คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : chapter 13 : ผิดแผน
Chapter 13
“ หวงจือเถา ! ” พยอนแบคฮยอนตะโกนเรียกเสียงดังอยู่หน้าคฤหาสน์หลังโตของหวงจือเถาทำเอายามหน้าประตูที่กำลังแคะขี้มูกอยู่ถึงกับสะดุ้ง
“ มาหาใครไอ้หนุ่ม ! ” ลุงยามเอ่ยถามด้วยความสงสัย ใครกันมาขัดจังหวะลุงได้ !
“ มาหาหวงจือเถาครับ ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ยครับ ” แบคฮยอนถาม
“ ลุงมาจากร้อยเอ็ดน่ะ ไม่ใช่ซัวเถาหรอก ” ลุงยามตอบพร้อมกับส่งยิ้มละไมมาให้ อิหมาเอียงคอมองด้วยความสงสัยกูไปพูดเรื่องซัวเถาตอนไหนฟระ !?!
“ เอ่อ..ไม่ใช่ครับ ขอเข้าไปหน่อย ผมมาหาหวงจือเถา ! ”
“ ซัวเถาก็ไม่ใช่บ้านเกิดคนบ้านนี้เหมือนกันล่ะพ่อหนุ่ม เอ็งมาทำรายงานสำรวจประชากรจีนเรอะ ไปบ้านอื่นไป คุณชายท่านกำลังหลับอยู่เดี๋ยวลุงจะโดนตำหนิเอาได้ ”
“ แม่งเอ๊ย ผมมาหาคุณชายบ้านนี้ ! ทีนี้ให้เข้าไปได้รึยัง ! ” แบคฮยอนตะโกนสุดเสียง ลุงยามร้อยเอ็ดสะดุ้งตกใจในพลังเสียงนั้นก่อนจะรีบต่อสายเข้าไปในคฤหาสน์เพื่อแจ้งข่าวผู้มาเยือนอย่างรวดเร็ว
“ ครับ..คุณชาย..ให้เข้ามาเลยนะครับ.. ”
หลังจากวางสายไปไม่นานนักลุงยามก็ยอมเปิดประตูรั้วให้ร่างเล็กเข้ามา พยอนแบคฮยอนวิ่งทำหน้าบึ้งตึงเข้าไปในตัวบ้านของหวงจือเถาอย่างรวดเร็ว ร่างสูงที่มองลงมาจากหน้าต่างยกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจก่อนจะเดินกลับไปนั่งรอที่โซฟากลางห้องนอนตามเดิม
แอ๊ดดด..ปัง !
ร่างเล็กเปิดประตูเข้ามาอย่างถือวิสาสะก่อนจะปิดประตูห้องอย่างแรง จือเถามองแบคฮยอนที่กำลังยืนขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยหางตาก่อนจะยกกาแฟขึ้นมาจิบด้วยท่าทีสบาย ๆ
“ หวงจือเถา ! ตอบมาดิ๊ว่าไอ้รอยแดงที่คอกูนี่มันรอยอะไร ! ” อิหมาตะโกนถามก่อนจะแหวกปกเสื้อนักเรียนโชว์รอยแดงเล็ก ๆ นั้น ร่างสูงเดินเข้ามาหาช้า ๆ สายตาคมกริบมองลำคอของคนตัวเล็กแล้วอมยิ้มทำให้แบคฮยอนหัวเสียหนักกว่าเดิม
“ ยิ้มอะไร ! ตอบมาดิ ! ”
“ ก็รอยดูดไง.. ” จือเถาตอบพร้อมกับยกกาแฟขึ้นมาจิบอีกครั้งแล้วขยับเสื้อคลุมขนสัตว์เล็กน้อยด้วยท่าทีไม่เดือดร้อนอะไร
“ ก็แล้วยังไงล่ะ มึงดูดใช่มั้ย ! ”
“ อือ..กูดูด ”
“ เชี่ยเอ๊ย ! มึงดูดคอกูเหรอ ! มึงมาดูดกูทำไม อ๊ากกก ! ”
“ ก็มึงพูดไม่เพราะ ” จือเถาตอบก่อนจะยักไหล่น้อย ๆ แล้วเดินไปวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ
“ ใช่สิ มึงทำกับกูแบบนี้ใครจะไปอยากพูดจาดี ๆ ด้วย ไอ้หมีแพนด้า ! ”
