นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
โปรดกลับมารักกัน ชานแบค(จบบริบูรณ์)
ความรักระหว่าง ชานยอลและแบคฮยอน เมื่อความรักเดินทางมาถึงทางตัน ความสัมพันธ์ก็เริ่มสั่นคลอน ทั้งสองจะทำยังไงความรักครั้งนี้ ติดตามได้ใน "โปรดกลับมารักกัน"
ผู้เข้าชมรวม
467
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
467
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 18 เม.ย. 59 / 15:49 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
ทักทายท่านผู้อ่านทุกท่านนะคะ เรื่อง “โปรดกลับมารักกัน”
เป็นฟิคเรื่องแรกที่ไรท์แต่งแนวดราม่านะคะ เนื้อเรื่องโดยรวมเป็นอิมเมจของเพลง “กลับมารักกัน”
ของวง Unfollow พอไรท์ฟังปุ๊บแล้วแบบอิมเมจในการแต่งเรื่องนี้ผุดขึ้นมาเลยคะ ไม่ดีหรือไม่โอเคยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะคะ ขอบคุณที่เปิดอ่านกันนะคะ
-แนะนำตัวละคร-
ชานยอล
นักศึกษาหนุ่มวิศวะปี
3 รูปหล่อ ใจดี ชานยอลคบกับแบคฮยอนเป็นเวลา 2 ปีแล้ว ความรักของทั้งคู่ดีมาตลอดแต่ต้องเปลี่ยนไปเพราะใครบางคน...
แบคฮยอน
นักศึกษาหนุ่มบัญชีปี
3 มีดีกรีเป็นถึงดาวคณะบัญชี
แบคฮยอนคบกับชานยอลมานานแต่เพราะเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ความรักทั้งคู่มาถึงทางตัน...
คริส
รุ่นพี่คณะสถาปัตย์ที่แอบชอบแบคฮยอนมาตลอดระยะเวลาที่แบคฮยอนคบกับชานยอลเป็นเวลา
2 ปีเต็มๆ เหมือนฟ้าประทาน “เขา”มาให้ในขณะที่ไม่เหลือใคร...
เซฮุน
เพื่อนของชานยอล
เซฮุนไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมคณะแต่เขาเป็นเพื่อนสนิทของชานยอล
เซฮุนเป็นคนกุมความลับของแบคยอนและ “เขา” เซฮุนเป็นคนที่ห่วงเพื่อนมากจึงช่วยแบคฮยอนปิดความลับครั้งนี้ไว้ไม่ให้ชานยอลรู้....
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“โปรลับมารััน ันยัรอแ่เธอ
อย่าทอทิ้รัเรา ันทนไม่ไหว
อย่าปล่อยให้ัน้อทรมาน
ันะพร้อมเ้าใ เหุผลที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป”
*ฟัเพลประอบะไ้อารม์ในารอ่านมาึ้นะ*
Rrrrrrrrrrrrrrrrr.
“ใรโทรมาว่ะ
นำลัเล่นเมส์เลยวุ้ย” นัวสูบ่นอุบ
“าน
อยู่ไหน?” ปลายสายถามึ้น
“อยู่ในใแบไ
ถามแปลๆ5555” านยอลแล้ยิมุเสี่ยวใส่แฟนัวเล็อเา
ู่ๆอารม์อเา็ีึ้นมาทันที
“ลหรอ? แบไม่ไ้ว่ามาเล่นับานนะ แบถามว่าานอยู่ไหน” ปลายสายึ้นเสียเล็น้อย
“เอ้า..
านอยู่บ้านไอ้ฮุน แบมีไรรึเปล่ารับที่รั” านยอลพยายามพูให้นัวเล็อารม์ีึ้นบ้าเพราะแบฮยอนอเาน่ะแ่พูหวานๆใส่็หายอนแล้ว
“าน
ออมาหาแบหน่อยไ้ไหม?”
“ที่ไหนล่ะรับ”
“ที่ร้านาแฟหน้าบ้านแบ
มาเร็วๆนะแ่นี้นะ บายรับ”
“เี๋ยวแบ
...ู๊ๆๆ” ปลายสายรีบัสาย้วยวามร้อนรน
“แบโทรมาหรอว่ะาน?” เฮุนถามานยอลึ้นะที่ัวเาเพิ่ออมาาห้อน้ำ
“เออ
ไม่รู้ว่าแบมีธุระอะไรถึโทรมาเร่ใหู้รีบออไปหา” านยอลพูพลาใส่เสื้อแ็เ็สีำแัวโปรอเา
ที่เาโปรเพราะว่าเสื้อัวนี้เป็นเสื้อที่แบฮยอนแฟนอเาื้อให้เาในวันรบรอบ
1 ปีอเาับแบฮยอน
“มึ็รีบไปิ
ูว่าแบิถึมึล่ะมั้ ฮ่าๆ” เฮุนพูิล
“ถ้าิถึู็้อนัไปที่ห้อนอนิว่ะ
ฮ่าๆ ูไปล่ะ พรุ่นี้เอันที่มหาลัย”
“โอเๆ”
นัวสูเินออาบ้าน่อนที่ะับรถมอเอร์ไ์บิ๊ไบท์ันให่ออไป
“านยอล
ูอโทษนะมึแ่เรื่อนีู้บอมึไม่ไ้ริๆว่ะ” เฮุนพูพลามอรถันให่ที่ออาบ้านอเาไปนลับสายา
ร้านาแฟ
ายหนุ่มผมสีำัับสีผิวอเาที่าวอมมพูนพนัานายในร้าน้อเลียวหลัหันมามอเาเป็นแถวๆ
“ทำไมั้าอย่านี้นะานยอล”
นหน้าสวยหันไว้ห้าพลาิบาแฟเย็น
“แบ
านมาแล้ว” านยอลรีบวิ่เ้ามารที่แฟนัวเล็อเานั่
“้านะ..รู้ัวไหม?” นัวเล็เอ่ยเสียเรียบ
“ือว่าพอีรถมันิอ่ะ
าน็รีบับมาหาแบแล้วนี่ไ” านยอลพูแล้วรีบว้ามือแบฮยอนมาับไว้
“ลอ..
ทำไม้ออ้าว่ารถิลอ านไม่อยามาเอแบใ่ไหม”
“ไม่ใ่นะแบ
านอยาเอแบนะ านไม่ไ้เอแบมาั้หลายวันแล้วนะ” านยอลอ้อนแฟนอเา้วยารบลไปที่ไหล่บา
“าน
ออไปนมอเยอะแยะ แบเหม็นเหื่อาน..” แบฮยอนผลััวานยอลออานเอ
“แบเป็นอะไร
ไม่สบายหรอ” านยอลรีบเอามือัวเอไปับที่หน้าผามนแ่นัวเล็็ปัมือเาออ
“แบสบายี”
“แบเป็นอะไรันแน่เนี้ยรับ
นเ่อานเป็นอะไรรับ” านยอลพยายามพูหวานใส่แบฮยอนอีรั้
“าน
แบมีอะไระบอ” นัวเล็พูึ้น
“แบ
าน็มีอะไระบอแบเหมือนัน เราบอพร้อมันไหมรับ”
“อืม..”
แบฮยอนพยัหน้าเบาๆ
“เอาล่ะ 1
2 3” านยอลให้สัา
“เราเลิันเถอะ//านรัแบ”
“อะไรนะแบ
เมื่อี้แบบอว่าอะไรนะ” านยอลถามแบฮยอนอีรั้้วยวามหวั่นใ
“แบว่า..เราเลิันเถอะ”
นัวเล็พู้วยน้ำเสียสั่นลอน
“ทำไมล่ะแบ
ทำไมเรา้อเลิัน ..านไม่เ้าอ่ะแบ ทำไมล่ะทำไม!!!” านยอลถามแบฮยอนนรัอเา้วยน้ำเสียที่สั่นไม่แพ้ัน
“แบว่ามันถึเวลาแล้ว...
