ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Lesson: 3 อุบัติ(เหตุ)รัก...^_^
Lesson: 3
" โอ๊ย!! โครม"
ผมสะดุ้งสุดตัว เอวไปกระแทกกับโต๊ะกินข้าว ทำเอาข้าวของที่เตรียมนำไปล้างร่วงหล่นลงมา
" เป็นอะไรมากมั๊ย?" มือใหญ่มาช่วงพยุงผมลุกขึ้น ความจริงมันต้องเป็นแม่ผมสิ ทำไมเป็นหมอนี่ไปได้ แม่ไปไหนนะ ผมสอดส่ายสายตามองไปทั่วก็ไม่เจอ
" คุณน้าออกไปซื้อของน่ะ ว่าแต่เป็นไรมากมั๊ย? ไหนดูซิ..."
เสียงทุ้มนุ่มดังอยู่ข้างๆหู มือใหญ่จับที่ข้อมือเล็กๆของผม ผมรู้สึกแสบๆแฮะ ง่ะ ทำไมมันปวดแสบปวดร้อนไปหมดเลย
" บวมเลย แดงด้วย" ร่างใหญ่ยังคงจ้องมือผมอยู่อย่างนั้น ก่อนจะเงยหน้ามองคนตัวเล็กกว่าที่ตอนนี้เม้มปากกลั้นเสียงแน่น นํ้าตาร่วงเผาะๆอย่างน่าสงสาร
" โอ๋...อย่าร้องสิ มา...ลุกขึ้นก่อน" ผมลุกตามอย่างว่าง่าย คนตัวโตพาเข้าไปในห้องนํ้าแล้วเปิดนํ้าตรงอ่างล้างมือ พลางเอามือผมไปล้างนํ้า นํ้าเย็นช่วยทุเลาอาการปวดแสบปวดร้อนได้ แต่นํ้าตาเจ้ากรรมมันยังไม่หยุดไหลสักที คนตัวโตมองใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบนํ้าตาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอานิ้วไปเกลี่ยเช็ดออกให้อย่างเบามือ
" อย่าร้องนะ เดี๋ยวก็หายแล้ว เป็นลูกผู้ชายร้องไห้ได้ยังไงกัน ฮึ" เสียงทุ้มนุ่มปลอบประโลมราวกับผมเป็นเด็ก ผมพยายามกลั้นนํ้าตา แต่มันเจ็บจริงๆนี่นา ว่าที่อาจารย์ลากผมไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วเดินสำรวจบ้านผม จากนั้นก็กลับมาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาล
" คุณรู้ได้ไงว่ามันอยู่ไหน" ผมถามออกไปอย่างแปลกใจ
" เรียกพี่โชก่อนสิ" คนตรงหน้ามองผมอย่างเจ้าเล่ห์ แต่ผมกลับเม้มริมฝีปากแน่น ทำไมผมต้องไปนับญาติกับเขาด้วยล่ะ ผมเชิดหน้าเมินน้อยๆ
" ไม่เรียก ก็ไม่บอกนะ เอ้า..." ผมยังคงเงียบอยู่อย่างนั้น
" งั้นก็ทำแผลเองละกันนะ" คนตรงหน้าเตรียมจะลุกออกไปแต่ผมรั้งไว้ซะก่อน ก็...ไหนๆเขาก็ช่วยผมนี่ฮะ เกิดมาผมยังไม่เคยพูดกับใครแบบนี้มาก่อนเลยนะ แถมคนตรงหน้าก็เป็นผู้ชายด้วย มันน่าอายชะมัด
" พี่โชฮะ ทำแผลให้ผมหน่อยนะฮะ" พี่โชยังคงยิ้มและมองผมนิ่ง นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ชะมัด หน้าร้อนผ่าว ใจเต้นแรง นี่เราเป็นบ้าอะไรวะ