“ ถ้าพูดไม่เพราะอีกครั้งกูจะไม่ทำแค่ดูดคอมึงหรอกนะ.. ” จือเถาพูดขึ้นนิ่ง ๆ แต่กลับทำให้ร่างเล็กหน้าขึ้นสี
“ มะ..มึงอย่ามาทำรุ่มร่ามนะ กูมาเคลียร์เรื่องรอยนี่ ไม่ได้จะมาให้มึงสานต่อ ! ” แบคฮยอนตะโกนด้วยท่าทีเดือดดาลในใจนึกหวั่นว่าไอ้คนตัวสูงที่กำลังยืนทำหน้าโหดอยู่นั้นจะทำอะไรอย่างที่มันพูดจริง ๆ หรือเปล่า >[]<
“ กูเตือนมึงแล้วนะพยอนแบคฮยอน.. ” จือเถาพึมพำก่อนจะค่อย ๆ ถอดเสื้อคลุมขนสัตว์ออกช้า ๆ
“ ฮะ..เฮ้ย ! ถอดทำไม มึงถอดทำไม มึงจะทำอะร้ายยยย ! ” แบคฮยอนตาโตด้วยความตกใจ ร่างเล็กถอยหลังกรูดจนไปติดกับผนังห้องเมื่อจือเถาค่อย ๆ เดินย่างสามขุมเข้ามาหาสองแขนแกร่งยกขึ้นกักตัวคนตัวเล็กไว้กับผนัง พยอนแบคฮยอนหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ
“ อ๊ากกกก ! อย่าทำอะไรกูนะ ไอ้วิตถาร ! ”
“ แบคกี้.. ” จือเถาเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนลง อิหมาค่อย ๆ ลืมตามองทีละข้างด้วยความสงสัย บักห่านี่อารมณ์ไหนของมันน่ะ ><
“ อะ..อะไร..แง อย่าทำกูนะ กูยังบริสุทธิ์ ฮือออออ TT[]TT ” แบคฮยอนโวยวายขณะพยายามคิดหาทางหนีเอาตัวรอดอย่างเอาเป็นเอาตาย คิดผิดไปจริง ๆ ที่มาถามเรื่องรอยดูดนี่ถึงในห้องนอนของหวงจือเถา !
“ เรียกฉันว่าเทาเทาสิ.. ”
“ หา..O[]O ”
“ เรียกสิ.. ” ร่างสูงก้มลงกระซิบที่ข้างหูทำเอาคนตัวเล็กถึงกับขนลุกซู่ด้วยความเสียวซ่าน กรี๊ดด ! หวงจือเถามันรุกแล้ว มันจะทำอะไรพยอนแบคฮยอนกันแน่ งื้ออออออ TTATT;
“ อะ..เอ่อ..เทาเทา อย่าทำอะไรกูนะ ! ” อิหมายอมเรียกชื่อนั้นตามคำขอก่อนจะยกมือขึ้นดันอกแกร่งที่มีเพียงเสื้อกล้ามปกปิดของหวงจือเถาออกแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อร่างสูงโน้มตัวลงมาชิดจนจมูกโด่งชนกับจมูกเล็กของคนในอ้อมแขน
“ แบคกี้..ฉันชอบนาย ” จือเถากระซิบเสียงเบาหวิว
“ ห้ะ ! O[]O!!!!! ” นี่มัน..เกิดเรื่องเห้..อะไร..ขึ้น !!!!!!
“ มาต่อกันนะ..^_^ ”
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อีหมีแพนด้าลามก ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ !!!!! ”
…………………………..
“ อือ.. ” ร่างสูงส่งเสียงครางในลำคอก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนบนเตียงอย่างเกียจคร้าน สัมผัสอบอุ่นที่มือทำให้คริสต้องก้มลงมองด้วยความแปลกใจ มือของเขาจับกับมือของชานยอลตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมตัวเขาถึงได้มานั่งอยู่ข้างเตียงแบบนี้ -_-?