เรามาไลันไ้เท่านี้แหละาน” แบฮยอนพูทั้น้ำา
“ไม่สิแบ
รัเรายัไปไ้ไลว่านี้ านไม่เลิ” านยอลโผเ้าไปอนรัอเาแน่น
“ปล่อยนะาน
ฮึ... ปล่อยแบนะ” แบฮยอนพยายามแะมืออานยอลที่อเาไว้แน่น
“ไม่..
านไม่ปล่อย”
“ฮึ...
าน แบอร้อปล่อยแบเถอะ” แบฮยอนอร้อทั้น้ำา
“านอยูไม่ไ้ถ้าไม่มีแบ
อย่าเลิับานเลยนะ” น้ำาลูผู้ายอย่าานยอลำลัไหล
น้ำาที่เยิว่าะไม่ไหลให้ใร่ายๆแ่มันลับไหลให้เานนี้ นรหน้าเา
“แบอโทษนะาน
แบอร้อานปล่อยแบไปเถอะ านยั้อเอนอีเยอะ
นที่านอาะรัมาว่าที่รัแบ็ไ้ ฮึ”
“านทำไม่ไ้หรอแบ
อย่าทิ้านไปนะ านอร้อแบ” านยอลลุึ้นแล้วุเ่าอ้อนวอนนรหน้า
“านอย่าทำแบบนี้
านนมอันเยอะแยะแล้ว ปล่อยแบนะ” แบฮยอนพยายามลุเินหนีานยอลแ่้วยวามที่นัวสูไวว่าึึแบฮยอนให้เ้ามาอยู่ในอ้อมออเาอย่า่ายาย
“านปล่อยแบไปไม่ไ้ริๆ”
านยอลอแน่นว่าเิม
“าน...
แบว่าวามรัอเรามันมาถึทาันแล้วล่ะ รัอเรามัน้อบแล้วล่ะาน ปล่อยแบ”
บำพูอแบฮยอนมือให่อานยอล็ร่วลไปอยู่้าลำัว
“ทำไม..รัอเรามันยัไม่ถึทาันไม่ใ่หรอแบ?? รัอเรา้อไปไ้ไลว่านี้สิแบ” านยอลพู้วยน้ำเสียเหมือนนที่สิหลุ
“มันไลไ้เท่านี้าน...
แบอให้านโีนะ อให้มีนที่รัานีว่าแบ” แบฮยอนพูแล้ว่อยๆเิน้มหน้าร้อไห้ออาร้านไป
“ไม่แบ..
านะหานที่านรัไ้เท่าแบที่ไหน โถ่เว้ย!!!!!!!!!!” านยอลระบายอารม์อัวเอ้วยาร่อยลับพื้นปูนแร่นมืออเามีเลือไหล
“ุรับๆ
ใเย็นๆรับ” พี่พนัานนหนึ่รีบวิ่เ้ามาห้ามานยอล
“พี่รับ...
ผมไม่เหลืออะไรอีแล้วรับ แฟนผมเพิ่บอเลิผมไป ฮือ..” น้ำาลูผู้ายแร่อย่า
ปาร์ านยอล ไหลหลั่พรั่พรูออมา
“ใเย็นรับน้อ
่อยๆิว่าะเอายัไ่อ่อนที่ะิลุึ้น่อนรับเี๋ยวพี่พาไปทำแผล” พี่พนัานประอัวานยอลให้ลุึ้นไปที่โฟาัวยาวอร้าน
“ผมไม่อยาอยู่แล้วรับพี่
ผมอยาาย..”
“เฮ้ยน้อ
ีวิน้อยั้อเออะไรอีเยอะอย่าเพิ่ท้อสิรับน้อ”
“ีวิผมอยู่ที่เา
ไม่มีเา็เหมือนผมายทั้เป็น แย่รับพี่ผมแย่แล้ว”
“น้อบ้านอยู่ไหนเนี้ย
ับรถลับบ้านไปสบสิอารม์่อนเื่อพี่” พี่พนัานบบ่าให้ำลัใานยอลเบาๆ
“อบุรับพี่”
านยอลล่าวอบุ่อนที่ะเินมาึ้นรถแล้วลับรลับบ้าน
(บันทึพิเศษ : แบฮยอน)
หัวใผมเหมือนะแเป็นเสี่ยๆารบอลานที่เรารันี่มันทรมานมาเลยนะุว่าไหม? ุสสัยสินะว่าทำไมผม แบฮยอน
้อบอเลิเา..ใ่ผมเพิ่บอเลิเาไปนที่ผมรัสุหัวใแ่ผมิว่า่อให้เรารััน่อไปวามรัเรา็้อบลอยู่ี
“ิอะไรอยู่รับนี”
เสียาบุล้านหลัที่โอบอเาอยู่ัึ้น
“อ้ะ..พี่ริส” แบฮยอนหันหลัับไปหานที่โอบอเา ใุ่สสัยว่าทำไมผมถึมาอยู่ับเา..
“ิถึเรื่ออานยอลหรอ? พี่เสียในะทีู่่หมั้นอพี่เอาแ่ิถึนอื่นที่ไม่ใ่พี่อะ”
ริสทำท่าอแเหมือนเ็ัวเล็ๆึ่ร้ามับอายุอเา
“็แบบับานยอลมาั้
2 ปีหนิรับ ู่ๆให้มาห่าันแบ็ใหวิวๆ”
“เหมือนพี่ะเป็นนผิสินะที่แยแบับาน..”
“ไม่ใ่นะรับพี่ริส
ไม่อนแบนะ” แบฮยอนึแ้มนัวสูเล่น
“พี่เนี้ยน่าสสารนะแอบรัน้อแบมาั้
2 ปี แอบรันที่เาไม่ิะรัเรา”
“...” แบฮยอนุับำพูอว่าทีู่่หมั้นอัวเอพูึ้น
ใ่...พวุฟัไม่ผิหรอที่พี่ริสบอว่าผมเป็นู่หมั้นอเา
ผมรู้เรื่อนี้มาไ้สัพัแล้ว
แม่ับพ่ออผมเป็นนบอเรื่อนี้ับผมเมื่อเือน่อนนี่เอ
บอเลยนะว่าผมทำใไม่ทัน ผม้อเลิับแฟนผมเพื่อมาหมั้นับพี่ริส
พี่ริสเาเป็นนีนะรับ เาไม่ผิหรอนที่ผิ็ือผมเอ
ทั้ๆที่านไม่ไ้ทำอะไรผิแ่ผมลับทำร้ายหัวใอัวเอนแหล
ผมเสียในะที่้อบอลาาน ลอระยะเวลา 2
ปีที่ผ่านมาไม่มีวันไหนเลยที่ผมะไม่ิถึาน ผมรัานแ่ที่ผม้อเลิับานมันเป็นเพราะหน้าที่...
หน้าที่ที่้อมาหมั้นับนที่ไม่ไ้รัโยำสัาอผู้ให่
าน...แบรัานนะ
และแบ็ะรัานลอไป แบอโทษที่ทำให้าน้อมาเสียน้ำาเพราะแบ านนีอแบ
แบฮยอนรัานยอลมาว่าใรในโล....
(บบันทึพิเศษ : แบฮยอน)
บ้านอานยอล
านยอลเินลับเ้ามาในบ้าน้วยสิอันเลือนลาน เาทิ้ัวลที่โฟาัวโปรอเาับแบฮยอน
แล้วเา็หยิบหมอนที่แบฮยอนใ้นอนึ้นมาออย่าโหยหาพลานึถึวันเ่าๆที่เาไ้อยู่้วยัน
“าน
อันนี้หมอนแบนะ อย่าแย่แบสิ”
“็หมอนบ้านานอ่ะ
านอยานอน้วย”
“ไม่เี่ยวันนะ
อันนี้หมอนแบ”
“ั้นานนอนัแบ็ไ้เนอะ”
“แบรัานนะ”
“าน็รัแบนะ”
เหุาร์เ่าๆที่เยเิึ้นพาันผุึ้นมาในหัวอานยอลลอเวลา
ทำให้เา้อร้อไห้ออมาอีรั้
“แบ...
