ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Lesson: 2 นึกว่าลูกสาว?
Lesson : 2
ติ๊งต่อง.....ติ๊งต่อง
" มาแล้วคร้าบ..ใครนะ มาแต่เช้าเชียว" ผมปัดแป้งที่ติดมืออยู่ออก ก่อนจะเปิดประตูบ้าน พอดีผมกำลังทำขนมเค้กอยู่กับแม่ ทั้งตัวก็เลยมีแต่แป้งและกลิ่นขนมอบ ผมเปิดประตูบ้านพลางยิ้มแฉ่งให้แขกผู้มาเยือน
" สวัสดีฮะ มาหาใครเหรอฮะ" ผมถามออกไปเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นคนแปลกหน้า
ชายหนุ่มหน้าตาดี แต่งตัวสะอาดสะอ้าน ถึงแม้จะดูเซอร์ไปหน่อยก็ตาม แววตาภายใต้แว่นตากรอบบางมีแววขี้เล่นหน่อยๆ แต่ก็แฝงความจริงจังอยู่ในนั้น ช่างเป็นคนที่อ่านยากเสียจริง ผมจ้องมองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งนึกขึ้นได้ว่าผมกำลังเสียมารยาทกับแขก จึงโค้งคำนับเป็นการขอโทษ
" ผมมาหาคุณนาย ฮานาซาวะน่ะครับ ไม่ทราบว่าอยู่มั๊ยหล่อนนัดผมมาที่นี่"
เสียงทุ้มกล่าวอย่างสุภาพ ทำเอาผมถึงกับเคลิ้ม ผมล่ะอยากเป็นอย่างนี้บ้างจัง
" เอ่อ...ยะ...อยู่ข้างใน" ผมพูดพลางผายมือให้แขกเข้าไปด้านในและผมก็เดินตามมา แต่เมื่อเดินผ่านครัวผมก็เลี่ยงตัวเข้าไปเพื่อไปบอกกับแม่ว่ามีคนมาหา ทานรีบล้างมือแล้วเดินออกไป ส่วนผมก็ล้างบ้าง แต่ก็ลวกๆ(ก็คนมันอยากรู้นี่ฮะ)
"สวัสดีค่ะ คุณอุเอโนะ ขอบคุณที่มานะคะ ต้องขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"
"ยินดีครับคุณนายฮานาซาวะ ว่าแต่ลูกชายคุณล่ะครับ ผมเห็นแต่ลูกสาวที่ไปเปิดประตูเมื่อสักครู่" คำพูดราบเรียบของชายหนุ่มทำเอาคนที่แอบฟังถึงกับเดือด
" หนอย....หาว่าฉันเป็นผู้หญิงเรอะ ตาถั่วรึไง แม่ฮะ คนๆนี้น่ะเหรอที่จะมาเป็นครูของเรียว อย่าหวังว่าจะญาติดีกันเลย" ผมเดินก้าวสามขุมเข้ามาในห้อง ยืนจังก้ามองหน้าอาจารย์คนใหม่อย่างท้าทาย
" อ่าว...เราเป็นผู้ชายหรอกเหรอ เห็นว่าน่ารักดี ก็เลยนึกว่าเป็นผู้หญิง" คำพูดอันแสนราบเรียบแต่มันช่างเจ็บจี๊ดอะไรเยี่ยงนี้
"คิกๆๆ น้าน่ะ มีแต่ลูกชายล่ะจ๊ะ แต่ใครๆก็หาว่าน้ามีลูกสาว ก็ช่วยไม่ได้นี่เนอะ ดันเกิดมาน่ารักเอง แต่เอาเป็นว่า ยังไงก็ฝากเรียวด้วยนะจ๊ะ เจ้าลูกคนนี้มันไม่ค่อยถูกโรคกับวิชานี้เท่าไร" แม่ผมพูดติดตลก จนผมขี้เกียจที่จะต่อปากต่อคำแล้ว ผมหันหลังเตรียมกลับเข้าครัวแต่แม่ก็เรียกไว้ซะก่อน
" เรียว มาแนะนำตัวกับอาจารย์หน่อยสิลูก แล้วก็ไปล้างหน้าล้างตาซะ จะได้มาเรียนกันแล้วก็เอาเค้กออกจากตู้อบด้วยนะลูก" แม่สั่งผมจึงต้องทำตาม ผมเดินเข้าไปในครัว พอดีกับที่เค้กสุกกำลังได้ที่
" แม่นะแม่ เจ้าเล่ห์ชะมัด บอกว่าจะทำเค้กไปเยี่ยมคุณย่า แต่ดันกลายเป็นเจ้าครูบ้านั่นไปได้ ชิ" ปากผมบ่นไป ด้วยความที่มัวแต่บ่นเลยลืมว่าเตาอบมันยังร้อนอยู่ แล้วตอนนี้มือผมก็ดันไปจับมันเต็มๆซะแล้ว
" โอ๊ย!!!+๐+ โครม!!!"
