ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความเกลียดชัง
“หา... ใครเป็นคนเลือก แล้วเออออไปได้ยังไงชั้นยังไม่ตกลงเลยนะ ทำแบบนี้ได้ไงเนี่ย”
โมโหมาก ไม่ใช่เรื่องที่ได้เป็นหัวหน้า แต่ทำไมไม่ยอมบอกกันก่อน ทำแบบนี้มันดูถูกกันชัดๆ
“โยชชี่ได้เป็นหัวหน้าเหรอ ดีจัง ชั้นเองได้เป็นรองหัวหน้า แบบนี้เราก็จะได้ทำงานด้วยกันบ่อยๆสินะ”
“ริกะได้เป็นรองหัวหน้าเหรอ... ดีจัง”
ลืมความโมโหเมื่อกี๊ทั้งหมด ถ้าจะได้เจอริกะบ่อยขึ้น ต่อให้ได้เป็นอะไรก็จะทำ
“ถ้างั้นผมไปแล้วนะครับ”
หันหลังแล้วเดินจากไป ยังคงโกรธอยู่ในใจ ทำไมต้องมาว่ากัน
“ปล่อยเค้าไปแบบนั้นจะดีเหรอ โยชชี่เองก็ไม่น่าไปว่าเค้าตั้งแต่แรกเลยนะ เค้าหวังดีแท้ๆ”
“ปล่อยมันไปเถอะ ผู้ชายแบบนั้น เราหาอะไรกินกันดีกว่า ชั้นหิวจะแย่แล้วนะ”
จูงมือเพื่อนรักไปหาอะไรกิน มีความสุขจิงๆ ที่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้
...ออด...
“ออดแล้วโยชชี่ กลับห้องเถอะ เดี๋ยวตอนบ่ายจะเลือกชมรมกันไม่ใช่เหรอ”
“งั้นเหรอ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ไว้แล้วเลิกเรียนชั้นจะไปรอกลับบ้านด้วยนะ”
คงต้องแยกกันอีกแล้วสินะ เบื่อจิงๆเวลาแบบนี้ ต่างคนต่างแยกย้ายไปยังห้องเรียนของตัวเอง
2-A
“สวัสดีอีกครั้งนะครับ เดี๋ยวครูจะแจกใบลงทะเบียนชมรมให้ทุกคน หลังจากเลือกชมรมได้แล้วขอให้นำใบลงทะเบียนมาคืนด้วยนะครับ โยชิซาว่า ทากุจิ ช่วยเอาใบลงทะเบียนไปแจกเพื่อนๆด้วยครับ”
ลุกขึ้นไปเอาใบลงทะเบียนมาแจกเพื่อน จะใช้งานกันตั้งแต่วันแรกเลยเหรอไง ไอ้มัทสึดะเอ๊ย...
“ชมรมเหรอ ริกะคงอยู่การแสดงแน่ๆ เอาไงดีน้า...”
ไม่รู้จะเลือกอะไรดี ถ้าเป็นบาสก็จะได้ทำตามความต้องการของตัวเอง แต่ถ้าเป็นการแสดงก็จะได้เจอกับเพื่อนรัก
“ไหนๆก็ได้ทำงานด้วยกันบ่อยๆแล้ว ตกลงว่าเอาบาสเนี่ยแหละ”
ตัดสินใจได้แล้ว เลือกความต้องการของตัวเอง ชะโงกหน้าไปดูของคนข้างๆ อยากรู้จิงๆผู้ชายแบบนี้ จะเลือกชมรมอะไร
“ชงชาเหรอ ก็เหมาะกับผู้ชายแบบนายดีนิ”
ส่งสายตาดูถูกไปให้ เกลียดจิงๆผู้ชายที่อ่อนแอ
“ทำไม ผู้ชายอย่างผมมันเป็นยังไง แล้วชมรมชงชาไม่ดีตรงไหน”
โกรธตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว แล้วยังจะมาหาเรื่องกันอีก ต้องการอะไรกันแน่
“ก็บอกแล้วไงว่าเหมาะกับนายดี ผู้ชายแบบนาย กะเทย!!!”
“คุณไม่มีสิทธิมาว่าผมแบบนี้นะ”
ลุกขึ้นยืน ตะโกนเสียงดัง ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่ทนไม่ไหวแล้วจิงๆ
“แกกล้าตวาดชั้นเหรอ ไอ้กะเทย”
ลุกขึ้นยืน โกรธมากเหมือนกัน พุ่งเข้าชกใบหน้าสวยๆเต็มแรง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้ามาตวาดแบบนี้ แม่แต่พ่อแม่ของตัวเอง
...ผัวะ...โครม...
ทั้งห้องเงียบ ไม่มีใครกล้าคุยกับใคร จนกระทั่ง...
