ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โชคชะตา
“สวัสดีครับ ผม ทากุจิ จุนโนะสึเกะ ครับ ผมเพิ่งย้ายมาจากจ.คานากาว่า ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
โค้งลง ให้เกียรติเพื่อนร่วมห้องและอาจารย์ ให้เกียรติทุกคน สนใจในสิ่งที่ไม่มีใครสนใจ นี่แหละนิสัยของผม ทากุจิ จุนโนะสึเกะ
“ครูก็หวังว่าทุกคนคงจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อทากุจิคุงนะครับ ส่วนเรื่องที่นั่ง... เธอไปนั่งแถวหลังติดกับผู้หญิงผมทองละกัน”
“โชคดีเป็นบ้า ได้ที่นั่งติดกับผู้หญิงคนนั้นซะด้วย”
ดีใจมาก มากจนเก็บอาการแทบไม่อยู่ ในที่สุดก็จะได้รู้จักซักที ผู้หญิงที่ไม่เหมือนใคร
“แต่อาจารย์คะ ทำไมถึงต้องให้เค้ามานั่งใกล้ๆหนูด้วยล่ะคะ”
ตกใจจนต้องลุกขึ้นยืน เกลียดตั้งแต่แรกเจอแล้วยังจะให้มานั่งใกล้ๆกันอีกเหรอ ไม่มีทางซะล่ะ
“ก็ที่ใกล้ๆเธอมันว่างอยู่พอดี แล้วทากุจิเค้าก็เป็นคนตัวสูง ให้นั่งแถวหลังมันก็ดีแล้วนิ เธอมีปัญหาอะไรเหรอโยชิซาว่า”
“แต่หนูไม่อยากนั่งใกล้ๆเค้านี่คะ”
“ครูก็ไม่รู้นะว่าทากุจิเค้าไปทำอะไรให้เธอ แต่ถ้าเธอไม่อยากนั่งใกล้เค้าจิงๆก็อดทนไปก่อนแล้วกัน ถึงเวลาแล้วครูจะจัดที่นั่งให้ใหม่”
“แต่อาจารย์คะ...”
“พอได้แล้ว เอาล่ะเดี๋ยวครูจะให้พัก 10 นาที แล้วเราจะมาประชุมห้องกันต่อ ทุกคนไปพักได้ครับ”
เพื่อนๆแยกย้ายกันไป ทำความรู้จัก ทำธุระส่วนตัว เหลือแต่เธอที่ยังคงนั่งอยู่กับที่ กับเค้าคนนั้นที่กำลังเดินตรงเข้ามา
“อะไรวะ ซวยตั้งแต่วันแรกเลย ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับริกะ แล้วยังต้องมานั่งใกล้ๆกับไอ้กะเทยนี่อีก โธ่โว้ย...!!!”
พูดออกมาดังๆ ไม่เกรงใจใคร ไม่สนใจใคร
“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณชื่ออะไรครับ”
“แล้วมันเรื่องอะไรของนาย ทางที่ดีนายไม่ต้องมายุ่งกับชั้นเลยจะดีกว่า ชั้นเกลียดนาย”
พูดออกไปตรงๆ เกลียดจิงๆ ผู้ชายอ่อนแอ
“ทำไมล่ะครับ เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แล้วทำไมคุณถึงต้องเกลียดผม ทั้งๆที่ผมอยากเป็นเพื่อนกับคุณ”
ไม่เข้าใจทำไมต้องเกลียด ลองถ้าไม่มีเหตุผลแบบนี้ก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“ไม่ต้องมาถาม แล้วชั้นก็ไม่อยากเป็นเพื่อนกับผู้ชายอย่างนายด้วย”
ลุกขึ้นเดินหนี ถ้าจะต้องใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับหมอนี่ก็ขอทำให้เวลามันน้อยลงดีกว่า เดินตรงไปยังดาดฟ้า ที่ๆคิดว่าไม่มีใคร จะได้อยู่คนเดียวซักที นั่งลงตรงกลางดาดฟ้า ไม่มีใครอยู่จิงๆอย่างที่คิดไว้ อากาศดี สบายใจ
“ผู้ชายอะไรวะ น่ารำคาญชะมัด ตื้ออยู่ได้”
ล้มตัวลงนอน คิดไปเรื่อยๆว่าจะใช้ชีวิตการเรียนยังไงในสภาพแบบนี้ คิดมาก คิดนาน จนเผลอหลับไป
...ออด...