แบไปอยู่ที่ไหนรับที่รั านอยาให้แบลับมาหาาน...”
วามรู้สึอานยอลไม่่าาแ้วที่ถูปาทิ้นมันแไม่เหลือิ้นี
่อให้หาาวั้นีาไหน็่อแ้วที่มันแไปแล้วไม่ไ้หรอ
แย่วามรู้สึอานยอลแย่หนัึ้นเมื่อเาหันไปเอรอบรูปอเาับแบที่ถ่าย้วยันอนที่ไปเที่ยวสวนสนุ้วยัน
น้ำาที่ไหลอยู่ลับไหลหนัึ้นเรื่อยๆ ทำไมีวิอเาถึ้อมาเอเหุาร์แบบนี้้วย
ไม่เ้าใะา...
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.
1 สายที่ไม่ไ้รับ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.
2 สายที่ไม่ไ้รับ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
และอีหลายสายที่ไม่ไ้รับ
เาในอนนี้ไม่อยาพบเอไม่อยาพูุยับใรทั้สิ้น
นที่ใเา้อารเอือแบฮยอนยอวใอเา....
ิิ๊..
เสียโปรแมแทไลน์ัึ้น
“ใรทัมาว่ะ
นอหัไม่มีเวลาอบเว้ย”
ไลน์ที่ทัเามาปรารูปายหนุ่มัวสูหน้าาี
ึ่เา็รู้ัีว่าผู้ายนนี้เป็นใร
ริส : านยอลเป็นไบ้าน้อาย?? พี่ริสเป็นพี่ที่มหาลัยผมเอแหละ
ว่าแ่พี่เารู้เรื่อนี้ไ้ยัไ
านยอล : แย่รับ
ว่าแ่พี่รู้เรื่อผมไ้ยัไรับ? านยอลถามออไปเ่นนั้น
หารู้ไหมว่านที่เาุย้วยไม่ใ่ริสแ่เป็นแบฮยอนที่แอบเอามือถืออริสมาุยับานยอล
ริส : พอีมีนมาเล่าให้ฟั
นายไม่้อรู้หรอว่าใรบอเอาเป็นว่าอนนี้นายเป็นยัไบ้า
เสียโปรแรมไลน์ัึ้นอีรั้
่อนที่านยอละอบลับไป พลันสายา็ไปสะุับื่อนที่เารัที่สุึ้นสถานะว่า
“BC Forever” านยอลเห็นันั้นึรีบทันัวเล็ไปทันทีโยไม่ทันไ้อบไลน์อริสเลย
านยอล : แบรับ...แบลับมาหาานนะ
อย่าทิ้านไปนะ ัสไลน์แบหมายถึานใ่ไหมรับ
รัอเราใ่ไหมรับ
้านนัวเล็เมื่อเห็น้อวามาอีนรัอัวเอส่มาเ่นนั้น
น้ำาอเา็ไหลลมามามาย ใ่..ัสไลน์อเาหมายถึานยอล วามรัอเาับาน
แบฮยอนไ้แ่อ่าน้อวามอานยอลแล้วไม่ล้าอบลับเพราะแบฮยอนนนี้ลับลัวใัวเอ..
านยอล : แบรับ
แบอย่านิ่แบบนี้สิรับแบอ่านแล้วแบอบลับมาเถอะรับ านใะาอยู่แล้ว
านยอลไม่ไ้พิมพ์้วยวามเวอร์แ่ทุำล้วนออาใอเา
ใเาะาอยู่แล้ว เาทนไม่ไ้แน่ถ้านัวเล็ยัอ่านไม่อบอยู่แบบนี้
แบฮยอน : ไม่ใ่หรอ..
แบไม่ไ้หมายถึาน ัสไลน์ไม่ไ้หมายถึาน ไม่ไ้หมายถึวามรัอเราเลย
าน..แบอโทษนะ
ารสนทนาอทัู้่้อบลเพราะแบฮยอนเลือเป็นฝ่ายที่ะไปาานยอลโยที่เาัทุสิ่ที่เี่ยวับานยอล
เาเลือที่ะลบไลน์านยอลทิ้..
านยอล : ไม่นะแบ
อย่าไปาานเลยนะรับ
...ห้อว่า...
เ็บอีแล้วสินะานยอลโนนที่รัที่สุมาบอลา
โนัวามสัมพันธ์ หึ..ผมไม่เหลืออะไรแล้ว ยอวใอผมเาไปแล้ว
เาะไม่ลับมาหาผมแล้ว ทำไมว่ะ..ทำไม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
.......
เ้าวัน่อมา บ้านานยอล
เฮุนมาที่บ้านอานยอลในเวลาเ้ารู่เพราะเาสสัยว่าทำไมเมื่อวานเาทั้โทรทั้ไลน์มาหาานยอลแ่ไม่มีแม้ารอบลับทั้สิ้น
เาึมาู้วยานเอว่าเพื่อนรัเาเป็นอะไร เมื่อเฮุนเินเ้ามาถึในบ้าน็พบานยอลนอนหมสิอยู่ในมืออานยอลมีรูปถ่ายอานยอลับแบฮยอนอยู่ในมือแ่รอบๆัวานยอลลับเ็มไป้วยวเหล้าเบียร์
“เฮ้ยไอ้าน
เป็นอะไรว่ะ” เฮุนเินเ้ามาหาานยอลลิ่นเหล้าลบอบอวนไปทั่ว
“มึ..
แบทิู้ไปแล้วว่ะ ฮือ” านยอลบอเพื่อนเาทั้น้ำา
“ไอ้านเอาีๆิว่ะ
แบทิ้มึทำไมในเมื่อมึรัันีมาลอ”
“ูไม่รู้..
แบบอว่าูับเาเินมาถึทาันแล้ว” านยอลบอ
“านมึไปอาบน้ำให้สร่าเมาแล้วูะพามึไปหาแบ”
เฮุนพูบานยอล็รีบลุึ้นแ่เพราะวามเมายัหลเหลืออยู่ทำให้เาเิอาารเ
“ริหรอว่ะไอ้ฮุน
มึะพาูหาแบริๆหรอว่ะ”
“เออ
มึไปอาบน้ำเร็วๆเหอะ” เฮุนว่าพลาเ็บวเหล้าเบียร์ไปทิ้
านยอลไ้ยินว่าเฮุนะพาเาไปหาแบฮยอนทำให้หัวใอเาที่แห้เหี่ยวลับมามีแรไ้ในอีรั้
รั้นี้เา้อ้อแบฮยอนให้ไ้ เา้อให้แบฮยอนลับมาอยู่ับเาให้ไ้..
