My Teacher คุณครูหน้าใส หวานใจนายตัวเล็ก

ลำดับตอนที่ #5 : Lesson: 4 รุก!!-0-''

Lesson : 4

 ติ๊งต่องๆ 

หน้าที่เปิดประตูก็ยังคงเป็นของผมเหมือนเคย  เพียงแต่ผมทำหน้าเหมือนไม่รับแขกเท่านั้นเอง
" หน้าตาบอกบุญไม่รับแต่เช้าเชียวนะ " นี่คือคำแรกที่ครูจำเป็นทักผม ผมไม่ตอบอะไร เพีงแต่เดินนำเข้าไปในบ้าน
" มาแล้วเหรอจ๊ะ โชคุง น้าฝากเจ้าลูกคนนี้ด้วยนะ น้าคงต้องไปทำงานก่อนล่ะ " แม่พูดพลางเดินไปทางหน้าบ้านและขับรถออกไป เอาล่ะสิ คราวนี้ทั้งบ้านก็เหลือแต่ผมกับตาแก่โรคจิตนี่น่ะสิ ผมเดินไปทางห้องครัวพลางหยิบเค้กที่ผมทำเมื่อวานออกจากตู้เย็น แล้วนำมาจัดใส่ถาดที่มีชุดนํ้าชารออยู่แล้ว แต่ขณะที่ผมกำลังจะยกไป

ฟุ่บ!!!

ก็มีคนมาแย่งมันซะก่อน เขาถือมันเดินนำหน้าผมไปทางห้องรับแขก ผมจึงทำได้แต่มองค้อนกลับไป
" ก็มือเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวมันได้หล่นลงมาหรอก เห็นเมื่อวานตั้งใจทำซะขนาดนั้น เจ้าเค้กเนี่ย "
เมื่อวางถาดลงเจ้าตัวก็นั่งลงโดยที่ผมยังไม่ได้เชิญ

" วันนี้เราจะมาเรียนจากการฟังนะ ภาษาอังกฤษ การฟังน่ะสำคัญ ต้องฟังสำเนียงให้ออก เพราะฉะนั้น เรามาเริ่มจากการฟังนี่ล่ะ "
เมื่อพี่โชพูดจบก็เปิดชุดโฮมเทียเตอร์ของบ้านผมโดยไม่ได้ขออนุญาต( อีกแล้ว ) แต่ผมก็ชินมันซะแล้วล่ะ ไม่ว่าจะทำอะไร เค้าก็ไม่บอกผมอยู่แล้วนี่
" เค้กนี่...อร่อยดีนะ ทำบ่อยล่ะสิท่า "เขาเงียบไปครู่นึง แล้วหัวเราะออกมา ผมมองหน้าเขาอย่างสงสัย เพราะเมื่อกี้ผมไม่ได้ฟังเค้าเลย ไม่ใช่ว่าผมมัวแต่ฟังดีวีดีนะฮะ แต่ผมมัวแต่กินอยู่ต่างหาก นิ้วใหญ่ๆเกลี่ยลงบนแก้มผมทำเอาผมสะดุ้งเล็กน้อย

" เลอะหมดแล้ว กินไงเนี่ย!!" เค้าเอาเศษเค้กที่ติดอยู่ตรงข้างแก้มผมเข้าไปในปาก ผมมองอย่างตกใจ แต่เขากลับยิ้มส่งมาให้ผมแทน
" อร่อยขนาดนี้ ถ้าหล่นลงไปคงเสียดายแย่ แต่เค้กชิ้นเมื่อกี้หวานกว่าเค้กชิ้นไหนๆเลยนะ" โชพูดพลางยิ้มกรุ้มกริ่มและยักคิ้วให้อย่างเจ้าเล่ห์ ทำเอาผมถึงกับหน้าแดง ทำไงดีผมเสียเปรียบนะเนี่ย ผมไม่กล้าจ้องตาเค้าตรงๆ แต่เขาสิกลับจ้องผมไม่วางตาเลย
" เลิกจ้องสักทีได้มั๊ยฮะ ผมอยากเรียนแล้ว " ผมเอาเรื่องเรียนเข้ามาอ้าง ทำให้ต้องเริ่มบทเรียนขึ้นมาทันที เขาสอนผมอย่างสบายๆ และเข้าใจง่าย ไม่ยากเหมือนที่อาจารย์ที่ รร. สอน ผมชักรู้สึกชอบมันขึ้นมาซะแล้วสิ จะว่าไปแล้วมันก็ไม่ได้ยากอะไร เพียงแต่ผมไม่เปิดใจที่จะเรียนรู้มัน