เมื่อคิดทบทวนดี ๆ ก็เริ่มจะเข้าใจว่าไอ้เรื่องสยิวกิ้วที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความฝันล้วน ๆ คริสก็แทบจะเอาหัวโหม่งพื้นด้วยความเครียด เชี่ยแล้ว อ๊ากกกก ! ฝันเปียกก คนหล่อฝันเปียก ! จะมีอะไรที่เสียภาพพจน์ไปมากกว่านี้มั้ยวะเนี่ย T[]T คิดจบก็นั่งกุมขมับด้วยความหนักใจขนาดตอนโดนล้อเรื่องเงิงโผล่ยังไม่เครียดเท่านอนฝันเปียกต่อหน้าไอ้เชี่ยหูกาง ! โฮฮฮ หมดกันภาพพจน์คนหล่อมาดขรึมที่คริสเฝ้าสั่งสมมาตลอดสิบแปดปี T[]T; สังคมคงตราหน้าว่าเขาเป็นไอ้เหงือกบานวิตถารหื่นกามได้แม้แต่กับคนป่วย ! ณ จุด ๆ นี้ขอบอกว่าอิเฮียแดกจุดอีกครั้ง
“ โว้ย ! ” ร่างสูงขยี้หัวตัวเองเพื่อระบายความเครียด กูควรเอาหน้าไปไว้ที่ไหน๊ ? แต่เมื่อสำนึกได้ว่าปาร์คชานยอลมันหลับอยู่อีกอย่างมันก็คงไม่บ้าเอามือมาจับเป้าสำรวจว่าเขาฝันเปียกจริงหรือเปล่า ร่างสูงก็เริ่มโล่งใจขึ้นมานิดหน่อย U_U;
มือหนาที่ว่างอยู่ยื่นออกไปลูบหัวชานยอลเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ลอกแผ่นเจลลดไข้ออก ร่างโปร่งที่กำลังหลับสนิทขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางยู่ปากด้วยความขัดใจ
“ ปาร์คชานยอล.. ” คริสยิ้มพร้อมกับชักมือกลับมานั่งเท้าคางมองคนหน้าหวานรู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเองในเวลานี้เหลือเกิน
“ กูคิดยังไงกับมึงวะ.. ” ร่างสูงยังคงพึมพำอยู่กับตัวเองก่อนจะกระชับมือหนาที่จับกับมือของชานยอลอยู่ให้แน่นขึ้น พร้อมกับใช้มืออีกข้างไล้ใบหน้าของคนตัวเล็กกว่าเบา ๆ
ตึกตักตึกตัก..
“ แม่งเอ๊ย ! จะทนไม่ไหวจริง ๆ แล้วนะปาร์คชานยอล ” คริสขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความหงุดหงิดก่อนจะค่อย ๆ ดึงมือออกจากมือของชานยอลอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้คนสวยรู้สึกตัว ร่างสูงค่อย ๆ ยันตัวเองขึ้นนั่งคุกเข่าก่อนจะโน้มตัวลงจูบที่หน้าผากมนแล้วเลื่อนลงมาที่แก้มใส จมูกโด่งกดลงสูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ อย่างอ่อนโยนเพราะไม่อยากรบกวนเวลานอนของคนน่ารักตรงหน้า ฝ่ามือหนาประคองใบหน้าหวานไว้ขณะที่คริสค่อย ๆ ก้มลงประทับจูบลงบนริมฝีปากบาง
แผ่วเบา..เนิ่นนาน..
ร่างสูงถอนจูบออกไปอย่างอ้อยอิ่ง ถ้าหากเป็นเวลาปกติคงไม่มีทางได้ทำอะไรแบบนี้แน่ ๆ
“ หลับต่อไปละกันชานยอล..ของเฮีย -////////- ” อ๊ากกกก ! นี่ผมพูดอะไรออกไปวะเนี่ย คิดแล้วก็เขินจนตัวบิด ให้ตายเห้อะ ! ซักวันปาร์คชานยอลคงทำให้คริสอู๋คลั่งตายจริง ๆ โฮฮฮฮ Y[]Y
“ อืม.. ” ชานยอลส่งเสียงครางเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ใบหน้าซีดขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อได้สบตาเข้ากับดวงตาคมสีเข้มของอู๋อี้ฟาน ขณะเดียวกันอิเฮียก็ตกใจจนแทบล้มหงายหลังอย่าบอกนะว่าไอ้เชี่ยหูกางตื่นมาทันได้ยินประโยคเด็ด ! แต่ดูจากสีหน้ามึน ๆ ของมันแล้วดูท่าทางจะไม่ได้ยินล่ะกระมัง =_=?