มหาลัยxxx
แบฮยอนนั่รถยน์หรูมามหาลัยับนที่เา้อหมั้น้วย
นัวเล็นั่มอออไป้านนอลอทา้วยแววาที่ไม่สใสเหมือนที่เยเป็น
“น้อแบรับ
เป็นอะไรรึเปล่ารับ” ริสถามะับรถไปหาที่อในลานอรถอมหาลัย
“อ้ะ..เปล่ารับพี่ริส
ไม่มีอะไรรับ” นัวเล็รีบส่ายหน้าบอ
“หรอรับ
เป็นอะไร็บอพี่นะ พี่พร้อมรับฟั” ริสพูเนิบๆ
“แบบอไปมัน็ไม่มีอะไรีึ้นหรอรับ
แบไป่อนนะรับ” นัวเล็พูบ็รีบลารถ
“เี๋ยว่อนรับน้อแบ
อย่าเพิ่ไป” ริสเรียทำให้แบฮยอนหยุรอ
“มีอะไรรับ”
แบฮยอนถาม
ริสยัไม่อบแ่เาลับลวลไปในระเป๋าาเเพื่อหยิบอะไรบาอย่าออมา
“อมือ้ายหน่อยรับ” นัวเล็็ส่มือ้ายให้อย่าว่า่าย
“อะไรรับพี่ริส”
ริสไม่อบแ่เาบรรสวมแหวนเพรใส่นิ้วนา้า้ายอนัวเล็แทนำถามที่แบฮยอนถาม
“พี่ให้รับ
อไว้่อน” ริสยิ้มอย่าอ่อนโยนให้แบฮยอน
“อ้ะ..พี่ริส”
แบฮยอนพูไ้แ่นั้นเพราะริสึนัวเล็เ้ามาอแล้วลูบผมเบาๆ
“น้อแบรับ่วยเปิใให้พี่นะ
พี่สัานะรับว่าะูแลน้อแบอย่าี”
แบฮยอนไม่อบแ่เาลับร้อไห้ออมาแทน
เาเสียใที่เา้อทำแบบนี้
นิ้วนา้า้ายอเาไม่ไ้อยาไ้แหวนวนี้เลยสันิ
เพราะเาเยไ้แหวนที่ีว่านี้แล้วานยอลเป็นนให้เา
“แบรับ
านมีอะไระบอ”
“อะไรหรอาน”
“อมือ้ายหน่อยสิ
นะๆๆ”
“เอามือ้ายแบไปทำไมอ่ะ”
“ะใส่แหวนให้ไ
านรัแบนะ เ้าสาวอานะมีแ่แบนเียว”
“บ้า
านอ่ะให้แหวนอห้าับแบเนี้ยนะ”
“ถึแหวนอานะเป็นแ่อห้าแ่านสัานะว่าในอนาานะทำานแล้วเ็บเินื้อแหวนเพรสวยๆให้แบใส่
รอานนะ”
“อือ
แบะรอานนะ”
แบฮยอนสะอื้นร้อหนัึ้นเมื่อนึถึเหุาร์ในอีอเาับานยอล
านแบอโทษที่ทำามสัาอเราไม่ไ้อีแล้ว...
“ไม่ร้อนะรับนี
เี๋ยวพี่ะไปส่น้อแบที่ะนะรับ” ริสเินับมือแบฮยอนไปที่ะในัหวะเียวันานยอลับเฮุน็มาถึมหาลัยแล้วเห็นเาทัู้่เินับมือันออไป
“ไอ้าน
ใ่แบป่ะว่ะเินับพี่ริสอ่ะ” เฮุนถามานยอล
“มึะบ้าหรอว่ะ
แบะมาเินับพี่ริสไ้ไ” านยอลเห็นแล้วว่านที่เารัำลัเินับรุ่นพี่อเาแ่เา็พยายามหลอัวเอว่าไม่ใ่แบฮยอนอเา้อเป็นแ่นหน้าเหมือนแ่นั้น
“แู่ว่าใ่นะมึ”
เฮุนผู้ไม่รู้อะไรเลยลับพูึ้นอีรั้
“ูบอว่าไม่ใ่็ไม่ใ่ิว่ะไอ้ฮุน”
านยอลบอพร้อมึ่เินึ่วิ่ไปที่ะบัี
“เห้ย..
รอู่อนิว่ะไอ้าน ไอ้านรอู้วย” เฮุนวิ่ามานยอลไป
-ะบัี-
ริสเินับมือมาับแบฮยอนทำให้นในะมอเาสอนเป็นาเียว
พอเห็นนมอเ่นนั้นแบฮยอน็รีบสะบัมืออริสออ
“แบว่าพี่ริสส่แบแ่นี้็พอรับ
แบไปเรียน่อนนะรับ” แบฮยอนพูบ็รีบวิ่เ้าห้อไป
“เี๋ยวรับน้อแบ..”
ริสเห็นันั้นึิว่าแบฮยอนรีบเ้าไปอ่านหนัสือมาว่าึเินออมาาะบัีอย่าเื่อ้า ทำให้เาเินสวนทาับานยอล
“เอ้า...
านยอล” ริสทัึ้น
“สวัสีรับพี่
พี่มาทำอะไรหรอรับ” านยอลถาม้วยวามสสัย
“พี่มาสู่่หมั้นพี่น่ะ
เรียนอยู่ะนี้แหละ พี่ไปเรียน่อนนะ” ริสพูบ็เินออไปปล่อยานยอลยืนำหมั้วยวามโรธ
“ออย่าใหู้่หมั้นพี่ือแฟนอผมนะรับ!!” านยอลวาลั่นส่ผลให้ริส้อเินย้อนลับมา
“ถ้าใ่ล่ะรับ
มีปัหาอะไรรึเปล่า” ริสถาม
“มึ!!!!” านยอลพุ่ไป่อยริส
พลั่!!
“เอ้าไอ้เ็เวร
มึมา่อยูทำไมว่ะ” ริสถามะที่ัวเอล้มไปนั่ับพื้น
“แล้วมึมายุ่ับแฟนูทำไมว่ะ
เพราะมึใ่ไหมที่ทำให้แบมาบอเลิู” านยอละโนใส่ริส
“หึ..แล้วไว่ะในเมื่อแบเาไม่ไ้รัมึแล้ว”
ริสลุึ้นแล้ว่อยลับไปที่านยอล
พลั่!! พลั่!!
ทา้านแบฮยอนที่นั่รออาารย์เ้าห้อ
เฮุน็วิ่ึ้นมาหาแบฮยอน้วยวามื่นระหน
“แบ
แย่แล้ว” เฮุนพูพลาหอบไป
“อะไรแย่หรอ”
นัวเล็ถาม
“ไอ้านับพี่ริส่อยันอยู่้านล่าะ
แบรีบไปห้ามเร็ว”
“อะไรน่ะ
พี่ริสับาน่อยันหรอ” แบฮยอนพูบ็รีบวิ่ลไปที่้านล่าอะโยมีเฮุนวิ่ามมาิๆ
พลั่!!! พลั่!!!!!!
“หยุนะ!!!!!!!” แบฮยอนะโนลั่นทำให้ทั้สอนหยุ่อยัน
“แบ....
แบมาหาานใ่ไหมรับ” านยอลถามใบหน้าอเามีราบเลือิอยู่
“น้อแบมาหาพี่ใ่ไหมรับ”
ริสถามึ้นบ้า ใบหน้าอริส็ไม่ไ้่าับานยอลเท่าไหร่นั
“แบมาหา....”
เฮุนวิ่ามลมาทำให้แบฮยอนที่ยืนอยู่เียบลไป
“แบมึะเลือใร็เลือสันนะ
ในานะทีู่เป็นเพื่อนมึูอยาให้มึเลือใรสันที่มึรัริๆไม่ใ่มึทำเพราะหน้าที่ที่มึ้อทำ”
เฮุนพูึ้นทำให้ทั้สอนมอหน้าอย่าอึ้ๆ
“เฮุน....”
แบฮยอนน้ำาลอ
“ูรู้..
มึอใหู้เ็บเรื่อนี้ไว้แ่วันนี้มึ้อเลือแล้วนะแบ มึะเลือใร”
“แบเลือใรไม่ไ้หรอฮุน”
“านไแบ
มึรัมันไม่ใ่หรอส่วนพี่ริสเา้อทำใไ้อยู่แล้วถ้ามึเลือาน ใ่ไหมรับพี่”
เฮุนถามหน้าเรีย
“หึ..
เฮุนไม่ใ่พี่ เฮุนะมารู้วามรู้สึพี่ไ้ไ แบเลือพี่” ริสลุึ้นมาับมือแบฮยอนเอาไว้
ทำให้านยอลที่นอนมอ้วยสายาที่พล่ามัวเพราะน้ำาไหลมาปิไว้
“แบ...
านรัแบนะ ถ้าแบะไปับเาานอยู่ไม่ไ้แน่ ใานาแน่ๆ
แบอย่าลืมวามรัอเรานะ”
“แบ...
แบเลือพี่ริส” แบฮยอนอบทั้น้ำา
“แบมอานสิ
านเ็บ านเ็บรนี้ที่หัวใ านรัแบทำไมแบ้อทำร้ายหัวใาน้วย
หัวใอานมันถูทำลายเพราะแบ แบอย่าทิ้านไปนะ รัอเราล่ะแบ..” านยอลถามนัวเล็รหน้าทั้น้ำา
“็แบเยบอานแล้วไ
ว่ารัอเรามันมาถึทาันแล้ว”
“แบ..
