ลำดับตอนที่ #38
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : SF 2hj : รักได้แค่น้องชาย (Part 10) - ตอนจบ
SF 2hj : รักได้แค่น้องชาย (Part 10) - ตอนจบ
Meet or Far apart : พบหรือจาก
...ฮยองจุนเเงยหน้าขึ้นมองฮยอนจุงทั้งน้ำตา ความเจ็บปวดก็ถาโถมเข้าสู่หัวใจของเขาไม่น้อยไปกว่าคนที่กำลังกอดเขาไว้แน่นเช่นกัน
"พี่ฮยอนจุงฮะ ผมขอโทษ อย่าโกรธผม อย่าโทษคิบอมที่เรื่องของเราต้องเป็นแบบนี้เลยนะฮะ"
"ฮยองจุนก็รู้ว่าพี่ไม่เคยโกรธนายและไม่มีทางโกรธด้วย ส่วนคิบอม...เค้าเป็นน้องชายที่ฮยองจุนรักพี่ก็คงโกรธคนทึ่เป็นแก้วตาดวงใจของนายไม่ได้หรอก" ฮยอนจุงตอบพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่คอจนตีบตัน "ไม่ต้องขอโทษพี่หรอกนะครับ...คนดีของพี่"
"พี่ฮยอนจุง..."
ฮยองจุนพูดได้แค่นั้นเพราะอาการสะอื้นทำให้เขาพูดอะไรต่อไปไม่ได้ ผู้ชายคนนี้ดีเหลือเกิน ดีจนเขาเองก็ไม่อยากสูญเสียไป...
~
~
..."ผม...ผมคงต้องกลับบ้านแล้วฮะพี่ฮยอนจุง เป็นห่วงน้อง ผมไปแล้วนะฮะ ลาก่อน"
ฮยองจุนพยายามกลั้นสะอื้นและน้ำตาไม่ให้ไหลงมาอีก เขาคงต้องตัดใจเสียตั้งแต่ตอนนึ้
"ฮยองจุน...ยังไม่ไปไม่ได้เหรอครับ?"
"ผมเป็นห่วงคิบอมน่ะ แล้วนี่ก็ดึกแล้วฮะ"
"งั้นให้พี่ไปส่งนะครับ"
"ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมกลับเองได้"
ฮยอนจุงจับมือฮยองจุนมากุมไว้ก่อนจะก้มลงจูบที่หลังมือแผ่วเบา
"ฮยองจุน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเราสำหรับพี่แล้วจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง พี่จะรักและดูแลนายตลอดไป"
"พี่ฮยอนจุง อย่าทำแบบนี้เลยฮะ ผมลำบากใจ..."
เสียงอัอนวอนขาดหายไปเมื่อปากบางถูกปิดด้วยกลีบปากอุ่นของฮยอนจุง
"อือออ~~"
ฮยองจุนครางด้วยความวาบหวาม ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็ไม่อาจต้านทานผู้ชายคนนี้ได้เลย
"ถ้าพี่ไม่ได้ไปส่งนายพี่คงนอนไม่หลับเพราะความเป็นห่วง นะครับ ให้พี่ไปส่งนะ"
"กะ...ก็ได้ฮะ แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะฮะ"
ฮยอนจุงไม่ตอบรับเพียงแต่จูงมือเด็กตัวขาวให้เดินตามไปยังที่จอดรถ...
******************
คิบอมนั่งซึมอยู่คนเดียวในบ้านท่ามกลางความมืด เรื่องราวต่างๆที่ซานเดอร์ได้พูดคุยกับเขาต่างหลั่งไหลเข้ามาในความคิดคำนึงอีกครั้ง...
~~
~~
"คิบอม วันนี้้นายพูดกับพี่ชายนายแรงเกินไปนะ ถึงเราจะเข้าใจนายแต่เราก็เห็นว่าพี่จุนเสียใจมาก"
"เรารู้...แต่มันก็ห้ามใจไม่ได้นี่นา ตอนนั้นสติเราก็หายเหมือนกันนะ"
คิบอมพยายามท้วงเพื่อเป็นข้ออ้างให้รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ทำร้ายพี่ชายแม้ลึกๆแล้วจะรู้ดีอยู่แก่ใจ
"เรื่องของหัวใจเราก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งด้วยหรอกนะ แต่เพราะเป็นนายกับพี่จุนที่เราเคารพเหมือพี่ชาย"
"เรารู้ว่านายหวังดี นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรา เราเข้าใจนายแต่นายคงไม่เข้าใจเราหรอก นายไม่เคยรักใครนายไม่มีทางเข้าใจ"
"นายรู้ได้ยังไงว่าเราไม่เคยรักใคร...ใครจะยอมทนนั่งตากแดดบางครั้งก็ตากน้ำค้างเป็นเพื่อนใครบางคนที่คอยซุ่มรอคนที่แอบปลื้ม ใครจะยอมให้อีกคนลากไปนู่นลากมานี่เหมือนเป็นหุ่นยนต์เพื่อตามรุ่นพี่ที่แสนเท่ แม้กระทั่งวันหยุดที่ไม่มีเรียนแต่ถ้ารุ่นพี่คนนั้นมาที่มหา'ลัยก็จะต้องมานั่งจับเจ่าเฝ้าเป็นเพื่อนใครบางคน แล้วก็..."
"ซานเดอร์..."