“หือ เที่ยงแล้วเหรอเนี่ย เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไปรับริกะที่ห้องแล้วไปกินข้าวดีกว่า”
คิดกับตัวเอง ดีใจที่จะได้เจอหน้าเพื่อนรักซักที เดินตรงไปยังห้องเรียนของเพื่อน ห้อง 2-B
“โห... โยชชี่มาตรงเวลาดีจัง ไปกินข้าวกันเลยมั้ย”
“เอาสิ หิวจนตาลายแล้วเนี่ย”
ลืมความไม่สบายใจทั้งหมด ทำไมนะ คงเพราะได้อยู่กับคนที่รู้ใจมากที่สุดก็ได้มั้ง เดินตรงไปยังโรงอาหาร คนเยอะจัง
“โยชิซาว่าซังครับ”
“นี่นายอีกแล้วเหรอเนี่ย เมื่อไหร่นายจะเลิกยุ่งกับชั้นซักที ไอ้กะเทย”
ด่าออกไป พูดออกไปตรงๆ จะได้เลิกยุ่งซักที คิดแบบนี้จิงๆ
“ผมแค่จะมาบอกว่า คุณได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าห้อง ผมได้เป็นรองหัวหน้า แล้วผมก็ไม่ใช่กะเทยด้วย”
นิสัยเสียเป็นบ้า แค่จะมาพูดด้วยดีๆ เห็นว่าโดดเรียนไปคงจะไม่รู้เรื่อง
“หา... ใครเป็นคนเลือก แล้วเออออไปได้ยังไงชั้นยังไม่ตกลงเลยนะ ทำแบบนี้ได้ไงเนี่ย”
ทำไมวันนี้มันถึงได้ซวยแบบนี้นะ ยิ่งหนีก็ยิ่งเจอ นี่มันอะไรกันเนี่ย
โค้งลง ให้เกียรติเพื่อนร่วมห้องและอาจารย์ ให้เกียรติทุกคน สนใจในสิ่งที่ไม่มีใครสนใจ นี่แหละนิสัยของผม ทากุจิ จุนโนะสึเกะ
“ครูก็หวังว่าทุกคนคงจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อทากุจิคุงนะครับ ส่วนเรื่องที่นั่ง... เธอไปนั่งแถวหลังติดกับผู้หญิงผมทองละกัน”
“โชคดีเป็นบ้า ได้ที่นั่งติดกับผู้หญิงคนนั้นซะด้วย”
ดีใจมาก มากจนเก็บอาการแทบไม่อยู่ ในที่สุดก็จะได้รู้จักซักที ผู้หญิงที่ไม่เหมือนใคร
“แต่อาจารย์คะ ทำไมถึงต้องให้เค้ามานั่งใกล้ๆหนูด้วยล่ะคะ”
ตกใจจนต้องลุกขึ้นยืน เกลียดตั้งแต่แรกเจอแล้วยังจะให้มานั่งใกล้ๆกันอีกเหรอ ไม่มีทางซะล่ะ
“ก็ที่ใกล้ๆเธอมันว่างอยู่พอดี แล้วทากุจิเค้าก็เป็นคนตัวสูง ให้นั่งแถวหลังมันก็ดีแล้วนิ เธอมีปัญหาอะไรเหรอโยชิซาว่า”
“แต่หนูไม่อยากนั่งใกล้ๆเค้านี่คะ”
“ครูก็ไม่รู้นะว่าทากุจิเค้าไปทำอะไรให้เธอ แต่ถ้าเธอไม่อยากนั่งใกล้เค้าจิงๆก็อดทนไปก่อนแล้วกัน ถึงเวลาแล้วครูจะจัดที่นั่งให้ใหม่”
“แต่อาจารย์คะ...”
