คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : SF 2hj : รักได้แค่น้องชาย (Part 9)By...Kim ss
SF 2hj : รักได้แค่น้องชาย (Part 9)
Tragedy (Have to say goodbye) : โศกนาฏกรรม (จำพราก)
...ฮยองจุนเดินตามออกมาส่งฮยอนจุงที่รถ ฝ่ายที่จะต้องจากไปหันกลับมาโอบเอวร่างบางให้เข้ามาแนบชิดก่อนที่จะกอดเอาไว้แน่นด้วยความคิดถึง แหนหวงและอาลัยอาวรณ์~~
"ฮยองจุน..."
"พี่ไม่ต้องบอกหรอกฮะ ผมรู้ดีว่าพี่คิดถึงผม...เหมือนที่ผมก็คิดถึงพี่เหมือนกันนะฮะ"
ฮยอนจุงมองหน้าเด็กตัวขาวในอ้อมกอดด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้มราวกับจะกลืนกิน รักใคร่เอ็นดูในความที่ช่างรู้ใจเขาไปหมดทุกอย่าง และเพราะความฉลาดนี่เองปากบางเลยถูกครอบครองอย่างหนักหน่วงรุนแรงจนเจ้าของแทบจะละลายเสียให้ได้
"อื๊ออออ อ่อยอ๋มอ่อน" (ปล่อยผมก่อน)
"หึหึ!"
ฮยอนจุงไม่เพียงไม่ปล่อยแต่ยังหัวเราะในลำคอโดยที่ไม่ยอมให้เสียเวลาฉกฉวยความหอมหวานไปแม้แต่นาทีเดียว
"อ๋มอายเอ๊าอ๊ะ >_<" (ผมอายเค้านะ >_<")
เพราะเป็นห่วงความรู้สึกของคนในอ้อมแขนฮยอนจุงเลยจำต้องปล่อยฮยองจุนให้เป็นอิสระด้วยความเสียดาย แล้วก็ยืนมองอีกคนที่ก้มหน้างุดๆแถมยังลูบปากตัวเองไปมาเบาๆอย่างรักใคร่ งานนี้เขาอาจจะหนักหน่วงไปบ้างแต่ทำยังไงได้ในเมื่อหัวใจมันเรียกร้อง
"ทำท่าแบบนี้อยากจะถูกจูบอีกรึไงครับ?"
ฮยอนจุงอดที่จะเย้าแหย่ไม่ได้ก็ท่าทางที่ทำออกมามันช่างน่ารักน่าใคร่เสียจริงๆ
"เปล่าซะหน่อยฮะ"
ฮยองจุนรีบละมือออกจากปากของตัวเองก่อนจะพยายามหมุนร่างอีกคนให้หันหลังกลับแล้วดันหลังเบาๆ
"กลับไปได้แล้วฮะ เดี๋ยวดึกกว่านี้"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่อยากอยู่กับนายนานๆนี่นา"
ฮยอนจุงยังดื้อดึงหันกลับมาต่อปากต่อคำ
"ผมไม่อยากให้พี่ขับรถดึกๆนี่ฮะ ผมเป็นห่วงนะฮะ"
ฮยอนจุงที่รับรู้ความห่วงใยจึงหมดคำถามแถมยังยิ้มหน้าบานเมื่อได้ยินประโยคหลัง
"แฟนใครน้าน่ารักที่สุดเลย?"
"แฟนพี่ไงฮะ หรือไม่ใช่?"
ฮยองจุนทำท่ากระเง้ากระงอดอย่างน่ารักน่าเอ็นดูจนฮยอนจุงไม่คิดจะห้ามใจ
"ต้องใช่สิครับ! กว่าจะได้มาเป็นแฟนไม่ใช่ง่ายๆนะ ว่าแล้วขอจูบอีกรอบเถอะ"
"พอเลยฮะ" ฮยองจุนรีบใช้มือยันอกอีกฝ่ายพร้อมกับเบือนหน้าหนีไปด้านข้าง แต่สุดท้ายก็ไม่วายเสียเปรียบเพราะไม่สามารถหลบหลีกจมูกคมที่ฉกความหอมจากลำคอขาวผ่องไปได้ "อื๊ออออ พี่ฮยอนจุงพอแล้วฮะ กลับได้แล้วเดี๋ยวดึกขับรถลำบากนะฮะ"
ฮยอนจุงจำต้องละจมูกออกจากคอขาวๆด้วยความเสียดาย
"ก็ได้ครับ" ฮยอนจุงตอบรับแล้วเปิดประตูรถอย่างอ้อยอิ่ง "พี่กลับก่อนนะ ฮยองจุนคิดถึงพี่บ้างนะครับ"
"ครับผมมมม ไม่คิดถึงพี่แล้วจะให้ไปคิดถึงใครได้ล่ะฮะ ขับรถดีๆนะฮะ"
"ครับ พี่กลับแล้วนะ บายครับ"
"บายฮะ"
ฮยองจุนโบกมือพร้อมกับยิ้มให้อย่างน่าเอ็นดู แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อฮยอนจุงยังไม่ยอมออกรถ
"ฮยองจุน"
"ฮะ?"
"ขอหอมทีซิครับ"
"พี่ฮยอนจุงอ่ะ กว่าจะได้ไปขอหลายทีแล้วนะฮะ"
ปากก็ต่อว่าแต่ฮยองจุนก็ยังยอมขยับเข้าไปใกล้รถมากยิ่งขึ้นก่อนจะยื่นแก้มขาวเนียนให้อีกฝ่ายกดจมูกสูดความหอมจนเต็มปอด
"ชื่นใจ! คิดถึงจัง ไม่อยากกลับเลยครับ"
"อย่างอแงสิฮะ กลับได้แล้วฮะ"
"ครับๆ กลับแล้วครับ ปิดบ้านดีๆนะ"
"ฮะ บายฮะ"
"บายครับ พรุ่งนี้รอพี่มารับเหมือนเดิมนะ"
"ฮะ"
ฮยองจุนมองตามรถที่เคลื่อนออกไปอย่างเหงาๆเพราะความคิดถึง ใช่ว่ารุ่นพี่จะคิดถึงเขาฝ่ายเดียวเมื่อไหร่กัน...