"ที่เราพูดมานี่ไม่ใช่จะลำเลิกบุญคุณแต่แค่จะบอกให้นายรู้ว่าถ้าใครคนนั้นไม่ได้มีใจให้นายเค้าก็จะไม่ทนทำแบบนั้นมาเป็นปีหรอก"
"ซานเดอร์...นี่นายหมายความว่า..."
"เราชอบนาย...ไม่สิ! ไม่ใช่แค่ชอบแต่เรารักนายเลย รักตั้งแต่เจอกันตอนรับน้องวันแรก เรารู้ว่าตอนนี้มันอาจจะไม่ถูกที่ถูกเวลานัก แต่เราก็แค่อยากบอกเผื่อมันจะช่วยให้อะไรดีขึ้นบ้าง...เท่านั้นเอง"...
"ซานเดอร์..."
"นายลองถามใจตัวเองดีๆว่าที่เฝ้าบอกว่ารักรุ่นพี่ฮยอนจุง นายรักจริงๆหรือแค่ปลื้มในตัวรุ่นพี่ มันแตกต่างกันระหว่างรักกับปลื้ม คิดดูให้ดีนะเราไม่อยากเห็นนายเสียใจภายหลัง"
"นายพูดอะไร? เราไม่เข้าใจ"
"ตอนนี้นายอาจจะยังคิดไม่ออกเพราะความเสียใจความผิดหวังครอบงำ แต่เราอยากให้นายคิดให้มากๆเพราะความรักของพี่น้องมันก็เป็นเรื่องสำคัญเหมือนกัน"
"เรา..."
"ค่อยๆคิดก็ได้นะ อย่าเพิ่งเร่งร้อน ให้เวลากับใจตัวเองเยอะๆ แต่ก็ไม่ควรคิดถึงตัวเองด้านเดียว"
"นี่นายกำลังว่าเราเห็นแก่ตัว!!!"
"ไม่ใช่นะ นายก็รู้ว่าเราไม่มีทางคิดแบบนั้น แค่อยากให้นายนึกถึงพี่ชายและรุ่นพี่ด้วย"
"นายเป็นพวกใครกันแน่?"
"พวก? เรื่องนี้มีการแบ่งพวกด้วยเหรอ? เรานึกว่าเป็นเรื่องความไม่เข้าใจกันของพี่น้องสายเลือดเดียวกันซะอีก"
"...."
"คิบอม นายทำใจสบายๆแล้วค่อยๆคิดนะ อย่าให้อารมณ์เป็นใหญ่"...
~~
~~
*****************
"ขอบคุณมากฮะที่มาส่ง ผมขอตัวนะฮะ ลาก่อน"
ฮยองจุนเอ่ยขอบคุณพร้อมกับการบอกลา
"ไม่...ฮยองจุน อย่าพูดคำนี้พี่ไม่อยากฟัง"
"แต่มันเป็นความจริงที่เราเลี่ยงไม่ได้ฮะ...
ฮยองจุนไม่ทันได้พูดจบก็ถูกอีกฝ่ายดึงเข้ามากอดเอาไว้แน่น ตอนแรกก็นิ่งเฉยอยู่ชั่วขณะ สุดท้ายแล้วฮยองจุนก็ค่อยๆขยับแขนขึ้นโอบกอดฮยอนจุงเช่นกัน
"ฮยองจุนอาจจะคิดแบบนั้น นายอาจจะตัดพี่ได้ แต่สำหรับพี่แล้วมันไม่ง่ายที่จะทำ อย่าห้ามพี่ไม่ให้รักนาย อย่าห้ามพี่ไม่ให้ดูแลนาย พี่...ทำไม่ได้"
"พี่ฮยอนจุงฮะ ผมขอร้อง เราอย่าเจอกันอีกเลย...นะฮะ"
"....."
ฮยอนจุงไม่ตอบได้แต่กอดคนรักเอาไว้อย่างห่วงหวง จนเวลาผ่านไปพอสมควร
"นายกลับเข้าบ้านไปเถอะ คิบอมคงกลับมาแล้ว แต่อย่าเพิ่งตัดรอน เชื่อพี่นะว่าทุกอย่างต้องมีทางออก"
"พี่ฮยอนจุงฮะ ผม..." ฮยองจุนถอดสร้อยคอที่ร้อยแหวนของฮยอนจุงเอาไว้ออกมาส่งให้อีกฝ่าย แหวนและสร้อยเส้นนี้ฮยอนจุงให้ไว้ตั้งแต่เริ่มตกลงคบหากัน แต่เพราะแหวนวงใหญ่กว่านิ้วฮยองจุน ฮยอนจุงเลยจัดหาสร้อยคอเส้นสวยมาร้อยมันไว้เพื่อให้ฮยองจุนได้แขวนไว้กับตัวตลอดเวลา ฮยอนจุงไม่เพียงไม่รับคืนแต่ยังสวมมันกลับที่เดิม
"ฮยองจุนจะคิดจะทำอะไรพี่คงห้ามไม่ได้ แต่พี่ยังคงเหมือนเดิม ของที่พี่ให้แล้วพี่ไม่รับคืน ช่วยเก็บมันไว้แทนตัวและหัวใจของพึ่ต่อไปนะครับ...เข้าบ้านเถอะ ดึกแล้ว พี่จะรอจนกว่านายจะเข้าบ้านแล้วพี่ก็...จะไป"
ฮยองจุนพูดอะไรไม่ออกได้แต่จับแหวนวงนั้นไว้แน่นและหันไปเปิดประตูรถเพื่อซ่อนน้ำตา พร้อมกับเอ่ยโดยไม่หันมามอง
"พี่...ขับรถดีๆนะฮะ"
"ครับ"
ฮยอนจุงมองตามเด็กน้อยของเขาเข้าบ้านจนกระทั่งปิดประตูเรียบร้อยแล้ว มองประตูบ้านนิ่งนานราวกับจะเก็บไว้ในความทรงจำก่อนจะออกรถไป~~
...ฮยองจุนเปิดไฟในห้องรับแขกแล้วจึงพบว่าน้องชายที่รักนั่งคุดคู้อยู่ที่เก้าอี้รับแขก เขาจึงเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆก่อนจะดึงน้องชายที่หน้าตาเศร้าซึมเข้ามากอดปลอบเหมือนทุกครั้งที่น้องทุกข์ใจ
"คิบอม พี่ขอโทษในเรื่องที่เกิดขึ้นนะ พี่ไม่รู้มาก่อนจริงๆ ถ้ารู้มันคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้" คิบอมยังคงนั่งนิ่ง "อะไรที่นายอยากได้พี่ไม่เคยขัดใจ แต่พี่ฮยอนจุงเค้าเป็นคนมีชีวิตจิตใจ พี่คงยกเค้าให้นายเหมือนของเล่นสมัยเด็กๆไม่ได้..."
