ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter2
“แม่......”
คืนนั้นเป็นคืนเดือนมืด แผ่นราตรีสีดำผาดผ่านท้องฟ้า ขณะที่แม่ของเธอกำลังพาเธอเข้านอน
“กาบรีเอล ลูกรัก คืนนี้เจ้าจงระวังไว้ให้ดี อย่าให้เทียนไขมอดดับไปจนกว่าจะรุ่งสาง....”
“แต่ว่าแม่คะ หนู...”
“ไม่มีแต่!!! แม่ขอโทษลูกรัก แม่ไม่ได้ตั้งใจจะดุเจ้า แต่คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด เจ้าก็รู้ดีว่ามันเป็นคืนที่เหล่าปีศาจจะออกมาจากขุมนรก ”
“หนูรู้ค่ะแม่ คืนเดือนมืดจะเป็นคืนที่เจ้าปีศาจลูซิเฟอร์ ออกมาตามหาหญิงสาวคนรักที่โดนเทวดาทำลายไป”
“เก่งมาก กาบรีเอล ดังนั้นคืนนี้เจ้าต้องดูแลเทียนไขนี่ให้ดีๆนะจ๊ะ”
แม่ของเธอนำเทียนไขเล่มใหญ่วางไว้ข้างหัวนอน และนำเธอสวดมนต์ ก่อนนางจะจากไป นางจุมพิตเบาๆที่หน้าผากลูกสาว
“ขอพระเจ้าจงคุ้มครองลูก นางฟ้าตัวน้อยของแม่” นางกล่าวพร้อมน้ำตาที่รินไหลออกมา
“ลูกเอ๋ย แม่รักเจ้า รักเสียยิ่งกว่าชีวิตของแม่เอง ขอให้เจ้าจงปลอดภัย” แล้วนางจึงปิดประตูห้องลูกสาวและนั่งบนเก้าอี้โยกหน้าห้องนั้น
“ทำไมแม่จะต้องกังวลเรื่องคืนเดือนมืดด้วยน้า” กาบรีเอลคิดกับตัวเอง พรุ่งนี้จะเป็นวันที่เธอมีอายุครบ13ปี
“สงสัยแม่จะกังวลจนลืมวันเกิดของเราไปแล้วหล่ะมั๊ง เฮ้อ เอาเถอะคืนนี้ยังไงก้อต้องคอยระวังเจ้าเทียนบ้านี่อยู่ดี”
กาบรีเอลนอนลืมตาอยู่ได้พักหนึ่งก่อนจะผลอยหลับไปด้วยความเหนื่อยจนลืมหน้าที่ที่จะต้องดูแลเทียนไขเสียสนิท
“!!! เสียงอะไรหน่ะ” กาบรีเอลสะดุ้งตื่นขึ้น เธอมองไปยังแสงสว่างที่ลอดเข้ามาใต้ประตู เงาของอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวไปมา ด้วยความสงสัย กาบริเอลค่อยๆเลื่อนกายลงจากที่นอนอันอ่อนนุ่ม เธอย่องไปยังประตูและเอาหูแนบบานประตูไว้เพื่อหวังจะฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายนอก
“อย่านะ แก ไอ้ปีศาจร้าย แกจะไม่มีวันเอาลูกสาวของชั้นไปได้”
“ลูกสาวของแกรึ!!! น่าขำ แกคงลืมตัวเองไปแล้วกระมัง ว่าแกหน่ะเป็นเพียงสุนัขรับใช้ของพระเจ้าที่ถูกส่งลงมาให้เฝ้าลูกรักของมันแค่นั้นเอง เอาเถอะรอไปถามจากเจ้านายที่รักของแกเลยแล้วกัน อาริเอล”
“นั่นเสียงของแม่นี่นา กำลังพูดอยู่กับใครนะ ใครกันเสียงช่างน่ากลัวเหลือเกิน” กาบรีเอลตัวสั่น ทันใดนั้นเองประตูก็ถูกกระชากเปิดโผล่งออก
“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!”