...หลังจากที่ฮยองจุนปิดประตูรั้ว ประตูบ้าน ปิดไฟรวมทั้งดูแลความเรียบร้อยในบ้านเสร็จจึงค่อยขึ้นไปยังชั้นบน แต่ก่อนที่จะเข้าห้องนอนของตัวเองฮยองจุนก็เปลี่ยนใจค่อยๆหมุนลูกบิดประตูห้องนอนของคิบอมและแง้มประตูก่อนจะเดินตรงไปยังเตียงของน้องชายอย่างเบาเสียงที่สุด ยืนมองคิบอมที่กำลังหลับอย่างรักใคร่ ฮยองจุนค่อยๆขยับเข้าไปนั่งลงบนเตียงข้างๆคิบอม มือขาวๆเอื้อมไปลูบผมนุ่มและปัดส่วนที่ตกลงมาปรกหน้าให้อย่างเบามือพร้อมกับยิ้มน้อยๆด้วยความเอ็นดู
"สงสัยจะเหนื่อย หลับปุ๋ยเลย" ฮยองจุนรำพึงกับตัวเองพลางลูบไล้แก้มขาวใสที่ไม่ต่างจากของตัวเองนัก "นอนเยอะๆนะตื่นขึ้นมาจะได้สบายขึ้น วันนี้นายดูเพลียๆ พี่เป็นห่วงนายมากนะ รู้มั้ย?"
ฮยองจุนพูดกับตัวเองเหมือนคุยอยู่กับน้องชายทั้งๆที่ก็รู้ว่าคิบอมหลับไปแล้ว...แต่แล้วมือที่กำลังลูบหน้าลูบผมน้องชายอยู่ต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ฮยองจุนรีบกดรับสายโดยไม่ต้องดูว่าเป็นใครโทรมาเพราะเกรงว่าหากปล่อยให้ดังนานไปเสียงโทรศัพท์จะรบกวนการนอนของน้อง
"ฮะ อ้าว! พี่ฮยอนจุง ทำไมถึงเร็วจังฮะ?"
[พี่ยังไม่ถึงหรอกครับ แต่เผอิญว่าคิดถึงฮยองจุนซะก่อน]
"อื๊อออ พี่อ่ะ ตลอดๆเลย...เอ่อ! พี่ถือสายแป๊บนึงนะฮะเดี๋ยวผมออกไปคุยที่ห้องดีกว่า ตอนนี้ผมอยู่ในห้องคิบอมน่ะฮะ น้องหลับอยู่"
ฮยองจุนตอบกลับไปเบาๆ จุ๊บแก้มน้องชายแล้วลุกออกจากเตียงก่อนจะเปิดประตูพร้อมกับปิดให้อย่างเบามือ...
...บนเตียงนอน...เริ่มมีการเคลื่อนไหวจากร่างของคิบอม มือขาวกำผ้าห่มเอาไว้แน่น ปล่อยให้น้ำตาไหลรินผสมกับอาการสะอื้นเบาๆด้วยความสับสน เจ็บปวด สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขารู้สึกกับพี่ชายในทางที่ไม่ดีอย่างห้ามไม่ได้ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าพี่ชายรักและเป็นห่วงเขามากเพียงใด แต่เขาก็ไม่สามารถหักห้ามความเสียใจน้อยใจนี้ได้...ทำไมนะ? ทำไมสวรรค์ต้องกลั่นแกล้งเขาถึงเพียงนี้!!!...
"ทำไมไม่รอให้ถึงก่อนแล้วค่อยโทรล่ะฮะ? มันอันตรายนะ"
ฮยองจุนพูดพร้อมกับเปิดประตูห้องนอนของตัวเอง
[พี่รู้ครับ แต่ก็ระวังเต็มที่ ตอนนี้รถไม่มากแล้วพี่ก็ขับไม่เร็วด้วย ทำยังไงได้ล่ะพี่เกิดคิดถึงนายขึ้นมาซะก่อนนี่]
เสียงทุ้มจากปลายสายออดอ้อน ฮยองจุนเขินจนหน้าแดงอยู่คนเดียว
"ผมก็คิดถึงพี่ฮะ"
[ฮยองจุนอา ไม่มีนายให้กอดแล้วคืนนี้พี่จะนอนหลับยังไงล่ะครับ?]
"ต้อง...หลับได้ซิฮะ ผมก็อยู่ตรงนี้แหละฮะ อยู่กับพี่ตลอดไง"
[พูดอย่างนี้ถ้าอยู่ด้วยกันนายจะต้องถูกพี่จับจูบแน่ๆ]
"พูดแบบไหนผมก็โดนอยู่ดีแหละฮะ"
[รู้ก็ดีแล้วนี่ครับ จะได้ชิน หึหึ!]
"พี่ฮยอนจุงเจ้าเล่ห์"
[เจ้าเล่ห์กับฮยองจุนคนเดียวเท่านั้นนะ...อาบน้ำรึยังครับ?]
จู่ๆฮยอนจุงก็เปลี่ยนเรื่องเอาดื้อๆจนฮยองจุนตามไม่ทัน
"ยังเลยฮะ กะว่าวางสายแล้วจะไปอาบน่ะฮะ"
[อยากอาบด้วยจังเลย~~]
รูปร่างสมส่วน เอวบางๆ ผิวนวลเนียนและขาวจั๊วที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่ออย่างรวดเร็วเพียงแค่เขาขัดถูเบาๆลอยไปมาในความคิดของฮยอนจุง แค่คิดเขาก็คิดถึงแทบขาดใจจนอยากจะวกรถกลับไปหาซะตอนนี้เลยทีเดียว
"พี่อย่าล้อผมเล่นบ่อยซิฮะ แค่นี้ผมก็เขินจะแย่แล้ว"
ฮยองจุนพูดไปก็ลูบแก้มที่ร้อนผ่าวของตัวเองไป คนอะไรขยันหยอดทุกวันทั้งเช้าสายบ่ายเย็นแถมตอนนี้ยังมีรอบค่ำเพิ่มขึ้นมาอีกต่างหาก
[ไม่ได้เล่นนะครับพี่พูดจริง เฮ้ออออ! เอาอย่างนี้...ฮยองจุนไปอาบน้ำก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่ถึงคอนโดแล้วจะโทรหาใหม่นะครับ]
"อย่างนั้นก็ได้ฮะ งั้นผมวางสายก่อน ขับรถดีๆนะฮะ"
[ครับผม]
~
~
...หลังจากที่ฮยอนจุงถึงคอนโดและอาบน้ำทำธุระเสร็จแล้วเขาก็รีบโทรหาตุ๊กตามีชีวิตของเขาทันทีในขณะที่ฮยองจุนตอนนี้ก็กำลังนอนกอดตุ๊กตาของแท้เจ้าพิโร่น้อยอย่างสบายอารมณ์อยู่บนเตียงแล้ว...