พูดถึงตอนนี้ร่างบางคนน้องมีอาการเกร็งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวแต่ฮยองจุนสัมผัสได้ อ้อมกอดจึงกระชับแน่นขึ้น
"แต่พี่...ถอยออกมาเองได้"
"พี่จุน!"
คิบอมเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่อย่างคาดไม่ถึง
"ต่อไปนี้ก็ขึ้นอยู่กับความสามรถของนายแล้วนะ"
ฮยองจุนพูดเหมือนเป็นเรื่องเล่นๆ ทั้งที่ในใจปวดแปลบแต่ก็ต้องฝืนทน แม้จะรู้ดีว่าเรื่องของหัวใจคงไม่ง่ายที่จะบังคับให้เป็นดั่งที่ใจคิดแต่งานนี้คงต้องปล่อยให้น้องชายได้ลองทำตามที่ใจปรารถนา
"พี่ไปอาบน้ำก่อน คิบอมเองก็อย่านอนดึกนะ แล้วอย่าลืมอาบน้ำด้วยล่ะ เดี๋ยวเน่า"
คิบอมรู้อยู่เต็มอกว่าพี่ชายพยายามฝืนใจพูดเล่นให้เขาสบายใจ
"ฮะ"
"อ้อ! หิวรึเปล่า"
"ไม่ฮะ"
ฮยองจุนพยักหน้ารับและคลายอ้อมแขนออกก่อนจะขยี้ผมน้องด้วยความเอ็นดูตามความเคยชิน...คิบอมนั่งนิ่งเม้มปากมองตามพี่ชายทึ่ค่อยๆเดินขึ้นชั้นบนเหมือนคนหมดแรงอย่างครุ่นคิด
*******************
"ฮัลโหล ว่าไงคยู?"
"ยองแซง นายว่างรึเปล่า? มาช่วยชั้นดูฮยอนจุงหน่อยซิ ชั้นคนเดียวท่าทางจะไม่ไหว"
"ฮยอนจุงเป็นอะไร?"
"เมาหมดสภาพเลย"
"เกิดอะไรขึ้น?"
"ก็เรื่องที่เรากังวลนั่นแหละ มันเกิดขึ้นแล้ว เห็นว่าฮยองจุนขอเลิกคบกับมัน"
"เหรอ? ตายจริง! งั้นเดี๋ยวชั้นจะรีบไปนะ จะเลยไปลากจองมินมาด้วยเลย นายช่วยดูๆมันก่อนนะ" สุ้มเสียงปลายสายร้อนลนอย่างเห็นได้ชัด
"ได้ๆ แต่นายอย่ารีบมากเกินไปล่ะ ขับรถระวังด้วย"
"ฮื่อ! นายรอก่อนนะ"...
...ใช้เวลาไม่เกินชั่วโมงรถของยองแซงก็มาจอดหน้าบ้านคยูจง ประตูด้านข้างคนขับเปิดออก จองมินหิ้วกระเป๋าสัมภาระของตัวเองลงมาด้วย
"มาเร็วดีจัง นายต้องขับรถปานเหาะแน่ๆเลย"
คยูจงทักคนรักด้วยความห่วงใย
"ก็นิดหน่อยน่ะ เป็นห่วงเพื่อน"
"แต่ชั้นก็เป็นห่วงแฟนเหมือนกันนี่นา..."
"อะแฮ่ม!! เพื่อนๆครับ ไหนๆก็มาถึงโดยสวัสดิภาพแล้ว เราเข้าไปดูฮยอนจุงไม่ดีกว่าเหรอ รายนั้นน่าเป็นห่วงของแท้"
"แหะๆ จริงสิ! ไป เข้าไปข้างในกัน"
คยูจงพูดพร้อมกับยื่นมืออกมาช่วยยองแซงถือข้าวของก่อนจะเดินนำเข้าไปในบ้าน...