“ช่างสอดรู้สอดเห็นเสียจริงนะลูกรักของพระเจ้า... ไม่เป็นไรข้าจะช่วยให้ความอยากรู้อยากเห็นของเจ้าหมดลงไปเอง” เจ้าปีศาจย่างสามขุมเข้ามาในห้องของเธอ
“อย่านะ จะทำอะไรข้า แม่!!! แม่จ๋า ช่วยหนูด้วย”
“แม่ของเจ้า ไอ้อาริเอลนั่นหน่ะ มันหมดพิษสงไปตั้งนานแล้ว เพราะขัดขืนข้าแท้ๆ เจ้ามากับข้าดีกว่าแม่หนูน้อย ข้าหวังว่าเจ้าคงยังไม่ลืมข้านะ”
“ใคร!! แกเป็นใคร อย่าทำอะไรข้านะ”
“มา!! ข้าจะทำให้เจ้าจำได้ถึงคืนวันที่ข้ากับเจ้าเป็นหนึ่งเดียวกันในนรกยังไงหล่ะ ลิลิทเมียรักของข้า”
เจ้าปีศาจโยนร่างเด็กสาวลงบนเตียง ร่างอันใหญ่โตของมันทาบทับไปบนร่างเธอ มืออันหยาบกระด้างฟอนเฟ้นผิวกายอันละเอียดอ่อน กลิ่นลมหายใจของมันที่พร่างพรมรดใบหน้าของเธอเปรียบเหมือนกลิ่นซากศพแห่งอเวจี
“กรี๊ด!!!!!!!!!!! ม่า......ย ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย”
“มันสายไปแล้วหล่ะหนูน้อย ถึงแม้พระเจ้าก็พรากเจ้าไปจากข้าไม่ได้แล้วในตอนนี้ เราจะต้องเป็นหนึ่งเดียวกันแล้วเจ้าจะกลับมาเป็นของข้าอีกครั้ง”
“อย่ากำแหงไปนัก ลูซิเฟอร์ แกคิดว่าจะกำจัดข้าที่ได้รับความไว้วางใจจากพระเจ้าง่ายดายขนาดนั้นเลยรึ!!!”
พรึ่บ!! แสงเทียนกลับสว่างขึ้นมา ปรากฏร่างของแม่ของเธอ ปีกสีขาวของนางห้อยรุ่งริ่งและถูกย้อมไปด้วยเลือด นางเขวี้ยงเทียนไขเข้าใส่ร่างของปีศาจ เปลวไฟลุกโชน มันดิ้นพล่าน ร่างของมันกลายเป็นลูกไฟดวงใหญ่ ที่กำลังเต้นระบำในบทเพลงแห่งความเจ็บปวดอันโหยหวน
“ฮึ่ย!!!ฝากไว้ก่อนเถอะ แกไม่มีวันขัดขวางข้าได้ตลอดไปหรอก” ลูซิเฟอร์ว่าพลางรีบกระโจนออกไปนอกหน้าต่าง
“แม่!!!” กาบรีเอลรีบวิ่งเข้าไปดูแม่ของเธอ ซึ่งบัดนี้ล้มลงอย่างหมดแรง
“แม่ มันเกิดอะไรขึ้นคะ ปีกนี่คืออะไร อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะคะ แม่!!!” นางเหลือบตามองลูกสาวช้าๆพร้อมยิ้มแล้วกล่าวว่า
“ขอโทษนะลูกรัก ที่แม่ปิดบังความจริงมาตลอด แต่ไม่ต้องกลัวเปลวไฟแห่งสวรรค์ได้เผาไหม้ทำลายตัวมันแล้ว อีกนานกว่ามันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ มะ...แม่......”
“แม่คะ แม่อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะคะ แล้วต่อไปนี้หนูจะอยู่กับใครคะแม่ แม่!!”
“ไปยังมหาวิหารแห่งเทพเจ้า ที่ตั้งอยู่ใจกลางมหาสมุทร ณ สุดเส้นปลายฟ้า ที่นั่นลูกรักเราจะได้พบกันอีก ที่นั่นเจ้าจะปลอดภัย แม่และพ่อที่แท้จริงของเจ้าจะรออยู่ที่นั่น”
“พ่อที่แท้จริงของหนู?? พ่อของหนูไม่ใช่ท่านบิชอฟแห่งอาณาจักรเอลเดอมอร์แห่งนี้หรอคะ” กาบรีเอลนึกถึงร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามของคนที่มีศักดิ์เป็นพ่อของเธอ
“ลูกเอ๋ย เจ้ายังเด็กนัก แม่ขอโทษที่แม่ไม่สามารถบอกอะไรไปมากกว่านี้ได้ รับขนปีกของแม่ไป มันจะคอยปกป้องลูก”
กาบรีเอลรับขนปีกจากแม่ของเธอ
“จงจำไว้ให้ดี ลูกรัก อย่าเอาใจของเจ้าออกห่างพระผู้เป็นเจ้า”
พอกล่าวจบร่างของนางก็สลายกลายเป็นกลุ่มก้อนของขนนกที่พากันพวยพุ่งขึ้นไปบนฟากฟ้า
คืนนั้นเป็นคืนเดือนมืด แผ่นราตรีสีดำผาดผ่านท้องฟ้า ขณะที่แม่ของเธอกำลังพาเธอเข้านอน
“กาบรีเอล ลูกรัก คืนนี้เจ้าจงระวังไว้ให้ดี อย่าให้เทียนไขมอดดับไปจนกว่าจะรุ่งสาง....”