านเ็บนะ านเ็บที่านรั้แบไว้ไม่ไ้เลย
านเ็บไปทั้ใเพราะมันทำให้แบ้อเปลี่ยนไปใ่ไหม”
“เรื่อนี้ไม่เี่ยวับนอื่นาน...
รัเรามัน้อบแล้ว พี่ริสไปเถอะเี๋ยวแบทำแผลให้”แบฮยอนร้อไห้หนัึ้น่อนะพาริสออไปาบริเวนี้
“แบเี๋ยว่อนิว่ะ
ทำไมมึไม่บอวามริานว่ะ แบเี๋ยว่อนิว่ะ แบ!!!” เฮุนะโนเรียแบฮยอนให้หยุแ่มันลับไม่มีผลอะไร
“มันบแล้วไอ้ฮุน...แบไม่เลือู
แบเลือมัน ูเ็บว่ะ” านยอลพูพลาเ็น้ำา
“แบมันรัมึ
มันไม่ไ้รัพี่ริส”
“มึหยุเหอะ
ูอ... ฝาบออาารย์ให้้วยว่าูลาป่วย ูไปล่ะ” านยอลเินอย่านไร้วิาออไปาบริเวนี้
“แบทำไมมึไม่บอวามริว่ะ??” เฮุนยืนถามัวเอเบาๆ
แบฮยอนพาริสมาทำแผลที่ห้อพยาบาล ใบหน้าอริสมีแผลาาร่อย
ิ้วแ แบฮยอน่อยๆเ็ราบเลือออ
“อบุนะรับที่เลือพี่”
ริสพู
“แบทำเพราะหน้าที่รับ..”
แบฮยอนพูออมาเบาๆ
“อืม...
แ่ยัไพี่็อบุที่เลือพี่นะ”
“..แบรัานรับพี่ริส
แบอยาไปหาานรับ” แบฮยอนสะอื้น
“รับพี่รู้ว่าแบรัใร”
ริสอปลอบนัวเล็ที่อนนี้ายบาสั่นสะท้านไปทั้ัว
“แบรัานรับ..
แบรัานรับพี่ริส”
“เอาอย่านี้ไหม..
พี่ให้แบลับไปหาาน พี่ให้เวลาแบ 1
อาทิย์ให้แบอยู่ับนที่แบรัแล้วเราะเินทาไปอยู่ที่บ้านพี่ที่แวนูเวอร์
เราะไปแ่านันที่นั่น ลไหมรับ”
“รับ...แบยอมทุอย่าแล้ว
อแ่แบไ้ลับไปหาาน”
“รับพี่เ้าใแล้วรับ”
.........
เ้าวัน่อมาที่บ้านอานยอล
เ็บไปหมแล้ว... เหมือนับมีบาอย่าที่หายไปาใอผม
แบเปลี่ยนไปแล้วริๆนที่ผมรั เาไม่เลือผมแล้ว ผมูเหมือนนโ่มาใ่ไหมในสายาเา
ารที่เาเลือนอื่นที่ไม่ใ่ผมมันทำให้ผมเ็บนไม่อยาะมีีวิอยู่
วามรัอผมับแบมัน้อบลเหมือนรั้ที่แล้วใ่ไหม ีวิอผมหมแล้ว
หมแล้วริๆ....
ริ๊...ริ๊
เสียออหน้าบ้านัึ้น
ทำให้ผม้อพาร่าไร้ิวิาในารเป็นนเินมาเปิประู
สิ่ที่ผมเห็นมันทำให้ผมีใมา ีใมาที่สุ ไม่ิว่าะีใไ้นานี้
่อให้เาทำให้ผมเ็บแ่ไหน ผม็ยอม
“แบลับมาแล้วนะ”
ร่าบายืนหน้าบ้านถือระเป๋าเสื้อผ้าใบให่อยู่้าหน้าผม
“แบลับมาหาานหรอรับ..”
ภาพ้าหน้ามันือฝันใ่ไหมรับ บอผมที
“อือ...
ลับมาอยู่ับานแล้ว แบอโทษนะาน” นัวเล็ทิ้ระเป๋าแล้วโผเ้าอานยอล้วยวามรู้สึผิ
“านไม่เยโรธแบเลยรับ..
านรัแบนะ” านยอลพูบเา็มอบูบให้ับนัวเล็
ูบที่เาโหยหามันเป็นูบที่น่าำ
“อื้อ..
พอ่อนาน มา่วยแบถือระเป๋าหน่อยสิ แบิถึห้อนอนอเราะแย่แล้ว” แบฮยอนยิ้มร่าพลาอ้อนให้านยอลถือระเป๋าให้เา
“ไ้เลยรับ
แฟนสุที่รั” านยอลลับมายิ้มไ้อีรั้อนนี้วใอเาลับมาแล้ว
ลับมาเป็นอเาเพียนเียวแล้ว..
ห้อนอนอานยอล
“าน...
ทำไมไม่ทำวามสะอาห้อนอนบ้าเนี้ยห่ะ แบไม่อยู่แ่ไม่ี่วันเลอะเทอะให่แล้วนะ”
นัวเล็บ่นแ่านยอลลับนอนยิ้มอยู่บนเีย
“านรอแบลับมาทำไล่ะรับ”
พูบานยอล็พุ่ัวเ้าไปอุ้มนัวเล็ไว้
“าน!!!! เล่นอะไรเนี้ยห่ะ ปล่อยแบเลยนะ” นัวเล็โวยวาย
“เล่นไม่ไ้หรอรับแฟน
หื้มม” านยอลหอมแ้มแบฮยอนอย่าเ็มรั
“านนบ้า>///<” แบฮยอนทุบหน้าอานยอลเบาๆ
“อย่าทุบหน้าอสิรับแผลใอานาแบยัไม่หายเลยนะ”
านยอลบอแบบอนๆ
“แบอโทษที่ทำให้านเ็บนะ
แบะไม่ทำแล้ว”
“านไม่โรธแบหรอรับ
อแ่เราลับมามีันแบบนี้าน็พอใแล้วรับ”
านยอลทำไม้อพูแบบนี้ล่ะยิ่พูยิ่ทำให้รู้สึผิ
รู้สึไม่อยาาัน โหยหา บยอนแบฮยอนโหยหาปาร์านยอลเหลือเิน...
“าน...
แบรัานนะ รัมาๆรันไม่เหลือที่หัวใให้ใรอีแล้ว” แบฮยอนอานยอลแน่น
“รับ
าน็รัแบนะ านรัแบมานะ.... แบแ่านับานนะ” ู่ๆานยอลูพูำนั้นออมา
เาไม่อยาเสียแบฮยอนอเาให้ใรอีแล้ว เา้อารให้แบฮยอนเป็นอเานเียว
“.....”
แบฮยอนไม่อบทำให้านยอลสสัยว่านัวเล็โรธอะไรเารึเปล่า
“แบโรธานหรอรับที่รั”
“ฮึ.... แบไม่ไ้โรธาน
แบีใที่านอยาให้แบแ่านับาน ฮือ” นัวเล็ร้อไห้โฮ
“โถ่นีอาน..
ไม่้อร้อแล้วนะรับ เราแ่านันนะรับ” านยอลลุไปที่หัวเียเพื่อหยิบล่อผ้าสีแำมะหยี่ที่้าในมีแหวนเพรที่เาั้ใื้อมานที่เารั เาหยิบแหวนออมา่อนะบรรสวมให้ที่นิ้วลา้าวา
“าน...
แบอบุานริๆนะที่ยัให้อภัยนแบบแบ นเลวๆแบบแบ ฮือ”
“ไม่เป็นไรรับที่รั
แบรู้ไหมแหวนวนี้านั้ใทำานพิเศษลอเวลาที่เราบันเลยนะ
ที่านแอบหนีแบไปทำานอนึไ แบำไ้ไหม”
“อือ..”