[พี่อาบน้ำเสร็จแล้ว ฮยองจุนล่ะ?]
"เรียบร้อยแล้วฮะ พร้อมที่จะนอนแล้วด้วย ฮ๊าวววว!"
ตอบพร้อมกับแกล้งหาวราวกับง่วงเสียเต็มประดา
[ฮยองจุนอ่ะ ชอบแกล้งพี่เรื่อยเลย รู้ก็ทั้งรู้ว่าพี่ยังนอนไม่หลับ]
"คิกๆ"
[อย่าให้เจอนะ จะจูบให้หายซ่าส์เลย]
"ผมไม่ได้ซ่าส์ซะหน่อย -3-"
[แล้วเสียงแบบนี้น่ะถ้าอยู่ด้วยกันคิดว่าจะรอดมั้ยครับ?]
"พี่ฮยอนจุงอ่ะ! พี่เป็นอะไรนะวันนี้"
ฮยอนจุงเองก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้คิดถึงฮยองจุนมากมายขนาดนี้ ตอนอยู่ด้วยกันเขายังสามารถหักห้ามจิตใจได้เสมอแต่ตอนนี้กลับอยากทำทุกอย่างแบบที่ใจคิด หรือจะเป็นเพราะอยู่ห่างกันเลยหวั่นไหว
[ก็วันนี้พี่คิดถึงนายมากเป็นพิเศษนี่นา เป็นคืนแรกในหลายๆคืนเลยนะที่พี่ไม่ได้นอนกับนาย แต่ฮยองจุนคงจะไม่สนใจล่ะมั้ง]
อยู่ดีๆก็น้อยใจเอาดื้อๆ เกิดมาไม่เคยมีอะไรมาทำให้หัวใจหวั่นไหวได้ขนาดนี้มาก่อน นายมีอิทธิพลกับพี่มากจริงๆนะฮยองจุน
"โอ๋ๆ อย่างอนเลยนะะะะะ ผมสนใจพี่อยู่แล้วฮะ ในชีวิตผมนอกจากพ่อแล้วผู้ชายสองคนที่ผมสนใจมีเพียงพี่กับคิบอมเท่านั้นนะฮะ"
[แล้วระหว่างพี่กับคิบอมนายรักใครมากกว่ากัน]
"โหยยย พี่ถามแบบนี้ผมจะตอบยังไงล่ะฮะ คนนึงก็น้องอีกคนก็...แฟน"
[ตอบได้สิครับ นะๆ ตอบพี่หน่อยนะพี่อยากรู้จริงๆ]
"พี่เมารึเปล่าฮะเนี่ย?"
[ไม่ได้เมาครับ พี่แค่ดื่มเบียร์ไปสองกระป๋องเอง]
"สองกระป๋อง!!!! ถ้าเป็นผมคงเมาหัวทิ่มแน่เลย ฮ่าๆ"
[นายคออ่อนอย่างนี้ห้ามไปดื่มกับใครเลยนะนอกจากพี่ แล้วก็อย่ามาเฉไฉเลยครับฮยองจุน นายยังไม่ได้ตอบคำถามพี่เลยนะ]
"ก็มันตอบยากนี่ฮะ จะให้เปรียบเทียบได้ยังไงล่ะฮะ รักน้องก็แบบนึง รักแฟนก็อีกแบบนึง"
[แล้วสรุปว่านายรักแบบไหนมากกว่ากันล่ะครับ]
"นี่ยิ่งยากเลยฮะ บอกไม่ได้หรอกว่ารักแบบไหนมากกว่า พี่ฮยอนจุงอ่ะ! อย่าทำให้ผมลำบากใจสิฮะ นะฮะ ผมขอร้อง"
[ก็ได้ครับ พี่ขอโทษนะที่ทำให้นายอึดอัด งั้นเราไม่พูดถึงเรื่องนี้ก็ได้...ตอนนี้ นายนอนอยู่ใช่มั้ย?]
"ฮะ กอดลูกชายอยู่ฮะ"
"กอดแต่ลูกชาย ไม่คิดจะกอดป๊าพิโร่บ้างรึไงครับ?"
"ถ้าคิดแล้วจะเป็นไปได้ยังไงล่ะฮะ?"
"ได้สิครับ ฮยองจุนก็ลองหลับตาแล้วคิดว่าพี่อยู่กับนายซิ...หลับตารึยัง?"
"หลับแล้วฮะ"
ด้วยความคิดถึงไม่ต่างกันทำให้ฮยองจุนทำตามอย่างว่าง่าย
[ทีนี้พี่ก็จะขยับเข้ามาหานายให้มากขึ้นนะ...ตอนนี้พี่นอนอยู่ด้วยและกำลังกอดนายอยู่นะครับ กอดแน่นๆเลย รู้สึกมั้ย?]
"รู้สึกฮะ"
ฮยองจุนตอบเหมือนคนละเมอ
[ฮยองจุน พี่ขอจูบนายนะ]
"ฮะ"
ฮยอนจุงส่งเสียงจูบไปตามสายจนอีกฝ่ายรู้สึกวูบวาบหวั่นไหว
"พี่ฮยอนจุงกอดผมแน่นๆอีกซิฮะ"
[ครับผม พี่จะกอดนายแน่นๆไว้ทั้งคืนเลย คืนนี้เราจะไม่วางสายจนกว่าจะนอนหลับไปด้วยกันนะครับ ม้วฟฟฟฟฟ พี่รักนายนะ]
"ผมก็รักพี่ฮะ"...
~
~
****************
ฮยองจุนสะดุ้งตกใจตื่นเองเพราะโทรศัพท์ที่ตั้งปลุกไว้ไม่ทำงาน หยิบโทรศัพท์ที่กระเด็นไปอยู่ข้างๆตัวขึ้นมาดูปรากฏว่าแบตหมด ฮยองจุนอดเขินตัวเองไม่ได้เมื่อนึกได้ว่าเมื่อคืนพี่ฮยอนจุงเฝ้าพร่ำพรอดบอกรักและคิดถึงเขากว่าจะได้หลับก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน ต่างคนต่างหลับไปพร้อมกับโทรศัพท์ที่ยังวางแหมะแนบกับหู...ฮยองจุนรีบลุกลงจากเตียง พับผ้าห่มและหยิบโทรศัพท์ไปชาร์จแบตก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟัน...