“พอได้แล้ว เอาล่ะเดี๋ยวครูจะให้พัก 10 นาที แล้วเราจะมาประชุมห้องกันต่อ ทุกคนไปพักได้ครับ”
เพื่อนๆแยกย้ายกันไป ทำความรู้จัก ทำธุระส่วนตัว เหลือแต่เธอที่ยังคงนั่งอยู่กับที่ กับเค้าคนนั้นที่กำลังเดินตรงเข้ามา
“อะไรวะ ซวยตั้งแต่วันแรกเลย ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับริกะ แล้วยังต้องมานั่งใกล้ๆกับไอ้กะเทยนี่อีก โธ่โว้ย...!!!”
พูดออกมาดังๆ ไม่เกรงใจใคร ไม่สนใจใคร
“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณชื่ออะไรครับ”
“แล้วมันเรื่องอะไรของนาย ทางที่ดีนายไม่ต้องมายุ่งกับชั้นเลยจะดีกว่า ชั้นเกลียดนาย”
พูดออกไปตรงๆ เกลียดจิงๆ ผู้ชายอ่อนแอ
“ทำไมล่ะครับ เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แล้วทำไมคุณถึงต้องเกลียดผม ทั้งๆที่ผมอยากเป็นเพื่อนกับคุณ”
ไม่เข้าใจทำไมต้องเกลียด ลองถ้าไม่มีเหตุผลแบบนี้ก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“ไม่ต้องมาถาม แล้วชั้นก็ไม่อยากเป็นเพื่อนกับผู้ชายอย่างนายด้วย”
ลุกขึ้นเดินหนี ถ้าจะต้องใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับหมอนี่ก็ขอทำให้เวลามันน้อยลงดีกว่า เดินตรงไปยังดาดฟ้า ที่ๆคิดว่าไม่มีใคร จะได้อยู่คนเดียวซักที นั่งลงตรงกลางดาดฟ้า ไม่มีใครอยู่จิงๆอย่างที่คิดไว้ อากาศดี สบายใจ
“ผู้ชายอะไรวะ น่ารำคาญชะมัด ตื้ออยู่ได้”
ล้มตัวลงนอน คิดไปเรื่อยๆว่าจะใช้ชีวิตการเรียนยังไงในสภาพแบบนี้ คิดมาก คิดนาน จนเผลอหลับไป
...ออด...
“หือ เที่ยงแล้วเหรอเนี่ย เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไปรับริกะที่ห้องแล้วไปกินข้าวดีกว่า”
คิดกับตัวเอง ดีใจที่จะได้เจอหน้าเพื่อนรักซักที เดินตรงไปยังห้องเรียนของเพื่อน ห้อง 2-B
“โห... โยชชี่มาตรงเวลาดีจัง ไปกินข้าวกันเลยมั้ย”
“เอาสิ หิวจนตาลายแล้วเนี่ย”
ลืมความไม่สบายใจทั้งหมด ทำไมนะ คงเพราะได้อยู่กับคนที่รู้ใจมากที่สุดก็ได้มั้ง เดินตรงไปยังโรงอาหาร คนเยอะจัง
“โยชิซาว่าซังครับ”
“นี่นายอีกแล้วเหรอเนี่ย เมื่อไหร่นายจะเลิกยุ่งกับชั้นซักที ไอ้กะเทย”
ด่าออกไป พูดออกไปตรงๆ จะได้เลิกยุ่งซักที คิดแบบนี้จิงๆ
“ผมแค่จะมาบอกว่า คุณได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าห้อง ผมได้เป็นรองหัวหน้า แล้วผมก็ไม่ใช่กะเทยด้วย”
นิสัยเสียเป็นบ้า แค่จะมาพูดด้วยดีๆ เห็นว่าโดดเรียนไปคงจะไม่รู้เรื่อง
“หา... ใครเป็นคนเลือก แล้วเออออไปได้ยังไงชั้นยังไม่ตกลงเลยนะ ทำแบบนี้ได้ไงเนี่ย”
ทำไมวันนี้มันถึงได้ซวยแบบนี้นะ ยิ่งหนีก็ยิ่งเจอ นี่มันอะไรกันเนี่ย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น