นัวเล็พยัหน้าเบาๆว่าัวเอรู้
“่อไปนี้เราะอยู่้วยันลอไปนะ
ไม่ว่าใรหน้าไหน็ะไม่มาแยานับแบาันนะ สัาับานไ้ไหมรับที่รั?” านยอลยื่นนิ้ว้อยไประิรหน้านัวเล็
“แบสัา..”
“านยอลอให้ำสัย์ว่าะรัและะูแลบยอน
แบฮยอนนนี้ลอไป” บำล่าวอานยอลเา็้มลมาูบเบาๆที่ปาอนัวเล็
ปาบาอวบอิ่มที่เาิถึที่เาโหยหา ลิ่นายหอมอร่าเล็ทำานยอลแทบลั่
ิถึเหลือเิน ิถึแบฮยอน....
.......
หลายวันผ่านไป
“านๆๆๆ
านื่นไ้แล้ว วันนี้าน้อไปื้ออับแบนะ านื่นสิ” แบฮยอนำลัปลุนี้เาที่นอนไม่รู้ัพอสัที
“อะไรรับที่รั....
หื้ม” านยอลัวเียลุาที่นอน
“พาแบไปื้ออไ้รึยั?” นัวเล็นั่เบะปาอยู่้าๆเา
“ะไปแล้วหรอรับ
ไหนมาให้านมอนิ่ิส่อนสิรับ” านยอลว่าพลาึนัวเล็ให้มานั่อยู่บนัให่
“ไม่ให้ิสหรอ
อิๆๆ” แบฮยอนแล้านยอล
“แน่ในะว่าไม่ให้”
พูบานยอล็พลิัวให้นัวเล็มานอนอยู่ใ้ร่าอัวเอบนเียให่แทน
“าน..
แบอยาไปื้ออแล้ว” เ็น้อยำลัอแานยอลิในใ
“แบ็ูบาน่อนสิรับ”
านยอลทำปาู๋รอให้แบฮยอนึ้นมาูบปาัวเอ
“นี่แหน่ะ..”
แบฮยอนเอามือเล็ๆอัวเอีไปที่ปาอานยอล
ทำให้นัวโนิ่วหน้า้วยวามเ็บ
“แล้านหรอรับ
โนแน่แม่สาวน้อยอาน” านยอลลุึ้นอุ้มแบฮยอนผาบ่าไปที่ห้อน้ำ
“าน
แบไม่แล้แล้ว ปล่อยแบนะ” นัวเล็ิ้นอยู่บนไหล่อานยอล
“ไปอาบน้ำ้วยันนะ
นะรับที่รั” เอลูไม้อ้อนอานยอลทีไรแบฮยอน้อใอ่อนทุที
“็ไ้ๆ..”
เมื่ออาบน้ำเสร็ทัู้่็แยย้ายมาแ่ัว
านยอลเป็นนที่แ่ัวไวมาึ่่าับแบฮยอนโยสิ้นเิ
านยอลึมานั่รอนัวเล็ที่โฟาัวโปรอเาับแบฮยอน
ิ๊ิ๊...
เสียไลน์อแบฮยอนเ้า านยอลเห็นึหยิบมาู
พี่ริส : น้อแบรับเหลือเวลาอี
2 วันแล้วนะ พี่อั๋วเรื่อบินเรียบร้อยแล้วนะรับ ใล้ถึเวลาแล้วนะรับนี
านยอลอึ้ับภาพที่เห็น แบฮยอนไม่ไ้เลือเาแ่ลับไปเลืออีนแล้วารที่แบฮยอนลับมาอยู่ับเาหมายวามว่าอะไร??
“าน
แบมาแล้วไปันรึยั” แบฮยอนยิ้มร่าลมาเาะแนเาไว้
“แบ...
ไปันเถอะรับ” านยอลอยาถามออไปแ่ลัวว่าเรื่อที่เาิมันะลายเป็นวามริเาึไม่ล้าถามออไป
“าน..
แบรัานนะ” นัวเล็เย่มาูบที่ปาเาเบาๆ
“รับ
าน็รัแบนะ”
ห้าXXX
“าน
ินอันนี้ไหม” แบฮยอนูนมที่เาอบินมาถาม
“อืม..ื้อไป็ไ้นะ”
านยอลเหมือนนที่เสียสิไปแล้ว ถามำอบำ เาอึ้อยู่เป็นแน่
“านเป็นอะไรรับ
โรธแบหรอ” แบฮยอนับอาารอนัวโไ้
“ะให้านโรธอะไรแบล่ะรับหรือว่าแบ โห อะไรานไว้หรือเปล่าล่ะ” านยอลถามลับทำให้นัวเล็ูใไม่น้อย
“านพูบ้าอะไรอ่ะ
อยาทะเลาะับแบมาเลยหรอ”
“ไม่รู้สิ...
านรู้สึไม่่อยสบาย ลับบ้านันเถอะ นะรับที่รั” านยอลำลัโหนที่เารั
“ั้นเี๋ยวลับบ้านไปแบทำ้าว้มให้ินนะ”
“รับ...”
ระหว่าทาำลัเินไปึ้นรถเาสอน็เอับเฮุนพอี
“เอ้าาน
เป็นไบ้า.. เห้ยแบทำไมมาอยู่ับานล่ะ” เฮุนใไม่น้อยที่เห็นสอนนี้อยู่้วยัน
“ีันแล้วหน่ะ
แบลับมาอยู่ับานไ้สัพัแล้ว” แบฮยอนอบแทนานยอลที่ยัยืนนิ่อยู่
“อืม..อยู่ไ้สัพัแล้วล่ะ”
“ูีใ้วยนะที่เห็นมึับแบลับมารัันอีรั้
ีใ้วยๆ” เฮุนเินมาบบ่าานยอลับแบฮยอนเบาๆ
“อบุนะเฮุน”
แบฮยอนเป็นนอบแทน
“ูลับ่อนนะมึอนนี้รู้สึไม่่อยโอเว่ะ”
านยอลล่าวลา
“โอเๆ
ไว้เอันนะเพื่อน”
.....
80%
บ้านอานยอล
เมื่อลับมาถึบ้านนัวสู็ไ้แ่ทำหน้าฝืนยิ้มให้สุที่รัอเา
านยอลิว่าแบฮยอนอเาูไม่ออหรอ...มั้
“าน
อีสอวันแบ้อลับไปอยู่เป็นเพื่อนแม่แล้วนะ” แบฮยอนบอะที่มืออนัวเล็็หยิบอนู้นนี่ไปที่รัว
“หรอ... แบะไปอยู่ับแม่หรอ”
านยอนถามเสียอ่อน
“อือ.. แม่แบท่านเหาน่ะ
เนี้ยแม่เพิ่ไลน์มาบอแบอ่ะ” นัวเล็ยิ้มร่า
“บ้านแม่แบอยู่โลไม่ใ่หรอ
ให้านไปอยู่เป็นเพื่อน้วยไหม”
“เอ้ะ.. านเนี้ยพูอะไรแปลๆ
แม่แบเี่ยวแบไปอยู่เอ าน็อยู่ที่นี่แหละเรียนให้บ
ั้ใเรียน้วยนะรู้ไหมรับ”
นัวเล็พูบ็ล่ะมือาารทำรัวมานั่ที่ัอานยอลแทน
“แบ.. านรัแบนะ
รันไม่รู้ะรัใรไ้อีรึเปล่า านอยานั่มอ
นอนมอแบอานแบบนี้ไปลอีวิ แบอย่าหนีานไปไหนอีนะ”
านยอลอนัวเล็แน่น
“อื้อ.. แบมีเหุผล้อไปนะ
านไม่ื้อสิรับ” นัวเล็บีบมูานยอลเล่นเบาๆ
“านอยาะื้อ
ถ้าารที่านื้อแล้วแบอยู่ับานลอไป...” านยอลบอเสียเบา
“าน.. แบมีไระบอ”
นัวเล็นั่หน้าเรีย
“บออะไรรับ” เาำลัยิ้ม
ใ่..มันเป็นยิ้มทีู่เ็บปวมาที่สุในีวิอเา
“ถ้าแบ้อไป
สัานะว่าานะไม่ามหาแบ... สัาไ้ไหม” นัวเล็้มหน้า
“ทำไมล่ะรับ เรารัันไม่ใ่หรอ
านรัแบยัไาน็ะ้อามหาแบไม่ว่าะไลแ่ไหน าน็ะทำ!” านยอลบอเสียัทำให้นัวเล็หน้าเปลี่ยนสีทันใ
“ถ้าานเป็นแบบนี้.. แบลำบาใ”
นัวเล็พูเสียอ่อน
“ทำไมรับ ลำบาใอะไรรับ”
หยใสๆไหลออาวาอานยอล ใ่....น้ำามันำลัไหลออมา
ไหลอีรั้หลัาที่มันไม่ไหลมาเือบอาทิย์
ารที่แบฮยอนลับมาหาเารั้นี้เป็นรั้สุท้ายแล้วล่ะที่แบฮยอนะเห็นน้ำาอเาเพราะแบฮยอนะ้อลับไปแ่านับริส....