...จากนั้นฮยองจุนก็รีบร้อนลงมาชั้นล่างเพื่อตระเตรียมอาหารเช้าให้คิบอมและตัวเองก่อนไปเรียนตามปกติ แต่กลับเห็นคิบอมแต่งตัวเสร็จแล้วเหมือนกำลังจะออกจากบ้าน
"อ้าว! คิบอมตื่นนานแล้วเหรอ? ขอโทษนะพี่ตื่นสายไปหน่อย หิวรึเปล่า?"
"ไม่หิวฮะ เดี๋ยวผมก็จะไปมหา'ลัยแล้ว"
คิบอมตอบเสียงเบา ฮยองจุนทำตาโตเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ
"ทำไมรีบไปนักล่ะ วันนี้นายมีเรียนสายไม่ใช่เหรอ?"
"ฮะ แต่ผมมีงานด่วนต้องรีบไปทำ"
"คิบอม นายไม่สบายรึเปล่า? ทำไมดูไม่สดชื่นเลย ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"
ฮยองจุนถามพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้น้องชายก่อนจะดึงเข้ามากอดและทาบมือลงบนหน้าผากด้วยความห่วงใย คิบอมยืนนิ่งพร้อมกับเม้มปากอย่างคนว้าวุ่นวายใจ ทั้งน้อยใจทั้งรู้สึกผิดกับพี่ชาย...
"ตัวก็ไม่ร้อนนะ แต่หน้านายเหมือนคนนอนไม่พอเลย ไปไหวรึเปล่า? พี่ว่าหยุดพักซักวันดีมั้ย?"
"ผม...ไม่เป็นไรฮะ...เอ่อ! ผมต้องไปก่อนแล้วฮะ"
คิบอมบอกพร้อมกับผละออกจากอ้อมแขนของพี่ชาย
"แล้วไม่รอไปพร้อมพี่ล่ะ? เดี๋ยวพี่โทรเร่งพี่ฮยอนจุงให้มารับเร็วขึ้นก็ได้"
"ไม่ต้องหรอกฮะ ผมให้ซานเดอร์มารับผมแล้ว"
คิบอมปฏิเสธเสียงเรียบและเดินไปคว้ากระเป๋าออกจากบ้านไปอย่างเงียบๆ ทิ้งให้ฮยองจุนยืนงงว่าอะไรทำให้น้องชายเปลี่ยนไปแบบนี้ หรือคิบอมจะไม่สบายแต่ไม่กล้าบอก ฮยองจุนได้แต่คิดแล้วเดินกลับขึ้นไปจัดการกับตัวเอง งั้นวันนี้ไปฝากท้องไว้กับโรงอาหารของคณะตัวเองหรือของพี่ฮยอนจุงก็แล้วกัน...
ฮยองจุนกระวีกระวาดไปเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงกริ่งก่อนจะเดินนำฮยอนจุงเข้าไปในบ้าน
"พร้อมรึยังครับ?"
ฮยอนจุงถามพร้อมกับดึงร่างบางเข้ามากอดด้วยความคิดถึงเมื่อทั้งคู่ได้เข้ามาภายในตัวบ้านที่มิดชิดแล้ว ฮยองจุนซุกหน้ากับอกแกร่งด้วยความคิดถึงและต้องการความอบอุ่นเช่นกัน
"เสร็จแล้วล่ะฮะ พี่หิวรึเปล่า? วันนี้ผมไม่ได้เตรียมอาหาร รอไปทานที่คณะไหวมั้ยฮะ?"
ตอบทั้งๆที่หน้าหวานยังซุกซบอยู่กับอก
"ไหวครับ ว่าแต่ฮยองจุนเป็นอะไร? ดูเหมือนมีเรื่องกังวลนะ"
"คิบอมฮะ คิบอมเป็นอะไรไม่รู้ ไม่ค่อยพูดค่อยจา ซึมๆ ถามคำตอบคำแล้วก็รีบออกจากบ้านแต่เช้าเลย ข้าวปลาก็ไม่ทาน ผมกะว่าจะชวนไปเรียนพร้อมกันเพราะมีเรียนสายเหมือนกัน กลัวว่าน้องจะไม่สบายน่ะฮะ"
"เอ่อ! แล้วคิบอมไม่ได้บอกเหรอว่าเป็นอะไร"
ถามพร้อมกับลุ้นคำตอบ
"ไม่ได้บอกฮะ บอกแค่ว่ามีงานด่วนต้องรีบไป แต่เท่าที่ผมจับตัวดูแล้วก็ไม่มีไข้นะฮะ"
"คงจะเครียดเรื่องเรียนล่ะมั้ง แล้วคิบอมไปยังไงครับ?"
"ซานเดอร์มารับฮะ"
"งั้นก็คงไม่มีอะไรน่าห่วง ซานเดอร์ต้องดูแลคิบอมได้อยู่แล้วนายก็รู้ นะครับ เชื่อพี่"
"หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นฮะ เฮ้อออ"
เสียงถอนหายใจยาวทำให้ฮยอนจุงต้องทำอะไรซักอย่างเขาค่อยๆเชยคางคนในอ้อมกอดก่อนจะบรรจงจูบด้วยความคิดถึงและให้กำลังใจไปในตัว ฮยองจุนก็ตอบรับด้วยความเต็มใจ หลังจากดื่มด่ำกับรสจูบจนพอใจแล้วฮยอนจุงก็ยอมปล่อยปากบางให้เป็นอิสระพร้อมกับปลอบใจด้วยการประคองหัวฮยองจุนให้กลับมาซบอยู่กับอกเช่นเดิม
"อย่าคิดมากเลยครับ ถ้าคิบอมไม่สบายเค้าก็ต้องบอกพี่ชายอยู่แล้ว"
"ฮะ ขอให้อย่าเป็นอะไรเลย ผมเป็นห่วงน้องมากนะฮะ"
"พี่รู้ครับ ใครจะรักน้องเกินคนชื่อคิมฮยองจุนเป็นไม่มี ฮะฮะ เอ่อ! พร้อมจะไปรึยังครับ"
"พร้อมแล้วฮะ ไปกัน"
ฮยองจุนตอบพร้อมกับส่งกระเป๋าสะพายให้กับฮยอนจุง ส่วนตัวเองก็หิ้วกระเป๋าใส่แบบ ยื่นมือให้ฮยอนจุงจูงและเดินตามออกจากบ้าน...
****************
ซานเดอร์เหลือบมองคิบอมเป็นระยะๆ ระหว่างขับรถพาคิบอมไปมหาวิทยาลัยเพราะตุ๊กตาน้อยของเขานั่งเงียบสีหน้าเรียบเฉยจนน่าเป็นห่วง
"คิบอม นายโอเคมั้ย?"