     เข้าสู่อาทิตย์ที่สองที่ผมเรียนภาษาอังกฤษ พี่โชเป็นคนจริงจัง เขาจะไม่กวนประสาทผมเลยเวลาสอนและก็มีวิธีใหม่ๆมาสอนผมเรื่อยๆ วันนี้ แม่ก็ทิ้งผมไว้กับเขาอีกแล้ว เนื่องจากปิดเทอมน่ะฮะ ผมก็เลยต้องเรียนทุกวัน แต่ก็เฉพาะวิชานี้ล่ะฮะ เพราะวิชาอื่นคงไม่ต้องไปเสียเงินเรียนแล้ว แค่เรียนในห้องบวกกับอ่านหนังสือเองผมก็เข้าใจแล้ว

ตอนนี้ผมอยู่ในครัว ( อีกแล้ว ) แต่แปลกตรงที่มีคนมายืนมองผมทำอาหาร

" ไปนั่งรอได้มั๊ย ผมไม่มีสมาธิ " ผมดุออกไป แต่คนตรงหน้ากลับไม่สะทกสะท้าน
" ก็พี่อยากเห็นนี่นา เวลาเรียวทำอาหารน่ะ อยากรู้ว่าจะอร่อยเหมือนสาวๆเค้าทำรึเปล่า "
อีตาคนนี้คารมเป็นต่อแต่รูปหล่อไม่เป็นรองจริง มิน่าถึงมีสาวๆมาติดเยอะ หงุดหงิดชะมัด ( แล้วเราจะหงุดหงิดทำไมวะเนี่ย?)

" เกะกะชะมัด ผมไม่ได้เหมือนสาวๆพวกนั้นหรอกนะ ถ้าอยากกินก็ไปหากินเอาเองแล้วกัน ไม่ทำละ "
ผมปิดแก๊สอย่างหงุดหงิดแล้วเดินไปยังโต๊ะที่มีจานวางไว้รอ แต่ก่อนที่จะเดินไปถึงโต๊ะ เอวผมก็ถูกคว้าไปซะก่อนด้วยท่อนแขนของคนที่ยืนมองอยู่ เขาดึงผมเข้าไปแนบชิดกับตัวเขา ส่วนข้อมือก็ถูกรวบไว้ด้วยมือที่แข็งแกร่งราวคีมเหล็ก

" จะทำอะไรน่ะ ปล่่อยนะ!! " ผมพยายามเอาหน้าออกห่างจากใบหน้าเขา แต่เขากลับก้มลงมาหาผมแทน

" พูดเหมือนประชดประชันอย่างนี้ เหมือนกับอะไรน้า...." โชพูดอย่างเจ้าเล่ห์ พลางทำหน้าครุ่นคิด ผมเดาไม่ออกเลยว่าเค้าจะมาไม้ไหน เพราะตอนนี้เค้าเหมือนหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่พร้อมจะขยํ้าเหยื่อ และผมก็เป็นเหยื่อ -_-''' 

" ที่เค้าเรียกว่า.....หึงรึปล่าวนะ " พูดจบเขาก็หัวเราะในลำคอ
" จะบ้าเหรอ ใครจะไปหึงคุณกันล่ะ ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณสักหน่อย ปล่อยนะ คนโรคจิต" ผมพูดพลางดิ้นขลุกขลักเพื่อพยายามจะออกจากอ้อมกอดนี้ แต่เค้ากลับดันผมไปชนกับตู้เก็บจาน แล้วก็เอามือมาคล่อมกับตัวผม สายตามองมาอย่างหื่นกระหาย เค้าโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ

" พี่จะทำให้เรียวรู้สึกเอง " พูดจบก็โน้มหน้าลงมา ผมหันหน้าหนีพลางเอามือมาดันหน้าอกแกร่งออกไป พี่โชรวบข้อมือผมขึ้นเหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว แล้วเอาขามาสอดระหว่างกลางขาของผมทำเอาผมหมดทางหนี