“านร้อไห้ทำไม...”
นัวเล็ใับารเห็นนที่เารัำลัร้อไห้ออมา
“แบะไป็ไปเถอะรับ....
านไม่รั้แบแล้ว” นัวสูล่าวสั้นๆ
“าน....”
“ไปเถอะแบ านเ็บมาพอแล้ว”
“าน... ฮือ...”
“ทิ้หัวใเน่าๆอานไว้รเท้าแบเถอะ..
านรู้วามริแล้วนะแบไม่้อโหานแล้วล่ะ แบไปเถอะพี่ริสเารอแบอยู่...”
านยอลฝืนใที่้อพูำนั้นออไป
แ่ถ้าเาไม่ยอมพูออไปนที่ะเสียใไม่ใ่แ่เาแ่อาะเป็นนัวเล็ที่้อเสียใมาว่าเา
“านรู้ไ้ยัไ...”
“านอโทษนะที่แอบเปิไลน์แบู..
แบไปเถอะรับานไม่ห้ามแล้ว”
“าน...ฮือ”
นัวเล็โผเ้าอานยอลแน่น
“ไม่้อร้อแล้วรับนเ่อาน”
นัวสูบอพลาลูบหลัแบฮยอนเบาๆ
“ฮือ....แบอโทษ แบอโทษนะาน
ฮือ...”
“แบหนีไปับานไ้ไหมรับ” านยอลถาม
“าน.... แบทำไม่ไ้
ที่แบ้อไปเพราะเป็นำสัาอพ่อแม่แบับพ่อแม่พี่ริส แบไม่อยาทำให้รอบรัวแบ้อเสียใ
ฮือ..” นัวเล็ร้อไห้นัวสั่นสะท้าน
“ั้นแบ็ไปเถอะรับ...
านะไม่ื้อแล้ว”
“านอบุนะที่เ้าใแบ แบอยาบอว่าแบรัานนะ
ฮึ..และแบะรัานลอไป...”
นัวสูไม่อบอะไรแ่เาลับ้มลมาูบที่ริมฝีปาบา ูบที่ยาะลืม
ูบที่เ็บปวและอาะเป็นูบสุท้ายอเาับนัวเล็็เป็นไ้.....
สอวัน่อมา...
04.35 น.
นัวเล็ำลัเรียมัวออาบ้านหลันี้
บ้านหลัที่เารัมาพอๆับบ้านอเาที่โล แบฮยอนยืนมอทุๆสิ่ทุๆอย่าในบ้านหลันี้อย่าสะเทือนใ
มันไม่่ายเลยนะที่เา้อทำใให้ลืมที่นี่
ที่ที่เาับนที่เารัอยู่้วยันมาลอเวลา 2 ปี รอบรูปที่เยถ่ายู่ัน
ยาเหลือเินที่ะ้อทำใให้ลืมภาพเหล่านี้
ิถึบรรยาาศอวามรัอเาับานยอล ู่ๆน้ำาอนัวเล็ลับไหลออมา
วามรู้สึมันบอเาว่าอนนี้เาำลัแย่...
“ะ้อไปแล้วหรอรับ ให้านไปส่ไหม” นัวสูเินมาโอบหลัแบฮยอน
“เอ้ะ... านื่นแล้วหรอรับ
มันยัไม่ถึเวลาหนิรับ” แบฮยอนพูพลาเ็น้ำาอออย่าเร่รีบ
“ร้อไห้หรอรับ
ไม่้อร้อหรอรับไม่้อโทษัวเอ้วยนะรับ”
านยอลหมุนร่านัวเล็ให้หันลับมามอหน้าเา
“แบทำไม่ไ้หรอาน.... แบเสียใ
ฮือ..”
“ไม่ร้อแล้วนะรับนเ่อาน
ร้อมาเี๋ยวไม่สวยนะรับรู้ไหม” นัวสูบอพลาเ็น้ำาให้นที่เารัเบาๆเป็นรั้สุท้าย
“อือ.. แบะพยายามไม่ร้อนะ”
“รับแบ้อสู้นะ”
“าน.... ูบแบหน่อย”
“ไ้รับ...”
ูบรั้นี้่า่าับทุรั้มันือูบที่ไม่ใู่บลา
ลิ้นให่อานยอลุนันเ้ามาในริมฝีปาบาราวับ้อารให้แบฮยอนำูบอเาลอไป
“อื้อ..”
“ำรสูบอานไว้นะรับนี..”
“แบสาบานเลยว่าะำรสูบอผู้ายที่ื่อปาร์
านยอลลอีวิ..”
“รับ...”
านยอลบอแบบนั้นแ่ใเาลับไม่เป็นอย่าที่เาพูถึแม้ปาะบอว่าให้แบฮยอนไป
ไม่รั้แบฮยอนไว้แ่หารู้ไม่ใอเาลับอยาะรั้อยาะยื้อแ่เา็ทำมันไม่ไ้อีแล้วเพราะนัวเล็้อทำามสัาอพ่อแม่....
นัวสู่วยถือระเป๋าใบให่อแบฮยอนไปึ้นรถยน์อเาเพราะานยอลอยาทำหน้าที่อนรัเ่าให้ีที่สุ่อนที่นรัอเาะาเาไป...
“หนัมาไหมรับาน”
แบฮยอนถามะที่่อยๆนั่ลรเบาะ้าๆนับึ่เป็นที่ประำอเาอยู่แล้ว
“ไม่หรอรับถ้าเทียบับใอานแล้ว
ปัหาที่เอมันหนัเยอะว่ารับ” นัวสูเอ่ยเสียเรียบ
“าน....
แบอโทษนะรับ อโทษที่ทำหน้าที่อนรัไม่ไ้ี อโทษที่้อโหทุๆเรื่อ
อโทษที่้อทำให้านเ็บ อโทษนะ าน ฮือ...”
นัวเล็พลั่พรูำพูมามายพร้อมับน้ำาที่ไหลออมาอีรั้
“ปล่อยมันเถอะรับ..
านไม่เยโรธแบเลยนะ ำไว้นะนีว่าานรัแบมาแ่ไหน”
านยอลลูบผมนัวเล็้าายเาเบาๆ
“ฮือๆๆ”
“านอให้แบร้อไห้เป็นรั้สุท้ายไ้ไหมรับ..นี”
“ฮือๆ..
แบทำไม่ไ้หรอาน แบทำไม่ไ้” นัวเล็ส่ายหน้า
“แบ้อทำไ้สิ
แบอานยัไ็เ่เสมอนะรับ” านยอลยิ้มหวานให้แบฮยอนที่ยัสะอื้นไม่หาย
“าน..แบรัาน
แบรัานนะไ้ยินไหม”
“รับ..
าน็ะรัแบลอไป”
......
-สนามบิน-
ผู้นมามายเินสวนทาันไปทั่ว
ร่าสูำลัมอหาว่าที่เ้าสาวที่เาแอบอบมาลอเวลาแ่มอเท่าไหร่็ยัไม่เห็นวี่แววอนัวเล็เลยสันิ...
