จิตสังหาร ตอน บทประพันธ์มรณะ

ลำดับตอนที่ #2 : มิตร หรือ ศัตรู (1)

    “หมวดชาติ ครับ!”

    หมวดชาติตื่นจากภวังค์  เขากำลังนั่งเอนกายมองเพดาน ภายในห้องทำงานของเขา อย่างคนละเมอ  เวลาเพียง ๓ ปีทำให้เขาดูซูบผอมลงไปไม่น้อย  ใบหน้าที่เคยสะอาดเกลี้ยงบัดนี้เริ่มมีตอหนวดสั้นๆ โผล่ขึ้นมาให้เห็นเป็นแถบสีเขียวขี้ม้าตรงบริเวณคางและจอน  เผ้าผมที่เคยอยู่เป็นทรงและมันเงา ก็กลายเป็นผมที่ยุ่งเหยิงและดูแห้งกรอบคล้ายฟางข้าว  แม้แต่แววตาที่เคยเปี่ยมไปด้วยเปลวเพลิงอันโชติช่วง ก็ยังเปลี่ยนเป็นแววตาของคนเพ้อฝัน ที่ไร้จุดหมายในชีวิต  อย่างไรก็ดี ถึงแม้ภาพลักษณ์ภายนอกของเขาจะต่างจากในอดีตไปมากสักเพียงใด แต่จิตใจของเขาก็ยังคงเหมือนเดิม

    “หมวดชาติ ครับ!” ตำรวจนอกเครื่องแบบหนุ่มหน้าคมขาวคล้ายลูกครึ่งฝรั่ง เรียกชื่อเขาเป็นครั้งที่สี่  หมวดชาติเริ่มเปลี่ยนจากท่าเอนหลังบนเก้าอี้เท้าแขนเป็นท่านั่งหลังตรงตามปกติ ก่อนจะเริ่มสนทนากับคู่หูใหม่อย่างเกียจคร้าน

    “มีอะไรเหรอ คม” เขาเรียกชื่อคู่หูใหม่ ด้วยน้ำเสียงแห้งๆ

    “สารวัตรนัดประชุมตำรวจนอกเครื่องแบบทุกคน เดี๋ยวนี้ครับ” หมวดคม เน้นหนัก  เป็นนัยให้หมวดชาติรีบลุกขึ้น

    หมวดชาติ เงยหน้าขึ้นมองเพดานอีกครั้งพร้อมกับถอนใจด้วยความเหนื่อยหน่าย  ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่ง และเดินทอดน่องไปตามระเบียงทางเดิน โดยมีหมวดคมตามประกบอยู่ข้างหลัง

    “รู้ไหมว่าเรื่องอะไร” หมวดชาติถามหมวดคม แบบกึ่งอยากรู้กึ่งอยากเลี่ยง

    “ไม่เลยครับ” หมวดคมตอบ “แต่ดูถ้าจะเป็นเรื่องสำคัญระดับประเทศเหมือนกันแหละครับ เพราะดูเหมือนไปคำสั่งจากเบื้องบน”

    คำว่า “ประเทศ” พอจะสะดุดหูหมวดชาติได้บ้าง แต่ก็ยังไม่มากเท่ากับเสียงหัวเราะเสสรวลจากอีกฟากของทางเดิน

    “อ้าว หมวดสิทธิชาติ หมวดคมสัน” ตำรวจนอกเครื่องแบบอีกนายทักพวกเขา ขณะกำลังหัวเราะคิกๆ อยู่คนเดียว  บุคลิกท่าทางและหน้าตาของเขาละม้ายคล้ายเด็กที่ชอบวิ่งซน และรูปร่างอันเตี้ยเล็กเพียงแค่หัวไหล่ของหมวดชาติ ก็ทำให้ใครๆ อดขำไม่ได้ว่าเขาก็เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ “เป็นไงบ้างครับ โดนเรียกเหมือนกันใช่ไหมล่ะ…”