"ไม่รู้สิ เราก็บอกไม่ถูก หรือมันเจ็บจนชา"
คิบอมตอบเสียงเบา
"นายหิวรึเปล่า? แวะทานอะไรก่อนมั้ย? นายยังไม่ได้ทานอะไรเลยนี่นา"
"แล้วแต่นายก็แล้วกัน ขอโทษนะที่เรารบกวนทำให้นายต้องมาตื่นแต่เช้าไปด้วย"
"ไม่เป็นไรๆ คิบอมนายอย่าคิดมากซิ เรายินดีให้นายกวนเสมอนะ"
"ขอบใจนะซานเดอร์ นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตเราเลย"
ซานเดอร์ยิ้มเศร้าๆก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง...
...ระหว่างที่รออาหารซานเดอร์ก็เอื้อมมือทั้งสองข้างมาจับมุมปากคิบอมแล้วยกขึ้น
"ยิ้มหน่อยซิคิบอม เวลานายหน้านิ่งๆแล้วน่ากลัวนะรู้ตัวรึเปล่า? ที่สำคัญเราอยากเห็นนายยิ้มแย้มแจ่มใสมากกว่าเพราะนายน่ารักมากเวลายิ้ม"
"เรากำลังอกหักนะซานเดอร์ จะให้มานั่งหน้าทะเล้นอยู่ได้ยังไง นายไม่ใช่เราไม่รู้หรอก ที่สำคัญคนที่ทำให้เราอกหักกลับกลายเป็นพี่ชายแท้ๆของเราซะอีก"
"ทำไมเราจะไม่รู้ว่านายเจ็บและถ้าเป็นไปได้เราอยากเจ็บแทนนายเองด้วยซ้ำไป"
"ซานเดอร์..."
"เราพูดจริงๆนะ แต่เราก็ไม่อยากให้นายโกรธพี่จุนเลยเพราะพี่จุนรักและเป็นห่วงนายมาก ที่สำคัญเท่าที่นายเล่าให้ฟังพี่เค้าเองก็ไม่รู้"
คิบอมนิ่งคิดถึงเรื่องต่างๆที่เล่าให้เพื่อนรักฟังเมื่อคืน~~ ตัวเขาเองก็คิดว่าพี่ชายไม่รู้มาก่อนว่าเขาหลงรักพี่ฮยอนจุงมากกว่าแค่รุ่นน้องปลื้มรุ่นพี่...ก็ครั้งแรกที่ยอมรับว่าชอบรุ่นพี่ฮยอนจุงพี่ชายก็ลุกออกไปจากโต๊ะอาหารไปซะก่อน...และตอนที่พี่ชายบอกว่าช่วยรุ่นพี่แต่งคอนโดคงหมายถึงพี่ฮยอนจุงแต่เขาเองกลับพะว้าพะวังกับการเข้าร่วมกิจกรรมเลยได้ยินไม่ชัด ถ้าวันนั้นเขาได้ยินชัดเจนวันนี้ก็คงไม่เป็นอย่างนี้...แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามคิบอมก็ไม่สามารถหักห้ามความเสียใจได้ มันคงไม่ง่ายที่จะทำใจ...ทำไมคนที่ทำให้เขาอกหักต้องเป็นพี่ชายด้วย
"เรารู้นะซานเดอร์ แต่ว่า...ฮึกๆ เราก็ห้ามความเสียใจ...น้อยใจไม่ได้ ฮึกๆ ฮือ~~"
ซานเดอร์มองคิบอมที่พูดไปร้องไห้ไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับน้ำตาให้อย่างเบามือ ทำไมนะ...ทำไมไม่เป็นเขาที่เจ็บปวด ถ้าคิบอมจะมีความสุขแล้วเขาจะต้องเจ็บปวดมากกว่าเดิมเขาก็จะทนให้ได้ แต่น่าเสียดายที่ชีวิตมันไม่ใช่เรื่องง่ายและลงตัว...
...เช้านี้ฮยอนจุงขับรถเข้าไปจอดยังที่จอดรถของคณะวิศวกรรมศาสตร์แทนที่จะเป็นคณะของฮยองจุนเหมือนที่ผ่านมาเกือบทุกครั้ง เพราะวันนี้เขาตั้งใจจะพาฮยองจุนมาทานอาหารเช้าที่นี่ ความจริงแล้วเขาจะพาไปทานที่ร้านระหว่างทางก็ได้แต่ฮยอนจุงอยากจะควงคนรักมาที่คณะของตัวเองบ้าง...ก็ฮยองจุนเป็นคนรักที่เขาภูมิใจและอยากอวดใครต่อใคร...
...หลังจากไปส่งฮยองจุนที่คณะพร้อมกับนัดหมายเวลาที่จะมารับและแสดงความรักความห่วงใยตามปกติแล้วฮยอนจุงก็ย้อนกลับมานั่งถอนหายใจที่คณะของตัวเอง ยองแซงเห็นเพื่อนเป็นกังวลก็อยากจะเข้าไปปลอบใจแต่คยูจงทัดทานไว้
"ปล่อยไปก่อนเถอะยองแซง"
"แต่เมื่อวานนายเองก็เห็นท่าทีของคิบอมแล้วนะ ชั้นว่าเพื่อนเราคงจะต้องโดนอะไรมาบ้าง"
"นายก็รู้ว่าฮยอนจุงเป็นคนที่ไม่ค่อยอยากบอกปัญหากับใครถ้าไม่หนักหนาจนเกินไป เอาไว้ถ้าเหลือบ่ากว่าแรงมันคงจะบอกพวกเราเองแหละ ที่สำคัญนายเองก็เห็นเหมือนกันนี่นาว่าวันนี้ทั้งคู่ก็ยังมาด้วยกันแถมยังควงกันมากินข้าวที่คณะอีก คงยังไม่มีอะไรหรอกน่า"
หลังจากหารือกันคร่ำเคร่งแล้วทั้งสองก็เข้าไปทักเพื่อนด้วยท่าทีที่เป็นปกติ
"ไง? เช้านี้อากาศดีเนอะ"
คยูจงขำพรืดกับความไม่เนียนของคนรัก
"ฮื่อ!"
ฮยอนจุงตอบรับสั้นๆ
"นั่งเป็นหมาหงอยเลย มีอะไรรึเปล่า?"