" แทนตัวเองว่าเรียวด้วย" พี่โชยังยิ้มอย่างใจดีรอคอยคำพูดของผม
" ตาแก่โรคจิต=_=!!" ผมขู่ลอดไรฟันออกไป พี่โชเลิกคิ้วนิดนึงพลางหันหลังจะเดินออกไปจริงๆ
" พะ...พี่โชฮะ...ทำแผลให้เรียวหน่อยนะฮะ" พูดจบผมล่ะอยากกัดลิ้นตัวเองตาย ผู้ชายที่ไหนเขาพูดกันอย่างนี้เล่านึกแล้วเหมือน...อึ้ย++!! แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
พี่โชเดินกลับมานั่งที่เดิมพลางเอื้อมมือมาจับข้อมือผม ยาเย็นๆถูกทาลงบนฝ่ามือและหลังมือ ถึงแม้ยาจะเย็น แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยน เอาใจใส่ และเบามือ
ทำไมนะ ทำไม หัวใจผมมันต้องเต้นแปลกๆด้วยก็ไม่รู้ ไม่นะเรียว หมอนี่มันเป็นตาแก่โรคจิต อย่าไปสนใจเขา อย่าไปใจเต้น อย่าหน้าแดงด้วยและอย่าไปชอบเขาเด็ดขาด ผมกลัวใจตัวเองจัง สักวันมันอาจจะเป็นอย่างที่พยายามห้ามไว้ก็ได้
" อะ...เสร็จแล้ว" พี่โชวางมือผมอย่างเบามือ ทำให้ผมหลุดจากภวังค์แล้วมองมือตัวเองที่ตอนนี้มันพันผ้าเรียบร้อยแล้ว
ป๊อก....
" คิดอะไรอยู่น่ะเรา เหม่อเชียว" ชายหนุ่มดีดหน้าผากคนตัวเล็กพลางถามอย่างสนใจ
" ปละ...เปล่าซะหน่อย" ผมหลบสายตาเขา แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยวะเนี่ย พี่โชมองหน้าผมนิ่งก่อนจะยิ้มออกมา
" ดีนะที่เป็นมือซ้าย ถ้าเป็นมือขว่าล่ะแย่เลย คงเขียนหนังสือไม่ได้" คำพูดชี้โพลงให้กระรอกขี้เกียจอย่างผมเกิดไอเดียปิ๊งขึ้นมาทันที
" แย่ล่ะสิไม่ว่า ผมถนัดซ้ายน่ะ คงทำอะไรลำบากขึ้นเยอะเลย แต่ก็ขอบคุณนะฮะที่ทำแผลให้ ถ้าผมทำเองมันไม่ถนัด" ผมพูดไปนัยน์ตาเป็นประกายขบขัน ดูซิผู้ชายคนนี้จะโดดลงหลุมพลางของผมรึเปล่าน้า....
" จริงเหรอ งั้นก็แย่เลยสิ แล้วจะเรียนยังไงล่ะ คงต้องวางแผนใหม่แล้วล่ะ" ถึงปากจะพูดไปแบบนั้น แต่ทำไม ผมไม่ยักกะเห็นเค้าทุกข์ใจเลย กลับยิ้มมุมปากซะอีก ราวกับว่าคิดอะไรอยู่ ผู้ชายคนนี้ชักจะมีอะไรมากกว่าที่ผมคิดซะแล้วแฮะ
" กลับมาแล้วจ้า" เสียงแม่ดังมาจากประตู เราสองคนจึงเดินออกไปรับ
" เ่อ่อ...คุณน้าครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ วันนี้คงสอนไม่ได้" ชายหนุ่มพูดอย่างเกรงใจ
" ทำไมเหรอคะ เรียวดื้อเหรอ...เจ้าลูกคนนี้นี่!!~๐~!" แม่ฮึดฮัดพลางมองมาทางผมอย่างคาดโทษ
