คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : กล่องแห่งความทรงจำ
18
กล่องแห่งความทรงจำ
ฉันนั่งนิ่งมองจานข้าวอาหารกลางวันของตัวเองที่ตอนนี้ผักมันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ โดยผู้ชายที่รักษ์โลกและไม่ชอบกินผัก ทาด้า!! ทีไงจะใครล่ะ เคยบอกไปแล้วใช่มั้ยว่าหมอนี่เกลียดผักยิ่งกว่าขี้อีก อ้อ ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวนะที่ได้รับความรักษ์โลกของทีมา คนอื่นก็เช่นกัน ขนาดเจสันกินก๋วยเตี๋ยวหมอนี่ยังตักผัดผักคะน้าของตัวเองไปใส่ในชามก๋วยเตี๋ยวของเพื่อนเฉยเลย -_-
“ทำไมไม่ยอมกินผักเนี่ย!”
“ก็ไม่ชอบอ่ะ -0- “
“โตเป็นแมวแล้วยังไม่ยอมกินผักอีก -_- “
“ก็คนมันไม่ชอบ”
“แล้วนายสั่งผัดผักคะน้ามากินเนี่ยนะ -_-;; “
ทียักไหล่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อย่างน่าหมั่นไส้ ฉันทำท่าว่าจะตักผักคืนใส่จานของเขาตามเดิมแต่ทว่าเขากลับยกจานข้าวหนีไปซะก่อน ทำให้ฉันถอดใจที่จะพยายามเอาผักกลับไปใส่จานข้าวของที ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ฉันเองก็ไมค่อยชอบผักคะน้าสักเท่าไหร่แต่ไม่ถึงกับยี้เหมือนใครบางคน จุ๊ๆ ไว้ อย่าบอกใครล่ะ!
“ไอ้ทีนะเว้ย แม่งไม่ชอบกินผักแล้วดันสั่งผัดผักมา เห็นมั้ย ก็ต้องมาเดือดร้อนพวกฉันกินอีก ตบซักทีดีมั้ย” ไลท์ที่เคี้ยวผักของทีอยู่ตุ่ยๆ ก็อดไม่ได้ที่จะแขวะบ้าง แต่เชื่อมั้ยว่าขนาดเพื่อนของเขาจงใจใช้สายตาแบบเอือมระอามองเขา ทีก็ยังไม่สะทกสะท้านจ้า เรียกได้ว่าสกิลความหยาบด้านมีมากเลยทีเดียว -_-
และขณะที่ก้มหน้าก้มตาทานข้าวกลางวันอย่างอย่างเอร็ดอร่อย จู่ๆ ก็มีรุ่นน้องผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา..
“เอ่อ พี่คะ คือ..”
“หือ?” ฉันเงยหน้าขึ้นมองบุคคลมาใหม่ทั้งๆ ที่ยังเคี้ยวข้าวอยู่ตุ่ยๆ เดี๋ยวนี้ติดนิสัยซกมกมาจากพวกปีศาจนี้แล้วค่ะ แฮ่ -..-
“ขอโทษนะคะถ้าจะถามว่า..พี่โรมิโอไปไหน?”
เกิดความเงียบขึ้นมาหลังจากที่หนึ่งในกลุ่มเด็กผู้หญิงคนนั้นถามฉัน ฉันหลุบตาต่ำลงเล็กน้อย จากนั้นจึงเงยหน้าตอบพวกเธอตามตรง..
“ไม่รู้เหมือนกัน เค้า..ไม่ได้บอกพี่ไว้อ่ะ ^^; “
ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าโรมิโอไปไหน เขาไม่ได้มาโรงเรียนวันนี้ และไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ บางที..อาจจะอยู่กับผู้หญิงคนนั้นล่ะมั้ง
“อ่า งั้นเหรอคะ ไม่เป็นไรค่ะ ^-^ “
“^^”
“พี่เคทนี่โชคดีจังเลยนะคะ ได้เป็นผู้หญิงของพี่โรม >//< “
“...”
...
ฉันเหมือนถูกตบหน้าหลังจากที่เด็กคนนั้นพูดจบ ดูเหมือนว่าเธอเองก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นฉันนิ่งเงียบไปแบบนั้น..
“เอ่อ พี่เคท เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
“...”
“พี่เคท”
“...”
“พี่..”