“ อะ..เอ่อ..ตื่นแล้วเหรอมึง -_-; ” ร่างสูงเอ่ยถามพลางเก๊กหน้าขรึม พยายามปรับสีหน้าให้ดูปกติที่สุด ไม่ได้สังเกตเลยว่าคนหน้าหวานบนเตียงก็มีอาการแบบเดียวกันนั่นแหละ
“ อื้ม ๆ มึงยังไม่กลับอีกเหรอ ‘_’ ” ว่าพลางเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้องด้วยความเขินเมื่อนึกถึงการกระทำของตนเองที่ผ่านมา งืออออ กูไม่น่าไปจูบมันเลย ปาร์คชานยอลทำพลาดอีกแล้ว T_____T
“ ก็กำลังจะกลับ แต่เห็นว่านี่มันบ่ายแล้วมึงยังไม่ได้ทานอะไรเลยนี่ ” คริสพูดขึ้นก่อนจะกระแอมออกมาเล็กน้อย เริ่มรู้สึกปวดหัวนิด ๆ
“ เดี๋ยวกูหากินเองก็ได้ มึงกลับไปเถอะ ฮัดเช้ย ! ” ชานยอลเอ่ยก่อนจะจามออกมาเสียงดังพลันนึกขึ้นได้ว่ากูลืมปิดปาก หันไปมองคนหน้าหล่อข้างเตียงก็ได้พบกับความสะพรึงเมื่อคริสลูบใบหน้าปาดเอฟเฟกต์ออกช้า ๆ พลางคิดในใจ ไอ้เชี่ยหูกางแม่งไอใส่เต็มหน้ากู =_=^ แต่ถึงแม้ว่าอิเฮียควรจะโมโหโกรธาแค่ไหนแต่เขากลับทำเพียงแค่เช็ดมือเข้ากับเสื้อยืดของชานยอลเท่านั้น
โอ้พระเจ้า ! อู๋อี้ฟานไม่องค์ลงฮ่ะงานนี้ !
“ ไปค้างบ้านกูมั้ย.. ” ร่างสูงเอ่ยถามก่อนจะยกมือขึ้นอังหน้าผากของชานยอลเพื่อวัดอุณหภูมิ ร่างโปร่งหน้าขึ้นสีเล็กน้อยด้วยความเขิน
“ ทะ..ทำไมต้องไปค้างบ้านมึงล่ะ ” เสียงแหบ ๆ เอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ ก็มึงบอกว่ามึงอยู่บ้านคนเดียว ถ้าไปค้างบ้านกูอย่างน้อยคยองซูก็จะได้ช่วยดูแลมึงไง ”
“ ไม่เป็นไรหรอก มึงกลับไปเถอะ ” ชานยอลตอบก่อนจะปัดมือของอู๋อี้ฟานออกเบา ๆ พลางหลบสายตาคมที่จ้องมองมา
“ กูรู้ว่ามึงเกลียดกู แม้แต่ตอนนี้ก็ยังไม่อยากให้กูเข้าใกล้ใช่มั้ย ” คริสถามเสียงเบาหวิวใบหน้าหล่อคมหม่นลงไปถนัดตาก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องนอนของชานยอลไปเงียบ ๆ ทำเอาร่างโปร่งที่กำลังเขินเมื่อครู่ถึงกับอึ้ง นี่มันมาอารมณ์ไหนของมันวะเนี่ยเมื่อกี้ยังดี ๆ อยู่เลย !
“ อู๋อี้ฟาน ! ” ชานยอลตะโกนเรียกแต่ก็ไม่มีเสียงใด ๆ ตอบกลับมา สักพักร่างโปร่งก็ได้ยินเสียงปิดประตูรั้วและเสียงล้อรถเบียดกับถนนค่อย ๆ ไกลออกไป
“ ชิ..กลับไปก็ดีแล้ว เชิญไปเพี้ยนอยู่กับตัวเองให้เต็มที่เลย ! ” อิหยอยบ่นอย่างขัดใจก่อนจะยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง
อู๋อี้ฟานกลับไปก็ดีแล้ว..ไม่ใช่เหรอ..?
# หือออ จะดราม่าหรืออ ?
ไม่บอก 555555555555555555
รออ่านต่อแช้ปหน้านะจิ๊ อุคริ >[]<
ส่วนคู่เทาแบคก็เป็นคู่แรกที่สมหวังในเรื่องนี้ฮ่ะ
แต่ดู ๆ แล้วน่าจะเป็นอาเทาคนเดียวนะที่สมหวัง
ส่วนอิแบคนี่ไม่รู้กับมันฮ่ะ บอกได้คำเดียวต้องติดตามต่อไป
5555555555555555555555
ความคิดเห็น