" ไม่ใช่ครับ คือเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย เรียวได้รับบาดเจ็บที่มือ ก็เลยยังไม่สามารถเขียนหนังสือได้น่ะครับแล้วพรุ่งนี้ผมจะมาใหม่ ขอกลับไปวางแผนการสอนก่อนนะครับ" พูดจบพี่โชก็โค้งทำความเคารพ แล้วเดินจากไป แม่มองกลับมาที่ผมอย่างสงสัย
" บอกแม่มาให้หมดเดี๋ยวนี้เลยนะ" แม่เข้าโหมดโหดซะแล้ว ทำให้ผมต้องส่งยิ้มแหยๆไปให้
" คือ เรียวลืมไปว่าเตามันร้อนน่ะฮะ เลยเผลอเอามือไปจับมันเต็มๆ แล้วก็เป็นอย่างที่เห็น" ผมชูมือข้างที่พันผ้าให้แม่ดู
" เหรอ...งั้นก็แล้วไป นึกว่าไปทำเรื่องก่อกวนอะไรพี่เค้า" แม่ถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปในครัว ผมจึงเดินตามไปเพื่อไปเก็บทำความสะอาดสิ่งที่ทำค้างอยู่
" มือเจ็บก็ไม่ต้องทำหรอกลูก ไปพักเถอะ" แม่เปลี่ยนฟิลลิ่งทันที ท่านกำลังล้างผักอยู่ เตรียมทำอาหารเย็นวันนี้ สุดท้ายเค้กที่ผมตั้งใจทำก็เป็นหมันซะแล้ว เพราะคนที่จะกินก็กลับไปแล้ว ส่วนนี่ก็ใกล้เวลามื้อเย็นแล้วด้วยผมจึงนำมันไปใส่ตู้เย็นไว้กินเป็นของว่าง
............................................................................................................................................................
อ่านจบแล้วก็ช่วยๆกันเม้นหน่อยนะคะ ถ้าตอนนี้ใครยังคิดว่ารสชาติของเรื่องยังไม่ดี ไรเตอร์จะพยายามเติมนู่นเติมนี่ให้นะคะ ช่วยเม้นหน่อยเด้อ
ผมสะดุ้งสุดตัว เอวไปกระแทกกับโต๊ะกินข้าว ทำเอาข้าวของที่เตรียมนำไปล้างร่วงหล่นลงมา
" เป็นอะไรมากมั๊ย?" มือใหญ่มาช่วงพยุงผมลุกขึ้น ความจริงมันต้องเป็นแม่ผมสิ ทำไมเป็นหมอนี่ไปได้ แม่ไปไหนนะ ผมสอดส่ายสายตามองไปทั่วก็ไม่เจอ
" คุณน้าออกไปซื้อของน่ะ ว่าแต่เป็นไรมากมั๊ย? ไหนดูซิ..."
เสียงทุ้มนุ่มดังอยู่ข้างๆหู มือใหญ่จับที่ข้อมือเล็กๆของผม ผมรู้สึกแสบๆแฮะ ง่ะ ทำไมมันปวดแสบปวดร้อนไปหมดเลย
" บวมเลย แดงด้วย" ร่างใหญ่ยังคงจ้องมือผมอยู่อย่างนั้น ก่อนจะเงยหน้ามองคนตัวเล็กกว่าที่ตอนนี้เม้มปากกลั้นเสียงแน่น นํ้าตาร่วงเผาะๆอย่างน่าสงสาร
" โอ๋...อย่าร้องสิ มา...ลุกขึ้นก่อน" ผมลุกตามอย่างว่าง่าย คนตัวโตพาเข้าไปในห้องนํ้าแล้วเปิดนํ้าตรงอ่างล้างมือ พลางเอามือผมไปล้างนํ้า นํ้าเย็นช่วยทุเลาอาการปวดแสบปวดร้อนได้ แต่นํ้าตาเจ้ากรรมมันยังไม่หยุดไหลสักที คนตัวโตมองใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบนํ้าตาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอานิ้วไปเกลี่ยเช็ดออกให้อย่างเบามือ