ยองแซงมองหน้าจองมินด้วยความกังวลเมื่อเห็นเพื่อนสนิทนอนหลับแบบไม่รับรู้โลก
"จองมิน ไหนว่ามันจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดไง ดูฮยอนจุงซิ หมดสภาพเลย"
"ชั้นก็ไม่ได้เป็นคนมีจิตสัมผัสเมื่อไหร่ล่ะ ก็ว่าไปตามเนื้อผ้า อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ แต่ถ้ามีคนยอมถอยมันก็ยังดีกว่าที่จ้องแต่จะหักหาญกัน"
"นายหมายความว่ายังไง?"
"ก็ว่าตามตรรกะน่ะนะ แต่เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลาหน่อย"
"นายจะทำอะไรก็รีบทำนะ ชั้นสงสารเพื่อน"
"ชั้นก็ห่วงเหมือนกันล่ะน่า"
"คราย...ครายมาอ่ะ คยู~~"
เสียงพูดคุยคงปลุกให้คนทึ่นอนหลับใหลไม่ได้สติตื่นขึ้นมา
"ยองแซงกับจองมินมาน่ะ"
"มาทำมายยย ใครเป็นอารายเหรอ?"
"สภาพขนาดนี้นายยังปากแข็งอีก" ยองแซงอดรนทนไม่ได้ "เราเป็นเพื่อนสนิทกันนะ นายไม่จำเป็นต้องเก็บความรู้สึกขนาดนั้นหรอก มีอะไรก็ระบายออกมา"
คำพูดของยองแซงทำให้ฮยอนจุงพลิกตัวตะแคงหันหน้าเข้าหาพนักโซฟาก่อนที่อาการสั่นของร่างจะตามมา
"ฮยองจุนเค้า...เค้าขอเลิกกับชั้น ชั้นทนไม่ได้ บอกหน่อยซิว่าชั้นควรจะทำยังไงดี?"
"ใจเย็นๆนะ มันต้องมีทางออก"
จองมินเป็นฝ่ายตอบแทน ฮยอนจุงไม่ได้ส่งเสียงตอบมีเพียงอาการพยักหน้าเบาๆก่อนจะหลับไปอีกครั้ง...
...เพื่อนทั้งสามได้แต่มองหน้ากันด้วยความเห็นใจ...
********************
เคิบอมเพิ่งตื่นในขณะที่ฮยองจุนตื่นนานแล้ว เตรียมอาหารให้น้อง จัดการกับตัวเองและพร้อมที่จะออกไปเรียนแล้ว ฮยองจุนเดินออกจากห้องมาเคาะประตูบอกน้องเรื่องอาหารและขอตัวไปเรียนก่อน...
ฮยองจุนปิดประตูรั้ว มองซ้ายมองขวาก็เห็นรถของฮยอนจุงจอดอยู่ใต้ต้นไม้ฝั่งตรงข้ามกับบ้านของเขา ฮยองจุนทำเป็นมองไม่เห็นรีบก้มหน้าเดินไปอีกทางมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟใต้ดิน...
ฮยอนจุงมองภาพคนรักที่หอบของพะรุงพะรังเดินไปตามถนนด้วยความเจ็บปวด รอจนฮยองจุนเดินไปได้สักครู่เขาจึงค่อยๆเคลื่อนรถตามโดยทิ้งระยะเพื่อไม่ให้ฮยองจุนลำบากใจ...
...คิบอมแง้มผ้าม่านมองอยู่ที่หน้าต่างห้องของตัวเองเห็นตั้งแต่ที่พี่ชายออกจากบ้าน เห็นรุ่นพี่จอดรถซุ่มรอพี่ชาย เห็นพี่ชายเดินแยกไปอีกทาง จนกระทั่งรถของรุ่นพี่แล่นตามพี่ชายไปห่างๆ คิบอมปิดม่านลงพร้อมกับถอนใจอย่างหดหู่~~
~
~
ฮยอนจุงยืนมองฮยองจุนที่กำลังนั่งทำงานอยู่ในกลุ่มเพื่อนๆที่คณะด้วยความปวดร้าว บางครั้งดูเหมือนฮยองจุนจะหัวเราะเฮฮากับเพื่อนบ้าง แต่แววตาที่ฉายออกมามันมีความหมองหม่น~~นายเองก็คงเจ็บปวดไม่ต่างจากพี่~~ฮยอนจุงพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้วู่วามเข้าไปดึงเด็กหน้าตุ๊กตาเข้ามากอดปลอบให้หายทุกข์ใจ...
****************
...เวลาผ่านไปหลายสัปดาห์พร้อมกับความทุกข์ที่ไม่จางหายไป ทั้งสามคนต่างอยู่ในวังวนของรักสามเส้าที่ยังหาทางออกไม่เจอ~~ฮยองจุนคอยแต่จะหนีหน้า ฮยอนจุงก็เฝ้าติดตาม ส่วนคิบอมได้แต่พยายามเข้าใกล้รุ่นพี่ให้มากขึ้นแต่ดูเหมือนความพยายามจะไร้ผล~~
เย็นวันนี้ฮยอนจุงทนเก็บความคิดถึงและห่วงใยฮยองจุนไว้ไม่ไหวเขาจึงตัดสินใจไปหาฮยองจุนที่คณะ...