.....................................................................................................................
ไว้มาลุ้นกันต่อนะคะ
" มาแล้วคร้าบ..ใครนะ มาแต่เช้าเชียว" ผมปัดแป้งที่ติดมืออยู่ออก ก่อนจะเปิดประตูบ้าน พอดีผมกำลังทำขนมเค้กอยู่กับแม่ ทั้งตัวก็เลยมีแต่แป้งและกลิ่นขนมอบ ผมเปิดประตูบ้านพลางยิ้มแฉ่งให้แขกผู้มาเยือน
" สวัสดีฮะ มาหาใครเหรอฮะ" ผมถามออกไปเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นคนแปลกหน้า
ชายหนุ่มหน้าตาดี แต่งตัวสะอาดสะอ้าน ถึงแม้จะดูเซอร์ไปหน่อยก็ตาม แววตาภายใต้แว่นตากรอบบางมีแววขี้เล่นหน่อยๆ แต่ก็แฝงความจริงจังอยู่ในนั้น ช่างเป็นคนที่อ่านยากเสียจริง ผมจ้องมองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งนึกขึ้นได้ว่าผมกำลังเสียมารยาทกับแขก จึงโค้งคำนับเป็นการขอโทษ
" ผมมาหาคุณนาย ฮานาซาวะน่ะครับ ไม่ทราบว่าอยู่มั๊ยหล่อนนัดผมมาที่นี่"
เสียงทุ้มกล่าวอย่างสุภาพ ทำเอาผมถึงกับเคลิ้ม ผมล่ะอยากเป็นอย่างนี้บ้างจัง
" เอ่อ...ยะ...อยู่ข้างใน" ผมพูดพลางผายมือให้แขกเข้าไปด้านในและผมก็เดินตามมา แต่เมื่อเดินผ่านครัวผมก็เลี่ยงตัวเข้าไปเพื่อไปบอกกับแม่ว่ามีคนมาหา ทานรีบล้างมือแล้วเดินออกไป ส่วนผมก็ล้างบ้าง แต่ก็ลวกๆ(ก็คนมันอยากรู้นี่ฮะ)
"สวัสดีค่ะ คุณอุเอโนะ ขอบคุณที่มานะคะ ต้องขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"
"ยินดีครับคุณนายฮานาซาวะ ว่าแต่ลูกชายคุณล่ะครับ ผมเห็นแต่ลูกสาวที่ไปเปิดประตูเมื่อสักครู่" คำพูดราบเรียบของชายหนุ่มทำเอาคนที่แอบฟังถึงกับเดือด
" หนอย....หาว่าฉันเป็นผู้หญิงเรอะ ตาถั่วรึไง แม่ฮะ คนๆนี้น่ะเหรอที่จะมาเป็นครูของเรียว อย่าหวังว่าจะญาติดีกันเลย" ผมเดินก้าวสามขุมเข้ามาในห้อง ยืนจังก้ามองหน้าอาจารย์คนใหม่อย่างท้าทาย
" อ่าว...เราเป็นผู้ชายหรอกเหรอ เห็นว่าน่ารักดี ก็เลยนึกว่าเป็นผู้หญิง" คำพูดอันแสนราบเรียบแต่มันช่างเจ็บจี๊ดอะไรเยี่ยงนี้
"คิกๆๆ น้าน่ะ มีแต่ลูกชายล่ะจ๊ะ แต่ใครๆก็หาว่าน้ามีลูกสาว ก็ช่วยไม่ได้นี่เนอะ ดันเกิดมาน่ารักเอง แต่เอาเป็นว่า ยังไงก็ฝากเรียวด้วยนะจ๊ะ เจ้าลูกคนนี้มันไม่ค่อยถูกโรคกับวิชานี้เท่าไร" แม่ผมพูดติดตลก จนผมขี้เกียจที่จะต่อปากต่อคำแล้ว ผมหันหลังเตรียมกลับเข้าครัวแต่แม่ก็เรียกไว้ซะก่อน
" เรียว มาแนะนำตัวกับอาจารย์หน่อยสิลูก แล้วก็ไปล้างหน้าล้างตาซะ จะได้มาเรียนกันแล้วก็เอาเค้กออกจากตู้อบด้วยนะลูก" แม่สั่งผมจึงต้องทำตาม ผมเดินเข้าไปในครัว พอดีกับที่เค้กสุกกำลังได้ที่
" แม่นะแม่ เจ้าเล่ห์ชะมัด บอกว่าจะทำเค้กไปเยี่ยมคุณย่า แต่ดันกลายเป็นเจ้าครูบ้านั่นไปได้ ชิ" ปากผมบ่นไป ด้วยความที่มัวแต่บ่นเลยลืมว่าเตาอบมันยังร้อนอยู่ แล้วตอนนี้มือผมก็ดันไปจับมันเต็มๆซะแล้ว
" โอ๊ย!!!+๐+ โครม!!!"
.....................................................................................................................
ไว้มาลุ้นกันต่อนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น