“พี่ไม่ได้ชื่อเคทค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันพยายามบอกด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เป็นปกติที่สุดจากนั้นจึงลุกออกมาทั้งๆ ที่ยังไม่อิ่มเลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าจะให้กลับไปกินต่อคงกินไม่ลงแล้วล่ะ
ได้โปรดเถอะ..อย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิดเลย
5:05 PM
“เธอโอเคป่ะเนี่ย -_- “
“โอเคดิ ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“อย่าโม้ นั่งเหม่อทั้งวันแบบนี้เรียกไม่เป็นอะไร เดี๊ยะๆ” ทีดุและผลักหัวฉันเบาๆ เป็นการลงโทษ
วันนี้ฉันกลับบ้านช้ากว่าปกติ เพราะไปนั่งกินนมร้อนที่ร้านข้างๆ โรงเรียน เผื่อว่าจะสงบสติอารมณ์ที่แสนจะฟุ้งซ่านได้บ้าง T^T พวกนี้ก็ไปด้วย เขาบอกว่ากลัวฉันจะเหม่อตอนข้ามถนนแล้วไปชนรถคนอื่นเขาน่ะนะ ไม่จริงนะ ฉันไม่ได้เหม่อสักหน่อย ไอ้พวกจอมใส่ร้าย L อ้อ พวกเขาอาสามาส่งด้วยอ่ะนะ
พอเดินเข้าไปในบ้านก็เห็นมิล่านั่งทำหน้าบูดบึ้งอยู่บนโซฟา
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย -0-
“ไง มิล่า”
“ไง..กลับบ้านช้าจังเลยนะ -3- “
“ไปกินนมร้อมกับพวกนี้มาน่ะ แล้วเธอเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย ดูเครียดๆ -0- ”
“เหอะๆ ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่..”
“อ้าว พวกนาย คิดถึงจังเลย >_< “ ยังไม่ทันที่มิล่าจะพูดจบ ใครสักคนก็เดินออกมาจากห้องครัว เมื่อเธอเห็นพวกปีศาจนี้ก็แสดงสีหน้ายินดีอย่างสุดซึ้งออกมา แต่ฉันแอบเห็นว่ามิล่าทำหน้าเบื่ออย่างสุดชีวิตเลย -_-;
โรมิโอเดินตามเคทออกมาจากห้องครัว เขาสบตากับฉันและฉันก็เป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน ไม่รู้สิ..สบตากับเขาแล้วฉันรู้สึกแปลกๆ เหมือนอะไรกดทับตรงอกยังไงอย่างงั้น
บรรยากาศรอบตัวมาคุแบบแปลกๆ ทั้งๆ ที่เธอคนนั้นพูดจ้ออย่างสดใส แต่ไม่รู้เหมือนกัน..สังเกตเห็นว่าสีหน้าแต่ละคนเปลี่ยนไป ถึงจะยิ้มๆ อยู่ก็ตาม
ก่อนหน้านี้..มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่านะ
“อ้าว..เธอคนนี้นี่เองที่โรมเล่าให้ฟัง ยินดีที่ได้รู้จักนะ เคทเธอรีนจ้ะ ^O^ “ สักพักเธอก็หันมายิ้มสดใสให้ฉันพร้อมทั้งยื่นมือออกมาทำความรู้จักด้วย ฉันหลุบตามองมือเรียวของเธอเล็กน้อยแต่ก็ยื่นมือไปทำความรู้จักเช่นกัน “ไอรีนนะ”
แต่เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ? โรมิโอพูดถึงฉันให้เธอฟังด้วยงั้นเหรอ?