ฮยองจุนกำลังจะเดินออกจากคณะเผอิญเห็นฮยอนจุงเดินลิ่วๆมาแต่ไกล จะย้อนกลับเข้าไปในคณะก็ไม่ทันเลยได้แต่ใช้เสาขนาดใหญ่ที่ระเบียงคณะเป็นที่กำบัง พร้อมกับขอความช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมคณะที่เดินตามหลังมา
"ช่วยอะไรเราหน่อยนะ ถ้ารุ่นพี่ที่กำลังเดินมาถามหาเราช่วยบอกว่าไม่เห็นนะ"
ฝ่ายที่ถูกขอร้องได้แต่รับปากอย่างงงๆ
"น้องครับ เห็นฮยองจุนบ้างมั้ยครับ?"
"เอ่อ! ไม่...ไม่เห็นค่ะ สงสัยจะกลับไปแล้วมั้ง...คะ"
"เหรอครับ? ขอบคุณมากนะ"
"ค่ะ"
...ฮยอนจุงยังคงยืนนิ่งมองไปที่คณะของฮยองจุนด้วยความคิดถึง ในขณะที่ฮยองจุนได้แต่ทรุดตัวลงนั่งพิงเสาและใช้มือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น...
ภาพทั้งหมดหาได้รอดพ้นสายตาของคิบอมและจองมิน คิบอมยืนอยู่ในตำแหน่งที่มองเห็นทั้งสองฝ่ายได้ชัดเจน ในขณะที่คิบอมยืนคอตกจองมินก็ขยับเข้ามายืนด้านหลังแล้วพูดขึ้นอย่างไม่รู้สึกรู้สา
"ตอนนึ้เป็นโอกาสของนายแล้วนะที่จะทำคะแนน เห็นชัดๆเลยว่าพี่ชายนายกำลังเปิดทางให้"
"พี่จองมิน!"
"นายไม่ชอบเหรอที่เป็นแบบนี้"
"ผม..."
"โอกาสมาแล้ว นายก็เดินหน้าเลยซิ ของอย่างนี้ไม่ใช่จะหาง่ายๆนะ ปกติเป็นคนอื่นเค้าไม่ยอมกันง่ายๆแบบนี้หรอก พี่ชายนายเค้ากำลังบอกให้รู้ว่ เลือดข้นกว่าน้ำ"
"......"
"พี่ไปก่อนนะ"
จองมินทิ้งระเบิดลูกใหญ่ก่อนที่จะเดินจากไป...
...คิบอมเดินหน้าสลดเข้าไปหาฮยอนจุงที่คณะ ความรู้สึกของเขาตอนนี้ไม่เหมือนคนที่กำลังมีความรักเขาเป็นกันเลย มันหนักและหน่วงจิตใจพิกล อะไรคือความรักคิบอมชักไม่แน่ใจ ยิ่งเห็นรุ่นพี่ที่เคยปลื้มแสนปลื้มซูบโทรมลง ไรหนวดเริ่มปรากฏชัดเจนขึ้นเหมือนคนไม่ได้ดูแลตัวเองมานาน เท้าทั้งสองข้างรู้สึกหนักขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
"พี่ฮยอนจุงฮะ..."
"อ้าว! คิบอมเองเหรอ?"
ฮยอนจุงค่อยๆหันมามอง น้ำเสียงเรียบๆที่ไม่ทั้งดีใจ เสียใจหรือโกรธยิ่งทำให้คิบอมทำอะไรไม่ถูก
"ผม...ผม...เอ่อ!"
"ถ้านายไม่มีอะไรพี่ขอตัวไปเรียนก่อนนะ"
"อ่า! ฮ...ฮะ"
คิบอมได้แต่มองฮยอนจุงเดินจากไปเงียบๆ...
***************
ฮยองจุนเงยหน้าขึ้นมาจากเฟรมสำหรับวาดภาพ...เขากำลังละเลงสีลงไปอย่างใจเย็น สะบัดหัวและไหล่ไล่ความปวดเมื่อย นานๆทึเขาจะได้ทำงานอดิเรกที่ชอบอย่างการวาดรูป โดยเฉพาะช่วงหลังๆที่เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการอยู่กับคนรัก...พี่ฮยอนจุง
Rrrrrrrr Rrrrrrrrr Rrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครโทรมา ฮยองจุนเหลียวหน้าไปมองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนแบบ พลันสายตาก็สบเข้ากับใบหน้าขาวของน้องชายที่แง้มประตูและชะโงกหน้าเข้ามาพอดี ฮยองจุนเลยส่งยิ้มให้น้องชาย
"พี่จุนไม่...รับเหรอ...ฮะ?"