" ผมไม่ได้เหมือนผู้หญิงพวกนั้นนะ พวกที่คุณจะทำอะไรก็ได้ ปล่อยผมนะ " ผมตะคอกออกไปอย่างเดือดดาล
" ไม่หรอก...เรียวน่ะ ดีกว่าพวกหล่อนเยอะ " เขายังคงไม่ใส่ใจและมองผมด้วยสายตาที่จะสื่อความหมายบางอย่าง แต่วินาทีนี้ ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นขอแค่ผมหลุดออกจากเอื้อมมือนี้เป็นพอ

" ผมไม่ได้หึงคุณสักหน่อย เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมไม่ได้คิด....อุ๊บ!! " ปากผมถูกปิดประกบด้วยปากของคนตรงหน้า ตาเบิกกว้างอย่างตกใจ ตาเราสบกันเพราะเขาเองก็ลืมตามองผมอยู่ ผมเม้มริมฝีปากแน่นแต่ลิ้นร้อนๆก็พยายามจะสอดเข้ามา ขาของเขาที่อยู่หว่างขาของผมขยับขึ้นมาโดนส่วนที่อ่อนไหว ทำให้ผมถึงกับอ้าปากร้องออกมา ลิ้นของเขาจึงสอดเข้ามาอย่างง่ายดาย มันเกี่ยวกระหวัดและกวาดไปทั่วปากจากนั้นก็ดูดดุนลิ้นผมราวกับจะหยอกล้อ การกระทำของเขาทำเอาผมถึงกับหมดแรง นํ้าตาเอ่อคลอ ถ้าไม่มีมือแกร่งประคองไว้ล่ะก็ผมคงทรุดลงมาแล้วล่ะ

" แฮกๆๆ "เขาถอนริมฝีปากออกมาผมรีบสูดอากาศเข้าปอด หน้าขาวๆผมแดระเรื่อ ปากแดงเห่อชํ้า นั้ยน์ตาหวานเยิ้ม นํ้าตาคลอเบ้า ก็ผมไม่เคยเจออย่างนี้มาก่อนนี่นา นี่...จูบแรกของผม....เสียให้กับผู้ชายเหรอเนี่ย

" คุณมันบ้า....คนเอาแต่ใจ....คนเห็นแก่ตัว ฮึกๆฮือๆ " ผมพูดไปสะอื้นไป นํ้าตาไหลราวกับเขื่อนแตก พี่โชมองหน้าผมพลางยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะก้มหน้าลงมาจูบซับนํ้าตาให้ผม ผมไม่มีแรงจะขัดขืนจึงได้แต่ยืนร้องไห้อยู่อย่างนั้น จากเปลือกตาทั้งสองข้างไล่ลงมายังพวงแก้มและสุดท้ายริมฝีปากที่บวมชํ้า แต่คราวนี้มันนุ่มนวลและอ่อนโยน ถนุถนอมราวกับจะปลอบประโลม

" จูบแรกของเรียว....เป็นของพี่ เพราะฉะนั้น เรียวเป็นของพี่นะ และก็อย่าพูดว่า เราไม่ได้เป็นอะไรกันอีก และจากนี้ไป....เรียวต้องเรียกพี่ว่าพี่ ไม่ใช่คุณ และแทนตัวเองว่าเรียวด้วย"
พี่โชพูดเองเออเองทั้งหมด แต่ตอนนี้ผมไม่มีแรงจะต่อต้านใดๆทั้งนั้น รู้สึกมึนหัวไปหมด ตาเริ่มจะพร่าเลือน ทุกอย่างดูขาวโพลนไปหมด

" พี่โช....ปล่อยเรียว เถอะนะฮะ "พูดจบผมก็ล้มลงในอ้อมกอดที่แข็งแกร่ง และทุกอย่างก็ดับวูบไป
" เฮอะ....เจ้าเด็กน้อยเอ๊ย!!" พูดจบโชก็อุ้มร่างเล็กขึ้นห้องไป


.............................................................................................................................

เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้วนะคะ ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยค่ะ ต้องขอโทษที่มาอัพช้า เนื่องจากเวลาและคอมที่บ้านไม่เอื้ออำนวยค่ะ ต้องขออภัยจริงๆ แต่ก็ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ

ไรเตอร์จะพยายามปั่น เอ๊ย!! พิมพ์ให้จบค่ะ^^