“โยชิซาว่า ทากุจิ หมดคาบนี้แล้วตามไปพบครูที่ห้องปกครองด้วย”
โมโหมาก ไม่ใช่เรื่องที่ได้เป็นหัวหน้า แต่ทำไมไม่ยอมบอกกันก่อน ทำแบบนี้มันดูถูกกันชัดๆ
“โยชชี่ได้เป็นหัวหน้าเหรอ ดีจัง ชั้นเองได้เป็นรองหัวหน้า แบบนี้เราก็จะได้ทำงานด้วยกันบ่อยๆสินะ”
“ริกะได้เป็นรองหัวหน้าเหรอ... ดีจัง”
ลืมความโมโหเมื่อกี๊ทั้งหมด ถ้าจะได้เจอริกะบ่อยขึ้น ต่อให้ได้เป็นอะไรก็จะทำ
“ถ้างั้นผมไปแล้วนะครับ”
หันหลังแล้วเดินจากไป ยังคงโกรธอยู่ในใจ ทำไมต้องมาว่ากัน
“ปล่อยเค้าไปแบบนั้นจะดีเหรอ โยชชี่เองก็ไม่น่าไปว่าเค้าตั้งแต่แรกเลยนะ เค้าหวังดีแท้ๆ”
“ปล่อยมันไปเถอะ ผู้ชายแบบนั้น เราหาอะไรกินกันดีกว่า ชั้นหิวจะแย่แล้วนะ”
จูงมือเพื่อนรักไปหาอะไรกิน มีความสุขจิงๆ ที่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้
...ออด...
“ออดแล้วโยชชี่ กลับห้องเถอะ เดี๋ยวตอนบ่ายจะเลือกชมรมกันไม่ใช่เหรอ”
“งั้นเหรอ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ไว้แล้วเลิกเรียนชั้นจะไปรอกลับบ้านด้วยนะ”
คงต้องแยกกันอีกแล้วสินะ เบื่อจิงๆเวลาแบบนี้ ต่างคนต่างแยกย้ายไปยังห้องเรียนของตัวเอง
2-A
“สวัสดีอีกครั้งนะครับ เดี๋ยวครูจะแจกใบลงทะเบียนชมรมให้ทุกคน หลังจากเลือกชมรมได้แล้วขอให้นำใบลงทะเบียนมาคืนด้วยนะครับ โยชิซาว่า ทากุจิ ช่วยเอาใบลงทะเบียนไปแจกเพื่อนๆด้วยครับ”
ลุกขึ้นไปเอาใบลงทะเบียนมาแจกเพื่อน จะใช้งานกันตั้งแต่วันแรกเลยเหรอไง ไอ้มัทสึดะเอ๊ย...
“ชมรมเหรอ ริกะคงอยู่การแสดงแน่ๆ เอาไงดีน้า...”
ไม่รู้จะเลือกอะไรดี ถ้าเป็นบาสก็จะได้ทำตามความต้องการของตัวเอง แต่ถ้าเป็นการแสดงก็จะได้เจอกับเพื่อนรัก
“ไหนๆก็ได้ทำงานด้วยกันบ่อยๆแล้ว ตกลงว่าเอาบาสเนี่ยแหละ”
ตัดสินใจได้แล้ว เลือกความต้องการของตัวเอง ชะโงกหน้าไปดูของคนข้างๆ อยากรู้จิงๆผู้ชายแบบนี้ จะเลือกชมรมอะไร
“ชงชาเหรอ ก็เหมาะกับผู้ชายแบบนายดีนิ”
ส่งสายตาดูถูกไปให้ เกลียดจิงๆผู้ชายที่อ่อนแอ
“ทำไม ผู้ชายอย่างผมมันเป็นยังไง แล้วชมรมชงชาไม่ดีตรงไหน”
โกรธตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว แล้วยังจะมาหาเรื่องกันอีก ต้องการอะไรกันแน่
“ก็บอกแล้วไงว่าเหมาะกับนายดี ผู้ชายแบบนาย กะเทย!!!”
“คุณไม่มีสิทธิมาว่าผมแบบนี้นะ”
ลุกขึ้นยืน ตะโกนเสียงดัง ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่ทนไม่ไหวแล้วจิงๆ
“แกกล้าตวาดชั้นเหรอ ไอ้กะเทย”
ลุกขึ้นยืน โกรธมากเหมือนกัน พุ่งเข้าชกใบหน้าสวยๆเต็มแรง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้ามาตวาดแบบนี้ แม่แต่พ่อแม่ของตัวเอง
...ผัวะ...โครม...
ทั้งห้องเงียบ ไม่มีใครกล้าคุยกับใคร จนกระทั่ง...
“โยชิซาว่า ทากุจิ หมดคาบนี้แล้วตามไปพบครูที่ห้องปกครองด้วย”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น