"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวสายก็ตัดไปเองแหละ" ส่ายหน้าพลางฝืนใจพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ คิบอมเลยได้แต่พยักหน้าเบาๆก่อนจะถอยออกมาและปิดประตูให้เหมือนเดิม หลังจากที่น้องชายออกไปแล้วฮยองจุนก็ซบหน้าลงกับแขนของตัวเองที่พาดทับเฟรมภาพอย่างอ่อนแรงโดยไม่รู้ว่าคิบอมได้แอบแง้มประตูอีกครั้ง อากัปกิริยาต่างๆของพี่ชายล้วนอยู่ในสายตาของคิบอม~~
...คิบอมเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้รับแขกตัวเก๋ที่พี่ชายเป็นคนเลือกหามาแต่งบ้านอย่างเหนื่อยล้า หลายวันมานี้เขาเองก็ไม่ได้ต่างไปจากคนที่ไปทำสงครามมา ทั้งเหน็ดเหนื่อยและทดท้อ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นอัลบั้มรูปของเขาและพี่ชาย นานเท่าไหร่แล้วนะที่เขาไม่ได้แตะต้องมัน...คิบอมเอื้อมมือไปหยิบอัลบั้มนั้นมาเปิดดูทีละหน้าๆ ภาพในช่วงเวลาต่างๆของพวกเขาเริ่มลอยกลับมาในความคิดคำนึง...สายตาที่ไล่มองภาพต่างๆมาสะดุดลงตรงภาพเด็กน้อยตัวขาวหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาสองคน คนหนึ่งเหมือนเพิ่งจะหยุดร้องไห้ไปได้ไม่นาน แต่อีกคนกลับร้องจ้า แม่เล่าให้ฟังว่าปกติพี่ฮยองจุนมักจะตามใจน้องชาย อยากได้อะไรก็ยกให้ แค่เผอิญว่าวันนั้นพี่ชายเพิ่งได้ของเล่นชิ้นใหม่เป็นของขวัญวันเกิดเลยอดที่จะหวงตามประสาเด็กน้อยไม่ได้ คิบอมเกิดอยากได้ของเล่นชิ้นนั้นส่วนพี่ชายก็เสียดายเพราะยังไม่ได้เล่นเลยยื้อแย่งเอาไว้จนทำให้คิบอมล้มคะมำร้องไห้ลั่น แม่บอกว่าพี่ชายกลับร้องไห้หนักกว่าคิบอมที่เจ็บตัวอีก ที่ร้องเพราะตกใจและเสียใจที่ทำให้น้องต้องเจ็บตัว ตั้งแต่นั่นเป็นต้นมาพี่ชายก็ไม่เคยขัดใจคิบอมอีกเลย อยากได้อะไรก็ยกให้หมด ตามใจทุกอย่างแม้กระทั่งเรื่องเรียน~~ความจริงตอนนี้พี่ชายควรจะอยู่ปีสามแล้วแต่เพราะความที่ห่วงน้องพี่ชายจึงยอมเรียนซ้ำชั้นอีกปีแทนที่จะจบชั้นประถมและเข้าเรียนชั้นมัธยมพร้อมๆกับเพื่อนๆ ยอมที่จะตัองทำความรู้จักกับเพืี่อนรุ่นน้องเพียงเพื่อจะได้อยู่ดูแลน้องชายต่อไป~~
......."พี่จุน!".........
คิบอมรำพึงกับตัวเองก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆไหลงมา พี่ชายเสียสละเพื่อเขาขนาดนี้ จนถึงตอนนี้ก็ยังยอมเจ็บปวดเพื่อหวังจะเปิดทางให้เขาได้สมหวังกับรุ่นพี่ทึ่แอบปลื้ม แล้วเขาล่ะทำอะไรให้กับพี่ชายบ้างนอกจากตั้งใจเรียนอย่างเดียว นอกนั้นแล้วพี่ชายจัดการให้หมดทุกเรื่อง ขนาดทำอาหารไม่ค่อยเป็นพี่ก็พยายามเสาะหาอาหารที่อร่อยๆมาให้เขาเสมอ สำหรับพี่ชายแล้วเขาเป็นเหมือนเจ้าชายน้อยๆ...พี่จุน! ผมขอโทษ......
[เลือดข้นกว่าน้ำคงไม่ได้มีไว้สำหรับพี่คนเดียวหรอกนะ]
...."ฮัลโหล ว่าไง?"
"พี่จองมินฮะ ผม...อยากถามอะไรพี่ซักอย่าง"
"อะไรล่ะ?"
"ถ้าผมจะเดินหน้าเรื่องรุ่นพี่ฮยอนจุงต่อไปพี่จะว่าผมเป็นคนเลวมั้ยฮะ?"
จองมินอมยิ้มกับคำถามนี้ แสดงว่าตอนนี้เด็กน้อยคงจะคิดอะไรได้บ้างแล้ว
"ก็ไม่หรอกนะ เพราะความรักมันห้ามกันไม่ได้ เราจะรักใครก็เป็นสิทธิของเรา ใครจะเจ็บปวดก็ช่างเถอะ เดี๋ยวเค้าก็หายไปเอง"
จองมินยังคงเดินหน้าไซโคต่อไป
"พี่ฮะ ผมคิดไม่ตก พี่ว่าผมควรจะทำยังไงดี?"
"นายพร้อมที่จะมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นมั้ย? ถ้านายทนได้ก็แล้วไป แต่ที่นายมาปรึกษาพี่เพราะนายลังเลแล้วใช่มั้ย?"
"ฮะ"
คิบอมรับคำเสียงอ่อยๆ
"ถ้าฮยอนจุงรักนายพี่ว่านายคงคิดเองได้ แต่นี่เพราะไม่ใช่ยังไงล่ะ นายจะทนอยู่กับความรู้สึกแบบนี้ไปได้นานแค่ไหน ลองถามใจตัวเองดีๆ"
"ฮะ พี่จองมิน"
"ขอให้เชื่อว่าพี่หวังดีกับนายนะ แม้ว่าพี่จะเป็นเพื่อนกับฮยอนจุงก็ตาม คนเราจะทนอยู่กับคนที่ไม่ได้รักเราไปได้นานเท่าไหร่กัน ที่สำคัญความรู้สึกของนายมันคือรักหรือแค่ปลื้ม?"