    “อือ” หมวดชาติตอบ

    “แม้ผมเดาได้เลยนะว่า สารวัตรต้องให้เราไปอารักขาประธานาธิบดีหน้าตี๋อินเตอร์ ที่มาจากประเทศ อะไรนะ…อะไร ปุรุส ปุตุ๊ด นี่แหละ  อูย เดี๋ยวนี้ ประเทศแยกใหม่มันเยอะมากเลยเนอะ หมวด  มีทำไมก็ไม่รู้ แบบนี้ต้องมีการอัพเดทลูกโลกทุกครั้งที่มีประเทศยิบย่อยพวกนี้เกิดเลยล่ะมั้ง  เสียเวล่ำเวลาจริงจริ๊ง  เออ หมวด…”

    “คู่หูนายล่ะ หมวดพัน” หมวดชาติถาม ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ฟังในสิ่งที่หมวดพันพูดเลยแม้แต่น้อย  ส่วนหมวดคมก็ยังนิ่งอยู่ แต่เขาก็คงไม่ได้สนใจฟังเช่นกัน

    “อ้อ” หมวดพันพูด “เมื่อกี้ก็ยังตามมาอยู่นี่หนา สงสัยจะเป็นวันนั้นของเดือนมั้ง เลยแอบแว๊บไปเข้าห้องน้ำ ฮะ ฮะ…”

    “หมวดคงกระพัน” น้ำเสียงเย็นๆ ที่ดูเหมือนจะแฝงความไม่พอใจอยู่ในตัวทำเอาหมวดพันหัวเราะไม่ออก  เขาค่อยๆ หันหลังกลับไปยิ้มให้คู่หูของเขา

    “แฮะ แฮะ คุณอัญนี่เอง”

    หมวดอัญผู้ซึ่งรอดจากการถูกยิงครั้งนั้นอย่างหวุดหวิด ยืนมองหมวดชาติอย่างที่เธอได้มองมาตลอดเวลา ๒ ปีกว่าที่ผ่านมานี้   มันบอกได้ยากว่ามันเป็นสายตาที่ใช้มองมิตรหรือศัตรู เพราะมันไม่แสดงถึงความยินดียินร้ายที่ได้พบ ไม่แสดงถึงความเกรี้ยวกราดที่มีอยู่ภายใน แต่อาจซ่อนเร้นความเย็นชาที่ผุดขึ้นมาจากขั้วหัวใจ  ไม่เพียงเท่านั้น แม้แต่รูปลักษณ์ภายนอกของเธอก็ยังเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เส้นผมของเธอถูกตัดสั้นลงจนยาวถึงแค่ใบหู ใบหน้าของเธอไร้ซึ่งเครื่องสำอางใดๆ แต่กระนั้นก็ยังเหลือความคมเข้มและงดงามให้จับจ้อง  มันเป็นเสน่ห์ที่ติดตัวเธอมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดจากปากทั้งสอง  แม้แต่ตัวหมวดชาติเองที่ถามถึงหมวดอัญก็ยังคงเงียบกริบ  บางที ทุกสิ่งทุกอย่างอาจถูกสื่อสารกันทางสายตาจนหมดสิ้นแล้วก็เป็นได้

    “สวัสดีครับ หมวดอัญชลี” หมวดคมกล่าวทักทายหมวดอัญ

    “สวัสดีค่ะ หมวดคมสัน” เธอตอบ “แหม ถ้าได้คุณมาเป็นคู่หูนี่ คงดีไม่น้อยเลยนะคะ  อย่างน้อย ก็ไม่มีคนมานินทาว่าฉันแอบไปเปลี่ยนผ้าอนามัยตอนกลางวันแสกๆ”

    หมวดพันได้แต่ยิ้มแหยๆ เมื่อถูกหมวดอัญพูดประชดใส่  

    “พวกฉันขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยว สารวัตรจะดุเอา”

    หมวดอัญชำเหลืองมองหมวดพันเป็นการสั่งให้ตามมา หมวดพันตามเธอไปด้วยอาการกระอักกระอ่วน เขารู้สึกกลัวจนขนลุกซู่ทุกครั้งที่เธอใช้สายตาเย็นชานั้น  แต่หมวดชาติผู้ซึ่งถามถึงหมวดอัญเมื่อครู่กลับนิ่งเฉย ไม่คิดจะเรียกเธอกลับมา  หมวดคมได้แต่มองเขาด้วยความสงสัย

    “อยากคุยกับเธอไม่ใช่เหรอครับ” หมวดคมถาม

    “ก็อยาก” หมวดชาติตอบ “แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง”