“ดีใจจังที่เจอคนไทยด้วยกัน ฉันก็เคยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนแบบไอรีนเหมือนกันนะ”
“ระ..เหรอ”
“ช่ายยย สนุกมากเลยเนอะอยู่กับพวกนี้ ไม่อยากกลับไทยเลยล่ะ ^-^ ” เคทเธอรีนยิ้มสดใส เธอช่างดูเปล่งปลั่งจริงๆ เลยนะ ยิ่งเวลาเธอยิ้ม อย่างกับว่าโลกนี้ไม่เคยมีความทุกข์ยังไงอย่างนั้น
แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เคทเธอรีนน่ะดูไม่มีพิษมีภัยอะไรเลยสักนิด แต่ทำไม..ทำไมฉันรู้สึกว่าฉันไม่ค่อยชอบเธอเลย นิสัยแย่จังนะไอรีน L
“คงงั้นมั้ง แหะๆ ^^; ..” ฉันยิ้มแห้งๆ ให้เธอ ยิ่งทำให้เคทเธอรีนยิ้มกว้างกว่าเดิมอีก ชีวิตมีความสุขมากเลยใช่มั้ยเนี่ย -_-; “ถ้าไม่มีอะไรแล้วเดี๋ยวฉันขอขึ้นไปข้างบนก่อนนะ” ฉันยิ้มให้เธออีกครั้งและหันไปบอกลาพวกปีศาจนั่นที่แต่ละคนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก มิล่าเองก็ไม่น้อย ยัยนั่นถึงกับทำหน้าเหม็นเบื่อไปเลยแหละ -_-;
เหอๆ ฉันว่านะ ก่อนหน้านี้มันต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างแหละ เชื่อสิ
“อ๊ะ ขอขึ้นไปด้วยสิ มีเรื่องอยากพูดด้วยเยอะแยะเลย ^^ “
“เอ่อ”
“โรม เดี๋ยวเคทมานะ” เธอหันไปบอกกับโรมิโอ จากนั้นจึงหันกลับมาจูงมือฉันขึ้นไปบนห้อง แทบไม่ต้องสงสัยเลยว่าตอนเคทเธอรีนมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนเธอก็พักอยู่ห้องเดียวกับฉันนั่นแหละ
อดที่จะฉุนไม่ได้แฮะ ไม่รู้ทำไม -*-
“คิดถึงห้องนี้แฮะ” ผู้หญิงร่างบางอีกคนบอกหลังจากที่เราเข้ามาในห้องแล้วเรียบร้อย ฉันวางกระเป๋าไว้บนเตียงและทิ้งตัวนั่งอยู่บนนั้น ส่วนเคทเธอรีนก็เดินไปมารอบๆ อย่างตื่นตา เหมือนเด็กน้อยที่ได้ของเล่นที่หายไปกลับคืนมา
“ฉันไม่ได้เจอที่นี่มานานแล้ว เมื่อตอนกลางวันว่าจะขึ้นมาดู แต่โรมห้ามไว้ เชอะ -^- ก็ตอนนี้มันเป็นของเธอแล้วนี่นา เนอะ ^O^ “
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก เดี๋ยวอีกหน่อยฉันก็กลับแล้วล่ะ”
“เหรอ ถ้าไอรีนกลับ คนพวกนั้นต้องเหงามากแน่ๆ เลย..”
“งั้นเหรอ”
“แต่ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฉันจะช่วยดูแลพวกเขาให้ ^O^ น่าเสียดายจังเลยที่คุณลุงกับคุณป้าไปแคนาดากันซะก่อน ถ้ากลับมาเร็วกว่านี้คงได้เจอ”
ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จึงได้แต่ยิ้มให้เธอน้อยๆ
“เออนี่ แล้วพวกเค้าดูแลไอรีนดีหรือเปล่าน่ะ หมายถึง โรมและก็เพื่อนๆ ของโรมน่ะนะ”
“ก็ดีนะ..ฉันปวดประสาทมากเลยเวลาอยู่กับพวกนั้น ฮ่าๆ “
“มีสีสันใช่มั้ยล่ะ”
“ใช่ มีสีสันจนน่าปวดหัวเลย”
“อืม.. โรมคงไม่ได้แกล้งอะไรไอรีนใช่มั้ย”
“แกล้งอะไรเหรอ”
“ไม่รู้สิ ปกติโรมน่ะเป็นคนชอบแกล้ง ยิ่งเห็นสาวๆ สวยๆ อย่างไอรีนนี่คงจะแกล้งไม่หยุดเลย -3- ”
โรมิโอชอบแกล้งอย่างนั้นเหรอ.. แล้วหมอนั่นจะแกล้งฉันเรื่องอะไรบ้างล่ะ
แกล้งด้วยการจูบ แกล้งทำให้ใจเต้น แกล้งพูดคำหวานๆ แกล้งขอคบ แกล้งอะไรอีกดี
“แต่ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวถ้าโรมแกล้งไอรีนอีกมาบอกฉันได้ ฉันจะจัดการให้เลย -^- “
“เอ่อ นี่สองคน คบกันอยู่เหรอ”
“หวา ถามอะไรเนี่ย ._. // “ เคทเธอรีนก้มหน้าเขินอายอย่างน่ารัก จากนั้นจึงยกมือขึ้นเกาแก้มแก้เก้อ “ฉันไปดีกว่า เดี๋ยวโรมจะรอนาน >< “ ว่าจบเธอก็รีบวิ่งออกไป ทิ้งฉันไว้กับความรู้สึกที่หลากหลาย เรื่องราวมากมายกับคำถามนับไม่ถ้วนผุดเข้ามาในหัว เคทเธอรีนกับโรมิโอคบกันอยู่งั้นเหรอ..?
แล้วที่ผ่านมาคืออะไรล่ะ โรมิโอแค่อยากจะ ‘แกล้ง’ ฉันอย่างนั้นใช่มั้ย
แล้วฉันก็โง่ไปหลงชอบเขาจริงๆ ทั้งๆ ที่หมอนั่นไม่เคยคิดอะไรกับฉันเลย ที่ผ่านมาฉันคิดเองเออเองตลอด เรื่องมันเป็นแบบนี้ใช่มั้ย คนใจร้าย..