"ใช่ฮะ ผมก็ถามตัวเองมาหลายวันแล้ว เพราะผมเองไม่เคยผ่านช่วงเวลาต่างๆกับรุ่นพี่ฮยอนจุงเลย ไม่เหมือน...พี่จุน"
"พี่ว่านายคิดได้แล้วนะ ไตร่ตรองให้ดี พี่เป็นกำลังใจให้นะ"
"ขอบคุณมากฮะ พี่จองมิน"
"ด้วยความยินดีครับ"
"ซานเดอร์ เรื่องที่นายเคยพูดกับเราไว้ นายยังจะรอเรารึเปล่า?"
คิบอมถามตอนทึ่นั่งรถซานเดอร์มาเรียนพร้อมกัน
"รอได้สิ เรารอนายได้เสมอ"
"ขอเวลาให้เราจัดการเรื่องต่างๆให้ลงตัวก่อนนะ แล้วเราค่อยมาคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราว"
ซานเดอร์ยิ้มหน้าบานก่อนจะเอื้อมมือมาลูบผมเพื่อนสนิทด้วยความเอ็นดู...
****************
"พี่จุนจะไปไหนฮะ?"
คิบอมถามพี่ชายเมื่อเห็นฮยองจุนหิ้วกระเป๋าเดินทางใบย่อมและแต่งตัวพร้อมจะออกจากบ้าน
"พี่กำลังว่าจะบอกติบอมพอดีว่าพี่จะกลับบ้าน ช่วงนี้พี่ไม่มีเรียน 4 วันรวมกับวันเสาร์อาทิตย์อีกก็เลยจะกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่ แล้วก็ว่าจะเปลี่ยนทำเลเผื่อจะมีไอเดียใหม่ๆมาใช้กับงาน นายอยู่คนเดียวได้นะ อัอ! แล้วอีกอย่าง พยายามทำให้พี่...ฮยอนจุงหลงรักนายให้ได้นะ พี่เตรียมอาหารสำเร็จรูปไว้ให้นายเยอะเลยอยู่ในตู้เย็นน่ะ พี่ไปก่อนนะ"
ฮยองจุนออกจากบ้านไปก่อนที่คิบอมจะทักท้วงได้ทัน...
และจากวันนั้นเป็นต้นมาคิบอมก็เห็นรุ่นพี่ฮยอนจุงมาจอดรถแล้วมองมาที่บ้านของเขาอย่างเศร้าสร้อย คิบอมปาดน้ำตาด้วยหลังมือขาว เขาคงต้องตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง...
เช้านี้คิบอมเดินเข้าไปหารุ่นพี่ที่แอบชอบอย่างมั่นใจแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"พี่ฮยอนจุงฮะ"
"มึอะไรเหรอ? คิบอม"
ฮยอนจุงถามแบบเนือยๆ แรงกายแรงใจเหมือนหายไปหมดตั้งแต่ฮยองจุนหายไป
"พี่อยากไปเที่ยวบ้านผมมั้ยฮะ?"
"จะไปทำไมเหรอ? หรือว่ามีงานที่บ้านนาย"
"ไม่มีงานหรอกฮะ แต่มีพี่จุน"
"ว่าไงนะ?"
"พี่ฮยอนจุงอยากไปหาพี่จุนมั้ยล่ะฮะ?"
"อยากซิ แต่ฮยองจุนยังไม่เคยบอกพี่เลยว่าบ้านอยู่ไหน"
"เดี๋ยวผมจะส่งแผนที่เข้ามือถือพี่นะฮะ แต่ตอนนี้ผมต้องขอโทษพี่ในเรืี่องที่ผ่านมา ขอโทษทึ่ทำให้พี่เจ็บปวดทุกข์ใจ ยกโทษให้ผมนะฮะ"
"พี่ไม่เคยโกรธนายเลยนะ ที่ผ่านมาพี่แค่...เสียใจ"
"เพราะผมเป็นน้องพี่จุนใช่มั้ยฮะ"
"นั่นก็ส่วนนึง แต่ที่สำคัญพี่มองว่านายเป็นน้องชายพี่มาตลอด พี่ชายโกรธน้องชายไม่ลงหรอก"
"ขอบคุณนะฮะ ผมจะพยายามเป็นน้องชายที่ดีของพี่นะฮะ อัอ! ผมมีอะไรจะฝากพี่ไปบอกพี่จุน"
ฮยอนจุงยิ้มหน้าบานผิดกับช่วงเวลาทึ่ผ่านมาเมื่อได้ยินสิ่งที่คิบอมฝากบอก...
******************
ฮยองจุนเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะที่บ้านเกิด คิดถึงวันเก่าๆสมัยเด็กที่มาวิ่งเล่นกับน้องชาย...ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง คิดไปเดินไปจนได้อากาศเริ่มเย็นฮยองจุนจึงมุ่งหน้ากลับบ้าน...
"กลับมาแล้วเหรอลูก? มีคนมารอพบแน่ะ"
"ใครฮะแม่?"
"พ่อกับแม่ไม่รู้จักหรอก แต่พ่อเกือบจะไล่ตะเพิดไปแล้วเพราะเป็นผู้ชายดันมาบอกว่าเป็นคนรักของลูก"
พ่อแย่งตอบพร้อมกับรอยยิ้มสนุก ช่างไม่เข้ากับสิ่งที่พูดเลย
"พ่อฮะ ผม..."
"อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย ไปหาเค้าก่อนเถอะ มารอนานแล้ว"
"ฮะ"
~
~
ฮยองจุนใจเต้นโครมครามเมื่อเห็นคนที่นั่งรอ
"พี่ฮยอนจุง..."
ฮยอนจุงรีบลุกขึ้นและเดินเข้าไปดึงฮยองจุนเข้ามากอดด้วยความคิดถึง กอดให้สมกับทึ่จากกันมานานแสนนานในความรู้สึกของเขา
"คิดถึงจังเลยครับ"
ฮยองจุนยืนนิ่งอยู่กับทึ่ชั่วขณะก่อนที่จะยกแขนขึ้นกอดตอบเช่นกัน เขาเองก็คิดถึงพี่ไม่ต่างกัน วันนี้พี่ฮยอนจุงดูสดใส หน้าตาเกลี้ยงเกลาเหมือนเมืีี่อตอนแรกที่รู้จักกันใหม่ๆ
"พี่ฮยอนจุงมาที่นี่ได้ยังไงฮะ?"
"คิบอมบอกทางให้"
"คิบอม?"
ฮยองจุนยิ่งงงมากกว่าเดิม
"นอกจากบอกทางแล้ว คิบอมยังฝากพี่มาบอกอะไรบางอย่างกับนายด้วย"
"อะไรฮะ?"
"คิบอมบอกว่า...ถ้าพี่ชายไม่ควรจะเป็นคนที่ทำให้น้องชายอกหัก พี่ชายก็ไม่ควรจะอกหักเพราะน้องชายเช่นกัน"
"คิบอม~~หมายความว่า..."
"ใช่ครับ คิบอมเข้าใจพวกเราแล้ว และเค้าก็ยินดีที่จะเป็นน้องชายของพี่แทน"
"จริงเหรอฮะ?"
"จริงซิครับ เราไม่จำเป็นต้องบอกลากันแล้วนะ พี่สามารถรักนายได้เท่าที่พี่จะรักได้"
"พี่ฮะ ผม...ผมคิดถึงพี่ คิดถึงทุกวัน ผมขอโทษ..."
ฮยอนจุงแตะนิ้วลงที่กลีบปากสวยของฮยองจุน
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น พี่เข้าใจครับ และมันก็ทำให้พี่ยิ่งรักนาย"
ทั้งสองต่างกอดกันแน่นด้วยความรักและคิดถึง~~
"พี่ฮยอนจุงอ่ะ ไหนว่าเข้าใจผมไง แล้วนี่พี่จะทำอะไรฮะ? แถมยังไม่พาผมกลับบ้านอีกด้วย"
"เข้าใจก็ส่วนเข้าใจ แต่พี่ต้องลงโทษนายที่ทำให้พี่ทุกข์ใจอยู่ตั้งนาน หึหึ! แล้วคิดว่าลูกชายจะช่วยอะไรได้เหรอครับ?"
ฮยอนจุงพูดพลางดึงตุ๊กตาพิโร่ลูกชายที่ฮยองจุนกอดเอาไว้เป็นเครื่องกำบังออกไปอย่างง่ายดาย
"อ๊ะ! พี่ฮยอนจุง เอามานะฮะ"
ฮยองจุนร้องพลางไขว่คว้าให้วุ่น
"ปล่อยลูกนอนคนเดียวไปก่อน ตอนนี้ป๊าๆมีเรืี่องต้องเคลียร์กันครับ"
"ไม่น้าาา พี่ปล่อยผม~~"
ฮยองจุนดิ้นรนเพราะเห็นอาการกระหือรือของอีกฝ่ายจนอดกลัวไม่ได้ แต่เอาเข้าจริงจูบที่เขาได้รับมันช่างอ่อนโยนเหมือนกับที่ผ่านมาเลย พี่ฮยอนจุงยังคงอ่อนโยนไม่เปลี่ยนแปลง...
"อื้มมมม!"
"ฮยองจุน พี่รักนายมากนะ"
"ผมก็รักพี่ฮะ"
"ต่อจากนี้ไปให้พี่ดูแลนายนะ"
"แต่ว่าเรา เอ่อ! เรายังเรียนไม่จบเลยนะฮะ"
"อีกไม่นานพี่ก็จะจบแล้ว พี่พร้อมทึ่จะดูแลครอบครัวแล้วครับ ความจริงพี่พรัอมตั้งแต่เจอนายวันแรกเลยนะ"
"พี่ฮะ..."
ฮยองจุนพูดได้แค่นั้นก็ถูกปิดปากด้วยกลีบปากนุ่มของอีกฝ่าย ทั้งสองคนค่อยๆล้มลงบนเตียงก่อนที่เสียงพูดคุยจะเงียบไป นานๆจึงจะได้ยินเสียงครวญครางด้วยความสุขแว่วมาในความมืด...
........คิบอมยืนมองฟ้าแล้วก็อมยิ้มกับตัวเเอง ป่านนี้พี่ชายและพี่เขยคงปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว เขารู้ได้ตั้งแต่พี่ฮยอนจุงโทรมาบอกว่าคืนนี้พี่ชายไม่กลับบ้าน.......
>>>>>>>> The End
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น