" อย่าร้องนะ เดี๋ยวก็หายแล้ว เป็นลูกผู้ชายร้องไห้ได้ยังไงกัน ฮึ" เสียงทุ้มนุ่มปลอบประโลมราวกับผมเป็นเด็ก ผมพยายามกลั้นนํ้าตา แต่มันเจ็บจริงๆนี่นา ว่าที่อาจารย์ลากผมไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วเดินสำรวจบ้านผม จากนั้นก็กลับมาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาล
" คุณรู้ได้ไงว่ามันอยู่ไหน" ผมถามออกไปอย่างแปลกใจ
" เรียกพี่โชก่อนสิ" คนตรงหน้ามองผมอย่างเจ้าเล่ห์ แต่ผมกลับเม้มริมฝีปากแน่น ทำไมผมต้องไปนับญาติกับเขาด้วยล่ะ ผมเชิดหน้าเมินน้อยๆ
" ไม่เรียก ก็ไม่บอกนะ เอ้า..." ผมยังคงเงียบอยู่อย่างนั้น
" งั้นก็ทำแผลเองละกันนะ" คนตรงหน้าเตรียมจะลุกออกไปแต่ผมรั้งไว้ซะก่อน ก็...ไหนๆเขาก็ช่วยผมนี่ฮะ เกิดมาผมยังไม่เคยพูดกับใครแบบนี้มาก่อนเลยนะ แถมคนตรงหน้าก็เป็นผู้ชายด้วย มันน่าอายชะมัด
" พี่โชฮะ ทำแผลให้ผมหน่อยนะฮะ" พี่โชยังคงยิ้มและมองผมนิ่ง นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ชะมัด หน้าร้อนผ่าว ใจเต้นแรง นี่เราเป็นบ้าอะไรวะ
" แทนตัวเองว่าเรียวด้วย" พี่โชยังยิ้มอย่างใจดีรอคอยคำพูดของผม
" ตาแก่โรคจิต=_=!!" ผมขู่ลอดไรฟันออกไป พี่โชเลิกคิ้วนิดนึงพลางหันหลังจะเดินออกไปจริงๆ
" พะ...พี่โชฮะ...ทำแผลให้เรียวหน่อยนะฮะ" พูดจบผมล่ะอยากกัดลิ้นตัวเองตาย ผู้ชายที่ไหนเขาพูดกันอย่างนี้เล่านึกแล้วเหมือน...อึ้ย++!! แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
พี่โชเดินกลับมานั่งที่เดิมพลางเอื้อมมือมาจับข้อมือผม ยาเย็นๆถูกทาลงบนฝ่ามือและหลังมือ ถึงแม้ยาจะเย็น แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยน เอาใจใส่ และเบามือ
ทำไมนะ ทำไม หัวใจผมมันต้องเต้นแปลกๆด้วยก็ไม่รู้ ไม่นะเรียว หมอนี่มันเป็นตาแก่โรคจิต อย่าไปสนใจเขา อย่าไปใจเต้น อย่าหน้าแดงด้วยและอย่าไปชอบเขาเด็ดขาด ผมกลัวใจตัวเองจัง สักวันมันอาจจะเป็นอย่างที่พยายามห้ามไว้ก็ได้
" อะ...เสร็จแล้ว" พี่โชวางมือผมอย่างเบามือ ทำให้ผมหลุดจากภวังค์แล้วมองมือตัวเองที่ตอนนี้มันพันผ้าเรียบร้อยแล้ว
ป๊อก....