    แล้วสองคู่หูก็เริ่มเดินตามไปที่ประชุมอย่างไม่รอช้า



    “คุณอัญ ช้าๆหน่อยสิครับ” หมวดพันบ่น ในขณะที่หมวดอัญจ้ำหนีห่างเขาออกไปเรื่อยๆ “สารวัตรเขาไม่หนีไปจับผู้ร้ายหรอกน่า”

    “เลิกเล่นมุขฝืดๆของนาย แล้วตามมาเถอะน่า” เธอหันไปต่อว่าเขา และพอหันมาอีกที เธอก็ชนกับตำรวจนายหนึ่งตรงทางแยกที่เธอไม่ได้มอง  

    “เธอ!”

    “ผู้กองยุทธนา” หมวดอัญ โค้งทำความเคารพอดีตหมวดหัวเถิกผู้ไต่เต้าจนได้เลื่อนขั้นเป็นผู้กองด้วยวัยเฉียด ๕๐ “ดิฉัน ต้องขออภัยด้วยคะ”

    “จะรีบเดินไปไหนเหรอ หมวดอัญ  ที่มีเยอะแยะให้เดินไม่เดิน กลับมาเดินให้ชนท่านผู้กองเข้าเนี่ย” หมวดอนุชิต ผู้ประกบผู้กองยุทธนาตั้งแต่ไหนแต่ไร  ตำหนิเธอด้วยความลำพองว่าตัวเองมีผู้กองหนุน  

    หมวดพันตามมาถึงในที่สุด และเถียงหมวดอนุชิตโดยทันใด

    “เอ๋ พูดแบบนี้ไม่ถูกนะ คุณชิต  คุณอัญเขาไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย แถมเธอก็ขออถัยมณีคุณยุทธไปแล้วด้วย  จะมาเหมาโทษกันซี้ซั้วกันแบบนี้เข้าข่ายละเมิดสิทธิสตรีนะคร้าบ” เขาว่าไปโน้น

    “นาย…”

    “เอาเถอะ” ผู้กองยุทธนาพูดขัดหมวดอนุชิต “ตอนนี้ ผมไม่มีเวลามาลงโทษคุณ  รีบไปสมทบผมที่ห้องประชุมเดี๋ยวนี้  อย่าให้ผมต้องคอยล่ะ”

    ตำรวจผู้หยิ่งผยองทั้งสองเดินจากไป หมวดอัญได้แต่กัดริมฝีปากด้วยความโมโห  ส่วนหมวดชาติและหมวดคมผู้เห็นเหตุการณ์ทีหลังก็ได้แต่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ

    “โธ่ ไอ้แก่เล่นเส้น” เป็นคำด่าเดียวที่เธอนึกออกสำหรับตำแหน่งของเขา

    



    และแล้ว ตำรวจนอกเครื่องแบบทุกคน   หมวดชาตินั่งเอนหลังกับเบาะเก้าอี้ล้อหมุนอย่างที่เคยทำ  ส่วนหมวดอัญนั่งอยู่ห่างเขาพอสมควร ห่างพอที่จะหลบเลี่ยงสายตาไม่ให้มองเขาได้  

    “ตามที่ทุกคนทราบดี” สารวัตรเริ่มพูด “ที่นัดประชุมกันในวันนี้ เพราะทางเบื้องบนได้แจ้งความต้องการบุคลากรจากหน่วยเราจำนวน ๑๕ คนให้ไปช่วยสอดส่องดูแลงานสำคัญระดับชาติงานหนึ่งในอีก ๒ สัปดาห์หน้า เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุร้ายหรือเหตุขัดข้องใดๆ ที่จะทำให้งานนี้ต้องเสื่อมเสีย”

    เขาให้สัญญาณปิดไฟ แล้วจึงเปิดเข้าโปรแกรมภาพสไลด์ในคอมพิวเตอร์ ที่ฉายออกมากระทบฉากด้านหน้าตำรวจทุกคน

    “งานๆนี้ก็คือ” เขาคลิกเข้าไปที่หน้าต่อไป ซึ่งฉายออกมาเป็นรูปหัวใจล้อมกรอบชื่อท่านนายกฯ และชื่อสตรีคนหนึ่ง “งานแต่งงานของท่านนายกฯ”