“แบ..อย่าหนีพี่ไปเลยนะ”
ริสพึมพำออมาเสียเบา
……
บันทึพิเศษ
: แบฮยอน
มันยานะับารที่ะ้อัใานที่เรารั
ทำไมนบนฟ้า้อมาแล้ัน้วย หัวใผมแสลายไปหมแล้วพอใรึยันบนฟ้า ฮือ...
ทำให้หัวใผมเ็บพอรึยั!!!!
อยาอยู่ับนที่รัมาแ่ไหน็ทำไม่ไ้ อยาให้เารั้เราไว้็ทำไม่ไ้
ีวิผมยัเหลืออะไรให้รู้สึีไ้อีหรอ หมแล้ว...หมแล้วริๆ แบรัาน
รัแ่าน ถึะ้อแ่านยัไ็รัแ่าน แบรัาน แบรัานไ้แ่นเียว...
บบันทึพิเศษ
: แบฮยอน
……..
“ฮัลโลพี่ริสอยู่รไหนรับ
แบมาแล้ว” นัวเล็โทรหาริสะที่นัุ่มมือับานยอลแน่น
“พี่อยู่รที่เ็อินรับ แบล่ะอยู่รไหน”
“รับเี๋ยวแบะเินไปหาแ่นี้นะรับ”
แบฮยอนรีบวาสาย
“พี่ริสรออยู่รไหนรับ
หื้ม..” เ้าอน้ำเสียถาม้วยวามห่วใย
“รอรที่เ็อิน..
านแบไม่อยาไป ฮือ..” นัวเล็ร้อไห้โฮ
“าน็ไม่อยาให้แบไป”
ร่าสูึนัวเล็เ้ามาอแน่น
“ฮือๆๆๆ..
านไม่อยาไป แบไม่อยาไปแล้ว”
“แบ้อไปนะรับ
ไปทำามสัาอพ่อับแม่”
านยอลบอแบบนั้นทั้ที่ในใเาไม่ไ้ิแบบนั้นเลยสันิ
ใเาอยาะรั้นัวเล็ไว้ไม่อยาให้ไปแ่ทำไไ้
เาไม่มีสิทธิที่ะบัับแบฮยอนไ้...
“าน...”
“ไปนะรับนี
ผู้ายนนี้ส่แบไ้เท่านี้ วามรัอเรามันถึราว้อหยุแล้วล่ะรับ
โีนะรับที่รัอผม”
สิ้นำล่าวลาานยอล็้มลมาูบเบาๆที่ปาแบฮยอนเป็นรั้สุท้าย่อนที่เาทั้สอะ้อาันไป
ห่าันไปแล้ว้อิถึนัวเล็นนี้มาแน่ๆ..
“แบรัานนะรับ...”
นัวเล็พยายามพูทั้น้ำา
“รับ...าน็รัแบรับ”
านยอลยิ้มบาๆให้นที่เารั
“ูแลัวเอีๆนะ
แบไม่ไ้อยู่้วยแล้วอย่าื้ออีนะ อย่าไปเที่ยวึๆแล้วลับบ้านเ้าอีนะ
อย่าหัโหมมานะถึเวลา้อพันะ
อย่าื่มเยอะ้วยนะ ฮือๆ”
“แบนั่นแหละ้อูแลัวเอีๆ..
านะมอแบาที่รนี้เสมอนะรับ ถึเวลาแล้วนะ โีรับที่รัอผม...”
“แบรับ..”
เสียอริสัึ้น
“ฮือๆๆๆ
าน...” แบฮยอนโผเ้าอร่าสูแน่น
“ไม่อแนะรับ...
พี่ริสผมฝาพีู่แลนที่ผมรัมาที่สุในีวิ้วยนะรับ
แบฮยอนอาะื้อไปบ้าในบ้ารัุ้ไ้นะรับแ่อย่าุมาเี๋ยวเาะอน
่อนนอน้อห่มผ้าให้เา้วยนะรับ อย่าให้เานอนึมา
พี่้อบัับให้เาิน้าวให้รเวลาินเยอะๆ
ผมอยาะฝาพี่อีหลายๆอย่าแ่ผมทำไ้แ่นี้...นที่ผมรัถ้าพี่ทำให้เาเ็บผมรับรอไ้ว่าพี่้อไม่ไ้อยู่บนโลนี้อีแน่”
านยอล่อยๆแะมือเล็ที่โอบอเาอยู่
เา่อยๆบรรยมือเล็ที่อเาไปวาไว้บนฝ่ามือให่อริสอย่าเบามือ
“พี่ะทำหน้าที่อแให้ีที่สุ..านยอล”
ริสบอ
“ฮือ...
าน....”
“โีรับที่รัอผม....”
นัวสูล่าวสั้นๆ่อนะ่อยๆเินหันหลัออไปาสถานที่รนี้ที่ทำให้หัวใอเาสลายไปเรียบร้อยแล้ว
“ฮือออ....ไม่นะาน...
านอย่าไป....”
แบฮยอนร้อเรียแ่เสียนั้นลับไม่มีผลับร่าสูที่ำลัเิน่อไปอย่าไม่มีทีท่าว่าหยุเิน
“านเาไปแล้วรับนี..
ไปับพี่เถอะนะ” ริสลูบหลัแบฮยอนเบาๆ
“ฮือ...พี่ริส
ทำไม้อเป็นแบบนี้ ทำไมพี่้อทำแบบนี้!!!!”
“ไปไ้แล้วรับนี..
พี่สัาว่าพี่ะทำามที่านยอลเาบอทุอย่า อแ่เื่อใพี่ เปิโอาสให้พี่
นะแบฮยอน..”
“ฮือ....”
แบฮยอนไม่อบ ร่าเล็พยัหน้าเบาๆ
“อบุนะรับที่ให้โอาสพี่
พี่รัแบฮยอนนะ”
“รับ...
แบ็รัรับ” แบรัานรับ...
-หลายเือน่อมา-
่าวราวอแบฮยอนับริสที่ไปอยู่เมือนอ้วยันแล้วมี่าวแ่านันทำให้่าวนี้ัอยู่สัพัในมหาวิทยาลัย
หลายๆนสสัยับเรื่อนี้เพราะว่าานยอลับแบฮยอนบันอยู่แ่ลับมี่าวไปแ่านับริส
“เห้ยไอ้าน...
ไปเ้าเรียนเว้ย”
เฮุนเรียเพื่อนอเาที่พันี้สิไม่่อยอยู่ับเนื้อับัวสัเท่าไหร่
“มึ...แบะสบายีไหมว่ะ
แบะอยู่ไ้ไหมว่ะ ูิถึแบว่ะ”
“ไอ้ห่าหนิ
ูบอให้มึั้ใเรียนไว่ะ
แบเยบอมึใ่ไหมว่าให้มึั้ใเรียนแ่มึแม่เอาแ่เหม่อถ้าเรมึูะไปบอที่บ้านมึ”
“เออูรู้แล้ว...
ูแ่ิถึ”
“มึมีสิทธิิถึแ่มึ้อเรียน้วยิว่ะ
มึอยาให้แบทุ์ใเรื่อมึรึไไอ้าน มึ้อพยายามมาว่านี้ิว่ะ”
“อืม...ูะพยายาม”
านยอลอบรับำเสียเบา
แบรับ.....านิถึแบเสมอนะรับไม่ว่าแบะอยู่ที่ไหน
อยู่ับใร าน็ยัรัแบอยู่ี อยู่ที่นั่นสบายีนะรับ ิน้าวเยอะบ้ารึเปล่านะ
นอนึบ้าไหม ร้อไห้ิถึานบ้ารึเปล่า
อยาะอ้อนวอนอร้อับใราน็ไม่ไ้แบืนมาอีแล้ว แบเป็นอเาไปแล้ว
เ้าสาวนเียวอาน นึแล้ว็ิถึนะนัวเล็อผม
…………………………………………………………………………………….
Chanyeol Baekhyun love forever
and ever.
านยอลรัแบฮยอนลอาลและลอไป
…………………………………………………………………………………….
-บบริบูร์-
ผลงานอื่นๆ ของ M_Mafia ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ M_Mafia
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น