“แต่ว่าแม่คะ หนู...”
“ไม่มีแต่!!! แม่ขอโทษลูกรัก แม่ไม่ได้ตั้งใจจะดุเจ้า แต่คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด เจ้าก็รู้ดีว่ามันเป็นคืนที่เหล่าปีศาจจะออกมาจากขุมนรก ”
“หนูรู้ค่ะแม่ คืนเดือนมืดจะเป็นคืนที่เจ้าปีศาจลูซิเฟอร์ ออกมาตามหาหญิงสาวคนรักที่โดนเทวดาทำลายไป”
“เก่งมาก กาบรีเอล ดังนั้นคืนนี้เจ้าต้องดูแลเทียนไขนี่ให้ดีๆนะจ๊ะ”
แม่ของเธอนำเทียนไขเล่มใหญ่วางไว้ข้างหัวนอน และนำเธอสวดมนต์ ก่อนนางจะจากไป นางจุมพิตเบาๆที่หน้าผากลูกสาว
“ขอพระเจ้าจงคุ้มครองลูก นางฟ้าตัวน้อยของแม่” นางกล่าวพร้อมน้ำตาที่รินไหลออกมา
“ลูกเอ๋ย แม่รักเจ้า รักเสียยิ่งกว่าชีวิตของแม่เอง ขอให้เจ้าจงปลอดภัย” แล้วนางจึงปิดประตูห้องลูกสาวและนั่งบนเก้าอี้โยกหน้าห้องนั้น
“ทำไมแม่จะต้องกังวลเรื่องคืนเดือนมืดด้วยน้า” กาบรีเอลคิดกับตัวเอง พรุ่งนี้จะเป็นวันที่เธอมีอายุครบ13ปี
“สงสัยแม่จะกังวลจนลืมวันเกิดของเราไปแล้วหล่ะมั๊ง เฮ้อ เอาเถอะคืนนี้ยังไงก้อต้องคอยระวังเจ้าเทียนบ้านี่อยู่ดี”
กาบรีเอลนอนลืมตาอยู่ได้พักหนึ่งก่อนจะผลอยหลับไปด้วยความเหนื่อยจนลืมหน้าที่ที่จะต้องดูแลเทียนไขเสียสนิท
“!!! เสียงอะไรหน่ะ” กาบรีเอลสะดุ้งตื่นขึ้น เธอมองไปยังแสงสว่างที่ลอดเข้ามาใต้ประตู เงาของอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวไปมา ด้วยความสงสัย กาบริเอลค่อยๆเลื่อนกายลงจากที่นอนอันอ่อนนุ่ม เธอย่องไปยังประตูและเอาหูแนบบานประตูไว้เพื่อหวังจะฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายนอก
“อย่านะ แก ไอ้ปีศาจร้าย แกจะไม่มีวันเอาลูกสาวของชั้นไปได้”
“ลูกสาวของแกรึ!!! น่าขำ แกคงลืมตัวเองไปแล้วกระมัง ว่าแกหน่ะเป็นเพียงสุนัขรับใช้ของพระเจ้าที่ถูกส่งลงมาให้เฝ้าลูกรักของมันแค่นั้นเอง เอาเถอะรอไปถามจากเจ้านายที่รักของแกเลยแล้วกัน อาริเอล”
“นั่นเสียงของแม่นี่นา กำลังพูดอยู่กับใครนะ ใครกันเสียงช่างน่ากลัวเหลือเกิน” กาบรีเอลตัวสั่น ทันใดนั้นเองประตูก็ถูกกระชากเปิดโผล่งออก
“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!”