    ทุกคนต่างฮือฮากันอยู่พักหนึ่ง ด้วยความไม่คอยแอบแฝงตัวเข้าไปในงานหรูหราระดับนี้บ่อยนัก  แม้แต่หมวดชาติและหมวดอัญยังลืมเรื่องของตัวเอง และหันมาฟังสารวัตรพูดเกี่ยวกับรายละเอียดของงานอย่างจริงจัง

    “ซึ่งรายชื่อบุคลากรทั้งหมด” สารวัตรพูดต่อ “จะคัดจากบุคคลที่มีประวัติการทำงานดี และมีความสามารถในการแก้สถานการณ์สูง…”

    “ฮึ ฮึ จะเป็นใครได้นอกจากเรา” หมวดพันพึมพำอย่างหลงตัวเอง

    “รายชื่อจะถูกประกาศออกมาในเร็ววันนี้  ขอให้ผู้ที่ถูกคัดเลือกรายงานตัวต่อผู้กองยุทธนา เพื่อการเตรียมตัวในขั้นต่อไปด้วย”

    ผู้กองยุทธนาชายตามองตำรวจคนอื่นๆ ด้วยอาการวางก้าม  จนหมวดอัญอดหมั่นไส้ไม่ได้

    “ว้าว งานนี้ต้องสนุกแน่ๆเลยใช่ไหม คุณอัญ” หมวดพันกระซิบเข้าหูเธอ

    “เรามาทำงานนะ ไม่ใช่มาเล่น” เธอยังคงอยู่ในอารมณ์ไม่ดี “อย่าเพิ่งได้ใจนักเลย”

    “อูย…คอยดูเถอะ เดี๋ยวผมได้ติดในงานนี้เมื่อไหร่ล่ะก็  อาจมีโอกาสได้เจอสาวไฮโซเซกซี่อีกเพียบเลยแน่ๆ  อะเฮือะๆ”

    หมวดอัญคร้านที่จะคุยกับเขาต่อ และนั่งฟังสารวัตรพูดต่อไป  

ทางด้านหมวดชาติแม้ว่าเขาจะดูไม่กระตือรือร้นนัก แต่เขาก็สามารถจำรายละเอียดของงานได้เป็นส่วนใหญ่  โดยมีหมวดคมช่วยเก็บเนื้อหาปลีกย่อยเกี่ยวกับระบบรักษาความปลอดภัยในตัวตึกของงาน อย่างตั้งใจ

    “ขอย้ำว่างานนี้เป็นงานที่สำคัญมาก  ถ้าเป็นไปได้ พยายามอย่าใช้อาวุธปืน ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เพราะแขกเหรื่อที่มานี่ล้วนแต่เป็นเศรษฐีและคนที่มีชื่อเสียง เราไม่ต้องการให้พวกเขาขาดความเชื่อถือในตัวตำรวจไทย…”

    สารวัตรพรรณนาเกี่ยวกับงานครั้งนี้อีกพักใหญ่ ก่อนจะเริ่มเข้าช่วงสุดท้าย

    “สรุปแล้วเจ้าสาวเป็นใครกัน” หมวดชาติถามหมวดคม

    “เธอชื่อ ธิติมา  ศิวาวงค์” เขาตอบ มือยังคงจดอย่างไม่ลดละ “เป็นลูกสาวของเศรษฐีเจ้าของท่อแก๊สธรรมชาติ  ที่ท่านนายกฯ ต้องการแต่งงานกับเธอ อาจเป็นเพราะเรื่องธุรกิจเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ไม่มากก็น้อย”

    หมวดชาติไม่ถามอะไรอีก แล้วชายตามองไปที่หมวดอัญอีกครั้ง

    “…ขอจบการประชุมเพียงเท่านี้” สารวัตรกล่าวสรุป

    ทุกคนเริ่มทยอยลุกจากที่นั่ง หมวดชาติจ้องมองหมวดอัญทุกฝีก้าวที่เธอเดินหนีเขาไป แต่เธอกลับใจแข็งไม่มองเขากลับเลย

    หมวดชาติถอนใจนิดๆ ก่อนจะเดินตามคนอื่นๆไปเป็นคนสุดท้าย