ยองแซงก็หลุดขำบ้าง ก็คยูจงเพิ่งบอกกับเขาเองหยกๆว่าให้ปล่อยไปก่อน สรุปว่าต่างคนก็ต่างเป็นห่วงเพื่อนไม่น้อยกว่ากัน
"ไม่...ไม่มีนี่"
"ก็แล้วไป อ้อ! แล้ววันนี้นายจะต้องไปส่งฮยองจุนที่บ้านรึเปล่า?"
คยูจงถามแบบหยั่งท่าทีเพื่อน
"ไปซิ ก็ไปตามปกติ พวกนายมีอะไรรึเปล่า? ขอโทษทีนะที่ช่วงนี้ชั้นไม่มีเวลาให้กับพวกนายเลย"
"ไม่เป็นไรๆ"
ทั้งคยูจงและยองแซงรีบตอบปฏิเสธพร้อมกันเป็นพัลวัน
"อ้อ! นึกว่ามีอะไร"
"ไม่มีหรอก นายโอเคก็ดีแล้ว"
"หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ เฮ้ออออ! ไปเรียนกันเถอะ ได้เวลาแล้ว"
เพื่อนทั้งสองได้แต่มองหน้าพร้อมกับทำตาปริบๆโดยไม่พูดอะไรนอกจากเดินตามฮยอนจุงไปอย่างเงียบๆ...
~
~
เวลาผ่านไปนานนับอาทิตย์ที่ฮยอนจุงยังคงปฏิบัติต่อฮยองจุนอย่างเสมอต้นเสมอปลายไม่มีขาดตกบกพร่อง ตอนนี้ชีวิตของเขามีเพียงคอนโดของตัวเอง บ้านของฮยองจุน คณะของตัวเองและคณะของฮยองจุน หากจะมีสิ่งใดเพิ่มเติมขึ้นมาบ้างก็คือร้านอาหารเพราะช่วงนี้ฮยองจุนไม่ได้เตรียมอาหารให้น้องชายที่เอาแต่คอยหลบหน้าพี่ชายอยู่ร่ำไป จนตอนนี้ฮยองจุนเริ่มจะเป็นกังวลขึ้นมาจริงจังพร้อมๆกับความไม่สบายใจของฮยอนจุง ถึงเขาจะมีความสุขเมื่ออยู่กับฮยองจุนและรู้ดีว่าฮยองจุนเองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากเขา แต่ความกังวลที่แสดงออกทางสีหน้าของใบหน้าหวานปานตุ๊กตากระเบื้องเคลือบยามเผลอตัวนั้นพาลให้เขาหายใจไม่ทั่วท้องไปด้วยเพราะรู้ดีว่าสาเหตุทั้งหมดมาจากอะไร...
...เย็นวันหนึ่งวันที่ความห่วงใยน้องทำให้ความอดทนของฮยองจุนหมดลง...ฮยองจุนเป็นฝ่ายไปหาฮยอนจุงที่คณะโดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายมารับเช่นเคยเพราะต้องการพบคิบอมนั่นเอง ระหว่างที่รอคิบอมอย่างกระวนกระวายฮยอนจุงก็เดินเข้ามาหา
"ทำไมมาเองล่ะครับ รอที่คณะเดี๋ยวพี่เอารถไปรับก็ได้จะได้ไม่ต้องเดินมาให้เหนื่อย" ฮยอนจุงถามพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเหงื่อที่ผุดพรายบนใบหน้าสวย "ดูซิ เหงื่อออกเต็มเลย ฮยองจุนรอตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำมาให้
"ไม่เป็นไรฮะ ผมไม่หิว ผมตั้งใจมา เอ่อ! ผมกะว่าจะมารอคิบอมด้วยฮะ อยากจะถามให้รู้เรื่อง ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะฮะ คิบอมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย"
"ฮยองจุนแน่ใจเหรอ? ถ้าคาดคั้นถามไปคิบอมอาจจะไม่สบายใจก็ได้นะครับ"
ตอนนี้ตัวฮยอนจุงเองตอนนี้ก็ใช่จะสบายใจเสียเมื่อไหร่กัน
"แน่ใจฮะ อะไรที่มันอึมครึมๆหากปล่อยไปนานเข้ามันจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ ผมเป็นห่วงน้องมากนะฮะ"
"พี่รู้ครับ"
ฮยอนจุงตอบพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น...
~
~
"คิบอมมมม"
ฮยองจุนตะโกนเรียกน้องชายเมื่อเห็นคิบอมเดินลงมาจากตึกพร้อมกับซานเดอร์ คิบอมเหลียวมามองตามเสียง วูบแรกของแววตาคือความดีใจที่เจอพี่ชายแต่แล้วแววแห่งความดีใจก็แปรเปลี่ยนเป็นหม่นลงเมื่อเห็นพี่ชายยืนอยู่ใกล้กับกับรุ่นพี่ในดวงใจด้วยความสนิทสนม แต่อย่างไรเสียคิบอมก็เป็นน้องเขาจึงเดินเข้าไปหาพี่ชายโดยมีซานเดอร์ตามติดมาด้วย หลังจากที่ทักทายและแสดงความเคารพกันตามอาวุโสแล้วฮยองจุนก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน กับน้องแล้วเขาไม่เคยมีทิฐิใดๆ
"คิบอม พี่มารับ..."
"ผมจะกลับพร้อมซานเดอร์น่ะฮะ พี่จุนกลับไปเถอะ"
"คิบอม นายเป็นอะไร? อย่าทำแบบนี้ซิพี่ไม่สบายใจเลยนะ"
"ผมไม่เป็นอะไรหรอกฮะ พี่จุนไม่ต้องห่วง"
คิบอมตอบแล้วก็เม้มปากตัวเองเพื่อระงับอารมณ์เสียใจน้อยใจที่กำลังพุ่งขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
"ไม่เป็นอะไรก็กลับพร้อมพี่ซักวันเถอะนะ พี่ไม่ได้ทานข้าวกับนายมาหลายวันแล้ว พี่คิดถึง"
"พี่จุนกลับไปก่อนเถอะฮะ"
คิบอมพยายามข่มเสียงให้เรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้
"กลับด้วยกันเถอะนะ พี่อุตส่าห์มารอนายถึงที่นี่ นะคิบอม"
"แล้วใครใช้ให้พี่มารอผมล่ะฮะ!!!"
