..”
“..”
“เราก็ต่างคนต่างอยู่กันไป ฉันไม่รู้จักนายนายไม่รู้จักฉัน”
“เธอจะบ้าเหรอวะ”
“ไม่บ้า ทำอย่างนี้มันจะดีกับทั้งสองฝ่ายไง ฉันก็สบายใจ นายก็สบายใจ แฟนนาย..ก็คงจะดีใจที่เป็นอย่างนี้
หือ..? -_-
“เรื่องของเราฉันจะถือว่า มันไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกันนะ ^-^ “
ผมว่านะ..ยัยนี่ต้องกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่แน่นอน
อัพแล้วววววว ^O^ ขอบคุณธีมจาก SHALUNLA จ้า
ความคิดเห็น