" คิดอะไรอยู่น่ะเรา เหม่อเชียว" ชายหนุ่มดีดหน้าผากคนตัวเล็กพลางถามอย่างสนใจ
" ปละ...เปล่าซะหน่อย" ผมหลบสายตาเขา แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยวะเนี่ย พี่โชมองหน้าผมนิ่งก่อนจะยิ้มออกมา
" ดีนะที่เป็นมือซ้าย ถ้าเป็นมือขว่าล่ะแย่เลย คงเขียนหนังสือไม่ได้" คำพูดชี้โพลงให้กระรอกขี้เกียจอย่างผมเกิดไอเดียปิ๊งขึ้นมาทันที
" แย่ล่ะสิไม่ว่า ผมถนัดซ้ายน่ะ คงทำอะไรลำบากขึ้นเยอะเลย แต่ก็ขอบคุณนะฮะที่ทำแผลให้ ถ้าผมทำเองมันไม่ถนัด" ผมพูดไปนัยน์ตาเป็นประกายขบขัน ดูซิผู้ชายคนนี้จะโดดลงหลุมพลางของผมรึเปล่าน้า....
" จริงเหรอ งั้นก็แย่เลยสิ แล้วจะเรียนยังไงล่ะ คงต้องวางแผนใหม่แล้วล่ะ" ถึงปากจะพูดไปแบบนั้น แต่ทำไม ผมไม่ยักกะเห็นเค้าทุกข์ใจเลย กลับยิ้มมุมปากซะอีก ราวกับว่าคิดอะไรอยู่ ผู้ชายคนนี้ชักจะมีอะไรมากกว่าที่ผมคิดซะแล้วแฮะ
" กลับมาแล้วจ้า" เสียงแม่ดังมาจากประตู เราสองคนจึงเดินออกไปรับ
" เ่อ่อ...คุณน้าครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ วันนี้คงสอนไม่ได้" ชายหนุ่มพูดอย่างเกรงใจ
" ทำไมเหรอคะ เรียวดื้อเหรอ...เจ้าลูกคนนี้นี่!!~๐~!" แม่ฮึดฮัดพลางมองมาทางผมอย่างคาดโทษ
" ไม่ใช่ครับ คือเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย เรียวได้รับบาดเจ็บที่มือ ก็เลยยังไม่สามารถเขียนหนังสือได้น่ะครับแล้วพรุ่งนี้ผมจะมาใหม่ ขอกลับไปวางแผนการสอนก่อนนะครับ" พูดจบพี่โชก็โค้งทำความเคารพ แล้วเดินจากไป แม่มองกลับมาที่ผมอย่างสงสัย
" บอกแม่มาให้หมดเดี๋ยวนี้เลยนะ" แม่เข้าโหมดโหดซะแล้ว ทำให้ผมต้องส่งยิ้มแหยๆไปให้
" คือ เรียวลืมไปว่าเตามันร้อนน่ะฮะ เลยเผลอเอามือไปจับมันเต็มๆ แล้วก็เป็นอย่างที่เห็น" ผมชูมือข้างที่พันผ้าให้แม่ดู
" เหรอ...งั้นก็แล้วไป นึกว่าไปทำเรื่องก่อกวนอะไรพี่เค้า" แม่ถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปในครัว ผมจึงเดินตามไปเพื่อไปเก็บทำความสะอาดสิ่งที่ทำค้างอยู่
" มือเจ็บก็ไม่ต้องทำหรอกลูก ไปพักเถอะ" แม่เปลี่ยนฟิลลิ่งทันที ท่านกำลังล้างผักอยู่ เตรียมทำอาหารเย็นวันนี้ สุดท้ายเค้กที่ผมตั้งใจทำก็เป็นหมันซะแล้ว เพราะคนที่จะกินก็กลับไปแล้ว ส่วนนี่ก็ใกล้เวลามื้อเย็นแล้วด้วยผมจึงนำมันไปใส่ตู้เย็นไว้กินเป็นของว่าง
............................................................................................................................................................
อ่านจบแล้วก็ช่วยๆกันเม้นหน่อยนะคะ ถ้าตอนนี้ใครยังคิดว่ารสชาติของเรื่องยังไม่ดี ไรเตอร์จะพยายามเติมนู่นเติมนี่ให้นะคะ ช่วยเม้นหน่อยเด้อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น