คิบอมแหวเสียงดังด้วยความลืมตัวจนฮยองจุนสะดุ้งและก้าวถอยหลังด้วยความตกใจอย่างไม่รู้ตัวเช่นกัน ดีที่ฮยอนจุงรีบเข้ามาซ้อนด้านหลังและโอบรอบเอวไว้ฮยองจุนจึงไม่เสียหลัก แต่นั่นยิ่งเหมือนลมที่พัดกระพือกองไฟให้ลุกโชนมากขึ้น คิบอมที่ตอนนี้หมดความยับยั้งชั่งใจเลยระเบิดอารมณ์ที่กักเก็บไว้นานนับอาทิตย์ออกมา
"ถ้าพี่จะสวีทหวานกันก็ช่วยไปทำที่อื่น ไม่ต้องถ่อมาถึงที่นี่ให้ผมเห็นตำตาตำใจหรอก ผมอุตส่าห์หนีก็แล้ว ยังจะตามผมมาทำไม?"
"คิ...คิบอม นาย..."
ฮยองจุนตกใจจนพูดไม่ออก
"คิบอม พอเถอะ"
ส่วนซานเดอร์ก็เข้ามาจับแขนคิบอมเอาไว้เพื่อให้รู้สึกตัว แต่ตอนนี้คิบอมโมโหจนหน้ามืดตาลายใครก็ห้ามไม่อยู่
"ปล่อยเราซานเดอร์ พี่ฮยองจุน ผมถามพี่หน่อยว่าพี่รู้รึเปล่าว่าผมรักรุ่นพี่ฮยอนจุงมากกว่ารุ่นน้องปลื้มรุ่นพี่?"
"ไม่...พี่ไม่รู้"
ฮยองจุนที่ตอนนี้หน้าซีดจนไร้สีเลือดตอบเสียงแผ่ว ฮยอนจุงต้องลูบไล้แขนเนียนเพื่อปลอบใจตลอดเวลา คิบอมปรายตามองท่าทีนั้นก่อนจะเชิดหน้ากลั้นน้ำตา
"พี่ไม่รู้เพราะพี่ไม่เคยสนใจมากกว่า"
"ไม่จริงนะคิบอม พี่..."
"พี่ไม่ต้องมาแก้ตัว..."
"พอเถอะ! คิบอม ฮยองจุนไม่เคยรับรู้เรื่องพวกนี้เลย พี่ยืนยันได้"
ฮยอนจุงทนเห็นคนที่ตัวเองรักตกอยู่ในสภาพนี้ไม่ไหวต่อไปแล้ว ใบหน้าที่เคยขาวใสและปากบางที่สีอมชมพูจิ้มลิ้มกลับซีดขาว ร่างบางสั่นระริกอยู่ตลอดเวลา
"ใช่ซิ พี่เข้าข้างกันก็เพราะเป็นแฟนกันนี่ ส่วนผมมันคนอื่น ได้ยินมั้ยว่าผมมันคนอื่น?!!!"
ยิ่งพูดอารมณ์ยิ่งขึ้น ยิ่งเห็นการแก้ตัวแทนกันก็ยิ่งทำให้คิบอมเสียใจแล้วกลับกลายเป็นโกรธมากขึ้นไปอีก
"พี่ชายนายไม่เคยไม่นึกถึงน้องเลยนะ ฮยองจุนพูดถึงนายตลอด คิดถึงนายเสมอ ทุกครั้งที่เค้าพูดถึงนายมันมาจากความรักน้องจนหมดหัวใจ"
"พี่ฮยอนจุง! นี่..."
"คิบอม"
ซานเดอร์รีบเรียกชื่อเพื่อเรียกสติคิบอมพร้อมกับฉวยข้อมือบางเอาไว้
"ซานเดอร์ นายพาคิบอมกลับไปก่อนเถอะ ทางนี้พี่จะดูแลเอง"
ฮยอนจุงบอกกับซานเดอร์ที่พยักหน้ารับอย่างรู้หน้าที่ก่อนจะกึ่งจูงกึ่งลากคิบอมออกจากที่เกิดเหตุ...
"ฮึกๆ พี่ฮยอนจุง พี่รู้มาก่อนรึเปล่าฮะว่าคิบอมชอบ...เอ่อ!...ฮึก รักพี่ ฮือๆ"
ฮยอนจุงจะใจร้ายซ้ำเติมคนรักที่ตอนนี้ถามพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของเขาไปพลางได้อย่างไรกัน ต่อให้ต้องถูกตราหน้าว่าเป็นคนโกหกเขาก็ยอม
"ไม่ครับ พี่ไม่รู้มาก่อน ฮยองจุน หยุดร้องไห้เถอะนะครับ พี่เจ็บปวดมากนะที่เห็นนายเป็นแบบนี้"
ทั้งตอบทั้งปลอบไปพร้อมกัน...ฮยอนจุงกอดฮยองจุนไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับไล้น้ำตาที่กำลังไหลพรากอย่างทะนุถนอม ตุ๊กตาตัวน้อยที่แสนจะบอบบางของเขาดูจะเจ็บปวดจนน่าเป็นห่วง
"พี่ฮยอนจุงพาผมไปส่งที่บ้านเถอะฮะ ผมอยากไปหาน้อง ผมเป็นห่วงน้องฮะ"
"แล้วตัวนายเองล่ะ? นายจะเป็นยังใง? ไม่เอาหรอก ตอนนี้พี่ยังไม่พาไปหรอกนะครับ คิบอมกำลังโกรธอยู่เจอกันก็ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง ปล่อยให้คิบอมอารมณ์เย็นลงกว่านี้ดีกว่า ตอนนี้มีซานเดอร์อยู่เป็นเพื่อนคงไม่มีอะไรน่าห่วงนัก นะครับ เชื่อพี่นะ"
"ตะ...แต่ว่า ผม..."
ฮยอนจุงขัดจังหวะด้วยการแตะนิ้วลงบนปากสีแดงสดที่เกิดจากการร้องไห้
"ไม่มีแต่ครับ ฮยองจุนเองก็ต้องการการพักผ่อน ตอนนี้ไปที่คอนโดพี่ก่อน เอาไว้ให้นายสบายใจขึ้นและคิบอมน่าจะสงบลงแล้ว พี่สัญญาว่าจะพานายไปส่งที่บ้าน นะครับ ไปกันนะ"
ตะล่อมพลางประคับประคองร่างบางที่ดูจะไร้เรี่ยวแรงไปที่รถ จัดให้นั่งพร้อมกับคาดเข็มขัดนิรภัยให้อย่างดีแล้วจึงขับออกไป...
ห้องที่คอนโดหรูของฮยอนจุง...