ฉันเงยหน้าขึ้นพยายามจะทำตัวเข้มแข็งด้วยการห้ามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วจึงลุกขึ้นไปนั่งบนโต๊ะเขียนหนังสือ บ้ามากใช่มั้ยถ้าฉันจะบอกว่าฉันจะทำการบ้าน T_T ฉันไม่อยากฟุ้งซ่านนี่นา เชื่อเถอะว่าฉันต้องร้องไห้แน่ๆ ถ้าอยู่คนเดียวโดยที่ไม่ทำอะไรน่ะ
แต่ขณะที่หยิบปากกาออกมาจากกระเป๋ามือไม้ก็ดันมาอ่อนแรงซะได้ ส่งผลให้ปากกาของฉันตกลงไปนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ด้วยความมักง่ายฉันจึงพยายามใช้เท้าคีบมันขึ้นมา แต่แล้วแทนที่จะได้ มันกลับร่วงลงไปอีกรอบแถมยังกลิ้งไปใต้เตียงอีกต่างหาก
โมโหโว้ย ไอ้ปากกาบ้า ไม่รู้หรือไงว่ากำลังอารมณ์ไม่ดีเนี่ย L
ฉันมุดเข้าไปใต้เตียงตั้งใจว่าจะหยิบปากกา แต่แล้วสายตาก็ไปจ๊ะเอ๋กับกล่องสี่เหลี่ยมสีฟ้าน่ารัก ฉันเคยเห็นกล่องนี้แล้วครั้งหนึ่งตอนที่หน้ามืดลงไปนอนกับพื้น แต่ตอนนั้นโรมิโอเข้ามาก่อนที่ฉันจะได้มุดไปเอามาดู..
ลางสังหรณ์บางอย่างบอกให้ฉันต้องดูของในกล่องให้ได้ จึงตัดสินใจคลานเข้าไปเอากล่องใบนั้นมา
ตอนนี้กล่องใบนั้นอยู่ในมือฉันเรียบร้อย ทั้งๆ ที่มันเป็นกล่องธรรมดาแต่ทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันถึงรู้สึกแปลกๆ กับมัน หัวใจเต้นระริกราวกับว่ากลัวอะไรบางอย่าง
แต่แล้วฉันก็ตัดสินใจเปิดมันออกมา..
ภายในเต็มไปด้วยของที่ระลึกมากมาย ของคนสองคน ทั้งรูปถ่าย สร้อยคอ กำไลข้อมือ การ์ดเล็กๆ น่ารัก
โรมิโอกับเคทเธอรีน..
ทั้งสองคนเคยรักกันมาก่อน
นาทีนี้ฉันไม่สามารถทำเป็นเข้มแข็งได้อีกต่อไปแล้ว ที่ผ่านมาทั้งหมดฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว โรมิโอไม่ได้แกล้งฉัน ที่เขาเข้าหาฉันอาจเป็นเพราะว่าฉันมีใบหน้าคล้ายคลึงกับเคทเธอรีน ไม่น่าล่ะ ถึงมีคนเข้ามาทักผิดบ่อยนักว่าฉันคือเคทเธอรีน เหอะๆ เขาเห็นฉันเป็นอะไร ตัวแทน คนคั่นเวลา หรืออะไรดีล่ะ
น่าสงสารจัง พอตัวจริงเขากลับมาวันนั้น โรมิโอถึงกับผละออกจากฉันเลยทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นเรากำลังคุยเรื่องสำคัญกันแท้ๆ
หรือว่าเรื่องนั้นจะสำคัญสำหรับฉันคนเดียว หรือฉันเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว
ที่เขาจูบฉัน นั่นเป็นเพราะฉันเหมือนเคทเธอรีนสินะ
ที่เขาร้องเพลงให้ฉันเป็นเพราะฉันเหมือนเคทเธอรีน
ที่บอกว่าฉันเป็นเจ้าหญิงของเขาเป็นเพราะฉันเหมือนเคทเธอรีน
ที่ขอคบกับฉันก็เพราะว่าฉันเหมือนเคทเธอรีน
นายใจร้าย..เข้ามาทิ้งความรู้สึกดีๆ ไว้ให้ พอฉันรู้สึกดีตอบ นายก็กำลังจะหายไปเนี่ยนะ
เจ็บจังเลย
___________________________________________________________________________________________________________
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก SHALUNLA จ้า
ความคิดเห็น