“ช่างสอดรู้สอดเห็นเสียจริงนะลูกรักของพระเจ้า... ไม่เป็นไรข้าจะช่วยให้ความอยากรู้อยากเห็นของเจ้าหมดลงไปเอง” เจ้าปีศาจย่างสามขุมเข้ามาในห้องของเธอ
“อย่านะ จะทำอะไรข้า แม่!!! แม่จ๋า ช่วยหนูด้วย”
“แม่ของเจ้า ไอ้อาริเอลนั่นหน่ะ มันหมดพิษสงไปตั้งนานแล้ว เพราะขัดขืนข้าแท้ๆ เจ้ามากับข้าดีกว่าแม่หนูน้อย ข้าหวังว่าเจ้าคงยังไม่ลืมข้านะ”
“ใคร!! แกเป็นใคร อย่าทำอะไรข้านะ”
“มา!! ข้าจะทำให้เจ้าจำได้ถึงคืนวันที่ข้ากับเจ้าเป็นหนึ่งเดียวกันในนรกยังไงหล่ะ ลิลิทเมียรักของข้า”
เจ้าปีศาจโยนร่างเด็กสาวลงบนเตียง ร่างอันใหญ่โตของมันทาบทับไปบนร่างเธอ มืออันหยาบกระด้างฟอนเฟ้นผิวกายอันละเอียดอ่อน กลิ่นลมหายใจของมันที่พร่างพรมรดใบหน้าของเธอเปรียบเหมือนกลิ่นซากศพแห่งอเวจี
“กรี๊ด!!!!!!!!!!! ม่า......ย ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย”
“มันสายไปแล้วหล่ะหนูน้อย ถึงแม้พระเจ้าก็พรากเจ้าไปจากข้าไม่ได้แล้วในตอนนี้ เราจะต้องเป็นหนึ่งเดียวกันแล้วเจ้าจะกลับมาเป็นของข้าอีกครั้ง”
“อย่ากำแหงไปนัก ลูซิเฟอร์ แกคิดว่าจะกำจัดข้าที่ได้รับความไว้วางใจจากพระเจ้าง่ายดายขนาดนั้นเลยรึ!!!”
พรึ่บ!! แสงเทียนกลับสว่างขึ้นมา ปรากฏร่างของแม่ของเธอ ปีกสีขาวของนางห้อยรุ่งริ่งและถูกย้อมไปด้วยเลือด นางเขวี้ยงเทียนไขเข้าใส่ร่างของปีศาจ เปลวไฟลุกโชน มันดิ้นพล่าน ร่างของมันกลายเป็นลูกไฟดวงใหญ่ ที่กำลังเต้นระบำในบทเพลงแห่งความเจ็บปวดอันโหยหวน
“ฮึ่ย!!!ฝากไว้ก่อนเถอะ แกไม่มีวันขัดขวางข้าได้ตลอดไปหรอก” ลูซิเฟอร์ว่าพลางรีบกระโจนออกไปนอกหน้าต่าง
“แม่!!!” กาบรีเอลรีบวิ่งเข้าไปดูแม่ของเธอ ซึ่งบัดนี้ล้มลงอย่างหมดแรง
“แม่ มันเกิดอะไรขึ้นคะ ปีกนี่คืออะไร อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะคะ แม่!!!” นางเหลือบตามองลูกสาวช้าๆพร้อมยิ้มแล้วกล่าวว่า
“ขอโทษนะลูกรัก ที่แม่ปิดบังความจริงมาตลอด แต่ไม่ต้องกลัวเปลวไฟแห่งสวรรค์ได้เผาไหม้ทำลายตัวมันแล้ว อีกนานกว่ามันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ มะ...แม่......”
“แม่คะ แม่อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะคะ แล้วต่อไปนี้หนูจะอยู่กับใครคะแม่ แม่!!”
“ไปยังมหาวิหารแห่งเทพเจ้า ที่ตั้งอยู่ใจกลางมหาสมุทร ณ สุดเส้นปลายฟ้า ที่นั่นลูกรักเราจะได้พบกันอีก ที่นั่นเจ้าจะปลอดภัย แม่และพ่อที่แท้จริงของเจ้าจะรออยู่ที่นั่น”
“พ่อที่แท้จริงของหนู?? พ่อของหนูไม่ใช่ท่านบิชอฟแห่งอาณาจักรเอลเดอมอร์แห่งนี้หรอคะ” กาบรีเอลนึกถึงร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามของคนที่มีศักดิ์เป็นพ่อของเธอ
“ลูกเอ๋ย เจ้ายังเด็กนัก แม่ขอโทษที่แม่ไม่สามารถบอกอะไรไปมากกว่านี้ได้ รับขนปีกของแม่ไป มันจะคอยปกป้องลูก”
กาบรีเอลรับขนปีกจากแม่ของเธอ
“จงจำไว้ให้ดี ลูกรัก อย่าเอาใจของเจ้าออกห่างพระผู้เป็นเจ้า”
พอกล่าวจบร่างของนางก็สลายกลายเป็นกลุ่มก้อนของขนนกที่พากันพวยพุ่งขึ้นไปบนฟากฟ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น