"ฮยองจุนนั่งพักก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่หาเครื่องดื่มมาให้ นายร้องไห้มาตลอดทางอย่างนี้คงคอแห้งแน่ๆเลย หรือจะนอนไปเลยก็ได้นะ แป๊บเดียว เดี๋ยวพี่มา"
"ขอบคุณฮะ"
ฮยองจุนตอบเสียงแผ่ว ฮยอนจุงลูบผมเบาๆด้วยความเอ็นดูและห่วงใย...
...ไม่นานฮยอนจุงก็กลับมาพร้อมกับแก้วน้ำผลไม้และผ้าขนหนูชุบน้ำบิดหมาดๆ ฮยองจุนรับแก้วไปจิบทีละน้อยๆ ส่วนฮยอนจุงนั่งลงข้างๆและคอยหาจังหวะเช็ดหน้าให้ฮยองจุน
"เช็ดหน้าหน่อยนะครับ นายร้องไห้จนหน้าตามอมแมมหูตาบวมไปหมดแล้ว"
"ฮะ ขอบคุณฮะ"
ฮยองจุนตอบพร้อมกับวางแก้วลงบนโต๊ะกระจกด้านหน้าเพื่อให้ฮยอนจุงคนเช็ดสะดวกขึ้น~~น่าเสียดายจริงๆ ผู้ชายคนนี้ช่างแสนดีเหลือเกิน แม้กระทั่งจะเช็ดหน้ายังไม่ยอมรบกวนการดื่มของเขาเลย~~ผมคิดไม่ผิดจริงๆที่รักพี่ ถ้าจะผิดก็เพียงเรื่องเดียวแต่เป็นเรื่องใหญ่มากมาย...ผิดกับคิบอม...น้องชายที่เขารักปานดวงใจ...คิดถึงน้องแล้วฮยองจุนก็หน้าเศร้าโดยไม่ได้ตั้งใจ...ฮยอนจุงวางผ้าชุบน้ำลงแล้วขยับเข้าไปดึงฮยองจุนเข้ามากอดอย่างเข้าใจความรู้สึก
"อย่าคิดมากเลยนะครับ รอให้เวลาผ่านไปอะไรๆก็จะดีขึ้นเอง"
"มันคงไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกฮะ ยิ่งอีกคนเป็นน้องชายผมคงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไม่ได้ แต่ก่อนอาจจะบอกได้ว่าผมไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วนี่ฮะ"
"แล้ว...แล้วฮยองจุนคิดจะทำอะไรล่ะครับ?"
ฮยอนจุงถามด้วยความหวั่นไหวรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ หวังว่าคงไม่...
"พี่...ฮยอนจุงจะโกรธผมก็ได้นะฮะถ้าผมอยากจะขอให้เราเลิกกัน"
"ฮยองจุน!!" ในที่สุดสิ่งที่เขากลัวก็เกิดขึ้นจนได้ "ไม่นะครับ อย่าทำแบบนี้ ทุกปัญหาต้องมีทางแก้ ให้เวลาผ่านไปอะไรก็คงดีขึ้น เวลาต้องช่วยเราได้นะ...นะครับ"
ฮยอนจุงร้อนลนจนเหงื่อซึมกายความเย็นในห้องไม่ช่วยอะไรเลย ฮยองจุนยกแขนขึ้นคล้องรอบคอฮยอนจุง เกลือกหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาไปทั่วใบหน้าที่แสนจะหล่อเหลาด้วยความรัก พยายามบังคับอาการสะอื้นให้เบาลง
"มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะอีกคนที่รักพี่คือคิบอม...น้องชายแท้ๆของผม"
"ในที่สุดนายก็เลือกน้องชาย...นายรักพี่น้อยกว่าคิบอมจริงๆ"
"ไม่ใช่นะฮะ ผมไม่ได้รักใครมากกว่าใคร ถ้าอีกคนเป็นคนอื่นผมจะไม่รีรอที่จะสู้ ผมจะไม่ปล่อยมือจากพี่แน่นอน ผมคงไม่ใช่คนดีถึงขนาดจะยกคนรักให้ใครหรอกฮะ"
ฮยอนจุงหมดข้อโต้แย้งแต่ยังไม่อยากจำนน
"ถึงนายจะเลิกกับพี่ก็ไม่ทำให้พี่หันไปรักคิบอมเกินน้องชายได้หรอก"
"ผมรู้ฮะว่าบังคับพี่ไม่ได้ แต่ถ้าน้องผมจะอกหักก็ไม่ควรจะเป็นเพราะพี่ชายของเค้าเป็นต้นเหตุนี่ฮะ"
"ฮยองจุน...อย่าทำแบบนี้เลย อย่าทิ้งพี่ไป"
"ผมไม่ได้ทิ้งพี่ฮะ ผมแค่อยากให้เราอยู่ห่างกัน บางทีมันอาจจะทำให้พี่รักผมน้อยลงไปก็ได้ ถึงวันนั้นพี่อาจจะไม่เจ็บก็ได้นะฮะ"
"อย่างนั้นมันไม่ใช่ความรักแล้วครับฮยองจุน ถ้าอยู่ใกล้แล้วรักอยู่ไกลแล้วลืมมันคือความหลง"
"พี่ฮยอนจุง..."
"สำหรับพี่แล้วพี่รู้ใจตัวเองดีว่าพี่รักนาย รักตั้งแต่แรกเจอ รักมาตลอดและจะรักตลอดไป ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหนๆ"
"พี่ฮยอนจุงฮะ...ฮือๆๆ"
ฮยองจุนซบหน้าสะอึกสะอื้นกับอกอุ่นของฮยอนจุง ฮยอนจุงลูบผมนุ่มด้วยความปวดร้าว
"ทำไมต้องเป็นแบบนี้นะฮยองจุน ทำไมเราต้องบอกลา...พี่ไม่เคยคิดมาก่อน คิดแต่ว่าพี่จะบอกรักนายทุกวัน...เช้าสายบ่ายค่ำ...ทำไม?"
~
~
----------------
รีดเดอร์คงจะรอกันนาน (แหะๆ เข้าข้างตัวเอง)
เป็นตอนที่ไรเตอร์ปาดเหงื่อแต่งเลยทีเดียว
รู้สึกลำบากใจที่จะพราก 2hjออกจากกัน =_="
และหวังว่าทุกคนคงจะยังรอกันอยู่นะจ๊ะ
ขอบคุณมากจ้าาาาาา~~
>>>>> To be continued
Love
Me
ความคิดเห็น